ႀကီးသံုးႀကီး
ကမၻာေက်ာ္သံုးေယာက္ျဖစ္တဲ့ စတိဗ္ေဂ်ာ့ (Apple)၊ ဘီလ္ဂိတ္စ္ (Microsoft)၊ မာ့ခ္ ဇပ္ကာဘတ္ (Facebook) သံုးေယာက္စလံုးမွာ တူညီတာ တစ္ခုက သူတို႔တကၠသိုလ္ၿပီးေအာင္ ဆက္မတက္ဘဲ ေက်ာင္းထြက္သြားၾက တာပဲ။ တကၠသိုလ္က ဘြဲ႔မရလို႔ သူတို႔ ဘာျဖစ္သြားသလဲ။ သူတို႔ သူေဌးေတြ၊ တီထြင္သူ ပညာရွင္ႀကီးေတြ ျဖစ္သြားၾကတာပဲ။ ဒီေတာ့ ဘြဲ႔ဆိုတာ အေရးႀကီးသလားဆိုတာ ျပန္လည္ စဥ္းစားဖို႔လိုလာၿပီ။
ဒီသံုးေယာက္အတြက္ကေတာ့ ဘြဲ႔မရလို႔ ဘာမွ ဆံုး႐ႈံးစရာ ျဖစ္မသြားပါဘူး။ သူတို႔အတြက္ကေတာ့ ဘြဲ႔မရတာ ပိုလို႔ေတာင္ ေကာင္းသြားတယ္လို႔ ေျပာရမွာ။
သူတို႔သံုးေယာက္ ဘြဲ႔ရျခင္း၊ မရျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေဆြးေႏြးျငင္းခံုစရာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဘြဲ႔ဆိုတာ အထင္ႀကီးစရာ မဟုတ္ပါဘူးဆိုတာ သူတို႔ သံုးေယာက္နဲ႔ ေထာက္ျပၾကတာေတြလည္းရွိတယ္။ ဘြဲ႔မရဘဲ ထြက္သြားတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔သံုးေယာက္ကေတာ့ သိသိသာသာ ထင္ထင္ရွားရွား ကမၻာႀကီးကို ေျပာင္းလဲသြားေအာင္ လုပ္ႏိုင္တဲ့သူေတြျဖစ္ေနတာက
ဒါေပမဲ့ တစ္ခုေတာ့ သိထားပါ။ အဲဒီသံုးေယာက္ ကမၻာႀကီးကို ေျပာင္းလဲသြားေအာင္ လုပ္ခဲ့တာ ဘယ္မွာ အေျခခံခဲ့သလဲဆိုတာ။ သူတို႔ တကၠသိုလ္ ေကာလိပ္ေတြမွာ သူတို႔ အလုပ္ သူတို႔ဘဝေတြကို အေျခခံခဲ့တာ။ သူတို႔ ေကာလိပ္တက္စဥ္ အိပ္မက္ေတြ၊ စိတ္ကူးေတြကို ေက်ာင္းဆက္တက္ေနရင္ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ႏိုင္ေတာ့မွာ စိုးရိမ္လို႔ ေက်ာင္းထြက္ၿပီး စြန္႔စားအေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့တ
ဒုတိယတစ္ခ်က္အေနနဲ႔ သူတို႔ဘာေၾကာင့္ ေက်ာင္းထြက္ရသလဲဆိုေတာ့ သူတို႔ သိခ်င္တာေတြကို ေက်ာင္းက မျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ဘူး။ သူတို႔ သိခ်င္တာက တစ္ျခား၊ ေက်ာင္းက သင္ေနတာက တစ္ျခားျဖစ္ေနတယ္။ သူတို႔ လုပ္ခ်င္တာေတြကို ေက်ာင္းမွာ လုပ္ႏိုင္မလားလို႔ အေျဖလာရွာၾကည့္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းေတြက ဘာမွ မေပးႏိုင္ေတာ့ စိတ္ပ်က္လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းကို စိတ္ကူးေတြ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ေခတၱလာၿပီး ခိုနားရာေနရာတစ္ခုလို႔ပဲ သေဘာထားလာၾကတယ္။
သူတို႔သံုးေယာက္ တကၠသိုလ္ေရာက္လာခ်ိန္က သူတို႔မွာ ကိုယ္ခံအားေတြ ျပည့္လာေနၿပီဆိုတာ သေဘာ ေပါက္ၾကမွာပါ။ တကၠသိုလ္လာမတက္မီ ကတည္းက လက္စ လက္နရွိထားသူေတြေပါ့။ သူတို႔ သံုးေယာက္ စလံုးဟာ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး ကိုယ့္ပညာကိုယ္ႀကိဳးစားရွာတ
တကၠသိုလ္ဆိုတာ သူတို႔ သံုးေယာက္အတြက္ကေတာ့ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းအတြက္ လာေရာက္ မွီခိုေနတဲ့ ေနရာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ဆံုးျဖတ္တယ္။ ဘာလုပ္သင့္တယ္ ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ ေရြးခ်ယ္တယ္။ သူတို႔ဘဝကို သူမ်ားက လာဆံုးျဖတ္တာမႀကိဳက္လို႔ ကိုယ္လမ္း ကိုယ္ေလွ်ာက္၊ ကိုယ့္လမ္း ကိုယ္ေဖာက္။
တတိယတစ္ခ်က္ကေတာ့ သူတို႔မွာ ေက်ာင္းထြက္လိုက္ရလို႔ ဘာမွ ဆံုး႐ႈံးစရာ မရွိဘူးလို႔ ျပတ္သားစြာ သိျမင္ ထားသူေတြျဖစ္ေနတယ္။
ဒါဆိုရင္ ဘာလို႔ ေက်ာင္းလာတက္ေနသလဲလို႔ ေမးစရာရွိတာေပါ့။ ေခတ္လူငယ္ေတြအေနနဲ႔ တကၠသိုလ္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားဆိုတဲ့ အရသာေလးေတာ့ ျမည္းၾကည့္ခ်င္တာပဲ။ ျမည္းၾကည့္ၿပီးေတာ့ ခါးတာကို ေထြးထုတ္၊ နံတာကို လႊင့္ပစ္၊ မႀကိဳက္တာကိုမစားဘဲ ျငင္းပယ္သြားရဲတာ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာမႈေတြကို ျပေနတာ။
တကၠသုိလ္တက္လိုက္မွ သူတို႔ ဘာေတြ႔သြားသလဲဆိုေတာ့
ငါ Boss ကို ရွာမလား
ငါကိုယ္တိုင္ Boss လုပ္မလား
သူတို႔သံုးေယာက္ရဲ႕ ရွာေဖြေတြ႔ရွိခ်က္ေတြက ကမၻာႀကီးကို ေျပာင္းလဲသြားေစတာပဲဗ်။
တကၠသိုလ္လာတက္တာ ဘြဲ႔ဝတ္စံုေလးဝတ္ၿပီးေတာ့ ဓာတ္ပံုလာအ႐ိုက္ခံဖို႔၊ မဂၤလာေဆာင္ရင္ အၿမီးရွည္ ခ်င္လို႔၊ အလုပ္အကိုင္ေလးမ်ားရမလားလို
ဒါေၾကာင့္ ကြန္ပ်ဴတာ၊ ေဆာ့ဖ္ဝဲနဲ႔ Facebook သံုးရတာကို ႀကိဳက္သူေတြက သူတို႔ကို ေကာင္းခ်ီးေပးၾကပါ၊ မႀကိဳက္သူေတြက ဆဲၾကပါကုန္။
၃၀.၃.၂၀၁၇
ဆရာ Tin Nyunt
##KoMZ
ကမၻာေက်ာ္သံုးေယာက္ျဖစ္တဲ့ စတိဗ္ေဂ်ာ့ (Apple)၊ ဘီလ္ဂိတ္စ္ (Microsoft)၊ မာ့ခ္ ဇပ္ကာဘတ္ (Facebook) သံုးေယာက္စလံုးမွာ တူညီတာ တစ္ခုက သူတို႔တကၠသိုလ္ၿပီးေအာင္ ဆက္မတက္ဘဲ ေက်ာင္းထြက္သြားၾက တာပဲ။ တကၠသိုလ္က ဘြဲ႔မရလို႔ သူတို႔ ဘာျဖစ္သြားသလဲ။ သူတို႔ သူေဌးေတြ၊ တီထြင္သူ ပညာရွင္ႀကီးေတြ ျဖစ္သြားၾကတာပဲ။ ဒီေတာ့ ဘြဲ႔ဆိုတာ အေရးႀကီးသလားဆိုတာ ျပန္လည္ စဥ္းစားဖို႔လိုလာၿပီ။
ဒီသံုးေယာက္အတြက္ကေတာ့ ဘြဲ႔မရလို႔ ဘာမွ ဆံုး႐ႈံးစရာ ျဖစ္မသြားပါဘူး။ သူတို႔အတြက္ကေတာ့ ဘြဲ႔မရတာ ပိုလို႔ေတာင္ ေကာင္းသြားတယ္လို႔ ေျပာရမွာ။
သူတို႔သံုးေယာက္ ဘြဲ႔ရျခင္း၊ မရျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေဆြးေႏြးျငင္းခံုစရာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဘြဲ႔ဆိုတာ အထင္ႀကီးစရာ မဟုတ္ပါဘူးဆိုတာ သူတို႔ သံုးေယာက္နဲ႔ ေထာက္ျပၾကတာေတြလည္းရွိတယ္။ ဘြဲ႔မရဘဲ ထြက္သြားတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔သံုးေယာက္ကေတာ့ သိသိသာသာ ထင္ထင္ရွားရွား ကမၻာႀကီးကို ေျပာင္းလဲသြားေအာင္ လုပ္ႏိုင္တဲ့သူေတြျဖစ္ေနတာက
ဒါေပမဲ့ တစ္ခုေတာ့ သိထားပါ။ အဲဒီသံုးေယာက္ ကမၻာႀကီးကို ေျပာင္းလဲသြားေအာင္ လုပ္ခဲ့တာ ဘယ္မွာ အေျခခံခဲ့သလဲဆိုတာ။ သူတို႔ တကၠသိုလ္ ေကာလိပ္ေတြမွာ သူတို႔ အလုပ္ သူတို႔ဘဝေတြကို အေျခခံခဲ့တာ။ သူတို႔ ေကာလိပ္တက္စဥ္ အိပ္မက္ေတြ၊ စိတ္ကူးေတြကို ေက်ာင္းဆက္တက္ေနရင္ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ႏိုင္ေတာ့မွာ စိုးရိမ္လို႔ ေက်ာင္းထြက္ၿပီး စြန္႔စားအေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့တ
ဒုတိယတစ္ခ်က္အေနနဲ႔ သူတို႔ဘာေၾကာင့္ ေက်ာင္းထြက္ရသလဲဆိုေတာ့ သူတို႔ သိခ်င္တာေတြကို ေက်ာင္းက မျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ဘူး။ သူတို႔ သိခ်င္တာက တစ္ျခား၊ ေက်ာင္းက သင္ေနတာက တစ္ျခားျဖစ္ေနတယ္။ သူတို႔ လုပ္ခ်င္တာေတြကို ေက်ာင္းမွာ လုပ္ႏိုင္မလားလို႔ အေျဖလာရွာၾကည့္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းေတြက ဘာမွ မေပးႏိုင္ေတာ့ စိတ္ပ်က္လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းကို စိတ္ကူးေတြ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ေခတၱလာၿပီး ခိုနားရာေနရာတစ္ခုလို႔ပဲ သေဘာထားလာၾကတယ္။
သူတို႔သံုးေယာက္ တကၠသိုလ္ေရာက္လာခ်ိန္က သူတို႔မွာ ကိုယ္ခံအားေတြ ျပည့္လာေနၿပီဆိုတာ သေဘာ ေပါက္ၾကမွာပါ။ တကၠသိုလ္လာမတက္မီ ကတည္းက လက္စ လက္နရွိထားသူေတြေပါ့။ သူတို႔ သံုးေယာက္ စလံုးဟာ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး ကိုယ့္ပညာကိုယ္ႀကိဳးစားရွာတ
တကၠသိုလ္ဆိုတာ သူတို႔ သံုးေယာက္အတြက္ကေတာ့ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းအတြက္ လာေရာက္ မွီခိုေနတဲ့ ေနရာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ဆံုးျဖတ္တယ္။ ဘာလုပ္သင့္တယ္ ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ ေရြးခ်ယ္တယ္။ သူတို႔ဘဝကို သူမ်ားက လာဆံုးျဖတ္တာမႀကိဳက္လို႔ ကိုယ္လမ္း ကိုယ္ေလွ်ာက္၊ ကိုယ့္လမ္း ကိုယ္ေဖာက္။
တတိယတစ္ခ်က္ကေတာ့ သူတို႔မွာ ေက်ာင္းထြက္လိုက္ရလို႔ ဘာမွ ဆံုး႐ႈံးစရာ မရွိဘူးလို႔ ျပတ္သားစြာ သိျမင္ ထားသူေတြျဖစ္ေနတယ္။
ဒါဆိုရင္ ဘာလို႔ ေက်ာင္းလာတက္ေနသလဲလို႔ ေမးစရာရွိတာေပါ့။ ေခတ္လူငယ္ေတြအေနနဲ႔ တကၠသိုလ္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားဆိုတဲ့ အရသာေလးေတာ့ ျမည္းၾကည့္ခ်င္တာပဲ။ ျမည္းၾကည့္ၿပီးေတာ့ ခါးတာကို ေထြးထုတ္၊ နံတာကို လႊင့္ပစ္၊ မႀကိဳက္တာကိုမစားဘဲ ျငင္းပယ္သြားရဲတာ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာမႈေတြကို ျပေနတာ။
တကၠသုိလ္တက္လိုက္မွ သူတို႔ ဘာေတြ႔သြားသလဲဆိုေတာ့
ငါ Boss ကို ရွာမလား
ငါကိုယ္တိုင္ Boss လုပ္မလား
သူတို႔သံုးေယာက္ရဲ႕ ရွာေဖြေတြ႔ရွိခ်က္ေတြက ကမၻာႀကီးကို ေျပာင္းလဲသြားေစတာပဲဗ်။
တကၠသိုလ္လာတက္တာ ဘြဲ႔ဝတ္စံုေလးဝတ္ၿပီးေတာ့ ဓာတ္ပံုလာအ႐ိုက္ခံဖို႔၊ မဂၤလာေဆာင္ရင္ အၿမီးရွည္ ခ်င္လို႔၊ အလုပ္အကိုင္ေလးမ်ားရမလားလို
ဒါေၾကာင့္ ကြန္ပ်ဴတာ၊ ေဆာ့ဖ္ဝဲနဲ႔ Facebook သံုးရတာကို ႀကိဳက္သူေတြက သူတို႔ကို ေကာင္းခ်ီးေပးၾကပါ၊ မႀကိဳက္သူေတြက ဆဲၾကပါကုန္။
၃၀.၃.၂၀၁၇
ဆရာ Tin Nyunt
##KoMZ
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။