လက္ထပ္တဲ့အေၾကာင္းေရးလို႔ ကၽြန္မမဂၤလာေဆာင္တုန္းက အေတြ႔အႀကံဳကို ရယ္စရာအျဖစ္နဲ႔ ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ အဲဒီလို ဖုန္းထဲကေန "ေနာက္လလယ္ေလာက္ျပန္လာမယ္ လက္မွတ္ထိုးဖို႔လုပ္ထား"လို႔ ထားဝယ္သား ကၽြန္မကိုဖုန္းဆက္တဲ့အခ်ိန္က လကုန္ဖို႔ ဘယ္ႏွရက္မွ မက်န္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္.. ေျပာရရင္ ျမန္မာျပည္ကို သူျပန္လာဖို႔ ရက္၂ဝေလာက္ပဲလိုတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။
မဂၤလာေဆာင္ဖို႔ ကၽြန္မတို႔ အစီအစဥ္ဆဲြထားတာမ်ဳိးလည္း မ႐ွိဘူး။ သူက ႐ုတ္တရက္ ျဗဳန္းစားႀကီးေျပာတာ။ ကၽြန္မလည္း အဲဒီတုန္းက တာခ်ီလိတ္မွာ အစ္မနဲ႔အတူေနေနတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ အစ္မကို ဒီအေၾကာင္းေျပာျပတာေပါ့။ အစ္မက ကၽြန္မကို ဘယ္လိုလုပ္ခ်င္သလဲလို႔ ေမးတယ္။ ကၽြန္မကလည္း လက္မွတ္ထိုးၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ မဂၤလာဆြမ္းေကၽြးမယ္ အဲဒီလိုပဲ လုပ္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာျပတယ္။ ကၽြန္မအစ္မကလည္း ဒါဆို ရန္ကုန္ကအေဒၚကို ေျပာျပမယ္.. မိဘေတြမ႐ွိေတာ့ေပမယ့္ အေဒၚဦးေလးေတြ႐ွိေသးတယ္ဆိုၿပီး ရန္ကုန္ကအေဒၚဆီ ဖုန္းဆက္လိုက္တယ္။ အေဒၚက လက္မွတ္ထိုးၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ မဂၤလာဆြမ္းေကၽြးမယ္လို႔လည္းဆိုေရာ.. မရဘူးတဲ့... မိန္းကေလးဆိုတာ ဟင္း႐ြက္ကန္စြန္းမဟုတ္ဘူး... မဂၤလာပဲြလုပ္မွရမယ္ဆိုတာနဲ႔ ေအး.. ဒါဆိုလည္း လူႀကီးစကားနားေထာင္မယ္.. ရန္ကုန္မွာပဲ မဂၤလာပဲြလုပ္တာေပါ့လို႔ ေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္ (တကယ္ဆို ဒါေတြက အပိုေတြလို႔ပဲ ကၽြန္မထင္တယ္.. ႐ိုး႐ိုး႐ွင္း႐ွင္းပဲ ကၽြန္မလုပ္ခ်င္တယ္)။
အဲဒီရက္ ၂ဝအတြင္းမွာ မဂၤလာပဲြတစ္ပဲြစီစဥ္ဖုိ႔ အရမ္းေလာရေတာ့မယ္။ ဖိတ္စာစီဖို႔ ႐ိုက္ဖို႔ေတာင္ ၁ ပတ္ေက်ာ္အခ်ိန္ေပးရမွာ။ သိတဲ့အတိုင္း ရန္ကုန္ဆိုတာ ကၽြန္မအတြက္ ေ႐ွ႕ေနာက္ေတာင္ေျမာက္ခဲြတတ္တဲ့ ေနရာမဟုတ္ဘူး။ ဘယ္ဟိုတယ္မွာ ေဆာင္မလဲ... ဆီဒိုးနားလား၊ ထရိတ္ဒါးလားဆိုတာနဲ႔ ကၽြန္မ မူးေတာ့တာပဲ.. ဘယ္နားကရလာတဲ့ပိုက္ဆံေတြနဲ႔ အဲဒီမွာေဆာင္ႏိုင္မလဲတဲ့။ ႏိုင္ငံျခားမွာ ပင္ပင္ပန္းပန္းအလုပ္လုပ္ၿပီး ျခစ္ျခစ္ကုတ္ကုတ္စုထားတဲ့ေငြေလး တစ္ပဲေျခာက္ျပားနဲ႔ ဆီဒိုးနားလားဆိုေတာ့ မၾကားခ်င္ဟန္ေဆာင္ေနလိုက္တယ္။ ေစ်းေပါတဲ့စားေသာက္ဆိုင္မွာ ျဖစ္သလိုပဲ ေဆာင္လိုက္မယ္ေပါ့။ အဲဒီလိုဆိုေတာ့လည္း သံ႐ံုးဝင္တဲ့အခါ မဂၤလာပဲြဓာတ္ပံုေတြ ျပရမွာမို႔ ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ေတာ့ လုပ္ရမယ္ဆိုတာနဲ႔။ နာမည္နည္းနည္း႐ွိတဲ့စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုမွာ အေဒၚရဲ႕အတြင္းေရးမွဴးတစ္ေယာက္ရဲ႕အကူနဲ႔ ၁ဝဝိုင္းစာ ရက္ခ်ိန္းရလိုက္တယ္။ ရက္ခ်ိန္းကလည္း ေစာေစာရမွျဖစ္မယ္... ထားဝယ္သားက ခြင့္ ၃ပတ္ပဲရထားတယ္ဆိုေတာ့ေလ။
အဲဒီလိုနဲ႔ ဖိတ္စာအ႐ိုက္နည္းသြားလို႔ (အဆူခံထိထိန႔ဲ) ထပ္႐ိုက္ရ၊ ဖိတ္စာက မဂၤလာအခ်ိန္ကို ကၽြန္မက ရန္ကုန္ဧည့္ခံခ်ိန္မထည့္ဘဲ၊ ေတာင္ႀကီးဧည့္ခံခ်ိန္သြားထည့္ေတာ့ ဆူခံထိျပန္ေရာ၊ စားေသာက္ဆိုင္ကိုလည္း ဘာဟင္း၊ ဘယ္ႏွဝိုင္း၊ ၿပီးေတာ့ announcer ငွားရမယ္တဲ့။ ရန္ကုန္မဂၤလာေဆာင္ေတြမွာ announcerငွားရတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မမသိဘူး။ ေတာင္ႀကီးမဂၤလာေဆာင္ေတြ သြားဖူးပါတယ္.. ဘာ announcer မွမလိုဘူးလို႔ဆိုေတာ့ အေဒၚက ဒါ ရန္ကုန္ဟဲ့တဲ့။ ေအး အဲလိုဆိုလည္း ငွားတာေပါ့ဆိုၿပီး announcer ငွားဖို႔ ႐ွာရျပန္ေရာ။ ဟိုတစ္ေယာက္ငွားပါ၊ ဒီတစ္ေယာက္ေကာင္းတယ္နဲ႔ ႐ႈပ္ယွက္ကိုခတ္ခဲ့တာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ေ႐ွ႕ေန၊ လက္မွတ္ထိုးဖို႔ေ႐ွ႕ေနတဲ့။ သံ႐ံုးကခြင့္ျပဳတဲ့ေ႐ွ႕ေနမွရမယ္တဲ့... ရန္ကုန္ေႏြေနပူပူမွာ ကၽြန္မအပူ႐ွပ္ခ်င္ခဲ့မိတယ္။
အားလံုးစီစဥ္ၿပီးေတာ့ အေဒၚက ဘယ္မွာလဲ.. သတိုးသားက သတိုးသမီးကို တင္ေတာင္းမယ့္ပစၥည္းေတြတဲ့။ ဒုကၡပဲ .... သတိုးသားက အေမရိကားမွာပဲ႐ွိတုန္းလို႔။ ဘာေတြတင္ေတာင္းရသလဲလို႔ ကၽြန္မအစ္မကို ကၽြန္မတီးတိုးေမးေတာ့... ေငြသားေတြ၊ ေ႐ႊေတြ၊ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေတြေပါ့တဲ့။ ( ေငြေတြေ႐ႊေတြက ထားလိုက္ပါေတာ့ ႐ွိမွမ႐ွိတာကိုး) ကၽြန္မအစ္မကေျပာေသးတယ္.. တခ်ဳိ႕ေတြဆိုရင္ မဂၤလာေဆာင္မွာ တင္ေတာင္းတဲ့အဝတ္အစားေတြဆိုရင္ ၂ႏွစ္ေလာက္ ဝတ္တာေတာင္ မကုန္ဘူးတဲ့။ ကၽြန္မလည္း အဲဒီလိုသူေဌးအိပ္မက္ေတြ သိပ္မမက္ခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး ဝယ္ရမယ္ဆိုတာနဲ႔ ညီမဝမ္းကဲြကိုေခၚၿပီး ရန္ကုန္က႐ွိသမွ်ကုန္တိုက္ပတ္လိုက္တာ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ၃ထည္နဲ႔ ဖိနပ္၃ရံရခဲ့တယ္ .. အကႌ်ေတြက ၄, ၅ထည္။ လက္ကိုင္အိတ္ေတြပါရတယ္ဆိုလို႔ ဘယ္ခါမွ လက္ကိုင္အိတ္မလြယ္တဲ့ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေရာင္းေနတဲ့ တစ္သိန္းေက်ာ္တန္ အိတ္ ၅လံုးေလာက္ ငွားလာခဲ့လိုက္တယ္။ မဂၤလာေဆာင္ၿပီးတာနဲ႔ ပါကင္မေဖာက္တန္း ငါျပန္ေပးမယ္လို႔... သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြဆိုတာ ဒီလိုေနရာမ်ဳိးမွာ သိပ္အားကိုးလို႔ ေကာင္းေနျပန္ေရာ။
ရက္ ၂ဝအတြင္းမွာ ဖုတ္ပူမီးတိုက္ အားလံုးစီစဥ္ၿပီးၿပီဆိုေတာ့ သတိုးသမီးဝတ္ဖို႔ မဂၤလာဝတ္စံုတဲ့။ အဲခါမွ ဒုကၡအႀကီးႀကီးေရာက္ေတာ့တယ္။ ကိုယ္လည္း ျမန္မာျပည္နဲ႔ေဝးေနတာ ၁ဝႏွစ္ေက်ာ္ၿပီး ဘယ္နားသြားငွားလို႔ ငွားရမွန္းလည္းမသိ... ရန္ကုန္လည္းသြားဖို႔ မကၽြမ္း.. ေစ်းႀကီးတာလည္း မငွားႏိုင္။ ေတာင္ႀကီးက သူငယ္ခ်င္းကို ဖုန္းလွမ္းဆက္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕အေဒၚ ဘယ္ႏွဝမ္းကဲြလည္းမသိဘူး သူ႔ဆိုင္မွာ မဂၤလာဝတ္စံုငွားတယ္တဲ့.. သူတို႔ရန္ကုန္လာရင္ သံုးစံုေလာက္ယူလာခဲ့မယ္ဆိုေတာ့ စိတ္ေအးသြားျပန္ေရာ။ တကယ္တမ္းယူလာေတာ့ လည္ဟိုက္လို႔ မဝတ္ရဲတာနဲ႔ ေခ်ာင္ေနလို႔ ဝတ္မရတာနဲ႔... တကယ္ တကယ္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ရဖို႔ ေတာ္ေတာ္ေလးအလုပ္႐ႈပ္ခဲ့ရတယ္။ ခုေနျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လည္း ရယ္စရာေတာ့ အေကာင္းသား...
ကၽြန္မရဲ႕အေတြ႔အႀကံဳေလးပါ.. ရယ္ဖို႔ သက္သက္ပါေနာ္...
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။