သမိုင္းတစ္ေကြ႕ ၏ စာမ်က္ႏွာ

ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)

 

သမိုင္းတစ္ေကြ႕ ၏ စာမ်က္ႏွာ


ထိုသမုိင္းတစ္ေကြ႕၏ စာမ်က္ႏွာမ်ားထဲတြင္ ကိုယ္တုိင္တစ္ေယာက္ အပါအ၀င္ျဖစ္လာလိမ္႔မည္ဟု ဘယ္တုန္းကမွ် ကၽြန္မ ေတြးမထင္ခဲ႔ဖူးပါေခ်။
သမုိင္းေတာ႔ သမုိင္း။ သို႔ေပမဲ႔ ခပ္ရိုင္းရိုင္းႏွင္႔ လမ္းအေကြ႕ေတြက ၾကမ္းသလုိ၊ ထုိလမ္းကိုခင္းခဲ႔ရသည့္ ေသြး၊ေခၽြး၊ မ်က္ရည္ေတြကလည္း ႏွလံုးသားေတြကို ႏြမ္းေစခဲ႔ပါသည္။
သို႔ေပမဲ႔ ထိုသမိုင္းသည္ စနစ္တစ္ခု၏နိဂံုးျဖစ္သလို၊ ေနာက္စနစ္တစ္ခု၏ နိဒါန္းလည္း ျဖစ္ခဲ႔၏။ ထိုသမိုင္းသည္ သူရဲေကာင္းမ်ားစြာ ေမြးထုတ္ေပးခဲ႔၏။ ျပည္သူတုိ႔၏ႏွလံုးသားကုိ လွစ္ဟခြင္႔ရခဲ႔၏။ ျမင္႔ျမတ္သူတုိ႔ စြန္႔လႊတ္အားကို မွတ္ေက်ာက္တင္ျပႏိုင္ခဲ႔၏။
ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ႔ ျပည္သူခ်စ္ေသာ ေခါင္းေဆာင္ကိုလည္း ကမ္ၻာတစ္လႊားမွာ ၀ံ႔ႂကြားေစႏိုင္ခဲ႔ျပီ ျဖစ္ေလသည္။
xxxxxx
အဲသည္တစ္ရက္က တက္ၠသိုလ္စာေမးပြဲေတြ တစ္ပိုင္းတစ္စမွာ တန္ဖုိးမဲ႔သြားေသာ ေငြစက္ၠဴေလးမ်ား၏ ဂယက္က လႈိင္းထေနခဲ႔ပါသည္။
ပထမမွာ သတင္းက အတည္မျဖစ္ေသး။ ပါးစပ္ေျပာႏွင္႔ ဟိုမွသည္မွ ပ်ံ႕ႏွံ႔ကာစ...။ ကၽြန္မတို႔ သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္လည္း သမုိင္း၀င္း၊ အာစီတူးေဘးမွ အေဆာင္ကင္တင္းတြင္ လူအမ်ားႏွင္႔အတူ တိုးေ၀ွ႔စားေသာက္ေနၾကဆဲ..။
သာမန္ထက္ပို၍ စည္ကားေနေသာ ကင္တင္းထဲရွိဆိုင္မ်ားမွာ အမ်ားစုက ေငြစက္ၠဴအတန္ၾကီးမ်ားႏွင္႔သာ ၀ယ္ယူၾကသည္မို႔ အမ္းစရာအေႂကြပင္ မရွိေတာ႔သည့္အထိပင္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆိုင္ရွင္ေတြက ေငြေသတ္ၱာအဖံုးကိုလွပ္ျပျပီး အေႂကြမရွိေၾကာင္း သက္ေသျပၾက၏။
ျမန္မာ႔အသံမွ ထုိသတင္းကို အတည္ျပဳျပီးခ်ိန္တြင္ေတာ႔ ကင္တင္းမွဆုိင္ရွင္မ်ားလည္း တန္ဖိုးမဲ႔ေငြစက္ၠဴ တစ္ပံုၾကီးျဖင္႔ ေမာရျပီ။ လက္ထဲတြင္ ထိုေငြစက္ၠဴအရြက္ၾကီးသာက်န္ေသာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားလည္း အိမ္ျပန္စရိတ္အတြက္ ရင္ပူရျပီ။ ျပည္သူေတြလည္း အနည္းႏွင္႔အမ်ားဆိုသလို ထိုေငြစက္ၠဴမ်ိဳးေတြပိုက္မိကာ ေဇာေခၽြးျပန္သူျပန္၊ မ်က္ရည္က်သူက်...။
ထုိဂယက္က ညေနအေဆာင္ပိတ္ခ်ိန္ထိ မျငိမ္သက္ႏုိင္ေသးဘဲ ေနာက္တစ္ေန႔ေျဖရမည့္ စာေမးပြဲအတြက္ စာအုပ္ပဲကိုင္ရေတာ႔မလုိ၊ ဆႏ္ၵျပရန္ထြက္လာၾကေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားေနာက္ကိုပဲ လုိက္ရေတာ႔မလို၊ ေက်ာင္းေတြပဲပိတ္ေတာ႔မလိုလုိႏွင္႔...။ တစ္ေဆာင္လံုး မည္သူမွ်၊ ဘာမွမလုပ္ႏုိင္ဘဲ ဟိုတစ္စု၊ဒီတစ္စုႏွင္႔ လူစုလို႔သာ စကားမ်ားေနခဲ႔ၾက၏။
ထိုညမွာပင္ ေက်ာင္းသားေဆာင္ေတြဖက္မွ ဆူဆူညံညံႏွင္႔ လူအုပ္စုမ်ားက ကၽြန္မတို႔ႏွင္းဆီေဆာင္ေဘးမွ ျဖတ္ကာ ပင္မတက္ၠသိုလ္(မိန္း)ဖက္သို႔ ခ်ီတက္သြားၾကသည္ကုိ အေဆာင္ထဲမွ လွမ္းျမင္ေနရသည္။
အျပင္မွာေတာ႔ ညအေမွာင္ထဲတြင္ လမ္းမီးေရာင္မ်ားကလည္း မႈန္မြဲမြဲႏွင္႔မုိ႔ ဘာမွ သဲသဲကြဲကြဲမရွိလွပါ။ အေဆာင္ထဲမွာလည္း တက္ႂကြေနၾကေသာ ေက်ာင္းသူအုပ္စုတခ်ိဳ႕ကို အေဆာင္မွဴးက ေက်ာင္းေတြပိတ္သြားျပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ မနက္ျဖန္မွာ ေက်ာင္းကစီစဥ္ေပးမည့္ ကား၊ ရထားမ်ားျဖင္႔ နယ္ျမိဳ႕အသီးသီးကို အိမ္တိုင္ရာေရာက္ ျပန္ပို႔ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မိမိတို႔အေဆာင္က မိန္းကေလးမ်ားျဖစ္သည္မုိ႔ အိမ္ကိုသာ တန္းတန္းမတ္မတ္ျပန္ေစလုိေၾကာင္း။ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ႏွင္႔ စိုးရိမ္ပူပန္စြာ ေခ်ာ႔ေမာ႔ႏွစ္သိမ္႔ေနခဲ႔၏။
ကၽြန္မတို႔မွာ ပထမႏွစ္လည္းျဖစ္၊ အေတြ႕အၾကံဳကလည္း မရွိလွေသး၊ အိမ္ျပန္ပို႔မည့္အစီအစဥ္ကလည္း အဆင္သင္႔ဆုိေတာ႔ ဘာကိုမွ ေစာဒကမတက္ႏုိင္ခဲ႔ၾက။ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း ႏႈတ္ဆက္ရန္အခ်ိန္ပင္ ေသခ်ာမရဘဲ ကတုိက္ကရိုက္ ပစ္ၥည္းသိမ္းကာ ဌာေနကိုယ္စီသို႔ ျပန္ခဲ႔ရေလေတာ႔သည္။
အမိတက္ၠသိုလ္ရင္ခြင္ၾကီးထဲမွ လိမ္႔ထြက္သြားရေသာ ေရာင္စံုေဘာလံုးေလးေတြလိုပင္။ ၾကည့္ေနရင္း ၾကည့္ေနရင္း ေနရာအႏွံ႔ ျပန္႔က်ဲလိမ္႔ထြက္သြားရာ၊ အမိရင္ခြင္ၾကီးတစ္ခုလံုး ဗလာက်င္းကာ ဟင္းလင္းက်န္ခဲ႔ရေတာ႔သလို...။
ထိုပံုရိပ္သည္ အမိတက္ၠသိုလ္ၾကီး၏ ၀မ္းနည္းစရာ နိမိတ္ဆိုးေတြမွန္း ထိုအခ်ိန္ကေတာ႔ မည္သူမွ် မထင္ရက္ႏုိင္ခဲ႔ၾကေသးပါ။
xxxxxx
ပံုမွန္မဟုတ္ေသာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားကိုၾကံဳရခါမွ ေက်ာင္းျပန္ဖြင္႔ရက္ကို တန္ဖိုးထား၊ ေမွ်ာ္လင္႔ရေကာင္းမွန္း ကၽြန္မတို႔သိခဲ႔ရသည္။
ထိုအခ်ိန္က လက္စမသတ္ရေသးေသာ စာေမးပြဲကို ႏွစ္လနီးပါးအၾကာမွာ ျပန္စစ္ေပးျပီးသည္ႏွင္႔ ႏွစ္လခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ ေက်ာင္းပိတ္ထားခဲ႔ေသး၏။ ၁၉၈၈-ခု ႏွစ္ဆန္းပိုင္းတြင္ေတာ႔ ေက်ာင္းမ်ားျပန္ဖြင္႔ေပးျပီး ဒုုုတိယႏွစ္သို႔ တက္ခဲ႔ရသည္။
သို႔ေပမဲ႔ ဒုတိယႏွစ္ စစခ်င္းမွာ ေက်ာင္းတက္၍မွ ႏွစ္လပင္မျပည့္တတ္ေသး။ စက္မႈတက္ၠသိုိလ္မွေက်ာင္းသားမ်ားႏွင္႔ အရပ္သားအခ်ိဳ႕၏ ရန္ပြဲမွစခဲ႔ေသာ မီးတစ္စသည္ ေက်ာင္းသားမ်ားအားလံုး၏ရင္ထဲတြင္ ရင္နာစရာအျဖစ္မ်ားက ေလပင္႔ေပးေသာေၾကာင္႔ အရွိန္ျပင္းလာခဲ႔ရ၏။
သည္တစ္ခါလည္း ေက်ာင္းေတြ ခ်က္ခ်င္းပိတ္ျပီး လူစုခြဲလိုက္ေသာ္လည္း ေက်ာင္းသားခ်င္းဆိုသည့္ ေသြးကေတာ႔ ခြဲမရေလခဲ႔။
ကၽြန္မတို႔လုိ နယ္ေက်ာင္းသားေတြကုိ ခ်က္ခ်င္းျပန္ပို႔ေပးခဲ႔သည္မို႔ ရန္ကုန္မွာ ဆက္ျဖစ္ေနခဲ႔ေသာ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈမ်ား အေၾကာင္းက အၾကားျဖင္႔သာ စုတ္သပ္ အံၾကိတ္ရံုမွတစ္ပါး ဘာမွလည္း မတတ္ႏိုင္ၾကေပ။
ေနာက္သံုးလနီးပါးေလာက္ ၾကာခ်ိန္မွာေတာ႔ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင္႔ေပးလိုက္ေသာ္လည္း မည္သူမွ စာသင္ခန္းထဲမ၀င္ခ်င္ၾကေတာ႔။
မွတ္မွတ္ရရ ထိုအခ်ိန္က ဇြန္လဆန္းပိုင္း၊ မိုးတြင္းၾကီးထဲမွာျဖစ္၏။
ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား အားလံုးလိုလိုက စာသင္ခန္းထဲ မ၀င္ခ်င္ၾကေသာ္လည္း မိန္းထဲမွာေတာ႔ ေဟာေျပာပြဲမ်ား ဆက္တုိက္က်င္းပကာ အဓိပတိလမ္းမတစ္ေလွ်ာက္လံုး လူေတြ ၾကိတ္ၾကိတ္တိုး စည္ကားေနခဲ႔သည္။
သို႔ေပမဲ႔ ဒုတိယအၾကိမ္ ေက်ာင္းဖြင္႔ခ်ိန္ကလည္း လက္ခ်ိဳးေရၾကည့္လို႔မွ ႏွစ္ပတ္ပင္မျပည့္ေသး။
ေက်ာင္းေတြ ထပ္ပိတ္လုိက္ျပန္ေတာ႔၏။

ဒီတစ္ခါေတာ႔ ေက်ာင္းထဲႏွင္႔ေက်ာင္းတစ္၀ိုက္မွာ ေျပးၾကလႊားၾက၊ ဖမ္းၾကဆီးၾကႏွင္႔ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မ်က္ရည္တလည္လည္၊ အံတၾကိတ္ၾကိတ္ရွိၾကသည္တြင္ ကၽြန္မတို႔ကေတာ႔ သမုိင္း၀င္းမွ အေဆာင္သူေတြမို႔ ထံုးစံအတုိင္း အေဆာင္မွဴး၏ ေတာင္းပန္ေခ်ာ႔ေမာ႔ စကားမ်ားေအာက္တြင္ ေသ၀ပ္စြာ အိမ္ျပန္ခဲ႔ရသူမ်ားပင္။
သို႔ေၾကာင္႔လည္း ထိုညေနက လွည္းတန္းႏွင္႔ေျမနီကုန္းတစ္ေလွ်ာက္ ျပည္လမ္းမေပၚမွ ျမင္ကြင္းမ်ားကုိ ကၽြန္မတို႔အားလံုး မ်က္၀ါးထင္ထင္ ရင္မနာခဲ႔လိုက္ရ။
မာလာေဆာင္ရွိ အစ္မမ်ားျပန္ေျပာျပမွသာ ထိုညေနက မ်က္ရည္ယိုဗံုးမ်ားေၾကာင္႔ေရာ၊ ရင္နာစရာျမင္ကြင္းမ်ားေၾကာင္႔ပါ မ်က္ရည္မဆည္ႏုိင္ေအာင္ သူတို႔ငိုေႂကြးခဲ႔ရသည္မ်ားကို ၾကားသိၾကရျပီး ၾကားရသူတုိင္းလည္း မ်က္ရည္က်ရျပန္သည္သာ။
သည္လိုႏွင္႔ ဒီတစ္ခါေက်ာင္းပိတ္ရက္သည္ မေမွ်ာ္လင္႔ဘဲ သံုးႏွစ္မွ်ၾကာေနေသာအခါ တခ်ိဳ႕က မိသားစု စား၀တ္ေနေရးအတြက္ အလုပ္၀င္သြားခဲ႔သလို၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင္႔ ဘ၀ေျပာင္းသြားၾကသည္။ တခ်ိဳ႕တေတြက အိမ္ေထာင္က်ကာ တခ်ိဳ႕ကလည္း ဘ၀အတြက္ သင္တန္းမ်ိဳးစံု တက္သူကတက္ႏွင္႔..။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္က တေျဖးေျဖး ရွည္ၾကာလာေလ။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကလည္း တေျဖးေျဖး ေလ်ာ႔ပါးလာေလ..။
ေက်ာင္းပိတ္လုိက္ေသာ္လည္း နယ္ျမိဳ႕မ်ားမွာ ရန္ကုန္တက္ၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြကဦးေဆာင္ကာ ေက်ာင္းသားသမဂ္ၢ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကိုေတာ႔ ဆက္တိုက္လုပ္ျဖစ္ခဲ႔ၾက၏။ ကၽြန္မတုိ႔ ေက်ာင္းသူေတြလည္း တက္စြမ္းသေရြ႕ ပါ၀င္လုပ္အားေပးခဲ႔ၾကသည္ပင္။
ထိုရက္ပိုင္းေတြက ခ်ီတက္ပြဲေတြ၊ ေဟာေျပာပြဲေတြ၊ ဆႏ္ၵျပပြဲေတြ၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လႈပ္ရွားခြင္႔ရေနသည္မုိ႔ ဒီမိုကေရစီ အခြင္႔အေရးကို ျမန္မာတစ္ႏုိင္ငံလံုး ေတာင္းဆုိၾကသည္မွာ လွည္းေနေလွေအာင္း၊ ျမင္းေဇာင္းမက်န္ ဟုပင္ ဆိုရေပမည္။
ဒီမုိကေရစီကို မေတာင္းဆုိသူမရွိ။ ခ်ီတက္ပြဲကို မပါ၀င္သူမရွိ။ ဆႏ္ၵျပပြဲကို မေထာက္ခံသူမရွိ။ ဒီမိုကေရစီေတာင္းဆုိသူ တုိက္ပြဲ၀င္မ်ားအတြက္ ထမင္းထုပ္ မလွဴဖူးသူမရွိ။ ကၽြန္မတို႔ ေက်ာင္းသားသမဂ္ၢ အဖြဲ႔၀င္မ်ားလည္း ထမင္းထုပ္မစားဖူးသူ တစ္ေယာက္မွ်မရွိ။ ထမင္းေမ႔ဟင္းေမ႔၊ တစ္ေန႔လံုးမွ တစ္နပ္မွ်ေလာက္ႏွင္႔ အခ်ိန္ကုန္လုိ႔ ကုန္မွန္းပင္မသိ။
ဤမွ်ေလာက္ စိတ္အားထက္သန္ခဲ႔ၾက၏။ ဤမွ်ေလာက္ အရွိန္အားေကာင္းခဲ႔ၾက၏။ ဤမွ်ေလာက္ ရဲရင္႔တက္ႂကြခဲ႔ၾက၏။ သို႔မုိ႔ေၾကာင္႔ ေအာင္ျမင္မည္ဟု အေသအခ်ာ ယူဆခဲ႔ၾက၏။
သို႔ေသာ္...၊ စီးဆင္းေနေသာ ေရအဟုန္ကို တားခ်င္သည့္သူေတြကလည္း သမုိင္းကို ရုိင္းသထက္ရိုင္းေအာင္ လုပ္ရက္ခဲ႔ၾကေသးသည္ပင္။
စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေၾကျငာသည့္ေန႔က တစ္ႏိုင္ငံလံုး ၾကိတ္မႏုိင္ခဲမရ ငိုေႂကြးခဲ႔ရ...။ စိတ္ဓာတ္ျပင္းထန္သူေတြ မိဘ၊ခ်စ္သူႏွင္႔ စာသင္ခန္းမ်ားကို စြန္႔ခြာေက်ာခုိင္းသြားခဲ႔ၾက...။ ဦးေဆာင္လႈပ္ရွားခဲ႔သူမ်ားစြာ တံခါးေတြအထပ္ထပ္ေနာက္ အပိတ္ခံလိုက္ရ...။ အညြန္႔တလူလူတက္ႂကြမႈေတြ ဦးအခ်ိဳးခံခဲ႔ရ...။ ဦးမညြတ္တဲ႔ၾကယ္မ်ားစြာ ေသမင္းတမန္ေတြၾကားမွာ ေႂကြက်ခဲ႔ရ..။ သမုိင္းရဲဲ႕အနာရြတ္မ်ားက ေသြးစက္လက္ျဖင္႔ ေတာ္ေတာ္ႏွင္႔ အသားမာမတက္ၾက...။
သို႔ေပမဲ႔ ေရအလ်င္ကို တား၍သာ အရာထင္ခ်င္ထင္ေပမည္။ တစ္ႏိုင္ငံလံုး၏ ဆႏ္ၵအဟုန္ကိုတား၍ကား ၾကာရွည္ မရႏုိင္ျပီ။ ၈၈၏အဟုန္သည္ ဘယ္ေလာက္တားတား၊ အၾကိမ္ၾကိမ္ပြင္႔ထြက္လာသည္သာ။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ႔ ေအာင္ပြဲခံမည္သာ။
xxxxxx
သမုိင္းတစ္ေကြ႕၏ စာမ်က္ႏွာမ်ားထက္တြင္ ကိုယ္တုိင္ပါ၀င္ ျဖတ္သန္းခဲ႔ဖူးျပီျဖစ္သည္။
ထိုသမိုင္းသည္ သူရဲေကာင္းမ်ားစြာ ေမြးထုတ္ေပးခဲ႔၏။ ျပည္သူတုိ႔၏ႏွလံုးသားကုိ လွစ္ဟခြင္႔ရခဲ႔၏။
ျမင္႔ျမတ္သူတုိ႔ စြန္႔လႊတ္အားကို မွတ္ေက်ာက္တင္ျပႏုိင္ခဲ႔၏။ မ်ိဳးဆက္သစ္တို႔အတြက္ စိတ္ခြန္အားအေမြ ေပးႏုိင္ခဲ႔၏။
ခုေတာ႔ျဖင္႔ ျပည္သူ႔ကိုယ္စားျပဳ ေခါင္းေဆာင္ကိုလည္း ကမ္ၻာတစ္လႊားမွာ ၀ံ႔ႂကြားႏိုင္ခဲ႔ျပီ ျဖစ္သည္။
ထို႔ျပင္ ကၽြန္မတုိ႔သည္လည္း ထုိသမုိင္းတြင္ အသက္၊ေသြး၊ေခၽြး ေပးဆပ္ခဲ႔သူမ်ားႏွင္႔ နႈိင္းယွဥ္လွ်င္ အုတ္တစ္ခ်ပ္မွ် မျဖစ္ခဲ႔ေသာ္လည္း အနည္းဆံုး မ်က္ရည္မ်ားစြာေတာ႔ က်ဖူးသူ၊ ထမင္းတစ္ထုပ္မွ် လွဴဒါန္းပါ၀င္ခဲ႔သူ၊ ခ်ီတက္ပြဲတစ္ခုေလာက္ေတာ႔ လက္ရံုးဆန္႔မိသူမ်ားခ်ည္းသာမို႔ သဲတစ္ပြင္႔ေတာ႔ ျဖစ္ခဲ႔သည္မဟုတ္ပါလား။
သို႔ေၾကာင္႔လည္း ၈၈-သမုိင္းက ေတာင္းဆုိေသာ၊ ခုခ်ိန္မွာ ျပည္သူအားလံုး၏ အသက္၊ေသြး၊ေခၽြး၊မ်က္ရည္မ်ားႏွင္႔ အုတ္ျမစ္ခ်ျပီးခဲ႔ျပီျဖစ္သည့္ ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံေတာ္ၾကီး၏အနာဂတ္သမိုင္းစာမ်က္ႏွာသည္ ေရာင္နီလင္းလာျပီျဖစ္သည္။
ေရွ႕ဆက္၍လည္း လွပလင္းလက္ေသာ သမုိင္းမ်ားကိုသာ ေရးသားႏုိင္ၾကေစရန္ ဆႏ္ၵရည္သန္မိပါသည္။
မည္သို႔ပင္ဆုိေစ ထုိသမုိင္း၏ စာမ်က္ႏွာမ်ားတြင္ ကိုယ္တုိင္ပါ၀င္ စီးေမ်ာခြင္႔ရခဲ႔သည့္အတြက္ ထိုသမိုင္းအား ကၽြန္မတို႔၏ မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ားကို ျပန္ေျပာင္းေျပာျပတုိင္း ကၽြန္မတို႔အားလံုး ရင္နာနာႏွင္႔ပင္ ေက်နပ္ေနမိဦးမည္မွာ အေသအခ်ာပါ။
xxxxxx

ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)
ပိေတာက္ပြင္႔သစ္မဂၢဇင္း