လြဲမွားေနတဲ့ ျမန္မာ့ပညာေရးစနစ္နဲ ့ နာမည္ေကာင္းရဖို ့သာ ေရွ ့ရွဳျပီး ေက်ာင္သားမ်ားနဲ ့ ဆရာဆရာမမ်ားကို မငဲ့ညွာတဲ့ ပညာေရးမွဴးအခ်ဳိ ့။

Nik Nayman

 

 

လြဲမွားေနတဲ့ ျမန္မာ့ပညာေရးစနစ္နဲ ့ နာမည္ေကာင္းရဖို ့သာ ေရွ ့ရွဳျပီး ေက်ာင္သားမ်ားနဲ ့ ဆရာဆရာမမ်ားကို မငဲ့ညွာတဲ့ ပညာေရးမွဴးအခ်ဳိ ့။

သို ့ -

ပညာေရးညႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္
အမွတ္ (၂) အေျခခံပညာဦးစီးဌာန
အထက္ျမန္မာျပည္၊ မႏ ၱေလးျမိဳ ့။

ပညာေရးဌာနမွ တာ၀န္ရွိသူမ်ားႏွင့္ ျမန္မာ့ပညာေရးက႑ကို စိတ္၀င္စားၾကသူမ်ားသံုးသပ္ႏိုင္ဖိ့ု ဒီစာကို ေရးသားလိုက္ရပါတယ္။

ကၽြန္မကေတာ့ အျငိမ္းစားယူျပီးျဖစ္တဲ့ က်န္းမာေရးဌာနက ၀န္ထမ္းတစ္ဦးပါ။ တစ္ေန႔ ့ေတာ့ ကၽြန္မအိမ္ကို မိတ္ေဆြတစ္ဦးေရာက္လာပါတယ္။တကၠသိုလ္၀င္တန္းတက္ေနတဲ့သူ သ့ူ ့ ့ေျမးအေၾကာင္း လာေျပာတာေပါ့။ 

ေခတ္သစ္ပညာေရးက႑မွာ ေဘာ္ဒါေဆာင္ေတြ ၾကီးစိုးေနေပမယ့္ သ့ူ ့ေျမးကိုေတာ့ ေဘာ္ဒါေဆာင္မထားပါဘူးတဲ့။ အိပ္ခ်ိန္ မမွန္၊ စားခ်ိန္ မမွန္ေလာက္ေအာင္ စာဆိုမွစာ ရူးမတတ္က်က္ခိုင္းေနတာကို မၾကိဳက္လို ့တဲ့ေလ။ ဒီေတာ့ ကေလးကို အိမ္မွာပဲ စာလုပ္ခိုင္းတယ္။
ေက်ာင္းကေပးလိုက္တဲ့စာကို တစ္ေန႔ စာတစ္ေန ့ ပံုမွန္ လုပ္ခိုင္းတယ္။ နားမလည္တာရွိရင္ မွတ္ထားျပီး ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ျပန္ေမးေပါ့။ ကေလးက စာေတာ္ပါတယ္။ အခုေတာ့ သ့ူ ့ေျမးအတြက္ စိုးရိမ္စိတ္နဲ ့အတူ စိတ္မခ်မ္းသာစရာရွိေနတဲ့အေၾကာင္း ကၽြန္မကို ေျပာျပပါတယ္။

တျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ညေနပိုင္း ေက်ာင္းဆင္းျပီးတာေတာင္မွ မနားရေသးဘဲန႔ဲ အခ်ိန္ပိုဆက္တက္ေနရတဲ့အေၾကာင္းေပါ့။ သူေျပာျပီးေတာ့ ကၽြန္မေခါင္းထဲမွာ ေတြးစရာေတြ အမ်ားၾကီးရွိလာတယ္။

ကေလးဆိုတာ သူမ်ားေက်ာင္းဆင္းရင္ ဆင္းခ်င္တာပါပဲ။ ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္းထိုးလိုက္တာန႔ဲ ့ အိမ္ကို တဟုန္ထိုးေျပးလႊားသြားၾကတာကို ၾကည့္ရင္ သိသာပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ သူတို ့ခမ်ာမွာ ဟိုဆရာ ၀င္သင္လိုက္၊ ဒီဆရာ ၀င္သင္လိုက္နဲ ့ တစ္ေန ့လံုး အနားမရရွာပါဘူး။ ထိုင္ေနရတာပဲ။ မပင္ပန္းပါဘူးလို ့ မထင္လိုက္ပါနဲ ့။ ကိုယ္တိုင္တစ္ေန ့လံုး ထိုင္ၾကည့္ပါ။ သူတို ့ေလး ေတြမွာ ထိုင္ေနရံု သက္သက္မဟုတ္ပါဘူး။ ဦးေဏွာက္ကလည္း အလုပ္လုပ္ေနရတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးတခ်ိဳ ့ရဲ ့ ေျပာသံ ၾကားဖူးပါတယ္။ သာယာသံဆိုတာ ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္းထိုးတဲ့အသံပါတဲ့။

ခုေတာ့ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္းသံကို ၾကားရေပမယ့္ ေအာင္ခ်က္ျမင့္မားေရးေခါင္းစဥ္ေအာက္က အခ်ိန္ပိုေၾကာင့္ ေက်ာင္းေပါက္၀ကို ေငးၾကည့္ျပီး အိမ္ျပန္ခြင့္မရတဲ့ ကေလးေတြခမ်ာ အင္မတန္သနားဖို ့ေကာင္းပါတယ္။

ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ ့ မွတ္ဥာဏ္အားဆိုတာ အကန႔္ ့အသတ္ ရွိပါတယ္။ စာကိုခ်ည္း ဆက္တိုက္အသင္ခံေနရတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ကို အခ်ိန္ပိုဆိုျပီး ေက်ာင္းမဆင္းေပးဘဲ ထပ္သင္ေနလို ့ေရာ ရႏိုင္မယ္ထင္ပါသလား။ ၾကာရင္ကေလးေတြ ဘာျဖစ္လာမလဲ။ စိတ္က်တာေတြ၊ စိတ္တိုလြယ္တာေတြပဲ ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။

သင္တိုင္းသာ တတ္မယ္ဆိုရင္ တိရစာၧန္ေလးေတြေတာင္ ပညာရွိက၀ိေတြ ျဖစ္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ စာသင္တဲ့ဆရာ၊ဆရာမေတြကို အျပစ္ဆိုခ်င္တာ မဟုတ္ေပမယ့္ ကေလးေတြဖက္ကိုလည္း ေတြးေပးဖို ့ ေျပာခ်င္တာပါ။ ကေလးဆိုတာ ကစားခ်ိန္ ကစား၊ နားခ်ိန္မွာ နား၊ စာက်က္ခ်ိန္ စာက်က္ အားလံုး မွ်မွ်တတျဖစ္မွ ေကာင္းပါတယ္။ ေစတနာဆိုတဲ့ စကားလံုးၾကီးနဲ ့ပစ္ေပါက္ျပီး စာခ်ည္းလွိမ့္သင္ေနလိ့ု ့ကေတာ့ စာေၾကာက္ျပီး စိတ္တိုလြယ္တဲ့ ကေလးေတြျဖစ္လာမွာ မလြဲမေသြပါပဲ။ ဒါက ကေလးေတြဖက္က စဥ္းစားေပးတာပါ။

ကဲ … ဆရာဆရာမေတြဖက္ကိုလွည့္ျပီး စဥ္းစားေပးၾကဦးစို ့။ စစ္ကိုင္းတိုင္းေဒသၾကီးရ့ဲ ့ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုျဖစ္တဲ့ ၀န္းသိုျမိဳ႕ ့နယ္ဆိုတာ သစ္ေတာေတြနဲ ့ စိမ္းလန္းျပီး ေနခ်င္စဖြယ္ ျမိဳ ့ေလး တစ္ျမိဳ႕ ့ပါ။ မနက္ေစ်းဆို လတ္ဆတ္တဲ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ သစ္သီးေတြကိုလည္း ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳနဲ ့ ၀ယ္ယူႏိုင္ပါေသးတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ မနက္တိုင္း ကိုယ္တိုင္ေစ်းသြားေလ့ ရွိပါတယ္။

ၾကာလာေတာ့ ေစ်းသည္ေတြနဲ ့ ခင္မင္ရင္းႏွီးလာပါေတာ့တယ္။ ၀န္းသိုေစ်းမွာ ေစ်းေရာင္းျပီးရင္ ေက်ာင္းကို သုတ္ေခ်တင္ သြားတတ္တဲ့ ေစ်းသည္ဆရာမေတြန႔ဲ ့လည္း ခင္မင္ပါတယ္။ ၀ယ္သူ မလာခင္ စကားစျမည္ေလး အနည္းအပါးေျပာရေတာ့ သူတို ့ ေတြရ့ဲ ့ဘ၀ေတြကိုလည္း အေတာ္အတန္ နားလည္လာတယ္ေပါ့ေလ။ ဆရာမေတြခမ်ာ လူမွဳကိစၥအ၀၀အတြက္ လစာန႔ဲ ့ မေလာက္ႏုိင္ရွာေတာ့ လုပ္တတ္တဲ့အလုပ္ေလးေတြလုပ္ျပီး အပို၀င္ေငြ ရွာရပါတယ္။

တိုးေပးလိုက္တဲ့ လစာနဲ ့ မကာမိေအာင္ လိုက္တိုးတတ္တဲ့ ေခတ္ကာလကုန္ေစ်းႏွဳန္းရဲ ့ဒဏ္ကို ၾကံ့ၾကံ့ခံႏိုင္ဖို ့ ေစ်းသည္ဆရာမ လုပ္ေနၾကရရွာတယ္။ ျမိဳ႕ ့နယ္က ေခါင္းစဥ္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့ ျဖတ္ေတာက္ျပီးလို ့က်န္တဲ့လစာေလးကို ျခစ္ျခစ္ခ်ဳပ္ခ်ဳပ္သံုးရင္း အသက္၀၀ မရွဴႏိုင္ခဲ့တာၾကာျပီေပါ့ဆိုတဲ့ ဆရာမတစ္ေယာက္ရဲ ့ ရင္ဖြင့္သံက ကိုယ္ပါ အသက္ရွဴက်ပ္မိပါတယ္။

ဆရာမတစ္ေယာက္ကေတာ့ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ေျပာတယ္။ ေစ်းသည္ဆရာမ လုပ္ရတာ မရွက္ပါဘူးတဲ့။ ရိုးရိုးသားသား ေစ်းေရာင္းစားတာကို ရွက္စရာလို ့လဲ မျမင္ဘူး။ ေျပာင္းေရႊ ့ေအာ္ဒါတစ္ေစာင္ေရြးခကို ၁၀၀၀၀ (တစ္ေသာင္းက်ပ္)၊ ရာထူးတိုးေအာ္ဒါတစ္ေစာင္ ေရြးခကို ၁၅၀၀၀ (တစ္ေသာင္းခြဲက်ပ္) ေတာင္းစားေနတဲ့ ျမိဳ႕နယ္ပညာေရးမွဴး ေဒၚေမလြင္ဇင္၊ ေန႔ ့ စားလေပးအလုပ္ရခ်င္ရင္ သံုးသိန္းကေန ေျခာက္သိန္းအထိ ေတာင္းစားေနတဲ့ ေဒၚတင္၀င္းၾကည္တို ့ ၊ အေသးသံုး ခ်ေပးသမွ်ကို အိပ္ထဲထည့္ျပီး ေရႊ၀ယ္၀တ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ေတြထက္စာရင္ လစာနဲ ့ မေလာက္လို ့မနက္ခင္းေစ်း ေရာင္းတာ သိကၡာအျပည့္အ၀ ရွိတယ္ဆိုပဲ။

အထက္အဆင့္ဆင့္က အလကားေပးလိုက္တဲ့ ေအာ္ဒါေတြက ၀န္းသိုျမိဳ႕ ့နယ္ကို ေရာက္မွ ေစ်းၾကီးေပး၀ယ္ေနရတယ္တဲ့ေလ။ရာထူးတိုးလို ့ ေပ်ာ္ရမယ္ မထင္နဲ ့ ေအာ္ဒါေရြးခ မေပးရင္ ထုတ္မေပးဘူး။ ဒါေတြကို အထက္က မသိဘူးလားလို ့ ေမးေတာ့ သိလည္း အေရးမွ မယူတာ။ ဒါမွမဟုတ္ သူတို ့ ကိုယ္တိုင္က လုပ္စားခြင့္ေပးထားတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲလို ့ သူတို ့ က ေျပာတယ္။

တိတိက်က် တိုင္ရင္ အေရးယူမယ္ေလးဘာေလးနဲ ့။ သူတိ့ု ့သိလည္း ဘာမွမလုပ္ေပးတာ လူတိုင္း သိတယ္။ တိုင္လည္း အလကားပဲ။ သူတို ့ က တိုင္ရင္ တိုင္တဲ့သူကို ရိုက္တတ္တယ္ေလလို ့ ေျဖပါတယ္။

တဆက္တည္းမွာပဲ ေက်ာင္းမွာသင္ေနတဲ့ အခ်ိန္ပိုကိစၥကို ေမးၾကည့္ေတာ့ …….
ေက်ာင္းအုပ္က သင္ဆိုေတာ့လည္း သင္ရတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ပိုကို ကေလးေတြ စိတ္၀င္တစား မရွိလွပါဘူး။ တစ္ေန႔လံုး စာသင္ေနရတာဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ပန္းေနျပီေပါ့။ ကေလးေတြလည္း ပင္ပန္း၊ ဆရာမေတြလည္း ပင္ပန္း။ နွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ ပင္ပန္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေခါင္းထဲကို အတင္းရိုက္ထည့္ခိုင္းေနေတာ့ ကေလးေတြကိုလည္း သနားမိတယ္။ မသင္လို ့ ကလည္း မျဖစ္ဘူးေလ။ အမိန႔္ ့ေပးတာဆိုေတာ့ လုပ္ရတာေပါ့။ တစ္ကယ္ဆို ကေလးတစ္ေယာက္ကို အဲ့ဒီေလာက္အထိ သင္လို ့မရဘူး။ နားခ်ိန္ ေပးရမယ္။ ဒါမွေက်ာင္းက သင္လိုက္တဲ့စာေတြကို အိမ္မွာ ျပန္ေလ့လာႏိုင္မွာေပါ့။ ဦးေဏွာက္ကို အနားေပးခ်ိန္ နည္းလြန္းေတာ့ ကေလးေတြက မေပ်ာ္ရႊင္ေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းကို ေၾကာက္လာတယ္။ စာကို ေၾကာက္လာတယ္။ တခ်ိဳ႕ ့ကေလးေတြဆို စိတ္တိုစိတ္ဆတ္ျပီး ခဏခဏ ရန္ျဖစ္တာမ်ိဳးေတြအထိ ရွိလာတယ္။ ကၽြန္မတို ့ ၀န္းသိုျမိဳ ့နယ္က အလြတ္က်က္ေျဖစံနစ္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္တဲ့ေနရာမွာ စံျပဳေလာက္ပါရဲ ့။ ဆရာမေတြလည္း ေက်ာင္းဆင္းလို ့ အိမ္မျပန္ရ။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြလည္း အတန္းထဲမွာ တပိန္ပိန္ တလိန္လိန္နဲ ့။ ေက်ာင္းအုပ္ကေတာ့ သူနာမည္ေကာင္းရေတာ့မယ္ဆိုျပီး တျပံဳးျပဳံးနဲ ့ေပါ့။ တကယ္က ကေလးေတြရဲ ့ ဥာဏ္ရည္ကို သတ္ေနတာဆိုတာ သိဖို ့ ေကာင္းတယ္။ ဦးေဏွာက္ဆိုတာ စဥ္းစားခ်ိန္ မရွိရင္ မထက္ျမက္ႏိုင္ဘူးေလ။ နည္းနည္းသင္၊ မ်ားမ်ားေလ့လာဆိုတဲ့စကားကို ၀န္းသိုျမိဳ႕ ့နယ္က ေမ့ေနတာလို ့ ေျပာျပပါတယ္။

ကၽြန္မတို ့ေခတ္မွာလည္း ထူးခၽြန္ထက္ျမက္တဲ့သူေတြ အမ်ားၾကီး ေပၚထြန္းလာခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေလာက္အထိ ဆိုးဆိုးရြားရြား စာဆိုမွ စာ မလုပ္ခဲ့ရပါဘူး။ စာသံုးေလးမ်က္ႏွာကို ခဏနဲ ့ရတယ္။ ေက်ာင္းဆင္းတာနဲ ့ ကစားႏိုင္တယ္။ နားႏိုင္တယ္။ ခုေခတ္ပညာေရးဌာနက လူၾကီးေတြဆိုတာလည္း ကၽြန္မန႔ဲ ့တစ္ေခတ္တည္း ျဖတ္သန္းလာခဲ့ၾကဖူးပါလိမ့္မယ္။ ဒါနဲ ့မ်ားေတာင္ ဘာေၾကာင့္ အနားမေပးပဲ စာကိုခ်ည္းသင္မွ ေအာင္ျမင္မယ္ဆိုတဲ့ အေတြးအျမင္နဲ ့ အမိန႔္ ့ေပး ေစခိုင္းေနရသလဲဆိုတာ မေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူး။

စာတစ္ခုကလြဲျပီး က်န္တာ ဘာမွမသိေတာ့ေအာင္မ်ား တမင္တကာ လုပ္ယူေနေလေရာ့သလား။ ကၽြန္မရဲ ့ အယူအဆကေတာ့ ဘုရားေဟာထားသလို အလယ္အလတ္က်င့္ပါဆိုသလို စာသင္ခ်ိန္ စာသင္၊ နားခ်ိန္မွာ နားေစခ်င္တာပါပဲ။ ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္းသံကို ၾကားရေပမယ့္ သူတို ့နဲ ့ မသက္ဆိုင္သလို အတန္းထဲမွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနရတဲ့ကေလးေတြကို သနားၾကပါလိ့ု ့ တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။

ေဟာ ….. ေျပာရင္းဆိုရင္း ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနတဲ့ေျခလွမ္းေတြနဲ ့ အစိမ္းအျဖဴ၀တ္စက္ရုပ္ေလးေတြ ကၽြန္မအိမ္ ေရွ ့ကေန ျဖတ္သြားၾကေလရဲ ့။

(မွတ္ခ်က္။ ။ အခုေရးခဲ့တာေတြအားလံုးက ၀န္းသိုျမိဳ႕ ့နယ္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ တစ္ကယ့္ျဖစ္ရပ္မွန္ေတြပါ။ တျခားတျခားေသာ ေရးစရာေတြ အမ်ားၾကီး က်န္ရွိေနပါေသးတယ္။ ေနာက္မ်ား အလ်င္းသင့္ရင္ ဆက္ေရးပါဦးမယ္။ ကၽြန္မနဲ ့ သေဘာထားျခင္း တိုက္ဆိုင္သည္ျဖစ္ေစ၊ မတိုက္ဆိုင္သည္ျဖစ္ေစ စာဖတ္သူ ယူဆခ်င္သလို ယူဆႏိုင္ပါတယ္။ ဒီစာကို တင္ေပးတဲ့သူကိုလည္း အထူးပဲ ေက်းဇူးတင္ရွိပါတယ္ရွင့္။)

၀န္းသိုမီးေမာင္း။