အၾကင္နာအင္အား
____________
အိႏၵိယႏိုင္ငံေျမာက္ဘက္ေဒသမ ွာ ကယ္ရီမားလို႔ေခၚတဲ့ ရြာတစ္ရြာရွိတယ္။ အဲဒီရြာကေျမဟာ က်တ္တီးေျမျဖစ္တာေၾကာင့္ ဘာမွစိုက္ပ်ဳိးမျဖစ္ထြန္းခဲ ့ဘူး။ ရြာသားေတြဟာ ဆင္းရဲလြန္းလို႔ နပ္မွန္ေအာင္ မနည္းႀကိဳးစားရတယ္။ ရြာနဲ႔မနီးမေဝးတစ္ေနရာမွာ လမ္းမႀကီးတစ္ခုရွိၿပီး အဲဒီလမ္းမႀကီးမွာ ကားေတြဟာ မၾကာခဏဆိုသလို ပ်က္ေနခဲ့တယ္။
တစ္ခါက စည္သြပ္ဗူးေတြတင္ထားတဲ့ကားတ စ္စီးဟာ အဲဒီလမ္းမတစ္ေနရာမွာ တိမ္းေမွာက္ၿပီး ေခ်ာင္းထဲက်သြားခဲ့တယ္။ ကားဆရာဒဏ္ရာရလို႔ ကားတစ္စင္းနဲ႔ ေဆးရံုကိုပို႔ေနတုန္းမွာ ကားေပၚကကုန္ေတြကို ၾကည့္မယ့္လူ မရွိခဲ့ဘူး။ ဒါကို ရြာသားေတြေတြ႔ေတာ့ စည္သြပ္ဗူးေတြကို အိမ္ခိုးသယ္ၾကတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္း ရက္ေတာ္ေတာ္ၾကာ စားစရာေတြရွိခဲ့ၾကတယ္။
အဲဒီကိစၥျဖစ္ပ်က္ၿပီးေနာက္ ရြာသားေတြ အႀကံတစ္ခုရသြားတယ္။ ေတာင္နဲ႔နီးရင္ ေတာင္ကိုမွီစား၊ ေရနဲ႔နီးရင္ ေရကိုမွီစားဆိုသလို ကားလမ္းနဲ႔နီးေတာ့ ကားလမ္းကိုမွီစားၾကေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကားေတြက အၿမဲတိမ္းေမွာက္ေနတာမဟုတ္ေတ ာ့ ရြာသားေတြ အႀကံတစ္ခုထုတ္ၾကတယ္။ ညအခ်ိန္ လမ္းေပၚမွာလူနည္းတဲ့အခါ ရြာသားေတြဟာ ေပါက္တူးေပါက္ျပားေတြယူၿပီး လမ္းကိုဖ်က္ၾကတယ္။ ဒါမွ ခ်ဳိင့္ေတြ၊ တြင္းေတြျပည့္ေနတဲ့လမ္းေပၚမ ွာ ကားေတြဟာ မေတာ္တဆျဖစ္ႏႈန္းမ်ားမွာျဖစ ္တယ္။
ကားေတြက အဲဒီလမ္းေပၚမွာ မေတာ္တဆမျဖစ္လည္း လမ္းမေကာင္းတာေၾကာင့္ ကားကိုအရွိန္ေလ်ာ့ၿပီး ေမာင္းႏွင္ၾကရတယ္။ အဲဒီအခါ ရြာသားေတြဟာ ကားဆရာမသိေအာင္ ကားေနာက္ကေန ပစၥည္းေတြႏႈိက္ၾကတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ စစခ်င္းမွာ စားစရာေတြကို ခိုးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ တျဖည္းျဖည္း ကုန္ပစၥည္းေတြကိုပါခိုးၿပီး ၿမဳိ႕ေပၚတက္ေရာင္းၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းေတာ့ ခိုးရံုႏႈိက္ရံုမက သူတို႔လုယက္လာၾကေတာ့တယ္။
တခဏအတြင္းမွာပဲ အဲဒီလမ္းဟာ မလံုၿခံဳဆံုးလမ္း ျဖစ္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ လစဥ္လတိုင္း လုယက္မႈေတြနဲ႔ ျပည့္ေနခဲ့တယ္။ ဒါကို ရဲေတြလိုက္ၿပီး လုယက္ေနတဲ့ ရြာသားႏွစ္ေယာက္ကိုဖမ္းဆီးခ ဲ့တယ္။ လုယက္သူႏွစ္ေယာက္ကို ျပစ္ဒဏ္ခ်မွတ္ခဲ့ေပမယ့္ ရြာသားေတြ မၿဖံဳခဲ့ၾကဘူ။ လုယက္ၿမဲလုယက္ေနၿပီး ရဲေတြကို ပိုပုန္းေရွာင္၊ ပိုသတိရွိခဲ့ၾကတယ္။
ရြာသားေတြဟာ လုယက္ဖို႔ အဖဲြ႔ေတြဖဲြ႔လာၾကၿပီး ေစာင့္ၾကည့္၊ သတင္းပို႔သူေတြပါ ထားရွိလာၾကတယ္။ လုလို႔ရတဲ့ပစၥည္းေတြကို အိမ္ျပန္ဖြက္ထားၾကသလို ရဲေတြလာစစ္တဲ့အခါ သက္ေသခံပစၥည္းေတြ ရွာမေတြ႔ေအာင္ ပစၥည္းရဲ႕အထုပ္အပိုးကိုပါ ေျပာင္းလဲခဲ့ၾကတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကလည္း ကယ္ရီမားရြာက ရြာသားေတြကို ပစၥည္းမလုယက္ၾကဖို႔၊ ရာဇဝတ္မႈေတြ မက်ဴးလြန္ၾကဖို႔၊ လမ္းေကာင္းလမ္းမွန္ေပၚေရာက္ ေအာင္ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိး ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကယ္ရီမားရြာသားေတြဟာ လုယက္လို႔ရလာတဲ့ ပစၥည္းေတြအေပၚ သာယာေပ်ာ္ေမြ႔ေနခဲ့ၾကတယ္။ ဒီလို ဘာမွပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္စရာမလိုတဲ့ ဘဝမွာ သူတို႔က်င့္သားရေနခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေသနတ္ျပ ပစၥည္းလုတဲ့လုပ္ရပ္ဟာ ကယ္ရီမားရြာ အနီးတဝိုက္မွာ ျဖစ္ၿမဲျဖစ္ေနခဲ့ေတာ့တယ္။ အဲဒီႏွစ္ရဲ႕ ေဆာင္းရာသီမွာ အလုအယက္မ်ားတဲ့ ကယ္ရီမားရြာကလမ္းကို ကားသမားေတြ ေရွာင္လာၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရက္ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ရြာသားေတြ ရိကၡာျပတ္ခဲ့ၾကတယ္။
တစ္ေန႔မွာ ကုန္ကားတစ္စီး ကယ္ရီမားရြာကိုျဖတ္တယ္။ ကားေပၚမွာ ေဖာ့စဖိတ္မႈန္႔ေတြ အိတ္နဲ႔အျပည့္တင္ထားတယ္။ ဒီေဖာ့စဖိတ္ေတြက လုပ္ငန္းေတြမွာသံုးဖို႔ျဖစ္ တယ္။ ရြာသားေတြဟာ ကားကိုေတြ႔တာနဲ႔ ဝိုင္းဖဲြ႔ၿပီး လုယက္ၾကေတာ့တယ္။ ကားသမားက ရြာသားေတြ လုယက္တာကိုေတြ႔ေတာ့ ကားရပ္ၿပီး ကယ္ရီမားရြာထဲအထိ လိုက္သြားတယ္။ ကားရပ္ေတာ့ ရြာသားေတြလုဖို႔ ပိုအခြင့္အေရး ရသြားတယ္။ လူေတြက မေၾကာက္မလန္႔ ကားတစ္စင္းလံုး ေျပာင္သလင္းခါေအာင္ ပစၥည္းေတြကို သယ္ယူခဲ့ၾကတယ္။
ကားဆရာဟာ ရြာထဲဝင္ၿပီး ရြာသားေတြကို ပစၥည္းျပန္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရြာသားေတြက သူတို႔မယူပါဘူးလို႔ ျငင္းဆိုၾကတယ္။ ကားဆရာဘယ္လို ေတာင္းပန္ေတာင္းပန္ ပစၥည္းေတြကို သူတို႔ျပန္မေပးခဲ့ၾကဘူး။ ေနာက္ဆံုး ကားဆရာက ဒီအမႈန္႔ေတြဟာ စားလို႔ရတဲ့ ရိုးရိုးသာမန္အမႈန္႔ေတြ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ လုပ္ငန္းထဲသံုးတဲ့ ေဖာ့စဖိတ္မႈန္႔ေတြျဖစ္ေၾကာင ္း၊ အဆိပ္ရွိေၾကာင္း၊ စားမိရင္ေသတတ္ေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ ကားဆရာရဲ႕စကားအမွန္ကို ရြာသားေတြ မယံုခဲ့ၾကဘူး။ ဒီအမႈန္႔ေတြဟာ လက္နဲ႔ကိုင္ၾကည့္တာပဲျဖစ္ျဖ စ္၊ အေရာင္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ စားလို႔ရတဲ့အမႈန္႔နဲ႔ ခဲြလို႔မရခဲ့လို႔ျဖစ္တယ္။
ရြာသားေတြ သူ႔စကားကိုမယံုေတာ့ ကားဆရာ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိ လန္႔သြားခဲ့တယ္။ ရဲကို သူအေၾကာင္းၾကားခ်င္ေပမယ့္ သူရြာကခြာတာနဲ႔ ရြာသားေတြ အဲဒီအမႈန္႔ကို စားစရာမွတ္ၿပီး စားလိုက္မွာလည္း စိုးရိမ္ေနခဲ့တယ္။
တစ္အိမ္ခ်င္း သူလိုက္ရွင္းျပခဲ့တယ္။ ရြာသားေတြေရွ႕ဒူးေထာက္ၿပီး "အဲဒီအမႈန္႔ကို မစားပါနဲ႔ ေသတတ္တယ္"လို႔ သူရွင္းျပခဲ့တယ္။ ကားဆရာ အႀကိမ္ႀကိမ္ေတာင္းပန္ေတာ့ ရြာသားတခ်ဳိ႕က သူ႔စကားကို ယံုလာခဲ့ၾကတယ္။ လူတခ်ဳိ႕က ၾကက္ကို အဲဒီအမႈန္႔ စမ္းေကၽြးၾကည့္ၾကတယ္။ တကယ္ပဲ စားၿပီးသိပ္မၾကာဘူး ၾကက္တကယ္ေသသြားတာကို ေတြ႔ရတယ္။
အဲဒီတခဏ ရြာသားေတြ ထိတ္လန္႔သြားၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲမွာ နက္နက္ရိႈင္းရႈိင္း ခံစားမိလိုက္ၾကတယ္။ ကားဆရာရဲ႕ ပစၥည္းကိုလုယက္လို႔ ကားဆရာက သူတို႔ကိုမုန္းသင့္တယ္။ ဒီအမႈန္႔ေတြကို စားၿပီး သူတို႔ေသသင့္တယ္၊ ဒါဟာ သူတို႔ရထိုက္တဲ့ ျပစ္ဒဏ္ျဖစ္တယ္လို႔ သူတို႔ထင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကားဆရာက သူတို႔ကို မမုန္းတဲ့အျပင္ အမႈန္႔ကိုမစားဖို႔၊ သူတို႔အသက္ကိုကယ္တင္ဖို႔ ဒူးေထာက္ေတာင္းပန္ခဲ့တယ္။ ဒီလိုေမတၱာစိတ္၊ ဒီလို ၾကင္နာစိတ္၊ ဒီလို ဂရုစိုက္ျခင္းမ်ဳိးက ရြာသားေတြကို ရွက္ရြံ႕ေစခဲ့တယ္။ နက္နက္ရိႈင္းရႈိင္း ခံစားေစခဲ့တယ္။ ရြာသားေတြက ေဖာ့စဖိတ္မႈန္႔အားလံုးကို ကားေပၚျပန္တင္ေပးလိုက္ၾကတယ္ ။
အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေနာက္ ကယ္ရီမားရြာသားေတြဟာ ပစၥည္းထြက္မလုခဲ့ၾကေတာ့ဘူး။ လုဖို႔ႀကံေနသူေတြကိုလည္း လူတခ်ဳိ႕က "ဟိုစိတ္ေကာင္းရွိတဲ့ ကားဆရာကို သတိရၾကစမ္းပါ။ သူကို ငါတို႔ထိခိုက္ေအာင္လုပ္ခဲ့လ ည္း သူက ငါတို႔တစ္ရြာလံုးရဲ႕အသက္ကို ကယ္ခဲ့တယ္။ သူ႔ကိုသတိရၿပီး တျခားလူကို ထိခိုက္နစ္နာဖို႔ ငါတို႔ဆက္လုပ္ရက္ၾကေသးလား၊ ငါတို႔ဟာ တကယ္ပဲ မေကာင္းဆိုးဝါးေတြလား"လို႔ ဆိုခဲ့တယ္။
ကယ္ရီမားအနီးနားကလမ္းမႀကီး လံုၿခံဳသြားပါၿပီ။ ရဲေတြရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္မႈ၊ သက္ဆိုင္ရာလူႀကီးေတြရဲ႕ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းမႈေၾကာင့္ လံုၿခံဳသြားတာ မဟုတ္ဘဲ ကားဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ အၾကင္နာေၾကာင့္ ေျပာင္းလဲသြားတာျဖစ္ပါတယ္။
လူရဲ႕အက်င့္က ေျပာင္းလဲလို႔ရတယ္။
သင္ ဘယ္လိုေျပာင္းလဲမလဲဆိုတဲ့ အေပၚမွာပဲ မူတည္ပါတယ္။
လူရဲ႕ၾကင္နာမႈက ႏႈိးဆြလို႔ရတယ္။
သင္ ဘယ္လိုႏႈိးဆြမလဲဆိုတဲ့ အေပၚမွာပဲ မူတည္ပါတယ္။
လူတိုင္းရဲ႕ရင္ထဲမွာ ၾကင္နာတဲ့ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းရွ ိတယ္။ အဲဒီႀကိဳးကို ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ တီးခတ္မွ သံစဥ္ျမည္ႏိုင္တယ္။ လူေတြရဲ႕ၾကင္နာမႈကို ရခ်င္ရင္ ပထမဦးဆံုး သင့္ရဲ႕ၾကင္နာမႈကို ထုတ္သံုးရတယ္။ ဘယ္ေလာက္ဆိုးဝါးတဲ့လူပဲျဖစ္ ျဖစ္ သင့္ရဲ႕အၾကင္နာနဲ႔ သူရဲ႕အၾကင္နာကိုႏႈိးဆြႏိုင္ ၿပီး ဆိုးဝါးမႈေတြကို ပထုတ္ေပးႏိုင္ပါတယ္။
------
မူရင္းလင့္ -- http://www.daode.org/jwsx/ 274.htm
ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Wednesday, April 27, 2011)
____________
အိႏၵိယႏိုင္ငံေျမာက္ဘက္ေဒသမ
တစ္ခါက စည္သြပ္ဗူးေတြတင္ထားတဲ့ကားတ
အဲဒီကိစၥျဖစ္ပ်က္ၿပီးေနာက္ ရြာသားေတြ အႀကံတစ္ခုရသြားတယ္။ ေတာင္နဲ႔နီးရင္ ေတာင္ကိုမွီစား၊ ေရနဲ႔နီးရင္ ေရကိုမွီစားဆိုသလို ကားလမ္းနဲ႔နီးေတာ့ ကားလမ္းကိုမွီစားၾကေတာ့တယ္။
ကားေတြက အဲဒီလမ္းေပၚမွာ မေတာ္တဆမျဖစ္လည္း လမ္းမေကာင္းတာေၾကာင့္ ကားကိုအရွိန္ေလ်ာ့ၿပီး ေမာင္းႏွင္ၾကရတယ္။ အဲဒီအခါ ရြာသားေတြဟာ ကားဆရာမသိေအာင္ ကားေနာက္ကေန ပစၥည္းေတြႏႈိက္ၾကတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ စစခ်င္းမွာ စားစရာေတြကို ခိုးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ တျဖည္းျဖည္း ကုန္ပစၥည္းေတြကိုပါခိုးၿပီး
တခဏအတြင္းမွာပဲ အဲဒီလမ္းဟာ မလံုၿခံဳဆံုးလမ္း ျဖစ္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ လစဥ္လတိုင္း လုယက္မႈေတြနဲ႔ ျပည့္ေနခဲ့တယ္။ ဒါကို ရဲေတြလိုက္ၿပီး လုယက္ေနတဲ့ ရြာသားႏွစ္ေယာက္ကိုဖမ္းဆီးခ
ရြာသားေတြဟာ လုယက္ဖို႔ အဖဲြ႔ေတြဖဲြ႔လာၾကၿပီး ေစာင့္ၾကည့္၊ သတင္းပို႔သူေတြပါ ထားရွိလာၾကတယ္။ လုလို႔ရတဲ့ပစၥည္းေတြကို အိမ္ျပန္ဖြက္ထားၾကသလို ရဲေတြလာစစ္တဲ့အခါ သက္ေသခံပစၥည္းေတြ ရွာမေတြ႔ေအာင္ ပစၥည္းရဲ႕အထုပ္အပိုးကိုပါ ေျပာင္းလဲခဲ့ၾကတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကလည္း ကယ္ရီမားရြာက ရြာသားေတြကို ပစၥည္းမလုယက္ၾကဖို႔၊ ရာဇဝတ္မႈေတြ မက်ဴးလြန္ၾကဖို႔၊ လမ္းေကာင္းလမ္းမွန္ေပၚေရာက္
ဒါေပမဲ့ ကယ္ရီမားရြာသားေတြဟာ လုယက္လို႔ရလာတဲ့ ပစၥည္းေတြအေပၚ သာယာေပ်ာ္ေမြ႔ေနခဲ့ၾကတယ္။ ဒီလို ဘာမွပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္စရာမလိုတဲ့ ဘဝမွာ သူတို႔က်င့္သားရေနခဲ့ၾကတယ္။
တစ္ေန႔မွာ ကုန္ကားတစ္စီး ကယ္ရီမားရြာကိုျဖတ္တယ္။ ကားေပၚမွာ ေဖာ့စဖိတ္မႈန္႔ေတြ အိတ္နဲ႔အျပည့္တင္ထားတယ္။ ဒီေဖာ့စဖိတ္ေတြက လုပ္ငန္းေတြမွာသံုးဖို႔ျဖစ္
ကားဆရာဟာ ရြာထဲဝင္ၿပီး ရြာသားေတြကို ပစၥည္းျပန္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရြာသားေတြက သူတို႔မယူပါဘူးလို႔ ျငင္းဆိုၾကတယ္။ ကားဆရာဘယ္လို ေတာင္းပန္ေတာင္းပန္ ပစၥည္းေတြကို သူတို႔ျပန္မေပးခဲ့ၾကဘူး။ ေနာက္ဆံုး ကားဆရာက ဒီအမႈန္႔ေတြဟာ စားလို႔ရတဲ့ ရိုးရိုးသာမန္အမႈန္႔ေတြ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ လုပ္ငန္းထဲသံုးတဲ့ ေဖာ့စဖိတ္မႈန္႔ေတြျဖစ္ေၾကာင
ရြာသားေတြ သူ႔စကားကိုမယံုေတာ့ ကားဆရာ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိ လန္႔သြားခဲ့တယ္။ ရဲကို သူအေၾကာင္းၾကားခ်င္ေပမယ့္ သူရြာကခြာတာနဲ႔ ရြာသားေတြ အဲဒီအမႈန္႔ကို စားစရာမွတ္ၿပီး စားလိုက္မွာလည္း စိုးရိမ္ေနခဲ့တယ္။
တစ္အိမ္ခ်င္း သူလိုက္ရွင္းျပခဲ့တယ္။ ရြာသားေတြေရွ႕ဒူးေထာက္ၿပီး "အဲဒီအမႈန္႔ကို မစားပါနဲ႔ ေသတတ္တယ္"လို႔ သူရွင္းျပခဲ့တယ္။ ကားဆရာ အႀကိမ္ႀကိမ္ေတာင္းပန္ေတာ့ ရြာသားတခ်ဳိ႕က သူ႔စကားကို ယံုလာခဲ့ၾကတယ္။ လူတခ်ဳိ႕က ၾကက္ကို အဲဒီအမႈန္႔ စမ္းေကၽြးၾကည့္ၾကတယ္။ တကယ္ပဲ စားၿပီးသိပ္မၾကာဘူး ၾကက္တကယ္ေသသြားတာကို ေတြ႔ရတယ္။
အဲဒီတခဏ ရြာသားေတြ ထိတ္လန္႔သြားၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲမွာ နက္နက္ရိႈင္းရႈိင္း ခံစားမိလိုက္ၾကတယ္။ ကားဆရာရဲ႕ ပစၥည္းကိုလုယက္လို႔ ကားဆရာက သူတို႔ကိုမုန္းသင့္တယ္။ ဒီအမႈန္႔ေတြကို စားၿပီး သူတို႔ေသသင့္တယ္၊ ဒါဟာ သူတို႔ရထိုက္တဲ့ ျပစ္ဒဏ္ျဖစ္တယ္လို႔ သူတို႔ထင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကားဆရာက သူတို႔ကို မမုန္းတဲ့အျပင္ အမႈန္႔ကိုမစားဖို႔၊ သူတို႔အသက္ကိုကယ္တင္ဖို႔ ဒူးေထာက္ေတာင္းပန္ခဲ့တယ္။ ဒီလိုေမတၱာစိတ္၊ ဒီလို ၾကင္နာစိတ္၊ ဒီလို ဂရုစိုက္ျခင္းမ်ဳိးက ရြာသားေတြကို ရွက္ရြံ႕ေစခဲ့တယ္။ နက္နက္ရိႈင္းရႈိင္း ခံစားေစခဲ့တယ္။ ရြာသားေတြက ေဖာ့စဖိတ္မႈန္႔အားလံုးကို ကားေပၚျပန္တင္ေပးလိုက္ၾကတယ္
အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေနာက္ ကယ္ရီမားရြာသားေတြဟာ ပစၥည္းထြက္မလုခဲ့ၾကေတာ့ဘူး။
ကယ္ရီမားအနီးနားကလမ္းမႀကီး လံုၿခံဳသြားပါၿပီ။ ရဲေတြရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္မႈ၊ သက္ဆိုင္ရာလူႀကီးေတြရဲ႕ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းမႈေၾကာင့္
လူရဲ႕အက်င့္က ေျပာင္းလဲလို႔ရတယ္။
သင္ ဘယ္လိုေျပာင္းလဲမလဲဆိုတဲ့ အေပၚမွာပဲ မူတည္ပါတယ္။
လူရဲ႕ၾကင္နာမႈက ႏႈိးဆြလို႔ရတယ္။
သင္ ဘယ္လိုႏႈိးဆြမလဲဆိုတဲ့ အေပၚမွာပဲ မူတည္ပါတယ္။
လူတိုင္းရဲ႕ရင္ထဲမွာ ၾကင္နာတဲ့ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းရွ
------
မူရင္းလင့္ -- http://www.daode.org/jwsx/
ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Wednesday, April 27, 2011)
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။