Miraculous Master For English Language
လေရာင္ဆမ္းေသာ ခေရာင္းလမ္း (Maung San)
လေရာင္ဆမ္းေသာ ခေရာင္းလမ္း
ေမာင္စံ (ေတာင္ငူ) / ဇန္န၀ါရီ ၂၅၊ ၂၀၁၄
ဘဝက ခါးသီးလြန္းလို႕ ျပန္ကိုမေတြးခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ေတြးမိတိုင္း မခ်ိေအာင္ခံစားရတယ္၊ တကယ္ပါ…။
အေဖနဲ႕အေမ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ဆိုသလို က်မတို႕ကို ေက်ာခိုင္းသြားေတာ့ က်မအသက္က ဘာရွိဦးမွာလဲ၊ (၈) ႏွစ္ေပါ့၊ ညီမေလး မယ္ခ်ဳံက (၅) ႏွစ္၊ အငယ္ဆုံးမေလးဆို အေဖ အေမကိုေတာင္ ပီပီသသ မေခၚလိုက္ရရွာဘူး။ က်မအထက္မွာ အစ္မ နဲ႕ အစ္ကိုရွိေသးတယ္ဆိုေပမယ့္ သူတိုု႕လည္း အားကိုးရာမဲ့သြားၿပီဆိုေတာ့ မလုပ္တတ္ မကိုင္ တတ္ တေန႕တေန႕ မ်က္ရည္နဲ႕မ်က္ခြက္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကေလးေတြ ပိုအားငယ္သြားမွာစိုးလို႕ က်မတို႕မသိေအာင္ တိတ္တိတ္ေလးပဲ ႀကိတ္ငိုၾကရွာတယ္။
အစ္ကိုငယ္ကေတာ့ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ကိုရင္ဝတ္ၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေရာက္ေနတာမို႕ အဆင္ေျပ ေနမွာေပါ့၊ ရွိတဲ့အစ္မနဲ႕ အစ္ကိုကပဲ ျဖစ္သလိုရွာႀကံၿပီး က်မတို႕ကိုလုပ္ေကၽြးလာၾကတယ္။ သူမ်ားဆီမွာ အစ္မက ေကာက္စိုုက္၊ အစ္ကိုက သူရင္းငွား၊ ႀကဳိယူထားတဲ့ စပါးေလးေတြကုန္ေတာ့ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႕ ဟိုကေခ်း ဒီကငွား၊ ေခ်းငွားတာေတြ ျပန္မဆပ္ႏိုင္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ဘယ္သူမွ မေပးေတာ့ဘူးေပါ့၊ တခ်ဳိ႕ဆို ဆဲဆိုေတာင္ လႊတ္လိုက္ ၾကေသးတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ဘယ္လိုမွမျဖစ္ေတာ့တာမို႕ အေဝးမွာေနတဲ့ အေဖ့ညီကိုပဲ ေတာင္းပန္ၿပီး လာေခၚခိုင္းရတယ္။ အေဖ့ညီက လူပ်ဳိႀကီး၊ အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ အေမအိုႀကီးကို ျပဳစုလုပ္ေကြ်းေနတာ။ တျခားသူစိမ္းမရွိတာမို႕ က်မတို႕ကို ေခၚထားဘို႕ အဆင္ေျပတယ္ေလ။ ဦးေလးနာမည္က ကိုေမႊး…တဲ့၊ မိန္းမ မယူဘဲ မိခင္ကိုလုပ္ေကြ်းေနတဲ့အတြက္ သူ႕ဂုုဏ္သတင္း က တစ္ရပ္လုံး တစ္ရြာလုံးမွာ
ကိုေမႊး ကိုေမႊး နဲ႕ တေမႊးတည္း ေမႊးေနတာ။
သားအမိ ႏွစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့ မခ်မ္းသာေပမယ့္ မဆင္းရဲဘူးေပါ့၊ ေခ်ာင္းေရက်သြားလို႕ ကြ်န္းေလးေပၚ ၿပီဆိုုရင္ ရသေလာက္အကြက္ေလးမွာ ေဆးရြက္ႀကီးစိုက္တယ္၊ တျခား ေဂၚဖီတို႕ ခရမ္းခ်ဥ္တို႕ မုန္လာတိုု႕လည္း စိုုက္ တယ္ဆိုေတာ့ ဖူဖူလုံလုံ ေလာက္ေလာက္ငွငွ ရွိတယ္ေပါ့။
က်မတို႕က ဦးေလးကို “ဦးေမာင္” လို႕ပဲေခၚတာ ႏႈတ္က်ဳိးေနၿပီ။ ဦးေမာင္က အေမႀကီးကို သိပ္ဂရုုစိုက္တယ္၊ စားဘို႕ ေသာက္ဘို႕ ေရခ်ဳိးဘို႕တင္မက အကၤ်ီအဝတ္အစား ထမီကအစ ေလွ်ာ္ဖြတ္ေပးတယ္၊ ႏွိပ္နယ္ေပးတယ္၊ ည အိပ္ယာဝင္ရင္လည္း ကန္ေတာ့ၿပီးမွအိပ္တယ္။ အဲဒီေလာက္ထိ လိမၼာတာဆိုေတာ့ သူ႕သတင္း
ဘယ္မေက်ာ္ဘဲ ရွိပါ့ မလဲ။
တေန႕ေတာ့ ဦးေမာင္က က်မတို႕ကို လာေခၚတယ္၊ သူနဲ႕အတူေနၿပီး လုပ္ကိုင္စားၾက…တဲ့၊ လာမယ္ဆိုရင္ ေတာ့ သူ႕ဆီမွာ ေဆးဂိုေဒါင္လုပ္ဘုိ႕ က်မတို႕အိမ္ကို ဖ်က္ယူသြားရလိမ့္မယ္တဲ့။ အစ္ကိုနဲ႕ အစ္မကလည္း အေဖတိုု႕ အေမတို႕ကို အမွတ္တရၾကည့္စရာဆိုလို႕ အေဖေဆာက္ခဲ့တဲ့ ဒီအိမ္ေလးပဲရွိတာမို႕ ႏွေမ်ာၾကေပမယ့္ တျခားေရြးခ်ယ္ စရာလည္း မရွိေတာ့ဘူးေလ။ ဒီလိုနဲ႕ က်မတို႕ေမာင္ႏွမေတြ ဦးေမာင္ ရဲ႕ ေခါင္ရမ္းရြာမွာလိုက္ေနၾကတယ္။ အငယ္ ဆုံးမေလးကိုေတာ့ အေမရဲ႕ေဒၚေလးက ေမြးစားမယ္ဆိုၿပီး ေတာင္ငူကိုေခၚသြားတယ္။
— —
ဆိုၾကပါေတာ့ က်မတို႕ေရာက္ၿပီး တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာပဲ ဦးေမာင္ရဲ႕စီးပြားေရးဟာ သိသိသာသာႀကီး တခ်ိန္ထိုး ထိုုးတက္လာခဲ့တယ္။ လုပ္အားပိုရလာလို႕ျဖစ္မွာေပါ့၊ အစ္ကိုနဲ႕အစ္မက အရြယ္ေကာင္းေတြဆိုေတာ့ အလုပ္ေကာင္း ေကာင္းလုပ္ႏိုင္ၾကတယ္ေလ။ မနက္မိုးမလင္းခင္ကတည္းက ယာထဲဆင္းသြားၾကတာ ညေနေမွာင္ရီသန္းမွခ်ည့္ပဲ ျပန္ လာၾကရတယ္။ အစ္ကိုတို႕ အစ္မတို႕ျပန္လာၿပီဆိုရင္ က်မတို႕ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ဝမ္းသာအားရ ေအာ္ဟစ္ၿပီး ေျပးႀကဳိၾကတာ ညေနတိုင္းပဲ။ ဟိုအရင္ကေတာ့ အေဖတို႕ အေမတို႕ကို အဲဒီလိုႀကဳိေနက်ေပါ့၊ ခုုေတာ့ အစ္ကိုနဲ႕ အစ္မ ကိုပဲ အေဖနဲ႕အေမလို တြယ္တာေနၾကရတာေလ။
ေန႕လည္ေန႕ခင္းပိုင္းဆိုရင္ မ်က္စိမျမင္တဲ့ အေမႀကီးနဲ႕ပဲ အိမ္မွာက်န္ခဲ့ၾကတာ၊ ကေလးဆိုေတာ့ ပ်င္းတာေပါ့ တခါတခါ အေဖတို႕အေမတို႕ကို တမ္းတၿပီး ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ဖက္ဖက္ငိုၾကတယ္။ တစ္ရက္တုန္းကဆိုရင္ အစ္ကို နဲ႕အစ္မကို လြမ္းလို႕ဆိုၿပီး က်မတို႕ညီအမႏွစ္ေယာက္ ေတာက္ေတာက္ ေတာက္ေတာက္နဲ႕ ယာထဲကိုလိုက္သြားၾက တာ၊ မ်က္စိေတြလည္ၿပီး ေတာ္ေတာ္နဲ႕မေရာက္ဘူး။ ငိုယိုၿပီး ဘယ္ကိုဆက္သြားရမွန္းမသိတဲ့အခ်ိန္ ကေလးငိုသံၾကား လို႕ဆိုၿပီး ေဆးပင္ေတြၾကားထဲက အစ္ကိုက ေခါင္းေထာင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ဘြားကနဲသြားေတြ႕တယ္။
“အစ္ကို…”
“ဟယ္… ”
အစ္ကို အံ့ၾသေနတယ္၊ ဒီေလာက္အေဝးႀကီးကို ဒီကေလးေတြ ဘယ္လိုလာၾကသလဲေပါ့။ က်မတို႕ ႏွစ္ေယာက္လည္း အစ္ကိုု႕ဆီကို ေျပးၿပီးဖက္ၾကတယ္။ အဲ့ဒီ အခ်ိန္မွာ ဦးေမာင္က ဒုတ္တစ္ေခ်ာင္း ယူလာၿပီး က်မ တိုု႕ကိုရိုုက္တယ္။
“ဒီကေလးေတြ ဘာလာရႈပ္တာလဲ ဒီမွာ”
ျဖန္း… ျဖန္း… ျဖန္း..
“ဟာ… ဦးေမာင္ ခင္ဗ်ားဘယ္လို လုုပ္လိုက္တာလဲ၊ ဒါ ကေလးေတြေလ၊ က်ဳပ္ညီမေတြကို ခင္ဗ်ားလက္ဖ်ား နဲ႕ေတာင္မထိနဲ႕၊ ဆုုံးမစရာရွိရင္ က်ဳပ္ဆုုံးမမယ္”
အစ္ကိုေဒါသျဖစ္ၿပီး ဦးေမာင္ကို မေျပာစဘူး ျပန္ေျပာေနတယ္။ ဆူဆူညံညံ အသံေတြၾကားမွ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရွိတဲ့အစ္မလည္း ေျပးလာခဲ့တယ္။ က်မတို႕ႏွစ္ေယာက္ ေၾကာက္လြန္းလို႕ တုုန္ေနတယ္။ အစ္မက ဖက္ထားၿပီး ဦးေမာင္ကို တတြတ္တြတ္ ျပန္ပက္တယ္။
“ဘာလဲ မင္းတို႕က ခြါရာခ်င္းတူလို႕ ျပန္လွန္ခ်င္ၾကတာလား၊ ငါေမြးတဲ့ေမ်ာက္က ငါ့ျပန္ေျခာက္လိုု႕ ဟင္း၊ ငေမႊးတဲ့ကြ တစ္ေမႊးတည္းရွိတယ္…#… @…”
ဦးေမာင္ ေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုၿပီး ႏြားေတြကို ဓါးနဲ႕လိုက္ခုတ္တယ္၊ လွည္းကိုလည္း ခုုတ္တယ္၊ တဲကိုုလည္း မီးရႈိ႕တယ္။ အစ္မက က်မတို႕ကို အိမ္ျပန္ပို႕တယ္။
— —
စီးပြားေရးေတြ ေကာင္းလာၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း ဦးေမာင္ စိတ္ေတြေတာ္ေတာ္ၾကမ္းလာတယ္။ အရက္ေတြ ေသာက္လာတယ္၊ အေပါင္းအသင္းေတြ မ်ားလာတယ္။ ၿမဳိ႕ကလာတဲ့ ေဆးပြဲစားေတြက ဦးေမာင္ဆီက ေဆးေတြရဘို႕ ႏိုင္ငံျခားအရက္ေတြယူယူလာၿပီး လာဒ္ထိုးတယ္။ အေပါင္းအသင္းေတြက ဦးေမာင္ကို ေျမွာက္ေျပာၿပီး အရက္ညာ ေသာက္တယ္။ အေျမွာက္ႀကဳိက္သူဆိုေတာ့ ႀကဳိက္သေလာက္ေသာက္ေပါ့၊ ကုုန္ရင္ ၿမဳိ႕ကိုတက္ဝယ္တယ္။ ၾကာေတာ့ အရက္သမားႀကီး လုုံးလုုံးျဖစ္လာတယ္။ အလုပ္ကို စိတ္မဝင္စားေတာ့ဘူး၊ အစ္ကိုတို႕ အစ္မတို႕နဲ႕ပဲ ပစ္ထားၿပီး မိုးလင္းက မိုးခ်ဳပ္ အိမ္မွာအရက္ဝိုင္းေထာင္တယ္။ အျမည္းအတြက္ က်မကို ဟိုုဟာေၾကာ္ခိုင္း ဒါေၾကာ္ခိုုင္းေပါ့။ ေမြးထားတဲ့ ၾကက္ေတြလည္း ကုုန္ၿပီ။
တခုခုု အလိုမက်ရင္ ပြဲၾကမ္းတယ္၊ တစ္အိမ္လုံး ဘယ္သူမွ မေနရဲၾကဘူး။ အရက္ဝိုင္းမွာ သူ႕ကိုေက်ာတဲ့ စကားလုံး ပါလာလို႕ကေတာ့ မလြယ္ေတာ့ဘူး၊ ေဟ့ သတၱိရွိရင္ ႏြားေတြကို ဓားနဲ႕ယွဥ္ခုုတ္မယ္၊ ေဆးဂိုုေဒါင္ မီးနဲ႕ယွဥ္ ရႈိ႕မယ္ ဆိုၿပီးစိန္ေခၚေတာ့တာ။ အဲလို ယွဥ္မယ့္သူမရွိရင္ အနီးနားရွိတဲ့ ကက္ဆက္တို႕ ေရဒီယိုုတို႕ကိုု ဆြဲၿပီး ကိုင္ေပါက္ပစ္တာ။ ကိုယ့္ေက်းဇူးရွင္ မိခင္ႀကီးကိုု အရင္ကလိုျပဳစုဘို႕ ေနေနသာသာ တစ္ရက္မွာ အိမ္ေရွ႕ဆင့္ေပၚက တြန္းခ်လိုက္လို႕ ခါးနာသြားတာ မေပ်ာက္ေတာ့ဘူး။ အေမႀကီးလည္း သနားပါတယ္ ေန႕တိုင္းငိုေနရတယ္။ အစ္ကိုတို႕ အစ္မတို႕ကိုလည္း အၿမဲလိုလို ရန္ရွာေနေတာ့တယ္။
သည္းမခံႏိုင္ေတာ့တဲ့တေန႕မွာ အစ္မက ေယာက္်ားေနာက္လိုက္သြားတယ္။ က်မတို႕မွာ အားကိုးစရာ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္၊ ပိုၿပီးအားငယ္လာရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ၾကားတယ္ အစ္မနဲ႕သူ႕ေယာက္်ားက က်မတို႕ေနခဲ့တဲ့ ၿခံထဲမွာပဲ ေနၾကတယ္တဲ့။ အငယ္ဆုံးမေလးကိုလည္း ေခၚထားတယ္တဲ့။ က်မတို႕ကိုလည္း သူ႕ဆီ ပို႕လိုက္ဘို႕ အစ္ကို႕ကိုမွာတယ္တဲ့။ အစ္ကိုက မပို႕ဘူး၊ က်မတို႕ကို သူ႕မ်က္စိေအာက္မွာပဲ ရွိေနေစခ်င္တယ္တဲ့။ အစ္မဆီကိုလည္း သြားခ်င္တယ္၊ အစ္ကို႕ကိုလည္း မခြဲႏိုင္ဘူး၊ ဒီမွာေနရတာ မေပ်ာ္ဘူး။ အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာ ေအာ္ဟစ္ ေငါက္ငမ္း ခံေနရတာပဲ။
— —
တစ္ေန႕ ထမင္းဝိုင္းမွာ ငပိရည္နဲ႕တို႕စရာပဲ ရွိတာမို႕ က်မတို႕ကေလးေတြ စားမဝင္ဘူး၊ အဲဒါ ဆူးပုုတ္ရြက္ကို ပါးစပ္ထဲ ထည့္လိုက္ထုတ္လိုက္လုပ္ေနတဲ့က်မကို ဦးေမာင္က နားရင္းထရိုုက္တယ္၊ နားကိုအူသြားတာပဲ။ ညီမေလး လည္း လန္႕ၿပီးငိုသြားတယ္။ အဲဒီမွာ အစ္ကိုနဲ႕ ဦးေမာင္နဲ႕ အႀကီးအက်ယ္ ရန္ျဖစ္ေတာ့တာပဲ။
က်မ မငိုဘူး၊ အံႀကိတ္ထားတယ္။ ဦးေမာင္ကို ေၾကာက္တာကေန နာက်ည္း မုန္းတီးတဲ့စိတ္ေတြအျဖစ္ ေျပာင္းလာတယ္။ တစ္ခုခုနဲ႕ ျပန္လုပ္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚလာတယ္။ တကယ္ေတာ့ မေကာင္းတဲ့ စိတ္ေတြေပါ့။ ညီမေလးကေတာ့ ေၾကာက္လြန္းလို႕ ဦးေမာင္ကို မၾကည့္ရဲဘူး၊ က်မကိုပဲ အတင္းဖက္ထားတယ္။ ဦးေမာင္နဲ႕ အေတာ္ၾကာၾကာ ရန္ျဖစ္ၿပီး အစ္ကိုလာႏွစ္သိမ့္တယ္။
“သိပ္ နာသြားလား ညီမေလး”
အစ္ကို႕အသံၾကားမွ ပိုၿပီးဝမ္းနည္းလာတယ္။
“အစ္ကိုတို႕ ေမာင္ႏွမတေတြ ဒီမွာ ၾကာၾကာေနလို႕ မျဖစ္ဘူးညီမေလး၊ သီးသန္႕ခြဲၿပီး ေနၾကရေအာင္”
“ဟုတ္ကဲ့အစ္ကို တျခားမွာ သြားေနၾကမယ္၊ ဒီလူႀကီးကို မုန္းတယ္”
“အင္း… သြားေနတာေတာ့ဟုတ္တယ္၊ အစ္ကိုတစ္ေယာက္တည္း ဦးမေဆာင္တတ္ဘူး ညီမေလးရဲ႕၊ ဒီေတာ့ အစ္ကိုက ေရွ႕ပိုင္းမွာ အလုပ္ လုပ္ေနတုန္း ေနာက္ပိုင္းက ညီမေလးတို႕ကို ခ်က္ျပဳတ္ေကြ်းႏိုင္မယ့္ မိန္းမတစ္ေယာက္ ယူလိုက္မယ္ေလ…”
ေျပာၿပီး အစ္ကိုက က်မတို႕ကို အကဲခတ္တယ္။ ညီမေလးက မပီကလာ ပီကလာ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႕ ေမးရွာတယ္-
“အစ္ကို႕မိန္းမက ညာၿပီးေတာ့ ျပန္တိုင္ရင္ အစ္ကိုက အေနာ္တို႕ကို ရိုုက္မွာလား….”
“အို… ညီမေလးရယ္…..”
အစ္ကို ခံစားသြားရတယ္နဲ႕တူပါတယ္၊ ညီမေလးကို ဖက္ထားၿပီး ငိုေနတယ္။
—– —–
တစ္ေန႕ညေနမွာ ဦးေမာင္ အရက္ပုုလင္းဆြဲၿပီး အျပင္ကျပန္လာတယ္။ အရက္ဖိုမွာ ပုလင္းသြားဆြဲတာ။ အဆင့္က ၿမဳိ႕အရက္ကေန ေတာက ခ်က္အရက္အဆင့္ျဖစ္သြားၿပီ။ လုပ္ငန္းကို ပစ္ထားတဲ့အတြက္ စီးပြား ေရးအေျခအေနက တေန႕တျခား က်ဆင္းလာတယ္။ ေဆးပြဲစားေတြကလည္း သူ႕ေဆးေတြကို ေစ်းႏွိမ္တယ္။ ေနာက္ ဆုုံးရတဲ့ေစ်းနဲ႕ပဲ ေရာင္းရေတာ့ အမ်ားႀကီးရႈံးတယ္။ က်ဆင္းလာၿပီဆိုေတာ့ ဘယ္အေပါင္းအသင္းမွ သူ႕ဆီမလာေတာ့ ဘူး၊ ေသာက္မယ့္သူလည္းမလာ တိုက္မယ့္သူလည္းမလာ၊ ဒါေပမယ့္ မေသာက္ရ မေနႏိုင္ေတာ့ ရြာစပ္ကေတာထဲမွာ ရွိတဲ့ အရက္ဖိုမွာ သြားသြားေသာက္တယ္။
တစ္ေန႕မွာေပါ့ ညေနေမွာင္ရီပ်ဳိးစအခ်ိန္ ဒယီးဒယိုင္နဲ႕ ျပန္လာၿပီး ေအာ္ဟစ္ ေသာင္းက်န္းေတာ့တာပဲ။
“ဒီေကာင္မေလးေတြ ေန႕လည္ကတည္းက ပဲေတြေခြ်ခိုင္းထားတာ ခုထိမၿပီးေသးဘူးလား၊ က်န္တဲ့ဟာ ေတြက ဘယ္သြားေသေနၾကလဲ၊ ငါ… @… # အကုန္ မီးနဲ႕ရႈိ႕ပစ္မယ္၊ သြား မီးျခစ္သြားယူ”
က်မတို႕လည္း မနားတမ္းလုပ္ေနတာပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ကေလးဆိုေတာ့ သိပ္မတြင္ဘူးေပါ့။ အစ္ကိုကေတာ့ ေန မေကာင္းခ်င္သလိုျဖစ္ေနလို႕ဆိုၿပီး အိမ္ေပၚမွာလွဲေနတယ္၊ အစ္ကို႕မိန္းမကလည္း အစ္ကို႕ေဘး ကပ္အိပ္ေနတယ္၊ အဲဒါ ပဲေတြလာမေခြ်ကူလို႕ဆိုၿပီး ဦးေမာင္ေပါက္ကြဲတာ။
“ေဟ့ မီးျခစ္သြားယူလို႕ေျပာတာ မၾကားဘူးလား၊ ကဲဟာ…”
“ဘုုန္း…”
“အင့္! .. အား…”
“ဘုန္း” ဆိုေျခေထာက္နဲ႕ကန္သံ ၾကားတာနဲ႕ “ဝုန္း” ဆို အစ္ကို အိမ္ေပၚကေျပးဆင္းလာခဲ့တယ္။
“ဦးေမာင္ ခင္ဗ်ား ဒါေတာ့ အေတာ္လြန္လာၿပီဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားကို ကိုယ့္ဦးေလးမို႕လို႕ အေဖ့မ်က္ႏွာနဲ႕ ညွာေနတာ”
“ဘာကြ မင္းကမ်ား ငါ့ကို ဟင္း၊ ငါေကြ်းေမြးလာလို႕ လူျဖစ္တဲ့ေကာင္က၊ ေဟ့… မေနခ်င္တဲ့ေကာင္ေတြ ထြက္သြား၊ ငါ့အိမ္မွာ တစ္ေယာက္မွ မေနၾကနဲ႕”
“သြားမယ္… သြားမယ္ လုံးဝမေနဘူး၊ လာ ငါ့ညီမေတြ အထုပ္အပိုးေတြ ျပင္ၾက”
အစ္ကိုနဲ႕ ဦးေမာင္ စကားမ်ားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်မတို႕ညီအမႏွစ္ေယာက္ ၿခံေနာက္ေဖးေပါက္ကေန တိတ္ တိတ္ေလး ထြက္ေျပးခဲ့ၾကတယ္။ ယာခင္းေတြထဲ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ လုံးဝ မိုးခ်ဳပ္သြားၿပီ။ စိတ္ကေဆာင္ေနလို႕လား မသိ ေျမြေတြ ကင္းေတြလည္း မေၾကာက္၊ သရဲတေစၦေတြ လည္း မေၾကာက္ေတာ့ဘူး။ လက္တစ္ဖက္က ညီမေလးကို ဆြဲ က်န္တစ္ဖက္က ယူလာတဲ့ဓါးတစ္ေခ်ာင္းကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ၿပီး ကိုင္းေဆးပင္ေတြၾကားထဲ တိုးေဝွ႕လာခဲ့ တယ္။ ေအာက္က ေျမႀကီးခဲေတြကို နင္းမိၿပီး ညီမေလး ခဏခဏ လဲက်တယ္။
အဲဒါနဲ႕ ေဆးပင္ေတြၾကားထဲမွာပဲ ခဏနားလိုုက္ၾကတယ္။ အေတာ္ၾကာေတာ့ လေရာင္က လင္းလာတယ္။ ညီမေလးက အီအီးပါခ်င္တယ္ ဆိုလို႕ ေဆးပင္ေတြကိုေက်ာ္ၿပီး ေခါင္းေထာင္ၾကည့္ရေသးတယ္၊ ေနာက္က လိုက္လာ တဲ့သူေတြရွိ မရွိေပါ့။ အႏၱရာယ္ကင္းၿပီဆိုမွ ညီမေလးကို ကန္သင္းရိုုးဘက္ေခၚသြားၿပီး အီအီးတည္ရတယ္။
“ေအးခိုင္ေရ… ညီမေလး… မယ္ခ်ဳံ…ေရ…”
“ဟင္ အစ္ကိုတို႕ လိုက္လာၾကၿပီ”
ညီမေလးကို အီအီးသုုတ္ေပးၿပီး ေဆးပင္ေတြၾကားထဲ ေျပးဝင္ၾကတယ္။ အစ္ကိုတို႕ တေၾကာ္ေၾကာ္ေခၚရင္း ဓာတ္မီးေတြနဲ႕ ဟိုထိုးဒီထိုး လိုက္ရွာၾကတယ္။ မိၿပီးျပန္လိုက္သြားရမွာစိုးလို႕ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ေဆးပင္ေတြၾကား ထဲမွာ ဝပ္ၿပီးပုန္းေနရတယ္။ အစ္ကိုကေတာ့ ေခၚလည္းေခၚ ငိုလည္းငိုေပါ့။
ဓာတ္မီးေရာင္ေတြ ေပ်ာက္သြားၿပီဆိုမွပဲ ဟင္း ခ်ႏိုင္ေတာ့တယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ညဥ္႕အေတာ္နက္လာၿပီ။ ေဆးခင္းေတြျဖတ္လိုက္၊ ပဲခင္းေတြေက်ာ္လိုက္၊ ေျပာင္းခင္းထဲဝင္လိုက္နဲ႕ အေတာ္ေလးေတာ့ ခရီးေပါက္လာခဲ့ၿပီ။ ၾကာ ေတာ့ ညီမေလး သိပ္မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒါနဲ႕ ေဆးပင္ေတြၾကားထဲမွာ ညီမေလးကိုေပါင္ေပၚတင္ၿပီး သိပ္ခဲ့ရ ေသးတယ္။ သိပ္ပင္ပမ္းသြားလို႕နဲ႕တူပါတယ္ ညီမေလး ခ်က္ခ်င္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။
“တုံ… တုံ… တုံ…”
ေဟာ ရြာဦးေက်ာင္းက အုံးေမာင္းေခါက္သံၾကားတယ္၊ မိုးလင္းခါနီးၿပီေပါ့။ အဲဒါနဲ႕ ညီမေလးကို ႏႈိးၿပီးဆက္ သြားတယ္။ မိုးမလင္းခင္ အစ္မဆီေရာက္မွျဖစ္မယ္ေလ။ ေရေက်ာ္ရြာ လြန္လာေတာ့ လေရာင္မႈန္ပ်ပ်ေအာက္မွာ လူ သြားလမ္းကိုေတြ႕ရတယ္။ လမ္းကေလးက ေခ်ာင္းကမ္းပါးေဘးအတိုင္း ေကြ႕လိုုက္ေကာက္လိုက္နဲ႕ တစ္ေနရာ အေရာက္မွာ လမ္းကေလးက ကမ္းပါးၿပဳိတဲ့အထဲ ပါသြားလို႕လမ္းေပ်ာက္သြားျပန္တယ္။ အဲဒါနဲ႕ ညီမေလးကို ကုန္းပိုး ၿပီး ကိုင္းေတာေတြထဲက ျဖတ္ထြက္ရတယ္။ ဖိနပ္မပါလို႕ ဆူးေတြေတာ့စူးတာေပါ့ ဒါေပမယ့္ ဆူးစူးတိုင္းဆြဲျဖဳတ္ၿပီး ဆက္သြားတာပဲ။ က်မ မငိုဘူး၊ က်မငိုရင္ ညီမေလး လိုက္ငိုလိမ့္မယ္။
“ေဟ့ ရပ္လိုက္”
အသံနဲ႕အတူ ကင္းတဲထဲကေန ဓာတ္မီးလွမ္းထိုးတယ္။
“ဟာ… ကေလးေတြပါလား၊ နင္တို႕ဘယ္သူေတြလဲ၊ ဘယ္သြားမလို႕လဲ”
“က်မတို႕ ေခါင္ရမ္းကလာတာ၊ ထန္းတပင္က အစ္မဆီသြားမလို႕”
“မိုးလင္းမွ သြားၾကတာမဟုတ္ဘူး ဒီကေလးေတြ၊ နင္တို႕လူႀကီး မပါဘူးလား”
“မပါဘူး”
“သြား သြား ဒီလမ္းအတိုင္းသြား၊ ကမ္းပါးေဘးက မသြားနဲ႕ ေခ်ာင္းထဲျပဳတ္က်ဦးမယ္”
ဟူး… ေတာ္ပါေသးရဲ႕၊ ဖမ္းထားမယ္ထင္တာ။ ကင္းသမားႀကီးညႊန္တဲ့ လမ္းအတိုင္းေလွ်ာက္လာလိုက္တာ ၾကာေတာ့ ဆိပ္ႀကီးရြာဦးလမ္းေပၚကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အေရးထဲ အိမ္ေတြၾကားကလမ္းထဲကိုေရာက္ေတာ့ ေဟာင္ လိုက္တဲ့ ေခြးေတြဆိုတာ ဆူညံေနတာပဲ။ ညီမေလးကေတာ့ ေၾကာက္လို႕အတင္းဖက္ထားတယ္။ တခ်ဳိ႕အိမ္ေတြ မီးေလးမိွတ္တုတ္မွိတ္တုတ္နဲ႕ ဆြမ္းထခ်က္ေနၾကၿပီ။ တခ်ဳိ႕က ေတာတက္ဘို႕ လွည္းေကာက္ေနၾကၿပီ။ ေရာက္ခါနီးၿပီ မို႕ က်မပိုအားရွိလာတယ္။ အာေတြေျခာက္ၿပီး ေရေတြငတ္လာတယ္၊ ဗိုက္ေတြလည္း ဆာလာတယ္။ အစ္မအိမ္ ေရာက္မွ တဝႀကီး စားၾကမယ္ဆိုၿပီး ညီမေလးကို ႏွစ္သိမ့္လာရတယ္။ ေဟာ ေရာက္ပါၿပီ-
“အစ္မ… အစ္မ ေရ…”
ျပန္ထူးသံမၾကားရဘူး၊ မႏိုးေသးဘူးထင္လို႕ (တဲသာသာ) အိမ္ေလးထဲ ဝင္လာၿပီးၾကည့္ေတာ့လည္း တစ္ေယာက္မွကို မေတြ႕ရ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မဲ့ပါၿပီ။ အဲဒီက်မွ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ဝမ္းနည္းပက္လက္ ရႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုၾကေတာ့တာပဲ။ ကေလးေတြ ငိုသံၾကားလို႕ဆိုၿပီး တဖက္အိမ္က ႀကီးႀကီးေဒၚက်င္လႈိင္ မီးခြက္ထြန္းၿပီး ေရာက္လာ တယ္။
“အယ္… ကေလးေတြ၊ နင္တို႕ခုုမွ ေရာက္လာၾကတာလား။ ညက နင္တို႕အစ္ကိုေရာက္လာတယ္၊ ကေလး ေတြေပ်ာက္လို႕ဆိုၿပီး နင့္အမေရာ သူ႕ေယာက္်ားပါ နင္တို႕ကိုလိုက္ရွာဘို႕ ေခါင္ရမ္းကို လိုက္သြားၾကတယ္၊ ဒုကၡပါပဲ”
— —
အဲဒါေၾကာင့္ ဒီအေၾကာင္းေတြ ျပန္မေတြးခ်င္ဘူးလို႕ေျပာတာ။ ရင္ေမာရလြန္းလို႕။ ဦးေမာင္လား၊ အင္း…သူက ေတာ့ ဇာတ္သိမ္းမလွပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္း အရက္ရဲ႕ေက်းကြ်န္ႀကီး လုံးလုံးျဖစ္ၿပီး အရူးတေယာက္လို ဟိုအိမ္ဝင္ ဒီအိမ္ထြက္ အရက္လိုက္ေတာင္းေသာက္ရတဲ့ဘဝ၊
ဟိုလမ္းမွာလဲ ဒီလမ္းမွာလဲ၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ရြာထဲကလွည္းလမ္း ေၾကာင္းေပၚမွာ တစ္ညလုုံးအေအးမိၿပီး သူ႕ဘဝနိဂုံးခ်ဳပ္သြားရရွာတယ္၊ ဒါ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ပါ။
ခုလိုျဖစ္သြားေတာ့လဲ သနားမိပါတယ္၊ ကိုယ့္ဦးေလးမွတ္လား။ ေကာင္းစဥ္တုန္းက အရမ္းေကာင္းခဲ့တာပဲေလ အင္း… က်မ ဉာဏ္မီသ ေလာက္ စဥ္းစားမိတာက လူေတြဟာ ဆင္းရဲဒဏ္ ခံႏိုင္ၾကေပမယ့္ ခ်မ္းသာတဲ့ဒဏ္ကို မခံႏိုင္ ၾကဘူး…လို႕၊ ဒီအထဲ အရက္ကပါ… …။
ေမာင္စံ (ေတာင္ငူ)
ဇန္န၀ါရီ ၂၃၊ ၂၀၁၄
ညီမငယ္မ်ားကိုယ္စား ခံစားေရးဖြဲ႕သည္။
- See more at: http://moemaka.com/archives/35353#sthash.qBERUlw1.dpuf
လေရာင္ဆမ္းေသာ ခေရာင္းလမ္း
ေမာင္စံ (ေတာင္ငူ) / ဇန္န၀ါရီ ၂၅၊ ၂၀၁၄
ဘဝက ခါးသီးလြန္းလို႕ ျပန္ကိုမေတြးခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ေတြးမိတိုင္း မခ်ိေအာင္ခံစားရတယ္၊ တကယ္ပါ…။
အေဖနဲ႕အေမ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ဆိုသလို က်မတို႕ကို ေက်ာခိုင္းသြားေတာ့ က်မအသက္က ဘာရွိဦးမွာလဲ၊ (၈) ႏွစ္ေပါ့၊ ညီမေလး မယ္ခ်ဳံက (၅) ႏွစ္၊ အငယ္ဆုံးမေလးဆို အေဖ အေမကိုေတာင္ ပီပီသသ မေခၚလိုက္ရရွာဘူး။ က်မအထက္မွာ အစ္မ နဲ႕ အစ္ကိုရွိေသးတယ္ဆိုေပမယ့္ သူတိုု႕လည္း အားကိုးရာမဲ့သြားၿပီဆိုေတာ့ မလုပ္တတ္ မကိုင္ တတ္ တေန႕တေန႕ မ်က္ရည္နဲ႕မ်က္ခြက္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကေလးေတြ ပိုအားငယ္သြားမွာစိုးလို႕ က်မတို႕မသိေအာင္ တိတ္တိတ္ေလးပဲ ႀကိတ္ငိုၾကရွာတယ္။
အစ္ကိုငယ္ကေတာ့ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ကိုရင္ဝတ္ၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေရာက္ေနတာမို႕ အဆင္ေျပ ေနမွာေပါ့၊ ရွိတဲ့အစ္မနဲ႕ အစ္ကိုကပဲ ျဖစ္သလိုရွာႀကံၿပီး က်မတို႕ကိုလုပ္ေကၽြးလာၾကတယ္။ သူမ်ားဆီမွာ အစ္မက ေကာက္စိုုက္၊ အစ္ကိုက သူရင္းငွား၊ ႀကဳိယူထားတဲ့ စပါးေလးေတြကုန္ေတာ့ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႕ ဟိုကေခ်း ဒီကငွား၊ ေခ်းငွားတာေတြ ျပန္မဆပ္ႏိုင္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ဘယ္သူမွ မေပးေတာ့ဘူးေပါ့၊ တခ်ဳိ႕ဆို ဆဲဆိုေတာင္ လႊတ္လိုက္ ၾကေသးတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ဘယ္လိုမွမျဖစ္ေတာ့တာမို႕ အေဝးမွာေနတဲ့ အေဖ့ညီကိုပဲ ေတာင္းပန္ၿပီး လာေခၚခိုင္းရတယ္။ အေဖ့ညီက လူပ်ဳိႀကီး၊ အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ အေမအိုႀကီးကို ျပဳစုလုပ္ေကြ်းေနတာ။ တျခားသူစိမ္းမရွိတာမို႕ က်မတို႕ကို ေခၚထားဘို႕ အဆင္ေျပတယ္ေလ။ ဦးေလးနာမည္က ကိုေမႊး…တဲ့၊ မိန္းမ မယူဘဲ မိခင္ကိုလုပ္ေကြ်းေနတဲ့အတြက္ သူ႕ဂုုဏ္သတင္း က တစ္ရပ္လုံး တစ္ရြာလုံးမွာ
ကိုေမႊး ကိုေမႊး နဲ႕ တေမႊးတည္း ေမႊးေနတာ။
သားအမိ ႏွစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့ မခ်မ္းသာေပမယ့္ မဆင္းရဲဘူးေပါ့၊ ေခ်ာင္းေရက်သြားလို႕ ကြ်န္းေလးေပၚ ၿပီဆိုုရင္ ရသေလာက္အကြက္ေလးမွာ ေဆးရြက္ႀကီးစိုက္တယ္၊ တျခား ေဂၚဖီတို႕ ခရမ္းခ်ဥ္တို႕ မုန္လာတိုု႕လည္း စိုုက္ တယ္ဆိုေတာ့ ဖူဖူလုံလုံ ေလာက္ေလာက္ငွငွ ရွိတယ္ေပါ့။
က်မတို႕က ဦးေလးကို “ဦးေမာင္” လို႕ပဲေခၚတာ ႏႈတ္က်ဳိးေနၿပီ။ ဦးေမာင္က အေမႀကီးကို သိပ္ဂရုုစိုက္တယ္၊ စားဘို႕ ေသာက္ဘို႕ ေရခ်ဳိးဘို႕တင္မက အကၤ်ီအဝတ္အစား ထမီကအစ ေလွ်ာ္ဖြတ္ေပးတယ္၊ ႏွိပ္နယ္ေပးတယ္၊ ည အိပ္ယာဝင္ရင္လည္း ကန္ေတာ့ၿပီးမွအိပ္တယ္။ အဲဒီေလာက္ထိ လိမၼာတာဆိုေတာ့ သူ႕သတင္း
ဘယ္မေက်ာ္ဘဲ ရွိပါ့ မလဲ။
တေန႕ေတာ့ ဦးေမာင္က က်မတို႕ကို လာေခၚတယ္၊ သူနဲ႕အတူေနၿပီး လုပ္ကိုင္စားၾက…တဲ့၊ လာမယ္ဆိုရင္ ေတာ့ သူ႕ဆီမွာ ေဆးဂိုေဒါင္လုပ္ဘုိ႕ က်မတို႕အိမ္ကို ဖ်က္ယူသြားရလိမ့္မယ္တဲ့။ အစ္ကိုနဲ႕ အစ္မကလည္း အေဖတိုု႕ အေမတို႕ကို အမွတ္တရၾကည့္စရာဆိုလို႕ အေဖေဆာက္ခဲ့တဲ့ ဒီအိမ္ေလးပဲရွိတာမို႕ ႏွေမ်ာၾကေပမယ့္ တျခားေရြးခ်ယ္ စရာလည္း မရွိေတာ့ဘူးေလ။ ဒီလိုနဲ႕ က်မတို႕ေမာင္ႏွမေတြ ဦးေမာင္ ရဲ႕ ေခါင္ရမ္းရြာမွာလိုက္ေနၾကတယ္။ အငယ္ ဆုံးမေလးကိုေတာ့ အေမရဲ႕ေဒၚေလးက ေမြးစားမယ္ဆိုၿပီး ေတာင္ငူကိုေခၚသြားတယ္။
— —
ဆိုၾကပါေတာ့ က်မတို႕ေရာက္ၿပီး တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာပဲ ဦးေမာင္ရဲ႕စီးပြားေရးဟာ သိသိသာသာႀကီး တခ်ိန္ထိုး ထိုုးတက္လာခဲ့တယ္။ လုပ္အားပိုရလာလို႕ျဖစ္မွာေပါ့၊ အစ္ကိုနဲ႕အစ္မက အရြယ္ေကာင္းေတြဆိုေတာ့ အလုပ္ေကာင္း ေကာင္းလုပ္ႏိုင္ၾကတယ္ေလ။ မနက္မိုးမလင္းခင္ကတည္းက ယာထဲဆင္းသြားၾကတာ ညေနေမွာင္ရီသန္းမွခ်ည့္ပဲ ျပန္ လာၾကရတယ္။ အစ္ကိုတို႕ အစ္မတို႕ျပန္လာၿပီဆိုရင္ က်မတို႕ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ဝမ္းသာအားရ ေအာ္ဟစ္ၿပီး ေျပးႀကဳိၾကတာ ညေနတိုင္းပဲ။ ဟိုအရင္ကေတာ့ အေဖတို႕ အေမတို႕ကို အဲဒီလိုႀကဳိေနက်ေပါ့၊ ခုုေတာ့ အစ္ကိုနဲ႕ အစ္မ ကိုပဲ အေဖနဲ႕အေမလို တြယ္တာေနၾကရတာေလ။
ေန႕လည္ေန႕ခင္းပိုင္းဆိုရင္ မ်က္စိမျမင္တဲ့ အေမႀကီးနဲ႕ပဲ အိမ္မွာက်န္ခဲ့ၾကတာ၊ ကေလးဆိုေတာ့ ပ်င္းတာေပါ့ တခါတခါ အေဖတို႕အေမတို႕ကို တမ္းတၿပီး ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ဖက္ဖက္ငိုၾကတယ္။ တစ္ရက္တုန္းကဆိုရင္ အစ္ကို နဲ႕အစ္မကို လြမ္းလို႕ဆိုၿပီး က်မတို႕ညီအမႏွစ္ေယာက္ ေတာက္ေတာက္ ေတာက္ေတာက္နဲ႕ ယာထဲကိုလိုက္သြားၾက တာ၊ မ်က္စိေတြလည္ၿပီး ေတာ္ေတာ္နဲ႕မေရာက္ဘူး။ ငိုယိုၿပီး ဘယ္ကိုဆက္သြားရမွန္းမသိတဲ့အခ်ိန္ ကေလးငိုသံၾကား လို႕ဆိုၿပီး ေဆးပင္ေတြၾကားထဲက အစ္ကိုက ေခါင္းေထာင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ဘြားကနဲသြားေတြ႕တယ္။
“အစ္ကို…”
“ဟယ္… ”
အစ္ကို အံ့ၾသေနတယ္၊ ဒီေလာက္အေဝးႀကီးကို ဒီကေလးေတြ ဘယ္လိုလာၾကသလဲေပါ့။ က်မတို႕ ႏွစ္ေယာက္လည္း အစ္ကိုု႕ဆီကို ေျပးၿပီးဖက္ၾကတယ္။ အဲ့ဒီ အခ်ိန္မွာ ဦးေမာင္က ဒုတ္တစ္ေခ်ာင္း ယူလာၿပီး က်မ တိုု႕ကိုရိုုက္တယ္။
“ဒီကေလးေတြ ဘာလာရႈပ္တာလဲ ဒီမွာ”
ျဖန္း… ျဖန္း… ျဖန္း..
“ဟာ… ဦးေမာင္ ခင္ဗ်ားဘယ္လို လုုပ္လိုက္တာလဲ၊ ဒါ ကေလးေတြေလ၊ က်ဳပ္ညီမေတြကို ခင္ဗ်ားလက္ဖ်ား နဲ႕ေတာင္မထိနဲ႕၊ ဆုုံးမစရာရွိရင္ က်ဳပ္ဆုုံးမမယ္”
အစ္ကိုေဒါသျဖစ္ၿပီး ဦးေမာင္ကို မေျပာစဘူး ျပန္ေျပာေနတယ္။ ဆူဆူညံညံ အသံေတြၾကားမွ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရွိတဲ့အစ္မလည္း ေျပးလာခဲ့တယ္။ က်မတို႕ႏွစ္ေယာက္ ေၾကာက္လြန္းလို႕ တုုန္ေနတယ္။ အစ္မက ဖက္ထားၿပီး ဦးေမာင္ကို တတြတ္တြတ္ ျပန္ပက္တယ္။
“ဘာလဲ မင္းတို႕က ခြါရာခ်င္းတူလို႕ ျပန္လွန္ခ်င္ၾကတာလား၊ ငါေမြးတဲ့ေမ်ာက္က ငါ့ျပန္ေျခာက္လိုု႕ ဟင္း၊ ငေမႊးတဲ့ကြ တစ္ေမႊးတည္းရွိတယ္…#… @…”
ဦးေမာင္ ေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုၿပီး ႏြားေတြကို ဓါးနဲ႕လိုက္ခုတ္တယ္၊ လွည္းကိုလည္း ခုုတ္တယ္၊ တဲကိုုလည္း မီးရႈိ႕တယ္။ အစ္မက က်မတို႕ကို အိမ္ျပန္ပို႕တယ္။
— —
စီးပြားေရးေတြ ေကာင္းလာၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း ဦးေမာင္ စိတ္ေတြေတာ္ေတာ္ၾကမ္းလာတယ္။ အရက္ေတြ ေသာက္လာတယ္၊ အေပါင္းအသင္းေတြ မ်ားလာတယ္။ ၿမဳိ႕ကလာတဲ့ ေဆးပြဲစားေတြက ဦးေမာင္ဆီက ေဆးေတြရဘို႕ ႏိုင္ငံျခားအရက္ေတြယူယူလာၿပီး လာဒ္ထိုးတယ္။ အေပါင္းအသင္းေတြက ဦးေမာင္ကို ေျမွာက္ေျပာၿပီး အရက္ညာ ေသာက္တယ္။ အေျမွာက္ႀကဳိက္သူဆိုေတာ့ ႀကဳိက္သေလာက္ေသာက္ေပါ့၊ ကုုန္ရင္ ၿမဳိ႕ကိုတက္ဝယ္တယ္။ ၾကာေတာ့ အရက္သမားႀကီး လုုံးလုုံးျဖစ္လာတယ္။ အလုပ္ကို စိတ္မဝင္စားေတာ့ဘူး၊ အစ္ကိုတို႕ အစ္မတို႕နဲ႕ပဲ ပစ္ထားၿပီး မိုးလင္းက မိုးခ်ဳပ္ အိမ္မွာအရက္ဝိုင္းေထာင္တယ္။ အျမည္းအတြက္ က်မကို ဟိုုဟာေၾကာ္ခိုင္း ဒါေၾကာ္ခိုုင္းေပါ့။ ေမြးထားတဲ့ ၾကက္ေတြလည္း ကုုန္ၿပီ။
တခုခုု အလိုမက်ရင္ ပြဲၾကမ္းတယ္၊ တစ္အိမ္လုံး ဘယ္သူမွ မေနရဲၾကဘူး။ အရက္ဝိုင္းမွာ သူ႕ကိုေက်ာတဲ့ စကားလုံး ပါလာလို႕ကေတာ့ မလြယ္ေတာ့ဘူး၊ ေဟ့ သတၱိရွိရင္ ႏြားေတြကို ဓားနဲ႕ယွဥ္ခုုတ္မယ္၊ ေဆးဂိုုေဒါင္ မီးနဲ႕ယွဥ္ ရႈိ႕မယ္ ဆိုၿပီးစိန္ေခၚေတာ့တာ။ အဲလို ယွဥ္မယ့္သူမရွိရင္ အနီးနားရွိတဲ့ ကက္ဆက္တို႕ ေရဒီယိုုတို႕ကိုု ဆြဲၿပီး ကိုင္ေပါက္ပစ္တာ။ ကိုယ့္ေက်းဇူးရွင္ မိခင္ႀကီးကိုု အရင္ကလိုျပဳစုဘို႕ ေနေနသာသာ တစ္ရက္မွာ အိမ္ေရွ႕ဆင့္ေပၚက တြန္းခ်လိုက္လို႕ ခါးနာသြားတာ မေပ်ာက္ေတာ့ဘူး။ အေမႀကီးလည္း သနားပါတယ္ ေန႕တိုင္းငိုေနရတယ္။ အစ္ကိုတို႕ အစ္မတို႕ကိုလည္း အၿမဲလိုလို ရန္ရွာေနေတာ့တယ္။
သည္းမခံႏိုင္ေတာ့တဲ့တေန႕မွာ အစ္မက ေယာက္်ားေနာက္လိုက္သြားတယ္။ က်မတို႕မွာ အားကိုးစရာ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္၊ ပိုၿပီးအားငယ္လာရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ၾကားတယ္ အစ္မနဲ႕သူ႕ေယာက္်ားက က်မတို႕ေနခဲ့တဲ့ ၿခံထဲမွာပဲ ေနၾကတယ္တဲ့။ အငယ္ဆုံးမေလးကိုလည္း ေခၚထားတယ္တဲ့။ က်မတို႕ကိုလည္း သူ႕ဆီ ပို႕လိုက္ဘို႕ အစ္ကို႕ကိုမွာတယ္တဲ့။ အစ္ကိုက မပို႕ဘူး၊ က်မတို႕ကို သူ႕မ်က္စိေအာက္မွာပဲ ရွိေနေစခ်င္တယ္တဲ့။ အစ္မဆီကိုလည္း သြားခ်င္တယ္၊ အစ္ကို႕ကိုလည္း မခြဲႏိုင္ဘူး၊ ဒီမွာေနရတာ မေပ်ာ္ဘူး။ အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာ ေအာ္ဟစ္ ေငါက္ငမ္း ခံေနရတာပဲ။
— —
တစ္ေန႕ ထမင္းဝိုင္းမွာ ငပိရည္နဲ႕တို႕စရာပဲ ရွိတာမို႕ က်မတို႕ကေလးေတြ စားမဝင္ဘူး၊ အဲဒါ ဆူးပုုတ္ရြက္ကို ပါးစပ္ထဲ ထည့္လိုက္ထုတ္လိုက္လုပ္ေနတဲ့က်မကို ဦးေမာင္က နားရင္းထရိုုက္တယ္၊ နားကိုအူသြားတာပဲ။ ညီမေလး လည္း လန္႕ၿပီးငိုသြားတယ္။ အဲဒီမွာ အစ္ကိုနဲ႕ ဦးေမာင္နဲ႕ အႀကီးအက်ယ္ ရန္ျဖစ္ေတာ့တာပဲ။
က်မ မငိုဘူး၊ အံႀကိတ္ထားတယ္။ ဦးေမာင္ကို ေၾကာက္တာကေန နာက်ည္း မုန္းတီးတဲ့စိတ္ေတြအျဖစ္ ေျပာင္းလာတယ္။ တစ္ခုခုနဲ႕ ျပန္လုပ္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚလာတယ္။ တကယ္ေတာ့ မေကာင္းတဲ့ စိတ္ေတြေပါ့။ ညီမေလးကေတာ့ ေၾကာက္လြန္းလို႕ ဦးေမာင္ကို မၾကည့္ရဲဘူး၊ က်မကိုပဲ အတင္းဖက္ထားတယ္။ ဦးေမာင္နဲ႕ အေတာ္ၾကာၾကာ ရန္ျဖစ္ၿပီး အစ္ကိုလာႏွစ္သိမ့္တယ္။
“သိပ္ နာသြားလား ညီမေလး”
အစ္ကို႕အသံၾကားမွ ပိုၿပီးဝမ္းနည္းလာတယ္။
“အစ္ကိုတို႕ ေမာင္ႏွမတေတြ ဒီမွာ ၾကာၾကာေနလို႕ မျဖစ္ဘူးညီမေလး၊ သီးသန္႕ခြဲၿပီး ေနၾကရေအာင္”
“ဟုတ္ကဲ့အစ္ကို တျခားမွာ သြားေနၾကမယ္၊ ဒီလူႀကီးကို မုန္းတယ္”
“အင္း… သြားေနတာေတာ့ဟုတ္တယ္၊ အစ္ကိုတစ္ေယာက္တည္း ဦးမေဆာင္တတ္ဘူး ညီမေလးရဲ႕၊ ဒီေတာ့ အစ္ကိုက ေရွ႕ပိုင္းမွာ အလုပ္ လုပ္ေနတုန္း ေနာက္ပိုင္းက ညီမေလးတို႕ကို ခ်က္ျပဳတ္ေကြ်းႏိုင္မယ့္ မိန္းမတစ္ေယာက္ ယူလိုက္မယ္ေလ…”
ေျပာၿပီး အစ္ကိုက က်မတို႕ကို အကဲခတ္တယ္။ ညီမေလးက မပီကလာ ပီကလာ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႕ ေမးရွာတယ္-
“အစ္ကို႕မိန္းမက ညာၿပီးေတာ့ ျပန္တိုင္ရင္ အစ္ကိုက အေနာ္တို႕ကို ရိုုက္မွာလား….”
“အို… ညီမေလးရယ္…..”
အစ္ကို ခံစားသြားရတယ္နဲ႕တူပါတယ္၊ ညီမေလးကို ဖက္ထားၿပီး ငိုေနတယ္။
—– —–
တစ္ေန႕ညေနမွာ ဦးေမာင္ အရက္ပုုလင္းဆြဲၿပီး အျပင္ကျပန္လာတယ္။ အရက္ဖိုမွာ ပုလင္းသြားဆြဲတာ။ အဆင့္က ၿမဳိ႕အရက္ကေန ေတာက ခ်က္အရက္အဆင့္ျဖစ္သြားၿပီ။ လုပ္ငန္းကို ပစ္ထားတဲ့အတြက္ စီးပြား ေရးအေျခအေနက တေန႕တျခား က်ဆင္းလာတယ္။ ေဆးပြဲစားေတြကလည္း သူ႕ေဆးေတြကို ေစ်းႏွိမ္တယ္။ ေနာက္ ဆုုံးရတဲ့ေစ်းနဲ႕ပဲ ေရာင္းရေတာ့ အမ်ားႀကီးရႈံးတယ္။ က်ဆင္းလာၿပီဆိုေတာ့ ဘယ္အေပါင္းအသင္းမွ သူ႕ဆီမလာေတာ့ ဘူး၊ ေသာက္မယ့္သူလည္းမလာ တိုက္မယ့္သူလည္းမလာ၊ ဒါေပမယ့္ မေသာက္ရ မေနႏိုင္ေတာ့ ရြာစပ္ကေတာထဲမွာ ရွိတဲ့ အရက္ဖိုမွာ သြားသြားေသာက္တယ္။
တစ္ေန႕မွာေပါ့ ညေနေမွာင္ရီပ်ဳိးစအခ်ိန္ ဒယီးဒယိုင္နဲ႕ ျပန္လာၿပီး ေအာ္ဟစ္ ေသာင္းက်န္းေတာ့တာပဲ။
“ဒီေကာင္မေလးေတြ ေန႕လည္ကတည္းက ပဲေတြေခြ်ခိုင္းထားတာ ခုထိမၿပီးေသးဘူးလား၊ က်န္တဲ့ဟာ ေတြက ဘယ္သြားေသေနၾကလဲ၊ ငါ… @… # အကုန္ မီးနဲ႕ရႈိ႕ပစ္မယ္၊ သြား မီးျခစ္သြားယူ”
က်မတို႕လည္း မနားတမ္းလုပ္ေနတာပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ကေလးဆိုေတာ့ သိပ္မတြင္ဘူးေပါ့။ အစ္ကိုကေတာ့ ေန မေကာင္းခ်င္သလိုျဖစ္ေနလို႕ဆိုၿပီး အိမ္ေပၚမွာလွဲေနတယ္၊ အစ္ကို႕မိန္းမကလည္း အစ္ကို႕ေဘး ကပ္အိပ္ေနတယ္၊ အဲဒါ ပဲေတြလာမေခြ်ကူလို႕ဆိုၿပီး ဦးေမာင္ေပါက္ကြဲတာ။
“ေဟ့ မီးျခစ္သြားယူလို႕ေျပာတာ မၾကားဘူးလား၊ ကဲဟာ…”
“ဘုုန္း…”
“အင့္! .. အား…”
“ဘုန္း” ဆိုေျခေထာက္နဲ႕ကန္သံ ၾကားတာနဲ႕ “ဝုန္း” ဆို အစ္ကို အိမ္ေပၚကေျပးဆင္းလာခဲ့တယ္။
“ဦးေမာင္ ခင္ဗ်ား ဒါေတာ့ အေတာ္လြန္လာၿပီဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားကို ကိုယ့္ဦးေလးမို႕လို႕ အေဖ့မ်က္ႏွာနဲ႕ ညွာေနတာ”
“ဘာကြ မင္းကမ်ား ငါ့ကို ဟင္း၊ ငါေကြ်းေမြးလာလို႕ လူျဖစ္တဲ့ေကာင္က၊ ေဟ့… မေနခ်င္တဲ့ေကာင္ေတြ ထြက္သြား၊ ငါ့အိမ္မွာ တစ္ေယာက္မွ မေနၾကနဲ႕”
“သြားမယ္… သြားမယ္ လုံးဝမေနဘူး၊ လာ ငါ့ညီမေတြ အထုပ္အပိုးေတြ ျပင္ၾက”
အစ္ကိုနဲ႕ ဦးေမာင္ စကားမ်ားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်မတို႕ညီအမႏွစ္ေယာက္ ၿခံေနာက္ေဖးေပါက္ကေန တိတ္ တိတ္ေလး ထြက္ေျပးခဲ့ၾကတယ္။ ယာခင္းေတြထဲ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ လုံးဝ မိုးခ်ဳပ္သြားၿပီ။ စိတ္ကေဆာင္ေနလို႕လား မသိ ေျမြေတြ ကင္းေတြလည္း မေၾကာက္၊ သရဲတေစၦေတြ လည္း မေၾကာက္ေတာ့ဘူး။ လက္တစ္ဖက္က ညီမေလးကို ဆြဲ က်န္တစ္ဖက္က ယူလာတဲ့ဓါးတစ္ေခ်ာင္းကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ၿပီး ကိုင္းေဆးပင္ေတြၾကားထဲ တိုးေဝွ႕လာခဲ့ တယ္။ ေအာက္က ေျမႀကီးခဲေတြကို နင္းမိၿပီး ညီမေလး ခဏခဏ လဲက်တယ္။
အဲဒါနဲ႕ ေဆးပင္ေတြၾကားထဲမွာပဲ ခဏနားလိုုက္ၾကတယ္။ အေတာ္ၾကာေတာ့ လေရာင္က လင္းလာတယ္။ ညီမေလးက အီအီးပါခ်င္တယ္ ဆိုလို႕ ေဆးပင္ေတြကိုေက်ာ္ၿပီး ေခါင္းေထာင္ၾကည့္ရေသးတယ္၊ ေနာက္က လိုက္လာ တဲ့သူေတြရွိ မရွိေပါ့။ အႏၱရာယ္ကင္းၿပီဆိုမွ ညီမေလးကို ကန္သင္းရိုုးဘက္ေခၚသြားၿပီး အီအီးတည္ရတယ္။
“ေအးခိုင္ေရ… ညီမေလး… မယ္ခ်ဳံ…ေရ…”
“ဟင္ အစ္ကိုတို႕ လိုက္လာၾကၿပီ”
ညီမေလးကို အီအီးသုုတ္ေပးၿပီး ေဆးပင္ေတြၾကားထဲ ေျပးဝင္ၾကတယ္။ အစ္ကိုတို႕ တေၾကာ္ေၾကာ္ေခၚရင္း ဓာတ္မီးေတြနဲ႕ ဟိုထိုးဒီထိုး လိုက္ရွာၾကတယ္။ မိၿပီးျပန္လိုက္သြားရမွာစိုးလို႕ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ေဆးပင္ေတြၾကား ထဲမွာ ဝပ္ၿပီးပုန္းေနရတယ္။ အစ္ကိုကေတာ့ ေခၚလည္းေခၚ ငိုလည္းငိုေပါ့။
ဓာတ္မီးေရာင္ေတြ ေပ်ာက္သြားၿပီဆိုမွပဲ ဟင္း ခ်ႏိုင္ေတာ့တယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ညဥ္႕အေတာ္နက္လာၿပီ။ ေဆးခင္းေတြျဖတ္လိုက္၊ ပဲခင္းေတြေက်ာ္လိုက္၊ ေျပာင္းခင္းထဲဝင္လိုက္နဲ႕ အေတာ္ေလးေတာ့ ခရီးေပါက္လာခဲ့ၿပီ။ ၾကာ ေတာ့ ညီမေလး သိပ္မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒါနဲ႕ ေဆးပင္ေတြၾကားထဲမွာ ညီမေလးကိုေပါင္ေပၚတင္ၿပီး သိပ္ခဲ့ရ ေသးတယ္။ သိပ္ပင္ပမ္းသြားလို႕နဲ႕တူပါတယ္ ညီမေလး ခ်က္ခ်င္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။
“တုံ… တုံ… တုံ…”
ေဟာ ရြာဦးေက်ာင္းက အုံးေမာင္းေခါက္သံၾကားတယ္၊ မိုးလင္းခါနီးၿပီေပါ့။ အဲဒါနဲ႕ ညီမေလးကို ႏႈိးၿပီးဆက္ သြားတယ္။ မိုးမလင္းခင္ အစ္မဆီေရာက္မွျဖစ္မယ္ေလ။ ေရေက်ာ္ရြာ လြန္လာေတာ့ လေရာင္မႈန္ပ်ပ်ေအာက္မွာ လူ သြားလမ္းကိုေတြ႕ရတယ္။ လမ္းကေလးက ေခ်ာင္းကမ္းပါးေဘးအတိုင္း ေကြ႕လိုုက္ေကာက္လိုက္နဲ႕ တစ္ေနရာ အေရာက္မွာ လမ္းကေလးက ကမ္းပါးၿပဳိတဲ့အထဲ ပါသြားလို႕လမ္းေပ်ာက္သြားျပန္တယ္။ အဲဒါနဲ႕ ညီမေလးကို ကုန္းပိုး ၿပီး ကိုင္းေတာေတြထဲက ျဖတ္ထြက္ရတယ္။ ဖိနပ္မပါလို႕ ဆူးေတြေတာ့စူးတာေပါ့ ဒါေပမယ့္ ဆူးစူးတိုင္းဆြဲျဖဳတ္ၿပီး ဆက္သြားတာပဲ။ က်မ မငိုဘူး၊ က်မငိုရင္ ညီမေလး လိုက္ငိုလိမ့္မယ္။
“ေဟ့ ရပ္လိုက္”
အသံနဲ႕အတူ ကင္းတဲထဲကေန ဓာတ္မီးလွမ္းထိုးတယ္။
“ဟာ… ကေလးေတြပါလား၊ နင္တို႕ဘယ္သူေတြလဲ၊ ဘယ္သြားမလို႕လဲ”
“က်မတို႕ ေခါင္ရမ္းကလာတာ၊ ထန္းတပင္က အစ္မဆီသြားမလို႕”
“မိုးလင္းမွ သြားၾကတာမဟုတ္ဘူး ဒီကေလးေတြ၊ နင္တို႕လူႀကီး မပါဘူးလား”
“မပါဘူး”
“သြား သြား ဒီလမ္းအတိုင္းသြား၊ ကမ္းပါးေဘးက မသြားနဲ႕ ေခ်ာင္းထဲျပဳတ္က်ဦးမယ္”
ဟူး… ေတာ္ပါေသးရဲ႕၊ ဖမ္းထားမယ္ထင္တာ။ ကင္းသမားႀကီးညႊန္တဲ့ လမ္းအတိုင္းေလွ်ာက္လာလိုက္တာ ၾကာေတာ့ ဆိပ္ႀကီးရြာဦးလမ္းေပၚကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အေရးထဲ အိမ္ေတြၾကားကလမ္းထဲကိုေရာက္ေတာ့ ေဟာင္ လိုက္တဲ့ ေခြးေတြဆိုတာ ဆူညံေနတာပဲ။ ညီမေလးကေတာ့ ေၾကာက္လို႕အတင္းဖက္ထားတယ္။ တခ်ဳိ႕အိမ္ေတြ မီးေလးမိွတ္တုတ္မွိတ္တုတ္နဲ႕ ဆြမ္းထခ်က္ေနၾကၿပီ။ တခ်ဳိ႕က ေတာတက္ဘို႕ လွည္းေကာက္ေနၾကၿပီ။ ေရာက္ခါနီးၿပီ မို႕ က်မပိုအားရွိလာတယ္။ အာေတြေျခာက္ၿပီး ေရေတြငတ္လာတယ္၊ ဗိုက္ေတြလည္း ဆာလာတယ္။ အစ္မအိမ္ ေရာက္မွ တဝႀကီး စားၾကမယ္ဆိုၿပီး ညီမေလးကို ႏွစ္သိမ့္လာရတယ္။ ေဟာ ေရာက္ပါၿပီ-
“အစ္မ… အစ္မ ေရ…”
ျပန္ထူးသံမၾကားရဘူး၊ မႏိုးေသးဘူးထင္လို႕ (တဲသာသာ) အိမ္ေလးထဲ ဝင္လာၿပီးၾကည့္ေတာ့လည္း တစ္ေယာက္မွကို မေတြ႕ရ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မဲ့ပါၿပီ။ အဲဒီက်မွ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ဝမ္းနည္းပက္လက္ ရႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုၾကေတာ့တာပဲ။ ကေလးေတြ ငိုသံၾကားလို႕ဆိုၿပီး တဖက္အိမ္က ႀကီးႀကီးေဒၚက်င္လႈိင္ မီးခြက္ထြန္းၿပီး ေရာက္လာ တယ္။
“အယ္… ကေလးေတြ၊ နင္တို႕ခုုမွ ေရာက္လာၾကတာလား။ ညက နင္တို႕အစ္ကိုေရာက္လာတယ္၊ ကေလး ေတြေပ်ာက္လို႕ဆိုၿပီး နင့္အမေရာ သူ႕ေယာက္်ားပါ နင္တို႕ကိုလိုက္ရွာဘို႕ ေခါင္ရမ္းကို လိုက္သြားၾကတယ္၊ ဒုကၡပါပဲ”
— —
အဲဒါေၾကာင့္ ဒီအေၾကာင္းေတြ ျပန္မေတြးခ်င္ဘူးလို႕ေျပာတာ။ ရင္ေမာရလြန္းလို႕။ ဦးေမာင္လား၊ အင္း…သူက ေတာ့ ဇာတ္သိမ္းမလွပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္း အရက္ရဲ႕ေက်းကြ်န္ႀကီး လုံးလုံးျဖစ္ၿပီး အရူးတေယာက္လို ဟိုအိမ္ဝင္ ဒီအိမ္ထြက္ အရက္လိုက္ေတာင္းေသာက္ရတဲ့ဘဝ၊
ဟိုလမ္းမွာလဲ ဒီလမ္းမွာလဲ၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ရြာထဲကလွည္းလမ္း ေၾကာင္းေပၚမွာ တစ္ညလုုံးအေအးမိၿပီး သူ႕ဘဝနိဂုံးခ်ဳပ္သြားရရွာတယ္၊ ဒါ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ပါ။
ခုလိုျဖစ္သြားေတာ့လဲ သနားမိပါတယ္၊ ကိုယ့္ဦးေလးမွတ္လား။ ေကာင္းစဥ္တုန္းက အရမ္းေကာင္းခဲ့တာပဲေလ အင္း… က်မ ဉာဏ္မီသ ေလာက္ စဥ္းစားမိတာက လူေတြဟာ ဆင္းရဲဒဏ္ ခံႏိုင္ၾကေပမယ့္ ခ်မ္းသာတဲ့ဒဏ္ကို မခံႏိုင္ ၾကဘူး…လို႕၊ ဒီအထဲ အရက္ကပါ… …။
ေမာင္စံ (ေတာင္ငူ)
ဇန္န၀ါရီ ၂၃၊ ၂၀၁၄
ညီမငယ္မ်ားကိုယ္စား ခံစားေရးဖြဲ႕သည္။
- See more at: http://moemaka.com/archives/35353#sthash.qBERUlw1.dpuf
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။