တစ္ခါက ေႏြဦးရာသီတစ္ခုမွာ မ်ဳိးေစ့ေလးႏွစ္ေစ့ဟာ
ေျမၾသဇာေကာင္းတဲ့ေျမႀကီးထဲမ ွာနစ္ျပီး စကားစျမည္ေျပာၾကသတဲ့။
ပထမမ်ဳိးေစ့က “ရွင္သန္ၾကီးထြားဖို႔အတြက္ ဒီေျမႀကီးထဲ ငါတိုးဝင္ျပီး အျမစ္တြယ္ရမယ္။ ေနာက္ေျမၾကီးကို ထိုးေဖာက္ျပီး ငါအညြန္႔ေတြ ေျမျပင္ေပၚမွာ တလူလူလႊင့္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္။ ေႏြးေထြးတဲ့ ေႏြရာသီရဲ႕ေနေရာင္ျခည္ကိုခံ ယူျပီး အသီးအပြင့္ေတြနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေဝဆာပစ္လိုက္ မယ္” အဲဒီလိုေျပာျပီး ေျမၾကီးကိုထိုးေဖာက္ႏိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားေတာ့သတဲ့။
ဒုတိယမ်ဳိးေစ့က “ငါ့မွာ အဲလိုသတၱိမရွိဘူး။ ေျမထဲတိုးဝင္ျပီး အျမစ္တြယ္ခ်ိန္မွာ မာေက်ာတဲ့ေက်ာက္ခဲနဲ႔ တိုးႏိုင္တယ္။ ေျမၾကီးကိုထိုးေဖာက္ဖို႔ရာက လည္း
ႏုႏုယ္တဲ့ငါ့အညြန္႔ေတြ ပ်က္စီးမွာစိုးတယ္။ ငါ့အေညႇယင့္ကိုလည္း ခရုေတြ စားပစ္လိုက္ႏိုင္တယ္။ အသီးအပြင့္ေတြနဲ႔ ေဝဆာေနတဲ့ငါ့ကို ကေလးေတြျမင္ရင္ ဆဲြႏုတ္ပစ္ႏိုင္တယ္။ အေျခအေန ၾကည့္ျပီးမွပဲလႈပ္ရွားေတာ့မ ယ္” အဲဒီလိုေျပာျပီး ေျမၾကီးထဲမွာ ဆက္လဲေလ်ာင္းေနခဲ့လိုက္တယ္။
ရက္အတန္ငယ္ၾကာေတာ့ ၾကက္မတစ္ေကာင္ဟာ ဟိုယက္ဒီယက္နဲ႔ အစာရွာဖို႔ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အဒီိလိုနဲ႔.. ေျမၾကီးထဲမွာလဲေလ်ာင္းေနတဲ့ မ်ဳိးေစ့ဟာ ၾကက္မဗုိက္ထဲေရာက္သြားပါေလေ ရာတဲ့....
ရွင္သန္ဖို႔၊ စြန္႔စားဖို႔ကို ျငင္းဆန္တဲ့လူဟာ ေနာက္ဆံုးမွာ ဘဝေရစီးေၾကာင္းကေန ပထုတ္ခံရမွာ အေသအခ်ာပါ။
ေျမၾသဇာေကာင္းတဲ့ေျမႀကီးထဲမ
ပထမမ်ဳိးေစ့က “ရွင္သန္ၾကီးထြားဖို႔အတြက္ ဒီေျမႀကီးထဲ ငါတိုးဝင္ျပီး အျမစ္တြယ္ရမယ္။ ေနာက္ေျမၾကီးကို ထိုးေဖာက္ျပီး ငါအညြန္႔ေတြ ေျမျပင္ေပၚမွာ တလူလူလႊင့္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္။ ေႏြးေထြးတဲ့ ေႏြရာသီရဲ႕ေနေရာင္ျခည္ကိုခံ
ဒုတိယမ်ဳိးေစ့က “ငါ့မွာ အဲလိုသတၱိမရွိဘူး။ ေျမထဲတိုးဝင္ျပီး အျမစ္တြယ္ခ်ိန္မွာ မာေက်ာတဲ့ေက်ာက္ခဲနဲ႔ တိုးႏိုင္တယ္။ ေျမၾကီးကိုထိုးေဖာက္ဖို႔ရာက
ႏုႏုယ္တဲ့ငါ့အညြန္႔ေတြ ပ်က္စီးမွာစိုးတယ္။ ငါ့အေညႇယင့္ကိုလည္း ခရုေတြ စားပစ္လိုက္ႏိုင္တယ္။ အသီးအပြင့္ေတြနဲ႔ ေဝဆာေနတဲ့ငါ့ကို ကေလးေတြျမင္ရင္ ဆဲြႏုတ္ပစ္ႏိုင္တယ္။ အေျခအေန ၾကည့္ျပီးမွပဲလႈပ္ရွားေတာ့မ
ရက္အတန္ငယ္ၾကာေတာ့ ၾကက္မတစ္ေကာင္ဟာ ဟိုယက္ဒီယက္နဲ႔ အစာရွာဖို႔ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အဒီိလိုနဲ႔.. ေျမၾကီးထဲမွာလဲေလ်ာင္းေနတဲ့
ရွင္သန္ဖို႔၊ စြန္႔စားဖို႔ကို ျငင္းဆန္တဲ့လူဟာ ေနာက္ဆံုးမွာ ဘဝေရစီးေၾကာင္းကေန ပထုတ္ခံရမွာ အေသအခ်ာပါ။
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။