ေအာ္စလိုက မက္ထရိုမွာ

ေအာ္စလိုက မက္ထရိုမွာ ( ေဆာင္းပါး)

July 7, 2014 at 10:49pm

        ေအာ္စလိုက မက္ထရိုမွာ

(ဒီတပတ္ထုတ္ တူေမာရိုး ဂ်ာနယ္မွ)

ပြတ္ခါသီခါေလးပဲ။ တံခါးပိတ္ပါေတာ့မယ္လို႔ ေၾကျငာတဲ့အသံရယ္၊တံခါးပိတ္ခ်ိန္ရယ္၊ကိုယ္လည္းရထားတဲြထဲ အေရာက္၊ ရထားဘီးလည္း စလွိမ့္၊ အံကိုက္ပဲ။ အခ်ိန္စကၠန္႔ပိုင္းေလးေတြဟာဘယ္ေလာက္အထိ အေရးပါသလဲ ဒီနိုင္ငံေရာက္မွ လက္ေတြ႔သိရ ျမင္ရတာပါ။ ရထားတဲြက ခံုလြတ္ေတြသိပ္မက်န္ေတာ့အနားမွာ လြတ္ေနတဲ့ နွစ္ေယာက္ထိုင္ခံုအစြန္မွာ ထိုင္လိုက္တယ္။ အေႏြးထည္ေပၚ တင္က်န္ေနတဲ့နွင္းပြင့္လက္က်န္ေတြကို သပ္ခ်လိုက္တယ္။
က်ေနာ့ေရွ႔ ထိုင္ခံုမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ေရႊေရာင္ဆံပင္နဲ႔ အမ်ိဳးသမီးကစာအုပ္တအုပ္ဖတ္ေနတယ္။ သူ႔ေဘးက အမ်ိဳးသားက သတင္းစာေပၚက မ်က္မွန္ကို္မခါြ။ က်ေနာ့ေဘးကလူကို မသိမသာအကဲခတ္လိုက္ေတာ့ သူကလည္း ျပဴတင္းေပါက္ မွန္ကေန အျပင္ဘက္ေငးေနတယ္။ ေဘးကမ်က္ေစာင္းထိုးခံုမွာအသက္ ၆၀၀န္းက်င္ ေနာ္ေ၀း အဖြားၾကီးတေယာက္နဲ႕ သူ႔ေဘးမွာ ျမီးေကာင္ေပါက္္ အာဖရိကေက်ာင္းသူေလးတေယာက္။ခေလးမေလး အိုင္ဖံုးကေန နားေထာင္ေနတဲ့ သီခ်င္းစည္း၀ါးသံ တရႈးရႈးတရႊတ္ရႊတ္ဟာ နားၾကပ္ကတဆင့္က်ေနာ့နား၀ထိေရာက္ေနတယ္။ ဒီေခတ္လူငယ္ေတြ သီခ်ငင္းနားေထာင္ရင္ ျငိမ့္ျငိမ္းေျငာင္းေျငာင္းမရိွ၊ဆူဆူညံညံ စူးစူးရွရွ၊ ျမန္ျမန္ထက္ထက္ အတံုးလိုက္ အတစ္္လိုက္ စကားလံုးေတြနဲ႔။


 ရထားကျငိမ္တယ္။ အသံလည္းျငိမ္၊ယိမ္းထိုးမေန၊ေကာ္ဖီခြက္ကိုင္ထားလည္း ဖိတ္က်မွာမဟုတ္။
ခရီးသည္အေတာ္မ်ားမ်ား တိတ္တဆိတ္ေလးပဲ။ အမ်ားစုက နားၾကပ္ေလးေတြကိုယ္စီနဲ႔မိုဘိုင္းထဲက FM ေရဒီယို သီခ်င္းနဲ႔ သတင္းေတြ နားေထာင္ရင္းေငးေမာလို႔။ တခ်ိဳ႔က မိုဘိုင္းဖံုးေတြတနွိပ္နွိပ္နဲ႔မက္ေဆ့စ္ပို႔ေနသလား၊ ဂိမ္းစ္ကစားေနသလားမသဲကဲြ။ ရတဲ့အခ်ိန္ေလး သတင္းစာဖတ္သူေတြလည္းအမ်ားသား၊အခ်ိန္က ညေန ရံုးဆင္းျပီး နာရီအေတာ္ၾကာသြားေပမယ့္ ခရီးသည္အဆင္းအတက္ရိွေနေသးသလို၊ လူအၾကပ္ၾကီးလည္းမဟုတ္။မက္ထရိုရထားေတြက ရံုးအဆင္းအတက္နဲ႔ တစံုတရာပဲြလမ္း၊ အခမ္းအနားေတြရိွတဲ့အခ်ိန္အခိုက္အတန္႔သာ  လူၾကပ္ေလ့ရိွပါတယ္။ က်န္အခ်ိန္ေတြမွာ တတဲြလံုးမွလူ ေလး၊ ငါး ေယာက္ထဲေတာင္ၾကံဳဖူးတယ္။ တခါကဆို ေန႔လည္ခင္း ျမိဳ႔ထဲသြားတာ ရထားတတဲြလံုးမွာက်ေနာ္တို႔မိသားတစုထဲရယ္။ တဲြတတဲြလံုးဘဲ ငွားစီးလာသလိုလို ဘာလိုလို..။
ရထားတဲြေပၚမွာကပ္ထားတဲ့ ေၾကာ္ျငာေတြဆီ မ်က္ေစ့ကေရာက္သြားတယ္။အစားအေသာက္ေၾကာ္ျငာ၊ ခေလးအဟာရေၾကာ္ျငာတခ်ိဳ႔ကို ေၾကာ္ျငာကပ္ဖို႔ သီးသန္႔ေနရာေပးထားတဲ့ရထားေခါင္မိုးေဘး မ်က္နွာက်က္နဲ႔ျပဴတင္းေပါက္အထက္နားက်က်မွာ အစီအရီေတြ႔ရတယ္။ ေၾကာ္ျငာကမ်က္ေစ့ေနာက္မေန၊ရထားနံရံကို မဖ်က္ဆီး၊ စကၠဴစေတြကပ္ျပီး ညစ္ပတ္မေနတာကလည္း ေၾကာ္ျငာညွပ္ဖို႔ ေဘာင္နဲ႔သီးသန္႔လုပ္ေပးထားလို႔ပါ။ ရထား မွန္၊ ထိုင္ခံုဆိုဖာ၊ ေနာက္မွီဆိုဖာ၊ နံရံေတြဟာမူလအသစ္အတိုင္းမပ်က္မယြင္း။ျခစ္ရာ ထစ္ရာလည္းမျမင္ရ။  သူမ်ားနိုင္ငံေတြရဲ႔ရုပ္ပိုင္းဘ၀ဖံြ႔ျဖိဳးမႈကို စနစ္တက်နဲ႔ သပ္သပ္ယပ္ယပ္ေလးျမင္ေနရေတာ့ စိတ္ပိုင္းဖံြ႔ျဖိဳးမႈနဲ႔ဆက္စပ္ေနမွာပဲဆိုတဲ့ အေတြးတခု၀င္လာတယ္။


ေနာ္ေ၀းမွာ မက္ထရိုေတြဆဲြတာ အနွစ္ ၅၀ နီးပါးေတာင္ရိွသြားျပီ။ေအာ္စလိုတျမိဳ႔လံုး မိုင္ ၅၀ ေက်ာ္ လမ္းကို မက္ထရို လိုင္း ၆ လိုင္း ထားျပီးဆဲြေနတာ။ေျမေပၚေျမေအာက္ ဘူတာေပါင္းက ၁၀၀နီးပါးရိွတယ္။
 စက္မႈေတာ္လွန္ေရးအရိွန္ေကာင္းေနတဲ့၁၈၅၄ ေလာက္က စျပီးေအာ္စလိုမွာ ေရေႏြးေငြ႔နဲ႔ေမာင္းနွင္တဲ့ စက္ေခါင္း ရထားေတြစသံုးေနျပီ။၁၈၈၅ခုနွစ္မွာ ျမန္မာျပည္အဂၤလိပ္ေအာက္မေရာက္ခင္ ေခတ္အေျခအေနနဲ႔ သြားနိႈင္းမိေနေသးတယ္။ ေနာ္ေ၀းနိုင္ငံမွာေျမေအာက္္ဥမင္လိႈင္ေခါင္းေတြေဖာက္ေလာင္စာဆီနဲ႔ မီးရထားေျပးဆဲြေနတဲ့ စက္မႈဖံြျဖိဳးေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ  ေရနံအလုပ္သမားေတြ ေဖာင္စီးရင္းေရငတ္ေနဆဲ။ ျမန္မာ့စြမ္းအင္ေလာင္စာေတြကိုအဂၤလိပ္အစိုးရနဲ႔ ျမန္မာျဗဴရိုကရက္ လူနည္းစုေလာက္ကလက္၀ါးၾကီးအုပ္အျမတ္ထုတ္ေကာင္းေနဆဲ။ေနာ္ေ၀းမွာ နိုင္ငံတ၀ွမ္း ေတာင္ေတြေက်ာ္၊ ေက်ာက္နံရံေတြေဖာက္ျပီး မီးရထားလမ္းေတြသြယ္၊ေလာင္စာစြမ္းအားသံုး မီးရထားေတြေမာင္းနွင္ေနစဥ္ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ  ေပးတာယူ ေက်ြးတာစား၊ ဘ၀လံုးပါးပါးေနတဲ့အဆံုး ၁၉၃၀အေထြေထြ သပိတ္ၾကီးေပၚခဲ့တယ္။ ဥေရာပမွာ လူေနမႈဘ၀ျမွင့္တင္ေနခ်ိန္ က်ေနာ္တို႔အာရွမွာက်ြန္ဘ၀က ရုန္းကန္ေနရဆဲ။ ကိုယ့္ဇာတိေျမမွာေတာ့ ဒီေန႔ထိလည္း ရုန္းလို႔ေကာင္းဆဲ။ ေနာ္ေ၀းမွာလွ်ပ္စစ္စြမ္းအင္သံုး မက္ထရိုရထားကို ျမိဳ႔နယ္္တခုနဲ႔တခု ဘူတာစဥ္အလိုက္လွည့္ပတ္ေျပးဆဲြေနခ်ိန္ကိုယ့္ဆီမွာ တပါတီ အာဏာရွင္ေတြနဲ႔ နပန္းသတ္ေနတုန္း။ အဲဒီေလာက္  ေခတ္စနစ္နဲ႔၊ နိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးက ကြာျခားလြန္းတယ္။
 ေအာ္စလိုမွာT1000အင္ဂ်င္ေတြသံုးေတြနဲ႔ ေမာင္းနွင္ေနရာက ၂၀၀၆ေလာက္ကစျပီး ပိုျပီးလံုျခံဳ၊ ပိုျပီးျငိမ္သက္တဲ့ MX 3000 အင္ဂ်င္နဲ႔ မက္ထရိုစဆဲြတယ္။ တျမိဳ႔နဲ႔ တျမိဳ႔ ၊ တနိုင္ငံနဲ႔ တနိုင္ငံက်ည္ဆံရထားေတြ ေမာင္းနွင္ေနစဥ္ က်ေနာ္တို႔ ဆီမွာေတာ့ ဒုတိယကမၻာစစ္မတိုင္မီက မီးရထားသံလမ္းစံခ်ိန္မမွီ အတြန္႔အေကာက္ေတြနဲ႔အရည္အေသြးမဲ့သံလမ္းေတြ၊ တဂ်ံဳးဂ်ံဳံး တဂ်ိဳင္းဂ်ိဳင္းနဲ႔ဘယ္ညာ ယိမ္းထိုးေနတဲ့ သက္တမ္းကုန္ မီးရထားတဲြအေဟာင္းအပ်က္ေတြကို အသက္စြန္႔ေတြစီးနင္းေနရတယ္။


“ ေက်းဇူးျပဳျပီး မင္းနားေထာင္ေနတဲ့ သီခ်င္းသံကို နည္းနည္းတိုးေပးနိုင္မလား၊ငါအလုပ္ပင္ပမ္းျပီး နားနားေနေနေမွးျပီး အိမ္ျပန္ခ်င္လို႔ပါ” က်ေနာ့မ်က္ေစာင္းထိုးကအဖြားၾကီးစကားသံေၾကာင့္ အေတြးပ်က္သြားတယ္။ အာဖရိက မေလးက ခြင့္လႊတ္ပါလို႔ ေတာင္းပန္ျပီးသူ႔သီခ်င္းသံကို တိုးလိုက္တယ္။ မၾကာခင္ ကမၻာေက်ာ္ အိပ္စ္ပရက္ရွင္းနစ္စ္ ပန္းခ်ီဆရာၾကီးအဲက္ဒ္ဗတ္ မြန္႔ခ္ေနထိုင္တဲ့ အိမ္နဲ႔ မြန္႔ခ ပန္းခ်ီျပခန္းရိွတဲ့အရပ္ ထိြဳင္ယန္ ဘူတာကိုရထားဆိုက္တယ္။ ဘူတာနံရံမွာ မြန္႔ခ္ရဲ႔ “ ေအာ္သံ” လို႔ အမည္ရတဲ့ ကမၻာေက်ာ္ ပန္းခ်ီကားနဲ႔ “လူနာ” ဆိုတဲ့ ကားနွစ္ကားမိထၳဴနဲ႔ ပန္းခ်ီဆရာၾကီးရဲ႔ ျပခန္းကို ေၾကာ္ျငာထားတယ္။စိတ္ေ၀ဒနာရွင္ တဦးလည္းျဖစ္တဲ့ အက္ဒ္ဗတ္မြန့္ခ္( Edvard Munch-1863- 1944)ရဲ႔ အဇၥိတၱပံုရိပ္ကိုေရးဆဲြတဲ့(Expressionism)ပန္းခ်ီကားေတြဟာ၁၉ရာစုအလယ္နဲ႔ ၂၀ရာစုဆန္းစေခတ္ ဥေရာပပန္းခ်ီအနုပညာေလာကကို ၾသဇာလႊမ္းေစခဲ့တယ္။  ေနာ္ေ၀းနိုင္ငံက ဂုဏ္ယူေလ့ရိွတဲ့ ထိတ္တန္းအနုပညာရွင္နွစ္ဦးထဲက မြန္႔ခ္ဟာတဦးျဖစ္တယ္။ ေနာက္တဦးက ပန္းပုဆရာၾကီး ဂူးစ္တပ္ပ္ ဗီဂလန္႔(Gustav Vigeland- 1869-1943) ျဖစ္တယ္။ဗီဂလန္႔ ရုပ္ထုပန္းျခံဟာ ကမၻာေပၚမွာ ရုပ္ထုအမ်ားဆံုးထြင္းထုျပသထားတဲ့ပန္းျခံျဖစ္တယ္။ နိုင္ငံျခားသားမွန္သမွ် အဲဒီ ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္ နွစ္ေယာက္ရဲ႔ အနုပညာလက္ရာေတြၾကည့္မသြားရင္ ေအာ္စလိုလာရက်ိဳး နပ္မွာ မဟုတ္ဖူး။

ရထားေပၚကခရီးသည္ တခ်ိဳ႔ ဆင္းသြားျပီး တခ်ိဳ႔တက္လာတယ္။ တက္လာသူေတြထဲမွာနႈတ္ခမ္းေမႊး မုတ္ဆိတ္ေမႊးၾကမ္းၾကမ္း၊ ဂ်ာကင္ကပိုကရို၀တ္ျပီး ပါးစပ္က ျဗစ္ေတာက္ျဗစ္ေတာက္နဲ႔ဘာကို အလိုမက်မွန္းမသိ တီးတိုးေျပာဆိုေနတဲ့ လူၾကီးတေယာက္ကို သတိထားမိတယ္။ ၾကည့္ရတာေဂါက္ေနသလိုပဲ။ ေနာ္ေ၀းမွာ ေဆာင္းရာသီ ေအးခဲခ်ိန္ဆို ခတ္ေၾကာင္ေၾကာင္ေတြမ်ားလာတယ္။ရာသီဥတုက အံု႕မိႈင္းမိႈင္း၊ အလင္းေရာင္နည္းနည္း၊ ေအးစမ့္ခဲေနေတာ့ တေယာက္နဲ႔တေယာက္လည္းနႈတ္မဆက္ျဖစ္ၾက။ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ပဲ။ ဒီလူလည္း တေယာက္ထဲ စကားေတြမ်ားျပီး အလိုမက်ျဖစ္ေနပံုေၾကာင့္ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ပဲလို႔ မွတ္လိုက္တယ္။ ခေလးမိခင္တေယာက္ ေဘးတန္းထိုင္ခံုတခုမွာ ေနရာယူလိုက္တာေတြ႔တယ္။တြန္းလွည္းထဲက ခေလးက တစံုတရာကိုေတာင္းဆိုေနဟန္နဲ႔ အေမ့မ်က္နွာ ေငးၾကည့္ေနတယ္။ ဒီကခေလးငယ္ေတြဟာဆူဆူညံညံ ေအာ္ဟစ္တာ၊ ငိုေၾကြးတာ မၾကားရသေလာက္ပဲ၊ ကေလးငိုသံၾကားျပီဆိုရင္လည္း ေဗဒင္မေမးနဲ႔ေနာ္ေ၀းခေလးမဟုတ္ဘူး၊ အာရွနဲ႔၊ အာဖရိကမိဘနွစ္ပါးကေမြးလာတဲ့ ခေလးေသခ်ာေပါက္။ ေစာေစာကခေလးအေမျဖစ္သူကတြန္းလွည္းေဘးအိပ္ထဲက အိုင္ပက္ေလး ထုတ္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ခလုပ္ဖြင့္ ကာတြန္းအရုပ္ေတြပါတဲ့ပရိုဂရမ္တခုကို ဖြင့္ျပီးခေလးလက္ထဲထည့္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ သားအမိနွစ္ေယာက္ထဲ စကားတေျပာေျပာေဘးဘီလည္း ဂရုမစိုက္ အိုင္ပက္နဲ႔ ေဆာ့ေနတယ္။ မိခင္နဲ႔ ရင္ေသြးငယ္ရဲ႔ ေႏြးေထြးတဲ့ အေပးအယူ၊အေခ်ာ့အျမႈ ဆက္ဆံမႈေတြက တျခားခရီးသည္ေတြဆီကူးစက္သြားတယ္။ အျပံဳးကိုယ္စီနဲ႔ သူတို႔သားအမိဆီေငးေမာၾကည့္ေနၾကတယ္။

မၾကာခင္ တဖက္တဲြကေန လက္ဆဲြဘာဂ်ာၾကီးနဲ႔ ေအးခ်မ္းေမ သီခ်င္းအလိုက္တီးလံုးေလးတီးျပီး သူေတာင္းစားတေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ စကၠဴေရခြက္ေလးနဲ႔ ပိုက္ဆံေတာင္းေနတဲ့အသားနီစပ္စပ္ ဆံပင္တိုတို ကုတ္အက်ီ ၤ အေပၚက သားေရဂ်ာကင္ထပ္ထားတဲ့ အဲဒီ ရိုေမးနီးယားဂ်စ္ပ္စီကို မၾကာခန ေတြ႔တယ္။ မၾကာေသးခင္က အစိုးရ ေကာ္မရွင္ရဲ႔ ထုတ္ျပန္ခ်က္ထဲမွာ သူေတာင္းစား၅၀၀ကေန ၁၀၀၀အၾကား ေအာ္စလိုျမိဳ႔ေတာ္ လမ္းေတြမွာ သြားလာက်က္စားေနတဲ့အေၾကာင္း ဖတ္လိုက္ရတယ္။အမ်ားအားျဖင့္ အေရွ႔ဥေရာပနိုင္ငံေတြနဲ႔ ရိုေမးနီးယားကလာၾကတာပါ။ အစိုးရက သူတို႔လို အေျခအေနမဲ့ေတြအတြက္အေဆာင္ေဂဟာတခုေပးထားတယ္။ စားစရာနည္းနည္းပါးပါးေပးတယ္။ အပို၀င္ေငြမရိွ၊ အလုပ္မရိွေတာ့ေတာင္းစားၾကတယ္။ ေအာ္စလို ျမိဳ႔ေတာ္ သန္႔ရွင္းလွပေရးအတြက္ တနွစ္ကို ခရိုနာ၅သန္း( ေဒၚလာ၈၂၄၀၀၀) အကုန္ခံ ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့အခ်ိန္ ဒီလိုသူေတာင္းစားေတြနဲ႔ ျမိဳ႔ေတာ္ရဲ႔ အလွ ပ်က္ဆီးေနတာကိုအမ်ားစုက မၾကိဳက္ၾကဘူး။ အထူးသျဖင့္ ကမၻာလွည့္ခရီးသည္ေတြ အမ်ားဆံုးအလည္လာတဲ့ ေႏြရာသီမွာ ျမိဳ႔ထဲလူစည္ကားရာ သူေတာင္းစားေတြထိုင္ေနတာကိုမနွစ္ျမိဳ႔ဘူး။ သတင္းစာေတြက၀ိုင္းေရးၾကတယ္။လာမယ့္နွစ္မွာသူေတာင္းစားကင္းစင္ေရးကိုအေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကမယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။

ဟိုေတြးဒီေတြးနဲ႔ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားလဲမသိ။ ကိုယ့္အနားမွာအသက္ ၆၀ ေက်ာ္ အဖိုးအိုတေယာက္ လာရပ္ေနတယ္။ ျမန္မာပီပီ မေနတတ္လို႔ ဟန္အမူအရာနဲ႔ ထိုင္မလားလို႔ေမးျပီး ထဟန္ျပင္ေတာ့ အဖိုးအိုက  ေနပေစ၊ ကိစၥမရိွဘူးဆိုတဲ့သေဘာျပံဳးျပီး လက္ကာျပတယ္။ တခ်ိဳ႔က အသက္ၾကီးသူေတြကို ေနရာေပးတတ္ေပမယ့္၊ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ မသိသလိုပဲ။အဲလိုအျပဳအမူေၾကာင့္ အလိုက္မသိဘူး၊ မယဥ္ေက်းဘူးလို႔ ထင္လို႔မရျပန္ဘူး။ တခ်ိဳ႔အဖိုးအို၊အဖြားအိုေတြက ေနရာဖယ္ေပးတိုင္းၾကိဳက္တာမဟုတ္ဘူး။ ငါ့ကို မသန္မစြမ္းေတာ့ဘူးထင္သလား ဆိုတဲ့မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ မာနမ်ိဳးရိွတတ္လို႔ပါ။ က်ေနာ့္ေနာက္နား ရပ္ေနတဲ့အဖိုးအိုလည္း ငါသန္စြမ္းပါေသးတယ္ကြာ..ဆိုတဲ့သေဘာမ်ိဳးေနမွာေပါ့။

ေရွ႔နားက ခံုေတြမွာထိုင္ေနသူေတြ  လူတေယာက္ကို ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္လုပ္ေနၾကတယ္။ ေရွ႔မွာတခုခုျဖစ္ေနပံုပဲ။ ထင္တဲ့အတိုင္း အေစာက ညစ္ေပေပ နႈတ္ခမ္းေမႊး မုတ္ဆိတ္နဲ႔ ဦးေဂါက္ျပႆနာရွာေနတာပါ။ လူလြတ္တဲ့ ခံု တခံုျပီးတခံုေျပာင္းထိုင္ျပီး သူနဲ႔ မ်က္လံုးျခင္းဆံုမိတဲ့သူကိုေသခ်ာၾကည့္ျပီး တခုခုေျပာေနတာပါ။ ဘာေတြေျပာေနမွန္းမသိ။ သူ႔ေဘးနားကလူေတြလည္း အေျခအေနရိပ္စားမိလို႔ထင္တယ္၊ ခတ္ေရွာင္ေရွာင္ မသိသလို မ်က္နွာလဲႊေနတယ္။ ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြ အျပင္ထြက္ရင္အထိန္္းတေယာက္ပါတတ္တယ္၊ အခုေတာ့ ထိန္းေပးမယ့္ အေဖာ္လည္းမရိွ။
သိပ္မၾကာလိုက္ဘူး၊ ငေၾကာင္ၾကီးဟာ က်ေနာ္နဲ႔ တခံုျခားမွာ တေယာက္ထဲထိုင္ေနတဲ့အသက္၅၀ ေက်ာ္ လူတေယာက္နဲ႔ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ခံုမွာ သြားထိုင္တယ္။ ျပီးေတာ့ျငိမ္ျငိမ္မေနဘူး၊ေရွ႔ကလူ မ်က္နွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ျပီး ျဗစ္ေတာက္ျဗစ္ေတာက္နဲ႔ ဆူပြက္ျပေနတယ္။ ဟိုတေယာက္ကေတာ့ျပဴတင္းေပါက္ဘက္ မ်က္နွာလႊဲေနတယ္။ အနီးအနားခရီးသည္အေတာ္မ်ားမ်ားက က်ေနာ့လိုပဲ  အကဲခတ္ၾကည့္ေနတယ္။  မိနစ္ပိုင္းေလာက္ပဲၾကာမယ္။ ဦးေဂါက္ဟာ မေျပာမဆိုသူ႔ေရွ႔က လူရဲ႔ မ်က္နွာကိုၾကည့္ျပီး က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္နဲ႔ ဆဲဆိုရန္မူေနတယ္။ ဟိုတေယာက္ကလည္းထသြားဖို႔ျပင္ေနျပီ။ မ်က္လံုးျခင္းမဆံုမိေအာင္ေတာ့ က်ိဳးစားေနတယ္။ မ်က္စိတမွိတ္အတြင္းမွာပဲျဗဳန္းဆို ဦးေဂါက္ ဟာ ဟိုလူ႔မ်က္နွာကို လက္သီးနဲ႔ အဆက္မျပတ္ထိုးပါေလေရာ။ ေဘးနားကလူေတြဟစ္ေအာ္အသံျပဳျပီး သူရူးကို ဆက္မလုပ္ဖို႔ ၀ိုင္းတားၾကတယ္။ ဟိုလူကေတာ့ လက္ကေလးနဲ႔ကာေခါင္းကိုငံု႔ျပီး ျငိမ္ခံေနတယ္။ ဘာမွ ျပန္မတုန္႔ျပန္ဘူး။
သူ႔နွာေခါင္းကေန ေသြးေတြ စီးက်လာတယ္။အိပ္ထဲကစကၠဴပါးေလးထုတ္ျပီးသုတ္ေနတယ္။ ဦးေဂါက္္ကေတာ့ တခ်က္မာန္ဖီျပျပီး အဲဒီေနရာကထသြားတယ္။ ရထားေပၚက ခရီးသည္ေတြထိတ္လန္႔ကုန္တယ္။ တခ်ိဳ႔ ဖံုးဆက္ေနတယ္။ လံုျခံဳေရးရဲကို လွမ္းေခၚဟန္တူတယ္။ မၾကာပါဘူး၊မက္ထရိုဟာ ေနာက္တဘူတာ ေရာက္သြားျပီ။ ရထားတံခါးပြင့္သြားတာနဲ႔ အထိုးခံရသူလည္း သူ႔နွာေခါင္းကိုလက္ကိုင္ပု၀ါနဲ႔ အုပ္ျပီး  ဆင္းသြားတယ္။ သူဆင္းရမယ့္ဘူတာပဲလား၊ ၾကိဳတင္ဆင္းသြားတာလားမသိ။  သူ႔ခဗ်ာအသားလြတ္ ခံလိုက္ရတာ။ ရွက္သြားဟန္တူပါတယ္။ အဲဒီဘူတာမွာပဲ  ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းနဲ႔ ရဲနွစ္ေယာက္တက္လာတယ္။သိပ္ျမန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဦးေဂါက္ကို ဘာမွ မလုပ္ဖူး၊ အကဲခတ္ေနတယ္။ ျပီးမွာ ေရွ႔ဘူတာမွာဆင္းဘို႔ နားခ်တယ္။ သူတို႔ လိုရာလိုက္ပို႔ေပးမယ္၊ ဘယ္မွာေနလဲလို႔ ေမးတယ္။ ဟိုလူက ရဲကို၀ူး၀ူး၀ါး၀ါးနဲ႔ ျပန္ေဟာက္တယ္။ မဆင္းဘူး၊ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္သြားမယ္လို႔ တုန္႔ျပန္တယ္။ဒါနဲ႔ ရဲနွစ္ေယာက္လဲ လက္ေလွ်ာ့ျပီး တံခါး၀တဘက္တခ်က္စီနား သြားရပ္ေနတယ္။ သူရူးကိုလည္းတခ်က္တခ်က္အကဲခတ္ၾကည့္ေနတယ္။ အမွန္ေတာ့ ရဲေတြဟာ ခရီးသည္ေတြစိုးရိမ္စိတ္ေတြေပၚေနလို႔လာေစာင့္ေရွာက္တဲ့ သေဘာလည္းပါတယ္။ သူတို႔၀င္လာတာနဲ႔ ခရီးသည္ေတြလည္း ထိတ္ျပာမေနဘူး၊အိေျႏၤရရျဖစ္သြားတယ္။ မိနစ္အနည္းငယ္အတြင္း မက္ထရိုဟာ ခရီးသည္အားလံုးဆင္းရမယ့္ ဂိတ္ဆံုးကိုဆိုက္လာပါတယ္။ ရထားရပ္တာနဲ႔ ရဲနွစ္ေယာက္က ဦးေဂါက္ကို လိုက္ပို႔ေပးမယ္လို႔ သြားေျပာတယ္၊ဟိုလူက အကပ္မခံပဲ ျပန္ေဟာက္လႊတ္ေနတယ္။ ျပီးေတာ့ နွင္းဖဲြြဖဲြၾကား ဆက္ေလွ်ာက္သြားတယ္။ရဲနွစ္ေယာက္က ေနာက္ကေနမသိမသာ အကဲခတ္ရင္းလိုက္သြားတယ္။ မ်က္စိေရွ႔ကေန လူလံုးေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့အထိေငးေမာေစာင့္ၾကည့္ေနတာကို ေနာက္ဆံုးျမင္လိုက္ရတယ္။

အိမ္အျပန္လမ္းမွာ က်ေနာ့အတြက္ ဆင္ျခင္စရာ၊ သတိျပဳစရာ၊ အတုယူစရာေတြတသီၾကီးပါလာတယ္။စိတ္ေပါ့သြပ္ေနသူတေယာက္အေပၚ နားလည္သေဘာေပါက္ျပီး ခြင့္လႊတ္တတ္မႈ၊ သီးခံျပီး ဥပကၡာျပဳတတ္မႈ၊ဘာတခုမွလက္တုန္႔မျပန္တတ္တဲ့ စိတ္မေနာ၊ တရားဥပေဒကိုနားလည္သိၾကြမ္းမႈ၊ ပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြရဲ႔လႈပ္ရွားေဆာင္ရြက္မႈ၊ လံုျခံဳေရးရဲေတြရဲ႔ ျပဳမူေဆာင္ရြက္မႈ၊ ကိုင္တြယ္ဆက္ဆံပံုေတြျမင္ျပီးသူတို႔ရဲ႔ စိတ္ယဥ္ေက်းမႈ အဆင့္အတန္းကို ခန္႔မွန္းေနမိတယ္။ အင္း..ငါ့ကိုသာ ဦးေဂါက္ၾကီးလာထိုးရင္ ငါဘယ္လိုတံု႔ျပန္မွာလဲ ၊ လက္သီးနဲ႔ဆို ေတာ္ေသးရဲ႔ ဓားနဲ႔ထိုးလိုက္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲလို႔ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမးခြန္းျပန္ေမးရင္ ေခါင္းအေတာ္ရႈပ္သြားတယ္။ ဒီေလာကၾကီးမွာ ကိုယ္နဲ႔အနီးကပ္ဆံုး၊ အေျခခံအက်ဆံုးျဖစ္တဲ့ မိမိစိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ယဥ္ေက်းမႈကို မိမိျပန္မထိန္းမတ္၊မျမွင့္တင္နိုင္သေရြ႔ မိမိပတ္၀န္းက်င္ ရုပ္ပိုင္းဘ၀ကို ဘယ္လိုျပဳျပင္တည္ေဆာက္နိုင္မွာလဲဆိုတဲ့အေတြးေလး လည္း၀င္လာတယ္။
ေန႔စဥ္ စီးေနက် မက္ထရိုရထားဟာ က်ေနာ့ကို ေလာကက်င့္၀တ္ေတြမသိမသာ သင္ၾကားေပးေနပါေတာ့တယ္။

ကိုညိဳ( ေအာ္စလို)
၂၈ဇြန္ ၂၀၁၄