✞ မရွိေသာ ရွိျခင္း ႏွင့္ ရွိေသာ မရွိျခင္း ✞
သို႔
✟ တီီတီမေရးခဲ့ခ်င္ေသာ ပို႔စ္ေလးတစ္ခု ✟
✞ ♬✟ ♬✟ ♬✞
ထူးအိမ္သင္မွာ အႏုပညာႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး စိတ္ကူး အႀကံအစည္ မ်ားစြာ ရွိထားခဲ့ေသာ္လည္း အားလံုးကို အေကာင္အထည္ မေဖာ္ႏိုင္။ မိသားစု အေရး၊ လူမႈေရး၊ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၏ အေရးအရေတြလည္း သူ စိတ္ကူးထားတာ မ်ားစြာ က်ယ္ျပန္႔သည္။
သူက စိတ္ဓာတ္မာ၊ ေခါင္းမာေသာ္လည္း ကိုယ္ခႏၶာက က်န္းမာလွသည္ မဟုတ္။
သူ႔ က်န္းမာေရးကို သူ႔ဘာသာလည္း အားမရ။
သူက လကၡဏာလည္း ၾကည့္၍ တတ္သည္။ ဘယ္တုန္းက ဘယ္လို ေလ့လာ ထားသည္ မသိ။ ေဗဒင္ လကၡဏာေတြ နားလည္သည္။ တားေရာ့ ဖဲေဗဒင္ကိုလည္း ဆရာ တစ္ဆူ နီးပါး ကၽြမ္းက်င္သည္။ တားေရာ့ ဖဲထုပ္ တစ္ထုပ္ႏွင့္ တားေရာ့ ဆရာေတြဆီ သြားၿပီး လက္ရည္စမ္းရင္း ပညာခ်င္းဖလွယ္တတ္သည္။
သူ႔ ဘာသာ သူ တြက္ခ်င္ ၾကည့္ၿပီး "မိသြယ္ ငါလည္း သက္ဆိုး ရွည္မွာ မဟုတ္ဘူး ထင္တယ္။ ေနရရင္ ေလးဆယ္ ေက်ာ္ရံုေလာက္ကေလးပဲ ျဖစ္မလား မသိဘူး" ဟု ေျပာခဲ့ဖူးသည္။
တစ္ခါတေလ အလုပ္ေတြ ပင္ပန္းလာေသာ အခါမ်ားတြင္ "ငါလည္း ငါ႔ ကလီစာေတြကို ခိုင္းစား လာခဲ႔တာ မ်ားၿပီး။ ႏွလံုးကလည္း သိပ္မေကာင္းဘူး ထင္တယ္"ဟု ဆိုတတ္သည္။
မိသြယ္က-
"ကိုေလး၊ ဆရာ၀န္ဆီ သြားပါလား။ ကိုႀကီး (ေဒါက္တာ ေအာင္ေဇာ္ဦး) နဲ႔ ျပခ်င္ ျပၾကည့္ေလ" ဆိုေသာ အခါ က်ျပန္ေတာ့ "ေနာက္မွပဲ ျပပါေတာ့မယ္ကြာ"ဆိုၿပီး ေကြ႔ပတ္ ေရွာင္ထြက္ သြားျပန္သည္။
၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္ လဆန္းပိုင္းတြင္ အိမ္မွာ ကိုငွက္၊ မိသြယ္၊ မိကြန္ေထာႏွင့္ ညီေလး မင္းဆုမြန္ပဲ ရွိၾကသည္။ က်န္တစ္မိသားစုလံုး ေမာ္လၿမိဳင္သို႔ ေရာက္ေနၾကသည္။
အေဖႏွင့္ ညီမေလး မိမိုးတို႔ အရင္ သြားႏွင့္ၾကရာမွ ေမာ္လၿမိဳင္တြင္ အေဖ ေနမေကာင္းေၾကာင္းလွမ္း အသိေပး၍ အေမ လိုက္သြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
အေဖ့ က်န္းမာေရးက သက္သာေသာ္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ေကာင္း မလာေသးသည့္ အတြက္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ျပန္မလာႏိုင္။
ထိုအေတာအတြင္းမွာ ကိုငွက္က သူ ခိုင္းထားေသာ ကလီစာေတြကို ဇြတ္အတင္း အနားေပးဖို႔ သူ႔ဘာသာ ႀကိဳးစားသည္။ သူ႔စိတ္ကေတာ့ ခိုင္မာသည္။ သို႔ေသာ္ စိတ္က ရုပ္ကို အၿမဲ မခိုင္းႏိုင္။ သို႔ျဖစ္၍ သူ႔ က်န္းမာေရးက ရုတ္တရက္ ယိုင္လာခဲ႔သည္။
ေရအိမ္ အ၀င္မွာ သူ အျပင္းအထန္ ေခ်ာင္းဆိုးေနတာကို ညီငယ္ ကိုဆု ၾကားရသည္။
"ကိုေလး၊ ေနလို႔ မေကာင္းဘူး ထင္တယ္။ အေမ့ကို ေခၚရမလား" ဆိုေတာ႔-
"ကိစၥ မရွိဘူး မေခၚနဲ႔" ဟု ဆိုသည္။
မိသြယ္က "ကိုေလး၊ ေဆးခန္း သြားရင္ ေကာင္းမယ္" ဆိုေတာ႔လည္း"ျဖစ္ေနက်ပဲ ရပါတယ္" ဟု ဆိုျပန္သည္။
သို႔ေသာ္ သူ႔ အေျခအေနက တျဖည္းျဖည္းပင္ ေတာ္ေတာ္ ဆိုးလာသည္။ သို႔ျဖစ္၍ မိသြယ္၊ ကိုဆုတို႔က ျမင့္မိုးေအာင္၊ ေရႊေဂ်ာ္ေဂ်ာ္တို႔ကို ဆက္ၿပီး အသိေပးရသည္။
ၾသဂုတ္ ၁၂ ရက္ေန႔ ညပိုင္းမွာ မိသြယ္က ေတးေရး ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္ကို သြားေခၚ လာခဲ့သည္။ အိမ္ေရာက္၍ စမ္းသပ္ ၾကည့္ေသာအခါ သူ ေတာ္ေတာ္ေလး ေမာေနေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။ ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္က ကိုငွက္ကို ေဆးရံု တတ္ဖို႔ တိုက္တြန္းသည္။ သို႔ေသာ္ သူက ေဆးရံု မတက္ခ်င္။ ဘယ္လိုမွ် ေျပာမရသည့္ အတြက္ ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္က အသိ အစ္မထံ ဖုန္းဆက္သည္။ အစ္မ အႀကံဳျပဳသည့္ ေဆးမ်ား တိုက္ထား၊ သြင္းထားေပးသည္။
သို႔ေသာ္ ေနာက္တစ္ေန႔အထိ သူ၏ အေျခအေနက မထူးျခား။ ပို၍ပင္ ဆိုးလာဟန္ ရွိသည္။ သို႔ျဖင့္ ဆရာ၀န္မ်ားႏွင့္ တိုင္ပင္ၿပီး သုခကမာၻမွာ ဇြတ္အတင္းပဲ မရမက ေဆးရံု တင္လိုက္ၾကသည္။
ထိုေန႔က ၾသဂုတ္လ ၁၃ရက္ ညေန။
တကယ္ေတာ့ ထူးအိမ္သင္သည္ ၁၃ ဂဏန္းကို မႏွစ္သက္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ အေနႏွင့္ ဘာကိုမွ် မ်ားမ်ားစားစား ေရြးခ်ယ္ခြင့္ မရွိေတာ့ၿပီ။ သူ၏ က်န္းမာေရးက အေရးႀကီးေနၿပီ။ အသည္းအသန္ဟုပင္ ဆိုရမည္။
ညပိုင္းက်ေတာ့ သူ႔ အေျခအေန အေတာ္ႀကီးကို ဆိုး၀ါး သြားခဲ့ၿပီ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ နည္းသြားၿပီ ဆိုတာ သိလာရၿပီ။ သို႔ျဖင့္ ေမာ္လၿမိဳင္ကို လွမ္းအေၾကာင္းၾကားၿပီး အေမ လိုက္လာခဲ့ဖို႔ ေျပာရသည္။
ညီေလး ကိုဆုက တစ္ညလံုး အနီးအနားမွာ ရွိသည္။ သူက အသက္ရွဴ က်ပ္ၿပီး ေမာေနသည့္ အတြက္ ေက်ာမွီၿပီး ထိုင္လ်က္ အေနအထားပဲ ေနရသည္။ ပက္လက္ မအိပ္ႏိုင္ေခ်။ ေမာေနသည့္ ၾကားက တစ္ခ်ိန္လံုး အေဖ့ အေၾကာင္းကိုပဲ သူ ေမးသည္။
"အေဖက ေဆးလိပ္ မ်ားၿပီး အဆုတ္ မေကာင္းတာကြ။ ငါလည္း အေဖ့လိုမ်ား ျဖစ္ေနၿပီလား မသိဘူး" ဟု ဆိုရာကေန-
"ေအးကြာ၊ ငါလည္း အေဖ့လိုပဲ ေနျပန္ ေကာင္းသြားမယ္ ထင္တယ္။ အေဖက ရုပ္ျမင္သံၾကားမွာ ေဘာလံုးပြဲေတြ ဘာေတြေတာင္ ျပန္ၾကည့္ေနၿပီဆို. . ."ဟု ဆိုသည္။
တစ္ညလံုး အေဖ့အေၾကာင္ေးတြပဲ တတြတ္တြတ္ ေျပာျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ၏ စကားသံက ေကာင္းေကာင္း မထြက္ႏိုင္။ သူ၏ က်န္းမာေရးက ျပန္လည္ နာလန္ မထူႏိုင္။
၂၀၀၄ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၁၄ ရက္ေန႔ နံနက္ပိုင္း ၁၁း၄၀ အခ်ိန္တြင္ ထူးအိမ္သင္ ကြယ္လြန္ ဆံုးပါး သြားခဲ့သည္။
ထိုစဥ္က သူ၏ အသက္မွာ၄၁ ႏွစ္မွ်သာ ရွိေသးသည္။
ေတးေရး ဂီတစာဆို ေဒါက္တာ စိုင္းခမ္းလိတ္၏ "ေနာက္ဆံုး သီခ်င္း" ကို သူ အလြန္ ဆိုခ်င္ခဲ့သည္။
အမည္အရ နိမိတ္ မေကာင္းေသာ သီခ်င္းျဖစ္၍ မိသြယ္က မဆိုေစခ်င္။ ဂီတ အေပါင္းအသင္း ျဖစ္သူ ကိုထီး (စိုင္းထီးဆိုင္) ကလည္း တားသည္။ သူ႔တုန္းက "ေနာက္ဆံုး သီခ်င္း" သီဆိုၿပီးေနာက္ အခ်ိန္ မ်ားမၾကာမီ ကံဆိုးမိုးေမွာင္ က်ခဲ့ဖူးသည္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ကိုငွက္ကို "ေနာက္ဆံုး သီခ်င္း" ကို မဆိုပါႏွင့္ဟု လွမ္းၿပီး တားျမစ္ခဲ့ေသးသည္။
သို႔ေသာ္ သူက ဆံုးျဖတ္ၿပီး၍ မျဖစ္မေန ဆိုသြားခဲ့သည္။
သူ မဆံုးခင္ကတည္းက ေသစကား ေျပာတတ္သည္။
"မိုးတြင္းမွာ ေသရရင္ ဒုကၡပဲ၊ ေျမႀကီးထဲမွာ တီေကာင္ေတြ၊ ငါးရွဥ့္ေတြနဲ႔ စိတ္ပ်က္စရာ။ ငါ႔ကို မီးထဲလည္း မထည့္နဲ႔ေနာ္ မိသြယ္။ ေတာ္ေတာ္ ပူလိမ့္မယ္" ဟု ရယ္စရာလိုလို၊ အတည္လိုလို ဆိုေလ့ ရွိသည္။
တစ္ခါ "အလကားပါကြာ၊ ေသၿပီဆိုရင္ ဘာမွ သိမွာမွ မဟုတ္ေတာ့တာ" ဟုလည္း ဆိုျပန္သည္။
"မိသြယ္ ငါေသရင္ အုတ္ဂူကို ေသေသခ်ာခ်ာလုပ္ေနာ္၊ ေႀကးျပားမွာ "ေ၀းသြားတဲ့အခါ"ကို ႏုတ္စ္နဲ႔ ေရးၿပီး ကပ္ေပးထား" ဟု ဆိုသလို တစ္ခါက်ေတာ့ အသုဘ တစ္ခု ပို႔ၿပီးျပန္လာစဥ္ လူေတြ တရုန္ရုန္းႏွင့္ ေတြ႔ခဲ့ရသည္ကို စိတ္ပ်က္၍လား မသိ။
"ငါ ေသရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အေၾကာင္းမၾကားနဲ႔။ ရႈပ္တယ္၊ မိသားစု အက်ဥ္းရံုး လုပ္တာပဲ ေကာင္းတယ္။ ေန႔ခ်င္းၿပီးလုပ္၊ သိလား" ဟု ဆိုခဲ့ျပန္သည္။
တစ္ဘက္မွာ က်ျပန္ေတာ့-
"မိသြယ္၊ ငါ မေသခ်င္းေသးဘူး၊ ငါ့မွာ လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနေသးတယ္"
အဲသလို ေျပာတတ္သည္။
"ကၽြန္ေတာ္ အသက္ႀကီးတဲ့အထိ ေနရဦးမယ္ ဆိုရင္ ကေလးေတြကို ဂီတနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ သင္ေပးၿပီးေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ေနသြားဖို႔ စဥ္းစားတယ္" ဟု သူ ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ သူ႔ဘ၀၏ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္မ်ားကို သူ၏ ဆရာ ဦးေအာင္စိုးလို ဘ၀ပံုစံမ်ိဳး ေနထိုင္သြားဖို႔ ပံုေဖာ္ ၾကည့္ခဲ့ပံု ရသည္။
သို႔ပါေသာ္လည္း ဂီတငွက္သည္ ေ၀းလံ ရွည္လ်ားစြာေသာ ခရီးလမ္းေၾကာင္းကို အိုမင္းသူ အျဖစ္ျဖတ္သန္းခြင့္ မရရွိခဲ့ေတာ့ေခ်။ လူငယ္ဘ၀ႏွင့္ ေစာစီးစြာပင္ အျမင့္ပ်ံ ခရီးကို ပ်ံသန္း ခရီးႏွင္ သြားခဲ့ေလသည္။
သူ၏ ေနာက္ဆံုး ခရီးတြင္ သူ႔ကို ခ်စ္ေသာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ဂီတ အသိုင္းအ၀ိုင္း၊ စာေပ ေလာကသားႏွင့္ သူ႔ ပရိသတ္ေတြက ေထာင္ႏွင့္ ခ်ီ၍ က်ပ္ခဲေနခဲ့သည္။ ေရေ၀း၏ စ်ာပန အခမ္းအနား အထိ မေရာက္လိုက္ရဘဲ လမ္းတစ္၀က္မွာတင္ ျပည့္က်ပ္သြားၿပီး ေရွ႕မတိုးသာ ေနာက္မဆုတ္သာ။ လွည့္ျပန္ခဲ့ရသူေတြ အေျမာက္အမ်ား ရွိခဲ့သည္။
ပန္းျခင္းေတြ၊ ပန္းစည္းေတြ ေထာင္ပံုရာပံု။
ေရေ၀းသုသာန္သည္ သူ႔ထံသို႔ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ေန႔စဥ္ အေခါက္ေခါက္အခါခါ ေရာက္ရွိလာၾကေသာ အသုဘပို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ႀကံဳခဲ့ဖူးၿပီ။ ေရေ၀းအတြက္ ထူးဆန္းေသာ အသုဘဆိုတာ မရွိႏိုင္ဘူး ထင္သည္။ သို႔ေသာ္ ထူးအိမ္သင္၏ စ်ာပနာကေတာ့ တစ္မူ ကြဲခဲ့တာ အမွန္ပဲ ျဖစ္သည္။
ကြယ္လြန္သြားသူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကို လြမ္းဆြတ္စြာျဖင့္ သံၿပိဳင္ေတး သီဆိုရင္း လိုက္ပါ ပို႔ေဆာင္ေသာ အသုဘမ်ိဳး တစ္ေခါက္ တစ္ခါမွ် ေတြ႔ဖူး ႀကံဳဖူးဖို႔ ခဲယဥ္းလွသည္။ ထူးအိမ္သင္ အသုဘမွာေတာ့ ထူးထူးျခားျခား သူ႔ကို ခ်စ္ေသာ ပရိသတ္ လူငယ္ေတြက သူတို႔ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာ ထူးအိမ္သင္၏ ဖန္တီးမႈ လက္ရာ သီခ်င္းေတြကို သံၿပိဳင္ သီဆို၍ လိုက္ပို႔ၾကသည္။
မည္မွ် ထူးျခားၿပီး မည္မွ် အသည္း ခိုက္စရာ ခံစား နာက်င္ရင္း ၾကည္ႏူးစရာ ျဖစ္ခဲ့ရပါသလဲ။ သူတို႔၏ ႏွလံုးသားကို ဘယ္ေလာက္အထိ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ စူးနစ္၀င္ခဲ့ရသလဲ။ မေမ့မေပ်ာက္ႏိုင္သည့္ ဒဏ္ရာ။ ထိုဒဏ္ရာဆီက မ်က္ရည္စက္ေတြ တစိမ့္စိမ့္ စီးက်ေနသည္။
နာရီေပၚက စီးဆင္းလာသည့္ မ်က္ရည္စက္မ်ားက ပရိသတ္ ရင္ထဲ ႏွလံုးသားထဲကို စီး၀င္ခဲ့သည္။ ယခုေတာ့ သူ႔ကို ခ်စ္သူမ်ား၏ မ်က္ရည္ေတြ ရင္ထဲ ႏွလံုးသားထဲ စိမ့္ထြက္ စီးဆင္းခဲ့ၿပီ။ အဆိုပါ မ်က္ရည္စက္မ်ားက ထာ၀ရ ရွင္သန္မႈဆီသို႔ ဆက္လက္ စီးဆင္း သြားၾကသည္။
ထိုေန႔က မိုးေကာင္းကင္ပင္ မေနႏိုင္ဘဲ ငိုခဲ့သည္။
အေမ့အိမ္၊ အေမ့ရဲ႕ ဒုကၡအိုးေလး၊ ညီေလး၊ ရာဇာ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႔သမီး အစရွိသည့္ သူ၏ သီခ်င္းေတြ ေရေ၀း၏ ပတ္၀န္းက်င္ ေလထုထဲမွာ ဂယက္ထၿပီး ပဲ့တင္ လႈတ္ခတ္ကာ မိုးေကာင္းကင္အထိ လြင့္ပ်ံခဲ့သည္။
ငွက္တစ္ေကာင္က ပ်ံသန္း သြားခဲ့ၿပီ။ သူက ေတးဆို သင္ေပးထားခဲ့သည့္ လူသားေတြက သူ၏ ေတးေတြကို ထာ၀ရ သီဆိုသြားၾကဦးမည့္ အေၾကာင္း ကတိျပဳၾကသည့္ အလား၊ သူ၏ ေနာက္ဆံုးခရီးကို သူ၏ သီခ်င္းမ်ားႏွင့္ ဂုဏ္ျပဳရင္း ေမာ္ကြန္းတစ္ရပ္ ေရးထိုးခဲ့ၾကသည္။
အခ်ိန္ေတြ ေရြ႕လ်ားသြားခဲ့ၿပီ။ သူ႔ကို ခ်စ္ေသာ ပရိသတ္ လူငယ္တစ္စုက သူ၏ "ေ၀းသြားတဲ့အခါ" သီခ်င္းကို လြမ္းေမာ တမ္းတစြာ သံၿပိဳင္ သီဆိုရင္း ေရေ၀းကို ေနာက္မွာ ထားရစ္၊ သူ၏ ရုပ္ကလာပ္ကို ေရေ၀းမွာ ထားရစ္ခဲ့ၿပီး ေၾကေၾကကြဲကြဲ ျပန္သြားခဲ့ၾကသည္။
ေရေ၀းမွာ သူတို႔ ထားရစ္ခဲ့တာက ရုပ္ကလာပ္ အခြံသာ ျဖစ္သည္။
အားလံုးႏွင့္ အတူ ဂီတငွက္၏ ၀ိညာဥ္က လိုက္ပါ သြားခဲ့သည္။
"ေ၀းသြားတဲ့အခါ ႏွလံုးသားမွာ အၿမဲမင္း သတိရေနာ္. . ၾကင္နာခဲ့ဖူးတဲ့ အခ်ိန္အခါမ်ား ျပန္လည္ကာ ရယူဖို႔ရာ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အခါ ရင္ထဲမွာ ျပန္တမ္းတ ျမင္ေယာင္လိုက္ပါ. . ."
ထူးအိမ္သင္ ေရးဖြဲ႔ခဲ့ဖူးေသာ "အိမ္မက္ထဲက ရထားႀကီး" ခုတ္ေမာင္း သြားခဲ့ၿပီ။
"အိမ္မက္ဆန္း တစ္ခု. . ညစဥ္ေတြ႔ျမင္ . . .
ငါေလ ရထားႀကီး တစ္စင္းနဲ႔ေပါ့. . .
ဘယ္ဆီမွန္းလည္း မသိတဲ့ ခရီးစဥ္
အေမွာင္မွာ ခုတ္ေမာင္းရင္း၊
ငါဟာ တစ္ဦးတည္းေသာ အၿမဲတမ္း ခရီးသည္. . .
ေနရာအခ်ိန္ ပညတ္ခ်က္မဲ့
ဆူညံကြဲအက္တဲ့ ႏွလံုးသား ေခါင္းေလာင္းျမည္သံေတြ. . .
အေမွာင္နဲ႔ အလင္း မကြဲျပားတဲ့ ေကာင္းကင္. .
ညလြင္ျပင္ကို ျဖတ္သန္းတိုး၀င္. .
မီးရထားႀကီး တစ္စင္း ငါ႔၀ိညာဥ္ကို သယ္ေဆာင္ ခုတ္ေမာင္းရင္ သံသရာ ရွည္မယ့္ ခရီး
ဘယ္မွာ ဆံုးမယ္ ငါလည္း မသိ။
ဒီအိမ္မက္က ႏိုးတိုင္း ရင္မွာ ေၾကကြဲမိ၊
အိမ္မက္ထဲက ရထားႀကီး ေခၚသံ ငါၾကားမိ"
သူ႔အုတ္ဂူက ဆရာႀကီးမင္းသု၀ဏ္ အုတ္ဂူႏွင့္ ယွဥ္လ်က္သား။
ျဖစ္ပံုမွာ ထူးအိမ္သင္ ကြယ္လြန္ၿပီး ေနာက္တစ္ရက္။ ၾသဂုတ္လ ၁၅ ရက္ေန႕တြင္ ကဗ်ာစာဆိုႀကီး ဆရာမင္းသု၀ဏ္ ဆံုးပါး သြားခဲ့သည္။ တိုက္ဆိုင္မႈက ထူးဆန္းလြန္းလွသည္။ မတူညီေသာ တူညီမႈႏွင့္ တူညီေသာ မတူညီမႈေတြ။ ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္က အစြမ္းကုန္ ပြင့္လန္းၿပီး ၉၆ႏွစ္၊ ထူးအိမ္သင္က ပြင့္ဦးပြင့္သစ္ ၄၁ႏွစ္။
သို႔ေသာ္ ပန္းေၾကြ ႏွစ္ပြင့္က ရတနာ ႏွစ္ပြင့္သဖြယ္ အတူတူ ယွဥ္ရက္ လွဲေလ်ာင္းေနခဲ့ၾကေခ်ၿပီ။
မွတ္ခ်က္ ။ ဆရာႏိုင္ေဇာ္ ရဲ႕ ပုံတူေကာက္
ေၾကာင္းမွ
သို႔
✟ တီီတီမေရးခဲ့ခ်င္ေသာ ပို႔စ္ေလးတစ္ခု ✟
✞ ♬✟ ♬✟ ♬✞
ထူးအိမ္သင္မွာ အႏုပညာႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး စိတ္ကူး အႀကံအစည္ မ်ားစြာ ရွိထားခဲ့ေသာ္လည္း အားလံုးကို အေကာင္အထည္ မေဖာ္ႏိုင္။ မိသားစု အေရး၊ လူမႈေရး၊ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၏ အေရးအရေတြလည္း သူ စိတ္ကူးထားတာ မ်ားစြာ က်ယ္ျပန္႔သည္။
သူက စိတ္ဓာတ္မာ၊ ေခါင္းမာေသာ္လည္း ကိုယ္ခႏၶာက က်န္းမာလွသည္ မဟုတ္။
သူ႔ က်န္းမာေရးကို သူ႔ဘာသာလည္း အားမရ။
သူက လကၡဏာလည္း ၾကည့္၍ တတ္သည္။ ဘယ္တုန္းက ဘယ္လို ေလ့လာ ထားသည္ မသိ။ ေဗဒင္ လကၡဏာေတြ နားလည္သည္။ တားေရာ့ ဖဲေဗဒင္ကိုလည္း ဆရာ တစ္ဆူ နီးပါး ကၽြမ္းက်င္သည္။ တားေရာ့ ဖဲထုပ္ တစ္ထုပ္ႏွင့္ တားေရာ့ ဆရာေတြဆီ သြားၿပီး လက္ရည္စမ္းရင္း ပညာခ်င္းဖလွယ္တတ္သည္။
သူ႔ ဘာသာ သူ တြက္ခ်င္ ၾကည့္ၿပီး "မိသြယ္ ငါလည္း သက္ဆိုး ရွည္မွာ မဟုတ္ဘူး ထင္တယ္။ ေနရရင္ ေလးဆယ္ ေက်ာ္ရံုေလာက္ကေလးပဲ ျဖစ္မလား မသိဘူး" ဟု ေျပာခဲ့ဖူးသည္။
တစ္ခါတေလ အလုပ္ေတြ ပင္ပန္းလာေသာ အခါမ်ားတြင္ "ငါလည္း ငါ႔ ကလီစာေတြကို ခိုင္းစား လာခဲ႔တာ မ်ားၿပီး။ ႏွလံုးကလည္း သိပ္မေကာင္းဘူး ထင္တယ္"ဟု ဆိုတတ္သည္။
မိသြယ္က-
"ကိုေလး၊ ဆရာ၀န္ဆီ သြားပါလား။ ကိုႀကီး (ေဒါက္တာ ေအာင္ေဇာ္ဦး) နဲ႔ ျပခ်င္ ျပၾကည့္ေလ" ဆိုေသာ အခါ က်ျပန္ေတာ့ "ေနာက္မွပဲ ျပပါေတာ့မယ္ကြာ"ဆိုၿပီး ေကြ႔ပတ္ ေရွာင္ထြက္ သြားျပန္သည္။
၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္ လဆန္းပိုင္းတြင္ အိမ္မွာ ကိုငွက္၊ မိသြယ္၊ မိကြန္ေထာႏွင့္ ညီေလး မင္းဆုမြန္ပဲ ရွိၾကသည္။ က်န္တစ္မိသားစုလံုး ေမာ္လၿမိဳင္သို႔ ေရာက္ေနၾကသည္။
အေဖႏွင့္ ညီမေလး မိမိုးတို႔ အရင္ သြားႏွင့္ၾကရာမွ ေမာ္လၿမိဳင္တြင္ အေဖ ေနမေကာင္းေၾကာင္းလွမ္း အသိေပး၍ အေမ လိုက္သြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
အေဖ့ က်န္းမာေရးက သက္သာေသာ္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ေကာင္း မလာေသးသည့္ အတြက္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ျပန္မလာႏိုင္။
ထိုအေတာအတြင္းမွာ ကိုငွက္က သူ ခိုင္းထားေသာ ကလီစာေတြကို ဇြတ္အတင္း အနားေပးဖို႔ သူ႔ဘာသာ ႀကိဳးစားသည္။ သူ႔စိတ္ကေတာ့ ခိုင္မာသည္။ သို႔ေသာ္ စိတ္က ရုပ္ကို အၿမဲ မခိုင္းႏိုင္။ သို႔ျဖစ္၍ သူ႔ က်န္းမာေရးက ရုတ္တရက္ ယိုင္လာခဲ႔သည္။
ေရအိမ္ အ၀င္မွာ သူ အျပင္းအထန္ ေခ်ာင္းဆိုးေနတာကို ညီငယ္ ကိုဆု ၾကားရသည္။
"ကိုေလး၊ ေနလို႔ မေကာင္းဘူး ထင္တယ္။ အေမ့ကို ေခၚရမလား" ဆိုေတာ႔-
"ကိစၥ မရွိဘူး မေခၚနဲ႔" ဟု ဆိုသည္။
မိသြယ္က "ကိုေလး၊ ေဆးခန္း သြားရင္ ေကာင္းမယ္" ဆိုေတာ႔လည္း"ျဖစ္ေနက်ပဲ ရပါတယ္" ဟု ဆိုျပန္သည္။
သို႔ေသာ္ သူ႔ အေျခအေနက တျဖည္းျဖည္းပင္ ေတာ္ေတာ္ ဆိုးလာသည္။ သို႔ျဖစ္၍ မိသြယ္၊ ကိုဆုတို႔က ျမင့္မိုးေအာင္၊ ေရႊေဂ်ာ္ေဂ်ာ္တို႔ကို ဆက္ၿပီး အသိေပးရသည္။
ၾသဂုတ္ ၁၂ ရက္ေန႔ ညပိုင္းမွာ မိသြယ္က ေတးေရး ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္ကို သြားေခၚ လာခဲ့သည္။ အိမ္ေရာက္၍ စမ္းသပ္ ၾကည့္ေသာအခါ သူ ေတာ္ေတာ္ေလး ေမာေနေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။ ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္က ကိုငွက္ကို ေဆးရံု တတ္ဖို႔ တိုက္တြန္းသည္။ သို႔ေသာ္ သူက ေဆးရံု မတက္ခ်င္။ ဘယ္လိုမွ် ေျပာမရသည့္ အတြက္ ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္က အသိ အစ္မထံ ဖုန္းဆက္သည္။ အစ္မ အႀကံဳျပဳသည့္ ေဆးမ်ား တိုက္ထား၊ သြင္းထားေပးသည္။
သို႔ေသာ္ ေနာက္တစ္ေန႔အထိ သူ၏ အေျခအေနက မထူးျခား။ ပို၍ပင္ ဆိုးလာဟန္ ရွိသည္။ သို႔ျဖင့္ ဆရာ၀န္မ်ားႏွင့္ တိုင္ပင္ၿပီး သုခကမာၻမွာ ဇြတ္အတင္းပဲ မရမက ေဆးရံု တင္လိုက္ၾကသည္။
ထိုေန႔က ၾသဂုတ္လ ၁၃ရက္ ညေန။
တကယ္ေတာ့ ထူးအိမ္သင္သည္ ၁၃ ဂဏန္းကို မႏွစ္သက္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ အေနႏွင့္ ဘာကိုမွ် မ်ားမ်ားစားစား ေရြးခ်ယ္ခြင့္ မရွိေတာ့ၿပီ။ သူ၏ က်န္းမာေရးက အေရးႀကီးေနၿပီ။ အသည္းအသန္ဟုပင္ ဆိုရမည္။
ညပိုင္းက်ေတာ့ သူ႔ အေျခအေန အေတာ္ႀကီးကို ဆိုး၀ါး သြားခဲ့ၿပီ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ နည္းသြားၿပီ ဆိုတာ သိလာရၿပီ။ သို႔ျဖင့္ ေမာ္လၿမိဳင္ကို လွမ္းအေၾကာင္းၾကားၿပီး အေမ လိုက္လာခဲ့ဖို႔ ေျပာရသည္။
ညီေလး ကိုဆုက တစ္ညလံုး အနီးအနားမွာ ရွိသည္။ သူက အသက္ရွဴ က်ပ္ၿပီး ေမာေနသည့္ အတြက္ ေက်ာမွီၿပီး ထိုင္လ်က္ အေနအထားပဲ ေနရသည္။ ပက္လက္ မအိပ္ႏိုင္ေခ်။ ေမာေနသည့္ ၾကားက တစ္ခ်ိန္လံုး အေဖ့ အေၾကာင္းကိုပဲ သူ ေမးသည္။
"အေဖက ေဆးလိပ္ မ်ားၿပီး အဆုတ္ မေကာင္းတာကြ။ ငါလည္း အေဖ့လိုမ်ား ျဖစ္ေနၿပီလား မသိဘူး" ဟု ဆိုရာကေန-
"ေအးကြာ၊ ငါလည္း အေဖ့လိုပဲ ေနျပန္ ေကာင္းသြားမယ္ ထင္တယ္။ အေဖက ရုပ္ျမင္သံၾကားမွာ ေဘာလံုးပြဲေတြ ဘာေတြေတာင္ ျပန္ၾကည့္ေနၿပီဆို. . ."ဟု ဆိုသည္။
တစ္ညလံုး အေဖ့အေၾကာင္ေးတြပဲ တတြတ္တြတ္ ေျပာျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ၏ စကားသံက ေကာင္းေကာင္း မထြက္ႏိုင္။ သူ၏ က်န္းမာေရးက ျပန္လည္ နာလန္ မထူႏိုင္။
၂၀၀၄ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၁၄ ရက္ေန႔ နံနက္ပိုင္း ၁၁း၄၀ အခ်ိန္တြင္ ထူးအိမ္သင္ ကြယ္လြန္ ဆံုးပါး သြားခဲ့သည္။
ထိုစဥ္က သူ၏ အသက္မွာ၄၁ ႏွစ္မွ်သာ ရွိေသးသည္။
ေတးေရး ဂီတစာဆို ေဒါက္တာ စိုင္းခမ္းလိတ္၏ "ေနာက္ဆံုး သီခ်င္း" ကို သူ အလြန္ ဆိုခ်င္ခဲ့သည္။
အမည္အရ နိမိတ္ မေကာင္းေသာ သီခ်င္းျဖစ္၍ မိသြယ္က မဆိုေစခ်င္။ ဂီတ အေပါင္းအသင္း ျဖစ္သူ ကိုထီး (စိုင္းထီးဆိုင္) ကလည္း တားသည္။ သူ႔တုန္းက "ေနာက္ဆံုး သီခ်င္း" သီဆိုၿပီးေနာက္ အခ်ိန္ မ်ားမၾကာမီ ကံဆိုးမိုးေမွာင္ က်ခဲ့ဖူးသည္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ကိုငွက္ကို "ေနာက္ဆံုး သီခ်င္း" ကို မဆိုပါႏွင့္ဟု လွမ္းၿပီး တားျမစ္ခဲ့ေသးသည္။
သို႔ေသာ္ သူက ဆံုးျဖတ္ၿပီး၍ မျဖစ္မေန ဆိုသြားခဲ့သည္။
သူ မဆံုးခင္ကတည္းက ေသစကား ေျပာတတ္သည္။
"မိုးတြင္းမွာ ေသရရင္ ဒုကၡပဲ၊ ေျမႀကီးထဲမွာ တီေကာင္ေတြ၊ ငါးရွဥ့္ေတြနဲ႔ စိတ္ပ်က္စရာ။ ငါ႔ကို မီးထဲလည္း မထည့္နဲ႔ေနာ္ မိသြယ္။ ေတာ္ေတာ္ ပူလိမ့္မယ္" ဟု ရယ္စရာလိုလို၊ အတည္လိုလို ဆိုေလ့ ရွိသည္။
တစ္ခါ "အလကားပါကြာ၊ ေသၿပီဆိုရင္ ဘာမွ သိမွာမွ မဟုတ္ေတာ့တာ" ဟုလည္း ဆိုျပန္သည္။
"မိသြယ္ ငါေသရင္ အုတ္ဂူကို ေသေသခ်ာခ်ာလုပ္ေနာ္၊ ေႀကးျပားမွာ "ေ၀းသြားတဲ့အခါ"ကို ႏုတ္စ္နဲ႔ ေရးၿပီး ကပ္ေပးထား" ဟု ဆိုသလို တစ္ခါက်ေတာ့ အသုဘ တစ္ခု ပို႔ၿပီးျပန္လာစဥ္ လူေတြ တရုန္ရုန္းႏွင့္ ေတြ႔ခဲ့ရသည္ကို စိတ္ပ်က္၍လား မသိ။
"ငါ ေသရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အေၾကာင္းမၾကားနဲ႔။ ရႈပ္တယ္၊ မိသားစု အက်ဥ္းရံုး လုပ္တာပဲ ေကာင္းတယ္။ ေန႔ခ်င္းၿပီးလုပ္၊ သိလား" ဟု ဆိုခဲ့ျပန္သည္။
တစ္ဘက္မွာ က်ျပန္ေတာ့-
"မိသြယ္၊ ငါ မေသခ်င္းေသးဘူး၊ ငါ့မွာ လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနေသးတယ္"
အဲသလို ေျပာတတ္သည္။
"ကၽြန္ေတာ္ အသက္ႀကီးတဲ့အထိ ေနရဦးမယ္ ဆိုရင္ ကေလးေတြကို ဂီတနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ သင္ေပးၿပီးေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ေနသြားဖို႔ စဥ္းစားတယ္" ဟု သူ ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ သူ႔ဘ၀၏ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္မ်ားကို သူ၏ ဆရာ ဦးေအာင္စိုးလို ဘ၀ပံုစံမ်ိဳး ေနထိုင္သြားဖို႔ ပံုေဖာ္ ၾကည့္ခဲ့ပံု ရသည္။
သို႔ပါေသာ္လည္း ဂီတငွက္သည္ ေ၀းလံ ရွည္လ်ားစြာေသာ ခရီးလမ္းေၾကာင္းကို အိုမင္းသူ အျဖစ္ျဖတ္သန္းခြင့္ မရရွိခဲ့ေတာ့ေခ်။ လူငယ္ဘ၀ႏွင့္ ေစာစီးစြာပင္ အျမင့္ပ်ံ ခရီးကို ပ်ံသန္း ခရီးႏွင္ သြားခဲ့ေလသည္။
သူ၏ ေနာက္ဆံုး ခရီးတြင္ သူ႔ကို ခ်စ္ေသာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ဂီတ အသိုင္းအ၀ိုင္း၊ စာေပ ေလာကသားႏွင့္ သူ႔ ပရိသတ္ေတြက ေထာင္ႏွင့္ ခ်ီ၍ က်ပ္ခဲေနခဲ့သည္။ ေရေ၀း၏ စ်ာပန အခမ္းအနား အထိ မေရာက္လိုက္ရဘဲ လမ္းတစ္၀က္မွာတင္ ျပည့္က်ပ္သြားၿပီး ေရွ႕မတိုးသာ ေနာက္မဆုတ္သာ။ လွည့္ျပန္ခဲ့ရသူေတြ အေျမာက္အမ်ား ရွိခဲ့သည္။
ပန္းျခင္းေတြ၊ ပန္းစည္းေတြ ေထာင္ပံုရာပံု။
ေရေ၀းသုသာန္သည္ သူ႔ထံသို႔ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ေန႔စဥ္ အေခါက္ေခါက္အခါခါ ေရာက္ရွိလာၾကေသာ အသုဘပို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ႀကံဳခဲ့ဖူးၿပီ။ ေရေ၀းအတြက္ ထူးဆန္းေသာ အသုဘဆိုတာ မရွိႏိုင္ဘူး ထင္သည္။ သို႔ေသာ္ ထူးအိမ္သင္၏ စ်ာပနာကေတာ့ တစ္မူ ကြဲခဲ့တာ အမွန္ပဲ ျဖစ္သည္။
ကြယ္လြန္သြားသူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကို လြမ္းဆြတ္စြာျဖင့္ သံၿပိဳင္ေတး သီဆိုရင္း လိုက္ပါ ပို႔ေဆာင္ေသာ အသုဘမ်ိဳး တစ္ေခါက္ တစ္ခါမွ် ေတြ႔ဖူး ႀကံဳဖူးဖို႔ ခဲယဥ္းလွသည္။ ထူးအိမ္သင္ အသုဘမွာေတာ့ ထူးထူးျခားျခား သူ႔ကို ခ်စ္ေသာ ပရိသတ္ လူငယ္ေတြက သူတို႔ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာ ထူးအိမ္သင္၏ ဖန္တီးမႈ လက္ရာ သီခ်င္းေတြကို သံၿပိဳင္ သီဆို၍ လိုက္ပို႔ၾကသည္။
မည္မွ် ထူးျခားၿပီး မည္မွ် အသည္း ခိုက္စရာ ခံစား နာက်င္ရင္း ၾကည္ႏူးစရာ ျဖစ္ခဲ့ရပါသလဲ။ သူတို႔၏ ႏွလံုးသားကို ဘယ္ေလာက္အထိ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ စူးနစ္၀င္ခဲ့ရသလဲ။ မေမ့မေပ်ာက္ႏိုင္သည့္ ဒဏ္ရာ။ ထိုဒဏ္ရာဆီက မ်က္ရည္စက္ေတြ တစိမ့္စိမ့္ စီးက်ေနသည္။
နာရီေပၚက စီးဆင္းလာသည့္ မ်က္ရည္စက္မ်ားက ပရိသတ္ ရင္ထဲ ႏွလံုးသားထဲကို စီး၀င္ခဲ့သည္။ ယခုေတာ့ သူ႔ကို ခ်စ္သူမ်ား၏ မ်က္ရည္ေတြ ရင္ထဲ ႏွလံုးသားထဲ စိမ့္ထြက္ စီးဆင္းခဲ့ၿပီ။ အဆိုပါ မ်က္ရည္စက္မ်ားက ထာ၀ရ ရွင္သန္မႈဆီသို႔ ဆက္လက္ စီးဆင္း သြားၾကသည္။
ထိုေန႔က မိုးေကာင္းကင္ပင္ မေနႏိုင္ဘဲ ငိုခဲ့သည္။
အေမ့အိမ္၊ အေမ့ရဲ႕ ဒုကၡအိုးေလး၊ ညီေလး၊ ရာဇာ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႔သမီး အစရွိသည့္ သူ၏ သီခ်င္းေတြ ေရေ၀း၏ ပတ္၀န္းက်င္ ေလထုထဲမွာ ဂယက္ထၿပီး ပဲ့တင္ လႈတ္ခတ္ကာ မိုးေကာင္းကင္အထိ လြင့္ပ်ံခဲ့သည္။
ငွက္တစ္ေကာင္က ပ်ံသန္း သြားခဲ့ၿပီ။ သူက ေတးဆို သင္ေပးထားခဲ့သည့္ လူသားေတြက သူ၏ ေတးေတြကို ထာ၀ရ သီဆိုသြားၾကဦးမည့္ အေၾကာင္း ကတိျပဳၾကသည့္ အလား၊ သူ၏ ေနာက္ဆံုးခရီးကို သူ၏ သီခ်င္းမ်ားႏွင့္ ဂုဏ္ျပဳရင္း ေမာ္ကြန္းတစ္ရပ္ ေရးထိုးခဲ့ၾကသည္။
အခ်ိန္ေတြ ေရြ႕လ်ားသြားခဲ့ၿပီ။ သူ႔ကို ခ်စ္ေသာ ပရိသတ္ လူငယ္တစ္စုက သူ၏ "ေ၀းသြားတဲ့အခါ" သီခ်င္းကို လြမ္းေမာ တမ္းတစြာ သံၿပိဳင္ သီဆိုရင္း ေရေ၀းကို ေနာက္မွာ ထားရစ္၊ သူ၏ ရုပ္ကလာပ္ကို ေရေ၀းမွာ ထားရစ္ခဲ့ၿပီး ေၾကေၾကကြဲကြဲ ျပန္သြားခဲ့ၾကသည္။
ေရေ၀းမွာ သူတို႔ ထားရစ္ခဲ့တာက ရုပ္ကလာပ္ အခြံသာ ျဖစ္သည္။
အားလံုးႏွင့္ အတူ ဂီတငွက္၏ ၀ိညာဥ္က လိုက္ပါ သြားခဲ့သည္။
"ေ၀းသြားတဲ့အခါ ႏွလံုးသားမွာ အၿမဲမင္း သတိရေနာ္. . ၾကင္နာခဲ့ဖူးတဲ့ အခ်ိန္အခါမ်ား ျပန္လည္ကာ ရယူဖို႔ရာ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အခါ ရင္ထဲမွာ ျပန္တမ္းတ ျမင္ေယာင္လိုက္ပါ. . ."
ထူးအိမ္သင္ ေရးဖြဲ႔ခဲ့ဖူးေသာ "အိမ္မက္ထဲက ရထားႀကီး" ခုတ္ေမာင္း သြားခဲ့ၿပီ။
"အိမ္မက္ဆန္း တစ္ခု. . ညစဥ္ေတြ႔ျမင္ . . .
ငါေလ ရထားႀကီး တစ္စင္းနဲ႔ေပါ့. . .
ဘယ္ဆီမွန္းလည္း မသိတဲ့ ခရီးစဥ္
အေမွာင္မွာ ခုတ္ေမာင္းရင္း၊
ငါဟာ တစ္ဦးတည္းေသာ အၿမဲတမ္း ခရီးသည္. . .
ေနရာအခ်ိန္ ပညတ္ခ်က္မဲ့
ဆူညံကြဲအက္တဲ့ ႏွလံုးသား ေခါင္းေလာင္းျမည္သံေတြ. . .
အေမွာင္နဲ႔ အလင္း မကြဲျပားတဲ့ ေကာင္းကင္. .
ညလြင္ျပင္ကို ျဖတ္သန္းတိုး၀င္. .
မီးရထားႀကီး တစ္စင္း ငါ႔၀ိညာဥ္ကို သယ္ေဆာင္ ခုတ္ေမာင္းရင္ သံသရာ ရွည္မယ့္ ခရီး
ဘယ္မွာ ဆံုးမယ္ ငါလည္း မသိ။
ဒီအိမ္မက္က ႏိုးတိုင္း ရင္မွာ ေၾကကြဲမိ၊
အိမ္မက္ထဲက ရထားႀကီး ေခၚသံ ငါၾကားမိ"
သူ႔အုတ္ဂူက ဆရာႀကီးမင္းသု၀ဏ္ အုတ္ဂူႏွင့္ ယွဥ္လ်က္သား။
ျဖစ္ပံုမွာ ထူးအိမ္သင္ ကြယ္လြန္ၿပီး ေနာက္တစ္ရက္။ ၾသဂုတ္လ ၁၅ ရက္ေန႕တြင္ ကဗ်ာစာဆိုႀကီး ဆရာမင္းသု၀ဏ္ ဆံုးပါး သြားခဲ့သည္။ တိုက္ဆိုင္မႈက ထူးဆန္းလြန္းလွသည္။ မတူညီေသာ တူညီမႈႏွင့္ တူညီေသာ မတူညီမႈေတြ။ ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္က အစြမ္းကုန္ ပြင့္လန္းၿပီး ၉၆ႏွစ္၊ ထူးအိမ္သင္က ပြင့္ဦးပြင့္သစ္ ၄၁ႏွစ္။
သို႔ေသာ္ ပန္းေၾကြ ႏွစ္ပြင့္က ရတနာ ႏွစ္ပြင့္သဖြယ္ အတူတူ ယွဥ္ရက္ လွဲေလ်ာင္းေနခဲ့ၾကေခ်ၿပီ။
မွတ္ခ်က္ ။ ဆရာႏိုင္ေဇာ္ ရဲ႕ ပုံတူေကာက္
ေၾကာင္းမွ
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။