လူငယ္နဲ႔အေလ့အက်င့္

 

ေက်ာက္သင္ပုန္း

 

#လူငယ္နဲ႔အေလ့အက်င့္

လူတစ္ေယာက္ေအာင္ျမင္ႀကီးပြားတိုးတက္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ အေလ့အက်င့္ေကာင္းေတြရွိဖို႔လုိပါတယ္။ အေလ့အက်င့္ေကာင္းဆိုတာ ေျပာရတာကေတာ့လြယ္ပါတယ္။ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ဖုိ႔က်ေတာ့ ခက္ခဲေနတတ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ သယံဇာတေတြေပါမ်ားၾကြယ္ဝရဲ႕သားနဲ႔ ႏုိင္ငံသားအမ်ားစုဆင္းရဲႏြမ္းပါးခ်ဳိ႕တဲ့ေနရတာဟာ လူေတြမွာအေလ့အက်င့္ေကာင္းေတြ နည္းပါးေနလို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ဆင္းရဲမြဲေတမႈနဲ႔ပတ္သက္ရင္ အစိုးရေတြအုပ္ခ်ဳပ္မႈညံ့ဖ်င္းလို႔တို႔၊ ပညာေရးစနစ္မေကာင္းလို႔တို႔၊ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူတို႔၊ ေနာက္ဆံုးႏုိင္ငံေတာ္ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒအထိ အျပစ္တင္လုိ႔ရတယ္ဗ်ာ။

ဒီလိုလည္း အျပစ္တင္ေနၾကပါတယ္။ ဒီလုိအျပစ္တင္ေနမႈေတြဟာ မွန္ကန္ပါတယ္။ ျငင္းဆိုလို႔မရပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ျပႆနာကလူေတြဟာ အဲဒီလိုကိစၥအႀကီးႀကီးေတြကို အျပစ္တင္ရင္း ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ျပဳျပင္ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ရမယ့္ကိစၥေတြမွာက်ေတာ့ လစ္ဟင္းေနတတ္တယ္။

ပညာေရးစနစ္ေကာင္းဖို႔ဆိုတာ အမ်ဳိးသားပညာေရးဥပေဒတစ္ခုတည္းအေပၚမွာ မမူတည္သလို ဆင္းရဲျခင္းမွလြတ္ကင္းဖို႔ဆိုတာလည္း အစိုးရတစ္ရပ္တည္းက အားထုတ္ႀကိဳးပမ္းလုပ္ေဆာင္လုိ႔မရပါဘူး။ ဆင္းရဲမြဲေတမႈမ်ားျပားတာ၊ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈနည္းပါးတာ ေတြဟာ အေမရိကန္ပိတ္ဆို႔မႈနဲ႔မဆိုင္သလို တ႐ုတ္ႏုိင္ငံစီးပြားေရး အျမတ္ထုတ္မႈနဲ႔လည္း မဆိုင္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံသားေတြညံ့ရင္ခံရမွာပဲ။ ႏိုင္ငံသားဆိုတဲ့အထဲမွာ အစိုးရလည္းပါတယ္။ ျပည္သူလူထုလည္းပါပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံဆင္းရဲျခင္းက လြတ္ကင္းခ်င္တယ္ဆိုရင္ ႏိုင္ငံသားတစ္ဦးခ်င္းစီအေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္။ သူတို႔ဘယ္ေလာက္အထိေကာင္းမြန္တဲ့ အေလ့အက်င့္ေတြကိုျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ႏိုင္သလဲ။

အဲဒီေကာင္းမြန္တဲ့အေလ့အက်င့္ေတြကို တစ္ပါးသူဆီဘယ္ေလာက္ကူးစက္ျပန္႔ပြားေစသလဲဆိုတဲ့အေပၚမွာ မူတည္တယ္။
ႀကီးပြားတိုးတက္ခ်င္ရင္ ဘယ္လိုအေလ့အက်င့္ေတြျပဳစုပ်ဳိးေထာင္သင့္သလဲ။ ဒီေနရာမွာလူငယ္ေတြကို အဓိကထားေဆြးေႏြးမယ္။ အခ်ိန္ကိုအက်ဳိးရွိေအာင္ အသံုးခ်တတ္ဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ အ႐ိုးရွင္းဆံုးကေတာ့ ေက်ာင္းတက္မယ္။ အလုပ္လုပ္မယ္။ အဲဒီကေန ပိုမိုေကာင္းမြန္တဲ့ေက်ာင္းေတြကိုတက္ေရာက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္။ ပိုမိုေကာင္းမြန္တဲ့အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းရရွိႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းမယ္။ ဘဝမွာ ပညာေရးနဲ႔အလုပ္အကိုင္ကို ဟန္ခ်က္ညီညီ ဆပြားတိုးတက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ရမယ္။

တခ်ဳိ႕က စစ္မေရာက္ခင္ ျမားကုန္ေနတတ္တယ္။ သူမ်ားအရည္အခ်င္းကို အထင္ႀကီးၿပီး ကိုယ့္အရည္အခ်င္းကို အထင္သးေနတတ္တယ္။ အရည္အခ်င္းဆိုတာ အေလ့အက်င့္နဲ႔ အမ်ားႀကီးသက္ဆိုင္တယ္။ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးေတြ ဘာေၾကာင့္ တိုးတက္မႈလ်င္ျမန္သလဲ။ ေကာင္းမြန္တဲ့အေလ့အက်င့္ေတြ မ်ားျပားလို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ ဘာေၾကာင့္ တုိးတက္မႈေႏွးေကြးသလဲ။ ေကာင္းမြန္တဲ့ အေလ့အက်င့္ေတြ နည္းပါးလို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးေတြက အခ်ိန္ကို အလြန္ေလးစားပါတယ္။ အခ်ိန္ကိုအက်ဳိးရွိရွိ အသံုးခ်တတ္ပါတယ္။ အလုပ္လုပ္တဲ့ေနရာမွာ စနစ္က်ပါတယ္။ သုေတသနအားေကာင္းတယ္။ ရလဒ္ကိုသံုးသပ္တယ္။ ျပင္ဆင္ေျပာင္းလဲတယ္။

ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ အခ်ိန္ကိုေလးစားသလား မေလးစားသလား ဆိုတာကေတာ့ ဒါျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ေလဆိုတဲ့ အမ်ားလက္သံုးစကားကိုသာ ၾကည့္ၾကပါ။ အခ်ိန္ကိုအက်ဳိးရွိစြာ အသံုးခ်တဲ့ေနရာမွာလည္း ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြဟာ အားနည္းခ်က္ရွိပါတယ္။ အလုပ္လုပ္ရင္ ၿပီးစလြယ္လုပ္တတ္တယ္။ သုေတသနအားနည္းတယ္။ သုေတသနဆိုတာ ေက်ာင္းေတြ၊ အလုပ္ေတြထဲမွာမွ မဟုတ္ဘူး။ လူတစ္ဦးခ်င္းလည္း ကိုယ္ကိုယ္တိုင္သုေတသန လုပ္လုိ႔ရတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္သလဲ မေအာင္ျမင္သလဲ သံုးသပ္တာ သုေတသနပါ။ ေကာင္းတာကိုယူ မေကာင္းတာကိုပယ္ၿပီး အတုခုိး၊ ကိုယ္ပိုင္မႈျပဳတာ သုေတသနပါ။ ျမန္မာေတြက ဘာသိဘာသာေနက်င့္ရွိပါတယ္။

ရလဒ္ဆိုတာကို မသံုးသပ္၊ မဆင္ျခင္ဘူး။ တစ္ေနရာတည္းမွာ အခ်ိန္ေတြသိပ္ၾကာသြားတာ၊ တစ္ခုခုကိုမေက်နပ္ရင္ စိတ္ထဲမွာတဝဲလည္လည္ျဖစ္ၿပီး မၿပီးႏုိင္၊ မစီးႏုိင္ျဖစ္တာ ဒါမ်ဳိးေတြရွိတယ္။ ဝန္းက်င္ထဲက ရုန္းထြက္သြားဖို႔မစဥ္းစားဘူး။ ေတာင့္ခံ၊ ေပခံေနတတ္တယ္။ ျပင္ဆင္ေျပာင္းလဲဖုိ႔ ခက္ခဲေနတတ္တယ္။
လူဆိုတာေမြးကတည္းက ဘယ္သူမွအရည္အခ်င္းရွိၿပီး ေမြးမလာဘူး။ ငယ္စဥ္ဘဝအေလ့အက်င့္ေတြကေန အရြယ္ေရာက္တဲ့အခါ ေကာင္းမြန္တဲ့အရည္အခ်င္းေတြရလာတယ္။ ဒီလိုငယ္စဥ္ဘဝကတည္းက အေလ့အက်င့္ေကာင္းဖို႔ဆိုတာ မိဘေတြနဲ႔လည္းဆိုင္တယ္။ ဆရာသမားေတြနဲ႔လည္းဆိုင္ပါတယ္။ ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုးနဲ႔လည္း ဆိုင္ပါတယ္။ ဆိုလိုခ်င္တာ ဂ်ပန္မွာဆို ကေလးေတြကို သန္႔ရွင္းေရး အေလးထားတတ္ေအာင္၊ စီမံခန္႔ခြဲတတ္ေအာင္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ေက်ာင္းေတြမွာျပဳစုပ်ဳိးေထာင္တယ္။

ကေလးေတြ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေအာင္ ေက်ာင္းေတြမွာ အာဟာရ ေကာင္းစြာေကၽြးေမြးတယ္။ ဂ်ပန္တင္မဟုတ္ဘူး။ အျခားအာရွႏိုင္ငံေတြမွာလည္း သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ ကေလးသူငယ္ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး အစီအစဥ္ေတြရွိတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလည္းရွိပါတယ္။ တစ္ေက်ာင္းနဲ႔တစ္ေက်ာင္းေတာ့ မတူႏိုင္ဘူးေပါ႔။ သို႔ေသာ္ေျပာခ်င္တာ ႏိုင္ငံျခားမွာ ကေလးသူငယ္ေတြကို ေကာင္းစြာျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ႏိုင္တယ္။ ကေလးသူငယ္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္က မ်ားစြာအကုန္အက်ခံတယ္။ ဒီမွာကေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္အေနနဲ႔ ဒီေလာက္ပံ့ပိုးကူညီဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ေသးဘူး။ ဒီၾကားထဲ ေက်ာင္းျပင္ပမွာ ဝန္းက်င္ကိုယ္၌က စည္းကမ္းမဲ့တယ္။ ဒီက ကေလးသူငယ္အမ်ားစုဟာ ငယ္စဥ္ကတည္းက သူတို႔ဝန္းက်င္မွာ စည္းကမ္းမဲ့အမႈိက္ပစ္သူေတြ၊ ကြမ္းတံေတြးေထြးသူေတြ၊ စည္းကမ္းမဲ့ကားေမာင္းသူေတြ၊ စည္းကမ္းမဲ့လမ္းကူးသူေတြရဲ႕ျပဳမူလႈပ္ရွားပံုေတြနဲ႔ ယဥ္ပါးေနရေတာ့ ငယ္ရြယ္စဥ္မွာ သူတို႔အတြက္အေလ့အက်င့္ေကာင္း ဆိုတာ ဘာဆိုတာေတာင္ သိျမင္ႏိုင္ဖို႔မလြယ္လွဘူး။
ငယ္ရြယ္စဥ္ကတည္းက အေလ့အက်င့္ေကာင္းေတြ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ျခင္းမခံခဲ့ရဘူး ဆိုရင္ေတာင္ အရြယ္ေရာက္သိျမင္တတ္လာတဲ့အခါ အေလ့အက်င့္ေကာင္းေတြကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ႏိုင္ရမယ္။

အရြယ္ေရာက္ၿပီဆိုတာ အသက္ ၁၈ ႏွစ္အထက္ဆိုပါစို႔။ ေက်ာင္းၿပီးကာစ လည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ေက်ာင္းတက္ဆဲလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ေက်ာင္းၿပီးတာၾကာလွၿပီလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ အဲဒီအရြယ္မွာလိုခ်င္တာ၊ ျဖစ္ခ်င္တာေတြမ်ားေနၿပီ။ ဘဝေရွ႕ေရးအတြက္ စဥ္းစားေနၿပီ။ ေအာင္ျမင္ႀကီးပြားတိုးတက္ခ်င္ေနၿပီ။ ဒီအတြက္ အေလ့အက်င့္ေကာင္းေတြျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ဖို႔ဆိုတာ လိုအပ္လာတယ္။

ပ်င္းေနရင္ မပ်င္းေအာင္ေလ့က်င့္ရမယ္။ အားေနရင္ မအားေအာင္ေလ့က်င့္ရမယ္။ နားေနရင္ မနားေအာင္ေလ့က်င့္ရမယ္။ တခ်ဳိ႕အလုပ္နည္းနည္းလုပ္တာနဲ႔ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒါေလးလုပ္လို႔ ဘာျဖစ္လာမွာလဲလို႔ ေတြးတဲ့သူေတြရွိတယ္။ အဲဒီလိုေတြးလုိက္တဲ့အတြက္ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ ္အေပၚမွာ အေလးထားခ်င္စိတ္ေတြ ေလ်ာ့ပါးသြားတယ္။ အလုပ္အေပၚမွာ ေစသနာမပါေတာ့ဘူး။ တကယ္ေတာ့ ဘဝဆိုတာ ဒါေလးနဲ႔ပဲစရတာမ်ဳိးျဖစ္တယ္။

ကိုယ္က သူေဌးသူၾကြယ္ သားသမီး၊ မင္းမ်ဳိးမင္းႏြယ္သားသမီးဆိုရင္ေတာ့ ဟုတ္တာေပါ႔။ သာမန္လူတန္းစားက ေပါက္ဖြားလာၿပီး ေကာင္းမြန္တဲ့အေလ့အက်င့္လည္း မပ်ဳိးေထာင္၊ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈလည္းမရွိဘဲ စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝခ်င္လို႔ကေတာ့ အပ်င္းနဲ႔အဖ်င္းအဆင့္က တက္မွာမဟုတ္ပါဘူး။
အေလ့အက်င့္ဆိုတာ ေပးဆပ္ရတာမ်ဳိးျဖစ္တယ္။ အိပ္ခ်ိန္ေလွ်ာ့ရတယ္။ စားခ်ိန္ေလွ်ာ့ရတယ္။ ဦးေႏွာက္ကိုအလုပ္ေပးရတယ္။ တခ်ဳိ႕စာဖတ္ရတာပ်င္းတဲ့ သူေတြေတာင္ရွိတယ္။ စာအုပ္ဖတ္ရင္ နည္းနည္းေကာက္လွန္၊ ၿပီးေအာင္ဆက္မဖတ္ဘဲ စာအုပ္တစ္အုပ္ကိုလခ်ီ၊ ႏွစ္ေပါက္ဖတ္ေနတတ္သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ သူတို႔ေမးလိုက္ရင္ စာဖတ္တယ္ပဲေျပာတယ္။ စာအုပ္စင္မွာဆိုလည္း စာအုပ္ေတြကအျပည့္။ စာအုပ္ေတြကို လူအထင္ႀကီးေအာင္သာ ထားရွိတာျဖစ္တယ္။ တခ်ဳိ႕စိတ္ရႈပ္ေနရင္ ဒီအတိုင္းပဲေနတယ္။ ၾကာေတာ့ လူက အဲဒီရႈပ္တဲ့စိတ္နဲ႔အေလ့အက်င့္ျဖစ္ၿပီးေတြေတြေဝေဝျဖစ္လာတယ္။ စိတ္က်တာမ်ဳိးလိုျဖစ္လာတယ္။ စိတ္ရႈပ္ေနရင္ အိမ္တြင္းသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၾကည့္ပါလား။ ဝန္းက်င္သန္႔ရွင္းတာနဲ႔အမွ် လူလည္းလန္းဆန္းလာတယ္။ လူစိတ္နဲ႔ဝန္းက်င္ဆိုတာ ဆက္စပ္ေနတယ္။ အဲဒီလိုစိတ္ရႈပ္လုိ႔ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ျဖစ္ရင္းနဲ႔ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္က်င့္စြဲၿမဲသြားၿပီဆိုရင္ အဲဒါအက်င့္ေကာင္းပဲေပါ႔။
တစ္ခုခုကို မေက်မနပ္ တဝဲဝဲလည္လည္ျဖစ္ေနသလား။ စိတ္ကအဲဒီအထဲပဲ ျပန္ျပန္ေရာက္ေနသလား။ အဲဒါဆိုရင္မေကာင္းဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲေလာင္ေစတယ္။

အဲဒီမေကာင္းတဲ့အက်င့္ကို ဘယ္လိုေလ်ာ့ပါးေအာင္လုပ္မလဲ။ တစ္ခုခုကိုေလ်ာ့ပါးေစဖို႔ဆိုတာ တစ္ခါတေလဝန္းက်င္အသစ္လိုတယ္။ ဝန္းက်င္အေဟာင္းက ဖယ္ခြာႏိုင္ဖို႔လိုတယ္။ ေယဘုယ်ေျပာတာပါ။ တစ္ေနရာကေန ေနာက္တစ္ေနရာကိုသြားဖို႔ဆိုတာ ဘယ္လြယ္မလဲ။ ဖယ္ခြာႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစား၊ မဟုတ္ရင္လည္း ကိုယ္ကိုးကြယ္ရာဘာသာတရားေတြနဲ႔ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာရင့္က်က္ေအာင္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပါ႔။ တရားထိုင္မယ္ဗ်ာ။ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ ျပႆနာ ျဖစ္လာရင္ေတာင္ သူ႔ေက်းဇူးကိုေအာက္ေမ့မယ္ဗ်ာ။ ေက်းဇူးဆိုတာ ရွာၾကံတင္ရင္ ရတယ္ေနာ္။ ဒီေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ။ တစ္ဖက္က ကိုယ့္အေပၚမေက်မလည္ သဲသဲမဲမဲျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကိုယ္မေလာင္ဘူး။ သူပဲေလာင္တာေပါ႔။

အေလ့အက်င့္ဆိုတာအမ်ဳိးမ်ဳိး ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္လို႔ရတယ္ဗ်ာ။ ပညာေရး၊ ႀကီးပြားေရးအတြက္တင္မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ၾကည့္ေကာင္းေအာင္၊ ဆြဲေဆာင္မႈရွိေအာင္ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္တာလည္း အေလ့အက်င့္ပဲ။ မိန္းကေလးက ေယာက္်ားေလးအတြက္ ဆြဲေဆာင္မႈရွိေစရမွာ ျဖစ္သလို၊ ေယာက္်ားေလးေတြကလည္း မိန္းကေလးေတြအတြက္ ဆြဲေဆာင္မႈရွိေစရမယ္။ အသားအေရစိုျပည္ရမယ္။ အန႔ံအသက္ကင္းရမယ္။ ေရမ်ားမ်ားေသာက္၊ အာဟာရျဖစ္မယ့္ အစားအစာမ်ားမ်ားစား၊ အသီးအရြက္မ်ားမ်ားစား၊ အပူ အစပ္ အငန္ ေလွ်ာ့၊ ဒါေတြအားလံုး အေလ့အက်င့္လုပ္ရမယ္။
အေလ့အက်င့္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေဆြးေႏြးခ်င္တာကေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ။ ဘာလုပ္လုပ္ လက္ေတြ႕က်ဖို႔ပဲလိုတယ္ဗ်ာ။ စာစကားေတြသိပ္ေျပာမေနနဲ႔။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဒီေန႔ကစ။ ကိုယ္ႏိုင္သေလာက္လုပ္။ မိသားစုထဲမွာတစ္ေယာက္က ႀကိဳးႀကိဳးစားစားလုပ္ရင္ အဲဒီႀကိဳးစားမႈက တစ္မိသားစုလံုးဆီသက္ေရာက္သြားတတ္တယ္။ မိသားစုထဲမွာတစ္ေယာက္က မႈိင္မႈိင္ေတြေတြေနရင္ အဲဒီမႈိင္ေတြေငးငိုင္မႈက တစ္မိသားစုလံုးဆီသက္ေရာက္တယ္။ မိသားစုထဲမွာ တစ္ေယာက္က အိမ္သန္႔ရွင္းေရးႏိုင္သေလာက္ ဝိုင္းဝန္းလုပ္တတ္ၾကတယ္။ ဆိုခ်င္တာက အေလ့အက်င့္ဆိုတာ ေကာင္းတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မေကာင္းတာပဲျဖစ္ျဖစ္ကူးစက္တတ္တယ္။ ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာ အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေတြအမ်ားစုအၾကားမွာေကာင္းမြန္တဲ့အေလ့အက်င့္ေတြ သိျမင္ပြားမ်ားျဖစ္ထြန္းလာၿပီဆိုရင္ အဲဒါျမန္မာတို႔အစစ္အမွန္ ႀကီးပြားတိုးတက္ဖို႔ အစကနဦးပဲျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

၂၀၁၆၊ ၁၉ရက္ ေအာက္တိုဘာလထုတ္ ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာမွ ေဆာင္းပါးရွင္ ေအာင္ေအာင္(IR) ေရးသားထားေသာ ေဆာင္းပါးကိုဖတ္႐ႈေဆြးေႏြးပါသည္။

CD-Content Translation Department