အေၾကြးတင္ေနတဲ့ ငါးစိမ္းသည္ကေန ဘီလ်ံနာျဖစ္လာသူ – ဟီ႐ိုတာကဲ ယာႏို

ဂ်ပန္ပစၥည္းေတြကို ျမန္မာေငြ ၁၈၀ဝ က်ပ္ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ေရာင္းခ်လို႔ ဒိုင္ဆို (Daiso) ဆိုင္ေတြဟာ ျမန္မာျပည္မွာ လူသိမ်ားပါတယ္။ တိုတိုထြာထြာဝယ္ခ်င္သူေတြအဖို႔ ေငြအမ်ားႀကီးသံုးစရာမလိုဘဲ ႀကိဳက္ရာကို ေရြးဝယ္ႏိုင္တာက သူ႕ အားသာခ်က္ပါ။ ဒိုင္ဆိုကို  ထူေထာင္သူ ကိုယ္ တိုင္က ေအာက္ေျခဘဝကေန တက္လာတဲ့အတြက္ သူ႕ပစၥည္းေတြကို ေဈးတစ္သမတ္တည္းနဲ႔မ်ားမ်ားေရြးဝယ္ႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒိုင္ဆိုဆန္ဂ်ိဳးေကာ္ပိုေရးရွင္းကို   ထူေထာင္ၿပီး ဥကၠ႒တာဝန္ယူထားတဲ့ ဟီ႐ို တာကဲယာႏိုဟာ ႀကိဳက္တာယူယန္း ၁၀ဝ နဲ႔ ကုန္ပစၥည္းမ်ိဳးစံုကို ေရာင္းခ်တဲ့ ဂ်ပန္ရဲ႕ ပထမဆံုးစြန္႔ဦးတီထြင္လုပ္ငန္းကို ထူေထာင္ခဲ့ပါတယ္။ သူဟာ အဲသည္ မဟာဗ်ဴဟာေၾကာင့္ ဘလြန္းဘတ္ရဲ႕ ဘီလ်ံနာစာရင္းမွာ ေဒၚလာ ၁.၉ ဘီလ်ံခ်မ္းသာ ၾကြယ္ဝသူျဖစ္ေနပါၿပီ။

“သူလုပ္ငန္းလုပ္တဲ့အခ်ိန္က အခ်ိန္ကိုက္ပဲ”လို႔ OC&C မဟာဗ်ဴဟာသုေတသနလုပ္ငန္းက ပါစကယ္မာတင္က ေျပာ ပါတယ္၊ ‘ပထမဆံုး ယန္း ၁၀ဝ ဆိုင္ကို ၁၉၉၁ မွာ စတင္ဖြင့္ခ်ိန္ဟာ ဂ်ပန္စီးပြားေရး ပူေဖာင္းေပါက္ကြဲၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ၾကာတဲ့ အခ်ိန္ ၊ ဂ်ပန္စားသံုးသူဓေလ့ ႀကီးႀကီးမားမား စတင္ေျပာင္းလဲတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္တယ္”

ယာႏိုရဲ႕ စြန္႔ဦးတီထြင္လုပ္ငန္းဟာ အလုပ္မ်ိဳးစံုနဲ႔ စတင္ခဲ့ပါတယ္။ တိုက်ိဳၿမိဳ႕ ခ်ဴအိုတကၠသိုလ္ကေန ဘြဲ႕ရၿပီးေနာက္ သူ ဟာ အလုပ္မ်ိဳးစံုလုပ္ခဲ့ၿပီး သူ႕ေယာကၡမရဲ႕ ငါးေရာင္းခ်တဲ့လုပ္ငန္းကို ေဒဝါလီခံတဲ့ အ ထိ လုပ္ခဲ့တယ္လို႔ ဒိုင္ဆိုဝက္ဘ္ဆိုက္မွာ ေရးထားပါတယ္။

သူဟာ ၁၉၇၂ မွာ ကုန္ကားတစ္စီး ေနာက္မွာ ပစၥည္းေတြတင္ေရာင္းၿပီးတဲ့ ေနာက္ ပစၥည္းအားလံုးကို ယန္း ၁၀ဝ နဲ႔ ေရာင္းဖို႔ အၾကံေပၚလာပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ပစၥည္းတစ္ခုစီကို ေဈးႏႈန္းတစ္မ်ိဳးစီ လိုက္ကပ္ရင္ အခ်ိန္ကုန္တဲ့ အတြက္ပါပဲ။ သူဟာ ၁၉၇၇ မွာ ဒိုင္ဆိုကို ပူးေပါင္းတည္ေထာင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒိုင္ဆိုရဲ႕ အဓိပာယ္က ႀကီးမားတဲ့ အရာတစ္ခုကို ဖန္တီးျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

သည္အခ်ိန္ ဂ်ပန္စီးပြားေရးမွာ လုပ္အားခက မတက္၊ စီးပြားေရးက မေကာင္းတဲ့အတြက္ ေျပာင္းလဲမႈေတြ ျဖစ္ေနၿပီး ဂ်ပန္ေတြဟာ သူတို႔ပိုက္ဆံေပးရတာနဲ႔ တန္တဲ့အရာေတြကို ရွာေဖြလာၾကပါ တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ ဂ်ပန္မွာ ဒစ္စ ေကာင့္နဲ႔ ပစၥည္းေတြ ေရာင္းခ်တဲ့လုပ္ငန္း ေခတ္စားလာၿပီး ႀကိဳက္တာယူ ယန္းဘယ္ေလာက္ဆိုတဲ့ဆိုင္ေတြဟာ စုစု ေပါင္း တစ္ ႏွစ္ကို ယန္း ဘီလ်ံ ၆၀ဝ ေက်ာ္ ျမတ္စြန္းေနတယ္လို႔ ၂၀၁၆ မတ္လမွာ လုပ္တဲ့ အစီရင္ခံစာတစ္ခုမွာ ေတြ႕ရပါ တယ္။

အဲသည္လိုု ဒစ္စေကာင့္စတိုးဆိုင္ေတြထဲမွာ အႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ ဒိုင္ဆိုဟာ ျပည္တြင္းမွာ စတိုးဆိုင္ေပါင္း ၃၁၅၀ ေက်ာ္ဖြင့္ထားၿပီး ျပည္ပမွာ ၁၈၀ဝ ေက်ာ္ ဖြင့္ထားပါတယ္။ ပစၥည္းမ်ိဳးေပါင္း ၇၀,ဝ၀ဝ ေက်ာ္ ေရာင္းခ်တဲ့အထဲမွာ  ေဈး တန္တန္နဲ႔ ဂ်ပန္အိတ္ေတြ၊ တိရစၦာန္ေလးေတြကို ဝတ္ေပးရတဲ့ အဝတ္အစားေတြ၊ အိမ္သံုးပစၥည္းေတြ အမ်ားႀကီးပါဝင္ပါတယ္။ လက္တင္အေမရိကကေန ပင္လယ္ေကြ႕ႏိုင္ငံေတြအျပင္ အာရွႏိုင္ငံအသီးသီးေတြမွာလည္း ဒိုင္ဆိုဆိုင္ေတြ ရွိေနပါတယ္။

ယာႏိုက သူသည္လိုေအာင္ျမင္ရတာဟာ ကုန္ပစၥည္းေတြရြးရာမွာ လာဘ္ျမင္တာေၾကာင့္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒိုင္ဆိုဟာ အရည္အေသြးျမင့္ ကုန္ပစၥည္းေတြနဲ႔ တစ္မူထူးျခားတဲ့ မရွိမျဖစ္ပစၥည္းေတြကို ယန္း ၁၀ဝ နဲ႔ခ်ည္း ေရာင္းခ်ပါတယ္။ သူ႕ကုမဏီရဲ႕ အဝယ္ေတာ္ေတြဟာ ကုန္ပစၥည္းမ်ားမ်ားယူၿပီး ေဈးသက္သက္သာသာနဲ႔ ရေအာင္ ကုန္ထုတ္လုပ္သူေတြနဲ႔ တိုက္႐ိုက္ညႇိႏိႈင္းၾကပါတယ္။ သည္မဟာဗ်ဴ ဟာဟာ ကမၻာမွာ အႀကီးဆံုးေဈးဆိုင္ႀကီး ေဝါလ္မတ္ရဲ႕ ဗ်ဴဟာနဲ႔ ဆင္တူပါတယ္။

ဂ်ပန္စီးပြားေရးက အခုအခ်ိန္မွာ ျပန္ တက္လာေပမဲ့ ေပါေခ်ာင္ေကာင္းကို လိုခ်င္ၾကတဲ့ ဆႏၵဟာ စားသံုးသူေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ စြဲၿမဲေနတုန္းပါပဲ။

“ဂ်ပန္ျပည္သူေတြက ဒီေခတ္မွာ ပိုေခြ်တာ စုေဆာင္းခ်င္ၾကတယ္”လို႔ ႏိုမူရာ ေလ့လာဆန္းစစ္ေရးလုပ္ငန္းရဲ႕ နာရီ ကီယိုက ေျပာပါတယ္၊ ‘သူတို႔က ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၂၀ အတြင္း တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ ေခြ်တာေရး အက်င့္ေတြကို မေဖ်ာက္ၾကဘူး”

အလားတူပဲ အေမရိကန္ကို ဒိုင္ဆို ေျခ ခ်တဲ့ အခ်ိန္ဟာ ၂၀ဝ၇- ၂၀ဝ၈ ေငြေၾကးအက်ပ္႐ိုက္မႈနဲ႔ ဆက္စပ္၊စီးပြားပ်က္ကပ္တို႔နဲ႔ တိုက္ဆိုင္ေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒိုင္ဆိုရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈက အမ်ားတတ္ႏိုင္တဲ့ ေဈးႏႈန္းတစ္ခုတည္းေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး။

‘ဒိုင္ဆိုစတိုးဆိုင္ေတြမွာ ဝယ္ရတာက ေဈးႏႈန္းအေျပာင္းအလဲ တစ္ခ်ိန္လံုးျဖစ္ေနတာကို ၿငီးေငြ႕ေနတဲ့ ေဈးဝယ္သူရဲ႕ စိတ္ ထဲမွာ ထူးျခားမႈကို ျဖစ္ေစတယ္”လို႔ ကန္တာလုပ္ငန္းက ေလ့လာသံုးသပ္သူ ဆာ ရာအယ္လ္ တူခါဟင္က ေျပာပါတယ္။

သည္အခ်ိန္မွာ ယာႏိုကေတာ့ သူ႕ကိုယ္သူ ဦးေႏွာက္အေတြးအေခၚ ျမင့္မားတဲ့၊ ဒါမွမဟုတ္ ေခတ္မီတီထြင္ဆန္းသစ္တဲ့ မန္ေနဂ်ာတစ္ေယာက္မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ သူ႕ဝမ္းထဲက ခံစားခ်က္နဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အမ်ားစုကို ခ်မွတ္တာပါ တဲ့။ “ကြ်န္ေတာ့္မွာ အေျမာ္အျမင္ေတြ၊ မဟာဗ်ဴဟာေတြ မရွိပါဘူး”လို႔ သူကဆိုပါတယ္။ “ကြ်န္ေတာ္က ဟိုဟိုဒီဒီ စမ္းသပ္ ၾကည့္ရတာ ႀကိဳက္႐ံုသက္သက္ပါ”တဲ့။

မေနာစင္
[ref: The economist- A yen for cheapness, Bloomberg- How a  bankrupt fishmonger became a billionaire]

http://www.kumudranews.com