လစာ၀င္ေငြနည္းေနေသာလဲေခ်းဌားသုးံလြန္းေနေသာျမန္မာျပည္

shared by knight on 14/01/17  -  kanaung.net  -  Other
က်မ အြန္လိုင္း စီးပြားေရးလုပ္ငန္း စတင္ေသာအခါ အအံ့ၾသမိဆုံးအခ်က္မွာ ျမန္မာနိုင္ငံမွ လူမ်ား၏ ေငြသုံးနိုင္အားျဖစ္သည္။ ျမန္မာနိုင္ငံတြင္ အနိမ့္ဆုံးလုပ္အားခမွာ တေန႔ ေလးေဒၚလာမၽွသာရွိၿပီး ျပည္တြင္းဘြဲ႕ရလူငယ္တဦး၏ ကနဦးလစာမွာ တလ ၁၈၀၀၀၀ (ေဒၚလာ ၁၅၀ )ခန႔္သာ ရွိသည္။


လူ႔အဖြဲအစည္းတြင္ ေနာက္ဆုံးေပၚအဆင့္ျမင္ပစၥည္းမ်ားကို ေတြ႕တိုင္းဝယ္ၿပီး အပ်ံစားျပင္ဆင္ထားေသာ ကေဖးမ်ားသို႔ မၾကာခဏသြားေသာ လြန္စြာႂကြယ္ဝခ်မ္းသာသည့္ အထက္လႊာတခုရွိသည္ကို အျမဲသတိထားမိသည္။ သို႔ေသာ္ က်မ သတိမထားမိသည္မွာ ၎တို႔လစာေငြ၏ ႀကီးမားေသာ အစိတ္အပိုင္းကို စားသုံးပစ္ၿပီး လူသုံးကုန္ပစၥည္းမ်ား ဝယ္ယူေသာ လူလတ္တန္းစားတခုလည္း ရွိသည္ဟူေသာအခ်က္ျဖစ္သည္။

က်မ ကိုယ္တိုင္လည္း အထည္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ျဖစ္၍ ေဒၚလာ ၂၀ ခန႔္တန္ေသာ အထည္ကို လကုန္ လခထုတ္သည္အထိ တပတ္ႏွစ္ပတ္ ဖယ္ထားေပးရန္ ေျပာေသာေဖာက္သည္မ်ားကို က်မ မၾကာခဏ ေတြ႕ဖူးသည္။ လူမ်ား ေငြမ်ားမ်ား သုံးေလ မိမိ၏ စီးပြားေရး အဆင္ေျပေလ ျဖစ္၍ ဤသို႔ေသာ အျပဳအမူမ်ားကို ညည္းတြားေနျခင္း မဟုတ္ပါေပ။

သို႔ေသာ္ လူအမ်ားအျပား အထူးသျဖင့္လူငယ္မ်ားသည္ ႂကြယ္ဝခ်မ္းသာသည္၊ ေခတ္မီသည္ဟု အထင္ခံရရန္ တလစာ လစာေငြျဖင့္ အလ်င္မီေအာင္ ေပးေဆာင္ေနရသည္မွာ စိတ္ထိခိုက္ဖြယ္ ေကာင္းသည္။ တလေဒၚလာ ၁၅၀ ခန႔္ရေသာ မိမိ၏ ဝန္ထမ္းတဦးသည္ပင္ မၾကာေသးမီက သူလိုခ်င္ေနသည္မွာ အတန္ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ iPhone 6 plus တလုံး ဝယ္လိုက္သည္။ မဝယ္မီက သူသည္ က်မထံမွ ေငြေခ်းေသးသည္၊ သို႔ေသာ္ က်မက သူ႔အေနျဖင့္ ဝင္ေငြထက္ ပိုသုံးၿပီး အနာဂတ္တြင္ ေငြလိုမည္ကို မျဖစ္ေစလို၍ ျငင္းပယ္ခဲ့သည္။ ဝမ္းနည္းစရာ ေကာင္းသည္မွာ က်မ ျငင္းလိုက္ျခင္းက သူ႔ကို မတားဆီးနိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။ သူသည္ ထိုေငြကို တနည္းနည္းျဖင့္ရွာၿပီး ထိုဖုန္းကို ဝယ္ျဖစ္ေအာင္ ဝယ္လိုက္သည္။

ထိုကိစၥမွာ ေငြကို ေပါ့ေပါ့တန္တန္သုံးေသာ တဦးတေယာက္တည္းတြင္ ရွိသည့္ျပႆနာ မဟုတ္ေပ။ ျမန္မာနိုင္ငံမွ လူအမ်ားအျပားတြင္ ဤကဲ့သို႔ေသာ ျပႆနာ ေတြ႕ရသည္။ မိမိတြင္ပင္မရွိေသာ ေနာက္ဆုံးေပၚဖုန္းမ်ားကိုင္သည့္ မုန႔္ဟင္းခါးေရာင္းေသာ လမ္းေဘးေဈးသည္အခ်ိဳ႕ကိုပင္ မၾကာခဏ ေတြ႕ရတတ္သည္။ ထိုေၾကာင့္ က်မတို႔ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းသည္အဘယ္ေၾကာင့္ သုံးဖို႔ျဖဳန္းဖို႔ စိတ္ထက္သန္ေနသနည္းဟု ေမးမိသည္။

ထိုကိစၥမ်ား ျပားလွစြာေသာ လူမွုစီးပြားအေၾကာင္းမ်ားျဖင့္ ရွင္းျပ၍ ရေကာင္းရမည္ျဖစ္သည္။ အေျခခံအေၾကာင္းမ်ားအနက္ တခုမွာ ယခင္ စစ္အာဏာရွင္အစိုးရသည္ မိမိတို႔၏ဦးေႏွာက္အတြင္းသို႔ စုေဆာင္းလိုေသာ အေတြးအေခၚကို ထည့္မေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေငြမစုမေနရ အစီအစဥ္မ်ားကို တင္းက်ပ္စြာ က်င့္သုံးေသာနိုင္ငံမ်ားႏွင့္မတူဘဲ မစုမေနရ ေငြစုမွတ္ပုံ တင္ရန္ အသာထားၿပီး မိမိတို႔တြင္ မၾကာေသးမီကအထိ ယုံၾကည္စြာ ေငြအပ္ႏွံနိုင္ေသာ ဘဏ္ပင္မရွိေပ။

ျမန္မာနိုင္ငံသည္ ရာစုဝက္နီးပါးမၽွ အထီးက်န္ေနထိုင္ခဲ့ၿပီး ျပည္သူမ်ားသည္ ယခုအခါမွသာ ျပင္ပကမၻာ၏ ျပည္ပဆန္မွုကို ဝန္ေဆာင္မွုႏွင့္ ကုန္စည္မ်ားဝယ္ယူသုံးစြဲျခင္းျဖင့္ စတင္ေတြ႕ၾကဳံခံစားသည္ဟူေသာအခ်က္ကိုလည္း ေမ့ထား၍မရေပ။ သို႔ျဖစ္၍ ဆိုရွယ္မီဒီယာ၊ အေနာက္တိုင္းဖက္ရွင္ႏွင့္ လူေနမွုပုံစံအေပၚ အထင္ႀကီးမွုစြဲလန္းမွုမွာလည္း က်ိဳးေၾကာင္းဆီ ေလ်ာ္မွု ရွိသည္ေတာ့ မဟုတ္ေပ။

သို႔ေသာ္ က်မအေနျဖင့္ ဤအျပင္းအထန္ ဝယ္ယူသုံးစြဲမွု၏ ရင္းျမစ္သည္ လူဝင္ဆံ့သည္ဟု အထင္ခံလိုျခင္းျဖစ္သည္။ မိမိ အပါအဝင္ လူတိုင္းလူတိုင္းတို႔သည္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း၏ အသိအမွတ္ျပမွုကို ခံယူလိုၾကသည္။ လူဝင္ဆံ့ေစေသာနည္းလမ္းမ်ားအနက္တခုမွာ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝေသာ လူငယ္မ်ား လုပ္သမၽွ လိုက္လုပ္ရန္ပင္ျဖစ္သည္။

ၿမိဳ႕တြင္ အေကာင္းဆုံးစားေသာက္ဆိုင္မ်ား ဘားမ်ားသို႔ သြားေရာက္နိုင္လၽွင္ ‘မိုက္’ သည္၊ လူဝင္ဆံ့သည္ဟု အထင္ခံရသည္။ မည္သူမၽွ မလုပ္ေသးမီ အကန႔္အသတ္ျဖင့္ ထုတ္လုပ္ေသာ ေနာက္ဆုံးေပၚကိရိယာတခု၏ ဓာတ္ပုံကို ဆိုရွယ္မီဒီယာတြင္ တင္လၽွင္ like ပိုရသည္။သို႔ေသာ္ ထိုသို႔လုပ္ေဆာင္ရာတြင္ မိမိကို လူ႔အဖြဲ႕အစည္းက မိမိ၏ဆိုရွယ္မီဒီယာအေကာင့္မွ တဆင့္ မည္သို႔ျမင္သည္ ဟူေသာကိစၥ၏ ဖိစီးမွုကို ခံၾကရျပန္သည္။

Harry’s bar သို႔သြားျခင္း၊ ေက်ာ္ၾကားလွေသာ ဆိုင္နံရံေနာက္ခံႏွင့္ ဓာတ္ပုံရိုက္ျခင္းတို႔သည္ ရန္ကုန္သူ၊ ရန္ကုန္သားမ်ား ၾကားေခတ္စားေနျခင္းမွာ ဤအေၾကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဆိုရွယ္မီဒီယာ၏အစြမ္းကို သိေသာ အရင္းရွင္တို႔သည္ ဤ အခ်က္ကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ၎တို႔၏ ထုတ္ကုန္ဒီဇိုင္းမ်ားတြင္ သီးသန႔္ျဖစ္မွု၊ အဆင့္အတန္းေဖာ္ျပမွုအယူအဆမ်ားကို ထည့္သြင္းလာၾကၿပီး ေငြမ်ားမ်ားသုံးစြဲျခင္းကို အားေပးလာၾကသည္။

က်မအေနျဖင့္ လူတကာလုပ္သည္ကို လိုက္လုပ္ျခင္းကို မႏွစ္ၿမိဳ႕ဟု ေျပာရမည္ျဖစ္သည္။ သူမ်ားတကာ၏အရင္းရွင္ အိပ္မက္ကို လိုက္ေထာက္ခံေနသလို ခံစားရသည္။ မိမိ၏အထည္ဆိုင္လုပ္ငန္းစတင္ကတည္းကပင္ ေက်ာ္ၾကားေသာ ကုန္အမွတ္တံဆိပ္အဝတ္အစားမ်ားကို ၅၀ ရာခိုင္ႏွုန္း ေဈးေလၽွာ့ မေပးလၽွင္ မဝယ္ဟု ဆုံးျဖတ္ထားသည္။ ၎တို႔၏အေပၚ ယံဟန္ျပမ်ားသည္ ၎တို႔ ထုတ္ကုန္တန္ဖိုး၏၂ ဆရွိသည္ကို သိေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

က်မကိုယ္တိုင္ အရင္းရွင္ျဖစ္ေနျခင္းကပင္ က်မအေနျဖင့္ အရင္းရွင္စနစ္ကို ပိုမိုခုခံ တားဆီးေစသည္။( ဝိေရာဓိျဖစ္မွန္းလည္း မိမိဘာသာသိေနသည္) အခ်ိဳ႕ေသာအရင္းရွင္မ်ားသည္ ေငြရွာၿပီး သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ခ်မ္းသာေအာင္လုပ္ရာတြင္ ေအာက္တန္းက်လြန္းသည္ဟု အစက ထင္ခဲ့သည္။

ယခုေတာ့ ဤကိစၥမွာ ဖြံ့ၿဖိဳးဆဲနိုင္ငံမ်ား၌ပင္ စားသုံးသူမ်ားကလည္း သူတို႔ ကိုယ္သူတို႔ အရင္းရွင္မ်ား၏ ႐ုပ္ေသးျဖစ္ေအာင္ ခြင့္ျပဳေနေသာ ႏွစ္လမ္းသြား ႏွစ္ဖက္ျပႆနာဟု လက္ခံလာသည္။

ဤႀကီးထြားတိုးတက္ေနေသာ လူလတ္တန္းစားသည္ ျပည္ပမွ လူသုံးကုန္မ်ားကို မၾကဳံစဖူး မ်ားျပားစြာ ဝယ္ယူသုံးစြဲေနျခင္းမွာ စီးပြားေရးအရၾကည့္လၽွင္ က်မတို႔ပို႔ကုန္မွာ ေခ်ာက္တြင္းနက္ထဲက်ေနစဥ္ သြင္းကုန္မ်ား အလုံးအရင္း တင္သြင္းေနရသည့္ သေဘာျဖစ္ေနသည္။

ေဘာဂေဗဒသင္ရိုးအမွတ္ ၁၀၁ ကမူ က်မတို႔၏ပို႔ကုန္သည္ သြင္းကုန္ေအာက္မ်ားစြာ နိမ့္က်ေနသေရြ႕ က်မတို႔၏စီးပြားေရးမူ ဝါဒသစ္မ်ားသည္ အံ့ဘနန္းစီးပြားေရးတိုးတက္မွုကို ေဆာင္ယူေပးနိုင္ရန္အတြက္ လုပ္ေဆာင္ရန္ မ်ားစြာရွိေနမည္ဟု သင္ၾကားေပးသည္။

က်မအေနျဖင့္ ဤေနရာတြင္ လူသုံးကုန္ပစၥည္းအားလုံးကို သပိတ္ေမွာက္ရန္ လွုံ႔ေဆာ္ေနျခင္းေတာ့ မဟုတ္ပါ။ မိမိအပါအဝင္ အားလုံးေသာသူမ်ားသည္ တခါတရံတြင္ ကုန္ပစၥည္းတခု၏ အရည္အေသြး၊ ဒီဇိုင္းတို႔ကို အ႐ူးအမူးျဖစ္ၿပီး စြဲေဆာင္မွုကို အရွုံးေပးရကာ အငမ္းမရ သုံးျဖဳန္းၾကသည္။

ဤသည္မွာ ျပႆနာမဟုတ္ေပ။ သို႔ေသာ္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း၏အဆင့္အတန္း လူတန္းစားစံႏွုန္းမ်ားႏွင့္ ကိုက္ညီသူဟု အထင္ခံရေရးသက္သက္မၽွအတြက္ အနာဂတ္အတြက္ စုေဆာင္းမွုကို စေတးကာ အဆုံးမဲ့ အလြန္အကၽြံ သုံးျဖဳန္းေနျခင္းကိုမူ ဘဝင္မက်ပါ။

က်မတို႔အေနျဖင့္ ေနာက္တႀကိမ္ Like မည္သည့္ အခ်ိန္ရမည္ကို စဥ္းစားေနျခင္းထက္ မိမိတို႔တြင္ရွိေသာ စုေဆာင္းေငြ အနည္းငယ္ျဖင့္ က်မတို႔ ကိုယ္ပိုင္အင္ပါယာကို ထူေထာင္ကာ က်မတို႔နိုင္ငံအတြက္ ဘ႑ာေရး တတ္ေျမာက္နားလည္ျခင္းကို စတင္ အားေပးရန္ အခ်ိန္က်ၿပီဟု ဆိုလိုက္ခ်င္ေတာ့သည္။

(ဆုျမတ္သဇင္သည္ စကၤာပူအမ်ိဳးသား တကၠသိုလ္တြင္ ေဘာဂေဗဒအထူးျပဳဘြဲ႕ႀကိဳ သင္တန္းတက္ေရာက္ေနသည္။ Fashmob အမည္ရွိ အဝတ္အထည္အေရာင္းလုပ္ငန္းကို ပိုင္ဆိုင္ၿပီး လတ္တေလာတြင္ ရန္ကုန္ရွိ ပုဂၢလိက ရွယ္ယာ လုပ္ငန္းတခုတြင္ လုပ္ကိုင္ေနသည္။
ဤေဆာင္းပါးသည္ Tea Circle (လက္ဖက္ရည္ဝိုင္း) အမည္ရွိ ေအာက္စဖို႔တကၠသိုလ္မွ ျမန္မာႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ သုေတသနမ်ားဖိုရမ္တြင္ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ဦးစြာ ေဖာ္ျပခဲ့သည္ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ဆိုထားသည္။

ဆုျမတ္သဇင္
ဧရာဝတီ
 http://www.searchmyanmar.com/link/comment/cid/61423