ေက်ာ္သူနဲ႔ မူဆာ ဘယ္သူက ေသြးပိုရဲသလဲ ?
စိန္ကုလားကို တာေမြအ႐ိုးကုန္းကလို႔သာ နာမည္တပ္ရတာ။ တကယ္ေတာ့ တာေမြအိုးစုထြက္ လူမိုက္တစ္ေယာက္ပဲ ဆိုပါေတာ့။ အဲဒီအခ်ိန္က ရန္ကုန္မွာ “ဇ” ရွိတဲ့ လူမိုက္ေတြက တာေမြအိုးစုနဲ႔ ၾကည့္ျမင္တိုင္ ဆင္မလုိက္ကပဲ ထြက္လာေလ့ရွိပါတယ္။ စိန္ကုလားနဲ႔ မအူကုန္းသား မူဆာက တာေမြအပိုင္သားခ်င္းဆိုေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ “အိုးစား”ေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ စုိးျမတ္ႀကီး မရွိတဲ့ေနာက္ အင္းစိန္ေထာင္မွာ “ေဆး႐ံုႀကီးအုပ္စု”က ေနရာပိုရလာတယ္။ ေဆး႐ံုႀကီးအုပ္စုဆုိတာကေတာ့ ေဆး႐ံုႀကီး ရင္ခြဲ႐ံုမွာ မ်ိဳး႐ိုးစဥ္ဆက္ အလုပ္လုပ္လာခဲ့တဲ့ အိႏိ္ၵယႏြယ္ဖြားေတြကို ဆိုလုိတာပါ။ သူတို႔ေတြက အေရးအခင္းေခါင္းျဖတ္နဲ႔ အစုလိုက္ေထာင္က်လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ထဲမွာ စိန္၀င္းနဲ႔ မတ္သီး၀ါးလားတို႔က ထင္ရွားပါတယ္။ သူတို႔ကို ခ်ဳပ္ထားတာကေတာ့ မူဆာပါပဲ။ လူမ်ိဳးေရးအရလည္း ပိုၿပီးစည္းလံုးတာေပါ့။
သူတို႔အုပ္စုက စုိးျမတ္ႀကီးမရွိေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာ စုိးျမတ္ႀကီးရဲ႕ အစြယ္အပြားေတြကိုပါ ရွင္းပစ္ခ်င္တာပါ။ ေထာင္အာဏာပိုင္နဲ႔ ေပါင္းၿပီး မူဆာက စုိးျမတ္ႀကီးတပည့္တခ်ိဳ႕ကို ေထာင္ေျပာင္းထည့္ၿပီး တခ်ိဳ႕ကို ရဲဘက္ထည့္တဲ့နည္းနဲ႔ ရွင္းေနပါတယ္။ ရွင္းရမယ့္အထဲမွာ ေက်ာ္သူလည္းပါလာတယ္။ တစ္ရက္ေတာ့ ေက်ာ္သူေနတဲ့ အေဆာင္ထဲကို မူဆာနဲ႔ သူ႔တပည့္ေတြ ေရာက္လာတယ္။ မူဆာက “ေက်ာ္သူ (ဘ) ဦးလွေမာင္” ဆိုၿပီး ေအာ္လိုက္တယ္။ ေက်ာ္သူက အိပ္ေနရာက ထလာတယ္။ ေထာင္ေျပာင္းဆိုရင္ ညဘက္မွေခၚေလ့ရွိၿပီး ေန႔ခင္းဘက္ေခၚတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ရဲဘက္ထြက္ဖို႔ ေခၚတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာသြားတယ္။ ေက်ာ္သူက မူဆာ့ကို “မင္း လာေနာက္ေနတာလား”လုိ႔ လွမ္းေမးတယ္။ ေမးလည္းေမးေလာက္စရာပဲ။ စိုးျမတ္ႀကီးရွိကတည္းက ေက်ာ္သူ ရဲဘက္မထြက္ရေအာင္ ေထာင္က်႐ံုးကိုသာမက အက်ဥ္းဦးစီးဌာန႐ံုးခ်ဳပ္အထိ အကုန္အက်ခံထားခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာ္သူေခတ္ ကုန္သြားပါၿပီ။ မူဆာက မခ်ိဳမခ်ဥ္ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ “ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လိုက္ဦး ေက်ာ္သူ၊ မင္းတကယ္ ရဲဘက္ထြက္ရမွာ” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ေက်ာ္သူမ်က္ႏွာ ရဲခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါဟာ သူတို႔ေလာကထဲမွာ သက္သက္ အရွက္ခြဲတာလို႔ ခံစားလိုက္ရတယ္။ ေက်ာ္သူက ေထာင္းခနဲ ေဒါသထြက္သြားၿပီး လွမ္းေျပာတယ္။
“ဟိတ္ေကာင္မူဆာ ရဲဘက္ မထြက္ေအာင္ လုပ္တဲ့နည္းရွိတယ္ သိလား”
“ေအး ရွိရင္ လုပ္ၾကည့္လုိက္ေလကြာ”
ေက်ာ္သူက မူဆာမ်က္ႏွာနားကို တုိးကပ္လိုက္ၿပီး မ်က္လံုးခ်င္းဆိုင္ ေျပာလိုက္တယ္။
“ၾကည့္ထားလိုက္၊ ေက်ာ္သူ ဘယ္ေတာ့မွ ရဲဘက္ထြက္မွာ မဟုတ္ဘူး”
မူဆာက အပိုင္လုပ္ၿပီးသားမို႔ ေက်ာ္သူ႔ကို ရင္မဆိုင္ေတာ့ဘဲ အေလ်ာ့ေပးလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာ္သူကိုလည္း မခံခ်င္ေအာင္ ေလခၽြန္ၿပီး ျပန္ထြက္သြားတယ္။ ေက်ာ္သူက ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ၿပီးပံုပဲ။ ရဲဘက္ထြက္ဖို႔အတြက္ စာရင္းထဲပါတဲ့ အက်ဥ္းသားတခ်ိဳ႕က အိပ္ယာလိပ္ေတြ၊ အ၀တ္အစားေတြ သိမ္းဆည္းေနေပမယ့္ ေက်ာ္သူကေတာ့ ဘာမွမလုပ္ဘဲ ေတာင္ယာထဲကို ထြက္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အေဆာင္၀ကေန ေျခက်င္းခတ္ဖို႔ ေခၚရင္သြားမယ့္ပံုစံနဲ႔ ေစာင့္ေနတယ္။ မ်က္လံုးကေတာ့ အၿငိမ္မေနဘူး။ မိန္းေဂ်းလ္က လႈပ္ရွားမႈေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။ မိန္းေဂ်းလ္ဆိုတာက အင္းစိန္ေထာင္တစ္ခုလံုးရဲ႕ လူ၀င္လူထြက္ေတြကို ကြပ္ကဲရတဲ့ ေနရာျဖစ္ၿပီး ေထာင္မွဴးႀကီးေတြ၊ ေထာင္မွဴးေတြ ႐ံုးထိုင္တဲ့ေနရာ ျဖစ္ပါတယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ မူဆာက ရဲဘက္ထြက္မယ့္ လူစာရင္းပါတဲ့ စာရြက္ေတြကို ကိုင္ၿပီး ေထာင္မွဴးႀကီး႐ံုးခန္းက ထြက္လာတယ္။ ေက်ာ္သူက အေဆာင္၀ကေနၿပီး မူဆာကို “ခဏ”ဆိုၿပီး လွမ္းေခၚလိုက္တယ္။ မူဆာက တစ္ခုခုေမးမယ္ထင္ၿပီး ေရာက္အလာမွာ ေက်ာ္သူက ခါးၾကားမွာ ၀ွက္ထားတဲ့ သံခၽြန္နဲ႔ ဆင့္ထိုးေတာ့တာပဲ။ မူဆာက အံ့ၾသလြန္းလို႔ ခုခံခ်ိန္ေတာင္မရဘူး။ ေက်ာ္သူက သူ႔ကို ခၽြတ္နဲ႔ထိုးေနပါတယ္ ဆိုၿပီး ေအာ္ဟစ္ေျပးလႊားေနတယ္။ ႐ုတ္တရက္ဆိုေတာ့ ဘယ္သူကမွလည္း ၀င္မဆြဲရဲဘူး။ မူဆာက အေရးအေၾကာင္းမွာေသြး ပ်က္ေနတာကေတာ့ အားလံုးျမင္လိုက္ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေထာင္၀ါဒါေတြ ေရာက္လာၿပီး ေက်ာ္သူကို ဖမ္းခ်ဳပ္လိုက္တယ္။ ေက်ာ္သူက ေအးေအးေဆးေဆးပဲ မခုခံဘဲ အဖမ္းခံပါတယ္။ မူဆာကေတာ့ ခၽြတ္နဲ႔ထုိးထားတဲ့ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ၀န္ထမ္းေတြက ေသြးအလိမ္းလိမ္း ျဖစ္ေနတဲ့ မူဆာကို အင္းစိန္ေဆး႐ံုးကို အျမန္ဆံုး Refer ထုတ္လုိက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မူဆာ ကံေကာင္းသြားၿပီး အခ်ိန္မီ အသက္ကယ္တင္လိုက္ႏိုင္တယ္။ ေက်ာ္သူကိုေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေျခက်င္းခတ္ၿပီး စစ္ေခြးတိုက္ကို ပို႔လိုက္တယ္။ ဒီျဖစ္ရပ္ေၾကာင့္ ေက်ာ္သူကို ရဲဘက္စာရင္းထဲက ပယ္ဖ်က္ၿပီး အင္းစိန္ေထာင္က ေနာက္မႈဖြင့္လိုက္တယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေက်ာ္သူ ရဲဘက္ မထြက္ရေတာ့တာ ေသခ်ာသြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာ္သူက မူဆာကို ရဲဘက္မထြက္တဲ့ နည္းရွိတယ္လို႔ ေျပာခဲ့တာျဖစ္မွာေပါ့။ မူဆာက ေက်ာ္သူ႔ကို ေလွ်ာ့တြက္ခဲ့တဲ့အမွားပဲေပ့ါ။
စစ္ေခြးတိုက္ကို အပို႔ခံရတဲ့ ဘယ္အက်ဥ္းသားမဆို စစ္ေခြးတိုက္ေရာက္ရင္ေတာ့ သင္ခန္းစာ အႀကီးႀကီးနဲ႔ ႀကံဳၾကရတာပါပဲ။ စစ္ေခြးတိုက္ရဲ႕ တာ၀န္ခံက တပ္ၾကပ္ႀကီး ဗိုလ္ကံျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္ကံက ေခတ္အဆက္ဆက္ ေထာင္က စစ္ေခြးေတြကို သင္ၾကားေပးရတဲ့ ကၽြမ္းက်င္သူ ဆရာႀကီး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ျပစ္ဒဏ္နဲ႔ ေရာက္လာတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြကို ႏွိပ္စက္ရာမွာလည္း နာမည္ႀကီးပါတယ္။ စစ္ေခြးတိုက္ အ၀ကေန တိုက္ထဲအ၀င္အထိဆိုရင္ ကိုက္ ၃၀၀ ေလာက္ ရွိပါတယ္။ အဲဒီလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ကို အစိုးရထုတ္ စက္အုတ္ေတြကို ခြဲၿပီးခင္းထားတယ္။ တမင္ အခၽြန္အတက္ေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာျပင္မညီညာေအာင္ လုပ္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အက်ဥ္းသားေတြက စစ္ေခြးတိုက္အ၀င္ကတည္းက တိုက္ခန္းအထိ သံေျခက်င္းကိုကိုင္ၿပီး မိေခ်ာင္းသြား သြားရတယ္။ အက်ဥ္းသားေတြ ျမန္ျမန္သြားႏုိင္ေအာင္ ေနာက္ကေန စစ္ေခြးနဲ႔ေမာင္းတယ္။ စစ္ေခြးေတြထဲမွာ “ေဒစီ”ဆိုတဲ့ ေခြးမေလးက အစြာဆံုးပဲ။ အုတ္ခဲအက်ိဳးေတြေၾကာင့္ ဒူးေတြ တံေတာင္ဆစ္ေတြ ရွၿပီး ဆက္မသြားတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြကို ဗိုလ္ကံက ေဒစီနဲ႔ ကိုက္ခိုင္းတယ္။ ေဒစီကလည္း လူနီးပါး နားလည္တယ္။ တကယ္မကိုက္ဘဲ ဟိန္းေဟာက္ ၿခိမ္းေျခာက္တာကို ကၽြမ္းက်င္တယ္။ ေနာက္ဆံုး ေခြးကိုက္မွာ ေၾကာက္တဲ့အက်ဥ္းသားဟာ လဲရင္လဲ၊ ကြဲရင္ကြဲဆိုၿပီး အခန္းထဲေရာက္တဲ့အထိ ေလးဘက္ ကုန္းသြားရတာပဲ။ တုိက္ခန္းေရာက္ေတာ့ တံေတာင္မွာ ေသြးခ်င္းခ်င္းနီေနၿပီ။ စစ္ေခြးတိုက္ တစ္ေခါက္ေရာက္ၿပီးရင္ေတာ့ ျပန္လာတဲ့ အက်ဥ္းသားဟာ အေတာ္အပိုးက်ိဳးသြားတယ္။ နာမည္ႀကီး စစ္ေခြးတိုက္ကိုေတာ့ အရမ္းဆိုးတဲ့ လူမိုက္ေတြေရာ၊ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြေရာ အကုန္လုံးနီးပါး ေရာက္ၾကပါတယ္။
ေက်ာ္သူ႔ကိုလည္း စစ္ေခြးတိုက္မွာ ပညာေပးမယ္လို႔ အားလံုး ထင္ထားၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိုးျမတ္ႀကီး တပည့္တပန္းေဟာင္းေတြ စစ္ေခြးတိုက္မွာ ရွိေနေသးေတာ့ အ၀င္တစ္ခ်က္ပဲ ေက်ာ္သူ ေတာ္ေတာ္ခံလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ စစ္ေခြးတိုက္မွာ ေက်ာ္သူက အေနေခ်ာင္၊ အစားေခ်ာင္သြားတယ္။ တစ္ဖက္မွာလည္း သူလိုခ်င္တဲ့အတိုင္း ရဲဘက္ မထြက္ရေတာ့ဘဲ မူဆာကို သတ္ရန္ အားထုတ္မႈနဲ႔ ေနာက္မႈပဲထြက္ရတယ္။ မူဆာ မေသတဲ့အတြက္ ေနာက္မႈကလည္း ျပစ္ဒဏ္ႀကီးမွာ မပူရေတာ့ဘူး။
ဒါေပမယ့္ အင္းစိန္ေဆး႐ံုမွာ အသည္းအသန္ကုၿပီး ျပန္ေရာက္လာတဲ့ မူဆာက ေက်ာ္သူကို အခဲမေက်ဘူး။ မူဆာရဲ႕ အင္အားစုေတြကလည္း ေထာင္ထဲမွာ ဓန၊ အာဏာ၊ အင္အားအျပည့္နဲ႔ အေျခအေန အေတာ္ေကာင္းေနတယ္။ ေဆး႐ံုႀကီးကေန ေထာင္က်လာတဲ့ မတ္သီးဆိုရင္ သူအိပ္တဲ့ အိပ္ယာေခါင္းရင္းမွာ Lucky Strike နဲ႔ Mild Seven စီးကရက္ဗူးေတြကို ကာတြန္လိုက္ ထပ္ထားတယ္။ အဲဒီေခတ္က ႏြားနီႏို႔မႈန္႔ ထုပ္နဲ႔ လက္ေရြးစင္ေကာ္ဖီမႈန္႔ထုပ္ကို အစည္းလုိက္ သူ႔ေဘးမွာ ထားထားတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပူပူ ဘယ္ေလာက္အိုက္အိုက္ လယ္သာဂ်ာကင္နဲ႔ ဂ်င္းဂ်ာကင္ေတြကို ထည္လဲ၀တ္ေနတယ္။ လူရည္လည္ေတာ့ ၅ (ည)ေတြနဲ႔လည္း တည့္ေအာင္ေပါင္းတယ္။ သႀကၤန္လုိ အခါႀကီးရက္ႀကီးမွာ တစ္ေဆာင္လံုးကို ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ေကၽြးလိုက္၊ ေရႊရင္ေအး တိုက္လုိက္နဲ႔ အလွဴႀကီးအတန္းႀကီး လုပ္ႏုိင္တယ္။ သူတို႔ေတြရဲ႕ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံနဲ႔ မူဆာက တန္ခိုးႀကီးလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခုလည္း တစ္ဖက္သတ္ ခံလုိက္ရတဲ့အတြက္ မူဆာက သိကၡာဆယ္တဲ့အေနနဲ႔ ေက်ာ္သူ႔ကို ၿဖိဳခ်င္တယ္။ ေက်ာ္သူ႔ကို ဘယ္လို လက္စားေခ်ရမလဲဆိုၿပီး အကြက္ေခ်ာင္းေနတယ္။ ေက်ာ္သူကလည္း မူဆာတို႔ လက္ခ်က္မိမွာစိုးလို႔ စစ္ေခြးမွာပဲ အထုိင္ခ်ၿပီး ဆက္ေနတယ္။ မူဆာက ေက်ာ္သူ႔ကိုရွင္းဖို႔အတြက္ သူနဲ႔ တစ္ပိုင္တည္းသားျဖစ္တဲ့ စိန္ကုလားကို စည္း႐ံုးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာ္သူ စစ္ေခြးတိုက္က ထြက္မလာမခ်င္း သူတို႔ဘာမွလုပ္လို႔ မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။
ဒီအေတာအတြင္းမွာပဲ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြၾကားမွာ လႈပ္ရွားမႈႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာတယ္။ ဒီလႈပ္ရွားမႈကေတာ့ စက္တင္ဘာ ၂၅ ရက္ေန႔မွာ စတင္ျပဳလုပ္တဲ့ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပပဲြ Huanger Strike ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလႈပ္ရွားမႈဟာ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြအတြက္ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားခဲ့ရတဲ့ ျဖစ္ရပ္တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ေထာင္အျပင္က ျပည္သူေတြ မရိပ္မိေအာင္ ေလာ္စပီကာေတြနဲ႔ “စာဥ” သီခ်င္းဖြင့္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို ဂန္းပိုက္နဲ႔ ႐ိုက္နက္ခဲ့ရတဲ့အထိ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီလႈပ္ရွားမႈဟာ စစ္ေခြးတိုက္မွာရွိတဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမားတခ်ိဳ႕က စခဲ့တာျဖစ္ၿပီး လႈပ္ရွားမႈရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ၁၉၉၀ အေထြေထြ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အႏိုင္ရရွိခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ကို န၀တအစိုးရက အာဏာမလႊဲတဲ့အတြက္ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတိုက္ပြဲမွာ ၅ (ည)ေတြ အထိနာခဲ့သလို ေသြးရဲတယ္ဆုိတဲ့ ေက်ာ္သူလည္း အထိနာသြားခဲ့ပါတယ္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္
www.tomorrow.com.mm/?q=articles/3409
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။