ပက္ထရစ္ရွားနာရာယန္ - တြန္းလွည္းေလးနဲ႔ ေစ်းေရာင္းစခဲ့ၿပီး မီလ်ံနာျဖစ္သြားတဲ့ အိႏၵိယအမ်ိဳးသမီး။
သူမဟာ တကၠသိုလ္တက္ေနရင္း သူမထက္ အသက္ႀကီးၿပီး ဘာသာလဲကြဲတဲ့ လူတေယာက္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္တယ္။ လက္ထပ္ၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ ေယာက္်ားဟာ အရက္ေသာက္ၿပီး သူမကို ႐ိုက္ႏွက္နွိပ္စက္လာတယ္။ သူဟာ အလုပ္လဲ မလုပ္လို႔ အိမ္မွာ ဝင္ေငြမရွိဘူး။ သူမတို႔ကို မိဘက အိမ္မွာ ေခၚထားၿပီး ေကြ်းထားလို႔ ေနစရာ၊ စားစရာရေနေပမဲ့ လက္ထဲမွာ သံုးစရာ ပိုက္ဆံမရိွဘူး။ ကေလး ၂ ေယာက္ကလဲ ေက်ာင္းေနခ်ိန္ေရာက္ၿပီမို႔
နာရာယန္ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ဟာ အိႏိၵိယေဘာ္လီဝုဒ္႐ုပ္ရွင္က
==========================
ေနာက္ဆံုးေတာ့ နာရာယန္ဟာ ဒီအတိုင္း ထိုင္ေနျပီး ျဖစ္လာမဲ့ဒုကၡကို ေတြးပူေနမဲ့အစား အလုပ္တခု လုပ္ခ်င္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမ ဘာအလုပ္ လုပ္ရမွန္း မသိဘူး။ မိဘေတြကလဲ ဝန္ထမ္းေတြဆိုေတာ့ ဘာစီးပြားေရးအသိအျမင္မွလဲ မရွိဘူး။ လုပ္ငန္းတခု စလုပ္ဖို႔ ေငြအပိုလဲ တျပားမွမရွိဘူး။ တခါမွလဲ အလုပ္မလုပ္ဖူးတဲ့အတြက္ သူမ အလုပ္စလုပ္ရမွာ ေၾကာက္ေနတာ သဘာဝက်ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ နာရာယန္ဟာ ေနာင္ၾကံဳေတြ႕ရမဲ့ဒုကၡက ပိုႀကီးမားမွာမို႔႔ တခုခုကို စလုပ္ေတာ့မယ္လို ့ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီလို ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ျခင္းဟာ
သူမက အေမ့ဆီက ႐ူပီေငြ ၂၀၀ ေခ်းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ လိုတာေလးေတြကို ေစ်းမွာ သြားဝယ္လိုက္ၿပီး အိမ္မွာ သစ္သီးေဖ်ာ္ရည္၊ ယိုစံု၊ သနပ္စံုေတြ စလုပ္တယ္။ အေမက အဲဒါေလးေတြကို ရံုးယူသြားၿပီး သူငယ္ခ်င္းဝန္ထမ္းေတြကို ေရာင္းေပးတယ္။ အေမ့ကို ေပးလိုက္တာေတြဟာ တရက္ထဲနဲ႔ ကုန္သြားလို႔ နာရာယန္တေယာက္ အေတာ္ေပ်ာ္သြားသလို အားလဲတက္သြားတယ္။ ပထမဆံုး ေစ်းေရာင္းလို႔ ရတဲ့ပိုက္ဆံေတြကို အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ ေရတြက္ရင္း ေပ်ာ္ေနမိတယ္။ ပိုက္ဆံကို အကုန္သံုးမပစ္ပဲ ေဖ်ာ္ရည္၊ ယိုနဲ႔သနပ္စံုေတြ ထပ္လုပ္ဖို႔ ပစၥည္းေတြ ထပ္ဝယ္တယ္။ ရင္းႏွီးျမဳပ္နံွမႈ ထပ္လုပ္တာပါ။
သူမက အဲဒီလို အိမ္ကေန စားစရာေလးေတြ လုပ္ေပး၊ အေမက ရံုးမွာ ေရာင္းေပးနဲ႔ အျမတ္ေငြေလးရရင္း အဆင္ေျပေနတံုးမွာ သူမအတြက္ အခြင့္အလမ္းတခု ေပၚလာတယ္။ မဟာအခြင့္အလမ္းလို႔ေတာင္ ေျပာလို ့ရပါတယ္။ သူမအေဖရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဟာ မသန္မစြမ္းကေလးေတြကို စာသင္ေပးတဲ့ အစိုးရေထာက္ပံ့တဲ့ ေက်ာင္းတေက်ာင္းက အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးပါ။ သူ႔ေက်ာင္းက မသန္မစြမ္းလူငယ္ေတြထဲက အနည္းဆံုး ၂ေယာက္ကို အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္ေပးႏိုင္သူဆိုရင္ ေစ်းေရာင္းတဲ့လက္တြန္းလွည္း
သူမဟာ မသန္မစြမ္းလူငယ္ေလးေတြကို ေဖ်ာ္ရည္၊ ေကာ္ဖီ၊ လက္ဖက္ရည္ကို ဘယ္လိုေဖ်ာ္ရတယ္ဆိုတာရယ္၊ ေစ်းဝယ္သူကို ဘယ္လို ဆက္ဆံရမယ္ဆိုတာေတြကို စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ သင္ေပးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူမဟာ လူငယ္ေလးေတြနဲ႔ စားစရာလွည္းေလးကို တြန္းၿပီး တလမ္းဝင္ တလမ္းထြက္ ေစ်းေရာင္းတယ္။ အဲဒီလို ေစ်းလွည့္ေရာင္းေနရင္းနဲ႔ သူမ တခုသတိျပဳမိလာတယ္။ သူမေနတဲ့ေနရာနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာရွိတဲ့ မရီးနားကမ္းေျခ (Marina Beach)မွာ ညေနပိုင္းဆိုရင္ လာေရာက္အပန္းေျဖသူေတြ အေတာ္မ်ားတယ္ဆိုတာပါ။ မရီးနားကမ္းေျခက အန္နားကြင္းျပင္ (Anna Square) မွာ သူမရဲ႕တြန္းလွည္းေလးနဲ႔ ေစ်းသြားေရာင္းဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ခ်က္ျခင္း ေရာင္းလို႔မရေသးပါဘူး။ စည္ပင္သာယာရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္ရေအာင္ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ တႏွစ္ေလာက္ ေစာင့္ရတယ္။
၁၉၈၂ ခုႏွစ္ ဇြန္လ၂၁ ရက္မွာ နာရာယန္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတဲ့ စည္ပင္က ေစ်းေရာင္းခြင့္ျပဳတဲ့စာရၿပ
ေနာက္ေန႔ ညေနက်ေတာ့ သူမဟာ ေရာင္းစရာတြန္းလွည္းကို မသန္မစြမ္း ကေလး ၂ ေယာက္နဲ႔ တြန္းရင္း မရီးနားကမ္းေျခက အန္နားကြင္းျပင္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ ပစၥည္းစံုပါလို႔ တြန္းလွည္းက ေလးလြန္းတာနဲ႔ လန္ခ်ားသမားေတြက ကူၿပီးတြန္းေပးၾကရတယ္။ ညမိုးခ်ဳပ္လို႔ ဆိုင္သိမ္းေတာ့ သူမ ဘယ္ေလာက္ဖိုး ေရာင္းရတယ္ ထင္ပါသလဲ။ ေကာ္ဖီတခြက္ဖိုး ၅၀ ပိုက္စ (အိႏၵိယပိုက္ဆံ ျပား၅၀) ထဲပါ။ သူမ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာနဲ႔ တျခားစီပါပဲ။ သူမ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဝမ္းနဲလြန္းလို႔ ႐ွိဳက္ႀကီးတငင္ ငိုခ်လိုက္တယ္။ အေမကေတာ့ သူမကို “စိတ္မပ်က္ပါနဲ႔ေအ။ အနဲဆံုး ေကာ္ဖီတခြက္ေတာ့ ေရာင္းရတယ္မဟုတ္လား။ မနက္ျဖန္ဆို အမ်ားႀကီး ေရာင္းရမွာေပါ့”လို႔ အားေပးရွာပါတယ္။ နာရာယန္ရဲ႕ ပထမဆံုးအႀကိမ္ က်ရံႈးသြားျခင္းပါ။ သူမ အေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္သြားေပမဲ့ ေနာက္မဆုတ္ဘူး။ ဆက္လုပ္မယ္လို႔ စိတ္ပိုင္းျဖတ္လိုက္တယ္။
ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ အံ့ၾသစရာပါ။ ႐ူပီေငြ ၆၀၀ နဲ႔ ၇၀၀ ၾကား ေရာင္းလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ရက္ေတြမွာ ပိုေတာင္ေရာင္းေကာင္းလာေသးတ
ဒီလိုနဲ႔ နာရာယန္ ေစ်းေရာင္းေနတာ ၁၉၈၄ ခုႏွစ္ကေန ၂၀၀၃ ခုနစ္အထိပါ။ ၁၉ ႏွစ္ၾကာလာခဲ့ျပီ။ အရင္ကေတာ့ အပန္းေျဖသူမ်ားတဲ့ ညေန ၃ နာရီကေန ည ၁၁ နာရီအထိပဲ ေရာင္းတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ မနက္ေစာေစာ လမ္းေလွ်ာက္သူေတြ ဗိုက္ဆာတတ္တဲ့အခ်ိန္ျဖစ္တဲ့
နာရာယန္တေယာက္ စိတ္အားထက္သန္စြာနဲ႔ ေစ်းေရာင္းေနတာကို အေတာ္ၾကာၾကာ ေစာင့္ၾကည့္ေနသူတေယာက္ ရိွတယ္။ အမွန္က ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္ဆိုတာထက္ ပိုပါတယ္။ သူမရဲ့ဆိုင္မွာ အစားအေသာက္ ဝယ္စားဖူးတယ္။ အေအးနဲ႔ေကာ္ဖီ ဝယ္ေသာက္ဖူးတယ္။ အရသာရွိၿပီး သန္႔ရွင္းလတ္ဆတ္တဲ့ အစားအေသာက္ေတြမို႔ သူသေဘာက်ေနတယ္။ သူက အဲဒီၿမိဳ႕နယ္က ဆင္းရဲသားပေပ်ာက္ေရးအဖြဲ႕ရဲ
သူမဟာ ေန႔တိုင္း မနက္ ၅ နာရီမွာ အိပ္ယာထတယ္။ ညကလုပ္ထားတဲ့ မံု႔မ်ိဳးစံုနဲ ေကာ္ဖီ၊ လက္ဖက္ရည္ေတြကို ကမ္းေျခမွာ သြားေရာင္းတယ္။ မနက္ ၉ နာရီမွာ ကမ္းေျခက ျပန္လာၿပီး ဝန္ထမ္းစားေသာက္ခန္းမက မီးဖိုေခ်ာင္မွာ ခ်က္ျပဳတ္တယ္။ ၿပီးရင္ ဝန္ထမ္းေတြကို အစားအေသာက္ေတြ ညေန ၃ နာရီထိ ေရာင္းတယ္။ ညေန ၅ နာရီကေန ည၁၁ နာရီထိ ကမ္းေျခမွာ ေစ်းသြားေရာင္းျပန္တယ္။ သူမ အခုလို မနက္ ၅ နာရီကေန ည ၁၁ နာရီထိ အလုပ္ေတြကို ဆက္တိုက္လုပ္ႏိုင္တာ ခိုင္းစရာ အကူဝန္ထမ္းေတြ ငွားထားလို႔ပါ။ အခု သူမဟာ လစဥ္ ပံုမွန္ဝင္ေငြ ႐ူပီေငြ ၂ ေသာင္းေလာက္ ရေနၿပီ။ အိႏၵိယမိန္းမတေယာက္က ဒီ္ေလာက္ဝင္ေငြရေအာင္ ရွာနိုင္တာ အံ့ၾသစရာပါပဲ။
သူမ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့သတင္းေၾကာင့္
==========================
ေရွ႕လ ဇြန္လဆန္းမွာ ပဥၥဂံစာအုပ္တိုက္က ထုတ္ေဝမဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ ဒုတိယေျမာက္ စာအုပ္ျဖစ္တဲ့ "ဆင္းရဲႏြံမွ ခ်မ္းသာဘံုသို႔" ထဲက စာျမည္းအပိုင္းေလးပါ။ အျပည့္အစံုကိုေတာ့ စာအုပ္မွာ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါ။
စာအုပ္က ငယ္စဥ္က ဆင္းရဲလြန္းလွတဲ့ ဘဝကေန ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး ႀကိဳးစားရင္းနဲ႔ မီလ်ံနာ၊ ဘီလ်ံနာသူေ႒း ျဖစ္သြားၾကသူမ်ားရဲ႕ တကယ့္ျဖစ္ရပ္မွန္ အေၾကာင္းေတြပါ။
ဒီစာအုပ္ကို ဖတ္ျခင္းျဖင့္ ဆင္းရဲလို႔၊ ဘြဲ႕မရလို႔ စိတ္ပ်က္အားငယ္ေနတဲ့ လူငယ္ေတြအတြက္ စိတ္ခြန္အားျဖစ္ေစသလို ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးလုပ္ခ်
ဗန္းေမာ္သိန္းေဖ
၁၇-၀၅-၂၀၁၆
သူမဟာ တကၠသိုလ္တက္ေနရင္း သူမထက္ အသက္ႀကီးၿပီး ဘာသာလဲကြဲတဲ့ လူတေယာက္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္တယ္။ လက္ထပ္ၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ ေယာက္်ားဟာ အရက္ေသာက္ၿပီး သူမကို ႐ိုက္ႏွက္နွိပ္စက္လာတယ္။ သူဟာ အလုပ္လဲ မလုပ္လို႔ အိမ္မွာ ဝင္ေငြမရွိဘူး။ သူမတို႔ကို မိဘက အိမ္မွာ ေခၚထားၿပီး ေကြ်းထားလို႔ ေနစရာ၊ စားစရာရေနေပမဲ့ လက္ထဲမွာ သံုးစရာ ပိုက္ဆံမရိွဘူး။ ကေလး ၂ ေယာက္ကလဲ ေက်ာင္းေနခ်ိန္ေရာက္ၿပီမို႔
နာရာယန္ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ဟာ အိႏိၵိယေဘာ္လီဝုဒ္႐ုပ္ရွင္က
==========================
ေနာက္ဆံုးေတာ့ နာရာယန္ဟာ ဒီအတိုင္း ထိုင္ေနျပီး ျဖစ္လာမဲ့ဒုကၡကို ေတြးပူေနမဲ့အစား အလုပ္တခု လုပ္ခ်င္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမ ဘာအလုပ္ လုပ္ရမွန္း မသိဘူး။ မိဘေတြကလဲ ဝန္ထမ္းေတြဆိုေတာ့ ဘာစီးပြားေရးအသိအျမင္မွလဲ မရွိဘူး။ လုပ္ငန္းတခု စလုပ္ဖို႔ ေငြအပိုလဲ တျပားမွမရွိဘူး။ တခါမွလဲ အလုပ္မလုပ္ဖူးတဲ့အတြက္ သူမ အလုပ္စလုပ္ရမွာ ေၾကာက္ေနတာ သဘာဝက်ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ နာရာယန္ဟာ ေနာင္ၾကံဳေတြ႕ရမဲ့ဒုကၡက ပိုႀကီးမားမွာမို႔႔ တခုခုကို စလုပ္ေတာ့မယ္လို ့ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီလို ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ျခင္းဟာ
သူမက အေမ့ဆီက ႐ူပီေငြ ၂၀၀ ေခ်းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ လိုတာေလးေတြကို ေစ်းမွာ သြားဝယ္လိုက္ၿပီး အိမ္မွာ သစ္သီးေဖ်ာ္ရည္၊ ယိုစံု၊ သနပ္စံုေတြ စလုပ္တယ္။ အေမက အဲဒါေလးေတြကို ရံုးယူသြားၿပီး သူငယ္ခ်င္းဝန္ထမ္းေတြကို ေရာင္းေပးတယ္။ အေမ့ကို ေပးလိုက္တာေတြဟာ တရက္ထဲနဲ႔ ကုန္သြားလို႔ နာရာယန္တေယာက္ အေတာ္ေပ်ာ္သြားသလို အားလဲတက္သြားတယ္။ ပထမဆံုး ေစ်းေရာင္းလို႔ ရတဲ့ပိုက္ဆံေတြကို အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ ေရတြက္ရင္း ေပ်ာ္ေနမိတယ္။ ပိုက္ဆံကို အကုန္သံုးမပစ္ပဲ ေဖ်ာ္ရည္၊ ယိုနဲ႔သနပ္စံုေတြ ထပ္လုပ္ဖို႔ ပစၥည္းေတြ ထပ္ဝယ္တယ္။ ရင္းႏွီးျမဳပ္နံွမႈ ထပ္လုပ္တာပါ။
သူမက အဲဒီလို အိမ္ကေန စားစရာေလးေတြ လုပ္ေပး၊ အေမက ရံုးမွာ ေရာင္းေပးနဲ႔ အျမတ္ေငြေလးရရင္း အဆင္ေျပေနတံုးမွာ သူမအတြက္ အခြင့္အလမ္းတခု ေပၚလာတယ္။ မဟာအခြင့္အလမ္းလို႔ေတာင္ ေျပာလို ့ရပါတယ္။ သူမအေဖရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဟာ မသန္မစြမ္းကေလးေတြကို စာသင္ေပးတဲ့ အစိုးရေထာက္ပံ့တဲ့ ေက်ာင္းတေက်ာင္းက အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးပါ။ သူ႔ေက်ာင္းက မသန္မစြမ္းလူငယ္ေတြထဲက အနည္းဆံုး ၂ေယာက္ကို အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္ေပးႏိုင္သူဆိုရင္ ေစ်းေရာင္းတဲ့လက္တြန္းလွည္း
သူမဟာ မသန္မစြမ္းလူငယ္ေလးေတြကို ေဖ်ာ္ရည္၊ ေကာ္ဖီ၊ လက္ဖက္ရည္ကို ဘယ္လိုေဖ်ာ္ရတယ္ဆိုတာရယ္၊ ေစ်းဝယ္သူကို ဘယ္လို ဆက္ဆံရမယ္ဆိုတာေတြကို စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ သင္ေပးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူမဟာ လူငယ္ေလးေတြနဲ႔ စားစရာလွည္းေလးကို တြန္းၿပီး တလမ္းဝင္ တလမ္းထြက္ ေစ်းေရာင္းတယ္။ အဲဒီလို ေစ်းလွည့္ေရာင္းေနရင္းနဲ႔ သူမ တခုသတိျပဳမိလာတယ္။ သူမေနတဲ့ေနရာနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာရွိတဲ့ မရီးနားကမ္းေျခ (Marina Beach)မွာ ညေနပိုင္းဆိုရင္ လာေရာက္အပန္းေျဖသူေတြ အေတာ္မ်ားတယ္ဆိုတာပါ။ မရီးနားကမ္းေျခက အန္နားကြင္းျပင္ (Anna Square) မွာ သူမရဲ႕တြန္းလွည္းေလးနဲ႔ ေစ်းသြားေရာင္းဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ခ်က္ျခင္း ေရာင္းလို႔မရေသးပါဘူး။ စည္ပင္သာယာရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္ရေအာင္ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ တႏွစ္ေလာက္ ေစာင့္ရတယ္။
၁၉၈၂ ခုႏွစ္ ဇြန္လ၂၁ ရက္မွာ နာရာယန္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတဲ့ စည္ပင္က ေစ်းေရာင္းခြင့္ျပဳတဲ့စာရၿပ
ေနာက္ေန႔ ညေနက်ေတာ့ သူမဟာ ေရာင္းစရာတြန္းလွည္းကို မသန္မစြမ္း ကေလး ၂ ေယာက္နဲ႔ တြန္းရင္း မရီးနားကမ္းေျခက အန္နားကြင္းျပင္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ ပစၥည္းစံုပါလို႔ တြန္းလွည္းက ေလးလြန္းတာနဲ႔ လန္ခ်ားသမားေတြက ကူၿပီးတြန္းေပးၾကရတယ္။ ညမိုးခ်ဳပ္လို႔ ဆိုင္သိမ္းေတာ့ သူမ ဘယ္ေလာက္ဖိုး ေရာင္းရတယ္ ထင္ပါသလဲ။ ေကာ္ဖီတခြက္ဖိုး ၅၀ ပိုက္စ (အိႏၵိယပိုက္ဆံ ျပား၅၀) ထဲပါ။ သူမ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာနဲ႔ တျခားစီပါပဲ။ သူမ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဝမ္းနဲလြန္းလို႔ ႐ွိဳက္ႀကီးတငင္ ငိုခ်လိုက္တယ္။ အေမကေတာ့ သူမကို “စိတ္မပ်က္ပါနဲ႔ေအ။ အနဲဆံုး ေကာ္ဖီတခြက္ေတာ့ ေရာင္းရတယ္မဟုတ္လား။ မနက္ျဖန္ဆို အမ်ားႀကီး ေရာင္းရမွာေပါ့”လို႔ အားေပးရွာပါတယ္။ နာရာယန္ရဲ႕ ပထမဆံုးအႀကိမ္ က်ရံႈးသြားျခင္းပါ။ သူမ အေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္သြားေပမဲ့ ေနာက္မဆုတ္ဘူး။ ဆက္လုပ္မယ္လို႔ စိတ္ပိုင္းျဖတ္လိုက္တယ္။
ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ အံ့ၾသစရာပါ။ ႐ူပီေငြ ၆၀၀ နဲ႔ ၇၀၀ ၾကား ေရာင္းလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ရက္ေတြမွာ ပိုေတာင္ေရာင္းေကာင္းလာေသးတ
ဒီလိုနဲ႔ နာရာယန္ ေစ်းေရာင္းေနတာ ၁၉၈၄ ခုႏွစ္ကေန ၂၀၀၃ ခုနစ္အထိပါ။ ၁၉ ႏွစ္ၾကာလာခဲ့ျပီ။ အရင္ကေတာ့ အပန္းေျဖသူမ်ားတဲ့ ညေန ၃ နာရီကေန ည ၁၁ နာရီအထိပဲ ေရာင္းတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ မနက္ေစာေစာ လမ္းေလွ်ာက္သူေတြ ဗိုက္ဆာတတ္တဲ့အခ်ိန္ျဖစ္တဲ့
နာရာယန္တေယာက္ စိတ္အားထက္သန္စြာနဲ႔ ေစ်းေရာင္းေနတာကို အေတာ္ၾကာၾကာ ေစာင့္ၾကည့္ေနသူတေယာက္ ရိွတယ္။ အမွန္က ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္ဆိုတာထက္ ပိုပါတယ္။ သူမရဲ့ဆိုင္မွာ အစားအေသာက္ ဝယ္စားဖူးတယ္။ အေအးနဲ႔ေကာ္ဖီ ဝယ္ေသာက္ဖူးတယ္။ အရသာရွိၿပီး သန္႔ရွင္းလတ္ဆတ္တဲ့ အစားအေသာက္ေတြမို႔ သူသေဘာက်ေနတယ္။ သူက အဲဒီၿမိဳ႕နယ္က ဆင္းရဲသားပေပ်ာက္ေရးအဖြဲ႕ရဲ
သူမဟာ ေန႔တိုင္း မနက္ ၅ နာရီမွာ အိပ္ယာထတယ္။ ညကလုပ္ထားတဲ့ မံု႔မ်ိဳးစံုနဲ ေကာ္ဖီ၊ လက္ဖက္ရည္ေတြကို ကမ္းေျခမွာ သြားေရာင္းတယ္။ မနက္ ၉ နာရီမွာ ကမ္းေျခက ျပန္လာၿပီး ဝန္ထမ္းစားေသာက္ခန္းမက မီးဖိုေခ်ာင္မွာ ခ်က္ျပဳတ္တယ္။ ၿပီးရင္ ဝန္ထမ္းေတြကို အစားအေသာက္ေတြ ညေန ၃ နာရီထိ ေရာင္းတယ္။ ညေန ၅ နာရီကေန ည၁၁ နာရီထိ ကမ္းေျခမွာ ေစ်းသြားေရာင္းျပန္တယ္။ သူမ အခုလို မနက္ ၅ နာရီကေန ည ၁၁ နာရီထိ အလုပ္ေတြကို ဆက္တိုက္လုပ္ႏိုင္တာ ခိုင္းစရာ အကူဝန္ထမ္းေတြ ငွားထားလို႔ပါ။ အခု သူမဟာ လစဥ္ ပံုမွန္ဝင္ေငြ ႐ူပီေငြ ၂ ေသာင္းေလာက္ ရေနၿပီ။ အိႏၵိယမိန္းမတေယာက္က ဒီ္ေလာက္ဝင္ေငြရေအာင္ ရွာနိုင္တာ အံ့ၾသစရာပါပဲ။
သူမ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့သတင္းေၾကာင့္
==========================
ေရွ႕လ ဇြန္လဆန္းမွာ ပဥၥဂံစာအုပ္တိုက္က ထုတ္ေဝမဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ ဒုတိယေျမာက္ စာအုပ္ျဖစ္တဲ့ "ဆင္းရဲႏြံမွ ခ်မ္းသာဘံုသို႔" ထဲက စာျမည္းအပိုင္းေလးပါ။ အျပည့္အစံုကိုေတာ့ စာအုပ္မွာ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါ။
စာအုပ္က ငယ္စဥ္က ဆင္းရဲလြန္းလွတဲ့ ဘဝကေန ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး ႀကိဳးစားရင္းနဲ႔ မီလ်ံနာ၊ ဘီလ်ံနာသူေ႒း ျဖစ္သြားၾကသူမ်ားရဲ႕ တကယ့္ျဖစ္ရပ္မွန္ အေၾကာင္းေတြပါ။
ဒီစာအုပ္ကို ဖတ္ျခင္းျဖင့္ ဆင္းရဲလို႔၊ ဘြဲ႕မရလို႔ စိတ္ပ်က္အားငယ္ေနတဲ့ လူငယ္ေတြအတြက္ စိတ္ခြန္အားျဖစ္ေစသလို ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးလုပ္ခ်
ဗန္းေမာ္သိန္းေဖ
၁၇-၀၅-၂၀၁၆
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။