သမိုင္းလူသား “#မာသာထရီဆာ”
အမည္ရင္းမွာ အဂၢနိ(စ)ဂြန္ရွာ ေဘာ္ဂ်ာ႐ွဴး(Agnes Gonxha Bioaxhiu) ျဖစ္သည္။ ၁၉၁ဝ ၾသဂုတ္ ၂၆ တြင္ ထုိစဥ္အခါ ေအာ္တိုမင္ အင္ပိုင္ယာ၏ အစိတ္အပိုင္း ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ယခုအခါ မက္ဆီဒိုးနီးယား သမၼတႏိုင္ငံ ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္သည့္ စေကာ့(ပ)ဂ်ီ၌ အယ္(လ) ေဘးနီးယန္း မိဘႏွစ္ပါးမွ ဖြားျမင္ခဲ့သည္။ ၈ ႏွစ္သမီး အရြယ္တြင္ ဖခင္ ဆံုးပါးခဲ့ၿပီး မိခင္က ႐ိုမင္ ကက္သလစ္ ဘာသာဝင္တစ္ဦး အျဖစ္ ႀကီးျပင္းေစခဲ့သည္။
အဂၢနီ(စ)မွာ ငယ္စဥ္ဘဝတြင္ အိႏၵိယႏုိင္ငံ ဘင္ေဂါျပည္နယ္သို႔ သြားေရာက္၍ သာသနာျပဳ လုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ေဆာင္ ေနၾကေသာ ကက္သလစ္ မစ္ရွင္အဖြဲ႕မ်ား၏ ဘဝ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားကို အထူး စိတ္ဝင္စားခဲ့သည္။ အသက္ ၁၂ ႏွစ္တြင္ သူ႔ကိုယ္သူ ဘာသာေရး ဘဝတြင္ ျမႇဳပ္ႏွံသင့္သည္ဟု ယံုၾကည္လာၿပီး ၁၉၂၈ ၾသဂုတ္ ၁၅ တြင္ လက္တနစ္(စ) ၿမိဳ႕ရွိ ဘလက္ မေဒါနား (Black Ma-donna) ဗိမာန္တြင္ ဝတ္ျပဳဆုေတာင္းစဥ္ စိတ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ခဲ့သည္။ သို႔ႏွင့္ အသက္ ၁၈ ႏွစ္တြင္ ေလာ္ရက္တိုရွိ စစၥတာမ်ားထံ ခိုလႈံကာ သာသနာျပဳ တစ္ဦးအျဖစ္ ခံယူခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ အိမ္သို႔ ျပန္မေရာက္ ေတာ့ဘဲ သူ႔အေမႏွင့္ အစ္မတို႔ကိုလည္း မည္သည့္အခါတြင္မွ ျပန္မေတြ႕ရေတာ့ေခ်။
သီလရွင္ဘဝ
အဂၢနိ(စ)သည္ ကနဦးတြင္ အိုင္ယာလန္ ႏိုင္ငံ Rathfarnham ၿမိဳ႕ရွိ ေလာ္ရက္တို ေက်ာင္းေတာ္သို႔ အဂၤလိပ္ စကား သင္ရန္ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ အေၾကာင္းမွာ အိႏၵိယတြင္ ေက်ာင္းေနရြယ္ ကေလးမ်ားကို စာသင္ရာ၌ အသံုးျပဳရန္ ျဖစ္သည္။ ၁၉၂၉ တြင္ အိႏၵိယသုိ႔ ေရာက္ရွိၿပီး ဟိမဝႏၲာ ေတာင္တန္းမ်ားအနီး ဒါဂ်ီလင္ၿမိဳ႕ရွိ စိန္႔ထရီ စာေက်ာင္းတြင္ ဘဂၤါလီစကား သင္ၾကားရင္း သူ၏ သီလရွင္ ဘဝကို စတင္ခဲ့သည္။ သူသီလရွင္ ျဖစ္ခဲ့ခ်ိန္မွာ ၁၉၃၁ ေမ ၂၄ တြင္ ျဖစ္ၿပီး သာသနာျပဳ အဖြဲ႕မ်ား၏ ပဲ့ကိုင္ သူေတာ္စင္ Therese de Lisicus ၏ အမည္ကို မွည့္ေခၚရန္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ ေသာ္လည္း သူတို႔ သီလရွင္ေက်ာင္းမွ သီလရွင္ တစ္ပါးက ထိုအမည္ကိုယူ ၿပီးျဖစ္၍ စပိန္စာလံုးေပါင္း ျဖစ္ေသာ ထရီစာ (Teresa) အမည္ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္။
ကလကတၱား အေရွ႕ပိုင္း အင္တယ္လီရွိ ေလာ္ရက္တို သီလရွင္ေက်ာင္းတြင္ ၁၉၃၇ ေမ ၁၄ မွစ၍ ဆရာမ အျဖစ္ ႏွစ္ ၂ဝ နီးပါး အမႈထမ္းခဲ့ရာ ၁၉၄၄ တြင္ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမႀကီးအျဖစ္ ခန္႔အပ္ခံခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းတြင္ ဆရာမအျဖစ္ စာသင္ျခင္းကို ႏွစ္ၿခိဳက္ေသာ္လည္း ကာလကတၱားရွိ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ အႏွံ႔ အျပား ျဖစ္ပြားေနသည့္ ဆင္းရဲ မြဲေတမႈေၾကာင့္ ထရီစာမွာ တစ္စထက္ တစ္စ ပို၍ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္လာရ သည္။ ၁၉၄၃ တြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ဘင္ေဂါျပည္နယ္ အငတ္ေဘးက ကာလကတၱားသို႔ ဒုကၡဆင္းရဲႏွင့္ မရဏ တရားကို သယ္ေဆာင္ လာခဲ့သည္။ တဖန္ ၁၉၄၆ တြင္ ျဖစ္ပြားေသာ ဟိႏၵဴ-မူဆလင္ အၾကမ္းဖက္ ပဋိပကၡ က ကာလကတၱားကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကင္းမဲ့ျခင္းႏွင့္ ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္ဖြယ္ရာ အနိ႒ာ႐ံုထဲသို႔ ေဇာက္ထိုးက် ေစခဲ့သည္။
ဒါနမစ္ရွင္
“ဘုရားသခင္ေခၚသံ”ဟု ေနာက္ပိုင္းတြင္ သူဖြင့္ဆိုခဲ့ေသာ အေတြ႕အႀကံဳကို ၁၉၄၆ စက္တင္ဘာ ၁ဝ ရက္၊ ကာလကတၱားမွ ဒါဂ်ီလင္ရွိ ေလာ္ရက္တို သီလရွင္ေက်ာင္းသို႔ ရထားျဖင့္ ခရီးသြားစဥ္ ထရီစာ ႀကံဳေတြ႕ခ့ဲရ သည္ဟု ဆိုသည္။ “ကၽြန္မ သီလရွင္ေက်ာင္းက ခြာၿပီး ဆင္းရဲသားေတြၾကားမွာ ေနရင္း သူတို႔ကို ကူညီရမယ္။ ဒါဟာ ဘုရားသခင္ရဲ႕ အမိန္႔ေတာ္ပါ။ ဒါကို ပ်က္ကြက္တာဟာ ယံုၾကည္မႈကို ခ်ဳိးေဖာက္တာပဲ”ဟု သူက ေျပာသည္။ ထိုမွစ၍ ထရီစာမွာ မာသာထရီစာ ျဖစ္ခဲ့ေလေတာ့သည္။
ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ဆင္းရဲသားမ်ား ၾကားမွာေန၍ ဆင္းရဲသားမ်ားကို သူ ကူညီခဲ့သည္။ ေလာ္ရက္တို သီလရွင္ အေလ့အထ မ်ားကို စြန္႔၍ အျပာေရာင္ အနားကြပ္ ဆာရီ အျဖဴ႐ိုး႐ိုးကို သူဝတ္ဆင္ခဲ့ရာ၊ သက္ဆံုးတုိင္ သူ႕အမွတ္ သေကၤတသဖြယ္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ မာသာထရီစာသည္ အိႏၵိယႏိုင္ငံသား အျဖစ္ ခံယူ၍ ပတၱနားၿမိဳ႕တြင္ လအနည္းငယ္ၾကာ၊ Holy Family Hospital ၌ အေျခခံ ေဆးပညာ သင္တန္းတက္ကာ၊ ဆင္းရဲသား ရပ္ကြက္ မ်ားသို႔ လွည့္လည္ ကူညီခဲ့သည္။ အစတြင္ ကလကတၱားရွိ Motijhil တြင္ စာသင္ေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္း ဖြင့္လွစ္ သင္ၾကားခဲ့ေသာ္လည္း မၾကာမီပင္ ခိုကိုးရာမဲ့မ်ားႏွင့္ စားရမဲ့၊ ေသာက္ရမဲ့မ်ားကို စတင္ ေစာင့္ေရွာက္ ခဲ့သည္။ ၁၉၄၉ ႏွစ္ဦးတြင္ အမ်ဳိးသမီးငယ္ အုပ္စုတစ္စုက သူ႔ထံပူးေပါင္း ပါဝင္လာခဲ့ၿပီး အဆင္းရဲတကာ့ အဆင္းရဲဆံုးမ်ားကို ကူညီမည့္ ဘာသာေရး အသိုက္အၿမံဳသစ္တစ္ခု ဖန္တီးရန္ အုတ္ျမစ္ခ်ခဲ့သည္။ သူ႔ႀကိဳးပမ္းမႈမ်ားမွာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ အပါအဝင္ အိႏၵိယ အာဏာပိုင္တုိ႔၏ အာ႐ံုကို ဖမ္းစားႏိုင္ခဲ့ၿပီး သူတို႔၏ တန္ဖိုးထားမႈကိုလည္း ရခဲ့သည္။
အစ ပထမႏွစ္မ်ားတြင္ အခက္အခဲ ေပါင္းစံုျဖင့္ နပမ္းလံုးခဲ့ရသည္။ သူ႔တြင္ ဝင္ေငြဝင္လမ္း မရွိ။ အစားအေသာက္ႏွင့္ အေထာက္အပံ့မ်ား ရရွိရန္ လွည့္လည္ ေတာင္းခံျခင္းကိုသာ အားကိုးခဲ့ရသည္။ သူ႔ကိုယ္သူ သံသယ ပြားခဲ့မိသည္။ အထီးက်န္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ သီလရွင္ေက်ာင္း၏ သာေတာင့္သာယာ ဘဝကိုပင္ ျပန္ေျပးခ်င္စိတ္ ေပါက္သည္ဟု သူ႔ဒိုင္ယာရီထဲတြင္ ေရးခဲ့သည္။ ၁၉၅ဝ ေအာက္တိုဘာ ၇ ရက္တြင္မူ ဒါနမစ္ရွင္ ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ခြင့္ကို ဗာတီကန္ သာသနာပိုင္ထံမွ ထရီစာ ရခဲ့သည္။ သူ႔စကားအရ ဆိုလွ်င္ မစ္ရွင္မွာ “ဆာေလာင္သူမ်ား၊ အဝတ္မဲ့ အစားမဲ့မ်ား၊ အုိးမဲ့ အိမ္မဲ့မ်ား၊ မသန္စြမ္းသူမ်ား၊ မ်က္မျမင္ မ်ား၊ ကုိယ္ မေကာင္းသူမ်ား၊ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းက အလုိမရွိသူမ်ား၊ ေမတၱာမဲ့ ခံရသူမ်ား၊ ဂ႐ုစိုက္ မခံရသူမ်ား၊ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း အဖို႔ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး ျဖစ္ေနသူမ်ားႏွင့္ လူတိုင္းက ဝိုင္းပယ္ထားသူမ်ား အားလံုးကို ျပဳစုရန္ ျဖစ္သည္။ မ်က္ရည္ တစ္ေပါက္ အက်မခံေစရ”ဟူ၍ ျဖစ္သည္။
အသင္းဝင္ ၁၃ ေယာက္ႏွင့္ စခဲ့ေသာ အသင္းေတာ္ ကေလးမွသည္ ၁၉၉၇ တြင္ သီလရွင္ ဆရာႀကီး ၄ဝဝဝ ေက်ာ္၏ မိဘမဲ့ ေဂဟာမ်ား၊ ေအအိုင္ဒီအက္(စ) ေဂဟာမ်ား၊ ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲေရး ဌာနမ်ား ဖြင့္လွစ္၍ ဒုကၡသည္မ်ား၊ မ်က္မျမင္ ဒုကၡိတမ်ား၊ သက္ႀကီး ရြယ္အိုမ်ား၊ အရက္စြဲသူမ်ား၊ ဆင္းရဲသားမ်ား၊ အိုးမဲ့အိမ္မဲ့မ်ား၊ ေရေဘးသင့္သူမ်ား၊ အငတ္ေဘးႏွင့္ ေရာဂါေဘး သင့္သူမ်ားကို ကမၻာႏွင့္အဝန္း ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ ႏိုင္သည္ထိ ႀကီးထြားလာခဲ့သည္။
ႏိုင္ငံတကာ ဒါနမစ္ရွင္
၁၉၈၂ လက္ဘႏြန္ႏိုင္ငံ ေဘရြတ္ၿမိဳ႕ကို အစၥေရး စီးနင္းတိုက္ခိုက္စဥ္၊ အစၥေရးႏွင့္ ပါလက္စတိုင္း တုိ႔ၾကား အပစ္အခတ္ ယာယီရပ္ရန္ ေမတၱာရပ္ခံ၍ ေရွ႕တန္း ေဆး႐ံုတစ္ခုတြင္ ပိတ္မိေနေသာ ကေလး ၃၇ ေယာက္ကို ကယ္ဆယ္ခဲ့သည္။ အေရွ႕ ဥေရာပ တလႊား ကြန္ျမဴနစ္ႏိုင္ငံ မ်ားသို႔ပင္ သြားေရာက္၍ ကယ္ဆယ္ေရး စီမံကိန္း မ်ားစြာ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့သည္။ အီသီယိုးပီးယား အငတ္ေဘး ဆိုက္သူမ်ားကို သြားေရာက္ကူညီ ေထာက္ပံ့ခဲ့ သည္။ ဆိုဗီယက္႐ုရွား ခ်ာႏိုဘိုင္း ႏ်ဴးကလီးစက္႐ံု ေပါက္ကြဲမႈ မွ ဓာတ္ေရာင္ျခည္သင့္သူမ်ား၊ အာေမးနီးယား ႏိုင္ငံမွ ငလ်င္ေဘးသင့္သူမ်ား ကို သြားေရာက္ျပဳစုခဲ့သည္။ ၁၉၉၁ တြင္ ေမြးရပ္ေျမ အယ္(လ)ေဘးနီးယား ႏိုင္ငံသို႔ ပထမဆံုး အႀကိမ္ ျပန္ေရာက္ၿပီး ဒါနမစ္ရွင္ေက်ာင္း ဖြင့္ေပးခဲ့သည္။ ၁၉၉၆ တြင္ ႏိုင္ငံ ၁ဝဝ ေက်ာ္၌ မစ္ရွင္ ၅၁၇ ေက်ာင္းႏွင့္ စင္တာ ၄၅ဝ အထိ ဖြင့္လွစ္ႏိုင္ခဲ့သည္။
ေသျခင္းတရားႏွင့္ အသိအမွတ္ျပဳခံရသူမ်ား
၁၉၉၇ မတ္ ၁၃ တြင္ က်န္းမာေရး အႀကီးအက်ယ္ ယိုယြင္းလာသျဖင့္ ဒါနသာသနာျပဳ အဖြဲ႕မ်ား၏ အႀကီးအမွဴး အျဖစ္မွ အနားယူၿပီး ၁၉၉၇ စက္တင္ဘာ ၅ တြင္ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါသည္။ ကြန္လြန္ခ်ိန္တြင္ အိႏၵိယႏိုင္ငံက ဘာသာအားလံုးမွ ဆင္းရဲသားမ်ားကို ေပးဆက္ခဲ့ေသာ သူ႔ေက်းဇူးတရားအတြက္ ႏုိင္ငံေတာ္ စ်ာပနအျဖစ္ သတ္မွတ္၍ ထိုက္ထိုက္ တန္တန္ ဂုဏ္ျပဳက်င္းပခဲ့သည္။ သူ႔ေနာက္ဆံုးခရီးကို ဘာသာေပါင္းစံု အဖြဲ႕အစည္း မ်ားေရာ၊ ဘာသာေရးႏွင့္ ကင္းေသာ အဖြဲ႕အစည္း လူပုဂၢိဳလ္မ်ား အားလံုးပါ ေၾကကြဲ တသစြာ ပို႔ေဆာင္ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ၾကသည္။
ပါကစၥတန္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ နာဝပ္(ဇ)ရွရွစ္က “ဆင္းရဲသားမ်ား၊ နာမက်န္း သူမ်ားႏွင့္ ခ်ဳိ႕တဲ့သူမ်ားအတြက္ သူ႔ဘဝ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ျမႇဳပ္ႏွံခဲ့မႈမွာ လူသားမ်ဳိးႏြယ္အေပၚ အျမင့္ဆံုး ေပးဆက္မႈ ျဖစ္ၿပီး ၿပိဳင္စံရွားေသာ အတုမရွိ ျမင့္ျမတ္သည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ တစ္သက္တာ ရွင္သန္ခဲ့သူ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး ျဖစ္သည္”ဟု ဂုဏ္ျပဳ ေျပာၾကား ခဲ့သည္။ ကုလသမဂၢ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္း ပဲရက္(ဇ) ေဒေကြးလ်ားကလည္း “သူဟာ ကုလသမဂၢပါ။ သူဟာ ကမၻာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပါပဲ” ဟု ေျပာၾကားခဲ့သည္။
အိႏၵိယႏိုင္ငံမွ ဂ်ဝါဟာလာေန႐ူး ဆု (၁၉၆၉)၊ Padma Shri ဆု (၁၉၆၂)၊ Bharat Ratna ဆု (၁၉၇၂)ႏွင့္ (၁၉၈ဝ) မ်ား ခ်ီးျမႇင့္ခဲ့သည့္အျပင္ သူ႔ႏွစ္ ၁ဝဝ ျပည့္ ေမြးေန႔ အထိမ္းအမွတ္ အျဖစ္ ငါး႐ူပီတန္ ဒဂၤါးျပားကို ၂ဝ၁ဝ ၾသဂုတ္ ၂၈ တြင္ ထုတ္လုပ္ခဲ့သည္။ ဖိလစ္ပိုင္ အေျခစိုုက္ ရာမြန္မက္(ဂ)ေဆး ေဆးဆု (၁၉၆၂)၊ ပုတ္ရဟန္းမင္းႀကီး ဂၽြန္ ၂၃ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆု (၁၉၇ဝ) Pacem in Terris Award (၁၉၇၆)၊ Order of Australia (၁၉၈၂)၊ U.K ႏွင့္ U.S ၏ Order of Merit ဆု (၁၉၈၃)၊ Balzan Prize ဆု (၁၉၇၈)၊ Albert Schweitzer International Prize ဆု (၁၉၇၅)ႏွင့္ ႏိုဘယ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆု (၁၉၇၉) အပါအဝင္ ဂုဏ္ျပဳဆု မ်ားစြာ ကိုလည္း ခ်ီးျမႇင့္ခံခဲ့ရသည္။
Credit-စာအုပ္လင္႔ေပါင္းစုံ
Source-www.EntrepreneurSME
အမည္ရင္းမွာ အဂၢနိ(စ)ဂြန္ရွာ ေဘာ္ဂ်ာ႐ွဴး(Agnes Gonxha Bioaxhiu) ျဖစ္သည္။ ၁၉၁ဝ ၾသဂုတ္ ၂၆ တြင္ ထုိစဥ္အခါ ေအာ္တိုမင္ အင္ပိုင္ယာ၏ အစိတ္အပိုင္း ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ယခုအခါ မက္ဆီဒိုးနီးယား သမၼတႏိုင္ငံ ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္သည့္ စေကာ့(ပ)ဂ်ီ၌ အယ္(လ) ေဘးနီးယန္း မိဘႏွစ္ပါးမွ ဖြားျမင္ခဲ့သည္။ ၈ ႏွစ္သမီး အရြယ္တြင္ ဖခင္ ဆံုးပါးခဲ့ၿပီး မိခင္က ႐ိုမင္ ကက္သလစ္ ဘာသာဝင္တစ္ဦး အျဖစ္ ႀကီးျပင္းေစခဲ့သည္။
အဂၢနီ(စ)မွာ ငယ္စဥ္ဘဝတြင္ အိႏၵိယႏုိင္ငံ ဘင္ေဂါျပည္နယ္သို႔ သြားေရာက္၍ သာသနာျပဳ လုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ေဆာင္ ေနၾကေသာ ကက္သလစ္ မစ္ရွင္အဖြဲ႕မ်ား၏ ဘဝ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားကို အထူး စိတ္ဝင္စားခဲ့သည္။ အသက္ ၁၂ ႏွစ္တြင္ သူ႔ကိုယ္သူ ဘာသာေရး ဘဝတြင္ ျမႇဳပ္ႏွံသင့္သည္ဟု ယံုၾကည္လာၿပီး ၁၉၂၈ ၾသဂုတ္ ၁၅ တြင္ လက္တနစ္(စ) ၿမိဳ႕ရွိ ဘလက္ မေဒါနား (Black Ma-donna) ဗိမာန္တြင္ ဝတ္ျပဳဆုေတာင္းစဥ္ စိတ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ခဲ့သည္။ သို႔ႏွင့္ အသက္ ၁၈ ႏွစ္တြင္ ေလာ္ရက္တိုရွိ စစၥတာမ်ားထံ ခိုလႈံကာ သာသနာျပဳ တစ္ဦးအျဖစ္ ခံယူခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ အိမ္သို႔ ျပန္မေရာက္ ေတာ့ဘဲ သူ႔အေမႏွင့္ အစ္မတို႔ကိုလည္း မည္သည့္အခါတြင္မွ ျပန္မေတြ႕ရေတာ့ေခ်။
သီလရွင္ဘဝ
အဂၢနိ(စ)သည္ ကနဦးတြင္ အိုင္ယာလန္ ႏိုင္ငံ Rathfarnham ၿမိဳ႕ရွိ ေလာ္ရက္တို ေက်ာင္းေတာ္သို႔ အဂၤလိပ္ စကား သင္ရန္ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ အေၾကာင္းမွာ အိႏၵိယတြင္ ေက်ာင္းေနရြယ္ ကေလးမ်ားကို စာသင္ရာ၌ အသံုးျပဳရန္ ျဖစ္သည္။ ၁၉၂၉ တြင္ အိႏၵိယသုိ႔ ေရာက္ရွိၿပီး ဟိမဝႏၲာ ေတာင္တန္းမ်ားအနီး ဒါဂ်ီလင္ၿမိဳ႕ရွိ စိန္႔ထရီ စာေက်ာင္းတြင္ ဘဂၤါလီစကား သင္ၾကားရင္း သူ၏ သီလရွင္ ဘဝကို စတင္ခဲ့သည္။ သူသီလရွင္ ျဖစ္ခဲ့ခ်ိန္မွာ ၁၉၃၁ ေမ ၂၄ တြင္ ျဖစ္ၿပီး သာသနာျပဳ အဖြဲ႕မ်ား၏ ပဲ့ကိုင္ သူေတာ္စင္ Therese de Lisicus ၏ အမည္ကို မွည့္ေခၚရန္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ ေသာ္လည္း သူတို႔ သီလရွင္ေက်ာင္းမွ သီလရွင္ တစ္ပါးက ထိုအမည္ကိုယူ ၿပီးျဖစ္၍ စပိန္စာလံုးေပါင္း ျဖစ္ေသာ ထရီစာ (Teresa) အမည္ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္။
ကလကတၱား အေရွ႕ပိုင္း အင္တယ္လီရွိ ေလာ္ရက္တို သီလရွင္ေက်ာင္းတြင္ ၁၉၃၇ ေမ ၁၄ မွစ၍ ဆရာမ အျဖစ္ ႏွစ္ ၂ဝ နီးပါး အမႈထမ္းခဲ့ရာ ၁၉၄၄ တြင္ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမႀကီးအျဖစ္ ခန္႔အပ္ခံခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းတြင္ ဆရာမအျဖစ္ စာသင္ျခင္းကို ႏွစ္ၿခိဳက္ေသာ္လည္း ကာလကတၱားရွိ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ အႏွံ႔ အျပား ျဖစ္ပြားေနသည့္ ဆင္းရဲ မြဲေတမႈေၾကာင့္ ထရီစာမွာ တစ္စထက္ တစ္စ ပို၍ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္လာရ သည္။ ၁၉၄၃ တြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ဘင္ေဂါျပည္နယ္ အငတ္ေဘးက ကာလကတၱားသို႔ ဒုကၡဆင္းရဲႏွင့္ မရဏ တရားကို သယ္ေဆာင္ လာခဲ့သည္။ တဖန္ ၁၉၄၆ တြင္ ျဖစ္ပြားေသာ ဟိႏၵဴ-မူဆလင္ အၾကမ္းဖက္ ပဋိပကၡ က ကာလကတၱားကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကင္းမဲ့ျခင္းႏွင့္ ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္ဖြယ္ရာ အနိ႒ာ႐ံုထဲသို႔ ေဇာက္ထိုးက် ေစခဲ့သည္။
ဒါနမစ္ရွင္
“ဘုရားသခင္ေခၚသံ”ဟု ေနာက္ပိုင္းတြင္ သူဖြင့္ဆိုခဲ့ေသာ အေတြ႕အႀကံဳကို ၁၉၄၆ စက္တင္ဘာ ၁ဝ ရက္၊ ကာလကတၱားမွ ဒါဂ်ီလင္ရွိ ေလာ္ရက္တို သီလရွင္ေက်ာင္းသို႔ ရထားျဖင့္ ခရီးသြားစဥ္ ထရီစာ ႀကံဳေတြ႕ခ့ဲရ သည္ဟု ဆိုသည္။ “ကၽြန္မ သီလရွင္ေက်ာင္းက ခြာၿပီး ဆင္းရဲသားေတြၾကားမွာ ေနရင္း သူတို႔ကို ကူညီရမယ္။ ဒါဟာ ဘုရားသခင္ရဲ႕ အမိန္႔ေတာ္ပါ။ ဒါကို ပ်က္ကြက္တာဟာ ယံုၾကည္မႈကို ခ်ဳိးေဖာက္တာပဲ”ဟု သူက ေျပာသည္။ ထိုမွစ၍ ထရီစာမွာ မာသာထရီစာ ျဖစ္ခဲ့ေလေတာ့သည္။
ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ဆင္းရဲသားမ်ား ၾကားမွာေန၍ ဆင္းရဲသားမ်ားကို သူ ကူညီခဲ့သည္။ ေလာ္ရက္တို သီလရွင္ အေလ့အထ မ်ားကို စြန္႔၍ အျပာေရာင္ အနားကြပ္ ဆာရီ အျဖဴ႐ိုး႐ိုးကို သူဝတ္ဆင္ခဲ့ရာ၊ သက္ဆံုးတုိင္ သူ႕အမွတ္ သေကၤတသဖြယ္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ မာသာထရီစာသည္ အိႏၵိယႏိုင္ငံသား အျဖစ္ ခံယူ၍ ပတၱနားၿမိဳ႕တြင္ လအနည္းငယ္ၾကာ၊ Holy Family Hospital ၌ အေျခခံ ေဆးပညာ သင္တန္းတက္ကာ၊ ဆင္းရဲသား ရပ္ကြက္ မ်ားသို႔ လွည့္လည္ ကူညီခဲ့သည္။ အစတြင္ ကလကတၱားရွိ Motijhil တြင္ စာသင္ေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္း ဖြင့္လွစ္ သင္ၾကားခဲ့ေသာ္လည္း မၾကာမီပင္ ခိုကိုးရာမဲ့မ်ားႏွင့္ စားရမဲ့၊ ေသာက္ရမဲ့မ်ားကို စတင္ ေစာင့္ေရွာက္ ခဲ့သည္။ ၁၉၄၉ ႏွစ္ဦးတြင္ အမ်ဳိးသမီးငယ္ အုပ္စုတစ္စုက သူ႔ထံပူးေပါင္း ပါဝင္လာခဲ့ၿပီး အဆင္းရဲတကာ့ အဆင္းရဲဆံုးမ်ားကို ကူညီမည့္ ဘာသာေရး အသိုက္အၿမံဳသစ္တစ္ခု ဖန္တီးရန္ အုတ္ျမစ္ခ်ခဲ့သည္။ သူ႔ႀကိဳးပမ္းမႈမ်ားမွာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ အပါအဝင္ အိႏၵိယ အာဏာပိုင္တုိ႔၏ အာ႐ံုကို ဖမ္းစားႏိုင္ခဲ့ၿပီး သူတို႔၏ တန္ဖိုးထားမႈကိုလည္း ရခဲ့သည္။
အစ ပထမႏွစ္မ်ားတြင္ အခက္အခဲ ေပါင္းစံုျဖင့္ နပမ္းလံုးခဲ့ရသည္။ သူ႔တြင္ ဝင္ေငြဝင္လမ္း မရွိ။ အစားအေသာက္ႏွင့္ အေထာက္အပံ့မ်ား ရရွိရန္ လွည့္လည္ ေတာင္းခံျခင္းကိုသာ အားကိုးခဲ့ရသည္။ သူ႔ကိုယ္သူ သံသယ ပြားခဲ့မိသည္။ အထီးက်န္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ သီလရွင္ေက်ာင္း၏ သာေတာင့္သာယာ ဘဝကိုပင္ ျပန္ေျပးခ်င္စိတ္ ေပါက္သည္ဟု သူ႔ဒိုင္ယာရီထဲတြင္ ေရးခဲ့သည္။ ၁၉၅ဝ ေအာက္တိုဘာ ၇ ရက္တြင္မူ ဒါနမစ္ရွင္ ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ခြင့္ကို ဗာတီကန္ သာသနာပိုင္ထံမွ ထရီစာ ရခဲ့သည္။ သူ႔စကားအရ ဆိုလွ်င္ မစ္ရွင္မွာ “ဆာေလာင္သူမ်ား၊ အဝတ္မဲ့ အစားမဲ့မ်ား၊ အုိးမဲ့ အိမ္မဲ့မ်ား၊ မသန္စြမ္းသူမ်ား၊ မ်က္မျမင္ မ်ား၊ ကုိယ္ မေကာင္းသူမ်ား၊ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းက အလုိမရွိသူမ်ား၊ ေမတၱာမဲ့ ခံရသူမ်ား၊ ဂ႐ုစိုက္ မခံရသူမ်ား၊ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း အဖို႔ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး ျဖစ္ေနသူမ်ားႏွင့္ လူတိုင္းက ဝိုင္းပယ္ထားသူမ်ား အားလံုးကို ျပဳစုရန္ ျဖစ္သည္။ မ်က္ရည္ တစ္ေပါက္ အက်မခံေစရ”ဟူ၍ ျဖစ္သည္။
အသင္းဝင္ ၁၃ ေယာက္ႏွင့္ စခဲ့ေသာ အသင္းေတာ္ ကေလးမွသည္ ၁၉၉၇ တြင္ သီလရွင္ ဆရာႀကီး ၄ဝဝဝ ေက်ာ္၏ မိဘမဲ့ ေဂဟာမ်ား၊ ေအအိုင္ဒီအက္(စ) ေဂဟာမ်ား၊ ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲေရး ဌာနမ်ား ဖြင့္လွစ္၍ ဒုကၡသည္မ်ား၊ မ်က္မျမင္ ဒုကၡိတမ်ား၊ သက္ႀကီး ရြယ္အိုမ်ား၊ အရက္စြဲသူမ်ား၊ ဆင္းရဲသားမ်ား၊ အိုးမဲ့အိမ္မဲ့မ်ား၊ ေရေဘးသင့္သူမ်ား၊ အငတ္ေဘးႏွင့္ ေရာဂါေဘး သင့္သူမ်ားကို ကမၻာႏွင့္အဝန္း ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ ႏိုင္သည္ထိ ႀကီးထြားလာခဲ့သည္။
ႏိုင္ငံတကာ ဒါနမစ္ရွင္
၁၉၈၂ လက္ဘႏြန္ႏိုင္ငံ ေဘရြတ္ၿမိဳ႕ကို အစၥေရး စီးနင္းတိုက္ခိုက္စဥ္၊ အစၥေရးႏွင့္ ပါလက္စတိုင္း တုိ႔ၾကား အပစ္အခတ္ ယာယီရပ္ရန္ ေမတၱာရပ္ခံ၍ ေရွ႕တန္း ေဆး႐ံုတစ္ခုတြင္ ပိတ္မိေနေသာ ကေလး ၃၇ ေယာက္ကို ကယ္ဆယ္ခဲ့သည္။ အေရွ႕ ဥေရာပ တလႊား ကြန္ျမဴနစ္ႏိုင္ငံ မ်ားသို႔ပင္ သြားေရာက္၍ ကယ္ဆယ္ေရး စီမံကိန္း မ်ားစြာ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့သည္။ အီသီယိုးပီးယား အငတ္ေဘး ဆိုက္သူမ်ားကို သြားေရာက္ကူညီ ေထာက္ပံ့ခဲ့ သည္။ ဆိုဗီယက္႐ုရွား ခ်ာႏိုဘိုင္း ႏ်ဴးကလီးစက္႐ံု ေပါက္ကြဲမႈ မွ ဓာတ္ေရာင္ျခည္သင့္သူမ်ား၊ အာေမးနီးယား ႏိုင္ငံမွ ငလ်င္ေဘးသင့္သူမ်ား ကို သြားေရာက္ျပဳစုခဲ့သည္။ ၁၉၉၁ တြင္ ေမြးရပ္ေျမ အယ္(လ)ေဘးနီးယား ႏိုင္ငံသို႔ ပထမဆံုး အႀကိမ္ ျပန္ေရာက္ၿပီး ဒါနမစ္ရွင္ေက်ာင္း ဖြင့္ေပးခဲ့သည္။ ၁၉၉၆ တြင္ ႏိုင္ငံ ၁ဝဝ ေက်ာ္၌ မစ္ရွင္ ၅၁၇ ေက်ာင္းႏွင့္ စင္တာ ၄၅ဝ အထိ ဖြင့္လွစ္ႏိုင္ခဲ့သည္။
ေသျခင္းတရားႏွင့္ အသိအမွတ္ျပဳခံရသူမ်ား
၁၉၉၇ မတ္ ၁၃ တြင္ က်န္းမာေရး အႀကီးအက်ယ္ ယိုယြင္းလာသျဖင့္ ဒါနသာသနာျပဳ အဖြဲ႕မ်ား၏ အႀကီးအမွဴး အျဖစ္မွ အနားယူၿပီး ၁၉၉၇ စက္တင္ဘာ ၅ တြင္ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါသည္။ ကြန္လြန္ခ်ိန္တြင္ အိႏၵိယႏိုင္ငံက ဘာသာအားလံုးမွ ဆင္းရဲသားမ်ားကို ေပးဆက္ခဲ့ေသာ သူ႔ေက်းဇူးတရားအတြက္ ႏုိင္ငံေတာ္ စ်ာပနအျဖစ္ သတ္မွတ္၍ ထိုက္ထိုက္ တန္တန္ ဂုဏ္ျပဳက်င္းပခဲ့သည္။ သူ႔ေနာက္ဆံုးခရီးကို ဘာသာေပါင္းစံု အဖြဲ႕အစည္း မ်ားေရာ၊ ဘာသာေရးႏွင့္ ကင္းေသာ အဖြဲ႕အစည္း လူပုဂၢိဳလ္မ်ား အားလံုးပါ ေၾကကြဲ တသစြာ ပို႔ေဆာင္ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ၾကသည္။
ပါကစၥတန္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ နာဝပ္(ဇ)ရွရွစ္က “ဆင္းရဲသားမ်ား၊ နာမက်န္း သူမ်ားႏွင့္ ခ်ဳိ႕တဲ့သူမ်ားအတြက္ သူ႔ဘဝ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ျမႇဳပ္ႏွံခဲ့မႈမွာ လူသားမ်ဳိးႏြယ္အေပၚ အျမင့္ဆံုး ေပးဆက္မႈ ျဖစ္ၿပီး ၿပိဳင္စံရွားေသာ အတုမရွိ ျမင့္ျမတ္သည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ တစ္သက္တာ ရွင္သန္ခဲ့သူ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး ျဖစ္သည္”ဟု ဂုဏ္ျပဳ ေျပာၾကား ခဲ့သည္။ ကုလသမဂၢ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္း ပဲရက္(ဇ) ေဒေကြးလ်ားကလည္း “သူဟာ ကုလသမဂၢပါ။ သူဟာ ကမၻာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပါပဲ” ဟု ေျပာၾကားခဲ့သည္။
အိႏၵိယႏိုင္ငံမွ ဂ်ဝါဟာလာေန႐ူး ဆု (၁၉၆၉)၊ Padma Shri ဆု (၁၉၆၂)၊ Bharat Ratna ဆု (၁၉၇၂)ႏွင့္ (၁၉၈ဝ) မ်ား ခ်ီးျမႇင့္ခဲ့သည့္အျပင္ သူ႔ႏွစ္ ၁ဝဝ ျပည့္ ေမြးေန႔ အထိမ္းအမွတ္ အျဖစ္ ငါး႐ူပီတန္ ဒဂၤါးျပားကို ၂ဝ၁ဝ ၾသဂုတ္ ၂၈ တြင္ ထုတ္လုပ္ခဲ့သည္။ ဖိလစ္ပိုင္ အေျခစိုုက္ ရာမြန္မက္(ဂ)ေဆး ေဆးဆု (၁၉၆၂)၊ ပုတ္ရဟန္းမင္းႀကီး ဂၽြန္ ၂၃ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆု (၁၉၇ဝ) Pacem in Terris Award (၁၉၇၆)၊ Order of Australia (၁၉၈၂)၊ U.K ႏွင့္ U.S ၏ Order of Merit ဆု (၁၉၈၃)၊ Balzan Prize ဆု (၁၉၇၈)၊ Albert Schweitzer International Prize ဆု (၁၉၇၅)ႏွင့္ ႏိုဘယ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆု (၁၉၇၉) အပါအဝင္ ဂုဏ္ျပဳဆု မ်ားစြာ ကိုလည္း ခ်ီးျမႇင့္ခံခဲ့ရသည္။
Credit-စာအုပ္လင္႔ေပါင္းစုံ
Source-www.EntrepreneurSME
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။