… ကိုင္ဇာ မွတ္မိတဲ့ ထူးအိမ္သင္ …

Loud Speaker with Onimusah Samanosuke and 12 others

… ကိုင္ဇာ မွတ္မိတဲ့ ထူးအိမ္သင္ …
ကြၽန္ေတာ္အျပင္က ျပန္လာတယ္၊ အခန္းေလးတစ္ခန္း ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ
အဲဒီအခန္းေလးဟာ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္ပဲ။ ကြၽန္ေတာ္အခန္းေလးတံခါးကို ဖြင့္ၿပီး၀င္လိုက္ေတာ့
ထူးအိမ္သင္ထိုင္ေနတယ္။ မ်က္မွန္တပ္မထားလို႕ ႐ုတ္တရက္ ကြၽန္ေတာ္ေၾကာင္သြားတယ္။

“ေဟ့ေကာင္မင္းက ဒီမွာ ဘာလာလုပ္ေနတာတုန္းဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္
ေထာင္ကလြတ္လာတယ္ အစ္ကို။ ကြၽန္ေတာ္ အစ္ကို႕ဆီ ျပန္လာတာ။ ေအး.. ေကာင္းတာေပါ့”
လို႔သူ႕မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာၾကည္႕ၿပီး အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္၀မ္းသာသလိုပဲ။
သူ႕မ်က္ႏွာကို ကြၽန္ေတာ္ၾကည္႕ၿပီး လန္႕ႏိုးသြားတယ္။ အိပ္မက္ဗ်ာ…အိပ္မက္။
တကယ္ေတာ့ ထူးအိမ္သင္ဟာ ေထာင္က်တာမွ မဟုတ္ဘဲ။ အိပ္ရာႏိုးေတာ့မွ စဥ္းစားတယ္။
ထူးအိမ္သင္ ေသသြားၿပီပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို အိပ္မက္လာေပးသြားတယ္။ ဒါမွမဟုတ္
ကြၽန္ေတာ့္ဘာသာ စြဲလမ္းၿပီး မက္တာလား မသိပါဘူး။ တစ္ခုေတာ့႐ွိတယ္။ ထူးအိမ္သင္
သီခ်င္းေလးေတြ ကြၽန္ေတာ္ ဒီေန႔အထိ နားေထာင္တယ္။ ကာရာအိုေက
ဆိုင္ေရာက္ရင္ ထူးအိမ္သင္ သီခ်င္းေလးေတြ ဆိုေလ့႐ွိတယ္။
ကြၽန္ေတာ့္သီခ်င္းကို ကြၽန္ေတာ္ မဆိုဘူး။ သူမ်ားသီခ်င္းေတြပဲ ဆိုေလ့႐ွိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္
အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႕ အိပ္ရာက ႏိုးတယ္။ ဟင္… ထူးအိမ္သင္ ငါ့ဆီကိုလာတယ္။
ဘာလုပ္ရမလဲေတာင္ မသိဘူး။ ေၾသာ္…. ေအး အိပ္မက္ပဲေလဆိုၿပီး ေမ့ပစ္လိုက္ပါတယ္။
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ ကြၽန္ေတာ္ ကာရာအိုေကဆိုင္ ပိတ္ထားေတာ့ အဲဒီကသိမ္းလာတဲ့
ဗြီစီဒီ ကာရာအိုေက ေခြေလးေတြ အကုန္လံုးပါပဲ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ႐ွိတယ္။ အဲဒီထဲမွာ
ထူးအိမ္သင္ သီခ်င္းေခြေလးေတြ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး၊ ျပန္႐ွာၿပီးေတာ့ ဆိုပစ္လိုက္တယ္ဗ်ာ။

“xxx သန္႕သန္႕႐ွင္း႐ွင္းေနထိုင္ အသက္႐ွင္မယ္ xxx ”

“မေကာင္းမႈလုပ္ဖို႕ အခ်ိန္ေတြ ႏွေျမာပါတယ္ xxx ” ထူးအိမ္သင္ ဆိုသြားခဲ့တဲ့
“နာရီရဲ႕ သီခ်င္း” ထဲက စာသားဟာ အသက္႐ွင္ေနသူတိုင္းအတြက္ ႐ွိသင့္တဲ့
ကိစၥေလ။ ကြၽန္ေတာ္သြားသတိရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ေရာက္ကာစ ၁၉၉၇မွာ
အဲဒီတုန္းက ကြၽန္ေတာ္ ေျခာက္မိုင္ခြဲမွာ ေနခဲ့တာ။ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္မွာက Recording ပစၥည္းေလးေတြ ဆင္ထားတာ႐ွိတယ္။
ဟိုေရာက္စဥ္ကာလတုန္းကတည္းက ၀ါသနာကပိုေတာင္ မစြန္႕ႏိုင္လို႕ အားတဲ့
အခ်ိန္ေလးေတြ အလုပ္လုပ္ၿပီး ဒီကိုျပန္လာေတာ့လည္း အဲဒီပစၥည္းေလးေတြ ပါလာေတာ့
ကြၽန္ေတာ္အခန္းထဲမွာ ဆင္ထားတယ္။ အဲဒီမွာ ေန႕တိုင္းလာတတ္တာ ထူးအိမ္သင္နဲ႕ ညီညီသြင္။
သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ မိုးလင္းရင္ ေရာက္လာၿပီ။ တီးၾက၊ ဆိုၾကေပါ့။တီးၾက၊
ဆိုၾကဆိုတာ မတီးခ်င္တဲ့အေကာင္က အိပ္။ တီးခ်င္တဲ့အေကာင္က တီး။ ဆိုခ်င္တဲ့
အေကာင္ကဆို။ အဲလိုမ်ိဳးေနတာ။ အဲဒီတုန္းက ကြၽန္ေတာ္ စီးရီးေလးတစ္ခုလုပ္တာ
အဲဒီစီးရီးေလးအတြက္ ညီညီသြင္က သီခ်င္းေရးေပးတာ။ ၉၇ ခုႏွစ္က ထုတ္ျဖစ္တဲ့
စီးရီးထဲမွာပါတဲ့ ဘုရင္မေလးဆိုတဲ့ သီခ်င္း၊ အခုေနာက္ပိုင္း City FM မွာတုန္းက သံသာ၀င္းနဲ႕
ႏြဲ႕ယဥ္၀င္းက ႐ွင္ဘုရင္ေလး ဆိုၿပီး ျပန္ဆိုသြားတဲ့ သီခ်င္းေလးေပါ့။ အဲဒါေလးကို
ကြၽန္ေတာ္တို႕က Arrangement လုပ္ေနတာ။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ ညီညီသြင္နဲ႕
ႏွစ္ေယာက္ေပါ့။ အဲဒီမွာ ထူးအိမ္သင္က အိပ္လို႕၊ ကြၽန္ေတာ့္အခန္းက အက်ယ္ႀကီးပဲ၊
ကုတင္လည္း မ႐ွိဘူး။ ေထာင့္တစ္ေထာင့္မွာ ေမြ႕ယာႀကီးခ်ၿပီး အဲဒီမွာပဲ အိပ္တာ။
ကြၽန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ကမၻာေလးေပါ့ဗ်ာ။ ထူးအိမ္သင္က ကြၽန္ေတာ့္ေမြ႕ယာမွာ အိပ္ေနတာ။
ဖီးလ္ယူၿပီး ေအးေအးေဆးေဆးေလး နားေထာင္ေနတာ။ မ်က္စိေလးမွိတ္ၿပီး အိပ္ေနတာ။
ကြၽန္ေတာ္တို႕သီခ်င္း Arrangement လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ
“ဟာ..အဲဒါဟိုဟာေလးထည္႕လိုက္ရင္ ပိုမိုက္သြားမယ္” ဆိုၿပီး တစ္ေခါက္ ႏွစ္ေခါက္
လွမ္းေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္က “ဒီေကာင္ကြာ လာေနာက္ေနတယ္” ဆိုၿပီး
အဲဒါနဲ႕ သီခ်င္းဆက္လုပ္ျပန္ေရာ။ ခဏေန သူအိပ္ရာကေန “ဟာအစ္ကိုႀကီး
အဲဒါေလးအရမ္းေကာင္းတယ္ဗ်ာ” လို႕ ေျပာျပန္ေရာ။ခဏေနရင္ “ဟာ အစ္ကိုႀကီး
အစ္ကိုႀကီး ခုနကလုပ္လိုက္တဲ့ အကြက္ေလး အဲဒါေလးမိုက္တယ္။ အဲဒါေလးျပန္ထည္႕” လို႕
ေျပာျပန္ေရာ။ ဒီေကာင္က အိပ္သာအိပ္ေနတာ အာ႐ံုက ကြၽန္ေတာ္တို႕ ဆီမွာကိုး။ အဲဒါနဲ႕
သီခ်င္းလုပ္ၿပီးေတာ့ ဒီေကာင္က ထလာၿပီး ဂစ္တာကို ဘာမေျပာ၊ ညာမေျပာနဲ႕ယူ
အဲဒီသီခ်င္းစာသားေလးကို ေကာက္ၿပီးဆိုလိုက္တာ။ ကြၽန္ေတာ့္သီခ်င္းက Disco Beat ေလးနဲ႕
“ကိုယ့္ရဲ႕ဘုရင္မေလးဟာ ၾကင္နာစြာေျမႇာက္စား၊ မင္းအနားမွ
ခစားပါရေစလား။” သူက ဘာမေျပာ၊ ညာမေျပာနဲ႕ ထၿပီးေတာ့ အဲဒီသီခ်င္းကို Slow Rock လိုလို၊ Jazz လိုလို၊ အသံဆန္းဆန္းေလးေတြနဲ႕
ေရာၿပီး အဲဒီစာသား ေလးေတြကို လွမ္းလွမ္းေကာက္ထည့္ၿပီး ဆိုပစ္လိုက္တယ္ဗ်ာ။
အဲဒါနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး ကက္ဆက္နဲ႕ အသံသြင္း
ေကာက္ဖမ္းလိုက္ေရာ။ အဲဒါနဲ႕ အဲဒါေလးဟာ သူေနာက္ၿပီး ဆိုတာေပါ့။
ကြၽန္ေတာ္တို႕ေရးတဲ့ စာသားဟာ သူ႕စိတ္ထဲမွာေတာ့ ခံစားရတာ တစ္မ်ိဳးေပါ့။
သူကအဲဒီအတိုင္း ဆိုပစ္လိုက္ေရာ။ ၿပီးေတာ့ သူျပန္အိပ္ေနျပန္ေရာ။
ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ ညီညီသြင္က သီခ်င္းေနာက္တစ္ပုဒ္ ဆက္လုပ္တယ္။ အဲဒါ
ႏွစ္ေပါင္းၾကာခဲ့ၿပီေနာ္။ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္က။

တေလာက ကြၽန္ေတာ္အိမ္ျပန္သြားတယ္။ တိတ္ေခြေဟာင္းေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ဘာေတြမွန္းလဲ မသိဘူး။ အေခြေတြက ဘာမွလည္း မေရးထားဘူး။ အေခြေတြကို
အကုန္နားေထာင္ေနတုန္းမွာ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ ညီညီသြင္ Arrangement လုပ္တုန္းက ကြၽန္ေတာ္
ကူးထားတဲ့ ထူးအိမ္သင္ အသံေလး ထြက္လာတယ္။ အဲဒီတုန္းက ငွက္ႀကီးဆံုးတာ ႏွစ္ပတ္လည္။
အဲဒါနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ အဲဒီအေခြေလးကို ကြယ္လြန္သြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕
အသံပါတယ္ဆိုၿပီး သိမ္းထားတယ္။ သူ႕ရဲ႕အသံနဲ႕ သီခ်င္းေခြေတြ အမ်ားႀကီး
က်န္ခဲ့တယ္ဆိုတာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕စိတ္လို လက္ရ
အိပ္ရာကထၿပီး ေကာက္ၿပီးေတာ့ ဆိုလိုက္၊ တီးလိုက္တဲ့ အဲဒီသီခ်င္းေခြေလးကို
ကြၽန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာျပန္ၿပီး သိမ္းထားတယ္။ အဲဒီတုန္းက မႏွစ္ကေပါ့ေနာ္။ လီယိုနာ့ဒ္
စတူဒီယိုမွာ ကြၽန္ေတာ္ Own Tune စီးရီးေလး သြင္းတယ္။ အဲဒီမွာ လီယိုနာ့ဒ္ ေမာင္ေမာင္လြင္နဲ႕
ကိုညီထြဋ္တို႔နဲ႕ ေန႔တိုင္း ဆံုျဖစ္တယ္။ တစ္ရက္ ကြၽန္ေတာ္ အဲဒီအေခြေလး
ယူသြားတယ္။ အဲဒီမွာ သူဆိုေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ အဲဒီအေခြေလးကုိ ဖြင့္ျပတယ္။
“ေဟ့ေကာင္ေတြ နားေထာင္စမ္း၊ ဒါဘယ္သူ႕အသံလဲ သိလားေပါ့”။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ City FM အေခြက ထြက္ကာစ သီခ်င္းေလးကို
မွတ္မိေနတဲ့အခ်ိန္၊ စာသားက ဒီစာသား၊ အသံနားေထာင္ေတာ့ ငွက္ႀကီးအသံဆိုၿပီးေတာ့
နားေထာင္ရင္း သူငယ္ခ်င္းေတြ ၿငိမ္သြားတယ္။ ေမာင္ေမာင္လြင္က ေတာ္ပါေတာ့ကြာ၊
ပိတ္လိုက္ပါတဲ့။ ဟုတ္တယ္၊ သူမခံစားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္လည္း မခံစားႏိုင္ဘူး။
အဲဒီမွာ ကြၽန္ေတာ္အမွတ္တရ အေနနဲ႕ဖြင့္ျပလိုက္တဲ့ အေခြေလးဟာ အားလံုးရင္ထဲမွာ
လွိဳင္းခတ္သြားမယ္ ထင္တာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ပရိတ္သတ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႕
ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ အေခြေတြကို ႀကိဳက္တုန္းပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ အိပ္မက္မက္ေနတုန္း၊
အၾကင္နာအိပ္မက္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ဒါေပမယ့္ သတိရေၾကာင္း အိပ္မက္ျဖစ္မယ္။
“ငွက္ႀကီးေရ ငါတို႕မင္းကို အိပ္မက္မက္ေနတုန္းပဲကြာ။”

ကိုင္ဇာ
စာမ်က္ႏွာ ၂၀၄ ရတီ မဂၢဇင္း ၊ ၾသဂုတ္လ ၂၀၀၆။