Fire Fly
ျခင္းေတာင္းထဲကၾကက္။(ပါရဂူ)
------------------------
ၾကက္သတ္သမား တစ္ေယာက္မွာ ၾကက္ျခင္းႀကီးတစ္ခု အႀကီးႀကီးပဲ ရွိသတဲ့။ အဲ့ဒီ ၾကက္ျခင္း ထဲမွာ ၾကက္ေတြ အေျမာက္အျမား ႁပြတ္က်ိတ္ေနေအာင္ ထည့္ထားတယ္။ ၾကက္တစ္ေကာင္ခ်င္း ၾကပ္ညပ္ေနၾကလို႔ အသက္ရွဴရခက္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေအာက္မွာ ပိေနတဲ့ ၾကက္ေတြပဲ။ သူတို႔ေတြ အသက္ရွဴရက်ပ္တဲ့ အခါ၊ အေပၚက ၾကက္ေတြကို ေခါင္းနဲ႔ ထိုးဆိပ္ တြန္းထုတ္ၿပီး ေခါင္းဝင့္လို႔ အသက္ရွဴၾကရတယ္။ ဒီၾကားထဲ ၾကက္ေတြအားလံုးက မဝေရစာသာ စားထားၾကရတာရယ္။ အဲ့အတြက္ မြတ္သိပ္တဲ့ ေဝဒနာနဲ႔ ေဒါသေတြက ကိုယ္စီရွိၾကတယ္။ အဲ့လို တစ္ေကာင့္ ခႏၶာကိုယ္ကို တစ္ေကာင္နင္းရင္း ထိုးဆိတ္ေနၾကတဲ့ ၾကားက ၾကက္မတစ္ေကာင္မ်ား ေတြ႔မိရင္လည္း ဝိုင္းအံုလုေနၾကျပန္ေရာ။
ဒီလိုနဲ႔ အဲ့ဒီ ၾကက္ျခင္းႀကီးထဲက ၾကက္ေတြဟာ အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္း ဆူညံ ပြက္ေလာ ရိုက္ေနၾကေတာ့တယ္။ အဲ့အခ်ိန္ ၾကက္သတ္သမား ေရာက္လာတယ္။ လက္နဲ႔ နီးရာ တစ္ေကာင္ခ်င္း စီကို ႏိႈက္၊ လည္ပင္းကေနကိုင္ၿပီး ျခင္းထဲက ထုတ္သတ္တယ္။ တစ္ေကာင္ခ်င္းစီ ထုတ္သတ္လိုက္၊ နားလိုက္၊ ေအးေအးေဆးေဆး စိမ္ေျပနေျပပဲ။ ဓားနဲ႔ ခုတ္ထစ္သတ္တာမို႔ စင္လာတဲ့ ေသြးစေသြးနေတြဟာ ၾကက္ျခင္းေပၚမွာ ျပန္႔က်ဲေနၾကတယ္။ ခဏေန တစ္ေကာင္ထုတ္၊ သတ္လိုက္၊ ေနာက္ခဏေန၊ ေနာက္တစ္ေကာင္ ထုတ္၊ သတ္လိုက္နဲ႔။
ဒါေပမယ့္ ျခင္းေတာင္းထဲမွာ ၾကက္ေတြ အမ်ားႀကီးက်န္ပါေသးတယ္။ က်န္ခဲ့တဲ့ ၾကက္ေတြက တစ္ေကာင္ေလ်ာ့ သြားရင္ ေလ်ာ့သြားတဲ့ အေလ်ာက္ ဝမ္းသာၾကတယ္။ “ငါတို႔ ကို ထိုးေနဆြေနတဲ့ သေကာင့္သားေတြေတာ့ သြားရွာၿပီ။ ငါတို႔ အသက္ရွဴေခ်ာင္ၿပီ။ ငါ့ ၾကက္မကို လုေနတဲ့ ၿပိဳင္ဘက္ ေအေပးေလးေတြ ခုေတာ့ ဘာတတ္ႏိုင္ေသးလဲ၊ သြားကုန္ၿပီ” ဆိုၿပီး ဝမ္းသာအယ္လွဲ ျဖစ္ၾကတယ္။ ရွိတဲ့ ၾကက္ေတြနဲ႔ ဆက္ၿပီး ခိုက္ရန္ ျဖစ္ၾကတယ္။ ထိုးၾကဆိတ္ၾက၊ လုေနၾကတယ္။ ၾကက္ျခင္းႀကီးဟာ ေသြးအလိမ္းလိမ္းနဲ႔ ေအာ္ဟစ္ေျဗာင္းဆန္ ေနၾကတယ္။
အဲ့လိုနဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွာ ျခင္းႀကီးထဲက ၾကက္ေတြ အားလံုးဟာ ၾကက္သတ္သမားရဲ႕ ဓားစာ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ အဲ့အခါ တစ္ေကာင္နဲ႔ တစ္ေကာင္ ထိုးဆိတ္ေနတဲ့ အေကာင္ေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ ခြပ္ေန၊ သတ္ေန သံေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ အသက္ရွဴမဝတာေတြ မရွိေတာ့သလို၊ အသက္ရွဴ မဝတဲ့ေကာင္ေတြ လည္း မရွိေတာ့ဘူး။ အတင္းကာေရာ အလိုက္ခံလုယက္ေနၾကတဲ့ ၾကက္မေတြ လည္း မရွိေတာ့သလို၊ မႊန္ထူလိုက္ေနၾကတဲ့ ၾကက္ထီး/ၾကက္ဖေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ၾကက္ျခင္းႀကီး တစ္ခုလံုးဟာ ေသြးအလိမ္းလိမ္းသာ က်န္ခဲ့တယ္။ ဘာသံမွ မၾကားရေတာ့ဘူး။ ၿငိမ္ဝပ္လို႔။
ဒီရုရွားပံုျပင္ရဲ႕ အမည္က “ေလာက” ျဖစ္ပါတယ္။ ေလာက ဟာ ဘာလဲ။ ဘယ္လိုဟာမ်ိဳးလဲ။ ေလာကမွာ ဘယ္အရာေတြ ရွိသလဲ။ ဒီေမးခြန္းေတြထက္ က်ိန္းေသတာက- ေလာကအတြင္းမွာ ရွိရွိသမ်ွ အရာ အားလံုးဟာ ပ်က္စီးမႈကိုသာ အဆံုးသတ္ ေစာင့္ေမ်ွာ္ေနၾကတယ္။ ခဏတိုင္း ခဏတိုင္းမွာ အရာရာတိုင္း၊ သတၱဝါတိုင္း၊ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု၊ တစ္ေကာင္ၿပီး တစ္ေကာင္ – ေသမင္းရဲ႕ လက္မွာ သတ္ျဖတ္ခံ၊ လည္စင္းခံေနၾကရတယ္။ ဒါကိုပဲ – လည္စင္းမခံရေသးတဲ့ ၾကက္ေတြ၊ အလွည့္မေရာက္ေသးတဲ့ က်န္သူေတြက တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး တိုက္ခိုက္ေနၾက၊ ေသသြားသူေတြ အတြက္ ဝမ္းသာအယ္လွဲ ေနရာလုၾက။ အသက္ရွဴဝဖို႔ ထိုးဆိတ္ ေနၾကဆဲပဲ။ လိုခ်င္တဲ့ အရာေတြ တစ္ခုၿပီး တစ္ခုေနာက္ကို လိုက္ရင္း အၿပိဳင္အဆုိင္ လုယက္ေနဆဲပဲ။
တစ္ေန႔မွာ ကိုယ့္လည္ပင္းကို ဆြဲဆုပ္၊ ေခၚထုတ္သြားမယ့္ လက္တံရွည္ႀကီးဟာ ဘယ္သူမဆို အေပၚ ခၽြင္းခ်က္မရွိ ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္။ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး အရင္သြားမယ့္သူ၊ ေနာက္သြားမယ့္သူ၊ အေရွ႕နဲ႔ ေနာက္ သာ ကြာျခားလိမ့္မယ္။ ခဏတိုင္း ခဏတိုင္းမွာ ေသမင္းရဲ႕ ဓားခ်က္နဲ႔ အသက္ထြက္ ၾကရမယ္။ အဲ့မတိုင္ခင္ၾကား – မိမိ အသက္ရွဴဝဖို႔၊ မိမိ ဂုဏ္သိကၡာတက္ဖို႔၊ မိမိ အထင္ႀကီးခံရဖို႔၊ မိမိ လိုရာ ရဖို႔ ၿပိဳင္ဆိုင္ေနဆဲ၊ ညွင္းဆဲေနဆဲ။ တိုက္ခိုက္ ပုတ္ခတ္ေနၾကဆဲပဲ။ မိမိ မ်က္စိေရွ႕ေမွာက္- ေသြးအလိမ္းလိမ္း ျမင္ေနရတဲ့တိုင္ – ေလ်ာ့သြားတဲ့ သူေနရာကို ဝင္ယူဖို႔ ဝမ္းသာအားရ ျပင္ဆင္ေနၾကဆဲ။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဒီသူေတြ အားလံုးပဲ ေသမင္းရဲ႕ လက္ေအာက္ လည္စင္းေရာက္သြားၾကေတာ့တာပဲ။
----------------------
credit း ဆရာပါရဂူ
------------------------
ၾကက္သတ္သမား တစ္ေယာက္မွာ ၾကက္ျခင္းႀကီးတစ္ခု အႀကီးႀကီးပဲ ရွိသတဲ့။ အဲ့ဒီ ၾကက္ျခင္း ထဲမွာ ၾကက္ေတြ အေျမာက္အျမား ႁပြတ္က်ိတ္ေနေအာင္ ထည့္ထားတယ္။ ၾကက္တစ္ေကာင္ခ်င္း ၾကပ္ညပ္ေနၾကလို႔ အသက္ရွဴရခက္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေအာက္မွာ ပိေနတဲ့ ၾကက္ေတြပဲ။ သူတို႔ေတြ အသက္ရွဴရက်ပ္တဲ့ အခါ၊ အေပၚက ၾကက္ေတြကို ေခါင္းနဲ႔ ထိုးဆိပ္ တြန္းထုတ္ၿပီး ေခါင္းဝင့္လို႔ အသက္ရွဴၾကရတယ္။ ဒီၾကားထဲ ၾကက္ေတြအားလံုးက မဝေရစာသာ စားထားၾကရတာရယ္။ အဲ့အတြက္ မြတ္သိပ္တဲ့ ေဝဒနာနဲ႔ ေဒါသေတြက ကိုယ္စီရွိၾကတယ္။ အဲ့လို တစ္ေကာင့္ ခႏၶာကိုယ္ကို တစ္ေကာင္နင္းရင္း ထိုးဆိတ္ေနၾကတဲ့ ၾကားက ၾကက္မတစ္ေကာင္မ်ား ေတြ႔မိရင္လည္း ဝိုင္းအံုလုေနၾကျပန္ေရာ။
ဒီလိုနဲ႔ အဲ့ဒီ ၾကက္ျခင္းႀကီးထဲက ၾကက္ေတြဟာ အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္း ဆူညံ ပြက္ေလာ ရိုက္ေနၾကေတာ့တယ္။ အဲ့အခ်ိန္ ၾကက္သတ္သမား ေရာက္လာတယ္။ လက္နဲ႔ နီးရာ တစ္ေကာင္ခ်င္း စီကို ႏိႈက္၊ လည္ပင္းကေနကိုင္ၿပီး ျခင္းထဲက ထုတ္သတ္တယ္။ တစ္ေကာင္ခ်င္းစီ ထုတ္သတ္လိုက္၊ နားလိုက္၊ ေအးေအးေဆးေဆး စိမ္ေျပနေျပပဲ။ ဓားနဲ႔ ခုတ္ထစ္သတ္တာမို႔ စင္လာတဲ့ ေသြးစေသြးနေတြဟာ ၾကက္ျခင္းေပၚမွာ ျပန္႔က်ဲေနၾကတယ္။ ခဏေန တစ္ေကာင္ထုတ္၊ သတ္လိုက္၊ ေနာက္ခဏေန၊ ေနာက္တစ္ေကာင္ ထုတ္၊ သတ္လိုက္နဲ႔။
ဒါေပမယ့္ ျခင္းေတာင္းထဲမွာ ၾကက္ေတြ အမ်ားႀကီးက်န္ပါေသးတယ္။ က်န္ခဲ့တဲ့ ၾကက္ေတြက တစ္ေကာင္ေလ်ာ့ သြားရင္ ေလ်ာ့သြားတဲ့ အေလ်ာက္ ဝမ္းသာၾကတယ္။ “ငါတို႔ ကို ထိုးေနဆြေနတဲ့ သေကာင့္သားေတြေတာ့ သြားရွာၿပီ။ ငါတို႔ အသက္ရွဴေခ်ာင္ၿပီ။ ငါ့ ၾကက္မကို လုေနတဲ့ ၿပိဳင္ဘက္ ေအေပးေလးေတြ ခုေတာ့ ဘာတတ္ႏိုင္ေသးလဲ၊ သြားကုန္ၿပီ” ဆိုၿပီး ဝမ္းသာအယ္လွဲ ျဖစ္ၾကတယ္။ ရွိတဲ့ ၾကက္ေတြနဲ႔ ဆက္ၿပီး ခိုက္ရန္ ျဖစ္ၾကတယ္။ ထိုးၾကဆိတ္ၾက၊ လုေနၾကတယ္။ ၾကက္ျခင္းႀကီးဟာ ေသြးအလိမ္းလိမ္းနဲ႔ ေအာ္ဟစ္ေျဗာင္းဆန္ ေနၾကတယ္။
အဲ့လိုနဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွာ ျခင္းႀကီးထဲက ၾကက္ေတြ အားလံုးဟာ ၾကက္သတ္သမားရဲ႕ ဓားစာ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ အဲ့အခါ တစ္ေကာင္နဲ႔ တစ္ေကာင္ ထိုးဆိတ္ေနတဲ့ အေကာင္ေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ ခြပ္ေန၊ သတ္ေန သံေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ အသက္ရွဴမဝတာေတြ မရွိေတာ့သလို၊ အသက္ရွဴ မဝတဲ့ေကာင္ေတြ လည္း မရွိေတာ့ဘူး။ အတင္းကာေရာ အလိုက္ခံလုယက္ေနၾကတဲ့ ၾကက္မေတြ လည္း မရွိေတာ့သလို၊ မႊန္ထူလိုက္ေနၾကတဲ့ ၾကက္ထီး/ၾကက္ဖေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ၾကက္ျခင္းႀကီး တစ္ခုလံုးဟာ ေသြးအလိမ္းလိမ္းသာ က်န္ခဲ့တယ္။ ဘာသံမွ မၾကားရေတာ့ဘူး။ ၿငိမ္ဝပ္လို႔။
ဒီရုရွားပံုျပင္ရဲ႕ အမည္က “ေလာက” ျဖစ္ပါတယ္။ ေလာက ဟာ ဘာလဲ။ ဘယ္လိုဟာမ်ိဳးလဲ။ ေလာကမွာ ဘယ္အရာေတြ ရွိသလဲ။ ဒီေမးခြန္းေတြထက္ က်ိန္းေသတာက- ေလာကအတြင္းမွာ ရွိရွိသမ်ွ အရာ အားလံုးဟာ ပ်က္စီးမႈကိုသာ အဆံုးသတ္ ေစာင့္ေမ်ွာ္ေနၾကတယ္။ ခဏတိုင္း ခဏတိုင္းမွာ အရာရာတိုင္း၊ သတၱဝါတိုင္း၊ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု၊ တစ္ေကာင္ၿပီး တစ္ေကာင္ – ေသမင္းရဲ႕ လက္မွာ သတ္ျဖတ္ခံ၊ လည္စင္းခံေနၾကရတယ္။ ဒါကိုပဲ – လည္စင္းမခံရေသးတဲ့ ၾကက္ေတြ၊ အလွည့္မေရာက္ေသးတဲ့ က်န္သူေတြက တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး တိုက္ခိုက္ေနၾက၊ ေသသြားသူေတြ အတြက္ ဝမ္းသာအယ္လွဲ ေနရာလုၾက။ အသက္ရွဴဝဖို႔ ထိုးဆိတ္ ေနၾကဆဲပဲ။ လိုခ်င္တဲ့ အရာေတြ တစ္ခုၿပီး တစ္ခုေနာက္ကို လိုက္ရင္း အၿပိဳင္အဆုိင္ လုယက္ေနဆဲပဲ။
တစ္ေန႔မွာ ကိုယ့္လည္ပင္းကို ဆြဲဆုပ္၊ ေခၚထုတ္သြားမယ့္ လက္တံရွည္ႀကီးဟာ ဘယ္သူမဆို အေပၚ ခၽြင္းခ်က္မရွိ ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္။ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး အရင္သြားမယ့္သူ၊ ေနာက္သြားမယ့္သူ၊ အေရွ႕နဲ႔ ေနာက္ သာ ကြာျခားလိမ့္မယ္။ ခဏတိုင္း ခဏတိုင္းမွာ ေသမင္းရဲ႕ ဓားခ်က္နဲ႔ အသက္ထြက္ ၾကရမယ္။ အဲ့မတိုင္ခင္ၾကား – မိမိ အသက္ရွဴဝဖို႔၊ မိမိ ဂုဏ္သိကၡာတက္ဖို႔၊ မိမိ အထင္ႀကီးခံရဖို႔၊ မိမိ လိုရာ ရဖို႔ ၿပိဳင္ဆိုင္ေနဆဲ၊ ညွင္းဆဲေနဆဲ။ တိုက္ခိုက္ ပုတ္ခတ္ေနၾကဆဲပဲ။ မိမိ မ်က္စိေရွ႕ေမွာက္- ေသြးအလိမ္းလိမ္း ျမင္ေနရတဲ့တိုင္ – ေလ်ာ့သြားတဲ့ သူေနရာကို ဝင္ယူဖို႔ ဝမ္းသာအားရ ျပင္ဆင္ေနၾကဆဲ။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဒီသူေတြ အားလံုးပဲ ေသမင္းရဲ႕ လက္ေအာက္ လည္စင္းေရာက္သြားၾကေတာ့တာပဲ။
----------------------
credit း ဆရာပါရဂူ
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။