မိမိတို႔ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္တဲ့ ဘာသာနဲ႔ အျခားဘာသာမ်ားတြင္ အ႐ိုအေသေပး ကိုးကြယ္ေလ့ရွိတဲ့ အရာကို ျမန္မာတို႔ဘာသာစကားအရ “ဘုရား”လို႔ ေခၚၾကတယ္။ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈနယ္ပယ္တြင္ ‘ဘုရား’ ဆုိတဲ့အသံ၊ ‘ဘုရား’ ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ခပ္မ်ားမ်ား အသံုးျပဳၾကေတာ့ ‘ဘုရား’ဆိုတဲ့အသံ ၾကားလိုက္ရတဲ့အခါ အဲဒီ‘ဘုရား’ဟာ ဘာလဲလို႔ စိတ္ထဲမွာ ေမးခ်င္စရာ ျဖစ္လာပံု ရတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အလႉပြဲတစ္ခုမွာ ဘုရားရဲ႕ ဂုဏ္ေတာ္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ စရဏတရား (၁၅)ပါးကို ေဟာၿပီးလို႔ ေရစက္ခ် အမွ်ေပးေဝၿပီးတဲ့အခါမွာ ဒကာေလးတစ္ေယာက္က “အျခားဘာသာေတြမွာ ဘုရားလို႔ ေျပာလိုက္ရင္ God လို႔ နားလည္သြားပါတယ္။ တပည့္ေတာ္တို႔ဘာသာမွာ ‘ဘုရား’ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းေတြက မ်ားလြန္းလို႔ ဒီမွာ ေမြးတဲ့ ကေလးေတြက ဘုရားဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ေမးလာရင္ အေတာ္ရွင္းျပရလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ ဗုဒၶဘာသာမွာ ‘ဘုရား’ဟာ ဘာလဲဆိုတာ ရွင္းျပေပးပါ”လို႔ ေမးလာပါတယ္။
႐ုတ္တရက္ အေမးခံလိုက္ရေတာ့ ဒီေကာင္ ဘာေၾကာင္ၿပီး ငါ့ကို ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ေမးခြန္းကို ေမးရသလဲလို႔ စိတ္ထဲမွာ ေနာက္ေတာက္ေတာက္ျဖစ္သြားတယ္။
ေနာက္မွ .. ေအးေလ .. သူသိခ်င္လို႔ ေမးမွေတာ့ သင့္ေတာ္တဲ့အေျဖ ေပးရမွာေပါ့ဟု စိတ္ကို ျပင္ကာ “ဗုဒၶဘာသာမွာ ဘုရားဆိုတာ ဗုဒၶကို ေခၚတယ္။ ဗုဒၶ(ဘုရား)ဟာ လူသားျဖစ္ၿပီး သူ႔စိတ္ထဲမွာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ စတဲ့ အညစ္အေၾကး(ကိေလသာ)ေတြ မရွိေတာ့လို႔ စင္ၾကယ္သူ၊ ျမင့္ျမတ္သူ၊ အသိဉာဏ္ ထက္ျမက္သူ၊ ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းမြန္သူ၊ အမ်ားအက်ိဳးကို ေဆာင္႐ြက္သူ ျဖစ္တယ္။
ဗုဒၶဟာ ဖန္ဆင္းရွင္(Creator or God) မဟုတ္ဘူး။
ဖန္ဆင္းရွင္ရဲ႕ လက္ေဝခံတပည့္ (messiah, prophet) မဟုတ္ဘူး။
ဖန္ဆင္းရွင္ရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္၊ တမန္ေတာ္၊ ကယ္တင္ရွင္လည္း မဟုတ္ဘူး။
သူ႕ရဲ႕အယူအဆ သူ႔ယံုၾကည္ခ်က္ကို ကိုယ္တိုင္က်င့္သံုးၿပီး၊ ရရွိတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေတြ၊ သင္ခန္းစာေတြကို သတၱိရွိရွိ ရဲရဲဝ့ံဝံ့နဲ႔ လူထုကို ခ်ျပရဲသူ ျဖစ္တယ္။
ဒါ .. ငါေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ ငါ့အထက္က လူက ေျပာတာ၊ ငါ့အေဖက ေျပာတာလို႔ ကုိယ့္စကားကို သူမ်ားစကားျဖစ္ေအာင္ မေျပာဘူး။
ဒါကို ငါကိုယ္တိုင္သိလို႔ ေျပာတယ္။
ငါေျပာတာေတြကို မင္းတို႔ စစ္ေဆးၾကည့္ႏိုင္တယ္။ က်င့္သံုးၾကည့္ႏိုင္တယ္။
က်င့္သံုးလို႔ မင္းတို႔အတြက္ အမ်ားအတြက္ အက်ိဳးရွိတယ္ဆိုရင္ ဆက္ၿပီး က်င့္သံုးေပ့ါ။
ငါေျပာတာ နားမေထာင္လို႔၊ ငါခိုင္းတာ မလုပ္လို႔၊ ငါ့ကို ဆရာလို႔ မသတ္မွတ္လို႔ ငါက မင္းတို႔ကို အျပစ္ေပးမွာ မဟုတ္ဘူး။
အသိဉာဏ္ရွိမႈ၊ အက်င့္သိကၡေကာင္းမြန္မႈ၊ အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္႐ြက္မႈ စတဲ့ အရာေတြမွာ ဘယ္သူမွ ငါ့အထက္မွာ မရွိလို႔ ငါဟာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ေဝခံ အေစအပါး တပည့္မဟုတ္လို႔ ငါ့စကားကို နားမေထာင္ရင္ ငါ့အထက္က လူက မင္းတို႔ကို အျပစ္ေပး အေရးယူမယ္၊ ကယ္တင္မယ္လို႔ မေျပာဘူး။
ေကာင္းတာလုပ္ရင္ ျပဳလုပ္သူပဲ ေကာင္းတာကို ရရွိမယ္။
မေကာင္းတာလုပ္ရင္ ျပဳလုပ္သူပဲ မေကာင္းတာကို ရရွိမယ္။
မင္းတို႔ မေကာင္းမႈလုပ္တာကို မင္းတို႔ကိုယ္စား ငါက ဝင္ခံေပးလို႔ မရဘူး။ မေပးႏိုင္ဘူး။
သားက်ဴးလြန္တဲ့ လူသတ္မႈစတဲ့ ရာဇဝတ္မႈေတြရဲ႕ အျပစ္ဒဏ္ကို အေဖက ဝင္ခံေပးရင္ ရတယ္ဆိုတာ ဘယ္ႏိုင္ငံ ဘယ္ဥပေဒမွာမွ မရွိလို႔ မင္းလုပ္တဲ့အျပစ္ကို ငါဝင္ခံေပးမယ္လို႔ ယုတၱိမရွိတဲ့ စကားကို မေျပာဘူး။
ဒါေပမယ့္ ဒါကေတာ့ ေကာင္းတဲ့အလုပ္၊ အက်ိဳးရွိတဲ့အလုပ္၊
ဒါကေတာ့ မေကာင္းတဲ့အလုပ္၊ အက်ိဳးမရွိတဲ့အလုပ္၊
ဒါကေတာ့ လုပ္သင့္တဲ့အလုပ္၊ မလုပ္သင့္တဲ့အလုပ္လို႔ ခြဲျခားေျပာျပႏိုင္တယ္လို႔ အမွန္အတိုင္း ႐ိုး႐ိုးသားသား ေျပာျပရဲသူ ျဖစ္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဒို႔က သူ႔ကို ဆရာတင္ၿပီး ဆရာအျဖစ္သတ္မွတ္ၿပီး ‘ဗုဒၶ ဘုရား’လို႔ ေခၚတာ။”
ေမး။ ။ မွန္ပါ။ ဒါကိုေတာ့ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိပါၿပီ။ တပည့္ေတာ္တို႔ သံဃာေတာ္ေတြနဲ႔ စကားေျပာတဲ့အခါ ‘ဘုရား .. ဘုရား’နဲ႔ ထည့္ထည့္ေျပာေနတာ၊ အဲဒီ ဘုရားကေကာ ဘာလဲ။
ေျဖ။ ။ အဲဒါကေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈအရ ေျပာဆိုသံုးႏႈန္းတဲ့ စကားလံုး တစ္လံုးပါ။
ေမး။ ။ အျခားဘာသာေတြမွာ ဘုရားလို႔ ေျပာလိုက္ရင္ (God)လို႔ နားလည္သြားတာပဲ။ တပည့္ေတာ္တို႔က်မွ ‘ဘုရား’ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းေတြက မ်ားလိုက္တာ။ ဒီမွာ ေမြးတဲ့ ကေလးေတြကို ဘုရားဆိုတဲ့ စကားလံုးရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို အေတာ္ ရွင္းျပရလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။
ေျဖ။ ။ေအး ... ခုေခတ္မွာ ျမန္မာျပည္မွာ မင္းဆိုတဲ့ ဘုရင္မရွိလို႔ ေတာ္ေသးသကြ။ ဘုရင္ရွိရင္ ဘုရင္က ... ဟဲ့ အမတ္ႀကီး၊ ေမာင္မင္းလို႔ ေခၚလိုက္ရင္ မွန္လွပါဘုရားဆိုၿပီး သူနဲ႔ေျပာတိုင္း ဘုရား ... ဘုရား လို႔ ထည့္ေျပာရတာ ရွိေသးတယ္။
+++++
ေစတီ
ေမး။ ။ ဘုရားတည္တယ္၊ ဘုရားတည္တယ္ဆိုတာကေကာ ဘာပါလဲ။ ခု အခၽြန္အတက္ေတြနဲ႔ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ အေဆာက္အဦေတြဟာ ဘုရားေတြလား။
ေျဖ။ ။ ေအာ ... ခုမွပဲ ဗုဒၶဘာသာမွာ ဘုရားဆိုတာ ဘာလဲလို႔ မင္းဘာေၾကာင့္ေမးတယ္ဆိုတာ ငါနားလည္သြားၿပီ။ ဘုရားဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဘုရားဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ေမးစရာျဖစ္လာတာပဲ။
ေအး ... အဲဒီ အခၽြန္အတက္ေတြနဲ႔ ထုိးထိုးေထာင္ေထာင္ ေ႐ႊတေျပာင္ေျပာင္ အေဆာက္အဦကိုလည္း ဘုရားလို႔ အလြယ္တကူ ေခၚၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီအေဆာက္အဦက ဗုဒၶ(ဘုရား) မဟုတ္ဘူး။
“ဘုရားေက်ာင္း” ဒါမွမဟုတ္ “ေစတီ”လို႔ ေခၚတယ္။
ေစတီဆိုတာ အ႐ိုအေသေပးထိုက္တဲ့ ေနရာဌာန၊ အေဆာက္အဦလို႔ အဓိပၸာယ္ထြက္တယ္။
ျမန္မာေတြက အဲဒီ ေစတီေတြကို ဘုရားလို႔ အလြယ္တကူ ေခၚလိုက္တယ္။
ဥပမာ - ေ႐ႊတိဂံုဘုရားလို႔ အလြယ္တကူ ေျပာလိုက္ေပမယ့္ ေ႐ႊတိဂံုဟာ ဗုဒၶ(ဘုရား) မဟုတ္ဘူး။ ေစတီ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေ႐ႊတိဂံုေစတီလို႔ ေျပာရင္ ပိုၿပီး ရွင္းသြားမယ္။
ေမး။ ။ ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီလို အေဆာက္အဦမ်ိဳး၊ ဥပမာ-ေ႐ႊတိဂံုလိုမ်ိဳးကို အ႐ိုအေသေပးရတာလဲ။ ရွိခိုးဦးခ်ရတာလဲ။ ဘုရားဖူးသြားတယ္ဆိုတာ အဲဒီလို အေဆာက္အဦေတြကို သြားေရာက္ လွည့္လည္ ၾကည့္႐ႈတာလား။ အဲဒီ အေဆာက္အဦေတြကို ေ႐ႊေတြခ်ထားလို႔၊ ထီးဆိုတဲ့အရာမွာ စိန္ ေ႐ႊ စတဲ့ ရတနာေတြ တပ္ဆင္ထားလို႔ ဘုရားဆိုၿပီး ရွိခိုးဦးခ်ၾကတာလား။
ေျဖ။ ။ အဲဒီလို စိန,္ေ႐ႊစတဲ့ ရတနာေတြရွိေနလို႔ အ႐ိုအေသေပးတာ ရွိခုိးဦးခ်တာေတာ့ မဟုတ္ဘူးကြ။ အဲဒီ အေဆာက္အဦထဲမွာ ဗုဒၶ(ဘုရား)နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ပစၥည္းေတြ ဓာတ္ေတာ္ေတြ ထည့္ၿပီး တည္ေဆာက္ထားလို႔ အ႐ိုအေသေပးတာ ရွိခုိးဦးခ်ၾကတာ ျဖစ္တယ္။
ေမး။ ။ ဓာတ္ေတာ္ဆိုတာကေကာ ဘာလဲ။
ေျဖ။ ။ ဓာတ္ေတာ္ဆိုတာ ဗုဒၶ(ဘုရား)ရဲ႕ ႐ုပ္အေလာင္းကို မီး႐ိႈ႕တဲ့အခါ အကုန္မေလာင္ဘဲ ႂကြင္းက်န္ေနရစ္ခဲ့တဲ့ ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းကို ေခၚတယ္။
ေစတီကို အ႐ိုအေသေပးတဲ့အခါ အဲဒါေတြကို အ႐ိုအေသေပးတဲ့ သေဘာပဲ။
အ႐ိုအေသေပးရတာက
ေမး။ ။ ဘာေၾကာင့္ အဲဒါေတြကို အ႐ိုအေသေပးရတာလဲ။ သက္မဲ့ပစၥည္းေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီပဲ။
ေျဖ။ ။ ေအး ... သက္မဲ့ပစၥည္းျဖစ္ေပမယ့္ အဲဒီ သက္မဲ့ပစၥည္းပိုင္ရွင္ကို ေအာက္ေမ့သတိရတဲ့အေနနဲ႔ ဂုဏ္ျပဳခ်ီးက်ဴးတဲ့အေနနဲ႔ တေလးတစား သိမ္းထားၿပီး အ႐ိုအေသေပးၾကတာပဲ။
ဥပမာ - မင္းရဲ႕ ကြယ္လြန္သြားတဲ့ မိဘ ဘိုးဘြားေတြရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ပစၥည္းေလးေတြကို အမွတ္တရ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး တန္ဖိုးထားၿပီး သိမ္းဆည္းထားတာ ရွိေကာင္းရွိမယ္။ အဲဒီ ပစၥည္းေလးေတြကို ျမင္ရင္ ပစၥည္းပိုင္ရွင္ျဖစ္တဲ့ မင္းရဲ႕ မိဘဘိုးဘြားေတြကို စိတ္ထဲ ျပန္ျမင္လာတယ္ မဟုတ္လား။
ေနာက္ၿပီး သူတို႔ရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူးေတြကို အမွတ္ရမယ္၊ သူတို႔ရဲ႕ ဆိုဆံုးမခ်က္ေတြကို သတိရၿပီး လိုက္နာက်င့္သံုးမယ္။ သူတို႔ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြ လုပ္မယ္။
ဒီသေဘာမ်ိဳးပဲေပါ့။ ဓာတ္ပံုေတြ၊ ႐ုပ္တုေတြကို အ႐ိုအေသေပးတာလည္း ဒီအတိုင္းပါပဲ။
ဥပမာ - မင္းမွာ အေမရွိတယ္။ အဲဒီအေမ ေသဆံုးသြားတဲ့အခါ အေမ့ဓာတ္ပံုကို တေနရာရာမွာ တ႐ိုတေသ သိမ္းထားတယ္။ အေမ မရွိေတာ့ေပမယ့္ အေမ့ဓာတ္ပံုကို ျမင္တိုင္း အေမကို သတိရမယ္။ အေမက ကိုယ့္ကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တာေတြ ဆိုဆံုးမခဲ့တာေတြကို သတိရလိမ့္မယ္။
အေမမရွိေတာ့လို႔ အေမ့ဓာတ္ပံု ထားစရာလည္း မလိုပါဘူး၊ သတိရစရာလည္း မလိုပါဘူးဆိုရင္ေတာ့လည္း တမ်ိဳးေပါ့။
ဒါေပမယ့္ မင္းအလြန္ငယ္တုန္းက မင္းအေမေသသြားတယ္ဆိုရင္၊ ေနာက္ၿပီး ဓာတ္ပံုေလာက္မွ မက်န္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ မင္းအေမ ဘယ္လိုပံု ရွိတယ္၊ ျဖဴတယ္ မည္းတယ္ ရွည္တယ္ ပုတယ္ ပိန္တယ္ ဝတယ္ လွတယ္ မလွဘူးဆိုတာကို မင္း ဘယ္လိုမွ သိႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။
ဘာမွ မရွိတဲ့ နံရံကို ၾကည့္ၿပီး အေမက ဘယ္လိုပံုလဲ ... အေဖက ဘယ္လိုပံုလဲ ဆိုတာ မွန္းဆေနရတာနဲ႔စာရင္ ဓာတ္ပံုရွိတဲ့အခါ ေအာ .. အေမဟာ ဒီလိုပံုပါလားလို႔ သိရေတာ့ ပိုၿပီး စိတ္ထဲမွာ ရွင္းသြားတာေပ့ါ။ ဘာမွ မရွိတဲ့ နံရံႀကီးကို ၾကည့္ရင္ နံရံႀကီးပဲ ျမင္ရမွာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာမွာ ဘုရားဆိုတာ ဘယ္လိုအရာလဲ၊ ဘယ္လိုပံုလဲလို႔ သိရေအာင္ ႐ုပ္ပြားဆင္းတုကို အိမ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘုရားေက်ာင္းမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထားရွိၿပီး အ႐ုိအေသေပးၾကတာေပါ့။
ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ေျပာဦးမယ္။
အဲဒီ ႐ုပ္တုေတြဟာ ဗုဒၶ(ဘုရား) မဟုတ္ဘူးေနာ္။ နားမေဝးနဲ႔။ စိတ္႐ႈပ္မသြားနဲ႔။ အဲဒီ ႐ုပ္တုေတြဟာ ဘုရားရွင္ အသက္ထင္ရွားရွိတုန္းက ဘယ္လိုပံု ဘယ္လိုအေနအထားရွိတယ္ဆိုတာကို ေဖာ္ျပထားတဲ့ အ႐ုပ္ပဲ ျဖစ္တယ္။
အဲဒါ ဗုဒၶရဲ႕ ႐ုပ္ပြားဆင္းတု ျဖစ္တယ္။
အေမ့ဓာတ္ပံုဟာ အေမမဟုတ္ေပမယ့္ အေမဘယ္လိုပံု ရွိတယ္ဆိုတာကို ျပတဲ့ အရာဝတၳဳလိုပဲေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ဗုဒၶဘာသာေတြအေနနဲ႔ ဗုဒၶရဲ႕႐ုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္ကို
ဒီေတာ့ ဘာသာျခားေတြက ဗုဒၶဘာသာမွာ အ႐ုပ္ကလည္း ဘုရား (God)၊ အုတ္ပံုကလည္း ဘုရား (God)၊ ဓာတ္ပံုကလည္း ဘုရား (God)၊ ဘုရားဆိုၿပီး ဘာေတြ ဦးခ် အ႐ိုအေသ ေပးေနတာလဲလို႔ ေဝဖန္ခ်င္ ေဝဖန္ၾကလိမ့္မယ္။
သူတို႔ေဝဖန္တာ မေဝဖန္တာထက္ ကိုယ့္အေနနဲ႔ မွန္မွန္ကန္ကန္ျဖစ္ေအာင္ ဗုဒၶရဲ႕႐ုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္၊ ဗုဒၶ႐ုပ္ပံုပန္းခ်ီကား၊ ေစတီ (ဘုရားေက်ာင္း) ေတြကို အ႐ိုအေသေပးတဲ့အခါ ရွိခိုးဦးခ်တဲ့အခါမွာ ဗုဒၶရဲ႕ဂုဏ္ေတာ္ (ဣတိပိ ေသာ ဘဂဝါ အရဟံ သမၼာသမၺဳေဒၶါ .....) ကိုးပါးကို စိတ္ထဲမွာ အာ႐ုံယူၿပီး မွန္းဆၿပီး အ႐ိုအေသေပးရမယ္၊ ရွိခိုးဦးခ်ရမယ္။
အဲဒီလိုမဟုတ္ဘဲ ပုဆိန္ေပါက္ ဦးခ် အ႐ိုအေသေပးတယ္ဆိုရင္ ဘာသာျခားေတြ ေဝဖန္ေျပာဆိုတာကို ဟုတ္တယ္လို႔ ေထာက္ခံခ်က္ ေပးတာနဲ႔ အတူတူျဖစ္သြားမယ္။
ဘုရားပြဲနဲ႔ ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္
ေမး။ ။ အရွင္ဘုရား ... ဘုရားပြဲက်င္းပမယ္လို႔ သိရတယ္။ ဘုရားပြဲဆိုတာ ဘာလဲ။
ေျဖ။ ။ ေဟ ... ဘုရားနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခု လာျပန္ၿပီလား။
ေအး ... မင္းက သိခ်င္လို႔ ေမးတယ္၊ ငါက ေျဖတယ္။ ဒီအေမးအေျဖကို စာတစ္ပုဒ္ျဖစ္ေအာင္ ေရးလိုက္တဲ့အခါ ဘာမဟုတ္တာေလးကို ပံုႀကီးခ်ဲ႕ရေကာင္းလားဆိုၿပီး ခ႐ုခါးေတာင္းက်ိဳက္ ဖမ္းေနတယ္လို႔ ေဝဖန္ေနဦးမယ္။ ထားပါေတာ့ ... မင္းသိခ်င္ေတာ့လည္း တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္နဲ႔ ေျဖရတာေပ့ါ။
ေအး ... ဘုရားပြဲဆိုတာ ဘုရားကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး လူစုလူေဝးလုပ္တာကို ေခၚတယ္။ ရည္႐ြယ္ခ်က္က ဘုရားကို (ေစတီကို) အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေကာင္းမႈေတြ တိုးပြားေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ခြင့္ရေအာင္ ျပဳလုပ္တာပဲ။
ေစတီကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး သံဃာေတြကို ပင့္မယ္။ ႂကြလာမယ္။ လူေတြကို ဖိတ္မယ္။ လာၾကမယ္။ အဲဒီလို လာၾကၿပီး စုေဝးေရာက္ရွိၾကတဲ့အခါ ေစတီရင္ျပင္မွာ ဗုဒၶ(ဘုရားရွင္) ကို ေအာက္ေမ့ သတိရၿပီး သူ႕ရဲ႕ဂုဏ္ေတာ္ေတြ၊ အဆံုးအမေတြကို ႐ြတ္ဖတ္ၾကမယ္၊ ပူေဇာ္ၾကမယ္၊ အ႐ိုအေသေပးၾကမယ္။ ေစတနာအေလ်ာက္ သံဃာေတာ္ေတြကို လႉမယ္။ လူေတြကို အခမဲ့ ေကၽြးမယ္။ လာတဲ့လူေတြကလည္း ဘယ္သူမွ မတိုက္တြန္းရဘဲနဲ႔ ကိုယ္လႉခ်င္သေလာက္ လႉမယ္။ လုပ္အားေပးသူေတြကလည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကိုယ္ႏိုင္တဲ့ဘက္က ဝိုင္းဝန္းကူညီ ေဆာင္႐ြက္ေပးမယ္။ တရားစကားေျပာမယ္၊ နားေထာင္ၾကမယ္။
ဒီအလုပ္ေတြဟာ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြမို႔ ကုသိုလ္လို႔ ေခၚတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေစတီ(ဘုရား)ပြဲကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဒီအလုပ္ေတြကို လုပ္တဲ့သူေတြဟာ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာ ဆိုတဲ့ ကုသိုလ္ေတြ ရတာေပါ့။
ဒါ ေစတီ(ဘုရား)ပြဲ က်င္းပျခင္းရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္ပဲ။
ေမး။ ။ အရွင္ဘုရား ... ဗမာျပည္မွာလို ေစတီ(ဘုရား)ပြဲမွာ ဇာတ္ပြဲ အၿငိမ့္ပြဲေတြ ထည့္ပါလား ဘုရား။ အနည္းဆံုး ကာရာအိုေကေလာက္ ထည့္ရင္ပဲ လူေတြ ေပ်ာ္ၾကမွာ။ ဘုရားပြဲလည္း ပုိစည္ကားမွာ။ ထည့္ခ်င္ရင္ တပည့္ေတာ္ စီစဥ္ေပးပါမယ္။
ေျဖ။ ။ မလုပ္ပါနဲ႔ ေမာင္ရင္ရာ။ မင္းေျပာသလို လူစည္မွာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဘုရားပြဲေတြမွာ ဇာတ္ပြဲ အၿငိမ့္ပြဲ ပါလာတာဟာ မင္းေျပာသလို လူအမ်ားလာေအာင္ ဆြဲေဆာင္ရာကေန ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အစဥ္အလာႀကီးတစ္ခု ျဖစ္သြားပံု ရသကြ။
ဘာသာေရး သာသနာေရး ကိစၥဆိုရင္၊ တရားပြဲ သက္သက္ဆိုရင္ လူ႔သဘာဝအရ သိပ္စိတ္မဝင္စားတတ္ၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လူမ်ားမ်ားလာေအာင္ အဆိုအကေတြ ထည့္ၾကတယ္ ထင္တယ္။
မင္း စဥ္းစားၾကည့္ပါလား။ တရားရိပ္သာကို သြားရင္ တရားသံပဲ ၾကားရမယ္။ သီခ်င္းသံ မၾကားရဘူး။ ပ်င္းေျခာက္ေျခာက္ႀကီး။ ခရစ္ယာန္ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း သြားရင္ သီခ်င္းသံေတာ့ အနည္းဆံုး ၾကားရဦးမယ္။ ေဟာ ... ဆီနီေဂါဆိုတဲ့ ဂ်ဴးဘုရားေက်ာင္းက်ေတာ့ ဘင္ဂိုဆိုတဲ့ အပ်င္းေျပ ကစားစရာကိုပါ တြဲဖက္ေပးထားေသးတယ္။
ဒါ .. ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဘာသာေရးသက္သက္ဆို လူမလာလို႔ လူလာေအာင္ဆိုၿပီး အေပ်ာ္အပါး အကစားေတြနဲ႔ ဆြယ္ရတာ။
အဲဒီလိုပဲ ဗုဒၶဘာသာ ေစတီပြဲ (ဘုရားပြဲ)ေတြမွာ လူအလာမ်ားေအာင္ စည္ကားေအာင္ဆိုၿပီး အၿငိမ့္ေတြ ဇာတ္ေတြ ထည့္က်င္းပၾကတယ္လို႔ ငါ ထင္တယ္။ ငါ ငယ္ငယ္တုန္းက ေစတီ(ဘုရား)ပြဲ သြားမယ္ဆို ေပ်ာ္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဗုဒၶ(ဘုရား)အေပၚ စိတ္ေရာက္ရေကာင္းမွန္း မသိခဲ့ပါဘူး။ ေစတီပူေဇာ္ပြဲကို သြားၿပီး ဇာတ္ပြဲၾကည့္မယ္။ ေစ်းဝယ္မယ္။ မုန္႔စားမယ္။ ဒါပဲ စိတ္ဝင္စားတယ္။ ဒါေတြ လုပ္ၿပီး ျပန္ခဲ့တယ္။ ေစတီကို (ဘုရားကို) ပုဆိန္ေပါက္ ဦးခ်တာေလးေလာက္ေတာ့ လုပ္ခဲ့ပါရဲ႕။ တခါတရံ ေစတီရင္ျပင္ေပၚေတာင္ မေရာက္ခဲ့ဘူး။ နည္းနည္း အ႐ြယ္ေရာက္လာလို႔ သတိထားမိတာကေတာ့ ေစတီပူေဇာ္ပြဲ (ဘုရားပြဲ)ေတြမွာ ေျခာက္ေကာင္ဂ်င္၊ ေလးေကာင္ဂ်င္၊ ေဘာလံုးပစ္ပြဲ စတဲ့ ေလာင္းကစားပြဲေတြပါ ပါလာတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဒါ့အျပင္ အရက္ဆိုင္ေတြပါ ပါလာတယ္။ ေနာက္ အေပ်ာ္မယား ေၾကးစားမယ္ ျပည့္တန္ဆာေတြလည္း ေစတီပြဲမွာ စီးပြားရွာဖို႔ ေရာက္လာတယ္လို႔ ၾကားဖူးတယ္။ ဒကာေလး ၾကားလိုက္မလား မသိဘူး။ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း က်င္းပတဲ့ မင္းဘူးက ေ႐ႊစက္ေတာ္ဘုရားမွာ တစ္ခါက ဘာမွ အရိပ္အေရာင္ မျပဘဲ ေလႀကီးမိုးႀကီး က်ၿပီး ေရလႊမ္းသြားလို႔ လူေတြ အမ်ားႀကီး ေသတဲ့သတင္း။ က်ိဳက္ထီး႐ိုးေစတီ ပတ္ဝန္းက်င္က တဲခိုခန္းေတြ ေစ်းဆိုင္ေတြ မီးေလာင္တဲ့သတင္း။ ဒီလိုျဖစ္တာဟာ အဲဒီေစတီပြဲေတြမွာ မေကာင္းမႈေတြ မ်ားလြန္းလို႔,လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဟုတ္,မဟုတ္ေတာ့ မသိဘူး။ ဘုရားပြဲေတြမွာ ဒီလို ႐ႈပ္႐ႈပ္ေထြးေထြး ျဖစ္ေနတာေတာ့ မေကာင္းဘူးကြ။ ငါ ဗမာျပည္ အလည္ျပန္ေရာက္တုန္းက ပုဂံကို ဘုရားဖူး (ေစတီေတြကို လွည့္လည္ၾကည့္ဖို႔) သြားခဲ့တယ္။ အာနႏၵာေစတီပြဲ (အာနႏၵာဘုရားပြဲ) က်င္းပၿပီးစီးတာနဲ႔ ၾကံဳလို႔ ငါ အေတာ္ စိတ္ပ်က္သြားတယ္ကြ။
ေမး။ ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဘုရာ့။
ေျဖ။ ။ ဘာျဖစ္ရမလဲ ဒကာေလးရ။ ဘုရားေဘး ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေစ်းဆိုင္ေတြက စြန္႔ပစ္ထားတဲ့ အမိႈက္သ႐ိုက္ေတြ၊ ပြဲေတာ္လာသူေတြ မဆင္မျခင္ စြန္႔ပစ္ထားတဲ့ ေသးကြက္ ေခ်း(ခ်ီး)ကြက္ အညစ္အေၾကးေတြက ေစတီေဘးပတ္လည္မွာ ျပည့္ႏွက္ေနလို႔ပဲကြ။ ေခတ္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ ေစတီေတာ္ေရာက္ေအာင္ သိုင္းကြက္နင္းသြားခဲ့ရတယ္။
ေစတီပူေဇာ္ပြဲ (ဘုရားပြဲ) က်င္းပတဲ့အခါ ကုသိုလ္ရသူေတြ ရွိသလို အကုသိုလ္ရသူေတြလည္း ရွိတယ္ ဒကာေလးရ။ ကုသိုလ္ရသူေတြကေတာ့ ဘုရားပြဲကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး စီစဥ္ေဆာင္႐ြက္သူ၊ အခေၾကးေငြ မယူဘဲ ခ်က္ျပဳတ္ ေၾကာ္ေလွာ္ေပးၾကသူ၊ တဲ စားပြဲ ကုလားထုိင္ တည္ခင္းေပးသူ၊ ကားရပ္နားဖို႔ စီစဥ္ေပးသူ၊ အမိႈက္စသည္ကို လိုက္လံ စုေဆာင္းၿပီး ေနရာတက် ထားသူ၊ သံဃာေတာ္ေတြနဲ႔ လူေတြကို ေကၽြးေမြး လႉဒါန္းသူ စသူေတြေပါ့ကြာ။
ေမး။ ။ ဘယ္သူေတြက အကုသိုလ္ ယူသလဲ ဘုရာ့၊ ေက်ာင္းကန္ဘုရားသြားတာ ကုသိုလ္ပဲ ရမွာေပါ့။
ေျဖ။ ။ ေအး ... ကုသိုလ္ယူတတ္ရင္ ကုသိုလ္ရတာေပါ့။ အကုသိုလ္ယူသူေတြကေတာ့ ေစတနာ ထက္ထက္သန္သန္နဲ႔ အဆင္သင့္ စားေသာက္ခြင့္ရေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ေပးထားတဲ့ အစားအေသာက္ေတြကို စားေသာက္ၿပီး၊ ကုိယ္ထည့္ယူ စားေသာက္ အသံုးျပဳတဲ့ တစ္ခါသံုး ပန္းကန္ ဇြန္း ခရင္း ေသာက္ေရခြက္ စကၠဴလက္သုတ္ပုဝါ စတာေတြကို အမိႈက္ပံုးထဲ ေရာက္ေအာင္ မထည့္ဘဲ သစ္ပင္ေျခရင္း စတဲ့ ေခ်ာင္ႀကိဳေခ်ာင္ၾကား ထားခ်င္တဲ့ ေနရာမွာ ထားခဲ့သူေတြေပ့ါ။ တခါတရံ ဘုရားပြဲ ေက်ာင္းပြဲၿပီးရင္ ငါကိုယ္တိုင္ အမိႈက္လိုက္ေကာက္ရသကြ။
လုပ္အားေပးေတြအေနနဲ႔ ေစတနာအရ အပင္ပန္းခံ ေဝယ်ာဝစၥ ေဆာင္႐ြက္ေပးေနတာကို အခေၾကးေငြယူၿပီး လုပ္ေနသူေတြလို႔ ထင္ၿပီး ဒီလိုလုပ္တာလား မသိဘူး။ ငါေတာ့ အံ့ၾသသကြ။ အေမရိကားေရာက္လာတဲ့ ဒို႔ျမန္မာအခ်ိဳ႕ အေတာ္ေလး စည္းမရွိ ကမ္းမရွိတာကို ေတြ႕ရတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေနၾကရတဲ့ ျမန္မာေတြက ဘယ္လို သန္႔ရွင္းေအာင္ ေနရမယ္၊ အမိႈက္ဘယ္လိုပစ္ရမယ္ဆိုတာကို မသိတာဟာ အျမင္မက်ယ္လို႔ ဆိုၿပီး နားလည္ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္တယ္။ အေမရိကားေရာက္လာတဲ့ ဒို႔ျမန္မာအခ်ိဳ႕ အမိႈက္ဘယ္လိုပစ္ရမယ္ဆိုတာကို မသိတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ေနထုိင္တဲ့ အေလ့စ႐ိုက္ကို မျပင္တာ၊ အဆင့္အတန္း ျမင့္ျမင့္ ဘယ္လိုေနထိုင္ရမယ္ဆိုတာကို မသိတာဘဲ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။
အေမရိကားမွာ ေနၾကသူေတြဆိုေတာ့ တခါတရံ McDonald's, KFC စတဲ့ Fast Food store ဆိုင္ေတြကို သြားၿပီး စားေသာက္ဖူးၾကမွာပါ။ အဲဒီအခါမွာ သူတို႔စားၿပီး စားႂကြင္းစားက်န္ အမိႈက္ေတြကို ထားခ်င္သလို ထားသြားရဲမယ္ မထင္ဘူး။ စားၿပီး ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အမိႈက္ေတြကို အမိႈက္ပံုးထဲ ထည့္ေပးထားခဲ့ရမွာပါ။ စားတဲ့အခါ အသံုးျပဳတဲ့ ဗန္းကိုလည္း ေနရာတက် ျပန္ထားေပးခဲ့ရမွာပါ။
အဲ ... ကိုယ္ကိုးကြယ္တဲ့ ဘုရားေက်ာင္းကန္က်မွ ဒီလို ကိုယ့္အမိႈက္ အညစ္အေၾကးကို ကုိယ္တာဝန္ယူၿပီး မသန္႔ရွင္းခဲ့တာကို ဘယ္လိုေျပာရမယ္ မသိဘူး။ တကယ္သာ လာတဲ့သူတိုင္း ကိုယ့္အမိႈက္ကို ကိုယ္တာဝန္ယူၿပီး စနစ္တက် ပံုးထဲ ထည့္ခဲ့ရင္ လုပ္အားေပးသူေတြလည္း တာဝန္ေပါ့ၿပီး စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔ သက္သက္သာသာ ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္တာေပါ့။ ကိုယ္လည္းပဲ အကုသိုလ္မျဖစ္ဘူးေပါ့။ ဒီလို မဟုတ္ဘဲ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ လုပ္ခဲ့ရင္ေတာ့ အကုသိုလ္ လာယူတာပဲလို႔ ေျပာရမလို ျဖစ္ေနၿပီ။
အျပင္ဘုရားက ရင္ထဲႂကြ
ေမး။ ။ အရွင္ဘုရား ... တခ်ိဳ႕ဆရာေတာ္ေတြက “ရင္ထဲမွာ ဘုရားတည္ပါ”လို႔ ဆိုဆံုးမၾကတယ္။ ဘာကိုေျပာတာလဲ ဘုရား။
ေျဖ။ ။ “ရင္ထဲမွာ ဘုရားတည္ပါ”ဆိုတာ မင္းတို႔ရဲ႕ စိတ္ႏွလံုး (ရင္)ထဲမွာ ဗုဒၶ(ဘုရား)ရဲ႕ ဂုဏ္ကို သိရွိ ယံုၾကည္၊ ၾကည္ညိဳၿပီး ဘုရားအဆံုးအမအတိုင္း လိုက္နာက်င့္သံုး ေနထိုင္ဖို႔ ေျပာတာပါ။
ေမး။ ။ ဒီလိုဆို အျပင္မွာ ဘုရား(ေစတီ)တည္တာ မႀကိဳက္လို႔ ေျပာတာလား။
ေျဖ။ ။ ေအး ... ေစတီ မရွိေသးတဲ့ေနရာမွာ ေစတီတည္တာကိုေတာ့ အဲဒီဆရာေတာ္ေတြက ဘာမွ ေျပာလိုဟန္ မရွိဘူး ထင္တယ္။ ေစတီရွိၿပီးသား ေနရာေတြမွာ မလိုအပ္ဘဲ ေစတီေတြ ထပ္ထပ္ၿပီး တည္ေနတာကို သေဘာမက်လို႔ ေျပာတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ တစ္ၿမိဳ႕ တစ္႐ြာမွာ ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္ ၾကည္ညိဳစဖြယ္ျဖစ္တဲ့ ေစတီတစ္ဆူ ရွိတယ္ဆိုရင္ အခ်ိန္ကုန္ ေငြကုန္ ေနရာကုန္ ခံၿပီး ေနာက္ထပ္ ဘုရားတည္မယ့္အစား ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ စိတ္ႏွလံုးထဲမွာ ဘုရားရဲ႕ တရားေတာ္ေတြကို သိရွိ နားလည္ၿပီး က်င့္သံုးတာက ပိုၿပီး အေရးႀကီးတာကို ေျပာခ်င္လို႔ ျဖစ္မွာပါ။
ေစတီ မရွိေသးတဲ့ ေနရာမွာေတာ့ ေစတီတည္သင့္ပါတယ္။ အက်ိဳးရွိတန္သေလာက္လည္း အက်ိဳးရွိပါတယ္။ ဥပမာ - နယူးဂ်ာစီမွာ ေစတီတည္ထားေတာ့ ေစတီကို ျမင္တဲ့အခါ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ လာလာၾကည့္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း ဗုဒၶဘာသာေတြျဖစ္ၿပီး တခ်ိဳ႕လည္း ေစတီကို မျမင္ဖူးလို႔ အထူးအဆန္း လုပ္ၿပီး လာၾကည့္သူေတြ ျဖစ္တယ္။
ဘုရားကို လာၾကည့္သူေတြ ဗဟုသုတရေစလိုတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ႐ုပ္ပြားဆင္းတုေတြေရွ႕မွာ ဘာသာေရးဆိုင္ရာ အေၾကာင္းအရာေတြကို ေရးထိုးထားတယ္။ စိတ္ဝင္တစား ဖတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဗုဒၶဝင္႐ုပ္စံုကို ဓာတ္ပံုေရာ စာပါ ေက်ာက္ျပားမွာ ေရးသားၿပီး ေစတီပလႅင္ေဘးမွာ ကပ္ထားဖို႔ စိတ္ကူးေနတယ္။ ျဖစ္ မျဖစ္ေတာ့ မသိဘူး။
ဒီလို ေရးထိုးထားရင္ လာေရာက္ေလ့လာသူေတြအေနနဲ႔ ဗုဒၶရဲ႕ ျဖစ္ေတာ္စဥ္နဲ႔ ဆိုဆံုးမခ်က္ေတြကို ေလ့လာခြင့္ ရၾကမွာေပါ့။ ေလ့လာရင္း အသိတရားတစ္ခ်က္ ဝင္သြားမယ္ဆိုရင္ ဘုရားတည္ရက်ိဳး နပ္တယ္လို႔ ဆိုရမွာေပါ့။ ေစတီကို လာေရာက္ ၾကည့္သူေတြထဲက တခ်ိဳ႕တေလ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြ ျဖစ္သြားမယ္ဆိုရင္ ေစတီတည္တာဟာ သာသနာျပဳလုပ္ငန္းတစ္ခု ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာရမွာေပါ့။
တစ္ေန႔ စာတိုက္ပံုးထဲ စာသြားေကာက္ယူတုန္း ျဗဳန္းဆို ကားတစ္စီး ထိုးရပ္ၿပီး ဒါဘာလဲလို႔ ေစတီကို လက္ၫိႈးထိုး ေမးတယ္။
ဒါ ... ဗုဒၶဘာသာေစတီလို႔ ေျပာေတာ့ ေအာ ... ဒါ ဗုဒၶဘာသာေစတီလား .. ငါ ထိုင္းနဲ႔ ဗီယက္နမ္ သြားလည္တုန္းက ဒါမ်ိဳးေတြ႕ခဲ့ဖူးတယ္။ ငါ လာလည္လို႔ ရမလား ... စသည္ ေမးရင္းနဲ႔ သူ႔ကိုယ္သူ မိတ္ဆက္ၿပီး ေက်ာင္းကို လာေနတဲ့ အေမရိကန္ဒကာတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ သူ႔အိမ္က ေက်ာင္းနဲ႔ သိပ္မေဝးေတာ့ ေက်ာင္းအတြက္ အကူအညီ အမ်ားႀကီး ရတယ္။ တေလာက ငါးရက္ၾကာ ဒုလႅဘရဟန္းဝတ္နဲ႔ ေနသြားေသးတယ္။
ေနာက္ၿပီး ေစတီ(ဘုရား)ကို ျမင္ၿပီး ေက်ာင္းကို လာေရာက္ တရားအားထုတ္သူေတြလည္း ရွိတယ္။ အဲဒီအထဲက ဂ်ဴးဒကာႀကီးတစ္ေယာက္ဆို လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးႏွစ္က ထီ(သံုးသန္း)ေပါက္တာ ေဒၚလာတစ္ေသာင္း လႉတယ္။ ႏွစ္စဥ္လည္း လႉေနတာ ခုဆို ေဒၚလာႏွစ္ေသာင္းႏွစ္ေထာင္ ရွိသြားၿပီ။ ေနာက္ႏွစ္ေတြလည္း ဆက္လႉေနဦးမွာပဲ။ သူလည္း ဒုလႅဘရဟန္း ဝတ္ဖူးတယ္။ ေနာက္ထပ္ ဂ်ဴးဒကာႀကီးတစ္ေယာက္ ရွိေသးတယ္။ သူကေတာ့ ေက်ာင္းကို တစ္ပတ္တစ္ခါ လာတရားအားထုတ္ၿပီး လစဥ္ ေဒၚလာတစ္ရာ လႉတယ္။ သူလည္းပဲ ဒုလႅဘရဟန္း ဝတ္ဖူးတယ္။ ခုေတာ့ ဆံုးသြားပါၿပီ။ ကဲ ... ထားေတာ့။ ဒါေတြဟာ ေစတီ(ဘုရား) မရွိေသးတဲ့ ေနရာမွာ ေစတီ(ဘုရား) တည္ရျခင္း အက်ိဳးေတြေပါ့။
မွန္ပါ .. အရွင္ဘုရား။ အျပင္မွာ တည္တဲ့ ေစတီ(ဘုရား)ကေနတဆင့္ သူတို႔ရင္မွာ သာသနာ ၿငိတြယ္ေစတဲ့ သာသနာျပဳျခင္းပဲဆိုတာ တပည့္ေတာ္ နားလည္ သေဘာေပါက္ပါၿပီ ဘုရား။
သာဓု ... သာဓု ... သာဓု။
အရွင္ပညာသီဟ
ေမလ ၃၁၊ ၂၀၁၀
ဒါေၾကာင့္ အလႉပြဲတစ္ခုမွာ ဘုရားရဲ႕ ဂုဏ္ေတာ္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ စရဏတရား (၁၅)ပါးကို ေဟာၿပီးလို႔ ေရစက္ခ် အမွ်ေပးေဝၿပီးတဲ့အခါမွာ ဒကာေလးတစ္ေယာက္က “အျခားဘာသာေတြမွာ ဘုရားလို႔ ေျပာလိုက္ရင္ God လို႔ နားလည္သြားပါတယ္။ တပည့္ေတာ္တို႔ဘာသာမွာ ‘ဘုရား’ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းေတြက မ်ားလြန္းလို႔ ဒီမွာ ေမြးတဲ့ ကေလးေတြက ဘုရားဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ေမးလာရင္ အေတာ္ရွင္းျပရလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ ဗုဒၶဘာသာမွာ ‘ဘုရား’ဟာ ဘာလဲဆိုတာ ရွင္းျပေပးပါ”လို႔ ေမးလာပါတယ္။
႐ုတ္တရက္ အေမးခံလိုက္ရေတာ့ ဒီေကာင္ ဘာေၾကာင္ၿပီး ငါ့ကို ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ေမးခြန္းကို ေမးရသလဲလို႔ စိတ္ထဲမွာ ေနာက္ေတာက္ေတာက္ျဖစ္သြားတယ္။
ေနာက္မွ .. ေအးေလ .. သူသိခ်င္လို႔ ေမးမွေတာ့ သင့္ေတာ္တဲ့အေျဖ ေပးရမွာေပါ့ဟု စိတ္ကို ျပင္ကာ “ဗုဒၶဘာသာမွာ ဘုရားဆိုတာ ဗုဒၶကို ေခၚတယ္။ ဗုဒၶ(ဘုရား)ဟာ လူသားျဖစ္ၿပီး သူ႔စိတ္ထဲမွာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ စတဲ့ အညစ္အေၾကး(ကိေလသာ)ေတြ မရွိေတာ့လို႔ စင္ၾကယ္သူ၊ ျမင့္ျမတ္သူ၊ အသိဉာဏ္ ထက္ျမက္သူ၊ ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းမြန္သူ၊ အမ်ားအက်ိဳးကို ေဆာင္႐ြက္သူ ျဖစ္တယ္။
ဗုဒၶဟာ ဖန္ဆင္းရွင္(Creator or God) မဟုတ္ဘူး။
ဖန္ဆင္းရွင္ရဲ႕ လက္ေဝခံတပည့္ (messiah, prophet) မဟုတ္ဘူး။
ဖန္ဆင္းရွင္ရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္၊ တမန္ေတာ္၊ ကယ္တင္ရွင္လည္း မဟုတ္ဘူး။
သူ႕ရဲ႕အယူအဆ သူ႔ယံုၾကည္ခ်က္ကို ကိုယ္တိုင္က်င့္သံုးၿပီး၊ ရရွိတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေတြ၊ သင္ခန္းစာေတြကို သတၱိရွိရွိ ရဲရဲဝ့ံဝံ့နဲ႔ လူထုကို ခ်ျပရဲသူ ျဖစ္တယ္။
ဒါ .. ငါေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ ငါ့အထက္က လူက ေျပာတာ၊ ငါ့အေဖက ေျပာတာလို႔ ကုိယ့္စကားကို သူမ်ားစကားျဖစ္ေအာင္ မေျပာဘူး။
ဒါကို ငါကိုယ္တိုင္သိလို႔ ေျပာတယ္။
ငါေျပာတာေတြကို မင္းတို႔ စစ္ေဆးၾကည့္ႏိုင္တယ္။ က်င့္သံုးၾကည့္ႏိုင္တယ္။
က်င့္သံုးလို႔ မင္းတို႔အတြက္ အမ်ားအတြက္ အက်ိဳးရွိတယ္ဆိုရင္ ဆက္ၿပီး က်င့္သံုးေပ့ါ။
ငါေျပာတာ နားမေထာင္လို႔၊ ငါခိုင္းတာ မလုပ္လို႔၊ ငါ့ကို ဆရာလို႔ မသတ္မွတ္လို႔ ငါက မင္းတို႔ကို အျပစ္ေပးမွာ မဟုတ္ဘူး။
အသိဉာဏ္ရွိမႈ၊ အက်င့္သိကၡေကာင္းမြန္မႈ၊ အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္႐ြက္မႈ စတဲ့ အရာေတြမွာ ဘယ္သူမွ ငါ့အထက္မွာ မရွိလို႔ ငါဟာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ေဝခံ အေစအပါး တပည့္မဟုတ္လို႔ ငါ့စကားကို နားမေထာင္ရင္ ငါ့အထက္က လူက မင္းတို႔ကို အျပစ္ေပး အေရးယူမယ္၊ ကယ္တင္မယ္လို႔ မေျပာဘူး။
ေကာင္းတာလုပ္ရင္ ျပဳလုပ္သူပဲ ေကာင္းတာကို ရရွိမယ္။
မေကာင္းတာလုပ္ရင္ ျပဳလုပ္သူပဲ မေကာင္းတာကို ရရွိမယ္။
မင္းတို႔ မေကာင္းမႈလုပ္တာကို မင္းတို႔ကိုယ္စား ငါက ဝင္ခံေပးလို႔ မရဘူး။ မေပးႏိုင္ဘူး။
သားက်ဴးလြန္တဲ့ လူသတ္မႈစတဲ့ ရာဇဝတ္မႈေတြရဲ႕ အျပစ္ဒဏ္ကို အေဖက ဝင္ခံေပးရင္ ရတယ္ဆိုတာ ဘယ္ႏိုင္ငံ ဘယ္ဥပေဒမွာမွ မရွိလို႔ မင္းလုပ္တဲ့အျပစ္ကို ငါဝင္ခံေပးမယ္လို႔ ယုတၱိမရွိတဲ့ စကားကို မေျပာဘူး။
ဒါေပမယ့္ ဒါကေတာ့ ေကာင္းတဲ့အလုပ္၊ အက်ိဳးရွိတဲ့အလုပ္၊
ဒါကေတာ့ မေကာင္းတဲ့အလုပ္၊ အက်ိဳးမရွိတဲ့အလုပ္၊
ဒါကေတာ့ လုပ္သင့္တဲ့အလုပ္၊ မလုပ္သင့္တဲ့အလုပ္လို႔ ခြဲျခားေျပာျပႏိုင္တယ္လို႔ အမွန္အတိုင္း ႐ိုး႐ိုးသားသား ေျပာျပရဲသူ ျဖစ္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဒို႔က သူ႔ကို ဆရာတင္ၿပီး ဆရာအျဖစ္သတ္မွတ္ၿပီး ‘ဗုဒၶ ဘုရား’လို႔ ေခၚတာ။”
ေမး။ ။ မွန္ပါ။ ဒါကိုေတာ့ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိပါၿပီ။ တပည့္ေတာ္တို႔ သံဃာေတာ္ေတြနဲ႔ စကားေျပာတဲ့အခါ ‘ဘုရား .. ဘုရား’နဲ႔ ထည့္ထည့္ေျပာေနတာ၊ အဲဒီ ဘုရားကေကာ ဘာလဲ။
ေျဖ။ ။ အဲဒါကေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈအရ ေျပာဆိုသံုးႏႈန္းတဲ့ စကားလံုး တစ္လံုးပါ။
ေမး။ ။ အျခားဘာသာေတြမွာ ဘုရားလို႔ ေျပာလိုက္ရင္ (God)လို႔ နားလည္သြားတာပဲ။ တပည့္ေတာ္တို႔က်မွ ‘ဘုရား’ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းေတြက မ်ားလိုက္တာ။ ဒီမွာ ေမြးတဲ့ ကေလးေတြကို ဘုရားဆိုတဲ့ စကားလံုးရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို အေတာ္ ရွင္းျပရလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။
ေျဖ။ ။ေအး ... ခုေခတ္မွာ ျမန္မာျပည္မွာ မင္းဆိုတဲ့ ဘုရင္မရွိလို႔ ေတာ္ေသးသကြ။ ဘုရင္ရွိရင္ ဘုရင္က ... ဟဲ့ အမတ္ႀကီး၊ ေမာင္မင္းလို႔ ေခၚလိုက္ရင္ မွန္လွပါဘုရားဆိုၿပီး သူနဲ႔ေျပာတိုင္း ဘုရား ... ဘုရား လို႔ ထည့္ေျပာရတာ ရွိေသးတယ္။
+++++
ေစတီ
ေမး။ ။ ဘုရားတည္တယ္၊ ဘုရားတည္တယ္ဆိုတာကေကာ ဘာပါလဲ။ ခု အခၽြန္အတက္ေတြနဲ႔ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ အေဆာက္အဦေတြဟာ ဘုရားေတြလား။
ေျဖ။ ။ ေအာ ... ခုမွပဲ ဗုဒၶဘာသာမွာ ဘုရားဆိုတာ ဘာလဲလို႔ မင္းဘာေၾကာင့္ေမးတယ္ဆိုတာ ငါနားလည္သြားၿပီ။ ဘုရားဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဘုရားဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ေမးစရာျဖစ္လာတာပဲ။
ေအး ... အဲဒီ အခၽြန္အတက္ေတြနဲ႔ ထုိးထိုးေထာင္ေထာင္ ေ႐ႊတေျပာင္ေျပာင္ အေဆာက္အဦကိုလည္း ဘုရားလို႔ အလြယ္တကူ ေခၚၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီအေဆာက္အဦက ဗုဒၶ(ဘုရား) မဟုတ္ဘူး။
“ဘုရားေက်ာင္း” ဒါမွမဟုတ္ “ေစတီ”လို႔ ေခၚတယ္။
ေစတီဆိုတာ အ႐ိုအေသေပးထိုက္တဲ့ ေနရာဌာန၊ အေဆာက္အဦလို႔ အဓိပၸာယ္ထြက္တယ္။
ျမန္မာေတြက အဲဒီ ေစတီေတြကို ဘုရားလို႔ အလြယ္တကူ ေခၚလိုက္တယ္။
ဥပမာ - ေ႐ႊတိဂံုဘုရားလို႔ အလြယ္တကူ ေျပာလိုက္ေပမယ့္ ေ႐ႊတိဂံုဟာ ဗုဒၶ(ဘုရား) မဟုတ္ဘူး။ ေစတီ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေ႐ႊတိဂံုေစတီလို႔ ေျပာရင္ ပိုၿပီး ရွင္းသြားမယ္။
ေမး။ ။ ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီလို အေဆာက္အဦမ်ိဳး၊ ဥပမာ-ေ႐ႊတိဂံုလိုမ်ိဳးကို အ႐ိုအေသေပးရတာလဲ။ ရွိခိုးဦးခ်ရတာလဲ။ ဘုရားဖူးသြားတယ္ဆိုတာ အဲဒီလို အေဆာက္အဦေတြကို သြားေရာက္ လွည့္လည္ ၾကည့္႐ႈတာလား။ အဲဒီ အေဆာက္အဦေတြကို ေ႐ႊေတြခ်ထားလို႔၊ ထီးဆိုတဲ့အရာမွာ စိန္ ေ႐ႊ စတဲ့ ရတနာေတြ တပ္ဆင္ထားလို႔ ဘုရားဆိုၿပီး ရွိခိုးဦးခ်ၾကတာလား။
ေျဖ။ ။ အဲဒီလို စိန,္ေ႐ႊစတဲ့ ရတနာေတြရွိေနလို႔ အ႐ိုအေသေပးတာ ရွိခုိးဦးခ်တာေတာ့ မဟုတ္ဘူးကြ။ အဲဒီ အေဆာက္အဦထဲမွာ ဗုဒၶ(ဘုရား)နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ပစၥည္းေတြ ဓာတ္ေတာ္ေတြ ထည့္ၿပီး တည္ေဆာက္ထားလို႔ အ႐ိုအေသေပးတာ ရွိခုိးဦးခ်ၾကတာ ျဖစ္တယ္။
ေမး။ ။ ဓာတ္ေတာ္ဆိုတာကေကာ ဘာလဲ။
ေျဖ။ ။ ဓာတ္ေတာ္ဆိုတာ ဗုဒၶ(ဘုရား)ရဲ႕ ႐ုပ္အေလာင္းကို မီး႐ိႈ႕တဲ့အခါ အကုန္မေလာင္ဘဲ ႂကြင္းက်န္ေနရစ္ခဲ့တဲ့ ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းကို ေခၚတယ္။
ေစတီကို အ႐ိုအေသေပးတဲ့အခါ အဲဒါေတြကို အ႐ိုအေသေပးတဲ့ သေဘာပဲ။
အ႐ိုအေသေပးရတာက
ေမး။ ။ ဘာေၾကာင့္ အဲဒါေတြကို အ႐ိုအေသေပးရတာလဲ။ သက္မဲ့ပစၥည္းေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီပဲ။
ေျဖ။ ။ ေအး ... သက္မဲ့ပစၥည္းျဖစ္ေပမယ့္ အဲဒီ သက္မဲ့ပစၥည္းပိုင္ရွင္ကို ေအာက္ေမ့သတိရတဲ့အေနနဲ႔ ဂုဏ္ျပဳခ်ီးက်ဴးတဲ့အေနနဲ႔ တေလးတစား သိမ္းထားၿပီး အ႐ိုအေသေပးၾကတာပဲ။
ဥပမာ - မင္းရဲ႕ ကြယ္လြန္သြားတဲ့ မိဘ ဘိုးဘြားေတြရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ပစၥည္းေလးေတြကို အမွတ္တရ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး တန္ဖိုးထားၿပီး သိမ္းဆည္းထားတာ ရွိေကာင္းရွိမယ္။ အဲဒီ ပစၥည္းေလးေတြကို ျမင္ရင္ ပစၥည္းပိုင္ရွင္ျဖစ္တဲ့ မင္းရဲ႕ မိဘဘိုးဘြားေတြကို စိတ္ထဲ ျပန္ျမင္လာတယ္ မဟုတ္လား။
ေနာက္ၿပီး သူတို႔ရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူးေတြကို အမွတ္ရမယ္၊ သူတို႔ရဲ႕ ဆိုဆံုးမခ်က္ေတြကို သတိရၿပီး လိုက္နာက်င့္သံုးမယ္။ သူတို႔ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြ လုပ္မယ္။
ဒီသေဘာမ်ိဳးပဲေပါ့။ ဓာတ္ပံုေတြ၊ ႐ုပ္တုေတြကို အ႐ိုအေသေပးတာလည္း ဒီအတိုင္းပါပဲ။
ဥပမာ - မင္းမွာ အေမရွိတယ္။ အဲဒီအေမ ေသဆံုးသြားတဲ့အခါ အေမ့ဓာတ္ပံုကို တေနရာရာမွာ တ႐ိုတေသ သိမ္းထားတယ္။ အေမ မရွိေတာ့ေပမယ့္ အေမ့ဓာတ္ပံုကို ျမင္တိုင္း အေမကို သတိရမယ္။ အေမက ကိုယ့္ကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တာေတြ ဆိုဆံုးမခဲ့တာေတြကို သတိရလိမ့္မယ္။
အေမမရွိေတာ့လို႔ အေမ့ဓာတ္ပံု ထားစရာလည္း မလိုပါဘူး၊ သတိရစရာလည္း မလိုပါဘူးဆိုရင္ေတာ့လည္း တမ်ိဳးေပါ့။
ဒါေပမယ့္ မင္းအလြန္ငယ္တုန္းက မင္းအေမေသသြားတယ္ဆိုရင္၊ ေနာက္ၿပီး ဓာတ္ပံုေလာက္မွ မက်န္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ မင္းအေမ ဘယ္လိုပံု ရွိတယ္၊ ျဖဴတယ္ မည္းတယ္ ရွည္တယ္ ပုတယ္ ပိန္တယ္ ဝတယ္ လွတယ္ မလွဘူးဆိုတာကို မင္း ဘယ္လိုမွ သိႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။
ဘာမွ မရွိတဲ့ နံရံကို ၾကည့္ၿပီး အေမက ဘယ္လိုပံုလဲ ... အေဖက ဘယ္လိုပံုလဲ ဆိုတာ မွန္းဆေနရတာနဲ႔စာရင္ ဓာတ္ပံုရွိတဲ့အခါ ေအာ .. အေမဟာ ဒီလိုပံုပါလားလို႔ သိရေတာ့ ပိုၿပီး စိတ္ထဲမွာ ရွင္းသြားတာေပ့ါ။ ဘာမွ မရွိတဲ့ နံရံႀကီးကို ၾကည့္ရင္ နံရံႀကီးပဲ ျမင္ရမွာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာမွာ ဘုရားဆိုတာ ဘယ္လိုအရာလဲ၊ ဘယ္လိုပံုလဲလို႔ သိရေအာင္ ႐ုပ္ပြားဆင္းတုကို အိမ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘုရားေက်ာင္းမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထားရွိၿပီး အ႐ုိအေသေပးၾကတာေပါ့။
ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ေျပာဦးမယ္။
အဲဒီ ႐ုပ္တုေတြဟာ ဗုဒၶ(ဘုရား) မဟုတ္ဘူးေနာ္။ နားမေဝးနဲ႔။ စိတ္႐ႈပ္မသြားနဲ႔။ အဲဒီ ႐ုပ္တုေတြဟာ ဘုရားရွင္ အသက္ထင္ရွားရွိတုန္းက ဘယ္လိုပံု ဘယ္လိုအေနအထားရွိတယ္ဆိုတာကို ေဖာ္ျပထားတဲ့ အ႐ုပ္ပဲ ျဖစ္တယ္။
အဲဒါ ဗုဒၶရဲ႕ ႐ုပ္ပြားဆင္းတု ျဖစ္တယ္။
အေမ့ဓာတ္ပံုဟာ အေမမဟုတ္ေပမယ့္ အေမဘယ္လိုပံု ရွိတယ္ဆိုတာကို ျပတဲ့ အရာဝတၳဳလိုပဲေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ဗုဒၶဘာသာေတြအေနနဲ႔ ဗုဒၶရဲ႕႐ုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္ကို
ဒီေတာ့ ဘာသာျခားေတြက ဗုဒၶဘာသာမွာ အ႐ုပ္ကလည္း ဘုရား (God)၊ အုတ္ပံုကလည္း ဘုရား (God)၊ ဓာတ္ပံုကလည္း ဘုရား (God)၊ ဘုရားဆိုၿပီး ဘာေတြ ဦးခ် အ႐ိုအေသ ေပးေနတာလဲလို႔ ေဝဖန္ခ်င္ ေဝဖန္ၾကလိမ့္မယ္။
သူတို႔ေဝဖန္တာ မေဝဖန္တာထက္ ကိုယ့္အေနနဲ႔ မွန္မွန္ကန္ကန္ျဖစ္ေအာင္ ဗုဒၶရဲ႕႐ုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္၊ ဗုဒၶ႐ုပ္ပံုပန္းခ်ီကား၊ ေစတီ (ဘုရားေက်ာင္း) ေတြကို အ႐ိုအေသေပးတဲ့အခါ ရွိခိုးဦးခ်တဲ့အခါမွာ ဗုဒၶရဲ႕ဂုဏ္ေတာ္ (ဣတိပိ ေသာ ဘဂဝါ အရဟံ သမၼာသမၺဳေဒၶါ .....) ကိုးပါးကို စိတ္ထဲမွာ အာ႐ုံယူၿပီး မွန္းဆၿပီး အ႐ိုအေသေပးရမယ္၊ ရွိခိုးဦးခ်ရမယ္။
အဲဒီလိုမဟုတ္ဘဲ ပုဆိန္ေပါက္ ဦးခ် အ႐ိုအေသေပးတယ္ဆိုရင္ ဘာသာျခားေတြ ေဝဖန္ေျပာဆိုတာကို ဟုတ္တယ္လို႔ ေထာက္ခံခ်က္ ေပးတာနဲ႔ အတူတူျဖစ္သြားမယ္။
ဘုရားပြဲနဲ႔ ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္
ေမး။ ။ အရွင္ဘုရား ... ဘုရားပြဲက်င္းပမယ္လို႔ သိရတယ္။ ဘုရားပြဲဆိုတာ ဘာလဲ။
ေျဖ။ ။ ေဟ ... ဘုရားနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခု လာျပန္ၿပီလား။
ေအး ... မင္းက သိခ်င္လို႔ ေမးတယ္၊ ငါက ေျဖတယ္။ ဒီအေမးအေျဖကို စာတစ္ပုဒ္ျဖစ္ေအာင္ ေရးလိုက္တဲ့အခါ ဘာမဟုတ္တာေလးကို ပံုႀကီးခ်ဲ႕ရေကာင္းလားဆိုၿပီး ခ႐ုခါးေတာင္းက်ိဳက္ ဖမ္းေနတယ္လို႔ ေဝဖန္ေနဦးမယ္။ ထားပါေတာ့ ... မင္းသိခ်င္ေတာ့လည္း တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္နဲ႔ ေျဖရတာေပ့ါ။
ေအး ... ဘုရားပြဲဆိုတာ ဘုရားကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး လူစုလူေဝးလုပ္တာကို ေခၚတယ္။ ရည္႐ြယ္ခ်က္က ဘုရားကို (ေစတီကို) အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေကာင္းမႈေတြ တိုးပြားေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ခြင့္ရေအာင္ ျပဳလုပ္တာပဲ။
ေစတီကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး သံဃာေတြကို ပင့္မယ္။ ႂကြလာမယ္။ လူေတြကို ဖိတ္မယ္။ လာၾကမယ္။ အဲဒီလို လာၾကၿပီး စုေဝးေရာက္ရွိၾကတဲ့အခါ ေစတီရင္ျပင္မွာ ဗုဒၶ(ဘုရားရွင္) ကို ေအာက္ေမ့ သတိရၿပီး သူ႕ရဲ႕ဂုဏ္ေတာ္ေတြ၊ အဆံုးအမေတြကို ႐ြတ္ဖတ္ၾကမယ္၊ ပူေဇာ္ၾကမယ္၊ အ႐ိုအေသေပးၾကမယ္။ ေစတနာအေလ်ာက္ သံဃာေတာ္ေတြကို လႉမယ္။ လူေတြကို အခမဲ့ ေကၽြးမယ္။ လာတဲ့လူေတြကလည္း ဘယ္သူမွ မတိုက္တြန္းရဘဲနဲ႔ ကိုယ္လႉခ်င္သေလာက္ လႉမယ္။ လုပ္အားေပးသူေတြကလည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကိုယ္ႏိုင္တဲ့ဘက္က ဝိုင္းဝန္းကူညီ ေဆာင္႐ြက္ေပးမယ္။ တရားစကားေျပာမယ္၊ နားေထာင္ၾကမယ္။
ဒီအလုပ္ေတြဟာ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြမို႔ ကုသိုလ္လို႔ ေခၚတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေစတီ(ဘုရား)ပြဲကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဒီအလုပ္ေတြကို လုပ္တဲ့သူေတြဟာ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာ ဆိုတဲ့ ကုသိုလ္ေတြ ရတာေပါ့။
ဒါ ေစတီ(ဘုရား)ပြဲ က်င္းပျခင္းရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္ပဲ။
ေမး။ ။ အရွင္ဘုရား ... ဗမာျပည္မွာလို ေစတီ(ဘုရား)ပြဲမွာ ဇာတ္ပြဲ အၿငိမ့္ပြဲေတြ ထည့္ပါလား ဘုရား။ အနည္းဆံုး ကာရာအိုေကေလာက္ ထည့္ရင္ပဲ လူေတြ ေပ်ာ္ၾကမွာ။ ဘုရားပြဲလည္း ပုိစည္ကားမွာ။ ထည့္ခ်င္ရင္ တပည့္ေတာ္ စီစဥ္ေပးပါမယ္။
ေျဖ။ ။ မလုပ္ပါနဲ႔ ေမာင္ရင္ရာ။ မင္းေျပာသလို လူစည္မွာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဘုရားပြဲေတြမွာ ဇာတ္ပြဲ အၿငိမ့္ပြဲ ပါလာတာဟာ မင္းေျပာသလို လူအမ်ားလာေအာင္ ဆြဲေဆာင္ရာကေန ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အစဥ္အလာႀကီးတစ္ခု ျဖစ္သြားပံု ရသကြ။
ဘာသာေရး သာသနာေရး ကိစၥဆိုရင္၊ တရားပြဲ သက္သက္ဆိုရင္ လူ႔သဘာဝအရ သိပ္စိတ္မဝင္စားတတ္ၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လူမ်ားမ်ားလာေအာင္ အဆိုအကေတြ ထည့္ၾကတယ္ ထင္တယ္။
မင္း စဥ္းစားၾကည့္ပါလား။ တရားရိပ္သာကို သြားရင္ တရားသံပဲ ၾကားရမယ္။ သီခ်င္းသံ မၾကားရဘူး။ ပ်င္းေျခာက္ေျခာက္ႀကီး။ ခရစ္ယာန္ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း သြားရင္ သီခ်င္းသံေတာ့ အနည္းဆံုး ၾကားရဦးမယ္။ ေဟာ ... ဆီနီေဂါဆိုတဲ့ ဂ်ဴးဘုရားေက်ာင္းက်ေတာ့ ဘင္ဂိုဆိုတဲ့ အပ်င္းေျပ ကစားစရာကိုပါ တြဲဖက္ေပးထားေသးတယ္။
ဒါ .. ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဘာသာေရးသက္သက္ဆို လူမလာလို႔ လူလာေအာင္ဆိုၿပီး အေပ်ာ္အပါး အကစားေတြနဲ႔ ဆြယ္ရတာ။
အဲဒီလိုပဲ ဗုဒၶဘာသာ ေစတီပြဲ (ဘုရားပြဲ)ေတြမွာ လူအလာမ်ားေအာင္ စည္ကားေအာင္ဆိုၿပီး အၿငိမ့္ေတြ ဇာတ္ေတြ ထည့္က်င္းပၾကတယ္လို႔ ငါ ထင္တယ္။ ငါ ငယ္ငယ္တုန္းက ေစတီ(ဘုရား)ပြဲ သြားမယ္ဆို ေပ်ာ္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဗုဒၶ(ဘုရား)အေပၚ စိတ္ေရာက္ရေကာင္းမွန္း မသိခဲ့ပါဘူး။ ေစတီပူေဇာ္ပြဲကို သြားၿပီး ဇာတ္ပြဲၾကည့္မယ္။ ေစ်းဝယ္မယ္။ မုန္႔စားမယ္။ ဒါပဲ စိတ္ဝင္စားတယ္။ ဒါေတြ လုပ္ၿပီး ျပန္ခဲ့တယ္။ ေစတီကို (ဘုရားကို) ပုဆိန္ေပါက္ ဦးခ်တာေလးေလာက္ေတာ့ လုပ္ခဲ့ပါရဲ႕။ တခါတရံ ေစတီရင္ျပင္ေပၚေတာင္ မေရာက္ခဲ့ဘူး။ နည္းနည္း အ႐ြယ္ေရာက္လာလို႔ သတိထားမိတာကေတာ့ ေစတီပူေဇာ္ပြဲ (ဘုရားပြဲ)ေတြမွာ ေျခာက္ေကာင္ဂ်င္၊ ေလးေကာင္ဂ်င္၊ ေဘာလံုးပစ္ပြဲ စတဲ့ ေလာင္းကစားပြဲေတြပါ ပါလာတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဒါ့အျပင္ အရက္ဆိုင္ေတြပါ ပါလာတယ္။ ေနာက္ အေပ်ာ္မယား ေၾကးစားမယ္ ျပည့္တန္ဆာေတြလည္း ေစတီပြဲမွာ စီးပြားရွာဖို႔ ေရာက္လာတယ္လို႔ ၾကားဖူးတယ္။ ဒကာေလး ၾကားလိုက္မလား မသိဘူး။ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း က်င္းပတဲ့ မင္းဘူးက ေ႐ႊစက္ေတာ္ဘုရားမွာ တစ္ခါက ဘာမွ အရိပ္အေရာင္ မျပဘဲ ေလႀကီးမိုးႀကီး က်ၿပီး ေရလႊမ္းသြားလို႔ လူေတြ အမ်ားႀကီး ေသတဲ့သတင္း။ က်ိဳက္ထီး႐ိုးေစတီ ပတ္ဝန္းက်င္က တဲခိုခန္းေတြ ေစ်းဆိုင္ေတြ မီးေလာင္တဲ့သတင္း။ ဒီလိုျဖစ္တာဟာ အဲဒီေစတီပြဲေတြမွာ မေကာင္းမႈေတြ မ်ားလြန္းလို႔,လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဟုတ္,မဟုတ္ေတာ့ မသိဘူး။ ဘုရားပြဲေတြမွာ ဒီလို ႐ႈပ္႐ႈပ္ေထြးေထြး ျဖစ္ေနတာေတာ့ မေကာင္းဘူးကြ။ ငါ ဗမာျပည္ အလည္ျပန္ေရာက္တုန္းက ပုဂံကို ဘုရားဖူး (ေစတီေတြကို လွည့္လည္ၾကည့္ဖို႔) သြားခဲ့တယ္။ အာနႏၵာေစတီပြဲ (အာနႏၵာဘုရားပြဲ) က်င္းပၿပီးစီးတာနဲ႔ ၾကံဳလို႔ ငါ အေတာ္ စိတ္ပ်က္သြားတယ္ကြ။
ေမး။ ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဘုရာ့။
ေျဖ။ ။ ဘာျဖစ္ရမလဲ ဒကာေလးရ။ ဘုရားေဘး ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေစ်းဆိုင္ေတြက စြန္႔ပစ္ထားတဲ့ အမိႈက္သ႐ိုက္ေတြ၊ ပြဲေတာ္လာသူေတြ မဆင္မျခင္ စြန္႔ပစ္ထားတဲ့ ေသးကြက္ ေခ်း(ခ်ီး)ကြက္ အညစ္အေၾကးေတြက ေစတီေဘးပတ္လည္မွာ ျပည့္ႏွက္ေနလို႔ပဲကြ။ ေခတ္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ ေစတီေတာ္ေရာက္ေအာင္ သိုင္းကြက္နင္းသြားခဲ့ရတယ္။
ေစတီပူေဇာ္ပြဲ (ဘုရားပြဲ) က်င္းပတဲ့အခါ ကုသိုလ္ရသူေတြ ရွိသလို အကုသိုလ္ရသူေတြလည္း ရွိတယ္ ဒကာေလးရ။ ကုသိုလ္ရသူေတြကေတာ့ ဘုရားပြဲကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး စီစဥ္ေဆာင္႐ြက္သူ၊ အခေၾကးေငြ မယူဘဲ ခ်က္ျပဳတ္ ေၾကာ္ေလွာ္ေပးၾကသူ၊ တဲ စားပြဲ ကုလားထုိင္ တည္ခင္းေပးသူ၊ ကားရပ္နားဖို႔ စီစဥ္ေပးသူ၊ အမိႈက္စသည္ကို လိုက္လံ စုေဆာင္းၿပီး ေနရာတက် ထားသူ၊ သံဃာေတာ္ေတြနဲ႔ လူေတြကို ေကၽြးေမြး လႉဒါန္းသူ စသူေတြေပါ့ကြာ။
ေမး။ ။ ဘယ္သူေတြက အကုသိုလ္ ယူသလဲ ဘုရာ့၊ ေက်ာင္းကန္ဘုရားသြားတာ ကုသိုလ္ပဲ ရမွာေပါ့။
ေျဖ။ ။ ေအး ... ကုသိုလ္ယူတတ္ရင္ ကုသိုလ္ရတာေပါ့။ အကုသိုလ္ယူသူေတြကေတာ့ ေစတနာ ထက္ထက္သန္သန္နဲ႔ အဆင္သင့္ စားေသာက္ခြင့္ရေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ေပးထားတဲ့ အစားအေသာက္ေတြကို စားေသာက္ၿပီး၊ ကုိယ္ထည့္ယူ စားေသာက္ အသံုးျပဳတဲ့ တစ္ခါသံုး ပန္းကန္ ဇြန္း ခရင္း ေသာက္ေရခြက္ စကၠဴလက္သုတ္ပုဝါ စတာေတြကို အမိႈက္ပံုးထဲ ေရာက္ေအာင္ မထည့္ဘဲ သစ္ပင္ေျခရင္း စတဲ့ ေခ်ာင္ႀကိဳေခ်ာင္ၾကား ထားခ်င္တဲ့ ေနရာမွာ ထားခဲ့သူေတြေပ့ါ။ တခါတရံ ဘုရားပြဲ ေက်ာင္းပြဲၿပီးရင္ ငါကိုယ္တိုင္ အမိႈက္လိုက္ေကာက္ရသကြ။
လုပ္အားေပးေတြအေနနဲ႔ ေစတနာအရ အပင္ပန္းခံ ေဝယ်ာဝစၥ ေဆာင္႐ြက္ေပးေနတာကို အခေၾကးေငြယူၿပီး လုပ္ေနသူေတြလို႔ ထင္ၿပီး ဒီလိုလုပ္တာလား မသိဘူး။ ငါေတာ့ အံ့ၾသသကြ။ အေမရိကားေရာက္လာတဲ့ ဒို႔ျမန္မာအခ်ိဳ႕ အေတာ္ေလး စည္းမရွိ ကမ္းမရွိတာကို ေတြ႕ရတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေနၾကရတဲ့ ျမန္မာေတြက ဘယ္လို သန္႔ရွင္းေအာင္ ေနရမယ္၊ အမိႈက္ဘယ္လိုပစ္ရမယ္ဆိုတာကို မသိတာဟာ အျမင္မက်ယ္လို႔ ဆိုၿပီး နားလည္ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္တယ္။ အေမရိကားေရာက္လာတဲ့ ဒို႔ျမန္မာအခ်ိဳ႕ အမိႈက္ဘယ္လိုပစ္ရမယ္ဆိုတာကို မသိတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ေနထုိင္တဲ့ အေလ့စ႐ိုက္ကို မျပင္တာ၊ အဆင့္အတန္း ျမင့္ျမင့္ ဘယ္လိုေနထိုင္ရမယ္ဆိုတာကို မသိတာဘဲ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။
အေမရိကားမွာ ေနၾကသူေတြဆိုေတာ့ တခါတရံ McDonald's, KFC စတဲ့ Fast Food store ဆိုင္ေတြကို သြားၿပီး စားေသာက္ဖူးၾကမွာပါ။ အဲဒီအခါမွာ သူတို႔စားၿပီး စားႂကြင္းစားက်န္ အမိႈက္ေတြကို ထားခ်င္သလို ထားသြားရဲမယ္ မထင္ဘူး။ စားၿပီး ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အမိႈက္ေတြကို အမိႈက္ပံုးထဲ ထည့္ေပးထားခဲ့ရမွာပါ။ စားတဲ့အခါ အသံုးျပဳတဲ့ ဗန္းကိုလည္း ေနရာတက် ျပန္ထားေပးခဲ့ရမွာပါ။
အဲ ... ကိုယ္ကိုးကြယ္တဲ့ ဘုရားေက်ာင္းကန္က်မွ ဒီလို ကိုယ့္အမိႈက္ အညစ္အေၾကးကို ကုိယ္တာဝန္ယူၿပီး မသန္႔ရွင္းခဲ့တာကို ဘယ္လိုေျပာရမယ္ မသိဘူး။ တကယ္သာ လာတဲ့သူတိုင္း ကိုယ့္အမိႈက္ကို ကိုယ္တာဝန္ယူၿပီး စနစ္တက် ပံုးထဲ ထည့္ခဲ့ရင္ လုပ္အားေပးသူေတြလည္း တာဝန္ေပါ့ၿပီး စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔ သက္သက္သာသာ ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္တာေပါ့။ ကိုယ္လည္းပဲ အကုသိုလ္မျဖစ္ဘူးေပါ့။ ဒီလို မဟုတ္ဘဲ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ လုပ္ခဲ့ရင္ေတာ့ အကုသိုလ္ လာယူတာပဲလို႔ ေျပာရမလို ျဖစ္ေနၿပီ။
အျပင္ဘုရားက ရင္ထဲႂကြ
ေမး။ ။ အရွင္ဘုရား ... တခ်ိဳ႕ဆရာေတာ္ေတြက “ရင္ထဲမွာ ဘုရားတည္ပါ”လို႔ ဆိုဆံုးမၾကတယ္။ ဘာကိုေျပာတာလဲ ဘုရား။
ေျဖ။ ။ “ရင္ထဲမွာ ဘုရားတည္ပါ”ဆိုတာ မင္းတို႔ရဲ႕ စိတ္ႏွလံုး (ရင္)ထဲမွာ ဗုဒၶ(ဘုရား)ရဲ႕ ဂုဏ္ကို သိရွိ ယံုၾကည္၊ ၾကည္ညိဳၿပီး ဘုရားအဆံုးအမအတိုင္း လိုက္နာက်င့္သံုး ေနထိုင္ဖို႔ ေျပာတာပါ။
ေမး။ ။ ဒီလိုဆို အျပင္မွာ ဘုရား(ေစတီ)တည္တာ မႀကိဳက္လို႔ ေျပာတာလား။
ေျဖ။ ။ ေအး ... ေစတီ မရွိေသးတဲ့ေနရာမွာ ေစတီတည္တာကိုေတာ့ အဲဒီဆရာေတာ္ေတြက ဘာမွ ေျပာလိုဟန္ မရွိဘူး ထင္တယ္။ ေစတီရွိၿပီးသား ေနရာေတြမွာ မလိုအပ္ဘဲ ေစတီေတြ ထပ္ထပ္ၿပီး တည္ေနတာကို သေဘာမက်လို႔ ေျပာတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ တစ္ၿမိဳ႕ တစ္႐ြာမွာ ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္ ၾကည္ညိဳစဖြယ္ျဖစ္တဲ့ ေစတီတစ္ဆူ ရွိတယ္ဆိုရင္ အခ်ိန္ကုန္ ေငြကုန္ ေနရာကုန္ ခံၿပီး ေနာက္ထပ္ ဘုရားတည္မယ့္အစား ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ စိတ္ႏွလံုးထဲမွာ ဘုရားရဲ႕ တရားေတာ္ေတြကို သိရွိ နားလည္ၿပီး က်င့္သံုးတာက ပိုၿပီး အေရးႀကီးတာကို ေျပာခ်င္လို႔ ျဖစ္မွာပါ။
ေစတီ မရွိေသးတဲ့ ေနရာမွာေတာ့ ေစတီတည္သင့္ပါတယ္။ အက်ိဳးရွိတန္သေလာက္လည္း အက်ိဳးရွိပါတယ္။ ဥပမာ - နယူးဂ်ာစီမွာ ေစတီတည္ထားေတာ့ ေစတီကို ျမင္တဲ့အခါ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ လာလာၾကည့္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း ဗုဒၶဘာသာေတြျဖစ္ၿပီး တခ်ိဳ႕လည္း ေစတီကို မျမင္ဖူးလို႔ အထူးအဆန္း လုပ္ၿပီး လာၾကည့္သူေတြ ျဖစ္တယ္။
ဘုရားကို လာၾကည့္သူေတြ ဗဟုသုတရေစလိုတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ႐ုပ္ပြားဆင္းတုေတြေရွ႕မွာ ဘာသာေရးဆိုင္ရာ အေၾကာင္းအရာေတြကို ေရးထိုးထားတယ္။ စိတ္ဝင္တစား ဖတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဗုဒၶဝင္႐ုပ္စံုကို ဓာတ္ပံုေရာ စာပါ ေက်ာက္ျပားမွာ ေရးသားၿပီး ေစတီပလႅင္ေဘးမွာ ကပ္ထားဖို႔ စိတ္ကူးေနတယ္။ ျဖစ္ မျဖစ္ေတာ့ မသိဘူး။
ဒီလို ေရးထိုးထားရင္ လာေရာက္ေလ့လာသူေတြအေနနဲ႔ ဗုဒၶရဲ႕ ျဖစ္ေတာ္စဥ္နဲ႔ ဆိုဆံုးမခ်က္ေတြကို ေလ့လာခြင့္ ရၾကမွာေပါ့။ ေလ့လာရင္း အသိတရားတစ္ခ်က္ ဝင္သြားမယ္ဆိုရင္ ဘုရားတည္ရက်ိဳး နပ္တယ္လို႔ ဆိုရမွာေပါ့။ ေစတီကို လာေရာက္ ၾကည့္သူေတြထဲက တခ်ိဳ႕တေလ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြ ျဖစ္သြားမယ္ဆိုရင္ ေစတီတည္တာဟာ သာသနာျပဳလုပ္ငန္းတစ္ခု ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာရမွာေပါ့။
တစ္ေန႔ စာတိုက္ပံုးထဲ စာသြားေကာက္ယူတုန္း ျဗဳန္းဆို ကားတစ္စီး ထိုးရပ္ၿပီး ဒါဘာလဲလို႔ ေစတီကို လက္ၫိႈးထိုး ေမးတယ္။
ဒါ ... ဗုဒၶဘာသာေစတီလို႔ ေျပာေတာ့ ေအာ ... ဒါ ဗုဒၶဘာသာေစတီလား .. ငါ ထိုင္းနဲ႔ ဗီယက္နမ္ သြားလည္တုန္းက ဒါမ်ိဳးေတြ႕ခဲ့ဖူးတယ္။ ငါ လာလည္လို႔ ရမလား ... စသည္ ေမးရင္းနဲ႔ သူ႔ကိုယ္သူ မိတ္ဆက္ၿပီး ေက်ာင္းကို လာေနတဲ့ အေမရိကန္ဒကာတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ သူ႔အိမ္က ေက်ာင္းနဲ႔ သိပ္မေဝးေတာ့ ေက်ာင္းအတြက္ အကူအညီ အမ်ားႀကီး ရတယ္။ တေလာက ငါးရက္ၾကာ ဒုလႅဘရဟန္းဝတ္နဲ႔ ေနသြားေသးတယ္။
ေနာက္ၿပီး ေစတီ(ဘုရား)ကို ျမင္ၿပီး ေက်ာင္းကို လာေရာက္ တရားအားထုတ္သူေတြလည္း ရွိတယ္။ အဲဒီအထဲက ဂ်ဴးဒကာႀကီးတစ္ေယာက္ဆို လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးႏွစ္က ထီ(သံုးသန္း)ေပါက္တာ ေဒၚလာတစ္ေသာင္း လႉတယ္။ ႏွစ္စဥ္လည္း လႉေနတာ ခုဆို ေဒၚလာႏွစ္ေသာင္းႏွစ္ေထာင္ ရွိသြားၿပီ။ ေနာက္ႏွစ္ေတြလည္း ဆက္လႉေနဦးမွာပဲ။ သူလည္း ဒုလႅဘရဟန္း ဝတ္ဖူးတယ္။ ေနာက္ထပ္ ဂ်ဴးဒကာႀကီးတစ္ေယာက္ ရွိေသးတယ္။ သူကေတာ့ ေက်ာင္းကို တစ္ပတ္တစ္ခါ လာတရားအားထုတ္ၿပီး လစဥ္ ေဒၚလာတစ္ရာ လႉတယ္။ သူလည္းပဲ ဒုလႅဘရဟန္း ဝတ္ဖူးတယ္။ ခုေတာ့ ဆံုးသြားပါၿပီ။ ကဲ ... ထားေတာ့။ ဒါေတြဟာ ေစတီ(ဘုရား) မရွိေသးတဲ့ ေနရာမွာ ေစတီ(ဘုရား) တည္ရျခင္း အက်ိဳးေတြေပါ့။
မွန္ပါ .. အရွင္ဘုရား။ အျပင္မွာ တည္တဲ့ ေစတီ(ဘုရား)ကေနတဆင့္ သူတို႔ရင္မွာ သာသနာ ၿငိတြယ္ေစတဲ့ သာသနာျပဳျခင္းပဲဆိုတာ တပည့္ေတာ္ နားလည္ သေဘာေပါက္ပါၿပီ ဘုရား။
သာဓု ... သာဓု ... သာဓု။
အရွင္ပညာသီဟ
ေမလ ၃၁၊ ၂၀၁၀
Source...http://myatpearlphyu.blogspot.no/2012/06/blog-post_1443.html
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။