Burmese Treasure
ျမန္မာျပည္က ဒ႐ိုင္ဘာကင္မ္
Wednesday, November 6, 2013
လမ္းတြင္ တကၠစီတားေနစဥ္ လာရပ္သည့္ကားေပၚမွ ဒ႐ိုင္ဘာမွာ ဆံပင္ရွည္ရွည္ သနပ္ခါးထူထူ လိမ္းက်ံထားသည့္ အသားခပ္ညဳိညဳိ အမ်ဳိးသမီးျဖစ္ေန၍ ႐ုတ္တရက္အ့ံၾသစရာပင္ျဖစ္သည္။
သူက “ကၽြန္မ တကၠစီဆဲြေနတာပါ။ ဘယ္သြားခ်င္လို႔ပါလဲ”ဟု ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးေမးလာသည္။ ၎မွာ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် တကၠစီေမာင္းႏွင္သည့္အလုပ္ျဖင့္ အသက္ေမြးေနသည့္ အသက္ ၄၇ ႏွစ္အရြယ္ ေဒၚေဌးေဌး၀င္းပင္။
သြားမည့္ေနရာကို ေျပာလိုက္သည့္အခါ (ကက/၈၈၉၉) နံပါတ္ျဖင့္ Corona Van အျဖဴေရာင္ ကားေဟာင္းေလး ေမာင္းႏွင္ေနသည့္ ေဒၚေဌးေဌး၀င္းက “ဘယ္ေလာက္မွန္းထားပါသလဲ”ဟု ဆက္ေမးလာသည္။ ထို႔ေနာက္ ခရီးသည္ကို လိုရာခရီးသို႔ ပို႔ေဆာင္ရန္ ဂီယာကို စထုိးလိုက္သည္။
အမ်ဳိးသမီးမ်ားကားေမာင္းျခင္းမွာ မဆန္းလွပါ။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အမ်ဳိးသမီးမ်ား တကၠစီေမာင္းႏွင္ျခင္းမွာ မႀကံဳဖူးသူအတြက္ ထူးဆန္းပါလိမ့္မည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ အမ်ဳိးသမီးအငွားယာဥ္ေမာင္းႏွင္သူ ငါးဦးခန္႔ရွိသည္ဟု တကၠစီသမားမ်ားက ေျပာၾကသည္။ ေဒၚေဌးေဌး၀င္းသည္ ထိုအေရအတြက္တြင္ တစ္ဦးအပါအ၀င္ျဖစ္သည္။
သားႏွစ္ေယာက္မိခင္ ေဒၚေဌးေဌး၀င္းသည္ တကၠစီေမာင္းႏွင္သည့္အလုပ္ကို ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလက စတင္ခဲ့ပါသည္။ ညိဳေမာင္းသည့္အသားအေရကို သနပ္ခါးထူထူလိမ္းထားၿပီး ေနေလာင္ဒဏ္ခံႏိုင္ရန္ ရွပ္အကၤ်ီတစ္ထည္ကို အေပၚမွထပ္၀တ္ထားကာ ဒီဇယ္ကားေလးကို ေမာင္းႏွင္ရင္း ခရီးသည္မ်ားကို ေန႔စဥ္၀န္ေဆာင္မႈေပးလ်က္ရွိပါသည္။ ေယာက္်ားသားမ်ားႏွင့္ ရင္ေပါင္တန္းကာ ေနေလာင္ဒဏ္ကို အန္တုလ်က္ ၿမိဳ႕ျပ၏ မြန္းက်ပ္သည့္ဘ၀ထဲ သမၼာအာဇီ၀ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနသည့္ ေဒၚေဌးေဌး၀င္းကို လိုက္ပါစီးနင္းဖူးသူ ခရီးသည္တိုင္းက ခ်စ္ခင္ေလးစားၾကသည္။
တကၠစီစတင္ေမာင္းစဥ္က မီးပိြဳင့္တြင္ရပ္လွ်င္ အနီးအနားကားမ်ားေပၚမွ အထူးအဆန္းအံ့ၾသၾကည့္မ်ားကို သိပ္မခံႏိုင္ဘဲ မ်က္ႏွာလဲႊထားမိသည္ဟု သူကေျပာသည္။ ယခုအခါေတာ့ မည္သည့္ေနရာေရာက္ေရာက္ မ်က္ႏွာပူစိတ္မရွိေတာ့ဘဲ ေနသားက်သြားခဲ့ၿပီဟုဆိုသည္။
နံနက္ ၃ နာရီထိုးလွ်င္ ေဒၚေဌးေဌး၀င္း အိပ္ရာမွႏိုးပါၿပီ။
တစ္နာရီခဲြခန္႔ ပ႒ာန္းရြတ္ျခင္း၊ ပုတီးစိပ္ျခင္း၊ ေမတၱာပို႔သျခင္းတို႔ကို ျပဳလုပ္ၿပီးပါက ကားကို အိမ္မွထုတ္ပါသည္။ လမ္းထိပ္တြင္ ေရာင္းခ်သည့္ အသုပ္တစ္ပဲြကို စားေသာက္ၿပီးလွ်င္ ေပါင္မုန္႔ထုပ္ႏွင့္ ေရဘူးကို ကားေပၚတင္လ်က္ ဂီယာကို စထိုးလိုက္ျခင္းအားျဖင့္ ၎၏ နံနက္ပိုင္းအလုပ္ခ်ိန္ကို စတင္လိုက္ပါသည္။ မည္သည့္ေနရာတြင္မွ ဂိတ္မထိုးဘဲ ေမာင္းရင္းႏွင့္ရရွိလာသည့္ ခရီးသည္ကို ၀န္ေဆာင္မႈေပးေတာ့မည္ျဖစ္သည္။
နံနက္ပိုင္း ၁၁ နာရီခဲြခန္႔တြင္ မိမိသတ္မွတ္ထားသည့္ ေငြတစ္ေသာင္းခဲြခန္႔ရရွိပါက အိမ္သုိ႔ျပန္ကာ အသက္ ၂၁ ႏွစ္အရြယ္ ကုန္သြယ္ေရေၾကာင္းေကာလိပ္မွ ဘဲြ႕ရထားသူ သားအႀကီး ေစ်းမွ၀ယ္ယူေပးထားသည့္ ဟင္းလ်ာအခ်ဳိ႕ကို ခ်က္္ျပဳတ္ရဦးမည္ျဖစ္သည္။ ထမင္းစားေသာက္ၿပီးပါက ေခတၱအနားယူၿပီး ေန႔လယ္သံုးနာရီခဲြခန္႔တြင္ ၎၏ညေနပိုင္းအလုပ္ခ်ိန္ကို ျပန္လည္စတင္လိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ ည ၇ နာရီခန္႔အထိ တကၠစီေမာင္းႏွင္ၿပီးပါက ေဒၚေဌးေဌး၀င္း၏ တစ္ေန႔တာအလုပ္ခ်ိန္ ၿပီးဆံုးပါၿပီ။
တကၠစီတားမည့္ ခရီးသည္တိုင္းသည္ ေဒၚေဌးေဌး၀င္း ကားရပ္ၿပီးေမးျမန္းပါက ႐ုတ္တရက္ အံ့အားသင့္သြားေလ့ရွိသည္။ တခ်ဳိ႕က ခ်က္ခ်င္းမယံုၾကေပ။ ထို႔ ေၾကာင့္ ၎က မိမိကုိယ္ကို အရင္မိတ္ဆက္၍ တကၠစီေမာင္းႏွင္ေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ဦးစြာေျပာရေလ့ရွိသည္။ သို႔တိုင္ တခ်ဳိ႕ခရီးသည္က “ေရွ႕ခန္းမွာထိုင္လို႔ျဖစ္ရဲ႕လား”ဟု ေမးတတ္ပါေသးသည္။ ထိုအခါ ေဒၚေဌးေဌး၀င္းက “ကၽြန္မ တကၠစီေမာင္းေနတာပါ။ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ကၽြန္မကို စိတ္ထဲမထားပါနဲ႔။ စိတ္ခ်လက္ခ်စီးပါ”ဟု ျပန္ေျဖရသည္။
၎ေမာင္းႏွင္သည့္ကားက အပ္ႏွံရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ထပ္လိုက္ရမည့္စရိတ္ မတတ္ႏိုင္ေသးပါဟု သူကေျပာသည္။ ေဒၚေဌးေဌး၀င္းသည္ ယခင္က ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီးဌာန (ေငြစာရင္း႐ံုး)မွ ၀န္ထမ္းတစ္ဦးျဖစ္ၿပီး ၎၏အမ်ဳိးသားမွာလည္း ယင္းဌာနမွ ဦးစီးအရာရွိတစ္ဦးျဖစ္သည္။ ႐ုံး၀န္ထမ္းအျဖစ္ ၁၉၈၆ တြင္ စတင္လုပ္ကိုင္ခဲ့ၿပီး ၁၉၇၆ ခုႏွစ္တြင္ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့သည္။ ႐ုံး၀န္ထမ္းအျဖစ္ လုပ္ကိုင္ေနစဥ္ အကၤ်ီခ်ဳပ္သည့္အလုပ္ကိုလည္း လုပ္ခဲ့သည္။၂၀၀၁ ခုႏွစ္တြင္ စီအင္န္ဂ်ီကားတစ္စီးကို သူတို႔ပိုင္ဆုိင္ခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္၂၀၀၉ ခုႏွစ္တြင္ အိမ္ေထာင္ေရးၿပိဳကြဲသြားခဲ့ၿပီး အမ်ဳိးသားမွာလည္း ၿပီးခဲ့သည့္ခုနစ္လခန္႔က ဆံုးပါးသြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။
“အမ်ဳိးသားဆီက ဘာတစ္ခုမွ အက်ဳိးမခံစားဖူးဘူး”ဟု သူကေျပာသည္။ ထိုစဥ္ကတည္းက သားႏွစ္ဦး၏ ပညာေရးႏွင့္ မိသားစုစား၀တ္ေနေရးကို ေဒၚေဌးေဌး၀င္း တစ္ဦးတည္း ဒိုင္ခံ႐ုန္းကန္ခဲ့ရသည္။
သို႔ေပမဲ့ ေဒၚေဌးေဌး၀င္းက သူ႔အမ်ဳိးသားႏွင့္ပတ္သက္သည့္ အခ်က္အလက္မ်ားကို ဘယ္ေတာ့မွမေမ့။ “၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာ ၂ ရက္မွာ အိမ္ေထာင္က်တယ္။ အမ်ဳိးသားကေတာ့ ၂၀၁၃ မတ္လ ၃၁ ရက္မွာ ဆံုးသြားပါၿပီ”ဟု သူကဆိုသည္။ ယခုေတာ့ သားႀကီးျဖစ္သူက ကုန္သြယ္ေရေၾကာင္းေကာလိပ္မွ ဘဲြ႕ရရွိထားၿပီး သေဘၤာတက္ႏိုင္ရန္ ေမွ်ာ္လင့္လ်က္ရွိသည္။
သားငယ္ျဖစ္သူကေတာ့ နည္းပညာတကၠသိုလ္ ဂ်ီတီစီပထမႏွစ္ တက္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည္။
႐ံုးအလုပ္မွ ပင္စင္ယူလိုက္စဥ္က ရွိသည့္စီအင္န္ဂ်ီကားေလးကို ဒ႐ိုင္ဘာအငွားခ်ထားခဲ့သည္။ ထိုယာဥ္ေမာင္းက ညေနပိုင္းတြင္ ခပ္ေစာေစာ အလုပ္သိမ္းတတ္သည္။ ထိုအခါ ကားေမာင္းတတ္ေနသည့္ ေဒၚေဌးေဌး၀င္းက ကားျဖင့္ အနီးအနားသို႔ ေစ်း၀ယ္ထြက္ျခင္းမ်ဳိး ျပဳလုပ္ေလ့ရွိသည္။ တကၠစီဆိုင္းဘုတ္တပ္ထားသည့္ ကားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မသိသူတခ်ဳိ႕က ကားကိုလက္ျပတားတတ္သည္။ သူကလည္း လမ္းႀကံဳလွ်င္ လိုက္ပို႔ေလ့ရွိသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ စီအင္န္ဂ်ီကားေလးကို ၆၅ သိန္းျဖင့္ ေရာင္းထုတ္လုိက္ၿပီး ယခုေမာင္းေနသည့္ Corona Van ကားေလးကို ၀ယ္ယူခဲ့သည္။
“ကၽြန္မအေနနဲ႔ ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ ၀င္လုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ တစ္လကို တစ္သိန္းေလာက္ပဲရႏိုင္မယ္။ တကၠစီေမာင္းရင္ တစ္ေန႔ကို အနည္းဆံုးခုနစ္ေထာင္ဆိုရင္ တစ္လကို ႏွစ္သိန္းေလာက္ရႏိုင္မယ္ဆိုၿပီး ကုိယ္တိုင္ကားေမာင္းျဖစ္ခဲ့တာပါ”ဟု သူကရွင္းျပသည္။
သူေမာင္းသည့္ကားကို စီးဖူးသူတိုင္းက သူ႔ဘ၀ကို စိတ္၀င္တစားေမးျမန္းေလ့ရွိၾကသည္။ သူ႔ကားကိုစီးဖူးသူတိုင္းကို သူက မွတ္မိေလ့ရွိသည္။ “အစ္မကားကို ငွားစီးတဲ့သူတုိင္းက အစ္မနဲ႔ ႏွစ္ႀကိမ္ျပန္ဆံုတတ္တယ္။ ထူးထူးဆန္းဆန္းပါ”ဟု သူကေျပာသည္။ အမ်ဳိးသမီးျဖစ္သည့္အတြက္ ညဘက္ ၇ နာရီခန္႔အခ်ိန္ ခရီးသည္ပို႔ေဆာင္ရလွ်င္ ရပ္ကြက္လမ္းမ်ားအထိ မ၀င္ေပးဘဲ နီးစပ္ရာလမ္းမႀကီးေပၚတြင္ ခ်ထားေပးသည္ဟုလည္း သိရသည္။
ေလာကဓံကို ႀကံ႕ႀကံ႕ခံရင္ဆုိင္တြန္းလွန္ေနသည့္ ေဒၚေဌးေဌး၀င္း၏မ်က္ႏွာေပၚတြင္ တက္ႂကြသည့္ဟန္ပန္ႏွင့္ ခိုင္မာသည့္စိတ္ဓာတ္ကို ျမင္ရသည္။ သြက္သြက္လက္လက္ႏွင့္ ျပတ္ျပတ္သားသား စကားေျပာတတ္ၿပီး သားႏွစ္ေယာက္အေပၚတြင္လည္း ႀကီးမားသည့္ရည္မွန္းခ်က္ ထားရွိသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
သားအႀကီးျဖစ္သူ သေဘၤာတက္၍ အဆင္ေျပသည့္အခ်ိန္တြင္ တကၠစီေမာင္းႏွင္ျခင္းကို အခ်ိန္ပိုင္းသာလုပ္ၿပီး အနားယူမည္ဟု သူကစိတ္ကူးထားသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေဒၚေဌးေဌး၀င္းတစ္ေယာက္ တကၠစီယာဥ္ေမာင္းဘ၀မွ ေတာ္႐ံုႏွင့္အနားယူမည့္ပံုမေပၚ။
“ေယာက္်ားေလးေတြ ေမြးထားတဲ့အတြက္ သိပ္အားကိုးမရႏိုင္ဘူး။ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ ရွာရမယ္လို႔ အစ္မကားကိုငွားစီးဖူးတဲ့ အမ်ဳိးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္က အႀကံေပးဖူးတယ္။ နားလို႔ေတာ့ရမယ္မထင္ပါဘူး။ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ လုပ္မယ္လို႔ စဥ္းစားထားတယ္”ဟု သူကေျပာသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ယခင္က အမ်ဳိးသားမ်ားသာ လုပ္ကိုင္ၾကသည့္ လုပ္ငန္းခြင္အခ်ဳိ႕ကို အမ်ဳိးသမီးမ်ား ၀င္ေရာက္လာၾကပါၿပီ။ ၂၁ ရာစုတြင္ အမ်ဳိးသမီးတိုင္းသည္ အိမ္ေထာင္ရွင္မတာ၀န္ကိုသာ မထမ္းေဆာင္ၾကေတာ့ပါ။ အမ်ဳိးသားမ်ားႏွင့္အတူ ရင္ေပါင္တန္းလ်က္ ျဖတ္သန္းေနၾကၿပီျဖစ္ပါသည္။
အမ်ဳိးသမီးယာဥ္ေနာက္လိုက္မ်ား ေပၚလာပါၿပီ။ အမ်ဳိးသမီးေလယာဥ္မွဴးမ်ား ေပၚလာပါၿပီ။ အမ်ဳိးသမီးေရေၾကာင္းပညာရွင္မ်ား ေပၚလာပါၿပီ။ အမ်ဳိးသမီးစစ္ဗိုလ္မ်ား ေပၚလာပါၿပီ။ အမ်ဳိးသမီးအေ၀းေျပးယာဥ္ေမာင္းမ်ား ေပၚလာပါၿပီ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ေရႊေတာင္ၾကားရပ္ကြက္အတြင္း ေယာက္်ားသားမ်ားႏွင့္ ရင္ေပါင္တန္းလ်က္ ဆုိက္ကားနင္းေနသည့္ ေဒၚခင္ႏွင္းစိုးက ဥပမာျဖစ္ပါသည္။
အိမ္ရွိ အလုပ္လုပ္ႏုိင္သည့္သူ အကုန္အလုပ္ထြက္လုပ္ပါမွ စား၀တ္ေနေရး အဆင္ေျပႏုိင္မည့္အေျခအေနမ်ားတြင္ အိမ္ရွင္မမ်ားလည္း အ၀တ္ေလွ်ာ္၊ ထမင္းခ်က္ သီးသန္႔လုပ္ေန၍ မရေတာ့ပါ။
“အမ်ိဳးသမီးေတြအိမ္မွာ ေယာက်္ားလုပ္စာထုိင္စားႏုိင္ေလာက္တဲ့ ေခတ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္တစ္ခုက အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ ဘ၀႐ုန္းကန္မႈပံုသ႑ာန္က ေခတ္အေပၚမူတည္ၿပီး ေျပာင္းလဲလာရတယ္။ ပိုပင္ပန္းလာတယ္လုိ႔ တခ်ိဳ႕ကေျပာေပမဲ့ အမ်ိဳးသားေတြနဲ႔ တန္းတူရင္ေပါင္တန္းလုပ္လာႏိုင္ေတာ့ အရင္လို အိမ္တြင္းပုန္းအႏွိမ္ခံဘ၀က ပိုလြတ္ေျမာက္လာတာေပါ့”ဟု အမ်ိဳးသမီးသတင္းေထာက္တစ္ဦးျဖစ္ၿပီး အိမ္ေထာင္ရွင္မတစ္ဦးလည္းျဖစ္သည့္ မအိမ့္ခုိင္ဦးကသံုးသပ္သည္။
အမ်ိဳးသားတကၠစီယာဥ္ေမာင္းမ်ားကေတာ့ အမ်ိဳးသမီးတခ်ိဳ႕ တကၠစီေမာင္းႏွင္ေနသည့္အေပၚ ခ်ီးက်ဴးၾကသည္။ “တစ္ခါတေလ လမ္းမွာ ပါစင္ဂ်ာလုိက္ပုိ႔ရင္း ႀကံဳဖူးတယ္။ အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ရိွၿပီ။ အမ်ိဳးသမီးႀကီး။ မ်က္မွန္အနက္တပ္ထားတယ္။ အစကမသိဘူး။ ေရွ႕ကေမာင္းတာေႏွးေနလုိ႔ ေအာ္ၿပီးကလိမလုိ႔ ေက်ာ္တက္လုိက္တာ။ ေသခ်ာၾကည့္မွ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္ေနလုိ႔ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ဆက္ေမာင္းလာရတယ္”ဟု တကၠစီသမားတစ္ဦးကေျပာျပသည္။
ေဒၚေဌးေဌး၀င္းကေတာ့ သူ႔လုိပင္ တကၠစီေမာင္းႏွင္ေနသည့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးႏွင့္ လမ္းမွာ တစ္ႀကိမ္ဆံုဖူးသည္ဟု မွတ္မွတ္ရရဆိုသည္။
“လသာမီးပြိဳင့္မွာ ကားပိတ္ေနတုန္း ပ႐ိုေဘာက္စ္ေမာင္းလာတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ေဘးမွာဆံုဖူးတယ္။ သူေရာ၊ ကုိယ္ပါ ခရီးသည္ပါတယ္။ သူလည္း ကိုယ့္ကုိေတြ႕ေတာ့ လက္မေထာင္ျပသြားတယ္။ အရင္က ကုိယ့္၀မ္းေရးအတြက္ တကၠစီေမာင္းေနေပမယ့္ သိမ္ငယ္သလုိခံစားရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး သူလက္မေထာင္ျပတာျမင္ေတာ့ ငါ့လုိလူမ်ိဳးရိွေသးပါလားဆုိၿပီး အားတက္လာတယ္”ဟု ေျပာျပသည္။
တကၠစီေမာင္းႏွင္လာသည့္တစ္ေလွ်ာက္လံုး ယာဥ္အထိအခုိက္လံုး၀မရိွေသးဟု ဂုဏ္ယူ၀င့္ႂကြားစြာေျပာသည့္ ေဒၚေဌးေဌး၀င္းတစ္ေယာက္ ခရီးသည္ကုိ လုိရာခရီးသို႔ ပုိ႔ေဆာင္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေနာက္ထပ္ခရီးသည္ကုိ တင္ေဆာင္ရန္ ဂီယာထိုး၍ ဆက္လက္ေမာင္းႏွင္သြားေလသည္။
လမ္းတြင္ တကၠစီတားေနစဥ္ လာရပ္သည့္ကားေပၚမွ ဒ႐ိုင္ဘာမွာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးျဖစ္ေနပါက မအံ့ၾသပါႏွင့္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လမ္းမမ်ားေပၚတြင္ ေဒၚေဌးေဌး၀င္းကဲ့သို႔ ႀကံ႕ႀကံ႕ခံရင္ဆုိင္ေနသည့္ အမ်ိဳးသမီးတခ်ိဳ႕ တကၠစီေမာင္းေနပါသည္။
ဓာတ္ပုံ- နစ္ကီ
ေရးသားသူ- ဥကၠာကိုကို
7Day News Journal
Wednesday, November 6, 2013
လမ္းတြင္ တကၠစီတားေနစဥ္ လာရပ္သည့္ကားေပၚမွ ဒ႐ိုင္ဘာမွာ ဆံပင္ရွည္ရွည္ သနပ္ခါးထူထူ လိမ္းက်ံထားသည့္ အသားခပ္ညဳိညဳိ အမ်ဳိးသမီးျဖစ္ေန၍ ႐ုတ္တရက္အ့ံၾသစရာပင္ျဖစ္သည္။
သူက “ကၽြန္မ တကၠစီဆဲြေနတာပါ။ ဘယ္သြားခ်င္လို႔ပါလဲ”ဟု ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးေမးလာသည္။ ၎မွာ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် တကၠစီေမာင္းႏွင္သည့္အလုပ္ျဖင့္ အသက္ေမြးေနသည့္ အသက္ ၄၇ ႏွစ္အရြယ္ ေဒၚေဌးေဌး၀င္းပင္။
သြားမည့္ေနရာကို ေျပာလိုက္သည့္အခါ (ကက/၈၈၉၉) နံပါတ္ျဖင့္ Corona Van အျဖဴေရာင္ ကားေဟာင္းေလး ေမာင္းႏွင္ေနသည့္ ေဒၚေဌးေဌး၀င္းက “ဘယ္ေလာက္မွန္းထားပါသလဲ”ဟု ဆက္ေမးလာသည္။ ထို႔ေနာက္ ခရီးသည္ကို လိုရာခရီးသို႔ ပို႔ေဆာင္ရန္ ဂီယာကို စထုိးလိုက္သည္။
အမ်ဳိးသမီးမ်ားကားေမာင္းျခင္းမွာ မဆန္းလွပါ။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အမ်ဳိးသမီးမ်ား တကၠစီေမာင္းႏွင္ျခင္းမွာ မႀကံဳဖူးသူအတြက္ ထူးဆန္းပါလိမ့္မည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ အမ်ဳိးသမီးအငွားယာဥ္ေမာင္းႏွင္သူ ငါးဦးခန္႔ရွိသည္ဟု တကၠစီသမားမ်ားက ေျပာၾကသည္။ ေဒၚေဌးေဌး၀င္းသည္ ထိုအေရအတြက္တြင္ တစ္ဦးအပါအ၀င္ျဖစ္သည္။
သားႏွစ္ေယာက္မိခင္ ေဒၚေဌးေဌး၀င္းသည္ တကၠစီေမာင္းႏွင္သည့္အလုပ္ကို ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလက စတင္ခဲ့ပါသည္။ ညိဳေမာင္းသည့္အသားအေရကို သနပ္ခါးထူထူလိမ္းထားၿပီး ေနေလာင္ဒဏ္ခံႏိုင္ရန္ ရွပ္အကၤ်ီတစ္ထည္ကို အေပၚမွထပ္၀တ္ထားကာ ဒီဇယ္ကားေလးကို ေမာင္းႏွင္ရင္း ခရီးသည္မ်ားကို ေန႔စဥ္၀န္ေဆာင္မႈေပးလ်က္ရွိပါသည္။ ေယာက္်ားသားမ်ားႏွင့္ ရင္ေပါင္တန္းကာ ေနေလာင္ဒဏ္ကို အန္တုလ်က္ ၿမိဳ႕ျပ၏ မြန္းက်ပ္သည့္ဘ၀ထဲ သမၼာအာဇီ၀ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနသည့္ ေဒၚေဌးေဌး၀င္းကို လိုက္ပါစီးနင္းဖူးသူ ခရီးသည္တိုင္းက ခ်စ္ခင္ေလးစားၾကသည္။
တကၠစီစတင္ေမာင္းစဥ္က မီးပိြဳင့္တြင္ရပ္လွ်င္ အနီးအနားကားမ်ားေပၚမွ အထူးအဆန္းအံ့ၾသၾကည့္မ်ားကို သိပ္မခံႏိုင္ဘဲ မ်က္ႏွာလဲႊထားမိသည္ဟု သူကေျပာသည္။ ယခုအခါေတာ့ မည္သည့္ေနရာေရာက္ေရာက္ မ်က္ႏွာပူစိတ္မရွိေတာ့ဘဲ ေနသားက်သြားခဲ့ၿပီဟုဆိုသည္။
နံနက္ ၃ နာရီထိုးလွ်င္ ေဒၚေဌးေဌး၀င္း အိပ္ရာမွႏိုးပါၿပီ။
တစ္နာရီခဲြခန္႔ ပ႒ာန္းရြတ္ျခင္း၊ ပုတီးစိပ္ျခင္း၊ ေမတၱာပို႔သျခင္းတို႔ကို ျပဳလုပ္ၿပီးပါက ကားကို အိမ္မွထုတ္ပါသည္။ လမ္းထိပ္တြင္ ေရာင္းခ်သည့္ အသုပ္တစ္ပဲြကို စားေသာက္ၿပီးလွ်င္ ေပါင္မုန္႔ထုပ္ႏွင့္ ေရဘူးကို ကားေပၚတင္လ်က္ ဂီယာကို စထိုးလိုက္ျခင္းအားျဖင့္ ၎၏ နံနက္ပိုင္းအလုပ္ခ်ိန္ကို စတင္လိုက္ပါသည္။ မည္သည့္ေနရာတြင္မွ ဂိတ္မထိုးဘဲ ေမာင္းရင္းႏွင့္ရရွိလာသည့္ ခရီးသည္ကို ၀န္ေဆာင္မႈေပးေတာ့မည္ျဖစ္သည္။
နံနက္ပိုင္း ၁၁ နာရီခဲြခန္႔တြင္ မိမိသတ္မွတ္ထားသည့္ ေငြတစ္ေသာင္းခဲြခန္႔ရရွိပါက အိမ္သုိ႔ျပန္ကာ အသက္ ၂၁ ႏွစ္အရြယ္ ကုန္သြယ္ေရေၾကာင္းေကာလိပ္မွ ဘဲြ႕ရထားသူ သားအႀကီး ေစ်းမွ၀ယ္ယူေပးထားသည့္ ဟင္းလ်ာအခ်ဳိ႕ကို ခ်က္္ျပဳတ္ရဦးမည္ျဖစ္သည္။ ထမင္းစားေသာက္ၿပီးပါက ေခတၱအနားယူၿပီး ေန႔လယ္သံုးနာရီခဲြခန္႔တြင္ ၎၏ညေနပိုင္းအလုပ္ခ်ိန္ကို ျပန္လည္စတင္လိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ ည ၇ နာရီခန္႔အထိ တကၠစီေမာင္းႏွင္ၿပီးပါက ေဒၚေဌးေဌး၀င္း၏ တစ္ေန႔တာအလုပ္ခ်ိန္ ၿပီးဆံုးပါၿပီ။
တကၠစီတားမည့္ ခရီးသည္တိုင္းသည္ ေဒၚေဌးေဌး၀င္း ကားရပ္ၿပီးေမးျမန္းပါက ႐ုတ္တရက္ အံ့အားသင့္သြားေလ့ရွိသည္။ တခ်ဳိ႕က ခ်က္ခ်င္းမယံုၾကေပ။ ထို႔ ေၾကာင့္ ၎က မိမိကုိယ္ကို အရင္မိတ္ဆက္၍ တကၠစီေမာင္းႏွင္ေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ဦးစြာေျပာရေလ့ရွိသည္။ သို႔တိုင္ တခ်ဳိ႕ခရီးသည္က “ေရွ႕ခန္းမွာထိုင္လို႔ျဖစ္ရဲ႕လား”ဟု ေမးတတ္ပါေသးသည္။ ထိုအခါ ေဒၚေဌးေဌး၀င္းက “ကၽြန္မ တကၠစီေမာင္းေနတာပါ။ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ကၽြန္မကို စိတ္ထဲမထားပါနဲ႔။ စိတ္ခ်လက္ခ်စီးပါ”ဟု ျပန္ေျဖရသည္။
၎ေမာင္းႏွင္သည့္ကားက အပ္ႏွံရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ထပ္လိုက္ရမည့္စရိတ္ မတတ္ႏိုင္ေသးပါဟု သူကေျပာသည္။ ေဒၚေဌးေဌး၀င္းသည္ ယခင္က ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီးဌာန (ေငြစာရင္း႐ံုး)မွ ၀န္ထမ္းတစ္ဦးျဖစ္ၿပီး ၎၏အမ်ဳိးသားမွာလည္း ယင္းဌာနမွ ဦးစီးအရာရွိတစ္ဦးျဖစ္သည္။ ႐ုံး၀န္ထမ္းအျဖစ္ ၁၉၈၆ တြင္ စတင္လုပ္ကိုင္ခဲ့ၿပီး ၁၉၇၆ ခုႏွစ္တြင္ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့သည္။ ႐ုံး၀န္ထမ္းအျဖစ္ လုပ္ကိုင္ေနစဥ္ အကၤ်ီခ်ဳပ္သည့္အလုပ္ကိုလည္း လုပ္ခဲ့သည္။၂၀၀၁ ခုႏွစ္တြင္ စီအင္န္ဂ်ီကားတစ္စီးကို သူတို႔ပိုင္ဆုိင္ခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္၂၀၀၉ ခုႏွစ္တြင္ အိမ္ေထာင္ေရးၿပိဳကြဲသြားခဲ့ၿပီး အမ်ဳိးသားမွာလည္း ၿပီးခဲ့သည့္ခုနစ္လခန္႔က ဆံုးပါးသြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။
“အမ်ဳိးသားဆီက ဘာတစ္ခုမွ အက်ဳိးမခံစားဖူးဘူး”ဟု သူကေျပာသည္။ ထိုစဥ္ကတည္းက သားႏွစ္ဦး၏ ပညာေရးႏွင့္ မိသားစုစား၀တ္ေနေရးကို ေဒၚေဌးေဌး၀င္း တစ္ဦးတည္း ဒိုင္ခံ႐ုန္းကန္ခဲ့ရသည္။
သို႔ေပမဲ့ ေဒၚေဌးေဌး၀င္းက သူ႔အမ်ဳိးသားႏွင့္ပတ္သက္သည့္ အခ်က္အလက္မ်ားကို ဘယ္ေတာ့မွမေမ့။ “၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာ ၂ ရက္မွာ အိမ္ေထာင္က်တယ္။ အမ်ဳိးသားကေတာ့ ၂၀၁၃ မတ္လ ၃၁ ရက္မွာ ဆံုးသြားပါၿပီ”ဟု သူကဆိုသည္။ ယခုေတာ့ သားႀကီးျဖစ္သူက ကုန္သြယ္ေရေၾကာင္းေကာလိပ္မွ ဘဲြ႕ရရွိထားၿပီး သေဘၤာတက္ႏိုင္ရန္ ေမွ်ာ္လင့္လ်က္ရွိသည္။
သားငယ္ျဖစ္သူကေတာ့ နည္းပညာတကၠသိုလ္ ဂ်ီတီစီပထမႏွစ္ တက္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည္။
႐ံုးအလုပ္မွ ပင္စင္ယူလိုက္စဥ္က ရွိသည့္စီအင္န္ဂ်ီကားေလးကို ဒ႐ိုင္ဘာအငွားခ်ထားခဲ့သည္။ ထိုယာဥ္ေမာင္းက ညေနပိုင္းတြင္ ခပ္ေစာေစာ အလုပ္သိမ္းတတ္သည္။ ထိုအခါ ကားေမာင္းတတ္ေနသည့္ ေဒၚေဌးေဌး၀င္းက ကားျဖင့္ အနီးအနားသို႔ ေစ်း၀ယ္ထြက္ျခင္းမ်ဳိး ျပဳလုပ္ေလ့ရွိသည္။ တကၠစီဆိုင္းဘုတ္တပ္ထားသည့္ ကားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မသိသူတခ်ဳိ႕က ကားကိုလက္ျပတားတတ္သည္။ သူကလည္း လမ္းႀကံဳလွ်င္ လိုက္ပို႔ေလ့ရွိသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ စီအင္န္ဂ်ီကားေလးကို ၆၅ သိန္းျဖင့္ ေရာင္းထုတ္လုိက္ၿပီး ယခုေမာင္းေနသည့္ Corona Van ကားေလးကို ၀ယ္ယူခဲ့သည္။
“ကၽြန္မအေနနဲ႔ ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ ၀င္လုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ တစ္လကို တစ္သိန္းေလာက္ပဲရႏိုင္မယ္။ တကၠစီေမာင္းရင္ တစ္ေန႔ကို အနည္းဆံုးခုနစ္ေထာင္ဆိုရင္ တစ္လကို ႏွစ္သိန္းေလာက္ရႏိုင္မယ္ဆိုၿပီး ကုိယ္တိုင္ကားေမာင္းျဖစ္ခဲ့တာပါ”ဟု သူကရွင္းျပသည္။
သူေမာင္းသည့္ကားကို စီးဖူးသူတိုင္းက သူ႔ဘ၀ကို စိတ္၀င္တစားေမးျမန္းေလ့ရွိၾကသည္။ သူ႔ကားကိုစီးဖူးသူတိုင္းကို သူက မွတ္မိေလ့ရွိသည္။ “အစ္မကားကို ငွားစီးတဲ့သူတုိင္းက အစ္မနဲ႔ ႏွစ္ႀကိမ္ျပန္ဆံုတတ္တယ္။ ထူးထူးဆန္းဆန္းပါ”ဟု သူကေျပာသည္။ အမ်ဳိးသမီးျဖစ္သည့္အတြက္ ညဘက္ ၇ နာရီခန္႔အခ်ိန္ ခရီးသည္ပို႔ေဆာင္ရလွ်င္ ရပ္ကြက္လမ္းမ်ားအထိ မ၀င္ေပးဘဲ နီးစပ္ရာလမ္းမႀကီးေပၚတြင္ ခ်ထားေပးသည္ဟုလည္း သိရသည္။
ေလာကဓံကို ႀကံ႕ႀကံ႕ခံရင္ဆုိင္တြန္းလွန္ေနသည့္ ေဒၚေဌးေဌး၀င္း၏မ်က္ႏွာေပၚတြင္ တက္ႂကြသည့္ဟန္ပန္ႏွင့္ ခိုင္မာသည့္စိတ္ဓာတ္ကို ျမင္ရသည္။ သြက္သြက္လက္လက္ႏွင့္ ျပတ္ျပတ္သားသား စကားေျပာတတ္ၿပီး သားႏွစ္ေယာက္အေပၚတြင္လည္း ႀကီးမားသည့္ရည္မွန္းခ်က္ ထားရွိသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
သားအႀကီးျဖစ္သူ သေဘၤာတက္၍ အဆင္ေျပသည့္အခ်ိန္တြင္ တကၠစီေမာင္းႏွင္ျခင္းကို အခ်ိန္ပိုင္းသာလုပ္ၿပီး အနားယူမည္ဟု သူကစိတ္ကူးထားသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေဒၚေဌးေဌး၀င္းတစ္ေယာက္ တကၠစီယာဥ္ေမာင္းဘ၀မွ ေတာ္႐ံုႏွင့္အနားယူမည့္ပံုမေပၚ။
“ေယာက္်ားေလးေတြ ေမြးထားတဲ့အတြက္ သိပ္အားကိုးမရႏိုင္ဘူး။ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ ရွာရမယ္လို႔ အစ္မကားကိုငွားစီးဖူးတဲ့ အမ်ဳိးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္က အႀကံေပးဖူးတယ္။ နားလို႔ေတာ့ရမယ္မထင္ပါဘူး။ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ လုပ္မယ္လို႔ စဥ္းစားထားတယ္”ဟု သူကေျပာသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ယခင္က အမ်ဳိးသားမ်ားသာ လုပ္ကိုင္ၾကသည့္ လုပ္ငန္းခြင္အခ်ဳိ႕ကို အမ်ဳိးသမီးမ်ား ၀င္ေရာက္လာၾကပါၿပီ။ ၂၁ ရာစုတြင္ အမ်ဳိးသမီးတိုင္းသည္ အိမ္ေထာင္ရွင္မတာ၀န္ကိုသာ မထမ္းေဆာင္ၾကေတာ့ပါ။ အမ်ဳိးသားမ်ားႏွင့္အတူ ရင္ေပါင္တန္းလ်က္ ျဖတ္သန္းေနၾကၿပီျဖစ္ပါသည္။
အမ်ဳိးသမီးယာဥ္ေနာက္လိုက္မ်ား ေပၚလာပါၿပီ။ အမ်ဳိးသမီးေလယာဥ္မွဴးမ်ား ေပၚလာပါၿပီ။ အမ်ဳိးသမီးေရေၾကာင္းပညာရွင္မ်ား ေပၚလာပါၿပီ။ အမ်ဳိးသမီးစစ္ဗိုလ္မ်ား ေပၚလာပါၿပီ။ အမ်ဳိးသမီးအေ၀းေျပးယာဥ္ေမာင္းမ်ား ေပၚလာပါၿပီ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ေရႊေတာင္ၾကားရပ္ကြက္အတြင္း ေယာက္်ားသားမ်ားႏွင့္ ရင္ေပါင္တန္းလ်က္ ဆုိက္ကားနင္းေနသည့္ ေဒၚခင္ႏွင္းစိုးက ဥပမာျဖစ္ပါသည္။
အိမ္ရွိ အလုပ္လုပ္ႏုိင္သည့္သူ အကုန္အလုပ္ထြက္လုပ္ပါမွ စား၀တ္ေနေရး အဆင္ေျပႏုိင္မည့္အေျခအေနမ်ားတြင္ အိမ္ရွင္မမ်ားလည္း အ၀တ္ေလွ်ာ္၊ ထမင္းခ်က္ သီးသန္႔လုပ္ေန၍ မရေတာ့ပါ။
“အမ်ိဳးသမီးေတြအိမ္မွာ ေယာက်္ားလုပ္စာထုိင္စားႏုိင္ေလာက္တဲ့ ေခတ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္တစ္ခုက အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ ဘ၀႐ုန္းကန္မႈပံုသ႑ာန္က ေခတ္အေပၚမူတည္ၿပီး ေျပာင္းလဲလာရတယ္။ ပိုပင္ပန္းလာတယ္လုိ႔ တခ်ိဳ႕ကေျပာေပမဲ့ အမ်ိဳးသားေတြနဲ႔ တန္းတူရင္ေပါင္တန္းလုပ္လာႏိုင္ေတာ့ အရင္လို အိမ္တြင္းပုန္းအႏွိမ္ခံဘ၀က ပိုလြတ္ေျမာက္လာတာေပါ့”ဟု အမ်ိဳးသမီးသတင္းေထာက္တစ္ဦးျဖစ္ၿပီး အိမ္ေထာင္ရွင္မတစ္ဦးလည္းျဖစ္သည့္ မအိမ့္ခုိင္ဦးကသံုးသပ္သည္။
အမ်ိဳးသားတကၠစီယာဥ္ေမာင္းမ်ားကေတာ့ အမ်ိဳးသမီးတခ်ိဳ႕ တကၠစီေမာင္းႏွင္ေနသည့္အေပၚ ခ်ီးက်ဴးၾကသည္။ “တစ္ခါတေလ လမ္းမွာ ပါစင္ဂ်ာလုိက္ပုိ႔ရင္း ႀကံဳဖူးတယ္။ အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ရိွၿပီ။ အမ်ိဳးသမီးႀကီး။ မ်က္မွန္အနက္တပ္ထားတယ္။ အစကမသိဘူး။ ေရွ႕ကေမာင္းတာေႏွးေနလုိ႔ ေအာ္ၿပီးကလိမလုိ႔ ေက်ာ္တက္လုိက္တာ။ ေသခ်ာၾကည့္မွ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္ေနလုိ႔ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ဆက္ေမာင္းလာရတယ္”ဟု တကၠစီသမားတစ္ဦးကေျပာျပသည္။
ေဒၚေဌးေဌး၀င္းကေတာ့ သူ႔လုိပင္ တကၠစီေမာင္းႏွင္ေနသည့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးႏွင့္ လမ္းမွာ တစ္ႀကိမ္ဆံုဖူးသည္ဟု မွတ္မွတ္ရရဆိုသည္။
“လသာမီးပြိဳင့္မွာ ကားပိတ္ေနတုန္း ပ႐ိုေဘာက္စ္ေမာင္းလာတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ေဘးမွာဆံုဖူးတယ္။ သူေရာ၊ ကုိယ္ပါ ခရီးသည္ပါတယ္။ သူလည္း ကိုယ့္ကုိေတြ႕ေတာ့ လက္မေထာင္ျပသြားတယ္။ အရင္က ကုိယ့္၀မ္းေရးအတြက္ တကၠစီေမာင္းေနေပမယ့္ သိမ္ငယ္သလုိခံစားရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး သူလက္မေထာင္ျပတာျမင္ေတာ့ ငါ့လုိလူမ်ိဳးရိွေသးပါလားဆုိၿပီး အားတက္လာတယ္”ဟု ေျပာျပသည္။
တကၠစီေမာင္းႏွင္လာသည့္တစ္ေလွ်ာက္လံုး ယာဥ္အထိအခုိက္လံုး၀မရိွေသးဟု ဂုဏ္ယူ၀င့္ႂကြားစြာေျပာသည့္ ေဒၚေဌးေဌး၀င္းတစ္ေယာက္ ခရီးသည္ကုိ လုိရာခရီးသို႔ ပုိ႔ေဆာင္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေနာက္ထပ္ခရီးသည္ကုိ တင္ေဆာင္ရန္ ဂီယာထိုး၍ ဆက္လက္ေမာင္းႏွင္သြားေလသည္။
လမ္းတြင္ တကၠစီတားေနစဥ္ လာရပ္သည့္ကားေပၚမွ ဒ႐ိုင္ဘာမွာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးျဖစ္ေနပါက မအံ့ၾသပါႏွင့္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လမ္းမမ်ားေပၚတြင္ ေဒၚေဌးေဌး၀င္းကဲ့သို႔ ႀကံ႕ႀကံ႕ခံရင္ဆုိင္ေနသည့္ အမ်ိဳးသမီးတခ်ိဳ႕ တကၠစီေမာင္းေနပါသည္။
ဓာတ္ပုံ- နစ္ကီ
ေရးသားသူ- ဥကၠာကိုကို
7Day News Journal
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။