တစ္ခါတုန္းက ရြာေလးတစ္ရြာမွာ သားမိသားဖ ေလးေယာက္ ေနထိုင္ၾကပါတယ္။ လင္းမယားနွစ္ေယာက္မွာ
သိပ္လိမၼာတဲ့ သားေလးတစ္ေယာက္၊ သမီးေလး တစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ သားေလးက အၾကီး၊ သမီးေလးက
ေတာ့ အငယ္မေလးပါ။ ကေလးေတြက အရြယ္ေရာက္ေနၾကေပမယ့္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္နဲ ့ရွိၾကေတာ့ မိသားစုေလး
က ေအးခ်မ္းေနတာေပါ့။
ဆင္းရဲတဲ့ လယ္သမား မိသားစုေလးျဖစ္ေတာ့ ဘ၀ကို အနိုင္အနိုင္ ရပ္တည္ေနၾကရတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ ့ဘ၀ကို
ရုန္းကန္လာၾကရင္း တစ္ေန ့မွာ သတင္းတစ္ခု ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ ဒီသတင္းကေတာ့ ျမိဳ ့ေပၚမွာ လူတို ့တတ္
အပ္တဲ့ အသက္ေမြးေၾကာင္း ပညာရပ္ေတြကို သင္ၾကားေပးတဲ့ ဆရာၾကီး တစ္ဦးရွိတယ္ဆိုတာပါပဲ။
ပညာသင္ရတဲ့ ေနရာမွာ တစ္နွစ္အတြင္း သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ျပီး ျဖစ္ေစရမယ္ ဆိုတဲ့ အာမခံခ်က္လည္းရွိ
တယ္တဲ့ေလ။ အခေၾကးေငြ အားျဖင့္ေတာ့ အသျပာ တစ္ေထာင္ပါတဲ့။
ဒါနဲ ့ပဲ လင္မယားနွစ္ေယာက္ဟာ သားနဲ ့သမီး နွစ္ေယာက္လုံးကို သြားသင္ေစခ်င္ေပမယ့္ နွစ္ေယာက္လုံးစာ
အသျပာေငြ ပမာဏကို မတတ္နိုင္ရွာဘူးေပါ့။ ရွိတာေလးနဲ ့ထားဖို ့က တစ္ေယာက္တြက္ အသျပာ တစ္ေထာင္ပဲ
သူတုိ ့မွာ ရွိပါတယ္တဲ့ေလ။
ဒီလိုနဲ ့ သားနဲ ့သမီးကို အနားသို ့ေခၚေစျပီး အေဖက ယခုလိုေျပာပါတယ္။ ” သားနဲ ့သမီး တို ့နွစ္ေယာက္လုံးကို
အေဖနဲ ့အေမက အတတ္ပညာေတြ တတ္ေစခ်င္ျပီး တိုးတက္ၾကီးပြားသူေတြအျဖစ္နဲ ့ျမင္ခ်င္တာပါ။ ဒါေပမယ့္
ဆင္းရဲတဲ့ ဘ၀ျဖစ္တဲ့ အတြက္ တစ္ေယာက္ကိုပဲ သင္ၾကားေစနိုင္တယ္။ တစ္ေယာက္ေတာ့ အနစ္နာခံရမယ္ ” ေပါ့။
ေမာင္နွမနွစ္ေယာက္လည္း တစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္ ညွာတာၾကတာေၾကာင့္ ေမာင္ၾကီးပဲ သြားသင္၊ နွမေလး
ပဲ သြားသင္နဲ ့ တြန္းထိုးေနၾကတာေပါ့။ ၾကင္နာတတ္တဲ့ စိတ္ကေလးေတြက ေလးစားဖို ့ေကာင္းတဲ့ ေမာင္နွမပါပဲ။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ နွမလုပ္တဲ့သူက အကိုလုပ္သူကို ေျပာျပပါတယ္။ ” ေမာင္ၾကီး ..ေလာကမွာ လူေတာ္ေတြ အတြက္
ေနရာဆိုတာ မရွားေပဘူး။ ေမာင္ၾကီးဟာ မိသားတစ္စုလုံးရဲ့ အားထားျခင္းကို ခံထားရတဲ့သူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့
အျပင္ ထက္ျမက္တဲ့ မွတ္ဥာဏ္ေတြလည္း ရွိတယ္။ တိက် ျပတ္သားတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြ၊ ခံယူခ်က္ေတြလည္း အ
ျပည့္ ရွိေနပါတယ္။ သို ့ေၾကာင့္ ဒီပညာေတြကို သင္ဖို ့နွမေလးထက္စာရင္ ေမာင္ၾကီးကသာ သင့္ေတာ္ပါတယ္။ ဒါ
ေၾကာင့္ ေမာင္ၾကီးသာလွ်င္ ပညာရပ္ေတြကို သြားေရာက္ သင္ယူပါေလာ့” ဆိုျပီး အနစ္နာခံ ေနရာေပးလိုက္ပါတယ္။
အကို လုပ္တဲ့သူလည္း အနစ္နာခံ ဆုံးျဖတ္တတ္တဲ့ နွမေလးရဲ့ စိတ္ဓာတ္ကို ေလးစားသြားပါတယ္။ မိဘ နွစ္ပါးက
လည္း သင့္ေတာ္တဲ့ သူကို ေနရာ ေပးနိုင္တဲ့ သမီးငယ္ေလးစိတ္ဓာတ္ကို ခ်ီးက်ဴး ဂုဏ္ယူၾကတာေပါ့။ သမီးငယ္ေလး
ထက္ သားၾကီးေလးက ပိုျပီး ထက္ျမက္တယ္၊ ေတာ္တယ္ဆိုတာကို မိဘ နွစ္ပါးလုံးက သိထားလို ့ပါပဲ။
ဒီလိုနဲ ့ နွစ္ေတြေျပာင္းလာေတာ့ အကိုလုပ္သူလည္း ပညာေတြ တတ္ေျမာက္ျပီး ျမိဳ ့မွာ ၾကိဳးစားပမ္းစားနဲ ့မွန္ကန္စြာ
အသုံး ခ်နိုင္တဲ့ အတြက္ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀တဲ့ ကုန္သည္တစ္ဦး ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ သူတို ့မိသားစုေလးလည္း တစ္စု
တစ္စည္းနဲ ့ျငိမ္းျငိမ္း ခ်မ္းခ်မ္း ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္နဲ ့ ေနထိုင္စားေသာက္သြားၾကပါသတဲ့။
ဒီပုံျပင္ေလးက ဘာအေၾကာင္းကို ပညာေပးခ်င္တာလည္း ဆိုေတာ့ တိုေတာင္းတဲ့ လူ ့ဘ၀ၾကီးမွာ ေလာကကို အက်ိဳး
ျပဳနိုင္တဲ့ အတြက္ သင့္ေတာ္တဲ့ သူကို ေနရာေပးတတ္ဖို ့၊ ေပးရဲတဲ့ သတိၱ လူတိုင္းတြင္ ရွိဖို ့လိုတယ္ဆိုတဲ့ အရာပါပဲ။
ပုံျပင္ထဲက ကေလးမေလးဟာ သူ ့ထက္ေတာ္တဲ့ သူ ့အကိုကို ရဲရဲ၀င့္၀င့္ ေနရာ တစ္ခုကို ေပးလိုက္ျပီး သူက အနစ္နာ
ခံလိုက္ပါတယ္။ ဒီအက်ိဳးကေတာ့ သူတို ့မိသားစုေလး ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ဆင္းရဲ ပင္ပန္းမွု ဒဏ္ကေန လြတ္ေျမာက္ သြား
ျခင္းပါပဲ။
ထိုနည္းတူပဲ လူတစ္ေယာက္ဟာ “ဘယ္သူေသေသ ငေတမာရင္ ျပီးေရာ”ဆိုတဲ့ အတၱေတြ၊ ခံစားခ်က္ေတြကို ေရွးတန္း
မတင္သင့္ပါဘူး။ ျဖစ္သင့္တာကိုပဲ အေကာင္းဆုံး ေရြးခ်ယ္ၾကရမွာပါ။ ဒါမွလည္း တန္ဖိုးရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြကုိ ခံစားၾကရ
မွာေပါ့။
ယေန ့ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ အာဏာရဖို ့သူ ့ထက္ငါ တြန္းထိုးလုယက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ပုံျပင္ထဲက ကေလးမေလးရဲ့ လုပ္
ရပ္ကို သြားသတိရမိပါတယ္။ ပူပင္ေသာကေတြနဲ ့ လုယက္ေနတဲ့ လူၾကီးေတြကို ျမင္မိေတာ့ ပုံျပင္ထဲက အနစ္နာခံရဲတဲ့
စိတ္ဓာတ္ရွိတဲ့ ကေလးမ ေလးကိုပဲ အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါ ဦးညႊတ္ေနမိပါေတာ့တယ္။
ေလးစားလွ်က္ပါ။
True Man
Search Myanmar
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။