ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာ...
----------------------
တစ္ခါတရံမွာ ကိုယ္လက္မခံႏိုင္တဲ့ ဂီတ၊ ယဥ္ေက်းမႈတခ်ိဳ႕ေတြ႕တဲ့အခါ ကိုယ့္ကိုယ္
သိပ္ေရွးရိုး ဆန္ေနသလားလို႔ ျပန္ဆန္းစစ္မိပါတယ္။ ငါဟာ(conservative)တစ္
ေယာက္မ်ား ျဖစ္ေနၿပီလားလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ေတြးမိပါတယ္။တကယ္တမ္းခံယူထားမိတာ
က ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဂီတဆိုတဲ့ စည္းမ်ဥ္းအေပၚေလးစားမႈ၊ တန္ဖိုးထားမႈနဲ႔လည္း သက္ဆိုင္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ျမန္မာဂီတနဲ႔ ကမာၻ႕ဂီတမွာ ျမန္မာ့ဂီတကို ပိုသေဘာ
က်မိပါတယ္။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ျမန္မာ့ဂီတကို ကာလေပၚ၊ ေခတ္ေပၚေတးဂီတ
အထိႀကိဳက္ႏွစ္သက္ခဲ့ပါတယ္။ အေနာက္တိုင္း ဂီတေတြကိုလည္း ႏွစ္သက္မိတာရွိ
သလို မႏွစ္သက္မိတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ (Mono) သီခ်င္းေတြကို အာေပးပါတယ္။ (Rock)ဆို မႀကိဳက္ပါဘူး။ (Mono)သီခ်င္းေတြကို ႀကိဳက္ရတဲ့ အေၾကာင္းက ျမန္မာ့ဂီတ
နဲ႔ ဆင္တူေနလို႔ပါ။ (Pop) လည္းႀကိဳက္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဟာေတြမႀကိဳက္တာလည္း ရွိပါ
တယ္။ ကမာၻမွာ (Pop)ဘုရင္လို႔နာမည္ႀကီးတဲ့ မိုက္ကယ္ဂ်က္ဆင္ကိုလည္း ႀကိဳက္တဲ့
သီခ်င္းေတြရွိသလို မႀကိဳက္တဲ့သီခ်င္းေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဂီတအေၾကာင္းေတြကို
ထည့္သြင္းေျပာရရင္ က်ယ္ျပန္႔သလို အျငင္းပြားစရာေလးေတြလည္း ပါႏိုင္တာမို႔ ကၽြန္ေတာ္ခ်န္လွပ္ပါ့မယ္။ ကိုယ္ႀကိဳက္ရာကိုယ္နားေထာင္ေပါ့။ ခံစားမႈပံုသ႑န္တူႏိုင္
တာမဟုတ္လို႔ပါ။
ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ႔ ျမန္မာ့ဂီတကို ကမာၻ႕ဂီတေတြထက္ တန္ဖိုးထားေလးစားမိတဲ့
အခ်က္ေတြက ျမန္မာသီခ်င္းေတြ ကမာၻေက်ာ္ခ်င္မွေက်ာ္ပါမယ္။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာနဲ႔
ကိုက္ညီတဲ့ ဓေလ့ေတြ ေရးစပ္ပံုေတြ၊ သံစဥ္ဖန္တီးမႈေတြက ျမန္မာနဲ႔ ကိုက္ညီပါတယ္။
ယဥ္ေက်းတဲ့ ဓေလ့စရိုက္ေတြ ပါသလို ခနဲ႔တဲ့သေရာ္တဲ့ အသံုးႏႈန္းေတြ ျမန္မာေတြနဲ႔
ကိုက္ညီမႈရွိပါတယ္။ ျမန္မာသီခ်င္းေတြ နားေထာင္ခဲ့ရသေလာက္ေတာ့ ရိုင္းစိုင္းတဲ့
အသံုးႏႈန္း မိုက္ရိုင္းေလာက္ေအာင္ မပါတဲ့ယဥ္ေက်းမႈေတြ ရွိေနပါတယ္။ ကိုလႊမ္းမိုး
တို႔သီခ်င္းေတြ မွာဆိုရင္ ရန္ကုန္မွာေမြးတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ကို အညာမွာေမြးတဲ့ႏြားက မၾကည္သလိုစိုက္လို႔ၾကည့္၀င္ေခြ႕တယ္....လို႔ေျပာတာ။ ဒီေနရာမွာ တစ္ဘက္က ရိုင္း
တယ္လို႔ထင္ရေပမဲ့ သူ႔ေရးတာ ႏြားကိုပဲရည္ညႊန္းတာပါ။ ခနဲ႔တာပါ။ ဒဲ့မေဆာ္ပါဘူး။
ကိုစိုးလြင္လြင္ဆိုရင္လည္း ဒီလမ္းထဲကိုေနာက္တစ္ခါ ဘယ္ေတာ့မွမလာေတာ့ဘူး။
ေနာက္ဆံုးမွာ သူခံယူတာ သူခ်ဆိုတယ္။ အားနည္းခ်က္ရွာေနတတ္တဲ့ လူေတြနဲ႔
မဆက္ဆံခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဟုတ္တာပဲ...လူေတြကအျပစ္ပဲျမင္ေနတတ္ၾကတာကို...။
ျမန္မာေတးေလာကရဲ႕ (Own Tune) သမားေတြေရးခဲ့ရာ၊ ဆိုခဲ့ရာေတြမွာ ရိုင္းစိုင္း
သြား ေအာင္ေတာ့ မလုပ္ခဲ့ၾကပါဘူး။ အကုန္လံုးကို ျခံဳေျပာရရင္ ျမန္မာ့ဂီတကို
တီထြင္ဖန္တီးသြားသူေတြ ေတးသီးခ်င္းေရးစပ္သီဆိုသြားသူေတြ ျပဇာတ္၊ အၿငိမ့္အ
ထိ တန္ဖိုးထားပါတယ္။ ေကာက္ႏုတ္ျပရရင္လည္း တြံေတးသိန္းတန္ရဲ႕ေထြးညိဳ၊
ေလးႏြယ္ ဒီလိုသီခ်င္းေတြဆိုရင္ အံ့မခန္းပါ။ ေရးစပ္သူရဲ႕ ေစတနာ၊ ဆိုသူရဲ႕ က်ေပါက္
ပညာေပးတာ ေခတ္အဆက္ဆက္ထိေတာင္ မွတ္သားစရာ။ ထည့္ေျပာရမဲ့ အႏုပညာ
ရွင္ေတြမနည္းပါဘူး။
ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အဲ့ဒီလိုအႏုပညာရွင္ေတြေပ်ာက္ကြယ္သြားပါ တယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ
ဆိုေတာ့ စနစ္ႀကီးကအေသခ်ာ ဖန္တီးလိုက္လို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဗမာေတြ အဂၤလိပ္
ေခတ္မွာေတာင္ အဂၤလိပ္ကို ေတာ္လွန္ဖို႔ ကဗ်ာ၊ ေတးသီးခ်င္း၊ လကၤာေတြစပ္လို႔ရခဲ့
ေသးသဗ်။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးမွ ေတာက္ေလွ်ာက္ ငါတို႔လာမထိ နဲ႔ကြ.... ဆိုခြင့္ပိတ္ သကြာ။ ၅ႏွစ္နား၊ ၂ႏွစ္၊ ၃ႏွစ္၊ ၄ႏွစ္နားေတြပါ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ေခတ္စနစ္ကို ထင္ဟပ္
ဖို႔ ဘာကဗ်ာမွမစပ္နဲ႔ ဘာစာမွမေရးနဲ႔ ဘယ္သီခ်င္းမွလည္းမေရးနဲ႔ ဆိုၿပီး လုပ္ခဲ့ရာမွာ
ဂီတ၊ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈေတြ ေျမာင္းထဲေရာက္သြားတယ္။ အစဥ္လာရွိတဲ့ ဂႏၶ၀င္ေတး
ေလာကႀကီးလည္း ပ်င္းရိဖြယ္ျဖစ္သြားတယ္။ အဲ့ဒီေနာက္မွာ အႏုပညာရွင္ေတြ ဖန္တီးသူေတြ အဆင့္တန္းေတြက နိမ့္က်သြားတာ ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေထာင္။
စနစ္ပ်က္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္လိုက္တာမွာ က်န္တဲ့ က႑ေတြ အဖတ္ဆယ္လို႔မရေအာင္ ေဘး
ထြက္ဆိုးက်ိဳးေတြပါလာတယ္။ ျမန္မာဟာ ကမာၻမွာ အနိမ့္ဆံုးစားရင္း၀င္သြားတာ
ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈကေန က်န္တဲ့က႑ေတြအကုန္ တစ္ခုခ်င္းစီ ကမာၻကိုဘာနဲ႔မွ ရင္ေပါင္တန္းလို႔ မရေတာ့ဘူးျဖစ္သြားတာ။ က႑တစ္ခုထဲအေျဖရွာၾကည့္ရင္ အုပ္ခ်ဳပ္
ေရးယႏၶယားကေန က်န္တဲ့က႑ေတြအကုန္ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္တာ။
ပညာေရးကေန ခ်ဳပ္ခ်ယ္လိုက္တာမွာ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ က်န္းမာေရး၊ သဘင္၊
ဂီတ၊ စာေပ အကုန္ကုန္ေရာ..... စုတ္ျပတ္သြားတာ။သူတို႔နဲ႔လြတ္ေအာင္လုပ္ရ
တာကိုး....။ မလြတ္ ရင္ေထာင္ခ်၊ ပိတ္ပစ္။ ငါတို႔ကိုမထိရင္ၿပီးေကာဆိုေတာ့
အႏုပညာရွင္ေတြရဲ႕ အပိုင္းမွာပါ အႏုပညာစစ္စစ္ထုတ္ျပမရေတာ့ဘူး။ ဟိုဟာေရွာင္
ဒီဟာေရွာင္.... ရုပ္ရွင္ဆိုခ်စ္ႀကိဳက္ကြဲညား....ခ်စ္ႀကိဳက္ကြဲညား.....။စာေပမွာဆိုရင္.....
နတ္.... ေဗဒင္ေရး... ဂမၻီရ ေရးၾကစမ္းဟုတ္မဟုတ္ ေတာ့မသိဘူး။လူေတြအေတာ္
ဖတ္ၾကတယ္။ ေဗဒင္ဆရာေတြ ႀကီးပြားကုန္ၿပီး ျပည္သူေတြစိတ္ကူးယဥ္ဆန္လာ
တယ္။ မြဲကလည္းမြဲေတာ့ လူမစြမ္းနတ္မမလားေပါ့။ ျဖတ္လမ္းယံုၾကည္မႈေတြ
နဲ႔ ေ၀၀ါးကုန္တယ္။ မိတ္ေဆြတစ္ ေယာက္ေျပာျပတာဆိုရင္ ငါေတာ့ေဗဒင္စာအုပ္၊
ယၾတာစာအုပ္ေတြထုတ္လိုက္တာ ခ်မ္းသာသြားတယ္။ တိုက္ေကာကားေကာ
ရလိုက္တယ္ ေျပာတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ ......ျပန္ေမးမိတယ္။ မင္းဒီလိုလုပ္လိုက္တာေတြ
က တကယ္ျဖစ္လာမွာလာ.....။ တကယ္ဖတ္တဲ့သူေတြအက်ိဳးစီးပြားေတြရလာမလား
ဆိုေတာ့ အဲ့ဒါငါမသိဘူး..... ငါကစီးပြား ေရးသမား ျမတ္ခ်င္လို႔လုပ္တာဆိုေတာ့......
..။ ျမန္မာျပည္က ဆင္းရဲသား က်ပ္တည္းသူေတြမ်ားတယ္ေလ....။ ခ်မ္းသာခ်င္ျဖစ္ခ်င္
ၾကေတာ့ ျဖတ္လမ္းဆန္တဲ့ ေဗဒင္ကို ယံုလာၿပီးအားကိုးလာသူ လူတန္းစားေတြ
မ်ားလာတယ္။ ေစ်းေပါေပါနဲ႔ ေရာင္းရမဲ့ နည္းသာၾကံ ကြက္တိပဲ...။ အုပ္ေရေလး
ငါးေသာင္းတဲ့။ ဒါစာေပဘက္ကို ၾကည့္ၿပီးေျပာတာပါ။
ရုပ္ရွင္မွာဆိုရင္ ဆင္ဆာဆိုတာႀကီးေရွာင္ရတဲ့ ျပသနာ သိပ္ႀကီးျပန္တယ္။ ဒါရိုက္တာ
ကျပခ်င္တာတစ္မ်ိဳး ဆင္ဆာထိလို႔ ျဖတ္လိုက္ရလို႔ အခန္းေတြက တစ္သီႀကီးနဲ႔ ဇာတ္
ကားထြက္ေတာ့ ငေပါကားႀကီးျဖစ္သြားေကာ။ သရုပ္ေဆာင္ေတြကလည္း ပိတ္ခံရမွာ
ေၾကာက္တာနဲ႔ ဟိုဟာေလးလည္းမလုပ္ရဲ၊ ဒီဟာေလးလုပ္လိုက္ရင္ ငါ့ကိုဘယ္ႏွႏွစ္
ပိတ္ပစ္မလဲေၾကာက္လာတယ္။ အာဏာပိုင္နဲ႔ လြတ္ေအာင္လုပ္ရေတာ့ ဟာသကား၊
အခ်စ္ကားေတြ ရိုက္တာေအးတယ္ဆိုၿပီး ျဖစ္သြားၾကရတယ္။ သရုပ္ေဆာင္ေတြလည္း
ေၾကာက္စရာမလို။ ဘာမွလည္းေရွာ့မျဖစ္ေတာ့ ဒါေတြခ်ည္းျပန္ျပန္ရိုက္ေနရတဲ့ ဒါရိုက္
တာေတြျဖစ္ကုန္တယ္။ တစ္ခါလာလည္း ျမန္မာရုပ္ရွင္ ဒါေတြခ်ည္းပါဘဲဆိုၿပီး ဘယ္သူ
မွမၾကည့္ေတာ့ဘဲ အဂၤလိပ္ဇာတ္ကားေတြ၊ ရုပ္ရွင္ေတြဘက္လွည့္သြားၾကေတာ့ အတု
ယူေတြမွားကုန္တယ္။ ႏိုင္ငံျခားဇာတ္ကားဆိုရင္ ဘာအခန္းေတြပါတယ္ သိၾကမွာ။
ဒီေတာ့ေနာက္ဆက္တြဲမွာ ျမန္မာ့အႏုပညာဆိုရင္ ဟာကြာ .....မြဲျပာပုဆိုးေတြ၊ ခ်စ္
ႀကိဳက္ကြဲညား ဒါေတြခ်ည္း မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ ႏိုင္ငံျခားကားေတြပဲၾကည့္လာေတာ့ သူ
တို႔ ဓေလ့နဲ႔ကိုယ့္ဓေလ့နဲ႔ မတူတာသတိမရေတာ့ဘဲ ၾကည့္ပါမ်ားေတာ့ ေနသားက်လာ
ၿပီး အတုယူကုန္တယ္။ အဲ့ဒီမွာ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ လမ္းလြဲၿပီး ေသြဖီကုန္တယ္။
ဂီတဘက္ျပန္ၾကည့္ေတာ့လည္း သီခ်င္းစာသားေတာင္ဆင္ဆာတင္ရတဲ့ စနစ္နဲ႔ သြား
ရတယ္။ ဆင္ဆာထိရင္... (တစ္နည္း) ငါတို႔ထိရင္ ျဖဳတ္ဆိုေတာ့ သီခ်င္းေရးဆရာေတြ
လည္း မေရးရဲေတာ့ဘူး။ ေသေလာက္ေအာင္တစ္လကိုးသီးတင္း ေလးနက္တဲ့
အဓိပၸါယ္ စာေၾကာင္းေတြရွာ ခံစားမႈေတြနဲ႔ ပလူပ်ံေအာင္ရွာလည္း ျဖဳတ္ခံရရင္ေသတာ
ပဲ။ အဲ့ဒီေတာ့ သူတို႔လည္း ေအးရာေအးေၾကာင္း အခ်စ္သီခ်င္းေတြသာစပ္ကြာဆိုၿပီး
ျဖစ္ကုန္တာ။ အားလည္းမစိုက္ေတာ့ဘူး။ အခ်စ္သီခ်င္းေရး.... အခ်စ္သီခ်င္းဆို လြတ္
တယ္။ ဒီလိုနည္းနဲ႔ သြားလိုက္ရာက ျမန္မာသီခ်င္းေတြမွာ ခံစားမႈရသထက္ စိတ္ဓါတ္
ခြန္အား၊ အသိပညာေတြ တက္လာမဲ့ သီခ်င္းေတြ ရဲရင့္လာမဲ့စိတ္ေတြကို ေရွ႕ေဆာင္
လမ္းမျပေပးႏိုင္ေတာ့ဘဲ အခ်စ္.....အခ်စ္ေတြနဲ႔ လုပ္လိုက္တာ ႏွလံုးသားခံစားမႈ ရသ
ကလြဲၿပီး ဘာမွအသိပညာမရေတာ့ဘူးျဖစ္သြားတယ္။ အရင္က အဂၤလိပ္ေခတ္ကလို
တို႔ဗမာဘာညာသြားေအာ္ရင္ ဖမ္းထည့္ခံရမွာကိုး....။ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓါတ္ေတးထက္
တပ္ခ်စ္စိတ္ဓါတ္ေတးေတြပဲ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ တပ္မေတာ္သာလွ်င္ႏိုင္ငံအက်ိဳး
ကို ေပးဆပ္ႏိုင္ လိမ့္မည္....။ တပ္မေတာ္ဂုဏ္ေရာင္ထြန္းေျပာင္ဖို႔ရာ.... ၾကည့္လဲေျပာၾကဗ်ာ.... ျပည္သူကဖြတ္ထက္ မြဲသထက္ညစ္စုတ္ေနၿပီ။ ေလာဘီလို႔
သိပ္နားၾကားျပင္းကပ္တယ္။ စာသားေျပာင္းၾကည့္ပါ့လား....။ တပ္မေတာ္သာလွ်င္
တပ္ပိုင္ေျမနဲ႔ သိမ္းဆည္းႏိုင္လိမ့္မည္ဆိုတာမ်ိဳး.......။ ေလာ္ဘီသီခ်င္းေတြ ပံုလာေပမဲ့
ျပည္သူကိုအသိပညာေပးတဲ့ တကယ္ႏိုင္ငံတကာတန္း၀င္တဲ့ သီခ်င္းစာသားမ်ိဳးေတြ
စပ္ခြင့္မရဘူး။ ၿငိတာနဲ႔ တီးမယ္ေတြဆိုေတာ့ ......။
အဲ့ဒီေနာက္မွာ သီခ်င္းေရးဆရာခပ္ေပါ့ေပါ့ေတြထြက္လာၿပီး။ အခ်စ္အေၾကာင္းက
လြဲၿပီး ျပည္သူကို အသိပညာေပးႏိုင္တဲ့ သီခ်င္းေရးဆရာေတြငတ္ကုန္ၿပီး ဖားႏိုင္တဲ့
သီခ်င္း ေရးႏိုင္သူ၊ဆိုတဲ့သူေတြ ေနရာရလာေတာ့တယ္။ ဟိုအဆိုေတာ္လည္းအခ်စ္၊
ဒီအဆိုေတာ္လည္း အခ်စ္။ ဟိုသီခ်င္းေရးဆရာလည္း အခ်စ္။ ဒီသီခ်င္းေရးဆရာလည္း
အခ်စ္တြျဖစ္ကုန္တယ္။ အဲ့ဒီလိုသီခ်င္းေတြကေန ျမန္မာျပည္လူဦးေရသန္း(၆၀)
ေက်ာ္လာတာ သူတို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဒီၾကားထဲ ႏိုင္ငံတကာကေပၚသမွ်
သီခ်င္းေတြ ဘာလာလာ အကုန္ကို (copyright) ေတာ့တာပဲ။ တီးလံုးကပါၿပီး
သား။ ေကာ့ကိုကိုယ္စပ္ တဲ့စာသားနဲ႔ လိုက္ေအာင္ျပန္ညွိ ဒီလို။ တခ်ိဳ႕ကဒဲ့ ကို ေကာ္ပီ
လုပ္ၿပီးသံစဥ္ပါမျပင္ဘဲ ဆိုတယ္။ ဆိုတဲ့သူကႏိုင္ငံျခားသီးခ်င္း ျပန္စပ္ျပန္ေရးၿပီး
ဆိုမွေတာ့ တခ်ိဳ႕ပရိသတ္က ႏိုင္ငံျခားသီခ်င္းက ပိုေကာင္း တယ္ဆိုၿပီး ႏိုင္ငံျခားက
မူရင္းေခြပဲနားေထာင္ေတာ့တယ္။ တခ်ိဳ႕သူမ်ားသီခ်င္းကူးခ်ၿပီး ေကာ္ပီျပန္ေရးတဲ့
သီခ်င္း ဆိုရင္ေတာင္ မူရင္းေကာ္ပီ ေရးသူကို မူပိုင္ခြင့္ေၾကးေပးရတယ္ဆိုလား....။
(ဒီက႑ေတြထည့္မေျပာလိုပါဘူး)
အဲ့ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ ယဥ္ေက်းမႈအဆင့္တန္းနဲ႔ ပတ္သတ္ရင္ စာေပ၊ ဂီတ၊
ရုပ္ရွင္ကစလို႔ ဘာတစ္ခုမွ ကမာၻနဲ႔ခ်ီရင္ေပါင္တန္းဖို႔ မရွိတဲ့အခါက်ေတာ့ ေနာင္မ်ိဳး
ဆက္ေတြက ယဥ္ေက်းမႈရွိဖို႔ စာေပအဆင့္တန္း၊ ဂီတအဆင့္တန္း၊ ရုပ္ရွင္ အႏုပညာ
ဒီအပိုင္းေတြမွာ အဘက္ဘက္က နိမ္က်သြားတာႀကီးက အဓိကပင္မဂယ္ေပါက္ပဲ။
အဲ့ဒီေနာက္မွာ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈေတြျဖစ္တဲ့ စာေပ၊ ဂီတ၊ ရုပ္ရွင္ေတြ ဖိႏွိပ္ခဲ့တဲ့အတြက္
ယေန႔ေခတ္လူငယ္ေတြ တိုင္းတစ္ပါးယဥ္ေက်းမႈေတြအေပၚ အထင္ႀကီးစိတ္ေတြ။တိုင္း
တစ္ပါးယဥ္ေက်းမႈေတြ ခံယူက်င့္သံုးလာတာက ဦးေဆာင္သူေတြ အသံုးမက်မႈ၊ ပညာ
မတတ္မႈေတြပဲ။ တတ္ေယာင္ကားေတြနဲ႔ ဟို၀န္ႀကီးထလုပ္၊ ဒီ၀န္ႀကီးထလုပ္။ တတ္တဲ့
သူေတြေနရာေပးရေအာင္လည္း ေနရာမေပးႏိုင္ၾကဘူး။ ေနရာကလည္းလိုခ်င္။ ဆရာ
ကလုပ္ခ်င္တဲ့စိတ္ကပါေနေတာ့ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ရာ။ ဗဟိုဦးစီးစနစ္ ႀကီးထားသေရြ႕
တိုင္းျပည္မွာျဖစ္ေပၚလာသမွ်ေတြက အားလံုးက လက္သည္တရာခံေတြခ်ည္း။
ဒီေတာ့ကၽြန္ေတာ္တို႔အေနနဲ႔က ယဥ္ေက်းေအာင္ေသေအာင္ေျပာေနလည္း
ယဥ္ေက်းမႈ ထိန္းၾကပါေျပာေနလည္း ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး။ အသိပညာေပးႏိုင္ရင္
ေတာင္တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ပဲ။ ယေန႔ကာလ အတာသႀကၤန္မွာ ျမင္ေတြ႕ရတာ
အေတာ္စိတ္ပ်က္ဖြယ္ေတြ။ လူငယ္ေတြၾကည့္လိုက္ရင္ က်ားေကာ၊ မေကာမူေနေရာ။
ယဥ္ေက်းပါပါးစပ္က ဥပေဒေတြနဲ႔ သြားတားလို႔မရေတာ့ဘူး။ သူတို႔မွာ သရုပ္ပ်က္ေတြ
ကို အျမစ္တြယ္ေနၿပီ။ ဥပေဒထုတ္ၿပီးတားလို႔လည္းမရေတာ့ဘူး။ DJ ပြတ္လိုက္ရင္ကို
ပဲ ထကေတာ့တာ။ ဒါကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ကိုက္မကိုက္ ဘယ္သူမွ မစဥ္းစားေတာ့ဘူး။
SOUNG BOX က အုန္း....ဒိုင္းဆိုရင္ ပဲစိတ္ေတြကၾကြေနၿပီ။ ျမဴးတာကိုအေနာက္
တိုင္း တီးကြက္ေတြက။ ကရင္းျမဴး .... ျမဴးေအာင္ေသာက္။ ေသာက္ၿပီးထပ္ျမဴး....။ အသိ
တရားေတြလြတ္... ခ်ၾကကိုင္ၾက။ ထပ္ထည့္ေျပာခ်င္တာက မန္းေတာင္ရိပ္ခိုသီခ်င္းဖြင့္
လို႔ ကခ်င္မူးခ်င္တဲ့သူ၊ ျမဴေမွာင္ေ၀ကင္း ဖြင့္လို႔ ကခ်င္ကဲခ်င္သူ မရွိပါဘူး။ မ႑ပ္တိုင္း
မွာ ကေလးေတြျမဴးေအာင္တီးလံုးေတြ အေနာက္တိုင္းဆန္ဆန္ေတြ ဖြင့္တယ္။ တီးလံုး
ေတြက ၀ုန္းဒိုင္းဆန္လာတယ္။ စိတ္ေတြကလည္းၾကြ ကခ်င္လာ ခၽြတ္ခ်င္လာ.....။
လူငယ္ေတြကို ဖ်က္ဆီးေနတာ တရာခံေတြမ်က္၀ါးထင္ထင္ရွိလာတယ္။ (စာသိပ္ရွည္ၿပီမို႔ နားၾကပါဦးစို႔)
ကၽြန္ေတာ္ဥယ်ာဥ္မွဴးပါ။
အပိုင္း(၂)တြင္ဆက္လက္ဖတ္ရႈ႕ပါ။
၁၅.၄.၂၀၁၄ —
----------------------
တစ္ခါတရံမွာ ကိုယ္လက္မခံႏိုင္တဲ့ ဂီတ၊ ယဥ္ေက်းမႈတခ်ိဳ႕ေတြ႕တဲ့အခါ ကိုယ့္ကိုယ္
သိပ္ေရွးရိုး ဆန္ေနသလားလို႔ ျပန္ဆန္းစစ္မိပါတယ္။ ငါဟာ(conservative)တစ္
ေယာက္မ်ား ျဖစ္ေနၿပီလားလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ေတြးမိပါတယ္။တကယ္တမ္းခံယူထားမိတာ
က ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဂီတဆိုတဲ့ စည္းမ်ဥ္းအေပၚေလးစားမႈ၊ တန္ဖိုးထားမႈနဲ႔လည္း သက္ဆိုင္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ျမန္မာဂီတနဲ႔ ကမာၻ႕ဂီတမွာ ျမန္မာ့ဂီတကို ပိုသေဘာ
က်မိပါတယ္။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ျမန္မာ့ဂီတကို ကာလေပၚ၊ ေခတ္ေပၚေတးဂီတ
အထိႀကိဳက္ႏွစ္သက္ခဲ့ပါတယ္။ အေနာက္တိုင္း ဂီတေတြကိုလည္း ႏွစ္သက္မိတာရွိ
သလို မႏွစ္သက္မိတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ (Mono) သီခ်င္းေတြကို အာေပးပါတယ္။ (Rock)ဆို မႀကိဳက္ပါဘူး။ (Mono)သီခ်င္းေတြကို ႀကိဳက္ရတဲ့ အေၾကာင္းက ျမန္မာ့ဂီတ
နဲ႔ ဆင္တူေနလို႔ပါ။ (Pop) လည္းႀကိဳက္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဟာေတြမႀကိဳက္တာလည္း ရွိပါ
တယ္။ ကမာၻမွာ (Pop)ဘုရင္လို႔နာမည္ႀကီးတဲ့ မိုက္ကယ္ဂ်က္ဆင္ကိုလည္း ႀကိဳက္တဲ့
သီခ်င္းေတြရွိသလို မႀကိဳက္တဲ့သီခ်င္းေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဂီတအေၾကာင္းေတြကို
ထည့္သြင္းေျပာရရင္ က်ယ္ျပန္႔သလို အျငင္းပြားစရာေလးေတြလည္း ပါႏိုင္တာမို႔ ကၽြန္ေတာ္ခ်န္လွပ္ပါ့မယ္။ ကိုယ္ႀကိဳက္ရာကိုယ္နားေထာင္ေပါ့။ ခံစားမႈပံုသ႑န္တူႏိုင္
တာမဟုတ္လို႔ပါ။
ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ႔ ျမန္မာ့ဂီတကို ကမာၻ႕ဂီတေတြထက္ တန္ဖိုးထားေလးစားမိတဲ့
အခ်က္ေတြက ျမန္မာသီခ်င္းေတြ ကမာၻေက်ာ္ခ်င္မွေက်ာ္ပါမယ္။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာနဲ႔
ကိုက္ညီတဲ့ ဓေလ့ေတြ ေရးစပ္ပံုေတြ၊ သံစဥ္ဖန္တီးမႈေတြက ျမန္မာနဲ႔ ကိုက္ညီပါတယ္။
ယဥ္ေက်းတဲ့ ဓေလ့စရိုက္ေတြ ပါသလို ခနဲ႔တဲ့သေရာ္တဲ့ အသံုးႏႈန္းေတြ ျမန္မာေတြနဲ႔
ကိုက္ညီမႈရွိပါတယ္။ ျမန္မာသီခ်င္းေတြ နားေထာင္ခဲ့ရသေလာက္ေတာ့ ရိုင္းစိုင္းတဲ့
အသံုးႏႈန္း မိုက္ရိုင္းေလာက္ေအာင္ မပါတဲ့ယဥ္ေက်းမႈေတြ ရွိေနပါတယ္။ ကိုလႊမ္းမိုး
တို႔သီခ်င္းေတြ မွာဆိုရင္ ရန္ကုန္မွာေမြးတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ကို အညာမွာေမြးတဲ့ႏြားက မၾကည္သလိုစိုက္လို႔ၾကည့္၀င္ေခြ႕တယ္....လို႔ေျပာတာ။ ဒီေနရာမွာ တစ္ဘက္က ရိုင္း
တယ္လို႔ထင္ရေပမဲ့ သူ႔ေရးတာ ႏြားကိုပဲရည္ညႊန္းတာပါ။ ခနဲ႔တာပါ။ ဒဲ့မေဆာ္ပါဘူး။
ကိုစိုးလြင္လြင္ဆိုရင္လည္း ဒီလမ္းထဲကိုေနာက္တစ္ခါ ဘယ္ေတာ့မွမလာေတာ့ဘူး။
ေနာက္ဆံုးမွာ သူခံယူတာ သူခ်ဆိုတယ္။ အားနည္းခ်က္ရွာေနတတ္တဲ့ လူေတြနဲ႔
မဆက္ဆံခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဟုတ္တာပဲ...လူေတြကအျပစ္ပဲျမင္ေနတတ္ၾကတာကို...။
ျမန္မာေတးေလာကရဲ႕ (Own Tune) သမားေတြေရးခဲ့ရာ၊ ဆိုခဲ့ရာေတြမွာ ရိုင္းစိုင္း
သြား ေအာင္ေတာ့ မလုပ္ခဲ့ၾကပါဘူး။ အကုန္လံုးကို ျခံဳေျပာရရင္ ျမန္မာ့ဂီတကို
တီထြင္ဖန္တီးသြားသူေတြ ေတးသီးခ်င္းေရးစပ္သီဆိုသြားသူေတြ ျပဇာတ္၊ အၿငိမ့္အ
ထိ တန္ဖိုးထားပါတယ္။ ေကာက္ႏုတ္ျပရရင္လည္း တြံေတးသိန္းတန္ရဲ႕ေထြးညိဳ၊
ေလးႏြယ္ ဒီလိုသီခ်င္းေတြဆိုရင္ အံ့မခန္းပါ။ ေရးစပ္သူရဲ႕ ေစတနာ၊ ဆိုသူရဲ႕ က်ေပါက္
ပညာေပးတာ ေခတ္အဆက္ဆက္ထိေတာင္ မွတ္သားစရာ။ ထည့္ေျပာရမဲ့ အႏုပညာ
ရွင္ေတြမနည္းပါဘူး။
ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အဲ့ဒီလိုအႏုပညာရွင္ေတြေပ်ာက္ကြယ္သြားပါ တယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ
ဆိုေတာ့ စနစ္ႀကီးကအေသခ်ာ ဖန္တီးလိုက္လို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဗမာေတြ အဂၤလိပ္
ေခတ္မွာေတာင္ အဂၤလိပ္ကို ေတာ္လွန္ဖို႔ ကဗ်ာ၊ ေတးသီးခ်င္း၊ လကၤာေတြစပ္လို႔ရခဲ့
ေသးသဗ်။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးမွ ေတာက္ေလွ်ာက္ ငါတို႔လာမထိ နဲ႔ကြ.... ဆိုခြင့္ပိတ္ သကြာ။ ၅ႏွစ္နား၊ ၂ႏွစ္၊ ၃ႏွစ္၊ ၄ႏွစ္နားေတြပါ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ေခတ္စနစ္ကို ထင္ဟပ္
ဖို႔ ဘာကဗ်ာမွမစပ္နဲ႔ ဘာစာမွမေရးနဲ႔ ဘယ္သီခ်င္းမွလည္းမေရးနဲ႔ ဆိုၿပီး လုပ္ခဲ့ရာမွာ
ဂီတ၊ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈေတြ ေျမာင္းထဲေရာက္သြားတယ္။ အစဥ္လာရွိတဲ့ ဂႏၶ၀င္ေတး
ေလာကႀကီးလည္း ပ်င္းရိဖြယ္ျဖစ္သြားတယ္။ အဲ့ဒီေနာက္မွာ အႏုပညာရွင္ေတြ ဖန္တီးသူေတြ အဆင့္တန္းေတြက နိမ့္က်သြားတာ ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေထာင္။
စနစ္ပ်က္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္လိုက္တာမွာ က်န္တဲ့ က႑ေတြ အဖတ္ဆယ္လို႔မရေအာင္ ေဘး
ထြက္ဆိုးက်ိဳးေတြပါလာတယ္။ ျမန္မာဟာ ကမာၻမွာ အနိမ့္ဆံုးစားရင္း၀င္သြားတာ
ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈကေန က်န္တဲ့က႑ေတြအကုန္ တစ္ခုခ်င္းစီ ကမာၻကိုဘာနဲ႔မွ ရင္ေပါင္တန္းလို႔ မရေတာ့ဘူးျဖစ္သြားတာ။ က႑တစ္ခုထဲအေျဖရွာၾကည့္ရင္ အုပ္ခ်ဳပ္
ေရးယႏၶယားကေန က်န္တဲ့က႑ေတြအကုန္ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္တာ။
ပညာေရးကေန ခ်ဳပ္ခ်ယ္လိုက္တာမွာ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ က်န္းမာေရး၊ သဘင္၊
ဂီတ၊ စာေပ အကုန္ကုန္ေရာ..... စုတ္ျပတ္သြားတာ။သူတို႔နဲ႔လြတ္ေအာင္လုပ္ရ
တာကိုး....။ မလြတ္ ရင္ေထာင္ခ်၊ ပိတ္ပစ္။ ငါတို႔ကိုမထိရင္ၿပီးေကာဆိုေတာ့
အႏုပညာရွင္ေတြရဲ႕ အပိုင္းမွာပါ အႏုပညာစစ္စစ္ထုတ္ျပမရေတာ့ဘူး။ ဟိုဟာေရွာင္
ဒီဟာေရွာင္.... ရုပ္ရွင္ဆိုခ်စ္ႀကိဳက္ကြဲညား....ခ်စ္ႀကိဳက္ကြဲညား.....။စာေပမွာဆိုရင္.....
နတ္.... ေဗဒင္ေရး... ဂမၻီရ ေရးၾကစမ္းဟုတ္မဟုတ္ ေတာ့မသိဘူး။လူေတြအေတာ္
ဖတ္ၾကတယ္။ ေဗဒင္ဆရာေတြ ႀကီးပြားကုန္ၿပီး ျပည္သူေတြစိတ္ကူးယဥ္ဆန္လာ
တယ္။ မြဲကလည္းမြဲေတာ့ လူမစြမ္းနတ္မမလားေပါ့။ ျဖတ္လမ္းယံုၾကည္မႈေတြ
နဲ႔ ေ၀၀ါးကုန္တယ္။ မိတ္ေဆြတစ္ ေယာက္ေျပာျပတာဆိုရင္ ငါေတာ့ေဗဒင္စာအုပ္၊
ယၾတာစာအုပ္ေတြထုတ္လိုက္တာ ခ်မ္းသာသြားတယ္။ တိုက္ေကာကားေကာ
ရလိုက္တယ္ ေျပာတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ ......ျပန္ေမးမိတယ္။ မင္းဒီလိုလုပ္လိုက္တာေတြ
က တကယ္ျဖစ္လာမွာလာ.....။ တကယ္ဖတ္တဲ့သူေတြအက်ိဳးစီးပြားေတြရလာမလား
ဆိုေတာ့ အဲ့ဒါငါမသိဘူး..... ငါကစီးပြား ေရးသမား ျမတ္ခ်င္လို႔လုပ္တာဆိုေတာ့......
..။ ျမန္မာျပည္က ဆင္းရဲသား က်ပ္တည္းသူေတြမ်ားတယ္ေလ....။ ခ်မ္းသာခ်င္ျဖစ္ခ်င္
ၾကေတာ့ ျဖတ္လမ္းဆန္တဲ့ ေဗဒင္ကို ယံုလာၿပီးအားကိုးလာသူ လူတန္းစားေတြ
မ်ားလာတယ္။ ေစ်းေပါေပါနဲ႔ ေရာင္းရမဲ့ နည္းသာၾကံ ကြက္တိပဲ...။ အုပ္ေရေလး
ငါးေသာင္းတဲ့။ ဒါစာေပဘက္ကို ၾကည့္ၿပီးေျပာတာပါ။
ရုပ္ရွင္မွာဆိုရင္ ဆင္ဆာဆိုတာႀကီးေရွာင္ရတဲ့ ျပသနာ သိပ္ႀကီးျပန္တယ္။ ဒါရိုက္တာ
ကျပခ်င္တာတစ္မ်ိဳး ဆင္ဆာထိလို႔ ျဖတ္လိုက္ရလို႔ အခန္းေတြက တစ္သီႀကီးနဲ႔ ဇာတ္
ကားထြက္ေတာ့ ငေပါကားႀကီးျဖစ္သြားေကာ။ သရုပ္ေဆာင္ေတြကလည္း ပိတ္ခံရမွာ
ေၾကာက္တာနဲ႔ ဟိုဟာေလးလည္းမလုပ္ရဲ၊ ဒီဟာေလးလုပ္လိုက္ရင္ ငါ့ကိုဘယ္ႏွႏွစ္
ပိတ္ပစ္မလဲေၾကာက္လာတယ္။ အာဏာပိုင္နဲ႔ လြတ္ေအာင္လုပ္ရေတာ့ ဟာသကား၊
အခ်စ္ကားေတြ ရိုက္တာေအးတယ္ဆိုၿပီး ျဖစ္သြားၾကရတယ္။ သရုပ္ေဆာင္ေတြလည္း
ေၾကာက္စရာမလို။ ဘာမွလည္းေရွာ့မျဖစ္ေတာ့ ဒါေတြခ်ည္းျပန္ျပန္ရိုက္ေနရတဲ့ ဒါရိုက္
တာေတြျဖစ္ကုန္တယ္။ တစ္ခါလာလည္း ျမန္မာရုပ္ရွင္ ဒါေတြခ်ည္းပါဘဲဆိုၿပီး ဘယ္သူ
မွမၾကည့္ေတာ့ဘဲ အဂၤလိပ္ဇာတ္ကားေတြ၊ ရုပ္ရွင္ေတြဘက္လွည့္သြားၾကေတာ့ အတု
ယူေတြမွားကုန္တယ္။ ႏိုင္ငံျခားဇာတ္ကားဆိုရင္ ဘာအခန္းေတြပါတယ္ သိၾကမွာ။
ဒီေတာ့ေနာက္ဆက္တြဲမွာ ျမန္မာ့အႏုပညာဆိုရင္ ဟာကြာ .....မြဲျပာပုဆိုးေတြ၊ ခ်စ္
ႀကိဳက္ကြဲညား ဒါေတြခ်ည္း မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ ႏိုင္ငံျခားကားေတြပဲၾကည့္လာေတာ့ သူ
တို႔ ဓေလ့နဲ႔ကိုယ့္ဓေလ့နဲ႔ မတူတာသတိမရေတာ့ဘဲ ၾကည့္ပါမ်ားေတာ့ ေနသားက်လာ
ၿပီး အတုယူကုန္တယ္။ အဲ့ဒီမွာ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ လမ္းလြဲၿပီး ေသြဖီကုန္တယ္။
ဂီတဘက္ျပန္ၾကည့္ေတာ့လည္း သီခ်င္းစာသားေတာင္ဆင္ဆာတင္ရတဲ့ စနစ္နဲ႔ သြား
ရတယ္။ ဆင္ဆာထိရင္... (တစ္နည္း) ငါတို႔ထိရင္ ျဖဳတ္ဆိုေတာ့ သီခ်င္းေရးဆရာေတြ
လည္း မေရးရဲေတာ့ဘူး။ ေသေလာက္ေအာင္တစ္လကိုးသီးတင္း ေလးနက္တဲ့
အဓိပၸါယ္ စာေၾကာင္းေတြရွာ ခံစားမႈေတြနဲ႔ ပလူပ်ံေအာင္ရွာလည္း ျဖဳတ္ခံရရင္ေသတာ
ပဲ။ အဲ့ဒီေတာ့ သူတို႔လည္း ေအးရာေအးေၾကာင္း အခ်စ္သီခ်င္းေတြသာစပ္ကြာဆိုၿပီး
ျဖစ္ကုန္တာ။ အားလည္းမစိုက္ေတာ့ဘူး။ အခ်စ္သီခ်င္းေရး.... အခ်စ္သီခ်င္းဆို လြတ္
တယ္။ ဒီလိုနည္းနဲ႔ သြားလိုက္ရာက ျမန္မာသီခ်င္းေတြမွာ ခံစားမႈရသထက္ စိတ္ဓါတ္
ခြန္အား၊ အသိပညာေတြ တက္လာမဲ့ သီခ်င္းေတြ ရဲရင့္လာမဲ့စိတ္ေတြကို ေရွ႕ေဆာင္
လမ္းမျပေပးႏိုင္ေတာ့ဘဲ အခ်စ္.....အခ်စ္ေတြနဲ႔ လုပ္လိုက္တာ ႏွလံုးသားခံစားမႈ ရသ
ကလြဲၿပီး ဘာမွအသိပညာမရေတာ့ဘူးျဖစ္သြားတယ္။ အရင္က အဂၤလိပ္ေခတ္ကလို
တို႔ဗမာဘာညာသြားေအာ္ရင္ ဖမ္းထည့္ခံရမွာကိုး....။ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓါတ္ေတးထက္
တပ္ခ်စ္စိတ္ဓါတ္ေတးေတြပဲ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ တပ္မေတာ္သာလွ်င္ႏိုင္ငံအက်ိဳး
ကို ေပးဆပ္ႏိုင္ လိမ့္မည္....။ တပ္မေတာ္ဂုဏ္ေရာင္ထြန္းေျပာင္ဖို႔ရာ.... ၾကည့္လဲေျပာၾကဗ်ာ.... ျပည္သူကဖြတ္ထက္ မြဲသထက္ညစ္စုတ္ေနၿပီ။ ေလာဘီလို႔
သိပ္နားၾကားျပင္းကပ္တယ္။ စာသားေျပာင္းၾကည့္ပါ့လား....။ တပ္မေတာ္သာလွ်င္
တပ္ပိုင္ေျမနဲ႔ သိမ္းဆည္းႏိုင္လိမ့္မည္ဆိုတာမ်ိဳး.......။ ေလာ္ဘီသီခ်င္းေတြ ပံုလာေပမဲ့
ျပည္သူကိုအသိပညာေပးတဲ့ တကယ္ႏိုင္ငံတကာတန္း၀င္တဲ့ သီခ်င္းစာသားမ်ိဳးေတြ
စပ္ခြင့္မရဘူး။ ၿငိတာနဲ႔ တီးမယ္ေတြဆိုေတာ့ ......။
အဲ့ဒီေနာက္မွာ သီခ်င္းေရးဆရာခပ္ေပါ့ေပါ့ေတြထြက္လာၿပီး။ အခ်စ္အေၾကာင္းက
လြဲၿပီး ျပည္သူကို အသိပညာေပးႏိုင္တဲ့ သီခ်င္းေရးဆရာေတြငတ္ကုန္ၿပီး ဖားႏိုင္တဲ့
သီခ်င္း ေရးႏိုင္သူ၊ဆိုတဲ့သူေတြ ေနရာရလာေတာ့တယ္။ ဟိုအဆိုေတာ္လည္းအခ်စ္၊
ဒီအဆိုေတာ္လည္း အခ်စ္။ ဟိုသီခ်င္းေရးဆရာလည္း အခ်စ္။ ဒီသီခ်င္းေရးဆရာလည္း
အခ်စ္တြျဖစ္ကုန္တယ္။ အဲ့ဒီလိုသီခ်င္းေတြကေန ျမန္မာျပည္လူဦးေရသန္း(၆၀)
ေက်ာ္လာတာ သူတို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဒီၾကားထဲ ႏိုင္ငံတကာကေပၚသမွ်
သီခ်င္းေတြ ဘာလာလာ အကုန္ကို (copyright) ေတာ့တာပဲ။ တီးလံုးကပါၿပီး
သား။ ေကာ့ကိုကိုယ္စပ္ တဲ့စာသားနဲ႔ လိုက္ေအာင္ျပန္ညွိ ဒီလို။ တခ်ိဳ႕ကဒဲ့ ကို ေကာ္ပီ
လုပ္ၿပီးသံစဥ္ပါမျပင္ဘဲ ဆိုတယ္။ ဆိုတဲ့သူကႏိုင္ငံျခားသီးခ်င္း ျပန္စပ္ျပန္ေရးၿပီး
ဆိုမွေတာ့ တခ်ိဳ႕ပရိသတ္က ႏိုင္ငံျခားသီခ်င္းက ပိုေကာင္း တယ္ဆိုၿပီး ႏိုင္ငံျခားက
မူရင္းေခြပဲနားေထာင္ေတာ့တယ္။ တခ်ိဳ႕သူမ်ားသီခ်င္းကူးခ်ၿပီး ေကာ္ပီျပန္ေရးတဲ့
သီခ်င္း ဆိုရင္ေတာင္ မူရင္းေကာ္ပီ ေရးသူကို မူပိုင္ခြင့္ေၾကးေပးရတယ္ဆိုလား....။
(ဒီက႑ေတြထည့္မေျပာလိုပါဘူး)
အဲ့ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ ယဥ္ေက်းမႈအဆင့္တန္းနဲ႔ ပတ္သတ္ရင္ စာေပ၊ ဂီတ၊
ရုပ္ရွင္ကစလို႔ ဘာတစ္ခုမွ ကမာၻနဲ႔ခ်ီရင္ေပါင္တန္းဖို႔ မရွိတဲ့အခါက်ေတာ့ ေနာင္မ်ိဳး
ဆက္ေတြက ယဥ္ေက်းမႈရွိဖို႔ စာေပအဆင့္တန္း၊ ဂီတအဆင့္တန္း၊ ရုပ္ရွင္ အႏုပညာ
ဒီအပိုင္းေတြမွာ အဘက္ဘက္က နိမ္က်သြားတာႀကီးက အဓိကပင္မဂယ္ေပါက္ပဲ။
အဲ့ဒီေနာက္မွာ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈေတြျဖစ္တဲ့ စာေပ၊ ဂီတ၊ ရုပ္ရွင္ေတြ ဖိႏွိပ္ခဲ့တဲ့အတြက္
ယေန႔ေခတ္လူငယ္ေတြ တိုင္းတစ္ပါးယဥ္ေက်းမႈေတြအေပၚ အထင္ႀကီးစိတ္ေတြ။တိုင္း
တစ္ပါးယဥ္ေက်းမႈေတြ ခံယူက်င့္သံုးလာတာက ဦးေဆာင္သူေတြ အသံုးမက်မႈ၊ ပညာ
မတတ္မႈေတြပဲ။ တတ္ေယာင္ကားေတြနဲ႔ ဟို၀န္ႀကီးထလုပ္၊ ဒီ၀န္ႀကီးထလုပ္။ တတ္တဲ့
သူေတြေနရာေပးရေအာင္လည္း ေနရာမေပးႏိုင္ၾကဘူး။ ေနရာကလည္းလိုခ်င္။ ဆရာ
ကလုပ္ခ်င္တဲ့စိတ္ကပါေနေတာ့ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ရာ။ ဗဟိုဦးစီးစနစ္ ႀကီးထားသေရြ႕
တိုင္းျပည္မွာျဖစ္ေပၚလာသမွ်ေတြက အားလံုးက လက္သည္တရာခံေတြခ်ည္း။
ဒီေတာ့ကၽြန္ေတာ္တို႔အေနနဲ႔က ယဥ္ေက်းေအာင္ေသေအာင္ေျပာေနလည္း
ယဥ္ေက်းမႈ ထိန္းၾကပါေျပာေနလည္း ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး။ အသိပညာေပးႏိုင္ရင္
ေတာင္တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ပဲ။ ယေန႔ကာလ အတာသႀကၤန္မွာ ျမင္ေတြ႕ရတာ
အေတာ္စိတ္ပ်က္ဖြယ္ေတြ။ လူငယ္ေတြၾကည့္လိုက္ရင္ က်ားေကာ၊ မေကာမူေနေရာ။
ယဥ္ေက်းပါပါးစပ္က ဥပေဒေတြနဲ႔ သြားတားလို႔မရေတာ့ဘူး။ သူတို႔မွာ သရုပ္ပ်က္ေတြ
ကို အျမစ္တြယ္ေနၿပီ။ ဥပေဒထုတ္ၿပီးတားလို႔လည္းမရေတာ့ဘူး။ DJ ပြတ္လိုက္ရင္ကို
ပဲ ထကေတာ့တာ။ ဒါကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ကိုက္မကိုက္ ဘယ္သူမွ မစဥ္းစားေတာ့ဘူး။
SOUNG BOX က အုန္း....ဒိုင္းဆိုရင္ ပဲစိတ္ေတြကၾကြေနၿပီ။ ျမဴးတာကိုအေနာက္
တိုင္း တီးကြက္ေတြက။ ကရင္းျမဴး .... ျမဴးေအာင္ေသာက္။ ေသာက္ၿပီးထပ္ျမဴး....။ အသိ
တရားေတြလြတ္... ခ်ၾကကိုင္ၾက။ ထပ္ထည့္ေျပာခ်င္တာက မန္းေတာင္ရိပ္ခိုသီခ်င္းဖြင့္
လို႔ ကခ်င္မူးခ်င္တဲ့သူ၊ ျမဴေမွာင္ေ၀ကင္း ဖြင့္လို႔ ကခ်င္ကဲခ်င္သူ မရွိပါဘူး။ မ႑ပ္တိုင္း
မွာ ကေလးေတြျမဴးေအာင္တီးလံုးေတြ အေနာက္တိုင္းဆန္ဆန္ေတြ ဖြင့္တယ္။ တီးလံုး
ေတြက ၀ုန္းဒိုင္းဆန္လာတယ္။ စိတ္ေတြကလည္းၾကြ ကခ်င္လာ ခၽြတ္ခ်င္လာ.....။
လူငယ္ေတြကို ဖ်က္ဆီးေနတာ တရာခံေတြမ်က္၀ါးထင္ထင္ရွိလာတယ္။ (စာသိပ္ရွည္ၿပီမို႔ နားၾကပါဦးစို႔)
ကၽြန္ေတာ္ဥယ်ာဥ္မွဴးပါ။
အပိုင္း(၂)တြင္ဆက္လက္ဖတ္ရႈ႕ပါ။
၁၅.၄.၂၀၁၄ —
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။