ျမန္မာ့သုိင္း
ျမန္မာ့သုိင္းဆုိသည္မွာ ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔၏ ကုိယ္ပုိင္ရုိးရာ တုိက္ခုိက္၊ ခုခံႏုိင္သည့္ ပညာျဖစ္သည္။ သမုိင္းမွတ္တမ္းမ်ားအရ ျမန္မာသုိင္းပညာသည္ ေအဒီ ၈ ရာစု ႏွစ္ ေလာက္ကတည္းက ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ေပၚထြန္းခဲ့သည္။ ေရွးျမန္မာမင္းမ်ားလက္ထက္တြ
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အစျပဳ ထြန္းကားေသာ ကိုယ္ခံပညာရပ္ မ်ားအားလံုးကို ျမန္မာသိုင္း ဟုေခၚသည္။ ျမန္မာသိုင္းဟု ဆိုရာတြင္ ဗမာလူမ်ိဳးမ်ား၏ ကိုယ္ခံပညာရပ္ မ်ားသာမက အျခားေသာ တိုင္းရင္းသား ေပါင္းစံုတို႔၏ ရိုးရာ ကိုယ္ခံပညာရပ္ မ်ားပါ ပါဝင္ျပီး ေဒသ၊ေက်ာင္း အစရွိသည္ တို႔ေပၚ မူတည္၍ အမ်ိဳးမ်ိဳး ကြဲျပား ၾကသည္။ ထင္ရွားေသာ သိုင္းအခ်ိဳ႕မွာ ဗန္တို၊ ဗန္ရွည္၊ နန္းတြင္းသိုင္း၊ ရွမ္းသိုင္း၊ ဘုန္းၾကီးသိုင္း ၊ မင္းဇင္၊ သိုင္းေျပာင္းျပန္ အစရွိသည္ တို႔ျဖစ္သည္။
ေရွးရုိးရာျမန္မာ့သုိင္းတြင
စကားလံုးရင္းျမစ္ႏွင့္ အနက္
သိုင္း၏အနက္ အဓိပၸယ္မွာ "သ" ျပဳျပင္ျခင္း ျခယ္သျခင္း၊ "သိ" သိျမင္ျခင္း နားလည္ျခင္း၊ "သို" သိမ္းဆည္းျခင္း သိုမွီးျခင္း သိုဝွက္ျခင္း၊ "သိုင္း" သိုင္းဝန္းျခင္း ျခံဳလႊမ္းျခင္း ရစ္သို္င္းျခင္း ဟူ၍ျဖစ္သည္။ ေရွးျမန္မာဘုရင္မ်ား လက္ထက္ မင္းခန္း မင္းနား မ်ားတြင္ သိုင္းတုတ္ကိုင္ ကာ ေစာင့္ေရွာက္ ေပးရျပီး ေရွ႕မွ ေစာင့္ေရွာက္ ေပးရသူကို ေရွ႕သိုင္းေစာင့္၊ ေနာက္မွ ေစာင့္ေရွာက္ ေပးရသူကို ေနာက္သိုင္းေစာင့္ ဟုေခၚသည္။သိုင္းဆိုသည္မွာ ေက်ာ္လႊားျခင္းဟုလည္း နားလည္ရေပမည္။
ျမန္မာ့သုိင္း
ျမန္မာ့သုိင္းတြင္ ပြဲေက်ာင္း၊ မင္းေက်ာင္း၊ နန္းတြင္းသုိင္း၊ မ်ိဳးႏြယ္စုပုိင္သုိင္းမ်ား
ဗန္တိုဗန္ရွည္
ျမန္မာ့သိုင္း ဟုေခၚေသာဗန္တို၊ ဗန္ရွည္ အတတ္ပညာသည္ ျမန္မာတို႕၏ ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္ ကိုယ္ခံပညာတစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။ ေရွးျမန္မာတို႕က ကာယႏွင့္ စိတ္ဓါတ္ၾကံခိုင္ေရးအတြက္ အဓိကထားျပီး စစ္ပြဲမ်ားတြင္ လက္နက္မဲ့၊ လက္နက္ကိုင္ႏွစ္မ်ိဳးခြဲကာ အသံုးျပဳ တိုက္ပြဲ၀င္သည့္ ရိုးရာကိုယ္ခံပညာျဖစ္သည္။ ၄င္းဗန္တိုဗန္ရွည္ပညာရပ္မ်ာ
ရွမ္းသုိင္း
ရွမ္းသုိင္းပညာရပ္တြင္လည္း ရွမ္းၾကီး၊ ရွမ္းတရုပ္သုိင္း၊ ရွမ္းေလးသုိင္း၊ အင္းသုိင္း၊ ပေလာင္သုိင္း အစရွိေသာ ပညာရပ္မ်ားစြာရွိပါသည္။ ထုိသုိင္းမ်ားတြင္လဲ လက္သုိင္း၊ ဓါးသုိင္း၊ ၾကိဳသုိင္း၊ ခဲပစ္၊ လွံသုိင္း၊ တုတ္သုိင္း အစရွိေသာ ပညာရပ္မ်ား မ်ားစြာရွိသည္။
ရွမ္းၾကီးသုိင္းသည္ အကြက္က်ဲသည္။ ေျခကြက္မွာ လဲ ၄ ကြက္၊ ၆ ကြက္၊ ၈ ကြက္၊ ၁၂ ကြက္ ျဖင့္ကစားသည္။
ရွမ္းေလးသုိင္း (ခူခါခ်န္႔၊ ယေန႔အေခၚ သုိင္းေျပာင္ျပန္) သည္ အကြက္စိတ္သည္။ ေျခကြက္မွာလဲ ၄ကြက္၊ ၇ကြက္၊ ၉ ကြက္၊ ၁၂ ကြက္ ရွိသည္။ သုိင္းေျပာင္ျပန္ဟု ေခၚသည္မွာ ရွမ္းၾကီးသုိင္း၏ ေျခကြက္မ်ားႏွင့္မတူ ေျပာင္းျပန္သေဘာရွိေသာေၾကာင
ရာမညသုိင္း
ရာမညသုိင္းသည္ မြန္ရုိးရာသုိင္းကုိေခၚပါသည
ကိုးကား
အလင္းေစတမာန္
ျမန္မာ့သုိင္းဆုိသည္မွာ ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔၏ ကုိယ္ပုိင္ရုိးရာ တုိက္ခုိက္၊ ခုခံႏုိင္သည့္ ပညာျဖစ္သည္။ သမုိင္းမွတ္တမ္းမ်ားအရ ျမန္မာသုိင္းပညာသည္ ေအဒီ ၈ ရာစု ႏွစ္ ေလာက္ကတည္းက ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ေပၚထြန္းခဲ့သည္။ ေရွးျမန္မာမင္းမ်ားလက္ထက္တြ
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အစျပဳ ထြန္းကားေသာ ကိုယ္ခံပညာရပ္ မ်ားအားလံုးကို ျမန္မာသိုင္း ဟုေခၚသည္။ ျမန္မာသိုင္းဟု ဆိုရာတြင္ ဗမာလူမ်ိဳးမ်ား၏ ကိုယ္ခံပညာရပ္ မ်ားသာမက အျခားေသာ တိုင္းရင္းသား ေပါင္းစံုတို႔၏ ရိုးရာ ကိုယ္ခံပညာရပ္ မ်ားပါ ပါဝင္ျပီး ေဒသ၊ေက်ာင္း အစရွိသည္ တို႔ေပၚ မူတည္၍ အမ်ိဳးမ်ိဳး ကြဲျပား ၾကသည္။ ထင္ရွားေသာ သိုင္းအခ်ိဳ႕မွာ ဗန္တို၊ ဗန္ရွည္၊ နန္းတြင္းသိုင္း၊ ရွမ္းသိုင္း၊ ဘုန္းၾကီးသိုင္း ၊ မင္းဇင္၊ သိုင္းေျပာင္းျပန္ အစရွိသည္ တို႔ျဖစ္သည္။
ေရွးရုိးရာျမန္မာ့သုိင္းတြင
စကားလံုးရင္းျမစ္ႏွင့္ အနက္
သိုင္း၏အနက္ အဓိပၸယ္မွာ "သ" ျပဳျပင္ျခင္း ျခယ္သျခင္း၊ "သိ" သိျမင္ျခင္း နားလည္ျခင္း၊ "သို" သိမ္းဆည္းျခင္း သိုမွီးျခင္း သိုဝွက္ျခင္း၊ "သိုင္း" သိုင္းဝန္းျခင္း ျခံဳလႊမ္းျခင္း ရစ္သို္င္းျခင္း ဟူ၍ျဖစ္သည္။ ေရွးျမန္မာဘုရင္မ်ား လက္ထက္ မင္းခန္း မင္းနား မ်ားတြင္ သိုင္းတုတ္ကိုင္ ကာ ေစာင့္ေရွာက္ ေပးရျပီး ေရွ႕မွ ေစာင့္ေရွာက္ ေပးရသူကို ေရွ႕သိုင္းေစာင့္၊ ေနာက္မွ ေစာင့္ေရွာက္ ေပးရသူကို ေနာက္သိုင္းေစာင့္ ဟုေခၚသည္။သိုင္းဆိုသည္မွာ ေက်ာ္လႊားျခင္းဟုလည္း နားလည္ရေပမည္။
ျမန္မာ့သုိင္း
ျမန္မာ့သုိင္းတြင္ ပြဲေက်ာင္း၊ မင္းေက်ာင္း၊ နန္းတြင္းသုိင္း၊ မ်ိဳးႏြယ္စုပုိင္သုိင္းမ်ား
ဗန္တိုဗန္ရွည္
ျမန္မာ့သိုင္း ဟုေခၚေသာဗန္တို၊ ဗန္ရွည္ အတတ္ပညာသည္ ျမန္မာတို႕၏ ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္ ကိုယ္ခံပညာတစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။ ေရွးျမန္မာတို႕က ကာယႏွင့္ စိတ္ဓါတ္ၾကံခိုင္ေရးအတြက္ အဓိကထားျပီး စစ္ပြဲမ်ားတြင္ လက္နက္မဲ့၊ လက္နက္ကိုင္ႏွစ္မ်ိဳးခြဲကာ အသံုးျပဳ တိုက္ပြဲ၀င္သည့္ ရိုးရာကိုယ္ခံပညာျဖစ္သည္။ ၄င္းဗန္တိုဗန္ရွည္ပညာရပ္မ်ာ
ရွမ္းသုိင္း
ရွမ္းသုိင္းပညာရပ္တြင္လည္း ရွမ္းၾကီး၊ ရွမ္းတရုပ္သုိင္း၊ ရွမ္းေလးသုိင္း၊ အင္းသုိင္း၊ ပေလာင္သုိင္း အစရွိေသာ ပညာရပ္မ်ားစြာရွိပါသည္။ ထုိသုိင္းမ်ားတြင္လဲ လက္သုိင္း၊ ဓါးသုိင္း၊ ၾကိဳသုိင္း၊ ခဲပစ္၊ လွံသုိင္း၊ တုတ္သုိင္း အစရွိေသာ ပညာရပ္မ်ား မ်ားစြာရွိသည္။
ရွမ္းၾကီးသုိင္းသည္ အကြက္က်ဲသည္။ ေျခကြက္မွာ လဲ ၄ ကြက္၊ ၆ ကြက္၊ ၈ ကြက္၊ ၁၂ ကြက္ ျဖင့္ကစားသည္။
ရွမ္းေလးသုိင္း (ခူခါခ်န္႔၊ ယေန႔အေခၚ သုိင္းေျပာင္ျပန္) သည္ အကြက္စိတ္သည္။ ေျခကြက္မွာလဲ ၄ကြက္၊ ၇ကြက္၊ ၉ ကြက္၊ ၁၂ ကြက္ ရွိသည္။ သုိင္းေျပာင္ျပန္ဟု ေခၚသည္မွာ ရွမ္းၾကီးသုိင္း၏ ေျခကြက္မ်ားႏွင့္မတူ ေျပာင္းျပန္သေဘာရွိေသာေၾကာင
ရာမညသုိင္း
ရာမညသုိင္းသည္ မြန္ရုိးရာသုိင္းကုိေခၚပါသည
ကိုးကား
အလင္းေစတမာန္
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။