အိပ္မက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ လက္မလြတ္နဲ႔

၁၉၃၃ခုႏွစ္မွာ အေမရိကန္ခ်ီကာဂိုၿမိဳ႕က ဆင္းရဲသားလူမည္းရပ္ကြက္တစ္ခုမွာ သူ႔ကိုေမြးဖြားခဲ့တယ္။ ဒုတိယကမာၻစစ္ျဖစ္ေတာ့ ခ်ီကာဂိုရဲ႕စီးပြားေရးေတြ က်ဆင္းၿပီး ရာဇဝတ္က်ဴးလြန္မႈေတြ မ်ားလာခဲ့တယ္။ ေနရာတိုင္းမွာ ရိုက္ပဲြ၊ သတ္ပဲြ၊ ပစ္ပဲြေတြနဲ႔ ျပည့္ေနခဲ့တယ္။ ေန႔တိုင္းေတြ႔ျမင္ေနရတဲ့ ဒီလိုျမင္ကြင္းကို သူ စိတ္ပ်က္ခဲ့မိတယ္။ ေကာင္းကင္ေပၚ အရွိန္နဲ႔ျဖတ္ပ်ံသြားၾကတဲ့ ေလယာဥ္ေတြကို သူေငးေမာၾကည့္ရင္း ဒီေလယာဥ္ေတြ ဘယ္ကုိပ်ံသန္းၾကသလဲ? ျပင္ပေလာကမွာ ဒီထက္ပိုလွတဲ့ ေနရာရွိႏုိင္မလားလို႔ သူအၿမဲေတြးေတာမိတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ဖခင္ကို "ကၽြန္ေတာ္ဘာေၾကာင့္ မပ်ံသန္းႏိုင္သလဲ?" လို႔ သူေမးမိတယ္။ ဖခင္က "သားမွာ အေတာင္ပံမရွိလို႔" လို႔ေျဖတယ္။ သူေၾကကဲြ ဝမ္းနည္းခဲ့ရတယ္။ ဖခင္က ဆက္ၿပီး "သား... သားမွာပ်ံသန္းခ်င္တဲ့ စိတ္ကူးအိပ္မက္ရွိခဲ့ရင္ သားပ်ံသန္းႏိုင္ပါတယ္" လို႔ ဆိုခဲ့တယ္။

သူ႔ဘဝကို အရာရာေျပာင္းလဲေစခဲ့တဲ့ အစက စႏၵရားတစ္လံုးေၾကာင့္ျဖစ္တယ္။ တစ္ေန႔မွာ လက္နက္တိုက္တစ္ခုထဲ အေဖာ္တစ္သိုက္နဲ႔ သူတိတ္တဆိတ္ ဝင္ေရာက္ခဲ့တယ္။ မည္းေမွာင္တဲ့ အခန္းငယ္ေလးတစ္ေနရာမွာ ထားထားတဲ့ စႏၵရားတစ္လံုးက သူ႔အၾကည့္ေတြကို ဆဲြေဆာင္ခဲ့တယ္။ စႏၵရားနားသြားၿပီး သူျဖည္းျဖည္းသာသာ ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြနဲ႔ စႏၵရားခလုတ္ေတြကို သူေဆာ့ကစားမိတယ္။

အဲဒီတခဏ သူ႔အေသြးအသားေတြ ဆူဗြက္လာခဲ့တယ္။

"အဲဒီကစ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕စိတ္က ဘဝရဲ႕ဦးတည္ရာကို ရွာေတြ႔ခဲ့တယ္။ အဲဒီအရာဟာ ဂီတျဖစ္တယ္"

အဲဒီႏွစ္မွာ သူ႔အသက္(၁ဝ)ႏွစ္ျပည့္တယ္။ အဲဒီႏွစ္မွာပဲ အဆိုေတာ္တစ္ဦးျဖစ္ဖို႔ သူစိတ္ကူးအိပ္မက္မက္ခဲ့တယ္။

ဒုတိယကမာၻစစ္ၿပီးေနာက္ ဖခင္နဲ႔အတူ Seattleၿမိဳ႕ကို သူေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဒါဟာ သူ႔ရဲ႕ ဂီတခရီးအစျဖစ္တယ္။ အငယ္စားခရာကို သူကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ တီးမႈတ္တတ္တဲ့အတြက္ နာမည္ႀကီး Jazz ဂီတသမားေတြနဲ႔ သူစင္ေပၚတက္ခြင့္ရခဲ့တယ္။

အသက္(၂ဝ)အရြယ္မွာ အေမရိကားတစ္တိုက္လံုး သူ႔ေျဖေဖ်ာ္မႈေတြျပန္႔ႏွံ႔ဖို႔ သူအိပ္မက္မက္ခဲ့ျပန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ရည္မွန္းခ်က္ကို အေမရိကားက အျပည့္အဝ မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီလိုနဲ႔ ကမာၻ႔အႏုပညာရဲ႕ၿမိဳ႕ေတာ္လို႔ တင္စားတဲ့ ပဲရစ္ၿမိဳ႕ကို သူေရာက္လာခဲ့တယ္။ ေျဖေဖ်ာ္ပဲြေတြကလဲြလို႔ သူ႔အာရံုကို သင္ယူတဲ့အေပၚမွာပဲ ျမႇဳပ္ထားလိုက္တယ္။ သီခ်င္းေရးစပ္တာ၊ သံစဥ္ရွာတာ စတဲ့အရာအားလံုးက သူ႔ကို စိတ္ဝင္တစားရွိေစခဲ့တယ္။

အဲဒီႏွစ္ သူ႔အသက္(၃ဝ)မွာ အရာရာကို တတ္သိတဲ့ ဂီတပညာရွင္ျဖစ္ဖို႔ သူအိပ္မက္မက္ခဲ့ျပန္တယ္။

ဂီတပညာေတြကို သင္ယူၿပီး အေမရိကန္ကို ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ေဟာလိဒ္ဝုဒ္ထဲ သူဝင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီကစ ေဟာလိဒ္ဝုဒ္ အႏုပညာေလာကမွာ သံစဥ္ေဖာ္စပ္တဲ့ ဂီတပညာရွင္အျဖစ္ အရွိန္အဟုန္ျမန္ျမန္နဲ႔ သူေက်ာ္ၾကားလာခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ သံစဥ္ေဖာ္စပ္သူအျဖစ္ ေအာ္စကာဆုေပးပဲြမွာ (၈)ႀကိမ္ စာရင္းသြင္းခံခဲ့ရတယ္။

အသက္(၄ဝ)အရြယ္မွာ တစ္ကမာၻလံုးရဲ႕ ဂီတဝိညာဥ္အရွိဆံုး ပညာရွင္ျဖစ္ဖို႔ သူအိပ္မက္မက္ခဲ့ျပန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အသက္(၄၁)ႏွစ္အေရာက္မွာ အက်ိတ္ေရာင္ေရာဂါကို သူခံစားခဲ့ရတယ္။ ခဲြစိတ္ဖို႔ ဆရာဝန္ေတြက အႀကံေပးခဲ့တယ္။ ခဲြစိတ္ေအာင္ျမင္ႏႈန္းက နည္းေပမယ့္ အသက္ဆက္ရွင္ဖို႔အတြက္ မျဖစ္မေန သူစြန္႔စားခဲ့တယ္။ ကံေကာင္းစြာနဲ႔ သူခဲြစိတ္ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။ ကံမေကာင္းစြာနဲ႔ ဦးေခါင္းခြံမွာ စတီးဆက္ခဲ့ရလို႔ သူစင္ေပၚတက္ ေျဖေဖ်ာ္ခြင့္ မရခဲ့ေတာ့ဘူး။

ဒီတစ္ခါေတာ့ သူလံုးဝ ၿပိဳလဲသြားလိမ့္မယ္လို႔ လူေတြထင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူလဲၿပိဳမသြားခဲ့ဘူး။ စိတ္ေရာကိုယ္ပါနစ္ၿပီး လူမည္းလူငယ္တစ္ဦး စီးရီးထုတ္ဖို႔အတြက္ သီခ်င္းေတြ ေရးစပ္သီကံုးေပးတဲ့ အလုပ္သစ္တစ္ခုကို သူရခဲ့တယ္။ အဲဒီစီးရီးေခြထြက္ေတာ့ တစ္ကမာၻလံုးေက်ာ္ၾကားသြားၿပီး ဂီတသမိုင္းမွာ အေရာင္းရဆံုး စံခ်ိန္တင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီလူမည္းလူငယ္ဟာ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ဂီတဘုရင္အျဖစ္ နာမည္ေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ မိုက္ကယ္ဂ်က္ဆင္ျဖစ္တယ္။

အဲဒီေနာက္ သူဟာ ဒါရိုက္တာ Steven Spielbergနဲ႔ The Color Purpleဆိုတဲ့ ရုပ္ရွင္ကားကို ရုိက္ကူးထုတ္လုပ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီရုပ္ရွင္ကားမွာ နာမည္မရွိတဲ့ လူမည္းအမ်ဳိးသမီး သရုပ္ေဆာင္တစ္ဦးကို ထည့္သံုးခဲ့တယ္။ အဲဒီလူမည္းအမ်ဳိးသမီးရဲ႕ နာမည္က Oprah Winfreyျဖစ္ၿပီး ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ၾသဇာအလႊမ္းမိုးႏိုင္ဆံုး စီစဥ္တင္ဆက္သူအျဖစ္ နာမည္ေက်ာ္ၾကားခဲ့တယ္။

သူ႔အသက္(၅ဝ)မွာ တစ္ပါးသူကို ကူညီႏိုင္ဖို႔ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးအိပ္မက္ကို သူမက္ခဲ့တယ္။ အႏုပညာေလာကမွာရွိတဲ့ သူ႔အရွိန္အဝါကို ဘယ္သူမွ မႏိႈင္းႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကမာၻေပၚမွာရွိတဲ့ အႏုပညာရွင္ေပါင္း ရာေက်ာ္ကုိ စုစည္းၿပီး "We are the world"ဆိုတဲ့သီခ်င္းကို သူထုတ္လုပ္ခဲ့တယ္။ ဒီသီခ်င္းဟာ ၂ဝရာစုမွာ အဓိပၸာယ္အရွိဆံုး သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး လွဴဒါန္းေငြေဒၚလာေပါင္း သန္း(၅ဝဝ)ရခဲ့တယ္။ အဲဒီေငြေတြကို အာဖရိကအတြက္ သူလွဴဒါန္းခဲ့တယ္။ အဲဒီသီခ်င္းကအစျပဳလို႔ သူ႔အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ပရဟိတလုပ္ငန္းထဲ သူျမႇဳပ္ႏွံခဲ့တယ္။ အသက္(၆ဝ)မွာ သူ႔ရဲ႕စိတ္ကူးအိပ္မက္က ပရဟိတလုပ္ဖို႔ျဖစ္တယ္။

အခုအခ်ိန္မွာ သူ႔အသက္ (၈ဝ)ျပည့္ခါနီးပါၿပီ။ သူရဲ႕နာမည္က Quincy Jonesျဖစ္ၿပီး သူ႔ကို အေနာက္ႏိုင္ငံရဲ႕ ဂီတဖခင္လို႔ တင္စားၾကပါတယ္။ အစကတည္းက နာမည္ေက်ာ္ၾကားေအာင္ျမင္ခဲ့တာေတာင္ ဘာျဖစ္လို႔ ေျခလွမ္းေတြ မရပ္ႏိုင္ေသးသလဲလို႔ လူေတြက သူ႔ကိုေမးခဲ့ၾကတယ္။

"ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အိပ္မက္ေတြက အၿမဲတမ္း လမ္းေပၚမွာရွိေနခဲ့လို႔" လို႔ သူေျဖခဲ့ပါတယ္။

http://en.wikipedia.org/wiki/Quincy_Jones
http://www.5719.cn/Html/xinling/yongyuanbuyaofangqizijidemengxiang-25.htm

ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။