ရန္ကုန္အၿပည္ၿပည္ဆိုင္ရာေလဆိပ္မွာ က်ေနာ္မုန္းတဲ႕ေကာင္တာစားပြဲေလးတစ္လံုးရိွပါတယ္။သကၠရဇ္ 2000 ကစလို႔ က်ေနာ္ မေလးရွားကေန ၿမန္မာၿပည္ကို ၿပန္လည္ၿဖစ္တဲ႕ေလးၾကိမ္တိုင္းမွာ အဲ႕ဒီ႕ေကာင္တာကေလးရဲ႕ဆက္ဆံေရးက က်ေနာ႔အေပၚမေၿပာင္းလည္းေသးပါဘူး။ သစၥာရိွတုန္းပါပဲ။လူေတြဘယ္ေလာက္ေၿပာင္းေၿပာင္း သူထားခဲ႕တဲ႕မူ ကေတာ႔ ခုထိမေဟာင္းႏိုင္ေသးဘူးေလ။သူ႕ရဲ႕ဆက္ဆံေရးဘယ္လိုဆိုတာ က်ေနာ္တစ္ေယာက္တ
...ည္းတင္မကပဲ ၿပန္ဖူးတဲ႕သူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း သိၿပီးသားၿဖစ္ေနေလာက္ၿပီထင္ပါတယ္။သူတင္ဆက္ဆံေရးေကာင္းတာမဟုတ္ပါဘူး။ အင္မီေဂးရွင္းက အကိုတစ္ခ်ိဳ႕လဲ ေကာင္းၾကပါေသးတယ္။
၀င္လာလာၿခင္းႏုတ္ခြန္းဆက္ရွာပါတယ္။လိုအပ္တာေတြ ေရးလို႔အၿပီးမွာ ၿပံဳးလွ်က္ (ညီေလး တစ္ခုခုလုပ္ေပးခဲ႕ဦးေလကြာ )တဲ႕။ေလသံမာမာနဲ႕ေၿပာတာမဟုတ္ပါဘူး။တစ္ဖက္လူနား၀င္ေအာင္ ခပ္တိုးတိုးေလးေၿပာတာပါ။က်ေနာ္ကလဲ ေလဆိပ္ရဲ႕အထာေတြကိုနပ္ေနၿပီဆိုေတာ႔
ဘာကိုဆိုလိုတယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္ၿပီးသားေလ။ခက္ေနတာက က်ေနာ္တို႔ကလဲ ခ်မ္းသာလို႔ၿမန္မာၿပည္ကိုၿပန္ေနတာမွမဟုတ္ပဲဗ်ာ။
အဲ႕ဒီ႔ေတာ႔ေစ်းနဲနဲညိွရတာေပါ႔ေနာ္။ညိွရတယ္ဆိုလို႔ က်ေနာ္႔ပက္စပို႕မွာ ဘာမွမမွန္တာမရိွဘူးေနာ္။ပါမစ္ကအစ အခြန္ေဆာင္ထားတာအဆံုး အားလံုး
အမွန္ေတြၾကီးပဲ။အၿပစ္မယူရက္ပါဘူး။ဒီလိုေတာင္းရမယ္လို႔ မိရိုးဖလာခြင္႔ၿပဳထားတဲ႕ ဥပေဒမ်ားရိွေနလားမွမသိတာ။
အဲ႕ဒါနဲ႕က်ေနာ္လဲ မေလးရွားမွာ က်တဲ႕ေခ်ြးေတြမေၿခာက္ေသးပဲ စိုေနတဲ႕ဆယ္တန္အနီေလးႏွစ္ရြက္ကို လူမၿမင္ေအာင္ ထုတ္ကာေပးခဲ႕မိတယ္ေလ။
ကိုယ္ခ်င္းစာေပးလို႔ရပါတယ္။သားသမီးမေကာင္း မိဘေခါင္းဆိုသလိုေပါ႔ေနာ္။တင္းက်ပ္တဲ႕အုပ္ထိမ္းမႈေအာက္မွာ ကိုယ္႔ပါကိုယ္သတၱိရိွေနတာဆိုရင္ေတာ႔ တစ္မ်ိဳးေပါ႔။ေက်းဇူးတင္ရမွာက က်ေနာ္တို႔သဒၵါသေလာက္ ယူရွာပါတယ္။ေအာ္ ....စကားကေၿပာေနရင္းနဲ႕လမ္းေၾကာင္းလြဲသြားတယ္။
က်ေနာ္မုန္းတဲ႕ေကာင္တာေလးအေၾကာင္းဆက္ေၿပာပါဦးမယ္။အင္မီေဂးရွင္းၿဖတ္ၿပီး ဘက္ေဂ႕ယူတဲ႕အနားကေကာင္တာေလးပါ။ဘက္ေဂ႕ေတြလည္ေနတဲ႕
အနားကိုလူေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႕ လူငယ္တစ္ေယာက္ ဒါမွမဟုတ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ အနားကိုကပ္လာပါေတာ႔တယ္။ေလယဥ္ကြင္းက၀န္ထမ္းလား၊ေစတနာ႔၀န္ထမ္းလား၊ ဘက္ေဂ႕ေကာင္တာကို ကန္ထရိုက္ဆြဲထားတဲ႕သူလားေတာ႔မသိဘူးခင္ဗ်။ လည္ပင္းမွာဘာကဒ္မွဆြဲထားတာလဲမေတြ႔ရဘူး။ယူနီေဖာင္းလဲ၀တ္ထားတာမဟုတ္တာ႔မွန္းလို႔မရဘူးေပါ႔ေနာ္။က်ေနာ္ ၿပန္ေနၾကအေခါက္တိုင္းမွာ ၾကားေနၾကစကားေလးတစ္ခြန္းကလဲ ခုခ်ိန္ထိမေၿပာင္းလည္းေသးဘူးခင္ဗ်။ ( အကို အိတ္ေတြကို မေမႊေစခ်င္ရင္ နဲနဲပါးပါးၾကည္႔လုပ္ေပးသြားလိုက္ပါ )တဲ႕။ (က်ေနာ္ တစ္ခါတည္းတြန္းၿပီးထြက္သြားေပးလိုက္မယ္) တဲ႕။အဲ႕ဒီ႔စကားေလးတစ္ခြန္းက ေလဆိပ္၀န္းထမ္းေတြရဲ႕ သင္ရိုးညႊန္းတမ္းထဲမွာပါမ်ားေနသလားဆိုတာ ေလဆိပ္နဲ႕နီးစပ္သူေတြကို ေမးၾကည္႔ရဦးမယ္။ဘာၿဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ လူေတြေၿပာင္းသြားေပမယ္႔ ခုခ်ိန္ထိ
ေၿပာတဲ႕စကားေတြက တူေနေသးတယ္ေလ။နဲနဲစဥ္းစားစရာၿဖစ္ေနၿပီ။
အဲ႕ဒါနဲ႕က်ေနာ္လဲ အိပ္ထဲက လက္က်န္ေငြေလးကိုၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ 19 က်ပ္လားပဲက်န္ေတာ႔တယ္ေလ။က်ေနာ္က ဒါအကုန္ပဲဆိုၿပီးထုတ္ေပးလိုက္ေတာ႔
( အကိုကလဲဗ်ာ ...ဒီေလာက္ေလးပဲလား ၿမန္မာေငြနဲ႕တြက္ၾကည္႔ရင္ ဘာရမွာမို႔လို႔လဲ )တဲ႕ဗ်ာ။က်ေနာ္လဲ ပိုက္ဆံအိပ္ဖြင္႔ၿပီးၿပလိုက္တယ္ေလ။
တကယ္ကို ဘာမွမရိွေတာ႔တာ။ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးထပ္ေပးလို႔ရမလဲ။တကယ္လို႔မ်ား ပိုက္ဆံတစ္ၿပားမွပါမလာရင္ ေလဆိပ္မွာညအိပ္ရမလိုၿဖစ္ေနတယ္။
ဒါမွမဟုတ္ အိတ္ေတြကိုေနာက္ေန႔မွပိုက္ဆံနဲ႕လာေရြးရမလိုၿဖစ္ေနတယ္။သူတို႔လိုခ်င္တဲ႕ ေငြ amount မရေတာ႔ အၿပံဳးဆိုတာလဲ ေ၀လာေ၀းေပါ႔ဗ်ာ။
က်ေနာ္ေၿပာခ်င္တာက အဲ႕ဒီ႔ေကာင္တာကလူေတြက အင္မီေဂးရွင္းေလာက္သေဘာမေကာင္းဘူးခင္ဗ်။ေပးတာယူ ေက်ြးတာမစားဘူး။ လူကို ကြန္ပလိန္းၿပန္ၿပန္တက္တယ္။
ေအာ္ ...2004 ခုႏွစ္တုန္းက အၿဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုကို သတိရလို႔ေၿပာရဦးမယ္။အဲ႕ဒီ႔တစ္ေခါက္ၿပန္လာတုန္းက ထံုးစံအတိုင္းပဲ အထက္ကေၿပာခဲ႕တဲ႕စကားေလးနဲ႕ႏုတ္ခြန္းဆက္ရွာတယ္။က်ေနာ္လဲ အိတ္ေတြဆြဲရလို႔ ပင္ပန္းၿပီးစိတ္နဲနဲတိုေနခ်ိန္ဆိုေတာ႔ ပိုက္ဆံတစ္ၿပားမွမေပးၿဖစ္လိုက္ဘူးေလ။ဒါနဲ႕က်ေနာ႔ရဲ႕ ဘက္ေဂ႕ကိုစားပြဲေပၚမွာတင္ၿပီးဖြင္႔ၾကည္႔မယ္တဲ႕ေလ။ခက္ထားတဲ႕ေသာ႔က အလြယ္တကူရွာမရလို႔ အိတ္ရဲ႕ဇစ္ ကိုအခ်ြန္နဲ႕ထိုးခြဲၿပီး ၾကက္ယက္သလို ေမြေနာက္က်ပါေတာ႔တယ္။အိတ္အသစ္ၾကီးရဲ႕ဇစ္လဲ သံုးလို႔မရေတာ႔ေအာင္ ပ်က္စီးသြားပါတယ္။က်ေနာ္တစ္ခုစဥ္းစားမိတယ္။သူတို႔က ဘာကိုလိုခ်င္တာလဲ။ဘာၿဖစ္လို႔အသည္းအသန္ရွာေနရတာလဲ။ေလယဥ္ကြင္းလံုၿခံဳေရးအတြက္
ဗံုးေတြဘာေတြ ရွာတာဆိုရင္ေတာ႔ ဒီအဆင္႔ေရာက္မွရွာေနလို႔အပိုပဲေလ။တကယ္လို႔မ်ား က်ေနာ႔ရဲ႕အိတ္ထဲမွာ ဗံုး၊ ဒါမွမဟုတ္ ေသနတ္၊ မူးယစ္ေဆး၀ါးတစ္မ်ိဳးမ်ိဳး ကိုမဆိုထားနဲ႕ ဓါးေၿမာင္ေလးတစ္ေခ်ာင္းပါလာရင္တာင္ မေလးရွားေလယဥ္ကြင္းရဲ႕ လံုၿခံဳေရးစစ္စတန္ေတြကသိပါတယ္။
က်ေနာ္လဲ ၿမန္မာၿပည္ကိုေတာင္ေရာက္လာမွာမဟုတ္ေတာ႔ပါဘူး။
ၿပီးေတာ႔လဲ က်ေနာ္တို႔ဘက္ေဂ႕ေတြဆိုတာ ေလယဥ္ေပၚကိုမတက္ခ်င္အခ်ိန္ထဲက စစ္ေဆးၿပီးတာနဲ႕ကိုင္ခြင္႔ေတာင္ရိွေတာ႔မွမဟုတ္တာ။
ဒီဘက္ကိုေရာက္ေတာ႔လဲ သူတို႔ေရွ႔မွာတခါတည္းဆြဲယူလာတာၿမင္ေနတာပဲေလ။အဲ႕ဒါကိုအသည္းအသန္ေမႊၿပီးရွာေနတယ္ဆိုေတာ႔ စဥ္းစားစရာပါပဲ။
မေလးရွားရဲ႕ လံုၿခံဳေရးစစ္စတန္နဲ႕ ပစၥည္းေတြက ရန္ကုန္ေလဆိပ္ေလာက္စိတ္မခ်ရလို႔လာ။
က်ေနာ႔ သေဘာအရဆိုရင္ေတာ႔ အဲ႕ဒီ႔ေကာင္တာက အပိုသက္သက္မ်ားၿဖစ္ေနသလားလို႔ပါ။မေလးဘက္ေလဆိပ္အထြက္မွာလဲ ရဲေလးႏွစ္ေယာက္ေလာက္နဲ႕ အဲ႕ဒီ႔လိုေကာင္တာေလးရိွပါတယ္။ဒါေပမယ္႔လူကိုတစ္ခ်က္ၾကည္႔ၿပီးၿပီးသြားတာပဲေလ။ အရမ္းၾကီးမသကၤၡာမွပဲ ေခၚစစ္ၾကတာပါ။အၿပံဳးေလးေပးလိုက္ရံုပါပဲ။ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ကေတာ႔ ခက္တယ္ဗ်ိဳ႕။ၿပံဳၿပလဲမရ ငိုၿပလဲမရနဲ႕ဗ်ာ။ ေငြခ်မွ ထြက္ခြင္႔ရတဲ႕ဘ၀ေလ။
က်ေနာ္႔စကားကို ၿပန္ဆက္ပါရေစ။ မ်က္စိေရွ႔မွာ က်ေနာ႔အိတ္ကို ေမွာက္မခ်ခင္ ပါလာတဲ႕ဆယ္တန္သံုးရြက္ကို ထုတ္ေပးလိုက္ပါေတာ႔တယ္။ဒါေတာင္မွ
အိတ္ကိုေမႊတဲ႕ေကာင္တာက မမေခ်ာေလးက ခြင္႔မလြတ္ေသးဘူးခင္ဗ်။(ရွင္ေပးတဲ႕ပိုက္ဆံသံုးဆယ္က က်မတို႔အဖြဲ႕ဘာလုပ္လို႔ရမွာလဲ )တဲ႕။
က်ေနာ္လဲ စကားေတြအမ်ားၾကီးထပ္မေၿပာခ်င္ေတာ႔တာနဲ႕ေနာက္ထပ္ဆယ္တန္ႏွစ္ရြက္ ထုတ္ေပးလိုက္မွ မ်က္ႏွာမွာ ၿပံဳးေရာင္နဲနဲေလးသန္းလာပါေတာ႔တယ္။က်ေနာ္လဲ ဟစ္တလာရဲ႕ ေအာ႔ဇေ၀႔အက်ဥ္းေထာင္ၾကီးထဲကေန လြတ္ေၿမာက္လာတဲ႕ပီတိမ်ိဳးနဲ႕မိသားစုကို
လက္ဆြဲႏုတ္ဆက္ႏိုင္ေတာ႔တယ္ေလ။
ေနာက္ဆံုးအႏွစ္ခ်ဳပ္အေနနဲ႕ေၿပာရရင္ေတာ႔ က်ေနာ္တို႔ ၿမန္မာၿပည္အေနနဲ႕ဒီမိုကေရစီပန္းတိုင္ကိုေရွာက္လွမ္းေနတဲ႕အခ်ိန္မွာ ပထမဦးဆံုးေၿခလွမ္းေတြ
ကအစ အဖ်က္ပေယာဂေတြမပါလာေစခ်င္တာအမွန္ပဲေလ။ၿပီးေတာ႔ ၀န္ထမ္းတိုင္းကလဲ မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္ရဲ႕နားလည္မႈေလးေတြနဲ႔ ေခါင္းေပၚမွာခ်ိတ္ထားတဲ႕ေဆာင္ပုဒ္ေလးေတြကို တက္ႏိုင္သေလာက္ အေလးထားေစလိုပါတယ္။အထူးသၿဖင္႔
အမည္မေဖာ္တဲ႕အေကာင္႔ေတြနဲ႕ သတင္းေပါင္းစံုအြန္လိုင္းေပၚေရာက္ေနတဲ႕ေခတ္ၾကီးထဲမွာ ၿခင္တစ္ေကာင္သားဖြားဖို႔အတြက္ေတာင္ မလြတ္လပ္ေတာ႔ဘူးဆိုတာကို သတိထားေစလိုပါတယ္။ကိုယ္ေကာင္းရင္ ေခါင္းမေရြ႕ဘူးဆိုတဲ႕ စကားပံုေလးအတိုင္း က်ေနာ္တို႔ၿမန္မာၿပည္သားေတြအားလံုး တစ္ဦးမက်န္ စိတ္ဓါတ္ စည္းကမ္းကအစ အားလံုးေကာင္းေနၿပီဆိုရင္ေတာ႔ ဒီမိုကေရစီဆိုတဲ႕ပန္းတိုင္ကလဲ
ဘယ္ကိုမွေရြ႕မသြားမွာေသခ်ာပါတယ္။
ဒီပို႔စ္ ေလးက က်ေနာ႔ရဲ႕ကိုယ္ေတြ႔အၿဖစ္အပ်က္ေလးေတြမလို႔ အၿမင္တူတဲ႕သူမ်ားလက္ခံတယ္ဆိုရင္ ထပ္ၿပီးရွယ္သြားေပးၾကပါ။တကယ္လို႔သေဘာထားေသးတယ္လို႔ယူဆတယ္ဆိုရင္ေတာ႔ ေပါက္ကရေတြမေရးသြားပဲ မသိခ်င္ေယာင္ဆာင္သြားေပးပါ
လို႔ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္။
ကိုေဇာ္( မေလးရွား )
4.4.2013
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။