စ႐ိုက္တူခ်စ္သူ
ကၽြန္ေတာ့္တစ္သက္မွာ အကူးအေျပာင္း၇ခါျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အသက္ ၂၈ႏွစ္တုန္းက ႀကီးမားတဲ့အကူးအေျပာင္းတစ္ခုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအကူးအေျပာင္းက အိမ္ေထာင္က်ျခင္းပါပဲ။
အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ့္ဇနီး Momoe Yamaguchi ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားခ်ိန္ေပါ့။ အဆိုဘက္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ဘက္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ပင္ကိုစြမ္းရည္ေတြ အစြမ္းကုန္ဖူးပြင့္ခ်ိန္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သူဟာ ထြန္းေတာက္တဲ့အနာဂတ္တစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္လိမ့္မယ္ဆိုတာ လူတိုင္းယံုၾကည္ထားၾကပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္အသက္ ၂၂ႏွစ္မွာ တီဗီေၾကာ္ျငာတစ္ခု႐ိုက္ဖို႔ Momoeနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ပထမဆံုးအႀကိမ္ ဆံုခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ့္ကို “လိုက္ဖက္တဲ့အတဲြ”လို႔ လူေတြတင္စားခဲ့ၾကတယ္။ ဇာတ္လမ္းတဲြမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတူ ပါဝင္သ႐ုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကတယ္။ ႐ုပ္႐ွင္၊ ေၾကာ္ျငာ….ေတြ အတူ႐ိုက္ခဲ့ၾကတယ္။ တစ္ႏွစ္မွာ ႏွစ္ဝက္ေလာက္က ကၽြန္ေတာ္တို႔အတူ႐ွိေနတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ “ဘယ္အခ်ိန္တုန္းက သူ႔ကိုခ်စ္တဲ့စိတ္ခံစားခ်က္ ျဖစ္ခဲ့တာလဲ”လို႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ လူေတြကၽြန္ေတာ့္ကိုေမးၾကတယ္။ ဒီေမးခြန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္႐ႈပ္ေစခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း ဘယ္အခ်ိန္တုန္းက သူ႔အေပၚခ်စ္စိတ္႐ွိခဲ့မွန္း မသိခဲ့လို႔ပါပဲ။
“ငါတို႔ရဲ႕ဆက္ဆံေရးက အခုလိုပဲဆက္ေကာင္းေနမယ္ဆိုရင္ ငါတို႔ လက္ထပ္ၾကရေအာင္”
ဒီစကားကို သူ႔ကိုဘယ္အခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္မိမွန္း ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း မမွတ္မိခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ သူ႔အေျဖက “လက္ထပ္မယ္ဆိုရင္ ဒီအလုပ္ကို ငါဆက္မလုပ္ေတာ့ဘူး”။ မဂၤလာေဆာင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ အႏုပညာေလာကေန အၿပီးတိုင္ထြက္မယ္လို႔ သူေျပာတဲ့စကားက ကၽြန္ေတာ္လံုးဝေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ စကားပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ “Momoe Yamaguchi”ရဲ႕ အဓိပၸာယ္က ႀကီးျမတ္လြန္းပါတယ္။ ထုတ္လုပ္ေရးကုမၸဏီအတြက္ဆိုရင္ သူဟာ “ေ႐ႊအိုးႀကီးတစ္လံုး”ပါ။ ပရိသတ္ေတြအတြက္ဆိုရင္ သူဟာ “နတ္သမီးတစ္ပါး”ပါ။
ဒါေပမယ့္ အိမ္ေထာင္တစ္ခုအတြက္ သူ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ခိုင္မာခဲ့ပါတယ္။
“ဒီအႏုပညာအလုပ္ကထြက္ၿပီး နင့္ရဲ႕မိန္းမပဲ ငါလုပ္မယ္”
ဒီစကားက ေယာက္်ားတစ္ေယာက္အတြက္ ေလးလံလြန္းခဲ့ပါတယ္။ အသက္ ၃ဝေတာင္ မ႐ွိေသးတဲ့ေယာက္်ားတစ္ေယာက္အတြက္ အရာအားလံုးကိုသူစြန္႔လႊတ္ၿပီး သူ႔ဘဝတစ္သက္တာကို ကၽြန္ေတာ္အတြက္ ေပးအပ္ျမႇဳပ္ႏွံလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲ ဝါကြက္အပ္လိုက္တယ္။ ထံုထိုင္းတဲ့ေယာက္်ားေတာင္ ဒီတာဝန္ဝတၱရားဟာ ႀကီးေလးတယ္ဆိုတာကို နားလည္သေဘာေပါက္ႏိုင္ပါတယ္။
အႀကိမ္ႀကိမ္စဥ္းစားေတြးေတာၿပီးေနာက္ လြယ္ကူတဲ့နိဂံုးတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။
“ေကာင္းၿပီေလ… ငါ သေဘာေပါက္ၿပီ”
၁၉၈ဝခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလ ၁၉ရက္ေန႔မွာ Akasakaၿမိဳ႕ရဲ႕ ဘုရားေက်ာင္းတစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မဂၤလာပဲြက်င္းပခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ၂၈ႏွစ္၊ သူ ၂၁ႏွစ္ျဖစ္ပါတယ္။ လက္ထပ္ၿပီးတဲ့ေန႔ကစ အိမ္ေထာင့္တာဝန္ကို ကၽြန္ေတာ္ထမ္းေဆာင္တာဝန္ယူရမယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္ခဲ့ပါတယ္။
လက္ထပ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ သင့္သင့္ျမတ္ျမတ္အတူေပါင္းဖက္ႏိုင္ေအာင္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ၃ခုကို ကၽြန္ေတာ္ခ်ခဲ့ပါတယ္။
(၁) ၅၁ႏွစ္မွာ ေဆးလိတ္ျဖတ္မယ္ (၂) မသမာတဲ့နည္းနဲ႔ ဘဝကိုမျဖတ္သန္းဘူး (၃) မေဖာက္ျပန္ဘူး။
(၁) ၅၁ႏွစ္မွာ ေဆးလိတ္ျဖတ္မယ္ (၂) မသမာတဲ့နည္းနဲ႔ ဘဝကိုမျဖတ္သန္းဘူး (၃) မေဖာက္ျပန္ဘူး။
မေဖာက္ျပန္တာက ဇနီးေၾကာင့္ပါ.. ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕အေျခခံသေဘာတရားျဖစ္ပါတယ္။ ဇနီးအျပင္ တျခားမိန္းကေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူတို႔က ဆဲြေဆာင္မႈ႐ွိတဲ့မိန္းကေလးေတြပါ.. ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္လံုးဝမေဖာက္ျပန္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြင္းစိတ္အနက္႐ႈိင္းဆံုးက ဆံုးျဖတ္ခ်က္ပါ။ ဒီအေျခခံသေဘာတရားကို ကၽြန္ေတာ္တစ္သက္လံုး ထိန္းသိမ္းလိုက္နာပါတယ္။
လက္ထပ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ Takanawaၿမိဳ႕ကတိုက္ခန္းဆီ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေျပာင္းေ႐ြ႕ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တိုက္ခန္းနဲ႔ ကပ္ရက္အခန္းကိုဝယ္ၿပီး ေယာကၡမကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔အတူေနေစခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခါတေလ ကၽြန္ေတာ္တို႔အခန္းဘက္ ေယာကၡမကူးလာၿပီး ထမင္းအတူစားၾကပါတယ္။ ေယာကၡမအခန္းဆီလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ မၾကာခဏသြားလည္ပါတယ္။ ဒီလိုဘဝက လူကိုစိတ္ခ်မ္းသာေစခဲ့ပါတယ္။
လက္ထပ္ၿပီး ၃ႏွစ္ၾကာတဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလးမရခဲ့ၾကပါဘူး။ ဒီဘဝမွာေတာ့ ကေလးမရႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခံယူခါနီးဆဲဆဲမွာ ကေလးတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘဝထဲ ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ တစ္ဆက္တည္း ေနာက္တစ္ႏွစ္မွာ ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္ေမြးခဲ့ပါတယ္။ ကေလးႀကီးလာရင္ မူႀကိဳတက္ဖို႔၊ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ကိစၥေတြကို ေတြးမိၿပီး Tachikawa ၿမိဳ႕အနီးကိုေျပာင္းဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
၁၉၈၇ခုႏွစ္မွာ အိမ္သစ္ေဆာက္လုပ္ၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေျပာင္းေ႐ြ႕ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေျမဝယ္ခဲ့တာက ေျမေစ်းအတက္ဆံုးအခ်ိန္မွာပါ။ Takanawaၿမိဳ႕အခန္းက ေခ်းေငြေတြမေက်ခဲ့ေသးပါဘူး။ တိုက္ခန္းကိုေရာင္းၿပီး အိမ္သစ္အတြက္ေျမဝယ္ခဲ့ေပမယ့္ ေခ်းေငြေစ်းတက္ခဲ့ပါတယ္။ ျပန္ဆပ္ခ်ိန္ကလည္း ၃၅ႏွစ္ၾကာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကေန႔အထိ ကၽြန္ေတာ္အခန္းခေခ်းေငြကို ဆပ္ေနရတုန္းပါ။
ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက သ႐ုပ္ေဆာင္တစ္ဦးရဲ႕အလုပ္မွာ ၃ပံု၂ပံုကခက္ခဲလြန္းခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခါတေလ ႐ိုက္ဖို႔ဇာတ္ကားမ႐ွိခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္အလုပ္မလုပ္ဘဲ အိမ္မွာပဲလပ္လ်ားေနတယ္လို႔ မီဒီယာေတြက ဘယ္လိုပဲ ေျပာဆိုေရးသားေႏွာင့္ယွက္ခဲ့ေပမယ့္ ဇနီးသည္မမူခဲ့ပါဘူး၊ စိတ္တိုေဒါသထြက္တဲ့စကားလည္း သူ မေျပာခဲ့ပါဘူး။
ဘယ္အင္တာဗ်ဴ းတုန္းကလဲမသိပါဘူး.. ကၽြန္ေတာ္က “ကၽြန္ေတာ္တို႔လင္မယား တစ္ခါမွ ရန္မျဖစ္ဖူးဘူး”လို႔ ေျဖခဲ့ပါတယ္။ ဒါကို သတင္းေထာက္ေတြ မယံုခဲ့ၾကဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာေၾကာင့္ရန္မျဖစ္တာလဲလို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ေမးၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က “စ႐ိုက္တူ”လို႔ ေကာက္ခ်က္ေပးခဲ့ပါတယ္။ စ႐ိုက္တူဆိုတဲ့ေနရာမွာ အဓိပၸာယ္ႏွစ္မ်ဳိး႐ွိပါတယ္။ တစ္က အခ်င္းခ်င္းရဲ႕စ႐ိုက္ေတြ သင့္ျမတ္မႈ႐ွိလို႔၊ ႏွစ္က အခ်င္းခ်င္းရဲ႕စ႐ိုက္ေတြ အျပန္အလွန္ဆဲြငင္ၾကလို႔ျဖစ္တယ္။ ဘာအလုပ္ပဲလုပ္လုပ္ အလြယ္တကူ စိတ္တူညီမႈ႐ွိခဲ့ၾကတယ္။
ေန႔စဥ္ဘဝဆိုတာ အရာကိစၥေသးေသးေတြ စုစည္းၿပီးျဖစ္လာတာျဖစ္ပါတယ္။ ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းဆိုတာလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပါပဲ။ မဂၤလာႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ ၁ဝႏွစ္ျပည့္တိုင္း ဇနီးကို ကၽြန္ေတာ္လက္ေဆာင္တစ္ခုေပးတတ္ပါတယ္။ ပထမ၁ဝႏွစ္ျပည့္တုန္းက တန္ဖိုး႐ွိေစ်းႀကီးတဲ့ ဆင္တူနာရီတစ္စံု ကၽြန္ေတာ္တို႔ဝယ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒုတိယ ၁ဝႏွစ္ျပည့္တုန္းက လက္ထပ္လက္စြပ္အသစ္တစ္စံု ကၽြန္ေတာ္တို႔ျပန္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ ၁ဝႏွစ္ျပည့္တိုင္း လက္ထပ္လက္စြပ္အသစ္တစ္စံုကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ဝယ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ညစာစားတိုင္း ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္းေသာက္တတ္ပါတယ္။ ထမင္းစားေနခ်ိန္မွာလည္း ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ တီဗီကိုလည္း ဖြင့္ထားတတ္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ညစာစားခ်ိန္က မသိမသာနဲ႔ တစ္နာရီ၊ ႏွစ္နာရီေလာက္ ၾကာသြားတတ္ပါတယ္။ ဒီလို ညစာစားပံုက ကၽြန္ေတာ္တို႔လက္ထပ္ၿပီး ကေန႔အထိ မေျပာင္းလဲတဲ့အက်င့္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တကယ္လို႔ အလုပ္ခ်ိန္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္ထမင္းမစားႏိုင္ရင္ ဇနီးကို ကၽြန္ေတာ္မက္ေဆ့တိုပို႔ၿပီး ေျပာျပတတ္ပါတယ္။ သင္ အိမ္ျပန္ထမင္းစား၊ မစားက ထမင္းဟင္းခ်က္ၿပီး သင္ထမင္းစားအျပန္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသူအတြက္ အလြန္အေရးပါတဲ့ကိစၥတစ္ရပ္ျဖစ္ပါတယ္။
ဇနီးက မီးဖိုမွာအလုပ္မ်ားေနတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ့္မွာလုပ္စရာမ႐ွိရင္ သူ႔အနားသြားၿပီး စားပဲြကူခင္းတာ၊ ပန္းကန္ေတြယူေပးတာေတြကို ကၽြန္ေတာ္လုပ္တတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကေလးႏွစ္ေယာက္ မူႀကိဳကေန အထက္တန္းတက္တဲ့အထိ ေက်ာင္းသြားရင္ ထမင္းဗူးယူသြားပါတယ္။ ဇနီးက မနက္၅နာရီခဲြမွာထၿပီး ထမင္းထုပ္ျပင္ဆင္ေပးပါတယ္။ ကေလးေတြအတြက္ သူထမင္းဗူးလုပ္ေပးလာခဲ့တာ ၁၅ႏွစ္႐ွိခဲ့ပါၿပီ။
“ထင္႐ွားေက်ာ္ၾကားတဲ့ စံျပစံုတဲြ”ဆိုတဲ့ စစ္တမ္းေကာက္ယူမႈတစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ဇနီးက ပထမေနရာမွာ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာ ဆက္တိုက္႐ွိေနခဲ့ပါတယ္။ အရင္ကအျဖစ္ေတြကို ျပန္စဥ္းစားမိတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ဘဝအရမ္းေပ်ာ္႐ႊင္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ “စ႐ိုက္တူ”သူနဲ႔ အတူ႐ွိေနခြင့္ရခဲ့လို႔ပါ။ ႏွစ္တစ္ႏွစ္စတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ဇနီးေမာင္ႏွံက ခါတိုင္းႏွစ္လိုပဲ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ခါးညြတ္အ႐ိုအေသေပးၿပီး “ဒီႏွစ္မွာလည္း ေက်းဇူးျပဳၿပီး ဂ႐ုစိုက္ေစာင့္ေ႐ွာက္ပါ … ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”လို႔ ေျပာဆိုတတ္ခဲ့ပါတယ္။
မူရင္းေရးသားသူ --- Tomokazu Miura
*** Momoe နဲ႔ ေ႐ွးေခတ္သံစဥ္သီခ်င္းေတြကို youtubeမွာ နားေထာင္ႏိုင္ပါတယ္..
The Chic မဂၢဇင္း မတ္လ
The Chic မဂၢဇင္း မတ္လ
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။