"နံရံေပၚက အေခါင္းေပါက္"
_________________
_________________
အသက္၉ႏွစ္အ႐ြယ္ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ အလင္းျပန္ေနတဲ့ဖန္သားျပင္တစ္ခုေပၚ မ်က္ႏွာကပ္ၿပီးၾကည့္ေနၾကတယ္။
“ဒါ ဘာလဲ… ႐ုပ္ျမင္သံၾကားလား” တစ္ေယာက္ကေမးတယ္။
“ဟိုခလုတ္ေလးေတြကို ႏွိပ္ၾကည့္ၾကရေအာင္” ေနာက္တစ္ေယာက္က ကီးဘုတ္ကိုလက္ညိဳးထိုးၿပီးေျပာတယ္။
ခလုတ္အားလံုးကို သူတို႔ေလွ်ာက္ႏွိပ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဖန္သားျပင္ ဘာမွ ေျပာင္းမသြားဘူး။ အဲဒီမွာ ခ်က္ခ်င္းပဲ အေယာက္၂ဝေလာက္႐ွိတဲ့ အသက္ ၆ႏွစ္မွ ၁၄ႏွစ္အ႐ြယ္ကေလးေတြ ႐ြာရဲ႕အိမ္က်ဳိအိမ္ၾကားကေန ေျပးထြက္လာၾကတယ္။ အလင္းျပန္ေနတဲ့ “မိုးေပၚကက်လာတဲ့ပစၥည္း”ကို ဘာမ်ားျဖစ္မလဲဆိုတဲ့သိလိုစိတ္နဲ႔႔ ဝိုင္းအံုလာၾကတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ အင္တာနက္တက္လို႔ရတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုးပါ။ မေန႔က ၿမိဳ႕ေပၚကလူေတြေရာက္လာၿပီး ႐ြာလယ္မွာ အုတ္အိမ္ေလးတစ္လံုးေဆာက္ၿပီး ကြန္ပ်ဴတာကို တပ္ဆင္လိုက္တာျဖစ္တယ္။ ကြန္ပ်ဴတာဖန္သားျပင္ကို ျပတင္းေပါက္အျပင္ဖက္ထုတ္ထားလိုက္ပါတယ္။ လာတပ္ဆင္ေပးတဲ့လူေတြက ကေလးေတြကို ဒီစက္ပစၥည္းအသစ္ မင္းတို႔ကစားဖို႔လို႔ပဲ ေျပာခဲ့တယ္။
ကေလးေတြက သူတစ္မ်ဳိး ငါတစ္မ်ဳိးနဲ႔ အႀကံထုတ္ၿပီး စက္အသစ္ကိုႏွိပ္ၾကည့္ၾကတယ္။ စက္က ဘာမွေျပာင္းလဲမသြားဘူး။ ၅မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္က ခလုတ္တခ်ဳိ႕ကိုႏွိပ္လိုက္ရင္ ဖန္သားျပင္ေပၚမွာ ျမားသ႑ာန္ေလးကို ေ႐ြ႕လို႔ရတယ္ဆိုတာကို သိသြားတယ္။ တကယ္လို႔ အလယ္ကခလုတ္ႀကီးကို ႏွိပ္လိုက္ရင္ ပံုအသစ္ထြက္လာတတ္တယ္ဆိုတာကို သိသြားတယ္။ ဟိုစမ္းဒီစမ္းနဲ႔ တေအာင့္ေနေတာ့ ပံုတစ္ခုခုကိုသူႏွိပ္လိုက္မိၿပီး အင္တာနက္ခ်ိတ္သြားေတာ့တယ္။ နာရီအနည္းငယ္အၾကာမွာ သူနဲ႔ တျခားကေလးေတြဟာ ဂိမ္းေတြေဆာ့ကစားေနပါၿပီ။ ဒါဟာ သူတို႔အတြက္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ထိေတြ႔တာဆိုေပမယ့္ သိပ္မၾကာပါဘူး… ဒစၥနီရဲ႕ဝက္ဆုိက္ထဲ သူတို႔ေအာင္ျမင္စြာ ဝင္ေရာက္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့၁ဝႏွစ္က ဒီလိုျမင္ကြင္းမ်ဳိးကို အိႏိၵယႏိုင္ငံ အႏွံ႔အျပားမွာ အႀကိမ္ ၆ဝဝထက္မနည္း ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ပါတယ္။ တကၠသိုလ္ပါေမာကၡ Sugata Mitraက ဒီစိတ္ကူးကိုစတင္ခဲ့တာျဖစ္ၿပီး ဒါကို “နံရံေပၚက အေခါင္းေပါက္”လို႔ အမည္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒီစိတ္ကူးက ဆင္းရဲသားကေလး ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာကို ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ထိေတြ႔ေစတဲ့ အခြင့္အေရးပဲျဖစ္ပါတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာပါတဲ့ ဒီအုတ္အိမ္ငယ္ေလးေတြဟာ ဟိမဝႏၱာေတာင္တန္းေဒသကေန Mumbaiၿမိဳ႕လယ္က အမ်ားျပည္သူနဲ႔ဆိုင္တဲ့ေနရာအထိ ပ်ံ႕ႏွံ႔ခဲ့ပါတယ္။ သတိထားမိခဲ့ရင္ျဖစ္ လူႀကီးေတြၾကားဝင္စြက္ဖက္တာမ်ဳိးမ႐ွိဘဲနဲ႔ ဒီကေလးေတြဟာ သူတို႔ဘာသာသူတို႔ ကြန္ပ်ဴတာကိုသံုးၿပီး အဂၤလိပ္စာနဲ႔သခ်ာၤကို ေလ့လာေနၾကတာကို ေတြ႔ျမင္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးတခ်ဳိ႕က သူတို႔ရဲ႕သင္ယူေလ့လာျခင္းကို အဲဒီေနရာမွာပဲ အုတ္ျမစ္ခ်ခဲ့ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံ၊ ႐ူပေဗဒ၊ ဇီဝေဗဒ.. စတဲ့တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ ျဖစ္လာခဲ့ၿပီး သူတို႔ရဲ႕လက္႐ွိကံၾကမၼာကို တြန္းလွန္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ကေလးေတြက ကြန္ပ်ဴတာပါရမီ႐ွင္ေတြပါ
“၁၉၈၅ခုႏွစ္က နယူးေဒလီမွာ ကၽြန္ေတာ္ကြန္ပ်ဴတာပ႐ိုကရမ္မင္း ဆရာလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ စတာလင္ေပါင္ ၅ဝဝတန္ ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုးကို ကၽြန္ေတာ္ဝယ္ခဲ့ပါတယ္။ အသက္ ၄ႏွစ္အ႐ြယ္႐ွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သားေလးက အဲဒီကြန္ပ်ဴတာကို ေဆာ့ကစားခ်င္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကသူ႔ကို ဒီကြန္ပ်ဴတာကိုကစားဖို႔ လံုးဝစိတ္မကူးနဲ႔လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက ကၽြန္ေတာ္သံုးေနတာကိုပဲ ဆက္ရပ္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္”။ အသက္ ၅၇ႏွစ္႐ွိၿပီျဖစ္တဲ့ Mitra က ရယ္ရင္း ေႏြးေထြးတဲ့အသံနဲ႔ သူ႔အတိတ္ဇာတ္ေၾကာင္းကို လွန္ျပေနခဲ့ပါတယ္။
“ရက္အနည္းငယ္အၾကာမွာ ကြန္ပ်ဴတာထဲက ဖိုင္တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္႐ွာမေတြ႔ခဲ့ဘူး။ commandထဲမွာ dir/w/p လို႔႐ိုက္ထည့္ၾကည့္ပါလား လို႔ ကၽြန္ေတာ့္သားက ကၽြန္ေတာ္ကိုသင္ျပပါတယ္။ သူေျပာတဲ့အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္လုပ္ၾကည့္လိုက္တာ ကၽြန္ေတာ့္ဖိုင္ကို ခ်က္ခ်င္း႐ွာေတြ႔ခဲ့ပါတယ္။ အခ်ိန္တိုတို တစ္လအတြင္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္သားရဲ႕ ကြန္ပ်ဴတာအတတ္က ကၽြန္ေတာ့္ကိုေက်ာ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ေလာကမွာ႐ွိတဲ့ မိဘေတြအတိုင္းပဲ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕သားကို ပင္ကိုစြမ္းရည္႐ွိသူ ပါရမီထူးသူလို႔ ထင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြနဲ႔ ဒီအေၾကာင္းေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ကေလးကလည္း ကြန္ပ်ဴတာပါရမီ႐ွိတဲ့သူလို႔ သိခဲ့ရပါတယ္”
၁၁ႏွစ္အၾကာမွာ Mitra ဟာ NIITအိုင္တီကုမၸဏီရဲ႕ အဓိက သိပၸံပညာ႐ွင္ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ နယူးေဒလီမွာ႐ွိတဲ့ NIITအေဆာက္အဦးႀကီးဟာ ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္နဲ႔ ေဘးခ်င္းကပ္လွ်က္ပါ။ ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္မွာ ဝက္ေတြက အမႈိက္ပံုမွာ ဟိုထိုးဒီဆြနဲ႔ အစာ႐ွာၾကတယ္။ အဲဒီအမႈိက္ပံုမွာပဲ ရပ္ကြက္သားေတြက အေပါ့အေလးစြန္႔ၾကတယ္။ အဲဒီေနရာဟာ ဆင္းရဲသားကေလးေတြရဲ႕ ေဘာလံုးကစားရာေနရာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
NIIT အေဆာက္အဦးရဲ႕ အျပင္နံရံေပၚမွာ အေပါက္အႀကီးအငယ္ေတြ ပြထေနပါတယ္။ Mitraက စူးစမ္းလိုစိတ္နဲ႔ အေပါက္ႀကီးတစ္ေပါက္မွာ ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုး ထိုးထည့္လိုက္တယ္။ အဲဒီအေပါက္က ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ကြက္တိပါပဲ။ ေျမျပင္အျမင့္ တစ္မီတာမျပည့္ပါဘူး။ ကေလးေတြရဲ႕အရပ္နဲ႔မီတာမို႔ သူတို႔အလြယ္တကူ ထိေတြ႔ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔မွာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တစ္ဦးက Mitra ကို “အျပင္မွာ ဟိုကေလးေတြ အင္တာနက္သံုးေနတယ္”လို႔ ဆိုပါတယ္။
“သူတို႔ကို ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္လို႔ မင္းသင္လိုက္ေသးလား”
“ဘယ္လူႀကီးမွ သူတို႔အနားမကပ္ခ့ဲပါဘူး”
Mitra က ေနာက္ထပ္ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုးနဲ႔ ကေလးေတြကစားေနတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာကို ဖမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ လူႀကီးေတြရဲ႕အကူမပါဘဲ သူတို႔ဟာ ကြန္ပ်ဴတာကိုသံုးၿပီး ဂိမ္းကစားေနတာကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ ႏွစ္ပတ္အၾကာမွာ ကြန္ပ်ဴတာကို သူဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ wordဖိုင္တစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ အဲဒီဖိုင္ထဲမွာ ေရာင္စံုစာလံုးေတြနဲ႔ “I Love India”လို႔ ေရးထားတာကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ အဲဒီစာေရးသူကို Mitra႐ွာေတြ႔ခဲ့ပါတယ္။ အသက္ ၈ႏွစ္အ႐ြယ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ပါ။ ကြန္ပ်ဴတာပါေမာကၡ၊ အိုင္တီကုမၸဏီရဲ႕ သိပၸံပညာ႐ွင္ျဖစ္တဲ့ Mitraဟာ အဲဒီေကာင္ေလးရဲ႕ျပသမႈေၾကာင့္ word မွာ စာလံုးကိုအေရာင္ျခယ္တဲ့ ဖန္႐ွင္တစ္ခု႐ွိေသးေၾကာင္းကို သိလိုက္ရပါတယ္။
သိပ္မၾကာပါဘူး… ဖခင္ေတြက ကေလးေတြကို အင္တာနက္ကေန အလုပ္႐ွာေပးဖို႔ ေျပာၾကသလို မိခင္ေတြကလည္း ကိုယ့္ေမြးေန႔နကၡတ္ပံုေတြကို ၾကည့္ခ်င္ေၾကာင္း ေျပာလာၾကပါတယ္။
“ကၽြန္ေတာ့္သားေလးကို စြမ္းရည္ပါရမီ႐ွိသူလို႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ဇနီးထင္ခဲ့ၾကသလိုပဲ သူတို႔လည္း သူတို႔ကေလးေတြကို စြမ္းရည္ပါရမီ႐ွိသူလို႔ ထင္ခဲ့ၾကပါတယ္”
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ Mitra ဟာ “နံရံေပၚက အေခါင္းေပါက္”ဆိုတဲ့အရာန႔ဲ လူထုေတြၾကား လက္ေတြ႔စမ္းသပ္မႈကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့ပါတယ္။ စစခ်င္းမွာေတာ့ ကေလးေတြရဲ႕လက္ခ်က္ေၾကာင့္ ကြန္ပ်ဴတာဖန္သားျပင္ေတြ ပ်က္စီသြားတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ေမးစရာမလိုပါဘူး။ ဒါကို Mitra လည္းသိတယ္။ “အေခါင္းေပါက္”ကို ဘယ္လို ၿမဲၿမံေအာင္လုပ္သင့္တယ္ဆိုတာကို သူေတြးခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ နံရံေပၚက အေခါင္းေပါက္.. အေခါင္းေပါက္ထဲကကြန္ပ်ဴတာေတြဟာ အိႏိၵယႏိုင္ငံရဲ႕ ေတာ႐ြာ၊ ေတာင္တန္းေဒသနဲ႔ ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္ေတြမွာ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ဆက္ပါဦးမယ္….
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။