လစ္ဇ္မာေရး - ေျခသလံုးအိမ္တိုင္ ၿမီးေကာင္ေပါက္မေလးမွ ဟားဗတ္တကၠသိုလ္ဘြဲ႔ရ စာေရးဆရာမ ျဖစ္သြားသူ။
အေဖက မူးယစ္ေဆးစြဲေနတယ္။ အေမက်ေတာ့ မ်က္မျမင္တေယာက္ျဖစ္သလို အရက္လဲ စြဲေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ AIDS ေရာဂါပါ ရလာတယ္။ အေမက မ်က္စိမျမင္လို႔ အလုပ္မလုပ္ႏိုင္တာေၾကာင့္ အစိုးရဆီက လစဥ္ေထာက္ပံ့ေၾကး ရေနတယ္။ ရတဲ့ေထာက္ပံ့ေၾကးကို အေဖနဲ႔ အေမက လဆန္း ၄-၅ ရက္အတြင္းမွာပဲ အရက္နဲ႔မူးယစ္ေဆး ဝယ္သံုးလိုက္ၾကတယ္။ ကေလးအရြယ္သမီး ၂ ေယာက္ဟာ စားစရာမရွိလို႔ ေရခဲတံုး၊ သြားတိုက္ေဆးေတြ ဝါးစားၿပီး ဗိုက္အဆာေျပေအာင္ လုပ္ရတယ္။ အငယ္ေကာင္မေလးဟာ အပ်ိဳေပါက္အရြယ္မွာ ပေထြးရဲ႕အိမ္ေပၚကဆင္းၿပီး ေနစရာမရွိလို႔ လမ္းေဘး၊ ပန္းျခံ၊ ဘူတာရံု၊ ေလွခါးထစ္ေတြမွာ ညအိပ္ရခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းလဲ မေနဘူး။ သူမရဲ႕ဘဝဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကင္းမဲ့ေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမဟာ လက္ရိွအေျခအေနကို ေျပာင္းလဲပစ္မယ္ဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခုေၾကာင့္ ဘဝကိုအရွံုးမေပးပဲ ႀကိဳးစားရင္း ကမာၻေက်ာ္ဟားဗတ္တကၠသိုလ္ကို
==========================
မာေရးကေတာ့ မ်က္စိမျမင္တဲ့ အေမကို ျပဳစုရင္း အလယ္တန္းေက်ာင္းတက္တယ္။ ၈ တန္းႏွစ္မွာ ဆမ္ (Sam) ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္နဲ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးသြားတယ္။ သူတို႔ ၂ ေယာက္ဟာ မၾကာခန ေက်ာင္းေျပးၿပီး နယူးေယာက္ၿမိဳ႕အႏံွ ့ေလွ်ာက္လည္ၾကတယ္။ ဆမ္ရဲ႕အေဖကလဲ ဆမ္ကို နွိပ္စက္ေလ့ရွိတယ္။ ဆမ္ဟာ အိမ္မျပန္္ရဲတဲ့ေန႔ဆိုရင္ မာေရးအခန္းမွာ ညလာအိပ္တယ္။ တညမွာ အေမရဲ႕ ရည္းစားဘရစ္က မာေရးအခန္းထဲမွာ ဆမ္ကို ေတြ႕သြားလို႔ ဆမ္ကို သူ႔အိမ္ေပၚက ခ်က္ျခင္းဆင္းသြားဖို႔ ေမာင္းထုတ္လိုက္တယ္။ ေမာင္းထုတ္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္က မနက္အေစာႀကီး ၃ နာရီမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ မာေရးလဲ စိတ္ဆိုးၿပီး ဆမ္နဲ႔အတူ အဝတ္အိပ္္ကိုဆြဲလို႔ အိ္မ္ေပၚက ဆင္းသြားတယ္။
မာေရးက အဲဒီအေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး “အဲဒီတံုးက က်မက အသက္ ၁၅ ႏွစ္၊ ဆမ္က ၁၄ ႏွစ္ပဲ ရွိၾကေသးတယ္။ အိမ္ေပၚကဆင္းစ တရက္ ၂ ရက္မွာေတာ့ က်မတို႔ ၂ ေယာက္ အရမ္းေပ်ာ္ၾကတာေပါ့။ စိတ္ဆင္းရဲၿပီးေနရတဲ့ အိမ္နဲ႔ လြတ္ၿပီ၊ ကၽြတ္ၿပီဆိုၿပီး နယူးေယာက္ၿမိဳ႕အႏွံ ့ေလွ်ာက္လည္ၾကတယ္။ ညေရာက္ရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ အိမ္မွာ တလွည့္စီ သြားအိပ္ၾကမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားၾကတယ္။ က်မတို႔ရဲ႕ ေပ်ာ္္ရႊင္မႈဟာ မၾကာခင္မွာပဲ ကြယ္ေပ်ာက္သြားပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက သူတို႔အိမ္မွာ တရက္ပဲ အိပ္ခြင့္ေပးၿပီး ေနာက္ထပ္အိပ္ခြင့္မျပဳေတာ့လ
==========================
သူမ ေက်ာင္းမတက္ရလို႔ စိတ္ပ်က္ေနခ်ိန္မွာ ကံၾကမၼာအလွည့္အေျပာင္းတခုနဲ
ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးပယ္ရီက မာေရးအပါအဝင္ စာေမးပြဲမွာ ထိပ္ဆံုးအဆင့္ရၾကတဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ၁၀ ေယာက္ကို ေဘာစတြန္ၿမိဳ႕ကို ေလ့လာေရးေစလႊတ္လိုက္တယ္။ မာေရးတို႔အဖြဲ႕ဟာ အဲဒီၿမိဳ႕ေရာက္ေတာ့ နာမည္ေက်ာ္ဟားဗတ္တကၠသိုလ္ကိ
မာေရးဟာ အကယ္ဒမီေက်ာင္းကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးပယ္ရီကို ဟားဗတ္တကၠသိ္ုလ္ တက္ခ်င္ေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ ပယ္ရီက ဟားဗတ္မွာ ကိုယ္တိုင္သြားေလွ်ာက္ရင္ ဝင္ခြင့္ရႏိုင္တယ္၊ ေလွ်ာက္ၾကည့္ဖို႔ တိုက္တြန္းအားေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကၠသိုလ္တက္ခြင့္ရရင္ ေက်ာင္းလခ၊ စာအုပ္ဖိုး၊ အေဆာင္ေနခေတြေပးဖို႔ သူမမွာ ပိုက္ဆံမရွိဘူး။ ေထာက္ပံ့ေပးမဲ့ ေဆြမ်ိဳးတေယာက္မွမရွိဘူး။ ပိုက္ဆံေခ်းငွားစရာ အေပါင္းအသင္းလဲ တေယာက္မွမရွိဘူး။ ဘဏ္က ေငြေခ်းဖို႔က်ျပန္ေတာ့လဲ အေပါင္ထားစရာ အိမ္လဲမရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဟားဗတ္တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္ကို မေလွ်ာက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ တကယ္ေျပာင္းလဲခ်င္စိတ္ ျပင္းျပေနသူကို ကံတရားက ပစ္ပယ္မထားပါဘူး။ မာေရးကို အခြင့္အလမ္းတခု ေပးလာပါတယ္။ ဒီအခြင့္အလမ္းကို မာေရးက အမိအရ ဖမ္းယူလိုက္ပါတယ္။
မာေရးဟာ အေမရိကန္က နာမည္ႀကီး သတင္းစာျဖစ္တဲ့ New York Times မွာ ေၾကာ္ျငာတခုကို ေတြ႕လိုက္တယ္။ အဲဒါက ေဆာင္းပါးေရးၿပိဳင္ပြဲအေၾကာ
အဲဒီအခ်ိန္မွာ မာေရးနဲ႔ အမလီဆာတို႔ဟာ အတူေနၾကဖို႔ အခန္းတခန္းငွားလိုက္တယ္။ အငွားစာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ထိုးၿပီး ေနာက္တေန႔မွာ လီဆာဟာ အလုပ္က လူေလွ်ာ့တဲ့အထဲမွာ ပါသြားတယ္။ ညီအမမွာ အိမ္လခေပးစရာ ပိုက္ဆံမရွိၾကဘူး။ လကုန္လို႔ အိမ္လခ မေပးႏိုင္ရင္ အိမ္ခန္းက ဖယ္ေပးရေတာ့မယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ အားရွိစရာ သတင္းတခုၾကားရတယ္။ မာေရးဟာ ၿပိဳင္ပဲြရဲ႕ ေနာက္ဆံုးစကာတင္ ေက်ာင္းသား ၂၀ စာရင္းမွာပါေနလို႔ လူေတြ႕အင္တာဗ်ဴးသြားေတြ႕ရမယ
အဲဒီေန႔မွာ လူမႈဖူလံုေရးရံုးကို အရင္သြားတယ္။ ရံုးထဲဝင္လိုက္ေတာ့ လူေတြ အမ်ားႀကီးတန္းစီေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ မာေရးက စားပြဲကဝန္ထမ္းကို သြားေျပာတယ္။ သြားစရာ အေရးႀကီးကိစၥရွိေနလို႔ သူမကို ဦးစားေပးၿပီး အရာရွိနဲ႔ ေတြ႕ခြင့္ျပဳေပးပါလို႔ ေတာင္းပန္ေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့ မရပါဘူး။ ဝန္ထမ္းက မာေရးကို အမ်ားနည္းတူပဲ တန္းစီပါလို႔ ေျပာတယ္။ အခု မာေရးမွာ ေရြးခ်ယ္စရာ ၂ ခု ရွိေနၿပီ။ တန္းစီၿပီး ဆက္ေစာင့္ရင္ လိုခ်င္တဲ့ အကူအညီပိုက္ဆံရႏိုင္လို႔ လကုန္ရင္ အိမ္ေပၚက ဆင္းေပးစရာ မလိုေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သတင္းစာတိုက္က ေခၚထားတဲ့ အင္တာဗ်ဴးကိုေတာ့ အခ်ိန္မွီေရာက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အင္တာဗ်ဴးကို သြားျပန္ရင္လဲ အကူအညီပိုက္ဆံမရလို႔ လကုန္ရင္ အိမ္ခန္းက ဖယ္ေပးရမယ္။ ေနစရာရွိမွာ မဟုတ္ဘူး။ တခုခုကို ေရြးခ်ယ္ဆံုးျဖတ္ရေတာ့မယ္။ မာေရးဟာ အရင္ကဒီလိုေရြးခ်ယ္စရာ ၂ ခုနဲ႔ ၾကံဳခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတာ မွတ္မိၾကမွာပါ။ လက္ထဲရွိတဲ့ ပိုက္ဆံေလးနဲ႔ ေက်ာင္းေလွ်ာက္ဖို႔ အေဝးၿမိဳ႔ကိုသြားဖို႔ ရထားလက္မွတ္ဝယ္မလား။ ဗိုက္ျဖည့္ဖို႔ Pizza ဝယ္စားမလား ဆိုတာေလ။ အဲဒီတံုးက ေရြးခ်ယ္စရာ ၂ ခုထဲက မွန္ကန္တဲ့ ေရြးခ်ယ္မႈကို ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ အခု တေခါက္ေရာ မာေရးဟာ မွန္ကန္တဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ခ်ႏိုင္ပါ့မလား။ ဆံုျဖတ္ခ်က္ခ်ဖို႔လဲ အခ်ိန္သိတ္မရွိဘူး။ ခ်က္ျခင္းပဲ ဆံုးျဖတ္ရေတာ့မယ္။
==========================
ေရွ႕လ ဇြန္လဆန္းမွာ ပဥၥဂံစာအုပ္တိုက္က ထုတ္ေဝမဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ ဒုတိယေျမာက္ စာအုပ္ျဖစ္တဲ့ "ဆင္းရဲႏြံမွ ခ်မ္းသာဘံုသို႔" ထဲက စာျမည္းအပိုင္းေလးပါ။ အျပည့္အစံုကိုေတာ့ စာအုပ္မွာ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါ။
စာအုပ္က ငယ္စဥ္က ဆင္းရဲလြန္းလွတဲ့ ဘဝကေန ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး ႀကိဳးစားရင္းနဲ႔ မီလ်ံနာ၊ ဘီလ်ံနာသူေ႒း ျဖစ္သြားၾကသူ (၂၃) ေယာက္ရဲ႕ တကယ့္ျဖစ္ရပ္မွန္ အေၾကာင္းေတြပါ။
ဒီစာအုပ္ကို ဖတ္ျခင္းျဖင့္ ဆင္းရဲလို႔၊ ဘြဲ႕မရလို႔ စိတ္ပ်က္အားငယ္ေနတဲ့ လူငယ္ေတြအတြက္ စိတ္ခြန္အားျဖစ္ေစသလို ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးလုပ္ခ်
ဗန္းေမာ္သိန္းေဖ
၁၉-၀၅-၂၀၁၆
အေဖက မူးယစ္ေဆးစြဲေနတယ္။ အေမက်ေတာ့ မ်က္မျမင္တေယာက္ျဖစ္သလို အရက္လဲ စြဲေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ AIDS ေရာဂါပါ ရလာတယ္။ အေမက မ်က္စိမျမင္လို႔ အလုပ္မလုပ္ႏိုင္တာေၾကာင့္ အစိုးရဆီက လစဥ္ေထာက္ပံ့ေၾကး ရေနတယ္။ ရတဲ့ေထာက္ပံ့ေၾကးကို အေဖနဲ႔ အေမက လဆန္း ၄-၅ ရက္အတြင္းမွာပဲ အရက္နဲ႔မူးယစ္ေဆး ဝယ္သံုးလိုက္ၾကတယ္။ ကေလးအရြယ္သမီး ၂ ေယာက္ဟာ စားစရာမရွိလို႔ ေရခဲတံုး၊ သြားတိုက္ေဆးေတြ ဝါးစားၿပီး ဗိုက္အဆာေျပေအာင္ လုပ္ရတယ္။ အငယ္ေကာင္မေလးဟာ အပ်ိဳေပါက္အရြယ္မွာ ပေထြးရဲ႕အိမ္ေပၚကဆင္းၿပီး ေနစရာမရွိလို႔ လမ္းေဘး၊ ပန္းျခံ၊ ဘူတာရံု၊ ေလွခါးထစ္ေတြမွာ ညအိပ္ရခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းလဲ မေနဘူး။ သူမရဲ႕ဘဝဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကင္းမဲ့ေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမဟာ လက္ရိွအေျခအေနကို ေျပာင္းလဲပစ္မယ္ဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခုေၾကာင့္ ဘဝကိုအရွံုးမေပးပဲ ႀကိဳးစားရင္း ကမာၻေက်ာ္ဟားဗတ္တကၠသိုလ္ကို
==========================
မာေရးကေတာ့ မ်က္စိမျမင္တဲ့ အေမကို ျပဳစုရင္း အလယ္တန္းေက်ာင္းတက္တယ္။ ၈ တန္းႏွစ္မွာ ဆမ္ (Sam) ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္နဲ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးသြားတယ္။ သူတို႔ ၂ ေယာက္ဟာ မၾကာခန ေက်ာင္းေျပးၿပီး နယူးေယာက္ၿမိဳ႕အႏံွ ့ေလွ်ာက္လည္ၾကတယ္။ ဆမ္ရဲ႕အေဖကလဲ ဆမ္ကို နွိပ္စက္ေလ့ရွိတယ္။ ဆမ္ဟာ အိမ္မျပန္္ရဲတဲ့ေန႔ဆိုရင္ မာေရးအခန္းမွာ ညလာအိပ္တယ္။ တညမွာ အေမရဲ႕ ရည္းစားဘရစ္က မာေရးအခန္းထဲမွာ ဆမ္ကို ေတြ႕သြားလို႔ ဆမ္ကို သူ႔အိမ္ေပၚက ခ်က္ျခင္းဆင္းသြားဖို႔ ေမာင္းထုတ္လိုက္တယ္။ ေမာင္းထုတ္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္က မနက္အေစာႀကီး ၃ နာရီမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ မာေရးလဲ စိတ္ဆိုးၿပီး ဆမ္နဲ႔အတူ အဝတ္အိပ္္ကိုဆြဲလို႔ အိ္မ္ေပၚက ဆင္းသြားတယ္။
မာေရးက အဲဒီအေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး “အဲဒီတံုးက က်မက အသက္ ၁၅ ႏွစ္၊ ဆမ္က ၁၄ ႏွစ္ပဲ ရွိၾကေသးတယ္။ အိမ္ေပၚကဆင္းစ တရက္ ၂ ရက္မွာေတာ့ က်မတို႔ ၂ ေယာက္ အရမ္းေပ်ာ္ၾကတာေပါ့။ စိတ္ဆင္းရဲၿပီးေနရတဲ့ အိမ္နဲ႔ လြတ္ၿပီ၊ ကၽြတ္ၿပီဆိုၿပီး နယူးေယာက္ၿမိဳ႕အႏွံ ့ေလွ်ာက္လည္ၾကတယ္။ ညေရာက္ရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ အိမ္မွာ တလွည့္စီ သြားအိပ္ၾကမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားၾကတယ္။ က်မတို႔ရဲ႕ ေပ်ာ္္ရႊင္မႈဟာ မၾကာခင္မွာပဲ ကြယ္ေပ်ာက္သြားပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက သူတို႔အိမ္မွာ တရက္ပဲ အိပ္ခြင့္ေပးၿပီး ေနာက္ထပ္အိပ္ခြင့္မျပဳေတာ့လ
==========================
သူမ ေက်ာင္းမတက္ရလို႔ စိတ္ပ်က္ေနခ်ိန္မွာ ကံၾကမၼာအလွည့္အေျပာင္းတခုနဲ
ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးပယ္ရီက မာေရးအပါအဝင္ စာေမးပြဲမွာ ထိပ္ဆံုးအဆင့္ရၾကတဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ၁၀ ေယာက္ကို ေဘာစတြန္ၿမိဳ႕ကို ေလ့လာေရးေစလႊတ္လိုက္တယ္။ မာေရးတို႔အဖြဲ႕ဟာ အဲဒီၿမိဳ႕ေရာက္ေတာ့ နာမည္ေက်ာ္ဟားဗတ္တကၠသိုလ္ကိ
မာေရးဟာ အကယ္ဒမီေက်ာင္းကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးပယ္ရီကို ဟားဗတ္တကၠသိ္ုလ္ တက္ခ်င္ေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ ပယ္ရီက ဟားဗတ္မွာ ကိုယ္တိုင္သြားေလွ်ာက္ရင္ ဝင္ခြင့္ရႏိုင္တယ္၊ ေလွ်ာက္ၾကည့္ဖို႔ တိုက္တြန္းအားေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကၠသိုလ္တက္ခြင့္ရရင္ ေက်ာင္းလခ၊ စာအုပ္ဖိုး၊ အေဆာင္ေနခေတြေပးဖို႔ သူမမွာ ပိုက္ဆံမရွိဘူး။ ေထာက္ပံ့ေပးမဲ့ ေဆြမ်ိဳးတေယာက္မွမရွိဘူး။ ပိုက္ဆံေခ်းငွားစရာ အေပါင္းအသင္းလဲ တေယာက္မွမရွိဘူး။ ဘဏ္က ေငြေခ်းဖို႔က်ျပန္ေတာ့လဲ အေပါင္ထားစရာ အိမ္လဲမရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဟားဗတ္တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္ကို မေလွ်ာက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ တကယ္ေျပာင္းလဲခ်င္စိတ္ ျပင္းျပေနသူကို ကံတရားက ပစ္ပယ္မထားပါဘူး။ မာေရးကို အခြင့္အလမ္းတခု ေပးလာပါတယ္။ ဒီအခြင့္အလမ္းကို မာေရးက အမိအရ ဖမ္းယူလိုက္ပါတယ္။
မာေရးဟာ အေမရိကန္က နာမည္ႀကီး သတင္းစာျဖစ္တဲ့ New York Times မွာ ေၾကာ္ျငာတခုကို ေတြ႕လိုက္တယ္။ အဲဒါက ေဆာင္းပါးေရးၿပိဳင္ပြဲအေၾကာ
အဲဒီအခ်ိန္မွာ မာေရးနဲ႔ အမလီဆာတို႔ဟာ အတူေနၾကဖို႔ အခန္းတခန္းငွားလိုက္တယ္။ အငွားစာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ထိုးၿပီး ေနာက္တေန႔မွာ လီဆာဟာ အလုပ္က လူေလွ်ာ့တဲ့အထဲမွာ ပါသြားတယ္။ ညီအမမွာ အိမ္လခေပးစရာ ပိုက္ဆံမရွိၾကဘူး။ လကုန္လို႔ အိမ္လခ မေပးႏိုင္ရင္ အိမ္ခန္းက ဖယ္ေပးရေတာ့မယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ အားရွိစရာ သတင္းတခုၾကားရတယ္။ မာေရးဟာ ၿပိဳင္ပဲြရဲ႕ ေနာက္ဆံုးစကာတင္ ေက်ာင္းသား ၂၀ စာရင္းမွာပါေနလို႔ လူေတြ႕အင္တာဗ်ဴးသြားေတြ႕ရမယ
အဲဒီေန႔မွာ လူမႈဖူလံုေရးရံုးကို အရင္သြားတယ္။ ရံုးထဲဝင္လိုက္ေတာ့ လူေတြ အမ်ားႀကီးတန္းစီေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ မာေရးက စားပြဲကဝန္ထမ္းကို သြားေျပာတယ္။ သြားစရာ အေရးႀကီးကိစၥရွိေနလို႔ သူမကို ဦးစားေပးၿပီး အရာရွိနဲ႔ ေတြ႕ခြင့္ျပဳေပးပါလို႔ ေတာင္းပန္ေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့ မရပါဘူး။ ဝန္ထမ္းက မာေရးကို အမ်ားနည္းတူပဲ တန္းစီပါလို႔ ေျပာတယ္။ အခု မာေရးမွာ ေရြးခ်ယ္စရာ ၂ ခု ရွိေနၿပီ။ တန္းစီၿပီး ဆက္ေစာင့္ရင္ လိုခ်င္တဲ့ အကူအညီပိုက္ဆံရႏိုင္လို႔ လကုန္ရင္ အိမ္ေပၚက ဆင္းေပးစရာ မလိုေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သတင္းစာတိုက္က ေခၚထားတဲ့ အင္တာဗ်ဴးကိုေတာ့ အခ်ိန္မွီေရာက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အင္တာဗ်ဴးကို သြားျပန္ရင္လဲ အကူအညီပိုက္ဆံမရလို႔ လကုန္ရင္ အိမ္ခန္းက ဖယ္ေပးရမယ္။ ေနစရာရွိမွာ မဟုတ္ဘူး။ တခုခုကို ေရြးခ်ယ္ဆံုးျဖတ္ရေတာ့မယ္။ မာေရးဟာ အရင္ကဒီလိုေရြးခ်ယ္စရာ ၂ ခုနဲ႔ ၾကံဳခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတာ မွတ္မိၾကမွာပါ။ လက္ထဲရွိတဲ့ ပိုက္ဆံေလးနဲ႔ ေက်ာင္းေလွ်ာက္ဖို႔ အေဝးၿမိဳ႔ကိုသြားဖို႔ ရထားလက္မွတ္ဝယ္မလား။ ဗိုက္ျဖည့္ဖို႔ Pizza ဝယ္စားမလား ဆိုတာေလ။ အဲဒီတံုးက ေရြးခ်ယ္စရာ ၂ ခုထဲက မွန္ကန္တဲ့ ေရြးခ်ယ္မႈကို ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ အခု တေခါက္ေရာ မာေရးဟာ မွန္ကန္တဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ခ်ႏိုင္ပါ့မလား။ ဆံုျဖတ္ခ်က္ခ်ဖို႔လဲ အခ်ိန္သိတ္မရွိဘူး။ ခ်က္ျခင္းပဲ ဆံုးျဖတ္ရေတာ့မယ္။
==========================
ေရွ႕လ ဇြန္လဆန္းမွာ ပဥၥဂံစာအုပ္တိုက္က ထုတ္ေဝမဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ ဒုတိယေျမာက္ စာအုပ္ျဖစ္တဲ့ "ဆင္းရဲႏြံမွ ခ်မ္းသာဘံုသို႔" ထဲက စာျမည္းအပိုင္းေလးပါ။ အျပည့္အစံုကိုေတာ့ စာအုပ္မွာ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါ။
စာအုပ္က ငယ္စဥ္က ဆင္းရဲလြန္းလွတဲ့ ဘဝကေန ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး ႀကိဳးစားရင္းနဲ႔ မီလ်ံနာ၊ ဘီလ်ံနာသူေ႒း ျဖစ္သြားၾကသူ (၂၃) ေယာက္ရဲ႕ တကယ့္ျဖစ္ရပ္မွန္ အေၾကာင္းေတြပါ။
ဒီစာအုပ္ကို ဖတ္ျခင္းျဖင့္ ဆင္းရဲလို႔၊ ဘြဲ႕မရလို႔ စိတ္ပ်က္အားငယ္ေနတဲ့ လူငယ္ေတြအတြက္ စိတ္ခြန္အားျဖစ္ေစသလို ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးလုပ္ခ်
ဗန္းေမာ္သိန္းေဖ
၁၉-၀၅-၂၀၁၆
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။