ဟီလာရီ ကလင္တန္နဲ႔ လူထုစိန္ဝင္း ဘယ္သူမွားသလဲ

By Shwe Eaim Si on Monday, November 19, 2012 at 10:57pm ·

ျပီးခဲ့တဲ့ ဒီဇင္ဘာလ ၁ ရက္ေန႔ ျမန္မာနုိင္ငံ ေရာက္ခ်ိန္မွာ ဟီလာရီ ကလင္တန္က "ဒီမိုကေရစီသည္ ေနာက္ဆံုးပန္းတိုင္ ျဖစ္သည္" လို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။

ဝါရင့္ သတင္းစာဆရာႀကီး လူထုစိန္ဝင္းကေတာ့ "ဒီမိုကေရစီသည္ ေနာက္ဆံုး ပန္းတုိင္ မဟုတ္" လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဟီလာရီ ကလင္တန္နဲ႔ လူထုစိန္ဝင္း ဘယ္သူမွားသလဲ ဆိုတာကေတာ့ စိတ္ဝင္စားစရာပါ။

တစ္ေယာက္ကေတာ့ မွားေနတာေသခ်ာပါတယ္။ လုထုစိန္ဝင္း လည္း လူမွား တစ္ေယာက္ ျဖစ္နုိင္သလို၊ ဟီလာရီကလင္တန္ကလည္း လူမွားတစ္ေယာက္ ျဖစ္နုိင္ပါတယ္။ လူထုစိန္ဝင္း ေျပာခဲ့တာကေတာ့...

ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ေနာက္ဆံုးပန္းတိုင္မဟုတ္

ဒီမိုကေရစီဆိုတဲ့ စကားကို ေဘးကင္းရန္ကြာ ေျပာခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး လူတိုင္း ပါးစပ္ဖ်ားမွာ သီးေနၾက႐ံု သာမက၊ စာနယ္ဇင္း စာမ်က္ႏွာေတြမွာပါ အဆက္မျပတ္ ဖတ္ေနရပါတယ္၊ ဒါ အင္မတန္ ၀မ္းသာစရာ ေကာင္းတဲ့ ကိစၥ ျဖစ္တယ္။

မစားရ၀ခမန္း

ဒီမိုကေရစီ အေၾကာင္း ၀မ္းသာအားရ ေျပာၾက ေရးၾကရင္းနဲ႔ အရွိန္လြန္ၿပီး ဒီမိုကေရစီ ဆိုတာ ‘မဟာၾသသဓ’ နတ္ေဆးႀကီး သဖြယ္ ေရာဂါအားလံုးကို ကုစားႏိုင္တယ္၊ ဒီမိုကေရစီ ႏုိင္ငံဆိုတာ အရာအားလံုး ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ ‘ေရႊျပည္ေတာ္ႀကီး’ ျဖစ္တယ္၊ ဒီမိုကေရစီမွ တစ္ပါး အျခားမရွိၿပီ ဆိုတဲ့ ေျပာဆို ေရးသားခ်က္ေတြ ကိုလည္း အမ်ားႀကီး ေတြ႕ေန ရပါတယ္၊ ဒီမိုကေရစီ ဆိုတာ ကိုယ္ေတြ႕ မႀကံဳဘူးသူ မ်ားက ‘မစားရ ဝခမန္း’ ေျပာဆို ေရးသားခ်က္ ေတြကို အဟုတ္ႀကီး ထင္ၿပီး ေနာင္ နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ ရတဲ့ အခါက်မႇ ထင္တာနဲ႔ ျမင္တာ ‘ပါစင္ေအာင္’ လြဲေနတာေတြ ေတြ႕ရရင္ အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ပ်က္ သြားႏိုင္ ပါတယ္။ ဒါ ဆိုရင္လည္း မေကာင္းပါဘူး။ ‘ေနာက္ လာတဲ့ ေမာင္ပုလဲ ဒိုင္း၀န္ထက္ကဲ’ တဲ့ အတြက္ ဒိုင္း၀န္ကို ျပန္လြမ္းတာမ်ိဳး ျဖစ္သြား ပါလိမ့္မယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေျပာဆို ေရသားခ်က္ေတြ ဆင္ျခင္သင့္ၾက ပါတယ္။

မေကာင္းမႈေတြ ဘယ္ကစ

ဒီမိုကေရစီ ဆိုတာ မဟာၾသသဓ နတ္ေဆးႀကီး ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ ဒီေန႔ အေနာက္ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံႀကီးေတြမွာ ျမင္ေတြ႕ေနရတဲ့ လူမႈေရး ေဖာက္ျပန္ ပ်က္စီးမႈေတြ၊ ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ အၾကမ္းဖက္မႈေတြ၊ ႏိုင္ငံရဲ့ ထိပ္တန္း ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြၾကား အက်င့္ပ်က္မႈေတြ၊ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္မႈေတြ၊ ေနစရာ မရွိလို႔ လမ္းေဘး အိပ္ရတဲ့ သူေတြ ဘယ္ ရႇိေနေတာ့မႇာလဲ၊ အခုေတာ့ လူ႕ေလာကရဲ့ မေကာင္းမႈ မွန္သမ် အဲဒီ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံႀကီးေတြက စခဲ့တာလို႔ေတာင္ ေျပာရမယ္ ထင္ပါတယ္။ ကမၻာမွာ မူးယစ္ေဆး၀ါး ျပႆနာႀကီး ေပၚေပါက္လာေအာင္လည္း ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံႀကီး ဆိုတဲ့ အေမရိကန္က စလိုက္တာပါ။ ဗီယက္နမ္ စစ္ေျမျပင္မႇာ စိတ္ႂကြေဆးျပားေတြ တီထြင္ ထုတ္လုပ္ၿပီး ျဖန္႔ေ၀ေပးရာက အေရွ႕ေတာင္ အာရႇမွာ မူးယစ္ေဆး၀ါး ေစ်းကြက္ႀကီး ေပၚထြန္း လာခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္၊

ေကာင္းဘြိဳင္ ယဥ္ေက်းမႈအစ

အီရတ္က ဆက္ဒမ္ဟူစိန္ ဆိုတာလည္း ပနားမားက ေနာရီေအးဂါး (Noriega) လိုပဲ အေမရိကန္ စီအုိင္ေအက ေမြးထုတ္ ေပးခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ အာဖဂန္နစၥတန္က တာလီဘန္ေတြ လည္း စီအိုင္ေအက ေမြးထုတ္ေပးခဲ့ တာပါပဲ။ ေသနတ္အားကိုးနဲ႔ အၾကမ္းဖက္ လူသတ္တဲ့ လုပ္ရပ္မႇန္သမ် အေမရိ ကန္ရဲ့ ေကာင္းဘြိဳင္ယဥ္ေက်းမႈကစခဲ့ တာခ်ည့္ပါ။ ရမ္ဘုိလို အာႏိုးလို ႐ုပ္ရႇင္ကား ေတြကိုပဲ ၾကည့္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီမိုကေရစီဆိုတုိင္း နတ္ေဆးႀကီး မဟုတ္သလို ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံ ျဖစ္တုိင္း သာယာ ေရႊျပည္ ႏိုင္ငံႀကီး မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ သိထားဖို႔ လိုပါတယ္။

လူသားမ်ားရဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္

တကယ္ ဒီမိုကေရစီ ဆိုတာ ေနာက္ဆံုး ရည္မႇန္းခ်က္ ပန္းတိုင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ပန္းတိုင္ကို သြားတဲ့ နည္းလမ္းေတြ ထဲက နည္းလမ္းတစ္ခုသာ ျဖစ္တယ္။ လူသားမ်ား ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ပန္းတိုင္က စစ္ပြဲႀကီးေတြ မရႇိ ပကတိ ၿငိမ္းခ်မ္း သာယာတဲ့၊ အားႀကီးသူက အားငယ္သူကို အႏုိင္က်င့္မႈေတြ ကင္းစင္ၿပီး ျဗဟၼစိုရ္ တရားေတြ ထြန္းကားတဲ့၊ ခ်မ္းသာသူေတြက ဆင္းရဲသူေတြ အေပၚ ေခါင္းပံုျဖတ္ၿပီး ေသြးစုပ္ ျခယ္လွယ္မႈ ကင္းတဲ့၊ အဓမၼ ၀ါဒ မွန္သမွ် ခ်ဳပ္ၿငိမ္းခ်မ္းၿပီး ဓမၼတရား ထြန္းကားတဲ့၊ တရားဥပေဒရဲ့ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္မႈကို လူသားတိုင္း အညီအမွ် ခံစားခြင္႕ရရႇိ ၿပီး၊ တရားဥပေဒရဲ့ အထက္မႇာ ဘယ္သူမွ မရွိတဲ႕၊ သဘာ၀ တရားက လူသားတိုင္း အတြက္ ဖန္တီးေပးထားတဲ့ အခြင့္အေရး မွန္သမွ်ကို လူသားတိုင္း အယုတ္အလတ္ အျမတ္မေရြး လြတ္လပ္စြာ ရရႇိခံစားႏိုင္တဲ့ လူသားတိုင္းရဲ့ အမြန္အျမတ္ ထားၾကတဲ့ လူ႔တန္ဖုိးမ်ားကို လူသားတိုင္း ေစာင့္စည္း ႐ိုေသ ထိန္းသိမ္းတဲ့ လူ႕ အဖြဲ႕အစည္းမ်ိဳးမႇာ ေနထုိင္ႏိုင္ေရး ဆိုတာပဲ ျဖစ္တယ္။

ျပဳတ္ေအာင္လုပ္လို႔ ေဘာနပ္စ္ရ

အခု ျဖစ္ေနတာ ကေတာ့ စေတာ့ ေစ်းကြက္နဲ႕ ဘဏ္လုပ္ငန္းႀကီးေတြ ၿပိဳလဲသြားလို႔ ကုမၸဏီေတြ စက္႐ံုေတြ ပိတ္ကုန္ၾကရၿပီး၊ အလုပ္သမားေတြ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ၾက၊ အိမ္ေတြေပၚက ႏွင္ခ်ခံရလို႔ လမ္းေဘးအိပ္ရ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္မႇာ အစိုးရဆီက ေငြေၾကး ေထာက္ပံ့မႈ ရဖို႔ လႊတ္ေတာ္မႇာ လာေရာက္တင္ျပ ေတာင္းဆိုတဲ့ ဘဏ္ လုပ္ငန္းရႇင္ေတြ ကေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ ဂ်က္ေလယာဥ္ႀကီးေတြ စီးၿပီး လႊတ္ေတာ္ကို ေရာက္လာ ၾကတယ္ေလ။ ဒါတင္ မကေသးပါဘူး။ အစိုးရဆီက ေထာက္ပံ့ ေၾကးလည္း ရေရာ၊ အဲဒီ ဘဏ္ႀကီးေတြရဲ႕ စီအီးအုိေတြက သူတို႔အတြက္ ေဘာနပ္စ္ ဆိုၿပီး တစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကို ေဒၚလာ သန္းေပါင္း ၁၅၀ စီ ၂၀၀ စီ ထုတ္ယူ လိုက္ၾက တယ္ေလ။ ဘဏ္ႀကီး ျပဳတ္သြားေအာင္ လုပ္တဲ့အတြက္ အပိုဆု ခ်ီးျမႇင့္တယ္ ဆိုတာမ်ဳိး ၾကားဖူးၾကရဲ့ လား။ အဲဒါ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံဆိုတဲ့ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံႀကီးမႇာ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။

ေဒၚလာ ၆ သိန္းတန္ေခြး

စက္တင္ဘာ ၁၄ ရက္ထုတ္ ျမန္မာ့အလင္း(အဂၤလိပ္) သတင္းစာ ထဲမႇာ ဖတ္လိုက္ရတဲ့ သတင္းတစ္ခု ေျပာပါရေစဦး၊ တ႐ုတ္ျပည္ ရွန္စီး ျပည္နယ္ စီအန္းေလဆိပ္ကို သန္းႂကြယ္ သူေဌးမ ‘၀မ္’ ဆိုတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး တိဘက္မတ္စတစ္မ်ိဳး ေခြးတစ္ေကာင္ ၀ယ္ၿပီး ေရာက္လာတာကို ၿပိဳင္ကားႏွစ္စီး ေရႇ႕ေဆာင္တဲ့ မာစီးဒီး ကားနက္ႀကီး ၃၀ နဲ႔ လာႀကိဳဆိုၾက ပါတယ္တဲ့။ အဲဒီ သူေဌးမက တိဘက္လူမ်ိဳးေတြ ေနထိုင္ၾကတဲ့ တ႐ုတ္ျပည္ ေျမာက္ပိုင္း ‘က်င္ဟိုင္း’ ျပည္နယ္ ကိုသြားၿပီး ရႇားပါးမ်ိဳး ျဖစ္တဲ့ အဲဒီေခြးနက္ကို ခက္ခက္ခဲခဲ ရွာေဖြၿပီး ယြမ္ေငြ ေလးသန္း(ေဒၚလာ ၆၀၀,၀၀၀)နဲ႔ ၀ယ္ခဲ့တာပါ။ ‘ေရႊကို တန္ဖိုး သတ္မႇတ္လို႔ ရတယ္၊ ဒီ တိဘက္မတ္စတစ္ေခြးမႇာ တန္ဖိုး အကန္႔အသတ္ မရွိဘူး’လုိ႔ သူေဌးမက ဆိုပါတယ္။ သူလို ေခြးခ်စ္သူေတြက ေခြးႀကိဳဆိုေရး ေကာ္မတီဖြဲ႕ၿပီး ရွားပါး တိဘက္ေခြးနက္ကို မာစီဒီး ကားႀကီး ၃၀နဲ႔ လာႀကိဳၾကတာပါတဲ့။

ဒီမိုကေရစီအႏႇစ္သာရလား

အားလံုးသိၾကတဲ့ အတုိင္းပဲ ကမၻာ့လူဦးေရ အမ်ားဆံုးျဖစ္တဲ့ တ႐ုတ္ ႏိုင္ငံႀကီး ဆင္းရဲတြင္းက လြတ္ေအာင္ မနည္းႀကီး ႐ုန္းထြက္လာရတာ ဘာမွ် မၾကာေသးပါဘူး။ ဒါေတာင္ လူဦးေရ အမ်ားစုႀကီးဟာ လယ္ယာ လုပ္ငန္းကို မႇီခုိေနရတဲ့ ဆင္းရဲသား လယ္သမား ဘ၀မွာ ရႇိေနပါေသးတယ္။ ဒီလို အေျခအေနမႇာ သူေဌးမ ‘၀မ္’ လို သူကေတာ့ ေခြးတစ္ေကာင္ကို ေဒၚလာ ၆ သိန္း အကုန္ခံ ၀ယ္႐ံုမက ေခြးႀကိဳဆိုေရး ေကာ္မတီဖြဲ႕ၿပီး မာစီဒီးကားနက္ႀကီး ၃၀ နဲ႔ ႀကိဳဆိုခိုင္းတယ္ဆိုတာမ်ဳိးကို ဒီမိုကေရစီရဲ့ အႏွစ္သာရလို႔ ဘယ္လို ေျပာႏိုင္မႇာပါလဲ။ ဒါ ဒီမိုကေရစီပဲလုိ႔ ေျပာရင္လည္း ဘယ္လိုမႇ လက္မခံႏိုင္ ပါဘူး။

ျဗဟၼပါလႏိုင္ငံေတာ္

လူသားအားလံုးရဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ပန္းတိုင္က မတရားမႈ ဒုစ႐ိုက္ေတြ၊ ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္မႈေတြ၊ လူသတ္ စစ္ပြဲေတြ လံုး၀ကင္းစင္တဲ့ ‘ျဗဟၼပါလ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး’ ဆီအေရာက္လွမ္းဖို႔ သာျဖစ္တယ္။ အဲဒီ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးဆီ သြားဖို႔ စနစ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ နည္းလမ္း အသြယ္သြယ္ ရွိတယ္။ ဒီမိုကေရစီ ဆိုတာက အဲဒီ နည္းလမ္းေတြ ထဲက တစ္ခုသာ ျဖစ္တယ္။ သူ႕အျပင္ တျခား နည္းလမ္းေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါေသးတယ္။ ႏိုင္ငံတိုင္း လူမ်ိဳးတိုင္းက ကိုယ့္လမ္းနဲ႔ကိုယ္ သြားေနၾကတာပဲ၊ ဘယ္သူမွ ေရာက္ၾကေသးတာ မဟုတ္ေတာ့ ဘယ္လမ္းက မႇန္တယ္၊ ေကာင္းတယ္ ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မေျပာႏိုင္ေသးပါဘူး။

လမ္းေတြမွအမ်ားႀကီး

ဒါကိုပဲ ဒီမိုကေရစီမွတစ္ပါး အျခား မရွိလို႔ ေႂကြးေၾကာ္ေနတာ ကေတာ့ ေကာင္းဘြိဳင္ သမၼတႏႇစ္ဦး ျဖစ္တဲ့ ေရာ္နယ္ေရဂန္နဲ႔ ေဂ်ာ့ဘုရွ္တို႔ရဲ့ ေလသံနဲ႔ တစ္ထပ္တည္း တူေနတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အေမရိကန္ လုပ္တာဆို အလြန္ေကာင္း၊ သိပ္ေကာင္း၊ အလြန္႔အလြန္ ေကာင္းဆိုၿပီး မ်က္စိမွိတ္ေအာင္ရင္း ‘ေက်းဇူးဆပ္စာေပ’ေတြ အေရးေကာင္း ေနသူေတြကို ေျပာလုိက္ ခ်င္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီအျပင္ အျခားနည္းလမ္း ေတြအမ်ားႀကီး ရွိေနပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီ ဆိုတာက လူသားမ်ားရဲ့ ပန္းတိုင္ ရည္မွန္းခ်က္ ပန္းတိုင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးပန္းတိုင္က ‘ျဗဟၼပါလ ႏိုင္ငံေတာ္ ႀကီးဆီ အေရာက္လွမ္းဖို႔သာ ျဖစ္ပါ တယ္’။

လူထုစိန္ဝင္း