ဇာတိေျမက ပန္းတစ္ပြင့္

Nine Nine Sanay @ ႏိုင္းႏိုင္းစေန

အိမ္အျပန္မွာ မထင္မွတ္ဘဲ ၿခံဝကပိေတာက္ပင္ေဘးမွာ အေမကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္တယ္။ အေမရဲ႕အၿပံဳး၊ ကၽြန္ေတာ့္အျပန္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတဲ့ အေမရဲ႕မ်က္လံုးေတြက ပိေတာက္ပန္းေတြလို ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ဖူးပြင့္ေနခဲ့တယ္။

ပိေတာက္ပင္ဆီ ကၽြန္ေတာ္အေျပးသြားခ်ိန္ အရင္လို ပြင့္ဟေနတဲ့ပိေတာက္ပန္းေတြကိုေတြ႔ခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလြမ္းေနတဲ့အေမကို မေတြ႔ခဲ့ရေတာ့ဘူး။ ပိေတာက္ပင္ေဘးမွာရပ္ရင္း အေမနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ရယ္ေမာသံကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္ၾကားေယာင္ခဲ့မိတယ္။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ အေမဟာ ကၽြန္ေတာ္ကို ပိေတာက္ပင္ေအာက္မွာ တစ္ေယာက္တည္း ခ်န္ထားရစ္ခဲ့တယ္။

ပိေတာက္ပင္လိုပဲ အေမဟာလည္း ဘဝရဲ႕ေလေျပမုန္တိုင္းဒဏ္ေတြကို ႀကံ့ႀကံ့ခိုင္ၿပီး ႀကီးထြားရွင္သန္ခဲ့မယ္၊ ဘယ္ေတာ့မွ မအိုသြားႏိုင္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ရနံ႔ေလးေတြ အၿမဲသင္းပ်ံ႕ႏိုင္ခဲ့မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ခဲ့မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမရဲ႕ဘဝက မီးေတာက္တစ္ခုလို ထည္ထည္ဝါဝါေတာက္ပခဲ့ေပမယ့္ အခ်ိန္တိုေတာင္းခဲ့တယ္။ အေမထုတ္လႊတ္ခဲ့တဲ့မီးေတာက္ေတြက တစ္ပင္လံုးပြင့္ေနတဲ့ပိေတာက္ပန္းလို ဖူးပြင့္ၿပီးညႇဳိးႏြမ္းရတဲ့အျဖစ္ကို ေရွာင္လဲြမရခဲ့ဘူး။

ပိေတာက္ပန္းဖူးပြင့္ခ်ိန္ဟာ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုးရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အျပည့္ဆံုးအခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေရာက္ရင္ အေမဟာ တစ္အိမ္လံုးကို ေသခ်ာသန္႔ရွင္းျပင္ဆင္ၿပီး သားတစ္ေယာက္ရဲ႕အိမ္အျပန္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေလအလ်င္လို သြက္သြက္လက္လက္ လႈပ္ရွားႏိုင္ခဲ့တဲ့ အေမဟာ မထင္မွတ္ဘဲအဖ်ားဝင္ခဲ့ၿပီး အိပ္ရာေပၚလဲခဲ့တယ္။ အဲဒီလဲအက်ဟာ အေမ့ကို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ထမလာႏိုင္ေစခဲ့ေတာ့ဘူး။

အေမဆံုးတဲ့ညမွာ ၿခံဝကပိေတာက္ပန္းေတြ ေဝေဝဆာဆာဖူးပြင့္ေနတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္အိပ္မက္မက္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ပန္းေတြဟာ ခ်က္ခ်င္းပြင့္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းညႇဳိးသြားခဲ့တယ္။ အိပ္မက္ကေန ကၽြန္ေတာ္လန္႔ႏႈိးခဲ့တယ္။ ဒါဟာ နိမိတ္ျပတာလား ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ့ဘူး။

မိုးလင္းခ်ိန္ အိမ္ကိုအျမန္ျပန္ခဲ့ဖို႔ ဖုန္းလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ မတင္မက်ျဖစ္ၿပီး ညကအိပ္မက္ကို ျမင္ေယာင္မိျပန္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ပိေတာက္ေတြ တစ္ပင္လံုးပြင့္တဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ေပမယ့္ တစ္ပင္လံုးညႇဳိးေနခဲ့တယ္။ အိမ္မွာတစ္ခုခုျဖစ္မွန္း ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္တယ္။ အိမ္အျပန္လမ္းတေလ်ာက္လံုး ကၽြန္ေတာ္မ်က္ရည္က်ခဲ့မိတယ္။

အိမ္ၿခံဝအေရာက္မွာ ပိေတာက္ေတြတစ္ပင္လံုးဖူးပြင့္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေရာင္တစ္ခုခုေလ်ာ့ေနတယ္။ အေမ့ရနံ႔ကို ကၽြန္ေတာ္မရွဴရွဳိက္မိခဲ့ေတာ့ဘူး။ သားအျပန္ကိုေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတဲ့ အေမ့အရိပ္ကို ကၽြန္ေတာ္မေတြ႔ခဲ့ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ ပိေတာက္ပန္းေတြသာ ခ်န္ထားရစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီတခဏ အခ်ိန္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာင္းျပန္စီးခိုင္းလိုက္ခ်င္မိတယ္။ သားအျပန္ကိုေစာင့္ေနတဲ့ အေမေန႔ရက္ေတြမွာ အခ်ိန္ကိုထာဝရ ရပ္တန္႔ထားခ်င္ခဲ့မိတယ္။ ပိေတာက္ပင္ကိုဖက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ငိုခဲ့မိတယ္။

အခုေတာ့ သားအျပန္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတဲ့ အေမမရွိေတာ့ဘူး။ ပိေတာက္ပင္တစ္ပင္သာ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ ဖူးပြင့္ေနခဲ့တယ္။ ပိေတာက္ပန္းေတြရဲ႕ရနံ႔ၾကားမွာ သားတစ္ေယာက္ကို လြမ္းဆြတ္တဲ့ အေမရဲ႕လြမ္းဆြတ္ျခင္းေတြ သင္းပ်ံ႕ေနခဲ့ပါတယ္။



http://www.caowu.cn/article/20091114/13318.htmlကို ျဖည့္စြက္ေရးသား ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ပါသည္။

**** ကၽြန္မတို႔ရြာမွာေတာ့ ပိေတာက္ပင္မရွိဘူး။ မန္းက်ည္၊ သရက္၊ ပိႏၷဲေပါတယ္.. ကၽြန္မတို႔ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းပိတ္လို႔ ရြာျပန္တိုင္း အေမက အိမ္ေရွ႕သရက္ပင္နားမွာ ထြက္ထြက္ႀကိဳတတ္တယ္။ အခုေတာ့ အေမ့ရနံ႔မရႈရႈိက္မိတာ ၁၄ႏွစ္ရွိခဲ့ပါၿပီ... သမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕အိမ္အျပန္လမ္းမွာ အေမေစာင့္ႀကိဳမေနခဲ့တာ ၁၄ႏွစ္ရွိခဲ့ပါၿပီ... ဒါေၾကာင့္ အိမ္ သိပ္မျပန္ခ်င္ခဲ့ေတာ့ဘူး.. ေနရာတကာ ေလလြင့္ရင္းနဲ႔ပဲ အေမ့ကို လြမ္းေနခဲ့ပါတယ္..

ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Wednesday, January 19, 2011)