အျဖဴတုံ႕၊ အနက္တုံ႔

  မိုက္လိုက္တာ၊ မိုက္မဲလိုက္တာ ဆိုတဲ့စကားေတြကို စာေရးသူတို႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ မၾကာခဏၾကားရေလ့ရွိပါတယ္။

မိုက္တယ္ ဆိုတဲ့စကားကို ဘန္းစကားအေနနဲ႔သံုးတာကိုလည္း ၾကားရေပါင္းမ်ားလွပါၿပီ။ အခ်ိဳ႕ေသာလူႀကီးေတြကေတာ့ မိုက္တယ္ဆိုတာကို နိမိတ္မေကာင္းဆိုၿပီး ဘန္းစကားအေနနဲ႔သံုးတာကိုေတာင္ ကန္႔သတ္ခဲ့ၾကတာ စာေရးသူတို႔ ငယ္စဥ္ဘဝကလည္း ၾကံဳခဲ့ရဖူးပါၿပီ။ ဘာေၾကာင့္ နိမိတ္မေကာင္းဟု ဆိုၾကတာတဲ့လဲ။ ေမးလိုက္ရင္ ျပန္ေျဖစရာေတာ့ ရွိပါတယ္။ လူဆိုးလူမိုက္နဲ႔ အသံုးတူေနလို႔ေပါ့။ မွန္တာေပါ့.. ဒါေပမဲ့ လူမိုက္ဆိုတဲ့စကားကို ေရွးက လက္ပန္းသတ္တဲ့ေနရာမွာ သံုးခဲ့ၾကတယ္ဆိုရင္ေရာ စာဖတ္သူတို႔ လက္ခံႏုိင္ပါ့မလား… ရွင္းပါမည္။

   ေရွးရိုးရာ ထံုးတမ္းအစဥ္အလာအရ လူ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္ၾကမယ္ဆိုရင္ ခုေခတ္လို မင္းဘာေကာင္လဲ။ ငါဘာေကာင္လဲ။ ဘယ္သူဘာေကာင္လဲဆိုၿပီး လက္သီးနဲ႔ ေျပးထိုးလို႔ မရပါဘူး။ အရင္ဆံုးစတင္ စိန္ေခၚတဲ့သူက လက္ေပၚတံေတြးေထြးခ်လို႔ တံေတြးေပေနတဲ့လက္နဲ႔ စိန္ေခၚခ်င္တဲ့သူ နားရြက္ကို တံေတြးေပေအာင္ ကိုင္ရပါတယ္။ ဒါဟာ ရန္စ၊ စိန္ေခၚတဲ့သေဘာပါ။ (ဒီကေနပဲ.. မင္းကနားရြက္တံေတြးဆြတ္တုန္းကဆြတ္ၿပီး ခုမွ ေတာင္းပန္လို႔ရမလားဘာညာဆိုတာ ဆင္းသက္လာတယ္ထင္ပါတယ္.. ရိုးရာရွိခဲ့တာကေတာ့ တိမ္ျမွဳပ္သြားၿပီး စကားအျဖစ္သာ က်န္ခဲ့တယ္လို႔ ယူဆရပါတယ္.. ဤကား စာေရးသူ၏ အျမင္သာ) ဒီလို စိန္ေခၚခဲ့ၿပီးၿပီဆိုရင္ေတာ့ စိန္ေခၚခံရသူဘက္က ျပန္လည္ တံု႔ျပန္ဖို႔အတြက ္အျဖဴတံု႔ ၊ အနက္တံု႔ဆိုၿပီး နည္း (၂) နည္းနဲ႔ တုံ႔ျပန္ရပါတယ္။
အျဖဴတံု႔ဆိုတာကေတာ့ အရြယ္မေရာက္ေသး၊ ထိုးကြင္းမထိုးရေသးတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ လက္ခံတဲ့နည္းပါ။ ကိုယ့္ကို နားရြက္တံေတြးလာဆြတ္သူကို ျပန္လည္တံေတြးဆြတ္ျခင္းအားျဖင့္ လက္ခံရပါတယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ ဒိုင္လူႀကီးတစ္ေယာက္ထားၿပီး စိန္ေခၚခံရသူရဲ႕ သေဘာအတိုင္း နပန္းသတ္ျခင္း၊ လြန္ဆြဲျခင္း စသျဖင့္ အားၿပိဳင္မႈတစ္ခုကို စိန္ေခၚသူက လိုက္ၿပီး ယွဥ္ၿပိဳင္ရပါတယ္။
အနက္တံု႔ဆိုတာကေတာ့ အရြယ္ေရာက္၊ ရွင္လူထြက္ၿပီးတဲ့ ကာလသားေပါက္ေတြကစလို႔ လူႀကီးေတြထိ ထိုးကြင္းထိုးၿပီးသူတို႔ရဲ႕ တံု႔ျပန္နည္းအတိုင္း တုံ႔ျပန္တာပါ။ အနက္တံု႔မွာမွ လက္ခံနည္း (၃)နည္းရွိပါတယ္။
   ပထမတစ္မ်ိဳးကေတာ့ အေမွာင္ပါ။
   စိန္ေခၚလာသူကို ကိုယ္လံုးခ်င္းျပန္တိုက္လို႔ လက္ခံရပါတယ္။ ဒီနည္းနဲ႔ လက္ခံမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ယွဥ္ၿပိဳင္သူ ႏွစ္ေယာက္လံုးက အရံႈးအႏိုင္ေပၚတဲ့ထိ လက္ေဝွ႕ယွဥ္ထိုးရပါတယ္။ သေဘာေကာင္းၿပီး ၾကံ့ခိုင္တဲ့သူ ခြင့္လႊတ္တတ္သူေတြကိုမွ အခ်ိဳ႕ေသာလူႀကီးေတြနဲ႔ သက္တူရြယ္တူေတြက “ ေတာ္ေတာ္ေမွာင္တဲ့သူ” ရယ္လို႔ ခ်ီးက်ဴးေျပာဆိုတတ္ပါတယ္။ (ဒီစကားကေတာ့ ဒီဘက္ေခတ္မွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါၿပီ)
     ဒုတိယတစ္မ်ိဳးကေတာ့ အမဲ ပါ။
  စိန္ေခၚရန္စလာတဲ့သူကို ေျခနဲ႔ထကန္ျခင္းအားျဖင့္ လက္ခံရပါတယ္။ ဒီနည္းလမ္းနဲ႔ လက္ခံရင္ေတာ့ လက္ခံသူရဲ႕အလိုအတိုင္း တုတ္ကိုတုတ္ခ်င္း၊ ဓားကိုဓားခ်င္း၊ လွံကိုလွံခ်င္း စြဲကိုင္သတ္ပုတ္ရပါတယ္။ ယွဥ္ၿပိဳင္ေနစဥ္ ေသသည္ထိ ထိုးခုတ္ရိုက္ႏွက္ႏုိင္ပါတယ္။ ရံႈးသူက “ငါ့မသတ္နဲ႔” လို႔ဆိုရင္ေတာ့ ရံႈးသူကို ေျခနဲ႔တစ္ခ်က္ကန္ၿပီး “ ကၽြန္ယုတ္၊ ေနာင္ ငါ့ကိုဘယ္ေတာ့မွ မလွန္နဲ႔” လို႔ဆိုၿပီး ခြင့္လႊတ္ရပါတယ္။ ေဘးအႏၱရာယ္ရွိတဲ့အလုပ္ကိုလုပ္ၿပီး မထိမခိုက္ ေအာင္ျမင္လာသူတို႔ကို လူႀကီးေတြက ဒီအျဖစ္ကို နမူနာယူလို႔ တင္စားၿပီး “ေတာ္ေတာ္မဲေသာသူ” ဒါမွမဟုတ္ ပိုၿပီး ေလးနက္ေစဖို႔အတြက္ “ ေတာ္ေတာ္ မိုက္မဲတဲ့သူ” လို႔ ဆိုတတ္ၾကပါတယ္။
တတိယနည္းလမ္းကေတာ့ အမိုက္ လို႔ေခၚပါတယ္။
   စိန္ေခၚလာသူကို ပါးထရိုက္ျခင္းအားျဖင့္ လက္ခံရပါတယ္။ ဒီနည္းလမ္းကို ေရြးခ်ယ္ရင္ေတာ့ စိန္ေခၚသူနဲ႔ စိန္ေခၚခံရသူတို႔ သူတစ္ျပန္ ကိုယ္တစ္ျပန္ ခံျပ၊ တိုက္ျပရတဲ့ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈပါ။ ဒီယွဥ္ၿပိဳင္မႈမွာ လက္နက္မသံုးစြဲပါဘူး။ ဖေနာင့္ႏွင့္ေပါက္ျခင္း၊ လက္သီးနွင့္ထိုးျခင္း၊ တံေတာင္ႏွင့္ေထာင္းျခင္း၊ ဒူးျဖင့္တုိက္ျခင္း စတာေတြကို မိမိစိတ္ႀကိဳက္ေျပာင္းလဲလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ၿပီး သူတစ္လွည့္ကိုယ္တစ္လွည့္ခံယူရပါတယ္။ ဥပမာ- လက္သီးနဲ႔ထိုးတဲ့အခါ “ခံလွည့္” သို႔ေရာက္သူ (ခံရမည့္သူ) က မလႈပ္ရွားဘဲ မ်က္ႏွာေပးလို႔ခံရပါတယ္။ (ေရွာင္လို႔ တိမ္းလို႔ မရပါဘူး) ။ ဒူးနဲ႔တိုက္မယ္ဆိုရင္လည္း မုဆိုးဒူးေထာက္ထိုင္ၿပီး ရင္ဘတ္ေပးလို႔ မလႈပ္ရွားဘဲခံရပါတယ္။ ဖေနာင့္နဲ႔ေပါက္ျခင္း၊ တံေတာင္နဲ႔ေထာင္းျခင္းတို႔အတြက္ ေျမျပင္မွာ အက်အန ဒူးတုပ္ဝပ္ေပးလို႔ ခံရပါတယ္။ ဒီလို ခံလွည့္မ်ိဳးကို စိန္ေခၚသူနဲ႔ စိန္ေခၚခံရသူတို႔ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ယူရတာပါ။ (ဆိုလိုတာက ဒီတစ္ခါ စိန္ေခၚသူက ေထာင္းမယ္ဆိုရင္ ေနာက္တစ္လွည့္မွာ စိန္ေခၚခံရသူက ေထာင္းပါ) ခံလွည့္မွာ ကိုယ္ကိုတြန္႔ၿပီးေရွာင္ခဲ့ရင္၊ လႈပ္ရွားၿပီး တိမ္းေရွာင္ခဲ့ရင္၊ အထိမနာေအာင္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ရင္ေတာ့ မသမာသူ၊ သတၱိမရွိသူစသျဖင့္သတ္မွတ္ၿပီး ေယာက္်ားပ်က္ရယ္လို႔ အရပ္က ၾကဥ္ပါတယ္။
   ဒီလိုယွဥ္ၿပိဳင္ရင္း နာက်င္လြန္း၊ မခံႏုိင္လြန္း၍ “ေတာ္ၿပီ” လို႔ဆိုသူက အရံႈးေပးသူပါ။ ရံႈးသူကို ႏိုင္သူက “အမ်ိဳးယုတ္၊ ငါ့ကို ဘယ္ေတာ့မွ မတုၿပိဳင္နဲ႔” လို႔ဆိုၿပီး ပါးတစ္ခ်က္ရုိက္လို႔ ေၾကေအးေပးရပါတယ္။ ႏုိင္သူက ေသြးၾကြေနေသးရင္လည္း “ဘယ္သူမိုက္ရဲေသးလဲ” လို႔ဆိုိကာ ၾကံဳးဝါးၿပီး သတ္မယ့္သူ ရွာႏိုင္ပါေသးတယ္။ တကယ္လို႔မ်ား “ေတာ္ၿပီ” လို႔မဆိုခဲ့ရင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ေသသည္ထိ တစ္လွည့္စီေထာင္းၾကရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား ေသသြားခဲ့ရင္လည္း ဒီေသလူက မရံႈးေသးပါဘူး။ ေသသူရဲ႕ မိဘ၊ ဆရာ၊ တပည့္၊ ငယ္သူငယ္ခ်င္း၊ ညီ၊သား၊မယား၊တူ၊ ဦးေလး စတဲ့အရင္းအခ်ာတစ္ေယာက္က အရံႈးအႏိုင္ေပၚသည္ထိ ဆက္လက္ယွဥ္ၿပိဳင္ရပါတယ္။ မျပိဳင္လိုဘူးဆိုရင္ေတာ့ ဒီအမ်ိဳးအရင္းအခ်ာထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္က ေသသူနာမည္ကိုေခၚလို႔ “ငါ နင့္အမ်ိဳးကိုဖ်က္ၿပီ”လို႔ သံုးႀကိမ္သံုးခါ ေအာ္ၿပီး ေသသူကို ပါးတစ္ခ်က္ရိုက္ရပါတယ္။ ဒီလိုလုပ္ျခင္းဟာ ေသသူအတြက္ ဂုဏ္မငယ္ေသာ္လည္း ရွင္က်န္ရစ္သူ မိသားစုတို႔အတြက္ကေတာ့ ရွက္ဖြယ္အတိပါ။ အနည္းငယ္ေသာ လူႀကီးတို႔က ခ်ီးက်ဴးၾကေပမယ့္လည္း ရပ္ရြာကေတာ့ အေပါင္းအသင္းမလုပ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီနည္းနဲ႔ လက္ခံသူတို႔ကိုလည္း “လူမိုက္”ရယ္လို႔ ေခၚေဝၚခဲ့ၾကပါတယ္။
   ဒီအစဥ္အလာေတြေၾကာင့္ ေရွးလူတို႔က တစ္ေယာက္နဲ႔႔တစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္မုန္းတီးပါေစ၊ အျဖဴတံု႔နဲ႔သာတုံ႔ျပန္ေလ့ရွိၾကပါတယ္။ စိတ္ဆိုးနာက်ည္းလြန္းၿပီး သည္းမခံႏုိင္လြန္းမွသာအနက္တံု႔မွာ “ေမွာင္”ရံုေလာက္သာ တံု႔ျပန္ၾကပါတယ္။ ဘယ္ေသာအခါမွ အမိုက္မခံၾကေပ။ ဒါေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္က ေဒါသ၊ မာန၊ အခ်စ္ စသျဖင့္ေသာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုခုေၾကာင့္ အသက္စြန္႔သြားတဲ့အခါ လူႀကီးေတြက “မိုက္မဲသူ” “အမိုက္ေကာင္” စသျဖင့္ တင္စားေခၚေဝၚၾကပါတယ္။
   ဒီေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ မိုက္မဲတယ္၊ မိုက္တယ္ ဆိုတဲ့စကားေတြရဲ႕ ရာဇဝင္ကို သိႏုိင္ၾကပါၿပီ။ ရိုးရာအစဥ္အလာေတြဟာ အျခားေသာ ယဥ္ေက်းမႈေတြနဲ႔ ေရာယွက္လို႔ တိမ္ျမွဳပ္တဲ့အရာေတြ ျမွဳပ္ၿပီး ေပ်ာက္ကြယ္တဲ့အရာေတြလည္း ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္ၾကပါၿပီ။ ယေန႔ေခတ္ထိ က်န္ရွိေနေသးတဲ့ ျမန္မာ့ရိုးရာ အစဥ္အလာေတြကိုလည္း မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းဖို႔က စာေရးသူတို႔ တာဝန္ေတြ မဟုတ္ပါလား.. အထက္မွာေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ အစဥ္အလာေတြကို ျပန္ၿပီးထိန္းသိမ္းသင့္တယ္လို႔ မဆိုေသာ္ျငား သိဖူး၊ ၾကားဖူးလိုက္လွ်င္ပဲ အျမတ္ရယ္လို႔ ေစတနာ အရင္းခံၿပီး တင္ျပလိုက္ရပါတယ္။

ကိုးကား ။ ။ ရန္ကုန္ဘေဆြ ၏ “ျမန္မာျပည္သား”

Angelic Demon (ရိုးရာေလး)

 http://yoyarlay.com/knowledge/klg/1097-2017-09-13-08-48-04