ထိုအၿပံဳး

 ေဖျမင့္ -ႏွလံုးသားအာဟာရ

ထိုအၿပံဳး
=======
ျပင္သစ္စာေရးဆရာ အန္တြိဳင္း ဆန္တက္ဇူေပရီ၏`မင္းသားေလး´(The Little Prince) ၀တၳဳကို စာသမားအေတာ္မ်ားမ်ားသိၾကပါသည္။ကေလးမ်ားအတြက္ ႏွစ္ၿခိဳက္ဖြယ္ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ျဖစ္သကဲ့သို႔ လူႀကီးမ်ားအတြက္ အေတြးပြားေစေသာ စာတစ္အုပ္လည္းျဖစ္ေၾကာင္း ဖတ္မိသူတို႔ေလးစားသိမွတ္ခဲ့ၾကပါသည္။
`မင္းသားေလး´ကိုသိေသာ္လည္း ဆန္တက္ဇူေပရီ၏ အျခား၀တၳဳတို - ရွည္မ်ားကိုကား သိသူနည္းလွပါသည္။

ဆန္တက္ဇူေပရီသည္ တိုက္ေလယာဥ္မွဴးတစ္ေယာက္ျဖစ္၍ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္း နာဇီတို႔ႏွင့္တိုက္ခိုက္စဥ္ က်ဆံုးသြားခဲ့ပါသည္။
ဒုတိယကမၻာစစ္မတိုင္မီကလည္း သူသည္စပိန္ျပည္တြင္းစစ္တြင္ ဖက္ဆစ္မ်ားအား ဆန္႔က်င္သည့္ဘက္က ၀င္ေရာက္တိုက္ခိုက္ခဲ့ၿပီး ယင္းစစ္ပြဲကာလ သူ႔အေတြ႔အႀကံဳတစ္ရပ္ကို မူတည္၍`ထိုအၿပံဳး´(The Smile)အမည္ရွိ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ ေရးခဲ့သည္။ ၄င္း၀တၳဳေလးအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ယခုေျပာလိုပါသည္။`ထိုအၿပံဳး´ကိုသူသည္ ကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္တစ္ခုအေနျဖင့္ေရးသည္လား၊ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္အျဖစ္ ဖန္တီးခဲ့ျခင္းလား ကၽြန္ေတာ္မခြဲျခားတတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ျဖစ္ရပ္မွန္ဟူ……ပဲ ကၽြန္ေတာ္ယူခဲ့ပါသည္။
၄င္းစာ၌ ဆန္တက္ဇူေပရီက……….
သူ႔အား ရန္သူတို႔ဖမ္းမိသြားၿပီး အခ်ဳပ္ခန္းတစ္ခုထဲထည့္ထားလိုက္ေၾကာင္း၊ ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္သူတို႔၏ စက္ဆုပ္မုန္းတီးပံုရေသာအၾကည့္ႏွင့္ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းဆက္ဆံပံုမ်ားအရ ေနာက္ေန႔မွာေတာ့ သူ႔အား သတ္မွာမုခ်ဟု သူယူဆခဲ့ေၾကာင္း ေရးပါသည္။
သည့္ေနာက္ သူဆက္လက္ေရးသားပံုကို ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသလိုျပန္ေျပာျပပါမည္။
ငါ့ကို သတ္ၾကေတာ့မွာမုခ်ဟု ကၽြန္ေတာ္သိေနၿပီ၊ လူကအႀကီးအက်ယ္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားကာ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္လာသည္။ အိတ္ေတြထဲ ေလ်ွာက္ႏႈိက္ကာ စီးကရက္တစ္လိပ္တေလမ်ား သူတို႔ရွာတုန္းကမေတြ႔ဘဲ က်န္ရစ္ေလမည္လားဟု စမ္းၾကည့္မိသည္။ ကံအားေလ်ာ္စြာ တစ္လိပ္ရသည္။ သို႔ေသာ္ လက္ေတြအႀကီးအက်ယ္တုန္ေနသျဖင့္ စီးကရက္ကို ႏႈတ္ခမ္းမွာပင္ ေကာင္းစြာတပ္၍မရခ်င္။ ေဆးလိပ္ရျပန္ေတာ့ မီးျခစ္ကလိုလာျပန္သည္။ မီးျခစ္လည္းသူတို႔ယူသြားသျဖင့္ မရွိေတာ့။
ကၽြန္ေတာ့္အား ေစာင့္ၾကပ္ေနသူကိုသံတိုင္ၾကားမွေန၍ ၾကည့္မိသည္။သူက ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္မ်က္လံုးခ်င္းမဆိုင္။ ေသသူတစ္ေယာက္ႏွင့္ ဘယ္သူမ်က္လံုးခ်င္းဆိုင္ခ်င္မည္လဲ။`မီးျခစ္ရွိရင္ တစ္ဆိတ္ေလာက္ဗ်ာ´ ကၽြန္ေတာ္ လွမ္း၍ေျပာလိုက္သည္။ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး ပခံုးတစ္ခ်က္တြန္႔ကာ စီးကရက္မီးညွိေပးရန္ ေလ်ွာက္လာသည္။
သူအနားကပ္ၿပီးမီးညွိေပးေနစဥ္ အမွတ္မထင္သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လံုးခ်င္းဆိုင္မိသည္။ အဲသည္အခိုက္ ကၽြန္ေတာ္ၿပံဳးျပလိုက္သည္။ ဘာေၾကာင့္ ၿပံဳးျပမိသလဲ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာမသိ။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဂနာမၿငိမ္ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္လည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဒါမွမဟုတ္ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အဲသည္ေလာက္နီးကပ္ေနသည့္အခါမ်ဳိးမွာ ၿပံဳးမျပႏိုင္ဘဲ မေနႏိုင္တာလားမေျပာတတ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ၿပံဳးျပလိုက္မိ္သည္။ အဲသည့္အခိုက္အတန္႔မွာ သူ႕ႏွလံုးသားႏွင့္ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားၾကား တစ္နည္းေျပာရေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူသား၀ိညာဥ္ႏွစ္ခုအၾကား လ်ွပ္စစ္၀ါယာႏွစ္ခု ပူးမိသည့္အခါမွာျဖစ္သလို မီးပြားတစ္ခုခုန္ကူးသြားသည္ဟု ထင္လိုက္ရသည္။ သူ႔မွာ နဂိုမူလက ကၽြန္ေတာ့္အား ျပန္လည္ၿပံဳးျပရန္ ဆႏၵမရွိဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္အၿပံဳးက သံတိုင္မ်ားၾကားမွေန၍ သူ႔ထံခုန္ကူးသြားၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေပၚ၌လည္းအၿပံဳးတစ္ခုေပၚလာသည္။ သူကကၽြန္ေတာ့္စီးကရက္ကို မီးညွိေပးၿပီးေနာက္ အနားမွခြာမသြားေသးဘဲ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးမ်ားကို စူးစိုက္စြာပင္ၾကည့္ကာ ၿပံဳး၍ေနသည္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔ကိုဆက္၍ၿပံဳးၾကည့္ေနသည္။သူသည္ အခ်ဳပ္ေထာင္ေစာင့္တစ္ေယာက္မဟုတ္ေတာ့၊သူကိုလူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ေနၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူၾကည့္ရႈပံု၌လည္း အဓိပၸာယ္သစ္ေတြပါလာၿပီ။ `ခင္ဗ်ားမွာ သားသမီးရွိလား´သူကေမးသည္။
`ရွိပါတယ္ခင္ဗ်၊ ေဟာဒီမွာ ေဟာဒီမွာ´ ကၽြန္ေတာ္ ပ်ာပ်ာသလဲ ပိုက္ဆံအိတ္ကိုဖြင့္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ မိသားစုဓာတ္ပံုကို ထုတ္ယူၿပီး သူ႔အားျပသည္။ သူလည္း သူ႔ကေလးမ်ားဓာတ္ပံုေတြထုတ္လာကာ သည္ကေလးေတြႏွင့္ပတ္သက္သည့္ သူ႔အစီအစဥ္မ်ား၊ စိတ္ကူးမ်ား၊ သူတို႔အတြက္ ေမွ်ာ္မွန္းထားသည္မ်ားကိုေျပာျပေနသည္။ တျဖည္းျဖည္း ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြအိုင္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုကို ကၽြန္ေတာ္မေတြ႔ရေတာ့မွာ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔လွေၾကာင္း၊ သည္ကေလးေတြႀကီးျပင္းေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ခြင့္မရွိေတာ့မွာ ပူပန္ေနသည့္အေၾကာင္းမ်ား ကၽြန္ေတာ္ေျပာမိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္စကားေတြနားေထာင္ရင္း သူ႔မ်က္လံုးမွာလည္း မ်က္ရည္ေတြရစ္၀ဲလာသည္။
သည့္ေနာက္မွာမူ ဘာစကားတစ္ခြန္းမွမေျပာဘဲ သူကရုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အျပင္ထုတ္သည္။ အခ်ဳပ္ေထာင္ျပင္ဘက္ေရာက္လာၿပီးေနာက္ လမ္းႀကိဳလမ္းၾကားမ်ားအၾကား တိတ္ဆိတ္စြာပင္ျဖတ္သန္းေခၚေဆာာင္လာၿပီး ၿမိဳ႕စြန္နားေရာက္သည့္အခါ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလႊတ္ေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ႏႈတ္ဆက္စကားေတြဘာေတြလည္းေျပာမေနေတာ့ဘဲ ၿမိဳ႕ဘက္ဆီသူလွည့္ျပန္သြားသည္။
`ကၽြန္ေတာ့္အသက္ကို အၿပံဳးတစ္ခုက ကယ္ဆယ္လိုက္ျခင္းေပတည္း။´
မွန္သည္။ ဟန္ေဆာင္မႈကင္းေသာႀကိဳတင္ႀကံရြယ္ခ်က္မပါေသာ ပင္ကိုသဘာ၀အၿပံဳး၊ သို႔မဟုတ္ လူႏွစ္ဦးအၾကား အရိုးသားအပြင့္လင္းဆံုး ေပါင္းကူးဆက္သြယ္မႈ။
ဆန္တက္ဆူေပရီ၏ သည္၀တၳဳေလးကို အလုပ္ခြင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပေလ့ရွိသည္။ အဓိကရည္ရြြယ္ခ်က္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြမွာ ဂုဏ္သိကၡာေတြ၊ ဘြဲ႕ထူး ဂုဏ္ထူး ရာထူးအဆင့္အတန္းေတြ၊ ကိုယ့္ကိုအမ်ားကဘယ္လိုျမင္ေစခ်င္သည္ဟူေသာ ကိုယ္ပိုင္သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ အလႊာအထပ္ထပ္ဖံုးကာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကြယ္ကာထားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာေတြဘယ္လိုဖံုးဖံုးေအာက္ဆံုးမွာေတာ့ တကယ့္လူပုဂိၢဳလ္အစစ္အမွန္က ရွိေနသည္ဆိုတာ သိၾကျမင္ၾကေစလို၍ပဲျဖစ္သည္။
အဲသည္အတြင္းပိုင္း အနက္အရႈိုင္းထဲကအရာကို ၀ိညာဥ္ဟုပဲ ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုက္ပါမည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္တြင္းက အဲသည္၀ိညာဥ္ဟု ကၽြန္ေတာ္အမည္ေပးလိုက္ေသာ အစိတ္အပိုင္းႏွင့္သင့္ကိုယ္တြင္းက အလားတူအစိတ္အပိုင္းတို႔ အျပန္အလွန္သိကၽြမ္းၾကၿပီဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘယ္နည္းနဲ႔မွ်ရန္သူေတြမျဖစ္ႏိုင္၊ ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔ျခင္း
လည္းမရွိႏို္င္ေတာ့။
ယခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္သက္ပတ္လံုး ႀကိဳးစားတည္ေဆာက္ထားၾကသည့္ အလႊာအထပ္ေတြ ရစ္ပတ္ဖံုးကြယ္ေနသည့္အတြက္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အစစ္အမွန္မေတြ႕ဆံုႏိုင္ၾကဘဲရွိေနသည္။ ဆန္တက္ဇူေပရီ၏ ၀တၳဳက ၀ိညာဥ္ႏွစ္ခုအျပန္အလွန္ေတြ႔ထိ သိျမင္သြားၾကသည့္ ထူးျခားေသာအခိုက္အတန္႔ေလးအေၾကာင္း ေရးဖြဲ႔ထားျခင္းျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း အဲသည္လိုအခိုက္တန္႔ေလးတခ်ဳိ႕ေတာ့ ႀကံဳဖူးပါသည္။ ဥပမာ တစ္ခုေျပာရလွ်င္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ရုတ္တရက္ ခ်စ္ကၽြမ္း၀င္သြားမိျခင္းမ်ဳိးဆိုပါစို႔။
ႏို႔စို႔အရြယ္ကေလးငယ္မ်ားႏွင့္ေတြ႔ရသည့္အခါမ်ဳိးမွာလည္း အလားတူျဖစ္မိတတ္ၾကသည္။ သည္လိုကေလးငယ္မ်ဳိးကိုေတြ႔ရသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘာေၾကာင့္ ၿပံဳးမိတတ္ၾကသလဲ။
အေပၚယံလႊာတစ္ခုမွ
ကြယ္ကာထားျခင္းမရွိသူတစ္ဦးကို ေတြ႔လိုက္ျမင္လိုက္ရ၍လား။ သူ၏အၿပံဳးမွာဟန္ေဆာင္မႈအကင္းဆံုးအၿပံဳး၊ အစစ္မွန္ဆံုးအၿပံဳးျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔သိေနၾက၍လား။ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရင္ထဲရွိ ငယ္၀ိညာဥ္က ရြယ္တူအခ်င္းခ်င္း သိကၽြမ္းခင္မင္ကာ ႏွစ္လိုအားရစြာ ၿပံဳးလိုက္မိျခင္းလား။
[မူရင္း။ ။Hanoch McCarty ၏ The Smile]
( ဆရာေဖျမင့္၏ ႏွလံုးသားအာဟာရစာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္…….)