တာဒါအိုကာရွီယိုး - လယ္သမားသားေလးကေန ဘီလ်ံနာျဖစ္သြားတဲ့ Casio Computer ကုမၸဏီပိုင္ရွင္။

 Bamaw Thein Pe

 

တာဒါအိုကာရွီယိုး - လယ္သမားသားေလးကေန ဘီလ်ံနာျဖစ္သြားတဲ့ Casio Computer ကုမၸဏီပိုင္ရွင္။

လယ္သမားတေယာက္ရဲ႕သားေလးဟာ ေတာရြာေလးတရြာကေန ၿမိဳ႕ေပၚေရာက္လာတယ္။ အေဖက ဒုကၡဆင္းရဲခံၿပီး ေက်ာင္းထားေပးလို႔ ပညာကို ႀကိဳးစားသင္တယ္။ အထက္တန္းေအာင္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေနတံုးမွာ တီဘီေရာဂါျဖစ္လို႔ ဂ်ပန္စစ္တပ္ထဲ ဝင္ခြင့္မရဘူး။ စစ္တပ္ထဲ မဝင္ရလို႔ ဒုတိယကမာၻစစ္ႀကီးအတြက္ ျပင္ဆင္ေနတဲ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံကို စီးပြားေရးနဲ႔ တဖက္တလမ္းက ကူညီဖို႔ လမ္းစရွာတယ္။ ကိုယ္ပိုင္စက္ရုံေလးတရံုကို အိမ္ေဘးမွာ အဖီေလးခ်ၿပီး ထူေထာင္လိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ လ်ွပ္စစ္ဂဏန္းေပါင္းစက္ကို တီထြင္လိုက္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ အီလက္ထေရာနစ္ပစၥည္း အမ်ားအျပားကို တီထြင္ထုတ္လုပ္ၿပီး ကမာၻကို တင္ပို႔ျဖန္႔ခ်ိတယ္။ ကမာၻက ေလးစားရတဲ့ အင္ဂ်င္နီယာ၊ တီထြင္ပညာရွင္၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ႀကီး ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ သူ႔နာမည္က တာဒါအိုကာရွီယို (Tadao Kashio) ပါ။ Casio Computer Company ကို တည္ေထာင္ခဲ့သူပါ။
==============================

တာဒါအိုဟာ ဝါဆဲဒေက်ာင္းက သင္တန္းဆင္းေတာ့ ေရဒီယိုမွာသံုးတဲ့မီးလံုး (radio valve) ထုတ္တဲ့ စက္ရံုတခုမွာ အလုပ္ဝင္လုပ္တယ္။ သူဟာ စက္ရံုမွာ ေန႔ေရာညပါ အလုပ္ႀကိဳးစားလုပ္လြန္းလို႔ အစားမမွန္၊ အအိပ္မမွန္တာေၾကာင့္ ေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီး အိပ္ယာထဲ ဘုန္းဘုန္းလဲသြားတယ္။ ေဆးရံုတက္ရတယ္။ ေဆးစစ္လုိက္ေတာ့ သူ႔မွာ တီဘီေရာဂါ ရွိေနတယ္တဲ့။ တီဘီေရာဂါေၾကာင့္ သူဟာ ဂ်ပန္စစ္တပ္မွာ အမႈထမ္းခြင့္မရေတာ့ဘူး။ အဲဒီေခတ္က ဂ်ပန္မွာ စစ္မႈမထမ္းတဲ့ အမ်ိဳးသားေတြဟာ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ကဲ့ရဲ႕ရႈတ္ခ်မႈကို ခံၾကရတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ တာဒါအိုဟာ ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာအထိ ေရွ႕ကလမ္းေလွ်ာက္လာတဲ့ ဂ်ပန္စစ္သားတေယာက္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မၾကည့္ရဲပဲ အၿမဲမ်က္ႏွာလြဲသြားတတ္တယ္။

သူဟာ စစ္တပ္ထဲ မဝင္ရလို႔ စိတ္ပ်က္သြားေပမဲ့ ဒုတိယကမာၻစစ္ႀကီးအတြက္ ျပင္ဆင္ေနတဲ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံကို တဖက္တလမ္းက ကူညီဖို႔ လမ္းစရွာတယ္။ အေျမာက္က်ည္ဆံထုတ္တဲ့ စက္ရံုတခုမွာ ဝင္လုပ္တယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ အလုပ္က ထြက္လိုက္တယ္။ ထြက္ရတဲ့အေၾကာင္းက အထက္က ၫႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း လုပ္ေနရတာကို စိတ္ပ်က္လာလို႔ပါ။ ေနာက္ၿပီး စက္ရံုမွာ သူတီထြင္ခ်င္တာေတြကို လုပ္ခြင့္မရဘူး။ သူ႔ စိတ္တိုင္းက် တီထြင္ခ်င္တာေတြ လုပ္ႏိုင္ဖို႔ ကိုယ္ပိုင္စက္ရံုတခုကို ထူေထာင္ဖို႔ စိတ္ကူးလိုက္တယ္။
===============================

၁၉၄၅ ခုႏွစ္မွာ ဒုတိယကမာၻစစ္ႀကီး ၿပီးသြားၿပီ။ စစ္အတြင္းမွာ သူတို႔ ေနတဲ့အိမ္နဲ႔ စက္ရံုဟာ အေမရိကန္ စစ္ေလယဥ္ပ်ံေတြရဲ႕ ဗံုးႀကဲခ်တာ ခံလိုက္ရလို႔ လံုးဝပ်က္စီးသြားခဲ့တယ္။ စစ္ႀကီးၿပီးသြားၿပီမို႔ စစ္ေလယဥ္ပ်ံေတြအတြက္ ပစၥည္းမွာတာေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဒန္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ပစၥည္းမိ်ဳးစံု ထုတ္လုပ္ႏိုင္တဲ့ စက္ႀကီးတလံုးကို ေစ်းအလြန္သက္သာစြာနဲ႔ ဝယ္ဖို႔ေစ်းဆိုင္ထားခဲ့တယ္။ အဲဒီစက္ႀကီးနဲ႔ဆိုရင္ အိမ္ေတြမွာ လိုအပ္ေနၾကတဲ့ ဒန္အိုး၊ ဒယ္ျပား၊ မီးဖို၊ ေရေႏြးအိုး၊ ပန္းကန္ျပားစတဲ့ မီးဖိုေခ်ာင္သံုး ပစၥည္းမိ်ဳးစံုကို ထုတ္လုပ္္ေပးႏိုင္လိမ့္မယ္။ စစ္ၿပီးစကာလဆိုေတာ့ အိမ္တိုင္းမွာ ဒီပစၥည္းေတြ လိုအပ္ေနတာမို႔ ေစ်းသက္သက္သာသာနဲ႔ ေရာင္းရင္ ပစၥည္းေတြအမ်ားႀကီးေရာင္းရမယ္လို႔ တာဒါအို တြက္မိတယ္။

ဒါေပမဲ့ အဲဒီစက္ႀကီးကို ဝယ္ၿပီးရင္ သယ္ယူဖို႔ အခက္အခဲ ေတြ႕ေနတယ္။ စက္ႀကီးဟာ သူတို႔ေနတဲ့ တိုကိ်ဳၿမိဳ႕ကေန မိုင္ ၂၀၀ ေဝးတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးမွာ ရွိေနတယ္။ စက္ႀကီးဟာ ေပါင္တေထာင္ (တန္ဝက္နီးပါး) ေလးတယ္။ စစ္ၿပီးစမို႔ ရထား၊ ကားလမ္းေတြပ်က္ေနလို႔ သယ္စရာ ရထား၊ ကားေတြ မရွိဘူး။ စက္ႀကီးကို ဘယ္လို သယ္ယူၾကမလဲလို႔ သူတို႔သားအဖေတြ တိုင္ပင္ၾကတယ္။ တာဒါအိုရဲ႕အေဖ ရွိဂ်ဲ႐ိုက သူ႔အၾကံတခုကို ေျပာျပတယ္။ အဲဒီအၾကံအတိုင္း သူတို႔ရပ္ကြက္ထဲက ဘီး ၂ ဘီးတပ္ တြန္းလွည္းတစီးကို ငွားလိုက္ၿပီး လွည္းေရွ႕မွာ စက္ဘီးတစီး တပ္ဆင္္လိုက္တယ္။ သားအဖ ၃ ေယာက္ဟာ စက္ဘီးကို တေယာက္တလွည့္စီ နင္းၾကရင္း လွည္းကို အဲဒီၿမိဳ႕ကို ဆြဲသြားၾကတယ္။ ၿမိဳ႕ေလးကိုေရာက္ေတာ့ စက္ႀကီးကို လွည္းေပၚတင္ စက္ဘီးတလွည့္စီနင္းၿပီး အိမ္ကို ၿပန္ဆြဲယူလာခဲ့ၾကတယ္။ လမ္းမွာ သီတင္းအပါတ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာၿပီးမွ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္လာၾကတယ္။ ေရာက္တာနဲ႔ သားအဖေတြ စက္ႀကီးကို ညတြင္းခ်င္းတပ္ဆင္ၾကၿပီး ေနာက္တေန႔မွာပဲ မီးဖိုေခ်ာင္သံုးဒန္ပစၥည္းေတြ ထုတ္လုပ္ၾကတယ္။ ထုတ္လုပ္တဲ႔ ပစၥည္းေတြဟာ အရမ္းေရာင္းရတယ္။
==============================

၁၉၄၉ ခုႏွစ္မွာ တာဒါအိုဟာ တိုကိ်ဳၿမိဳ႕လယ္ ဂင္ဇာရပ္ကြက္က ဟိုတယ္တခုမွာ က်င္းပတဲ့ စီးပြားေရးဆိုင္ရာ ေဆြးေႏြးပြဲတခုကို သြားတက္တယ္။ ေဆြးေႏြးပြဲအၿပီးမွာ ၿပိဳင္ပြဲေလးတခု လုပ္တယ္။ စင္ျမင့္ေပၚမွာ အေမရိကန္လုပ္ ဂဏန္းေပါင္းစက္ (Calculator) ကိုင္ထားတဲ့ အေမရိကန္စစ္သားတေယာက္နဲ႔ ေပသီးဂဏန္းတြက္ခံုကို ကိုင္ထားတဲ့ ဂ်ပန္စာရင္းကိုင္တေယာက္တို႔ရဲ႕ ဂဏန္းေပါင္းအျမန္ၿပိဳင္ပြဲပါ။ ၿပိဳင္ပြဲစတာနဲ႔ စင္ေအာက္ကေန ၾကည့္ရႈေနၾကတဲ့ ဂ်ပန္လူမိ်ဳးေတြဟာ သူတို႔ဂ်ပန္လူမ်ိဳး ေပသီးသမားကို အႀကီးအက်ယ္ ေအာ္ဟစ္အားေပးၾကေပမ့ဲလဲ ၿပိဳင္ပြဲအဆံုးမွာ အေမရိကန္ဂဏန္းေပါင္းစက္သမားပဲ ႏိုင္သြားခဲ့ပါတယ္။ တာဒါအိုဟာ ဒီၿပိဳင္ပြဲကေန သင္ခန္းစာတခု ရလိုက္တယ္။ အဲဒါက ဘယ္ေလာက္ပဲ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓါတ္ ျပင္းျပေနပါေစ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေသေအာင္္ႀကိဳးစားပါေစ၊ ဂ်ပန္ဟာ အေမရိကန္ကို စက္မႈနည္းပညာမွာ မယွဥ္ႏိုင္ေသးဘူး ဆိုတာပါပဲ။ အဲဒီမွာ တာဒါအိုရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ မခံခ်င္စိတ္ျဖစ္ေပၚလာၿပီး ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရဲ့ စက္မႈနည္းပညာတိုးတက္ေအာင္ လုပ္ေပးခ်င္စိတ္ တဖြားဖြားေပၚလာခဲ့တယ္။ ေနာက္ၿပီး ၿပိဳင္ပြဲမွာ ေတြ႔လိုက္တဲ့ အေမရိကန္လုပ္ ဂဏန္းေပါင္းစက္ရဲ႕ အားနဲခ်က္ေတြကိုလဲ သတိျပဳမိလိုက္တယ္။ အဲဒါေတြက ဂဏန္းေပါင္းစက္ထဲမွာ တပ္ဆင္ထားတဲ့ ပင္နီယံ၊ ဂီယာေတြကို သတၱဳနဲ႔ လုပ္ထားလို႔ စက္ဟာ ႀကီးမားေလးလံလြန္းေနတယ္။ ၿပီးရင္ ဂဏန္းစေပါင္းေတာ့မယ္ဆိုရင္ စက္ကို သံပါတ္တင္းလာေအာင္ လက္ကိုင္ handle ကိုလဲ လက္နဲ႔လွည့္ေပးရေသးတယ္။ အရမ္းလဲ ေစ်းႀကီးလို႔ လူတိုင္းမဝယ္ႏိုင္ၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေစ်းသက္သာၿပီး ေသးငယ္တဲ့ လ်ွပ္စစ္ဂဏန္းေပါင္းစက္ကို တီထြင္္ဖို႔အၾကံ သူ ့ေခါင္းထဲမွာ ေပၚလာတယ္။
==============================

၁၉၅၆ ခုႏွစ္ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းမွာ တာဒါအိုနဲ႔ ညီအကိုေတြဟာ သူတို႔ ဂဏန္းေပါင္းစက္ကို ကုမၸဏီတခုမွာ မိတ္ဆက္စမ္းသပ္ျပဖို႔ ဆက္ပို႐ိုၿမိဳ႕ကို ေလယဥ္နဲ႔ ထြက္ခြာသြားၾကတယ္။ ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ လံုျခံဳေရးအရာရွိက စက္အတြင္းပိုင္းကို လံုျခံဳေရးအရ စစ္ေဆးၾကည့္ခ်င္လို႔ စက္ရဲ႕အေပၚပိုင္းကို ျဖဳတ္ခိုင္းတယ္။ သူတို႔က အေပၚပိုင္းကို ျဖဳတ္လိုက္ရင္ စက္ပ်က္သြားႏိုင္တယ္လို႔ ရွင္းျပေပမဲ့လဲ အရာရွိက လက္မခံလို႔ ေနာက္ဆံုးမွာ ျဖဳတ္ၿပီး ဖြင့္ျပေပးလိုက္ရတယ္။ သူတို႔ျပသမဲ့ကုမၸဏီကို ေရာက္သြားေတာ့ စက္ရဲ႕ ျဖဳတ္ထားတဲ့အေပၚပိုင္းကို ျပန္တပ္ၾကတယ္။ တပ္ၿပီးတာနဲ႔ စက္ကိုစမ္းၾကည့္ေတာ့ စက္ဟာ အလုပ္မလုပ္ေတာ့ဘူး။ သူတို႔ညီအကိုေတြလဲ အမိ်ဳးမိ်ဳးႀကိဳးစားျပင္ၾကေပမဲ့ စက္ကျပန္ေကာင္းမလာေတာ့လို႔ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ၾကၿပီး သူတို႔ ထြင္ထားတဲ့ လ်ွပ္စစ္ဂဏန္းေပါင္းစက္အေၾကာင္း ႐ိုက္ထားတဲ့ ဓါတ္ပံုေတြကိုပဲ ပိတ္ကားေပၚမွာ ဆလိုက္ထိုးျပၿပီး ရွင္းျပၿပီး ျပန္လာခဲ့ၾကရတယ္။

သူတို႔အိမ္ကို ျပန္ေရာက္လာၿပီး ရက္အနဲငယ္အၾကာမွာ Uchida Co., Ltd က လူတေယာက္က တာဒါအိုဆီကို ဖုန္းဆက္လာတယ္။ Uchida ကုမၸဏီကို လာၿပီး လ်ွပ္စစ္ဂဏန္းေပါင္းစက္ကို စမ္းသပ္ျပေပးဖို႔ ဖိတ္ၾကားတာပါ။ Uchida ရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္တေယာက္က သူတို႔စက္အေၾကာင္းကို ဆက္ပို႐ိုၿမိဳ ့မွာ ဆလိုက္ထိုးရွင္းျပခဲ့စဥ္က ေတြ႔ျမင္ခဲ့ဲဲဲျပီးကတဲက စိတ္၀င္စားေနခဲ့တာပါ။ တာဒါအိုတို ့သြားေရာက္ စမ္းသပ္ျပၾကတယ္။ Uchida ကုမၸဏီက သေဘာက်လို႔ လ်ွပ္စစ္ဂဏန္းေပါင္းစက္ေတြထုတ္လုပ္ၿပီး ပစၥည္းသြင္းဖို႔ တာဒါအိုတို႔ရဲ ႔ Casio Computer ကုမၸဏီနဲ႔ စာခ်ဳပ္လိုက္ပါတယ္။

၁၉၅၇ ခုႏွစ္ ဇြန္လမွာ Casio 14-A Calculator ေတြ စထုတ္လိုက္တယ္။ 14-A ဟာ ၿပိဳင္ပြဲမွာ ေတြ႔ခဲ့တဲ့ အေမရိကန္ဂဏန္းေပါင္းစက္ထက္ အမ်ားႀကီး ေသးငယ္ေပမဲ့ ယေန ့ျမင္ေတြ႕ေနရတဲ့ Calculator ေတြထက္ေတာ့ အေတာ္ကို ႀကီးေနပါေသးတယ္။ Casio ကုမၸဏီက စက္တလံုးကို ယန္း ၅ သိန္းနီးပါး (အေမရိကန္ေဒၚလာ ၁၁,၀၀၀ ေက်ာ္နဲ႔) ေရာင္းပါတယ္။ Casio စက္ဟာ ေစ်းအရမ္းႀကီးေပမဲ့ ႏိုင္ငံျခားက လုပ္တဲ့စက္ေတြထက္ ပိုငယ္ၿပီး ပိုျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ တြက္ႏိုင္လို႔ လူႀကိဳက္မ်ားလာတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြဟာ သူတို ့ျပည္တြင္းျဖစ္ကို အားေပးၾကသူေတြ ျဖစ္ၾကလို႔ Casio Calculator ေတြဟာ ထုတ္သေလာက္ ေရာင္းေကာင္းေနခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာပဲ တာဒါအိုတို႔ဟာ သူတို႔ရဲ့ Kashio Seisakujo ကုမၸဏီကို Casio Computer Co., Ltd လို႔ အမည္ေျပာင္းျပီး မွတ္ပံုတင္လိုက္ၾကတယ္။
==============================

Casio က ၿပိဳင္ဖက္ကို ေမ့သြားရတဲ့အေၾကာင္းက တာဒါအိုတို႔ ညီအကိုေတြဟာ ေဂါက္သီး႐ိုက္ရိုက္ကစားတာကို အရမ္းဝါသနာပါသြားၾကၿပီး အလုပ္ထဲမွာ စိတ္မဝင္စားၾကေတာ့ပဲ ေဂါက္သီးပဲ တေနကုန္ရိုက္ေနၾကတယ္။ သူတို႔ဟာ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာလာေတာ့လဲ ကုမၸဏီကို ျပန္မၾကည့္ၾကေတာ့ပဲ ေအာက္ကလူေတြနဲ႔ပဲ လြဲထားလိုက္တယ္။ Casio ဟာ ပစၥည္းအသစ္ေတြ မတီထြင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒီအခ်ိန္မွာ ၿပိဳင္ဖက္ျဖစ္တဲ့ Sharp Corporation ကုမၸဏီဟာ Casio ကသံုးေနတဲ့ လွ်ပ္စစ္ရီေလး (relay) ေတြထက္ ပိုၿပီးေသးငယ္တဲ့ ထရန္စၥတာ (transistor) ေတြ တပ္ဆင္ထားတဲ့ Calculator ေတြ ထုတ္လိုက္တယ္။ အရြယ္ႀကီးမားတဲ့ Casio Calculator ေတြဟာ ေရာင္းအားထိုးက်သြားၿပီး လက္ဖဝါးေပၚတင္ၿပီး ခလုတ္နွိပ္တြက္ခ်က္ႏိုင္တဲ့ Sharp Calculator ေတြဟာ လူႀကိဳက္အလြန္မ်ားတဲ့ ဂဏန္းေပါင္းစက္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ Casio ကုမၸဏီရဲ႕ ဝင္ေငြဟာလဲ သိသိသာသာထိုးဆင္းက်သြားတယ္။ အလုပ္သမားေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလဲ အလုပ္ျပဳတ္ကုန္ၾကတယ္။

အခုမွ Casio ဟာ အိပ္ေမာက်ေနရာက ျပန္လည္ႏိူးထလာပါတယ္။ သူတို႔ စမ္းသပ္ဓါတ္ခြဲခန္းေတြမွာ Calculator အသစ္အဆန္းထြင္ဖို႔ အႀကီးအက်ယ္ႀကိဳးစားေတာ့တယ္။ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလမွာ Casio က 001 Desktop Calculator ကို ထြင္လိုက္တယ္။ အဲဒီ Calculator ရဲ႕ Sharp calculator ထက္ အားသာတာက စက္မွာ မွတ္ဉာဏ္ (memory) ပါတယ္။ တြက္ၿပီးတာေတြကို memory ထဲ သိမ္းထားလို႔ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ Casio Desktop Calculator ေတြကို ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရဲ႕ရံုးတိုင္းလိုလိုမွာ သံုးလာၾကတယ္။

ဒါေပမဲ့ ဂ်ပန္ျပည္တြင္းေစ်းကြက္မွာ ပစၥည္းဝယ္လိုအားက်လာၿပီမို႔ တာဒါအိုဟာ အေမရိကန္နဲ႔ ဥေရာပႏိုင္ငံေတြကို Casio Calculator ေတြ တင္ပို႔တယ္။ ေသးငယ္လွပၿပီး memory ပါတဲ့ Casio စက္ေလးေတြကို အဲဒီႏိုင္ငံေတြက လူေတြအရမ္းႀကိဳက္ၾကလို႔ အမ်ားႀကီးတင္ပို႔ေနရတယ္။ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္မွာ Casio ဟာ လူထုကို အစုရွယ္ယာေတြကို စတင္ေရာင္းခ်တယ္။ စေရာင္းတဲ့ရွယ္ယာတန္ဖိုးဟာ ေန႔တြင္းခ်င္းပဲ ၄ ဆအထိ တက္သြားခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ Casioရဲ႕ ရွယ္ယာေတြကို ႏိုင္ငံတကာက ရွယ္ယာေစ်းကြက္ေတြမွာ ဝယ္ေရာင္းလာၾကတယ္။

တာဒါအိုဟာ ဂဏန္းေပါင္းစက္ Calculator ေခတ္ကုန္ေတာ့မယ္ဆိုတာ ရိပ္စားမိလာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္ပစၥည္းတမိ်ဳးကို တီထြင္ဖို ့စိတ္ကူးၾကံဆျပန္တယ္။ ဒီတခါေတာ့ အရင္က Casio Calculator ေတြမွာ IC chipလို အီလက္ထေရာနစ္ပစၥည္းေတြသံုးၿပီး ပစၥည္းအရြယ္အစားကို ျခံဳ႕ႏိုင္ခဲ့တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳကို အေျခခံၿပီး ေနာက္ပစၥည္းတမိ်ဳး ထုတ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒါက အီလက္ထေရာနစ္နာရီပါ။
==============================

ေရွ႕လ ဇြန္လဆန္းမွာ ပဥၥဂံစာအုပ္တိုက္က ထုတ္ေဝမဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ ဒုတိယေျမာက္ စာအုပ္ျဖစ္တဲ့ "ဆင္းရဲႏြံမွ ခ်မ္းသာဘံုသို႔" ထဲက စာျမည္းအပိုင္းေလးပါ။ အျပည့္အစံုကိုေတာ့ စာအုပ္မွာ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါ။

စာအုပ္က ငယ္စဥ္က ဆင္းရဲလြန္းလွေပမဲ့ ဘဝကို အရံွုးမေပးပဲ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး ႀကိဳးစားရင္းနဲ႔ မီလ်ံနာ၊ ဘီလ်ံနာသူေ႒း ျဖစ္သြားၾကသူ (၂၃) ေယာက္ရဲ႕ တကယ့္ျဖစ္ရပ္မွန္ အေၾကာင္းေတြပါ။

ဒီစာအုပ္ကို ဖတ္ျခင္းျဖင့္ ဆင္းရဲလို႔၊ ဘြဲ႕မရလို႔ စိတ္ပ်က္အားငယ္ေနတဲ့ လူငယ္ေတြအတြက္ စိတ္ခြန္အားျဖစ္ေစသလို ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးလုပ္ခ်င္သူေတြ၊ လုပ္ေနသူေတြအတြက္ မီလ်ံနာ၊ ဘီလ်ံနာျဖစ္သြားသူေတြရဲ႕ စိတ္ဓါတ္၊ ခံယူခ်က္နဲ႔ သူတို႔ရဲ႕နည္းနာေကာင္းေတြလဲ ရလာႏိုင္ပါတယ္။

ဗန္းေမာ္သိန္းေဖ
၂၇-၀၅-၂၀၁၆