ေျခသလံုး ခ်စ္သူ (ဝတၳဳ႕-သုေမာင္)
--------------------------
မူရင္းအေရးအသားအတိုင္းျပန္လ
မွတ္မွတ္ထင္ထင္မွ တကယ့္ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ပါပဲ။ ဒီေက်ာင္းေရွ႔ ဒီေနရာမွာ ကားက ရပ္ရပါတယ္။ စိတ္က ကုန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ဆီ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေျပးသြားေလရဲ႔။ အဲဒီတုန္းကလည္း ဒီေက်ာင္းေရွ႔ ဒီေနရာေလးမွာပဲ ကားရပ္ခဲ့ရတာေပါ့။
ဒီလိုပဲ..။m
ကၽြန္ေတာ္ ၿမိဳ႔ထဲသြားရင္ ဒီေက်ာင္းေရွ႔က အျမဲလိုလို ျဖတ္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ္ပိုင္ကားနဲ႔ သြားတာ။ ကၽြန္ေတာ္က သူေဌးသားေလ။ ၿမိဳ႔ထဲသြားတာကလည္း ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ အေဖ့အလုပ္တိုက္ကို သြားတာ။ အလုပ္လုပ္ဖို႔မဟုတ္ဘူး။ သြားၿပီး ထိုင္ရံုပဲ။ ေလ့လာတာဆိုပါေတာ့။ ေဟးလား၀ါးလားနဲ႔ အခ်ိန္ ကုန္တာပါ။ အဲဒီလို ၿမိဳ႔ထဲသြားလို႔ ဒီေက်ာင္းေရွ႔က ျဖတ္ရင္ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္နဲ႔ ၾကံဳတဲ့အခါ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြ လမ္းျဖတ္ကူးတာနဲ႔ၾကံဳရင္ ရပ္ေစာင့္ေပးရတယ္။ ယာဥ္ထိန္းရဲတစ္ေယာက္က ယာဥ္နဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကို အလွည့္နဲ႔ လႊတ္ေပးတာ။
အစကေတာ့ သတိမထားမိပါဘူး။ ဒီလိုပဲ ကိုယ့္အလွည့္က်ရင္ ေမာင္းထြက္သြားရံုေပါ့။
တစ္ေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကားက ေရွ႔ဆံုးမွာ ေနရာက်တယ္။ ရပ္ခိုင္းေတာ့လည္း ရပ္ေနတာေပါ့။ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ လမ္းျဖတ္ကူးေနတာ။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဟိုၾကည့္ သည္ၾကည့္ ၾကည့္ေနရင္းက သူ႔ကို သြားသတိထားမိတာပါပဲ။ သူဆိုတာကလည္း လမ္းရွင္းေပးေနတဲ့ ယာဥ္ထိန္းရဲေလးပါ။
ထူးျခားတာက ရုပ္ရည္နဲ႔ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ကို စၿပီး သတိထားမိတာမဟုတ္ဘူး။ အျပာရင့္ရင့္ စကဒ္နဲ႔ ေျခအိတ္ၾကားက သနပ္ခါးအေဖြးသားနဲ႔ ျပဴထြက္ေနတဲ့ ေျခသလံုးသား တုတ္တုတ္ေလးကိုပါ။
ေျပာရရင္ သူေဌးသားျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေကာင္မေလးေတြ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ေနတာပါ။ မ်က္ႏွာအလွ၊ ကိုယ္လံုးအလွေတြ ပတ္ခ်ာလည္ေနတာပါ။ အနီးကပ္ကို ျမင္ဖူးေနတာပါ။ အနီးကပ္မွ ကၽြန္ေတာ့္ကားေပၚမွာေရာ ရုပ္ရွင္ရံုထဲမွာ ျမင္ဖူးေတြ႔ထိဖူးေနတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ခုလို အေ၀းၾကည့္ တစ္ခါမွ် မၾကံဳဖူး၊မေတြ႔ဖူး။m
ၿပီးေတာ့ လူျမင္ကြင္းမွာ ဒီလို ေျခသလံုးေလး လွစ္ျပထားတဲ့ ျမင္ကြင္းက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အထူးအဆန္းျဖစ္ေနတယ္။
ဟုတ္ပါရဲ႔။ အဲဒီေခတ္က ခုေခတ္လို စကတ္တိုေတြ စကတ္ခြဲေတြ မေပၚေသးဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္ေလး ရုပ္ရွင္မင္းသမီး ခင္ယုေမစတိုင္လ္ထြင္လို႔ ေျခသလံုးေပၚတဲ့စကတ္ ၀တ္ဖူးခဲ့လို႔ တစ္ႏိုင္ငံလံုး ဆူညံသြားဖူးပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ယာဥ္ထိန္းရဲေမတစ္ေယာက္ လူျမင္ကြင္းမွာ တရား၀င္ ေျခသလံုးေပၚခြင့္ရတာကို ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆံုး သတိထားမိလိုက္တာပါပဲ။ ရင္လည္းခုန္မိတာ အမွန္ပါပဲ။
ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့
ဒီလိုပါပဲ။ရဲေမတို႔ ၊ ယာဥ္ထိန္းရဲေမတို႔ ဒူးေခါင္းဖံုး စကတ္နဲ႔ ေအာက္က ေျခအိတ္တိုတိုနဲ႔ အလယ္မွာ ေျခသလံုးသားေလး လြတ္ေနတာဟာ အင္မတန္မွ ရင္ခုန္စရာေကာင္းပါတယ္။ၿပီး
အဲဒီေန႔က ကၽြန္ေတာ္ဟာ အဲဒီယာဥ္ထိန္းရဲေမေလးရဲ႔ သနပ္ခါးအေဖြးသားနဲ႔ ေျခသလံုးသားေလးကို စတင္ၿပီး စြဲလမ္းမိပါေတာ့တယ္။
၀ီစီသံ၊ ေနာက္ကားဟြန္းသံေလးေတြၾကားမ
ဒီတဒဂၤေလးဟာ က်န္တဲ့ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ ေကာင္မေလးေတြကိုေတာ့ ေမ့ေလ်ာ့သြားေစတယ္ဆိုရင္ ယံုမလားမသိဘူး။ ဘာဆိုင္သလဲေနာ္။ သေဌးသားနဲ႔ လမ္းေပၚက ယာဥ္ထိန္းရဲေမ။ ကၽြန္ေတာ့္နား၀ိုင္း၀ိုင္းလ
ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေနာက္ေန႔ေတြကစၿပီး အဲဒီေက်ာင္းေရွ႔ကို အဲဒီအခ်ိန္ ကြက္တိျဖတ္ရေအာင္ ႀကိဳးစားေတာ့တာပါပဲ။ ေရွ႔ဆံုးေနရာရေအာင္ ယူတတ္ေတာ့တာပါပဲ။ ေရွ႔ဆံုးေနရာရရင္ေတာင္ သူ႔အနားေရာက္ရင္ ခဏျဖစ္ျဖစ္ ကားရပ္ၿပီး သူ႔ကိုၾကည့္တယ္။ ပထမ ေျခသလံုးကိုၾကည့္တယ္။ ေနာက္ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို။ သူကေတာ့ လက္ျပေနရတာ၊ ယာဥ္ေၾကာရွင္းေနရတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို လံုး၀ဂရုစိုက္မိပံု မရပါဘူး။
ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သူကၽြန္ေတာ့္ကို ဂရုစိုက္ေအာင္ ႀကိဳးစားမိလာပါတယ္။ေမာ္ေတာ္
ေနာက္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္ အရဲစြန္႔ပါေတာ့တယ္။ တစ္ခါေတာ့ သူလက္တားထားတဲ့ၾကားက ေက်ာင္းသားေတြ နည္းနည္းရွင္းခ်ိန္မွာ ျဖတ္တက္လိုက္တာပါပဲ။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ၀ီစီမႈတ္သံနဲ႔အတူ ရပ္ခိုင္းပါေတာ့တယ္။
“ ယာဥ္ေမာင္းလိုင္စင္”
“ မပါဘူးဗ်”
“ ဒါျဖင့္ ဘီးခြန္”
“ ေရာ့ ”
“ ၅၂ လမ္းရံုး လာခဲ့ပါ ”
“ အစ္မရွိမွာလား ”
“ ဟိုေရာက္ရင္ တာ၀န္ရွိသူနဲ႔ေတြ႔လိမ့္မယ္ ”
ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ဒဏ္သြားေဆာင္တဲ့ေန႔က သူနဲ႔မေတြ႔ပါဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ အဲဒါ သူ႔တာ၀န္မဟုတ္ဘူးထင္ပါရဲ႔။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္သလဲ။ ေနာက္တစ္ေန႔ ျပစ္မႈ ထပ္က်ဴးလြန္ျပန္ပါတယ္။ ဒီလိုပဲ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုေပါ့။ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္လိုက္၊ ဒဏ္သြားေဆာင္လိုက္နဲ႔ေပါ့။ ရံုးမွာ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း သူနဲ႔ေတြ႔ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ျပံဳးျပႏႈတ္ဆက္ေပမယ့္ သူက ခပ္တည္တည္ပါပဲ။
ေနာက္ဆံုးတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လြန္လြန္က်ဴးက်ဴးလ
“ ရွင္ ဘာလုပ္တာလဲ ”
“ ဒီလိုပဲ ကိစၥၿပီးသြားလို႔ ရမလားလို႔”
“ ဒါဟာ ကၽြန္မကို ေစာ္ကားတာပဲ ”
“ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ရံုးမေရာက္ခ်င္လို႔ပါ ”
“ ပိုဆိုးသြားၿပီရွင့္။ ခုဟာက ၀တၱရားေႏွာင့္ယွက္မႈ။ ရွင့္ကိုတရားစြဲမယ္”
အမွန္က ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီလိုျဖစ္ေအာင္ကို တမင္လုပ္လိုက္တာပါ။ သူနဲ႔ပိုနီးစပ္ေအာင္ ဖန္တီးလိုက္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ပိုနီးစပ္သြားတာေတာ့ မွန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထိုက္သင့္တဲ့အျပစ္ဒဏ္ခံလိုက
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီေနာက္ပိုင္းလည္း အခ်ိန္ရရင္ အဲဒီေက်ာင္းေလးဆီ ေရာက္စျမဲပါ။ ဒါေပမယ့္ အရင္ကလို ေနာက္ေျပာင္တာ၊ ေႏွာင့္ယွက္တာ၊ သူဂရုစိုက္ေအာင္ လုပ္တာေတြ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး။ ပံုမွန္ပဲေနခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ကိုေတာ့ ေငးရီရီနဲ႔ၾကည့္ပါတယ္။ ေရွ႔ဆံုးေနရာရေအာင္လည္း ယူပါတယ္။ အဲလို သူကလည္း သိေနပံုရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တာ၀န္ ၀တၱရား ထမ္းေဆာင္ခ်ိန္မို႔လား၊ တမင္တကာလားေတာ့မသိဘူး။ သူ႔မ်က္ႏွာလႊဲထားပါတယ္။ တစ္ေစ့ကေလးမွ မၾကည့္ပါဘူး။
* * *
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေျခသလံုးအခ်စ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားမွာ တစ္စတစ္စ ေပ်ာက္ကြယ္သြားရပါေတာ့တယ္။ ခုဆို ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ခဲ့ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အိမ္ေထာင္က်၊ သူလည္း အိမ္ေထာင္က်။ ကၽြန္ေတာ္ဆို ေဖေဖ့လုပ္ငန္း ဦးစီးရတဲ့သူေဌးၾကီးဘ၀ ေရာက္ခဲ့ၿပီပဲ။
ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္ရံုက ဒဂံုေတာင္မွာပါ။ကၽြန္ေတာ္ေန
ယာဥ္ထိန္းရဲႀကီးက သြားခြင့္ျပဳတာေတာင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ဂီယာမခ်ိန္းျဖစ္လို႔ ရယ္မိေသးတယ္။ ေၾသာ္- ငယ္မူျပန္ခ်က္။
ဒီလိုနဲ႔ ဇနီးသည္ရဲ႔ ရံုးေရွ႔ ေရာက္လာပါတယ္။ ခဏေစာင့္ရပါေသးတယ္။ ဇနီးသည္က ယူနီေဖာင္းနဲ႔ ေလွကားေပၚက ဆင္းလာပါတယ္။ ၀၀တုတ္တုတ္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ ယူနီေဖာင္းနဲ႔ဆိုေတာ့ ေစာေစာကေျပာသလို ၾကည့္ေကာင္းေနပါတယ္။ ဇနီးသည္က နံေဘးခံုမွာ ၀င္ထိုင္လိုက္ေတာ့ ကားကို လာလမ္းအတိုင္း ျပန္ေမာင္းခဲ့ပါတယ္။တမင္ကလာ
Myo Myint Maung
“ အို--- အိုၾကီးအိုမ က်မွ ” လို႔ ရွက္ျပံဳးအမူအယာနဲ႔ေျပာပါတယ
ဟုတ္ပါရဲ႔။ ဟိုလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္က ဒီေနရာေလးမွာ ယာဥ္ထိန္းရဲေမ လုပ္ခဲ့တဲ့ ေကာင္မေလးဟာ ခု ကၽြန္ေတာ့္နံေဘးမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ဇနီးသည္ ရဲအုပ္ၾကီးပါပဲ။ သူလည္း အိမ္ေထာင္က်၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း အိမ္ေထာင္က်လို႔ ေျပာခဲ့တာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ၾကတာမို႔လို႔
-သုေမာင္-
--------------------------
မူရင္းအေရးအသားအတိုင္းျပန္လ
မွတ္မွတ္ထင္ထင္မွ တကယ့္ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ပါပဲ။ ဒီေက်ာင္းေရွ႔ ဒီေနရာမွာ ကားက ရပ္ရပါတယ္။ စိတ္က ကုန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ဆီ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေျပးသြားေလရဲ႔။ အဲဒီတုန္းကလည္း ဒီေက်ာင္းေရွ႔ ဒီေနရာေလးမွာပဲ ကားရပ္ခဲ့ရတာေပါ့။
ဒီလိုပဲ..။m
ကၽြန္ေတာ္ ၿမိဳ႔ထဲသြားရင္ ဒီေက်ာင္းေရွ႔က အျမဲလိုလို ျဖတ္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ္ပိုင္ကားနဲ႔ သြားတာ။ ကၽြန္ေတာ္က သူေဌးသားေလ။ ၿမိဳ႔ထဲသြားတာကလည္း ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ အေဖ့အလုပ္တိုက္ကို သြားတာ။ အလုပ္လုပ္ဖို႔မဟုတ္ဘူး။ သြားၿပီး ထိုင္ရံုပဲ။ ေလ့လာတာဆိုပါေတာ့။ ေဟးလား၀ါးလားနဲ႔ အခ်ိန္ ကုန္တာပါ။ အဲဒီလို ၿမိဳ႔ထဲသြားလို႔ ဒီေက်ာင္းေရွ႔က ျဖတ္ရင္ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္နဲ႔ ၾကံဳတဲ့အခါ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြ လမ္းျဖတ္ကူးတာနဲ႔ၾကံဳရင္ ရပ္ေစာင့္ေပးရတယ္။ ယာဥ္ထိန္းရဲတစ္ေယာက္က ယာဥ္နဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကို အလွည့္နဲ႔ လႊတ္ေပးတာ။
အစကေတာ့ သတိမထားမိပါဘူး။ ဒီလိုပဲ ကိုယ့္အလွည့္က်ရင္ ေမာင္းထြက္သြားရံုေပါ့။
တစ္ေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကားက ေရွ႔ဆံုးမွာ ေနရာက်တယ္။ ရပ္ခိုင္းေတာ့လည္း ရပ္ေနတာေပါ့။ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ လမ္းျဖတ္ကူးေနတာ။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဟိုၾကည့္ သည္ၾကည့္ ၾကည့္ေနရင္းက သူ႔ကို သြားသတိထားမိတာပါပဲ။ သူဆိုတာကလည္း လမ္းရွင္းေပးေနတဲ့ ယာဥ္ထိန္းရဲေလးပါ။
ထူးျခားတာက ရုပ္ရည္နဲ႔ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ကို စၿပီး သတိထားမိတာမဟုတ္ဘူး။ အျပာရင့္ရင့္ စကဒ္နဲ႔ ေျခအိတ္ၾကားက သနပ္ခါးအေဖြးသားနဲ႔ ျပဴထြက္ေနတဲ့ ေျခသလံုးသား တုတ္တုတ္ေလးကိုပါ။
ေျပာရရင္ သူေဌးသားျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေကာင္မေလးေတြ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ေနတာပါ။ မ်က္ႏွာအလွ၊ ကိုယ္လံုးအလွေတြ ပတ္ခ်ာလည္ေနတာပါ။ အနီးကပ္ကို ျမင္ဖူးေနတာပါ။ အနီးကပ္မွ ကၽြန္ေတာ့္ကားေပၚမွာေရာ ရုပ္ရွင္ရံုထဲမွာ ျမင္ဖူးေတြ႔ထိဖူးေနတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ခုလို အေ၀းၾကည့္ တစ္ခါမွ် မၾကံဳဖူး၊မေတြ႔ဖူး။m
ၿပီးေတာ့ လူျမင္ကြင္းမွာ ဒီလို ေျခသလံုးေလး လွစ္ျပထားတဲ့ ျမင္ကြင္းက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အထူးအဆန္းျဖစ္ေနတယ္။
ဟုတ္ပါရဲ႔။ အဲဒီေခတ္က ခုေခတ္လို စကတ္တိုေတြ စကတ္ခြဲေတြ မေပၚေသးဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္ေလး ရုပ္ရွင္မင္းသမီး ခင္ယုေမစတိုင္လ္ထြင္လို႔ ေျခသလံုးေပၚတဲ့စကတ္ ၀တ္ဖူးခဲ့လို႔ တစ္ႏိုင္ငံလံုး ဆူညံသြားဖူးပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ယာဥ္ထိန္းရဲေမတစ္ေယာက္ လူျမင္ကြင္းမွာ တရား၀င္ ေျခသလံုးေပၚခြင့္ရတာကို ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆံုး သတိထားမိလိုက္တာပါပဲ။ ရင္လည္းခုန္မိတာ အမွန္ပါပဲ။
ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့
ဒီလိုပါပဲ။ရဲေမတို႔ ၊ ယာဥ္ထိန္းရဲေမတို႔ ဒူးေခါင္းဖံုး စကတ္နဲ႔ ေအာက္က ေျခအိတ္တိုတိုနဲ႔ အလယ္မွာ ေျခသလံုးသားေလး လြတ္ေနတာဟာ အင္မတန္မွ ရင္ခုန္စရာေကာင္းပါတယ္။ၿပီး
အဲဒီေန႔က ကၽြန္ေတာ္ဟာ အဲဒီယာဥ္ထိန္းရဲေမေလးရဲ႔ သနပ္ခါးအေဖြးသားနဲ႔ ေျခသလံုးသားေလးကို စတင္ၿပီး စြဲလမ္းမိပါေတာ့တယ္။
၀ီစီသံ၊ ေနာက္ကားဟြန္းသံေလးေတြၾကားမ
ဒီတဒဂၤေလးဟာ က်န္တဲ့ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ ေကာင္မေလးေတြကိုေတာ့ ေမ့ေလ်ာ့သြားေစတယ္ဆိုရင္ ယံုမလားမသိဘူး။ ဘာဆိုင္သလဲေနာ္။ သေဌးသားနဲ႔ လမ္းေပၚက ယာဥ္ထိန္းရဲေမ။ ကၽြန္ေတာ့္နား၀ိုင္း၀ိုင္းလ
ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေနာက္ေန႔ေတြကစၿပီး အဲဒီေက်ာင္းေရွ႔ကို အဲဒီအခ်ိန္ ကြက္တိျဖတ္ရေအာင္ ႀကိဳးစားေတာ့တာပါပဲ။ ေရွ႔ဆံုးေနရာရေအာင္ ယူတတ္ေတာ့တာပါပဲ။ ေရွ႔ဆံုးေနရာရရင္ေတာင္ သူ႔အနားေရာက္ရင္ ခဏျဖစ္ျဖစ္ ကားရပ္ၿပီး သူ႔ကိုၾကည့္တယ္။ ပထမ ေျခသလံုးကိုၾကည့္တယ္။ ေနာက္ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို။ သူကေတာ့ လက္ျပေနရတာ၊ ယာဥ္ေၾကာရွင္းေနရတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို လံုး၀ဂရုစိုက္မိပံု မရပါဘူး။
ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သူကၽြန္ေတာ့္ကို ဂရုစိုက္ေအာင္ ႀကိဳးစားမိလာပါတယ္။ေမာ္ေတာ္
ေနာက္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္ အရဲစြန္႔ပါေတာ့တယ္။ တစ္ခါေတာ့ သူလက္တားထားတဲ့ၾကားက ေက်ာင္းသားေတြ နည္းနည္းရွင္းခ်ိန္မွာ ျဖတ္တက္လိုက္တာပါပဲ။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ၀ီစီမႈတ္သံနဲ႔အတူ ရပ္ခိုင္းပါေတာ့တယ္။
“ ယာဥ္ေမာင္းလိုင္စင္”
“ မပါဘူးဗ်”
“ ဒါျဖင့္ ဘီးခြန္”
“ ေရာ့ ”
“ ၅၂ လမ္းရံုး လာခဲ့ပါ ”
“ အစ္မရွိမွာလား ”
“ ဟိုေရာက္ရင္ တာ၀န္ရွိသူနဲ႔ေတြ႔လိမ့္မယ္ ”
ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ဒဏ္သြားေဆာင္တဲ့ေန႔က သူနဲ႔မေတြ႔ပါဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ အဲဒါ သူ႔တာ၀န္မဟုတ္ဘူးထင္ပါရဲ႔။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္သလဲ။ ေနာက္တစ္ေန႔ ျပစ္မႈ ထပ္က်ဴးလြန္ျပန္ပါတယ္။ ဒီလိုပဲ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုေပါ့။ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္လိုက္၊ ဒဏ္သြားေဆာင္လိုက္နဲ႔ေပါ့။ ရံုးမွာ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း သူနဲ႔ေတြ႔ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ျပံဳးျပႏႈတ္ဆက္ေပမယ့္ သူက ခပ္တည္တည္ပါပဲ။
ေနာက္ဆံုးတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လြန္လြန္က်ဴးက်ဴးလ
“ ရွင္ ဘာလုပ္တာလဲ ”
“ ဒီလိုပဲ ကိစၥၿပီးသြားလို႔ ရမလားလို႔”
“ ဒါဟာ ကၽြန္မကို ေစာ္ကားတာပဲ ”
“ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ရံုးမေရာက္ခ်င္လို႔ပါ ”
“ ပိုဆိုးသြားၿပီရွင့္။ ခုဟာက ၀တၱရားေႏွာင့္ယွက္မႈ။ ရွင့္ကိုတရားစြဲမယ္”
အမွန္က ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီလိုျဖစ္ေအာင္ကို တမင္လုပ္လိုက္တာပါ။ သူနဲ႔ပိုနီးစပ္ေအာင္ ဖန္တီးလိုက္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ပိုနီးစပ္သြားတာေတာ့ မွန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထိုက္သင့္တဲ့အျပစ္ဒဏ္ခံလိုက
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီေနာက္ပိုင္းလည္း အခ်ိန္ရရင္ အဲဒီေက်ာင္းေလးဆီ ေရာက္စျမဲပါ။ ဒါေပမယ့္ အရင္ကလို ေနာက္ေျပာင္တာ၊ ေႏွာင့္ယွက္တာ၊ သူဂရုစိုက္ေအာင္ လုပ္တာေတြ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး။ ပံုမွန္ပဲေနခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ကိုေတာ့ ေငးရီရီနဲ႔ၾကည့္ပါတယ္။ ေရွ႔ဆံုးေနရာရေအာင္လည္း ယူပါတယ္။ အဲလို သူကလည္း သိေနပံုရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တာ၀န္ ၀တၱရား ထမ္းေဆာင္ခ်ိန္မို႔လား၊ တမင္တကာလားေတာ့မသိဘူး။ သူ႔မ်က္ႏွာလႊဲထားပါတယ္။ တစ္ေစ့ကေလးမွ မၾကည့္ပါဘူး။
* * *
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေျခသလံုးအခ်စ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားမွာ တစ္စတစ္စ ေပ်ာက္ကြယ္သြားရပါေတာ့တယ္။ ခုဆို ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ခဲ့ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အိမ္ေထာင္က်၊ သူလည္း အိမ္ေထာင္က်။ ကၽြန္ေတာ္ဆို ေဖေဖ့လုပ္ငန္း ဦးစီးရတဲ့သူေဌးၾကီးဘ၀ ေရာက္ခဲ့ၿပီပဲ။
ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္ရံုက ဒဂံုေတာင္မွာပါ။ကၽြန္ေတာ္ေန
ယာဥ္ထိန္းရဲႀကီးက သြားခြင့္ျပဳတာေတာင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ဂီယာမခ်ိန္းျဖစ္လို႔ ရယ္မိေသးတယ္။ ေၾသာ္- ငယ္မူျပန္ခ်က္။
ဒီလိုနဲ႔ ဇနီးသည္ရဲ႔ ရံုးေရွ႔ ေရာက္လာပါတယ္။ ခဏေစာင့္ရပါေသးတယ္။ ဇနီးသည္က ယူနီေဖာင္းနဲ႔ ေလွကားေပၚက ဆင္းလာပါတယ္။ ၀၀တုတ္တုတ္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ ယူနီေဖာင္းနဲ႔ဆိုေတာ့ ေစာေစာကေျပာသလို ၾကည့္ေကာင္းေနပါတယ္။ ဇနီးသည္က နံေဘးခံုမွာ ၀င္ထိုင္လိုက္ေတာ့ ကားကို လာလမ္းအတိုင္း ျပန္ေမာင္းခဲ့ပါတယ္။တမင္ကလာ
Myo Myint Maung
“ အို--- အိုၾကီးအိုမ က်မွ ” လို႔ ရွက္ျပံဳးအမူအယာနဲ႔ေျပာပါတယ
ဟုတ္ပါရဲ႔။ ဟိုလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္က ဒီေနရာေလးမွာ ယာဥ္ထိန္းရဲေမ လုပ္ခဲ့တဲ့ ေကာင္မေလးဟာ ခု ကၽြန္ေတာ့္နံေဘးမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ဇနီးသည္ ရဲအုပ္ၾကီးပါပဲ။ သူလည္း အိမ္ေထာင္က်၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း အိမ္ေထာင္က်လို႔ ေျပာခဲ့တာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ၾကတာမို႔လို႔
-သုေမာင္-
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။