ကေလးမ်ားအတြက္ အတုျမင္အတတ္သင္ေစဖုိ႔

Miraculous Master For English Language

ကေလးမ်ားအတြက္ အတုျမင္အတတ္သင္ေစဖုိ႔
Category: ေဆာင္းပါး
Written by မင္းသန္းထုိက္ (ေဒးဒရဲ)
ယခုအပတ္ထုတ္ 7 Day News ဂ်ာနယ္ (အတဲြ ၁၂၊ အမွတ္ ၂၇) ပါ ယေန႔ေခတ္လူငယ္မ်ားအၾကား ေခတ္စားလာသည့္ မ်က္ႏွာေနရာအႏွံ႔ အေပါက္ေဖာက္၍ အလွဆင္သည့္ ဖက္ရွင္အေၾကာင္း ေဆာင္း ပါးတစ္ပုဒ္ကုိ ဖတ္ရေတာ့တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ သည္တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ကပဲ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းက ဆရာမတစ္ဦး ေျပာျပသည့္အေၾကာင္းေလးတစ္ခုကုိ သတိရမိပါသည္။

သူတို႔ေက်ာင္းက ရွစ္တန္းေက်ာင္းသားေလး သုံးေလးေယာက္ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ႀကီးမွာ နားရြက္က ေသြးေတြထြက္ေနသည္ဆုိ၏။ ဒါနဲ႔အတန္းပုိင္ဆရာမက အလန္႔တၾကားေခၚေမးေတာ့မွ ငုိအားထက္ ရယ္အားသန္ျဖစ္ၾကရသလုိ ေက်ာင္းစာမွာသာ သင္တုိင္းမတတ္ရွိရမည္။ ဒါမ်ဳိးက် တတ္လြယ္လုိက္ တာဟုဆုိကာ သက္ျပင္းခ်မိၾကသတဲ့။ ခပ္ရြယ္ရြယ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က အျခားေက်ာင္းသား သုံးေလးေယာက္ကုိနားေပါက္တစ္ေပါက္လွ်င္ ၅၀ က်ပ္ႏႈန္းျဖင့္ နားေဖာက္ေပးသည္ဟု ဆုိသည္။ သုိ႔ႏွင့္ ထုိေက်ာင္းသားကုိေခၚယူ စစ္ေဆးၾကည့္ေတာ့ အရက္ျပန္ပုလင္းတုိ႔၊ ဂြမ္းစတုိ႔၊ ခ်ိတ္တုိ႔ကုိ ထုိေက်ာင္းသားထံမွ ရရွိသည္ဟုဆုိပါသည္။ အရပ္ထဲက ကာလသား လူငယ္ေတြလုပ္တာကုိၾကည့္ၿပီး ေက်ာင္းကသူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ျပန္လုပ္ေပးသည္ဟု ထုိေက်ာင္းသားကဆုိပါသတဲ့။ အရက္ျပန္ ဖုိး၊ ဂြမ္းဖုိးစုိက္ထားရသျဖင့္ နားေပါက္တစ္ေပါက္ကို ေငြက်ပ္ ၅၀ ေတာင္းရေၾကာင္းလည္း ရွင္းျပပါသတဲ့။ ဆရာမေတြလည္း ေနာက္ေနာင္ဤကဲ့သုိ႔ မလုပ္ရန္ေျပာဆုိဆုံးမလႊတ္လုိက္ရသတဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ နားေထာင္ရင္းက အတုျမင္အတတ္သင္တတ္ၾကသည့္အရြယ္ေတြႏွင့္ တုလြယ္တတ္လြယ္ေတြ ေပါလွ သည့္ ယေန႔ေခတ္႐ုပ္ပတ္ဝန္းက်င္အေၾကာင္း စဥ္းစားရင္း သက္ျပင္းေမာေတြဘယ္ႏွႀကိမ္မွန္းမသိ ေအာင္ ခ်ေနမိပါသည္။

သိပၸံပညာ၏ အံ့မခန္းအစြမ္းျဖင့္ ယေန႔ေခတ္႐ုပ္ပတ္ဝန္းက်င္သည္ မယံုၾကည္ႏုိင္စရာေျပာင္းလဲလာ သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ငယ္စဥ္ဘဝတုန္းကေတာ့ အပ်င္းေျပနားေထာင္စရာဆုိ၍ ေရဒီယုိႏွင့္ အလွဴအ တန္းရွိသည့္အခါ တစ္ခါတစ္ရံဖြင့္တတ္သည့္ အသံခ်ဲစက္သာရွိသည္။ ကက္ဆက္ဆုိတာေတာင္ ရွစ္ တန္း၊ ကုိးတန္းေရာက္မွ ရင္းႏွီးခဲ့ရသည္။ အပန္းေျဖၾကည့္စရာ ႐ုပ္ရွင္ဆုိတာလည္း ႐ုပ္ရွင္႐ုံသြား ၾကည့္မွ ျဖစ္သည္။ ဇာတ္ပဲြ၊ အၿငိမ့္ပဲြဆုိတာလည္း ဘုရားပဲြေရာက္မွ ၾကည့္ရသည္။ ဒါေတာင္ စပါး ထြက္မေကာင္းသည့္ႏွစ္မ်ဳိးဆုိ လူႀကီးေတြက တေပါင္းပဲြမွာ ဇာတ္ပဲြမထည့္လွ်င္ ထုိႏွစ္အတြက္ ပဲြငတ္ ရပါသည္။ သည္ေန႔ေခတ္မွာေတာ့ အနိမ့္ဆုံးအေနျဖင့္ တီဗီ၊ ဗီဒီယုိေလာက္ကေတာ့ လူတိုင္းႏွင့္ ရင္းႏွီးၿပီးျဖစ္သည္။ MP-4 လုိဟာမ်ဳိးေလာက္ပင္ သိပ္ေခတ္မစားေတာ့။ ငါးတန္း၊ ေျခာက္တန္းကေလး ေလာက္ပဲ ကုိင္ၾကေတာ့သည္။ ခုႏွစ္တန္း၊ ရွစ္တန္းကေလးေလာက္ဆုိ ဂိမ္းဆုိင္ေရာက္ကုန္ၾကၿပီ။ အင္တာနက္ဆုိင္ေရာက္ကုန္ၾကၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေခတ္ ႐ုပ္ပတ္ဝန္းက်င္က ႐ုပ္ရွင္ႏွင့္ဇာတ္ပဲြေလာက္သာရွိသျဖင့္ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားလုိ ေဘာင္းဘီအက်ပ္ဝတ္ၾကသည္။ ျပဇာတ္မင္းသားလုိ အက်ႌေကာ္လာေထာင္ၾကသည္။ သည္ေလာက္ သာအတုျမင္ အတတ္သင္ၾကသည္။ ႐ုပ္ရွင္၊ ျပဇာတ္တုိ႔၏ ဇာတ္ဝင္ခန္းမ်ားတြင္လည္း အျမင္႐ုိင္းစရာ ဇာတ္ကြက္မ်ား ပါလာခဲ့လွ်င္ အႏုပညာေျမာက္ေအာင္ ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာ ဖန္တီး၍ျပၾကပါသည္။ သုိ႔အ တြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေခတ္လူငယ္မ်ားမွာ အႏၲရာယ္ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ကူးစက္ျခင္းမခံခဲ့ရပါ။ ေတးသီ ခ်င္းမ်ားတြင္လည္း ေရဒီယုိႏွင့္ ကက္ဆက္ေလာက္သာ အထိအေတြ႕ရွိေသးသျဖင့္ ကုိသန္းလႈိင္လုိ လြမ္းခ်င္လြမ္း၊ ကုိတင္လႈိင္လုိေဆြးခ်င္ေဆြး၊ တြံေတးသိန္းတန္လုိ ဟစ္ခ်င္ဟစ္။ ေနာက္ပုိင္းကာလ သားအရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ဘုိဘုိဟန္လုိ 'ဘုိင္စကုပ္ထဲကလုိ ခ်စ္ၾကတယ္အမိ××နင္ကုိငါခ်စ္တယ္ ××ငါ့ကုိနင္ခ်စ္မလား' ဆုိတာ အစြမ္းကုန္ပဲျဖစ္၏။

သည္ေခတ္႐ုပ္ပတ္ဝန္းက်င္ကေတာ့ ႐ုပ္ရွင္လုိအတုဖန္တီးထားတာမဟုတ္သည့္ တကယ့္ရာႏႈန္းျပည့္ အစစ္ေတြကုိပဲ ျပည္တြင္းျဖစ္ၾကည့္မလား။ Foreign Made ၾကည့္မလား။ ထက္ေပၚေက်ာ္ၾကားသူေတြ ထဲကၾကည့္မလား။ သာမန္အရပ္သူ အရပ္သားထဲက ၾကည့္မလား။ ပညာတတ္ဆုိတဲ့အသုိင္းအဝုိင္း ေတြထဲကၾကည့္မလား။ သုံးဆယ့္ႏွစ္ေကာ႒ာသကုိ တစ္ခုခ်င္းအႏုစိတ္သ႐ုပ္ခဲြၾကည့္၍ ရေနေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေခတ္ကလုိ ႐ုပ္ရွင္႐ုံသြားစရာမလုိပါေလၿပီ။ ကုိယ့္ MP-4၊ ကုိယ့္လက္ကုိင္ဖုန္းထဲမွာ ဒါမွ မဟုတ္ စတစ္ေလးတစ္ခုထဲမွာ။ ဘယ္ကြန္ပ်ဴတာဆုိင္မွာ သြားထည့္ထည့္ထည့္၍ ရေနေလၿပီ။ ဖုန္းအ ခ်င္းခ်င္း ပုိ႔ေပး၍ရေနေလၿပီ။

႐ုပ္ရွင္ေလာက၊ ေတးသီခ်င္းေလာကတြင္လည္း ယဥ္ေက်းမႈ နယ္နိမိတ္ေတြ စည္းက်ဳိးသြားတဲ့ ေခတ္ ဆုိေတာ့ ဆံပင္ဆုိးတာ၊ ေထာင္တာအစ မ်က္ႏွာအႏွံ႔အေပါက္ေဖာက္ၿပီး အလွဆင္တာအလယ္၊ တက္တူးထုိးတာအဆုံး ႏိုင္ငံရပ္ျခားအႏုပညာရွင္မ်ားသာမက ျပည္တြင္းကအႏုပညာရွင္မ်ားပါ ေခတ္ ေပၚဖက္ရွင္အျဖစ္ ျပဳလုပ္ေနၾကေပၿပီ။ ဗီဒီယုိ၊ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲက အိမ္ေထာင္ေရး ဇာတ္ဝင္ခန္းေတြမွာ လည္း တကယ့္အစစ္သဖြယ္ သဘာဝက်ေအာင္႐ုိက္ျပေနၾကေလၿပီ။ ေတးသီခ်င္းေတြဆုိလည္း ကုိယ္ ပုိင္သံစဥ္ေတြကုိ ခံတြင္းမေတြ႕ၾကေလေတာ့။ သည္ေတာ့ ကေန႔ေခတ္ လူငယ္ေတြ၊ အရြယ္မေရာက္ ေသးသူေတြအတြက္က အတုျမင္အတတ္သင္မွားလွ်င္ အလြန္ပဲအႏၲရာယ္ႀကီးလွပါသည္။

သည္လုိ႐ုပ္ပတ္ဝန္းက်င္က အလ်င္အဟုန္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ေျပာင္းလဲလာသလုိ အရက္အစ၊ မူးယစ္ေဆးအလယ္၊ ကာမရာဂစိတ္ႂကြေဆးအဆုံး လူငယ္ေတြကုိ လုံးပါးပါးေစမည့္အရာေတြက လည္း ေနရာအႏွံ႔မွာ တုိးတုိးတိတ္တိတ္ လြတ္လပ္စြာဝယ္ယူရရွိေနသည္။ စာသင္ေက်ာင္းေတြအနီး မွာ အရက္ဆိုင္ေတြမႈိလုိေပါက္ေနသည္။ ေန႔စဥ္သတင္းစာေတြမွာ မူးယစ္ေဆးဝါးဖမ္ဆီးရမိသည့္ သတင္းေတြဖတ္ေနရပါလ်က္ ဝယ္တတ္လွ်င္အလြယ္တကူရေနသည္။ ႏွစ္လုံး၊ သုံးလုံး၊ ေဘာလုံး ေလာင္းကစားေတြကလည္း ေပ်ာက္သြားသည္မရွိ။ အဖမ္းအဆီးရွိသည့္အခါ တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္ ေပ်ာက္သြားသည္။ ေနာက္ေတာ့ ပုိေနၿမဲက်ားေနၿမဲပင္။ သည္အထဲ ဘဲြ႕ရလူငယ္အမ်ားစုက အလုပ္မရွိ ၾကေတာ့ ဂိမ္းဆုိင္ေတြ၊ ဘိလိယက္ခုံေတြမွာ အခ်ိန္ကုန္ေနၾကသည္။ သည္လုိ႐ုပ္ပတ္ဝန္းက်င္အၾကား စာရိတၱဉာဏ္ခံ အားမေကာင္းသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားအဖုိ႔ အခ်ိန္းမေရြး အတုယူမွားႏုိင္ၾကပါသည္။

တစ္ဖက္မွာ အတုအျမင္မွားေစမည့္ ႐ုပ္ပတ္ဝန္းက်င္က ႀကီးထြားေနသေလာက္ ကေလးသူငယ္၊ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ စိတ္အခံရင့္သန္ေစမည့္ ေက်ာင္းစာၾကည့္တုိက္လုိဟာမ်ဳိးေတြက် အသက္ မဝင္ေတာ့တာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုမကေတာ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္ကလုိ စာၾကည့္တုိက္ကတ္ျပား လုပ္ေပးထားၿပီး ေက်ာင္းစာၾကည့္တုိက္ကေန ေက်ာင္းသားေတြကုိ စာအုပ္အငွားေပးတာမ်ဳိးမရွိေတာ့။ ကာယတုိ႔၊ ရသတုိ႔သင္ေပးတာမ်ဳိးေတြ မရွိေတာ့။ အေပၚကခုိင္းတာမဟုတ္လွ်င္ ေက်ာင္းေတြမွာ ကုိယ့္ဘာသာ စိတ္ကူးၿပီးေက်ာင္းဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ေရးကိစၥေတြ ဘာတစ္ခုမွမလုပ္ေတာ့။ မဆလလက္ ထက္က တစ္ရြာႏွင့္တစ္ရြာ စပါးအထြက္တုိးၿပိဳင္သလုိ တစ္ေက်ာင္းႏွင့္ တစ္ေက်ာင္း၊ တစ္ၿမိဳ႕နယ္ႏွင့္ တစ္ၿမိဳ႕နယ္ တကၠသုိလ္ဝင္တန္းေအာင္ခ်က္ပဲ ၿပိဳင္ေနၾကေတာ့သည္။

တစ္ခါေျပာင္းလဲလာသည့္ ႐ုပ္ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ အက်ဳိးရွိရွိ အသုံးခ်လ်က္ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားလုိ အမ်ား ျပည္သူ ဝန္ေဆာင္မႈမီဒီယာေတြမွာ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြအတြက္ ကာယ၊ ဉာဏ၊ စာရိတၱ ဖြံ႕ၿဖိဳး တုိးတက္ေစမည့္ အစီအစဥ္မ်ဳိးေတြ ေဖာ္ေဆာင္မေပးႏုိင္။ ဘယ္လုိင္းေကာက္ဖြင့္လုိက္ဖြင့္လုိက္ ေခါင္းစဥ္အမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ အဆုိၿပိဳင္ေနၾကတာပဲေတြ႕ရသည္။ တစ္ခါတစ္ေလမ်ား သီခ်င္းဆုိေနသည့္ အရြယ္က ဆယ္ႏွစ္သာသာေလာက္ရွိေသးသည္။ ဆိုေနသည့္သီခ်င္းက တစ္ခ်စ္တည္း ခ်စ္ေနေတာ့ သည္။ အဲဒါကုိပဲ လူႀကီးေတြက အရြယ္ႏွင့္မလုိက္ေအာင္ မူျပစူျပ၊ ညဳျပႏုျပေနသည္ကုိ သေဘာက် ေနၾကေသးေတာ့သည္။ ေၾသာ္ ….. သူ႔အရပ္ႏွင့္သူ႔ဇာတ္ကေတာ့ အံကုိက္ပဲဟဟု ေအာက္ေမ့မိ၏။

ႏုိင္ငံဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ဖုိ႔ဆုိလွ်င္ တန္ဖုိးရွိေသာလူ႔အရင္းအျမစ္ေတြ မ်ားမ်ားရွိဖို႔လုိသည္။ ကေလးသူငယ္ ဟူသည္ အတုျမင္အတတ္သင္တတ္သူမ်ား ျဖစ္၏။ သူႀကံဳေတြ႕က်င္လည္ရာ ပတ္ဝန္းက်င္သည္ သူ ၏စာရိတၱစိတ္အခံကုိ ျပဳျပင္ေပး၏။ ကေလးေတြတန္ဖုိးရွိေသာ လူ႔အရင္းအျမစ္မ်ားျဖစ္လာဖုိ႔ ပတ္ဝန္း က်င္ေကာင္းလုိပါသည္။ ကေလးမ်ားအတြက္ ပတ္ဝန္းက်င္ေကာင္းေတြ ဖန္တီးေပးရမည္မွာ ကၽြန္ ေတာ္တုိ႔လူႀကီးမ်ား၏ တာဝန္ျဖစ္ပါသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ေကာင္းေတြ ဖန္တီးမေပးႏုိင္ပါဘဲႏွင့္ေတာ့ လူမြန္၊ လူခၽြန္ကေလးေတြ လုိခ်င္၍မရႏုိင္ပါ။

ႏုိင္ငံဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္သည္ကုိ စိတ္ရင္းအမွန္ျဖင့္ တကယ္ျမင္ေတြ႕လုိပါလွ်င္ 'ပညာေရးျဖင့္ ေခတ္မီဖြံ႕ ၿဖိဳးတုိးတက္ေသာ ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးတည္ေဆာက္အံ့' ဟု ဆုိင္းဘုတ္ေတြလုိက္ေထာင္ေနမည့္အစား ကေလးမ်ားအတြက္ အတုေကာင္းေတြအတတ္သင္ေစႏုိင္မည့္ ပတ္ဝန္းက်င္ေကာင္းေတြ မ်ားမ်ား ဖန္တီးေပးဖို႔လုိအပ္မည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ေစတနာေကာင္းျဖင့္ အႀကံျပဳအပ္ပါသည္။

7Day News Journal

Vol.12, No.28, Sep-18, 2013