ထရြန္ယြန္း - အေမရိကားမွာ အိုင္တီပညာနဲ႔ မီလ်ံနာ ျဖစ္သြားတဲ့ ဗီယက္နမ္ေလွစီးဒုကၡသည္။

 Bamaw Thein Pe added 2 new photos.

ထရြန္ယြန္း - အေမရိကားမွာ အိုင္တီပညာနဲ႔ မီလ်ံနာ ျဖစ္သြားတဲ့ ဗီယက္နမ္ေလွစီးဒုကၡသည္။
ဗီယက္နမ္ႏိုင္ငံက ၁၇ ႏွစ္သား ေကာင္ေလးတေယာက္ဟာ အေနာက္ႏိုင္ငံကို ငါးဖမ္းစက္ေလွနဲ႔ ခိုးထြက္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ ၃ ႀကိမ္ ႀကိဳးစားၿပီး တတိယအႀကိမ္က်မွ ေအာင္ျမင္တယ္။ စက္ေလွဟာ အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံကိုေရာက္သြားလို႔ သူဟာ ဒုကၡသည္္စခန္းတခုမွာ တႏွစ္ေနခဲ့ရတယ္။ ေထာင္ကေန လြတ္ၿပီး အေမရိကန္ႏိုင္ငံကို သြားခြင့္ရတယ္။ ေဘာ္စတြန္ၿမိဳ႕ေလဆိပ္ကို ေရာက္သြားတဲ့အခါ သူ႔မွာ အဝတ္တထည္၊ ကိုယ္တခုနဲ႔ အကႌ်အိပ္ကပ္ထဲမွာ အေမရိကန္ပိုက္ဆံ ၂ ေဒၚလာပဲပါတယ္။
ဒုကၡသည္္စခန္းမွာ သင္ခဲ့တဲ့ အဂၤလိပ္စာနဲ႔စကား နဲနဲေလးပဲ တတ္တယ္။ အေမရိကန္မွွာ ေက်ာင္းတက္ၿပီး ကြန္ျပဴတာပညာကို သင္ယူတယ္။ သူတတ္တဲ့ ကြန္ျပဴတာပညာကို အသံုးခ်ၿပီး အခု အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ ဘီလီယံခ်ီတန္တဲ့ အိုင္တီကုမၸဏီႀကီးရဲ႕ CEO တေယာက္ျဖစ္ခဲ့သလို သူလဲ မီလ်ံနာသူေ႒းတေယာက္ ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ သူ႔နာမည္က ထရြန္ယြန္း (Trung Dung) ပါ။ (Dung ကို ဗီယက္နမ္လို ယြန္းလို႔ အသံထြက္ပါတယ္)။ သူ႔ရဲ႕ စြန္႔စားမႈ၊ ႀကိဳးစားမႈေတြကို အားက်ေစခ်င္လို႔ ေရးျပလိုက္ပါတယ္။
၁၉၇၀ ခုႏွစ္အလြန္က အေမရိကန္အားေပးေထာက္ခံတဲ့ ေတာင္ဗီယက္နမ္္အစိုးရနဲ႔ ေျမာက္ဗီယက္နမ္က ကြန္ျမဴနစ္ဗီယက္ေကာင္းေတြ တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကတဲ့ ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲကာလအတြင္းမွာ ထရြန္ရဲ႕အေဖဟာ ေတာင္ဗီယက္နမ္စစ္တပ္က အရာရွိတေယာက္ပါ။ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္မွာ ေတာင္ဗီယက္နမ္အစိုးရ စစ္ရႈံးသြားေတာ့ ဗီယက္ေကာင္းေတြက သူ႔အေဖကို ဖမ္းမိသြားၿပီး အလုပ္ၾကမ္းနဲ႔ ေထာင္ခ်လိုက္တယ္။ ဒါ့ျပင္ ဗီယက္ေကာင္းေတြက ဆိုင္ဂံုၿမိဳ႕က ထရြန္တို႔မိသားစုရဲ႕ အိမ္နဲ႔ရွိသမွ်ပစၥည္းေတြ အားလံုးကိုပါ သိမ္းယူလိုက္ၾကတယ္။ ထရြန္္တို႔မိသားစုဟာ ေနစရာလို႔ အမ်ိဳးေတြရိွတဲ့ ရြာတရြာကို ေျပာင္းသြားၾကတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ထရြန္ဟာ အသက္ ၈ ႏွစ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။
ရြာက အမ်ိဳးတေယာက္ရဲ႕ အိမ္မွာ သူတို႔မိသားစု ခိုကပ္ေနရတယ္။ စားစရာအတြက္ ထရြန္တို႔ ေမာင္ႏွမ ၃ ေယာက္ဟာ ရြာထဲက အမိႈက္ပံုေတြမွာ ပလတ္စတစ္အေဟာင္းေတြကို လိုက္ေကာက္ၾကတယ္။ ေကာက္လို႔ရတဲ့ ပလတ္စတစ္ေတြကို အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဆပ္ျပာေရနဲ႔ ေလွ်ာ္ဖြတ္ေဆးေၾကာၿပီး ပလတ္စတစ္အေဟာင္း ဝယ္တဲ့ဆိုင္မွာ သြားေရာင္းၾကတယ္။ သူတို႔ရတဲ့ပိုက္ဆံက မမ်ားလွေပမဲ့ မိသားစုစားဖို႔ေတာ့ ရေနၾကပါတယ္။
ထရြန္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြဟာ ရြာမွာေက်ာင္းတက္ခြင့္ရၾကေပမဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္း ေအာင္ၿပီးရင္ေတာ့ တကၠသိုလ္တက္ခြင့္ေတာ့ ရၾကမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ကြန္ျမဴနစ္အစိုးရက သူတို႔အေဖကို အေမရိကန္ကို ေထာက္ခံတဲ့ သစၥာေဖါက္အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားလို႔ ထရြန္တို႔ ေမာင္ႏွမဟာ တကၠသိုလ္တက္ခြင့္ မရသလို အစိုးရအလုပ္ လုပ္ခြင့္လဲမရိွပါဘူး။ ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရး လုပ္ဖို႔က်ျပန္ေတာ့လဲ သူတို႔လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံကမရွိ၊ ရိွရင္လဲ ရြာမွာက စီးပြားေရးလုပ္စားစရာ ဘာလုပ္ငန္းမွ မရွိဘူး။
ထရြန္ဟာ သူ႔အမ၊ ညီမေတြနဲ႔ ပလတ္စတစ္လိုက္ေကာက္တယ္။ တခါတေလက်ေတာ့ သူတေယာက္ထဲ ေခ်ာင္းထဲဆင္း ငါးဖမ္းၿပီး ေစ်းမွာသြားေရာင္းတယ္။ တခါတေလ ေစ်းကေန အသီးအႏွံနဲ႔ မုံ႔ပဲသေရစာေလးေတြ ဝယ္သြားၿပီး ေက်ာင္းမံု႔စားလြတ္ခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားေတြကိုအျမတ္နဲနဲတင္ၿပီး ျပန္ေရာင္းတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ မိသားစုကို စားဖို႔ရွာေပးေနရင္း ေက်ာင္းမွန္မွန္မတက္ႏိုင္ေပမဲ့ ထရြန္ဟာ ဉာဏ္ထက္ျမက္သူတေယာက္မို႔ ေက်ာင္းက စာေမးပြဲေတြကိုေတာ့ တႏွစ္တတန္း မွန္မွန္ေအာင္ေနပါတယ္။
သူ အသက္ ၁၅ ႏွစ္မွာ ေရျခားေျမျခားကို ထြက္ခြာသြားခ်င္စိတ္ျဖစ္လာတယ္။ ႏိုင္ငံျခားမွာ စြန္႔္႔စားၿပီး ႀကီးပြားေအာင္ လုပ္ခ်င္လို႔တဲ့။ ၁၅ ႏွစ္သားေလးရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္က ႀကီးမားတယ္။ သူ႔အေမကလဲ ကြန္ျမဴနစ္အစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ဗီယက္နမ္ႏိုင္ငံမွာ ဆက္ေနရင္ ထရြန္ရဲ႕ဘဝ ဘယ္လိုမွ လူေမြးလူေရာင္ေျပာင္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုၿပီး ထြက္ခြာဖို႔ အားေပးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေမဟာ ဖြက္ထားတဲ့ ေရႊတိုေရႊစေလးကို ေရာင္းခ်လိုက္ၿပီး ရတဲ့ပိုက္ဆံေလးကို ငါးဖမ္းစက္ေလွတစီးပိုင္ရွင္ကို ေပးလိုက္တယ္။ ထရြန္ကို ဗီယက္နမ္ကေန အေနာက္ႏိုင္ငံတခုခုကို စက္ေလွနဲ႔ ခိုးထုတ္ေခၚသြားေပးဖို႔ပါ။ ဒါေပမဲ့ ခ်ိန္းထားတဲ့ရက္မွာ အဲဒီငါးဖမ္းစက္ေလွ ေရာက္မလာခဲ့ဘူး။ စက္ေလွကို စံုစမ္းလို႔ မရေတာ့တာေၾကာင့္ ေပးထားတဲ့ ပိုက္ဆံဆံုးသြားတယ္။ တႏွစ္ၾကာျပန္ေတာ့ အေမဟာ ျခစ္ကုပ္စုထားတဲ့ ေငြေလးေပးၿပီး ထရြန္ကို စက္ေလွတစီးေပၚ ထပ္မံတင္ေပးလိုက္ျပန္တယ္။ အဲဒီစက္ေလွဟာ ပင္လယ္ကမ္းေျခစပ္က ထြက္ခြာစမွာပဲ ဗီယက္နမ္ကမ္းေျခေစာင့္ ေရတပ္သေဘၤာတစီးရဲ႕ တားဆီးဖမ္းတာ ခံလိုက္ရတယ္။ ေရတပ္က စက္ေလွေပၚ ပါသူေတြအားလံုးကို ဗီယက္နမ္ႏိုင္ငံကေန တရားမဝင္ ခိုးထြက္တယ္ဆိုတဲ့ စြပ္စြဲခ်က္နဲ႔ တရားရံုးကို ပို႔လိုက္တယ္။ တရားရံုးက ေထာင္ဒဏ္တလ ခ်မွတ္လိုက္လို႔ ထရြန္ဟာ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ ၁၆ ႏွစ္သားမွာ ေထာင္ထဲေရာက္သြားတယ္။
ေထာင္ကလြတ္ၿပီး တႏွစ္အၾကာ ၁၉၈၄ ခုႏွစ္မွာ ထရြန္ဟာ တတိယအႀကိမ္အျဖစ္ စက္ေလွနဲ႔ ခိုးထြက္ဖို႔ ၾကံစည္ျပန္တယ္။ အခု သူ႔အသက္ ၁၇ ႏွစ္ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒီတေခါက္ စက္ေလွနဲ႔ လိုက္ခြင့္ရဖို႔ ထရြန္ရဲ႕အေမမွာ ေပးစရာပိုက္ဆံ မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေမဟာ ဗီယက္နမ္ကေန စက္ေလွနဲ႔ ခိုးထြက္ခ်င္သူေတြကို ရွာၿပီး လူစုေပးမယ္။ အဲဒီအတြက္ သူ႔သားကို အလကားေခၚသြားေပးရမယ္လို႔ စက္ေလွပိုင္ရွင္နဲ႔ အေပးအယူလုပ္တယ္။ စက္ေလွပိုင္ရွင္က သေဘာတူလို႔ ထရြန္ဟာ စက္ေလွေပၚ လိုက္ပါခြင့္ရသြားတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ထရြန္က ခုလို ျပန္ေျပာျပပါတယ္။ “အေမဟာ က်ေနာ့္အတြက္ အသက္နဲ႔ ရင္းၿပီး စြန္႔စားခဲ့တာပါ။ မနာလိုတဲ့လူတေယာက္္ကမ်ား ကြန္ျမဴနစ္အစိုးရကို အတို႔အေထာင္လုပ္ သတင္းေပးလိုက္ရင္ က်ေနာ္အေမရဲ႕အျဖစ္ဟာ ေတြးဝံ့စရာေတာင္မရိွပါဘူး။ အသတ္မခံရရင္ေတာင္ အနဲဆံုး ေထာင္က်သြားႏိုင္ပါတယ္။ အသက္ကို မငဲ့ကြက္ပဲ စြန္႔စားလုပ္ေပးခဲ့တဲ့ အေမ့ေက်းဇူးကို က်ေနာ္ တသက္မေမ့ပါဘူး”တဲ့။
စက္ေလွဟာ ဗီယက္နမ္ႏိူင္ငံက စထြက္ကတဲက လမ္းမွာ ဘာအတားအဆီး အေႏွာက္အယွက္နဲ႔မွ မေတြ႕ခဲ့ရပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ၃ ရက္အၾကာမွာ စက္ေလွဟာ စက္ပ်က္ၿပီး ျပင္မရလို႔ ပင္လယ္ျပင္မွာ ၇ ရက္ၾကာ ေမ်ာပါေနတယ္။ ရက္အနဲငယ္အၾကာမွာ စက္ေလွဟာ အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံထဲက ေရနံတြင္းတူးစင္တခုအနား ေရာက္သြားလို႔ အင္ဒိုနီးရွားေရတပ္သေဘၤာတစီးက စက္ေလွကို ကယ္ဆယ္လိုက္တယ္။ ထရြန္အပါအဝင္ စက္ေလွေပၚပါသူ အားလံုးကို ဒုကၡသည္္စခန္းတခုကို ပို႔လိုက္တယ္။ ဒုကၡသည္္စခန္းဟာ ေရပတ္လည္ဝိုင္းေနတဲ့ ကၽြန္းတခုေပၚမွာ ျဖစ္လို႔ ဘယ္ကိုမွ ထြက္ေျပးလို႔ မရပါဘူး။ ၂ လေလာက္အၾကာမွာ ထရြန္ရဲ႕အမ ဟန္ယြန္း (Hanh Dung) လဲ စက္ေလွနဲ႔ ခိုးထြက္လာၿပီး စခန္းကိုေရာက္လာတာေၾကာင့္ ေမာင္ႏွမ ၂ ေယာက္ျပန္ဆံုၾကတယ္။ သူတို႔ ၂ ေယာက္ဟာ အဲဒီစခန္းမွာ အဂၤလိပ္စာတတ္သူေတြဆီကေန အဂၤလိပ္စာနဲ႔ အဂၤလိပ္စကားေျပာ သင္ယူၾကတယ္။ သူတို႔ဟာ ဗီယက္နမ္မွာတံုးက အဂၤလိပ္စာကို မသင္ခဲ့ၾကရပါဘူး။ စခန္းမွာ တႏွစ္ၾကာေအာင္ ေနၿပီးမွ အေမရိကန္အစိုးရက သူတို႔ေမာင္ႏွမကို အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ေဘာ္စတြန္ၿမိဳ႕မွာ အေျခခ်ေနထိုင္ခြင့္ ေပးလိုက္ပါတယ္။ အေၾကာင္းက သူတို႔အေဖဟာ အေမရိကန္စစ္တပ္နဲ႔ လက္တြဲၿပီး ဗီယက္နမ္ကြန္ျမဴနစ္ေတြကို တိုက္ခိုက္ခဲ့လို႔ပါတဲ့။
ေမာင္ႏွမ ၂ ေယာက္ဟာ အင္ဒိုနီးရွားကေန အေမရိကန္ႏိုင္ငံကုိ ေလယဥ္နဲ႔ ထြက္ခြာလာခဲ့ၾကတယ္။ ေဘာ္စတြန္ၿမိဳ႕ေလဆိပ္ကို ေရာက္ေတာ့ ေမာင္ႏွမ ၂ ေယာက္မွာ အဝတ္တထည္၊ ကိုယ္တခုစီနဲ႔ အေမရိကန္ပိုက္ဆံ ၂ ေဒၚလာပဲ ပါတယ္။ ေနစရာနဲ႔ ယာယီစားေသာက္ဖို႔ အေမရိကန္အစိုးရက စီစဥ္ေပးတယ္။ ထရြန္ေက်ာင္းတက္ဖို႔လဲ အစိုးရလူမႈဆက္ဆံေရးအရာရွိတေယာက္က စီစဥ္ေပးတယ္။ အရာရွိက အဂၤလိပ္စာနဲ႔စကား မေတာက္တေခါက္ပဲ တတ္တဲ့ ထရြန္ကို အထက္တန္းေက်ာင္းကိုတက္တဲ့အခါ ၁၀ တန္းကေနပဲ စတက္ဖို႔ အၾကံေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ထရြန္က အတန္းတတန္းပိုျမင့္တဲ့ High School Exam စာေမးပြဲကို တန္းေျဖမယ္လို႔ အတင္းေျပာတာနဲ႔ အရာရွိက “မင္း သေဘာပဲေလ“ဆိုၿပီး သေဘာတူလိုက္တယ္။ အရာရိွရဲ႕ စိတ္ထဲမွာေတာ့ သူေပးတဲ့အၾကံကို မယူတဲ့ ဗီယက္နမ္ေကာင္ေလးဟာ ဘယ္လိုမွ စာေမးပြဲကို ေအာင္စရာ အေၾကာင္းမရွိဘူးလို႔ ထင္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ထရြန္က အရာရွိရဲ႕ အထင္ဟာ မွားသြားျပီဆိုတာ သက္ေသျပခဲ့ပါတယ္။ High School Exam စာေမးပြဲကို ပထမတႀကိမ္နဲ႔ပဲ သတ္မွတ္တဲ့ အမွတ္စုစုေပါင္းထက္ တမွတ္ေလးပဲ ပိုရၿပီး ေအာင္ျမင္လိုက္တယ္။ အဂၤလိပ္စာမွာ ရတဲ့အမွတ္ဟာ အရမ္းနဲေပမဲ့ သခ်ၤာနဲ႔ သိပၸံဘာသာေတြမွာ အမွတ္အရမ္းေကာင္းလို႔ ေအာင္သြားတာပါ။
ထရြန္ဟာ ေဘာ္စတြန္ၿမိဳ႔က မက္ဆာခ်ဴးဆက္တကၠသိ္ုလ္ကို တက္ခြင့္ရတယ္။ တကၠသိ္ုလ္မွာ ပံုမွန္က ေက်ာင္းသားေတြဟာ စာသင္ႏွစ္တဝက္္ (one semester) မွာ အမ်ားဆံုး သင္႐ိုးအပိုင္း (module) ၄ ခုကိုပဲ ယူၾကေပမဲ့ သူကေတာ့ module ၈ ခုကေန ၉ ခုအထိ ယူလိုက္တယ္။ ေနာက္ၿပီး တကၠသိုလ္တက္ေနရင္း ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ ညပိုင္းေတြမွာ ဂရိစားေသာက္ဆိုင္တခုမွာ အလုပ္လုပ္တယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ စေနနဲ႔ တနဂၤေႏြေန႔ေတြမွာေတာ့ ေဆးရံုတရံုမွာ တံခါးေစာင့္အလုပ္ လုပ္ေသးတယ္။ တလကို ေဒၚလာ ၃၅၀ ေလာက္ရလို႔ အေမဆီကို လစဥ္ေဒၚလာ ၁၀၀ ပို႔ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။
တကၠသိုလ္မွာ ၃ႏွစ္တက္ၿပီးေတာ့ ထရြန္ဟာ တၿပိဳင္ထဲ သခ်ၤာဘြဲ႕နဲ႔ သိပၸံဘြဲ႕ ၂ ခုကို မက္ဆာခ်ဴးဆက္တကၠသိုလ္မွာ အမွတ္အျမင့္ဆံုးနဲ႔ ေအာင္ျမင္ျပီး ရယူခဲ့တယ္။ ဘြဲ႔ယူခါနီးမွာ ကြန္ျပဴတာသိပၸံဘာသာမဟာဘြဲ႕အတြက္ သင္႐ိုးဘာသာရပ္ေတြရဲ႕ ၉၀ ရာခိုင္ႏူန္းကို ေအာင္ျမင္ၿပီးေနပါၿပီ။ ဘြဲ႕ရၿပီးတာနဲ႔ သူဟာ ကြန္ျပဴတာသိပၸံပါရဂူ (PhD in Computer Science) ကို အစိုးရပညာသင္ဆုအျဖစ္ လစဥ္ ေဒၚလာ ၁,၀၀၀ နဲ႔ ေဘာ္စတြန္တကၠသိုလ္မွာပဲ ဆက္တက္ခြင့္ရတယ္။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္မွာ ထရြန္ဆီကို (ေထာင္က ျပန္လြတ္လာတဲ့)အေဖနဲ႔ အေမ၊ ညီမတို႔ လိုက္လာၾကတယ္။ ထရြန္ကမက္ဆာခ်ဴးဆက္ၿမိဳ႕မွာ အိမ္ခန္းတခန္း ငွားလိုက္တယ္။ အေမရိကားေရာက္ေနတဲ့ အမလဲ လာေနလို႔ မိသားစုအားလံုး အတူျပန္ဆံုၿပီး ေနၾကတယ္။
===========================
အခု ထရြန္ဟာ PhD ပါရဂူဘြဲ႕အတြက္ လိုအပ္တဲ့ ေရးေျဖ၊ ႏူတ္ေျဖစာေမးပြဲေတြကို ေအာင္ျမင္ၿပီးသြားၿပီးလို႔ စာတမ္း (thesis) ျပဳစုၿပီး တင္ဖို႔ပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူဟာ စာတမ္းျပဳစုတာကို ခနရပ္နားလိုက္ၿပီး မိသားစု စားဝတ္ေနေရးအတြက္ အခ်ိန္ျပည့္ အလုပ္တခု ဝင္လုပ္တယ္။ မက္ဆာခ်ဴးဆက္ၿမိဳ႕က ကြန္ျပဴတာေဆာ့ဖ္ဝဲကုမၸဏီတခုျဖစ္တဲ့ Open Market Inc., မွာ ႏွစ္အေတာ္ၾကာၾကာ လုပ္ေနလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ၁၉၉၆ ျပည့္ႏွစ္မွာ သူဟာ အဲဒီကုမၸဏီက ႏူတ္ထြက္လိုက္တယ္။ ႏူတ္ထြက္ရတဲ့အေၾကာင္းက သူ႔ေခါင္းထဲမွာ အၾကံတခုကို ေပၚလာလို႔ အဲဒီအၾကံကို အေကာင္အထည္ေဖၚႏိုင္ဖို႔ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းတခု ထူေထာင္ခ်င္လို႔ပါ။
Open Market ကုမၸဏီရဲ႕ CEO က သူ႔ကို အလုပ္မထြက္ဖို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးေတာင္းပန္နားခ်တယ္။ ေတာင္းပန္လို႔မရတဲ့အဆံုးမွာ အလုပ္မထြက္ရင္ ေဒၚလာတစ္သန္းတန္ဖိုးရွိတဲ့ ကုမၸဏီရဲ႕ အစုရွယ္ယာေတြကို ေပးမယ္လို႔ ကမ္းလွမ္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ ထရြန္က ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို ျငင္းလိုက္တယ္။ အဲဒီလို ရွယ္ယာေတြကို ျငင္းလိုက္တဲ့အေၾကာင္းကို သိသြားတဲ့ သူ႔အေဖဟာ ေသခ်ာေရရာမႈမရွိေသးတဲ့ အၾကံတခုအတြက္ ေဒၚလာတစ္သန္းတန္တဲ့ရွယ္ယာေတြ မယူတဲ့ေကာင္၊ အ႐ူးပဲဆိုၿပီး သူ႔ကို ႏွစ္အေတာ္ၾကာအထိ စကားမေျပာေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ထရြန္ကေတာ့ သူ႔ေခါင္းထဲမွာ သူ ဘာျဖစ္ခ်င္တယ္၊ ဘာလုပ္မယ္ဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ခိုင္ခိုင္မာမာ ခ်မွတ္ထားၿပီးပါၿပီ။ အဲဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ထရြန္က “က်ေနာ္ အဲဒီအၾကံကို ရလိုက္ၿပီးကတဲက တျခားဘာကိုမွ စိတ္မဝင္စားေတာ့ဘူး။ အဲဒီအၾကံကို ဘယ္လို အေကာင္အထည္ေဖၚရမလဲဆိုတာကိုပဲ အခ်ိန္ျပည့္ စဥ္းစားေနမိတယ္”လို႔ ေျပာျပပါတယ္။ ေခါင္းထဲမွာ ေပၚလာတဲ့ အၾကံတခုအတြက္ လက္ရိွအလုပ္ရယ္၊ ေဒၚလာတစ္သန္းဖိုးရွယ္ယာေတြကို စြန္႔လြတ္ရဲတာ ၾကီးမားလွတဲ့ စြန္႔စားမႈၾကီးတခုပါ။ သူ အဲဒီလို စြန္႔စားမႈႀကီးယူလိုက္တာ ထိုက္တန္ပါရဲ႕လား။ ေစာင့္ၾကည့္ၾကတာေပါ့။
===========================
ဒီလိုနဲ႔ ပိုင္းနဲ႔ထရြန္းတို႔ ၂ ေယာက္ဟာ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္မွာ အစုထဲ့ဝင္ေငြစုစုေပါင္း ေဒၚလာ ၃၅ သန္းနဲ႔ OnDisplay Corporation ကုမၸဏီကို ေထာင္လိုက္ၾကတယ္။ ထရြန္ တီထြင္ထားခဲ့တဲ့ Travelocity ေဆာ့ဖ္ဝဲကို အေျခခံတဲ့ ဝက္ဆိုဒ္ေတြကို ေရးဆြဲၿပီး ခရီးသြားကုမၸဏီႀကီးေတြကို ေရာင္းပါတယ္။ OnDisplay ကုမၸဏီဟာ အျမတ္အမ်ားႀကီး ရလာေနၿပီး ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္မွာ ကုမၸဏီရဲ႕ ရွယ္ယာတန္ဖိုးဟာ အျမင့္ဆံုးျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ဟာ OnDisplay ကုမၸဏီကို Vignette Corporation ထံ ေဒၚလာ ၁.၈ ဘီလီယံနဲ႔ ေရာင္းလိုက္တယ္။ ေရာင္းလို႔ရတဲ့ေငြကို ပိုင္းနဲ႔ထရြန္တို႔ ခြဲေဝယူၾကလို႔ ထရြန္လဲ မီလ်ံနာသူေ႒းတေယာက္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ထရြန္ဟာ Tascola, Inc. ဆိုတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ကုမၸဏီတခု ထူေထာင္ၿပီး ကုမၸဏီရဲ႕ CEO အျဖစ္နဲ႔ ဆက္လက္လုပ္ကိုင္ေနပါတယ္။
ထရြန္ရဲ႕ အေၾကာင္းကို The Wall Street Journal, Forbes, Financial Timesစတဲ့ ကမာၻေက်ာ္မဂၢဇင္းနဲ႔ သတင္းစာႀကီးေတြမွာ အေမရိကန္ေတြအတြက္ အတုယူစရာပုဂၢိဳလ္အျဖစ္ ခ်ီးက်ဴးေရးသားေဖၚျပၾကပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူ႔အေၾကာင္းကို Dan Rather ေရးထားတဲ့ “The American Dream” ဆိုၿပီး စာအုပ္တအုပ္ကိုလဲ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ ထုတ္ေဝခဲ့ပါတယ္။
===========================
ဇြန္လလယ္မွာ ပဥၥဂံစာအုပ္တိုက္က ထုတ္ေဝမဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ ဒုတိယေျမာက္ စာအုပ္ျဖစ္တဲ့ "ဆင္းရဲႏြံမွ ခ်မ္းသာဘံုသို႔" ထဲက စာျမည္းအပိုင္းေလးပါ။ အျပည့္အစံုကိုေတာ့ စာအုပ္မွာ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါ။
စာအုပ္က ငယ္စဥ္က ဆင္းရဲလြန္းလွေပမဲ့ ဘဝကို အရံွုးမေပးပဲ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး ႀကိဳးစားရင္းနဲ႔ မီလ်ံနာ၊ ဘီလ်ံနာသူေ႒း ျဖစ္သြားၾကသူ (၂၃) ေယာက္ရဲ႕ တကယ့္ျဖစ္ရပ္မွန္ အေၾကာင္းေတြပါ။
ဒီစာအုပ္ကို ဖတ္ျခင္းျဖင့္ ဆင္းရဲလို႔၊ ဘြဲ႕မရလို႔ စိတ္ပ်က္အားငယ္ေနတဲ့ လူငယ္ေတြအတြက္ စိတ္ခြန္အားျဖစ္ေစသလို ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးလုပ္ခ်င္သူေတြ၊ လုပ္ေနသူေတြအတြက္ မီလ်ံနာ၊ ဘီလ်ံနာျဖစ္သြားသူေတြရဲ႕ စိတ္ဓါတ္၊ ခံယူခ်က္နဲ႔ သူတို႔ရဲ႕နည္းနာေကာင္းေတြလဲ ရလာႏိုင္ပါတယ္။
ဗန္းေမာ္သိန္းေဖ
၁၀-၀၆-၂၀၁၆