Miraculous Master For English Language
အႏုပညာ
တသက္တာ စာေပဆုရွင္ စာေရးဆရာမႀကီး ခင္ေဆြဦးႏွင့္ ေတြ႕ဆံုုျခင္း
လင္းျမရီ / ဧရာဝတီ | January 2, 2014
ခင္ေဆြဦး, စာေရးဆရာ, တသက္တာစာေပဆု,
အမ်ိဳးသားစာေပဆု, ရသစာေပ
တသက္တာ စာေပဆုရွင္ စာေရးဆရာမႀကီး ခင္ေဆြဦး
(ဓာတ္ပံု – ဧရာဝတီ)
ဒီႏွစ္ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ အမ်ိဳးသား စာေပဆုေပးပြဲမွာ တသက္တာ စာေပဆုရွင္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ခ်ီးျမႇင့္ခံခဲ့ရသူေတြ ကေတာ့ ဆရာႀကီး သိပၸံမႉးတင္၊ ဆရာႀကီး ေအာင္သင္းနဲ႔ ဆရာမႀကီး ခင္ေဆြဦးတို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအထဲကမွ စာေရးဆရာႀကီး မဟာေဆြရဲ႕ မ်ိဳးဆက္ျဖစ္ၿပီး တေခတ္တခါက လူႀကိဳက္မ်ား ေအာင္ျမင္ခဲ့ကာ ဒီေန႔ထက္တိုင္ ပရိသတ္ ႏွစ္ၿခိဳက္လက္ခံၾကဆဲ ရသဝတၳဳေတြကို ေရးသားခဲ့သူ တဦးျဖစ္တဲ့ ဆရာမႀကီး ခင္ေဆြဦးကို သူ႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးေနာက္ခံ ဝတၳဳေတြအေၾကာင္း အပါအဝင္ သူရရွိခဲ့တဲ့ တသက္တာ စာေပဆု အေၾကာင္းေတြနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး ဧရာဝတီက ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းခဲ့ပါတယ္။
ေမး။ ။ တသက္တာစာေပဆု ခ်ီးျမႇင့္ခံရျခင္းအေပၚ ဆရာမႀကီးရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို ေျပာေပးပါဦး။
ေျဖ။ ။ အဲဒါကေတာ့ ကိုယ္ကလည္း ၁၂ ႏွစ္သမီးကစၿပီး စာေရးခဲ့တာကိုး။ … ဆိုေတာ့ စာေရးသက္က ၇၀၊ တို႔တိုင္းဌာနီ ထြက္ေတာ့ ၂၈ ႏွစ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ေမွ်ာ္ခဲ့တာေပါ့၊ အမ်ိဳးသားစာေပဆုကို။ အဲဒီ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ မေမွ်ာ္ေတာ့ပါဘူး။ အခုလိုအခ်ိန္မွာ ရလာေတာ့လည္း ဝမ္းသာပါတယ္။
ေမး။ ။ ဆရာမႀကီး ခုနက ေျပာတဲ့အထဲမွာ “တို႔တိုင္းဌာနီ” ကိုေရးေတာ့ ၂၈ ႏွစ္တဲ့။ အဲဒီလိုမ်ိဳး အသက္ငယ္စဥ္မွာပဲ အဲဒီေခတ္ အခါက အေတာ္ေလး ဂယက္ရိုက္ခတ္ ေစခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေရးေနာက္ခံ ဝတၳဳႀကီးကို ဇာတ္အိမ္ အခိုင္အခံ့နဲ႔ ေရးႏိုင္ခဲ့တယ္။ က်မတို႔ ဒီဘက္ေခတ္ ကာလမွာက်ေတာ့ အဲဒီလို ဝတၳဳမ်ိဳးကို အမ်ိဳးသမီး စာေရးဆရာမ ငယ္ငယ္ေတြ ေရးတာ၊ ထြက္လာတာ မေတြ႔ရေတာ့ဘူး။ အဲဒါ ဘာေၾကာင့္လို႔ ထင္ပါသလဲ။
ေျဖ။ ။ ဒါကေတာ့ ေခတ္နဲ႔လည္း ဆိုင္မယ္၊ စိစစ္ေရး အပိတ္အဆို႔ေတြ ေၾကာင့္လည္း ပါမယ္။ ဟိုေခတ္တုန္းကေတာ့ ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္တို႔က ေရးတယ္၊ ေဒၚေဒၚမာ (လူထုေဒၚအမာ) ကေတာ့ ေဆာင္းပါးေပါ့။ ေဒၚခင္ႏွင္းယုလည္း သူ႔ရဲ႕ ဖဆပလ အေတြ႔အႀကံဳေတြကို ေဆာင္းပါးေတြ ေရးတယ္။ အခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဟုတ္တယ္၊ မရွိေတာ့ဘူး။ မေရးျဖစ္ ၾကေတာ့ဘူး။
ေမး။ ။ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အအံုအေၾကာင္း ေနာက္ခံထားၿပီးေရးတဲ့ “ႏွင္းဆီကေမႊး” ဝတၳဳနဲ႔ ပတ္သတ္ ၿပီးေတာ့လည္း စိစစ္ေရး ျပႆနာနဲ႔ အမွတ္တရေတြ ရွိခဲ့တယ္လို႔ ၾကားမိပါတယ္။ အဲဒီကိစၥကိုလည္း ေျပာပါဦး။
ေျဖ။ ။ အဲဒီျဖစ္ရပ္ဟာ ၁၉၆၂ မွာျဖစ္တာ။ အဲဒါကို ၁၉၇၀ မွာ ထုတ္လိုက္တာ ထူးဆန္းစြာပဲ ပရိသတ္ လက္ထဲကို ေရာက္သြားတယ္။ ပရိသတ္က ခဏခဏ ေတာင္းဆိုတယ္။ ေစာင္ေရ ၃၀၀၀ ၿပိဳက္ကနဲကုန္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ ထပ္ရိုက္ခြင့္ ထုတ္ခြင့္ မရေတာ့ဘူး။ အဲဒါ ဒီေန႔ ပြင့္လင္းကာလ ေရာက္လာသည္ အထိပဲ။ အေတာ္ၾကာတာပဲ၊ ပိတ္ခဲ့တာ။ ဒီဝတၳဳက ေတာ္ေတာ္ ကံမေကာင္းဘူး။ တြက္ၾကည့္ရင္ ၁၉၇၀ ကေန ဒီေန႔ေခတ္အထိ ဆိုေတာ့။ မႏွစ္ကမွ ျပန္ထုတ္ေဝခြင့္ ရခဲ့တယ္။
ေမး။ ။ ဆရာမႀကီး ေရးခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေရးေနာက္ခံ ဝတၳဳေတြအေၾကာင္းနဲ႔ တျခား အမွတ္တရေတြ အေၾကာင္းလည္း ေျပာျပပါဦး။
ေျဖ။ ။ အခုေျပာတဲ့ ႏွင္းဆီကေမႊးေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ေနျခည္ျဖာေတာ့ ေႏြးလိမ့္မည္။ အဲဒါကေတာ့ ပံုစံတမ်ိဳး ဆိုေတာ့ ထုတ္လို႔ေတာ့ ရခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ နည္းနည္းေတာ့ အျဖတ္ခံရတယ္။ အဲဒါလည္း စိတ္ေတာ့ မေကာင္းဘူးေပါ့။ ၿပီးေတာ့ “ႏွင္းဆီကေမႊး” မတိုင္ခင္ တအုပ္က “အင္ၾကင္းရဂံု” ေပါ့။ သူက ကိုကိုးကၽြန္း အေၾကာင္းလည္း ပါတယ္။ ဦးေလးလွ (လူထုဦးလွ) တို႔ လူထုေဒၚေဒၚမာတို႔ရဲ႕ ဘဝတစိတ္တေဒသေပါ့၊ ပါတယ္။ အဲဒါကို စိစစ္ေရး ရွိတုန္းက၊ ထုတ္တုန္းက ထုတ္ခြင့္ေတာ့ ရမယ္၊ ဒါေပမယ့္ အျဖတ္ခံရမယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ … ဒီကိစၥက နည္းနည္းေတာ့ ရယ္စရာေကာင္းတယ္။ ရန္ေအာင္ စာေပက ကိုညီညီေအာင္က ကိုကိုကၽြန္း အခန္းကို ၾကားထဲကို ေရႊ႕လိုက္တယ္။ ေမဦးက ျဖတ္ရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ မထုတ္ပါနဲ႔ ေတာ့ေပါ့၊ ႏွေမ်ာစရာႀကီးေလ။ သူက အဲဒါကို တိုင္ပင္ၾကၿပီးေတာ့ ေရွ႕က ဇာတ္ဝင္ခန္းကို အလယ္ကို ထည့္လိုက္တယ္။ ေရွ႕မွာေတာ့ အပ်ိဳးေလးေပါ့။ သူ႔ေယာက္်ားက သူ႔မိန္းမကို လြမ္းတယ္ဆိုတဲ့ ဟာေပါ့။ ေနာက္တခုျဖစ္တဲ့ ႏွင္းဆီကေမႊး ကေတာ့ ဘယ္လိုမွ မလြတ္ႏိုင္တဲ့အခ်ိန္၊ ၁၉၇၀ မွာေပါ့။ အဲဒါလည္း အမွတ္တရပဲ။
ေမး။ ။ အခုဆို စာအုပ္ဆိုင္ေတြ သြားလိုက္ရင္ ႏိုင္ငံေရးစာအုပ္ေတြက အေရာင္းရဆံုး စာရင္းမွာ ထိပ္ဆံုးကပဲ။ ဆိုေတာ့ … ရသစာေပ၊ ရသစာအုပ္ေတြ Top- Ten စာရင္းမွာ ပါႏိုင္ဖို႔က ဘာေတြလုပ္ဖို႔ လိုအပ္မလဲ။
ေျဖ။ ။ ရသ စာေပကေတာ့ေလ၊ ကိုယ့္ရဲ႕ အသည္းႏွလံုးပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ ပရိသတ္နဲ႔ နီးစပ္မႈ ရွိခဲ့တာေလ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း က်ေတာ့ လူေတြက စာ သိပ္မဖတ္ႏိုင္ ၾကေတာ့ဘူးေလ။ ရသစာေပရဲ႕ သေဘာတရားေတြကုိ သိပ္နားမလည္ၾကေတာ့ တာလည္း ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဖတ္တဲ့သူေတြ မ်ားမ်ားဖတ္ေအာင္ ေရးတဲ့သူေတြကလည္း မ်ားမ်ားေရးေပါ့။ ျဖစ္ေတာ့ ျဖစ္လာမွာပါ။ ကိုယ္က အေကာင္းျမင္သမား ဆိုေတာ့ ဒီလိုပဲျမင္ပါတယ္။
ေမး။ ။ အမ်ိဳးသမီး စာေရးဆရာမေတြရဲ႕ အခန္းက႑ကိုေရာ ဘယ္လိုျမင္ပါလဲ။
ေျဖ။ ။ Gender ကေတာ့ ေမဦးက သိပ္မခြဲတတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ေမဦးေရးတဲ့ စာေတြကို အမ်ိဳးသား ပရိသတ္ကလည္း လက္ခံၾကတယ္ ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ၊ ေယာက္်ား ဆန္ေနတယ္ပဲ ေျပာရမွာေပါ့။ အဲဒီလိုဆိုေတာ့ ကိုယ္ကေတာ့ ခြဲတာ သိပ္မႀကိဳက္ဘူး။ အမ်ိဳးသမီး စာေရးဆရာ၊ အမ်ိဳးသား စာေရးဆရာဆိုၿပီး ခြဲျခားခံစားမိတာ မရွိဘူး။
ေမး။ ။ မဂၢဇင္းေတြ အေၾကာင္းလည္း ေမးခ်င္ပါေသးတယ္။ ဆရာမႀကီးက စံပယ္ျဖဴမဂၢဇင္းကို တကယ့္ကိုပဲ အခက္အခဲေတြ ၾကားက အရင္းအႏွီး ႀကီးမားစြာနဲ႔ ထုတ္ေဝခဲ့တဲ့သူ ဆိုေတာ့။ ဆရာမႀကီး ထုတ္တဲ့အခ်ိန္တုန္းက မဂၢဇင္း တေစာင္ျဖစ္ဖို႔ ခက္ခဲသလို ဒီေန႔ မဂၢဇင္းေတြရဲ႕ က်န္းမာေရးကလည္း မေကာင္းေသးပါဘူး။ အဲဒီ အေပၚေရာ ဘာမ်ား ေျပာခ်င္ပါသလဲ။
ေျဖ။ ။ ကိုယ္တိုင္လည္း ဟိုး ၁၂ ႏွစ္၊ ၁၃ ႏွစ္ သမီးကတည္းက မဂၢဇင္းေတြမွာ ေရးလာတာေလ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ရႈမဝ၊ ေသြးေသာက္၊ ေငြတာရီ၊ ျမဝတီေပါ့။ သူ႔ဟာနဲ႔သူ ဟုတ္ေနတာပဲ၊ လည္ပတ္ေနတာပဲ။ ရႈးံတယ္လည္း မဟုတ္ဘူး၊ ျမတ္တယ္လည္း မဟုတ္ဘူး၊ ဝါသနာအရပဲေပါ့။ ေမဦးတို႔ ေခတ္မွာက်ေတာ့ အရံႈးအျမတ္ ေတြလည္း ကြဲလာတယ္။ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကလည္း မဂၢဇင္းေတြ ထုတ္လာၾကတဲ့အတြက္ ပရိသတ္က အားမေပးရင္ အမ်ားႀကီး ဆံုးရံႈးတယ္။ စီးပြားျဖစ္၊ စီးပြားပ်က္ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ဒီဘက္ပိုင္းမွာ အလွအပ ေလးေတြကလည္း ႀကိဳက္လာၾကၿပီ။ ၿပီးေတာ့ မဂၢဇင္းမွာ ေဆာင္းပါး၊ ဝတၳဳ၊ ကဗ်ာ ထည့္ရာမွာေတာင္ မတူၾကဘူး။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဖတ္တဲ့သူ ရွိတယ္။ ေလးေလးနက္နက္ ဖတ္တဲ့သူ ရွိတယ္။ စံပယ္ျဖဴကို က်ေတာ့ ေမဦးက ကိုယ့္အိုင္ဒီယာနဲ႔ လုပ္တဲ့အခါက်ေတာ့ မဂၢဇင္းက လွပါတယ္။ အက်ဳိးအျမတ္လည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာကိုနားလည္ေပမယ့္ လုပ္ငန္း နားမလည္တဲ့ အခါက်ေတာ့ ဒုကၡေရာက္တာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီေခတ္က ဆရာႀကီးေတြ ကလည္း ေျပာတယ္။ ကိုယ္ကလည္း စာေတြကဖတ္ေတာ့ စံပယ္ျဖဴမွာ ပါတဲ့စာေတြက သိပ္ကို Advanced ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ အမ်ားက သိပ္လက္မခံႏိုင္ဘူး။ အမ်ားစုက ခ်စ္တယ္၊ မုန္းတယ္၊ သနားတယ္ … အဲဒီလိုေတြ ေပါ့ကြယ္။
ေမး။ ။ အခုေခတ္ေရာ အဲဒီလိုပဲ မဟုတ္ဘူးလား။
ေျဖ။ ။ အခုေခတ္ကေတာ့ကြယ္၊ ၾကည့္ရပါဦးမယ္။ ေတာ္ၾကာ ကိုယ့္ဝိုင္းၿပီး ေျပာေနၾကဦးမယ္။
ေမး။ ။ ေနာက္တခု က်မ ေလ့လာမိသေလာက္ ဆရာမႀကီးက ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ မွာ အမ်ိဳးသား စာေပဆုကို ဝတၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္နဲ႔ စတုတၳဆု ရခဲ့တယ္ဆိုတာ သိရတယ္။ အဲဒါ ဟုတ္ပါသလား။ တျခား နာမည္တူ တဦးလား။
ေျဖ။ ။ ဟုတ္တယ္။ ဝတၳဳတို ေပါင္းခ်ဳပ္နဲ႔ဆို ဟုတ္တယ္။ “ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ” ဝတၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္။
ေမး။ ။ ဆရာမႀကီး အေနနဲ႔ အမ်ိဳးသားစာေပဆုကို ႏွစ္ေတြ ဒီေလာက္အမ်ားႀကီးၾကာၿပီးမွ တခါ ထပ္ရတဲ့အေပၚ၊ ဒါကလည္း ၾကားထဲမွာ ဆုစာရင္း ဝင္ႏိုင္တဲ့ ပရိသတ္ လက္ခံတဲ့၊ ေအာင္ျမင္တဲ့ ဝတၳဳေတြအမ်ားႀကီး ရွိခဲ့လ်က္နဲ႔ အခုအခ်ိန္မွ တသက္တာ စာေပဆု ဆိုၿပီး ရခဲ့တဲ့အေပၚေရာ ဘယ္လို ခံစားခ်က္ရွိလဲ။ ေနာက္ၿပီး ဆရာမႀကီးနဲ႔ ပူးတြဲရတဲ့ ဆရာႀကီး ႏွစ္ဦး စလံုး ဟာလည္း သူ႔သက္ဆိုင္ရာ နယ္ပယ္ အသီးသီးမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကတည္းက သူ႔သမိုင္းေၾကာင္းနဲ႔သူ အခိုင္အမာ ရွိေနခဲ့ၾကသူေတြ ဆိုေတာ့ ဆရာမႀကီး အေနနဲ႔ ဒီဆုဟာ ထိုက္ထိုက္တန္တန္လို႔ ခံစားမိလား။ အင္မတန္ပဲ ေနာက္က် ေနတယ္လို႔ ခံစားမိလား။
ေျဖ။ ။ အဲဒါအေပၚပဲ ေမဦးက ဆုေပးပြဲအၿပီးမွာ စကားေျပာရတုန္းက ေျပာခဲ့ေသးတယ္။ ရတဲ့အခ်ိန္က ေတာ္ေတာ္ေႏွာင္း ေနၿပီ။ အမွန္ေတာ့ ေပးမယ္ဆိုရင္ “တို႔တိုင္းဌာနီ” ကတည္းက ရခ်င္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မရဘူး။ ဒါေတြက ကိုယ့္ ေခတ္ရဲ႕ အေျခအေန၊ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အေျခအေနေတြလည္း ပါေသးတာေပါ့။ ဒီကိစၥက စာေရးဆရာေတြ အေနနဲ႔ ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ ကိုယ္လည္း မၿပီးဘူး။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ စိစစ္ေရး ကိစၥေတြ ပါလာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ “ပြင့္လင္း ရိုးသားစြာ ဆက္လက္ ေရးပါရေစ …” လို႔ ဆုေတာင္း ေပးခဲ့တယ္ေလ၊ အဲဒီေန႔က။
ေမး။ ။ “တို႔တိုင္းဌာနီ” လို ဝတၳဳေတြကိုေရာ ထပ္ေရးခ်င္စိတ္ မရွိခဲ့ဘူးလား။
ေျဖ။ ။ ေရးခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အသက္အရြယ္အရ အလုပ္မ်ားတာေရာ၊ ကိုယ္တိုင္က စိစစ္ေရးကို ေၾကာက္တာ ပါတယ္။ ဟန္႔တာေပါ့ … လက္က တြန္႔တယ္။ အခု စိစစ္ေရး မရွိေတာ့တဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့လည္း ဇရာက ျဖစ္လာၿပီေလ။
ေမး။ ။ အမ်ိဳးသမီး စာေရးဆရာမေတြ စုၿပီးလုပ္ၾကတဲ့ ဆရာမႀကီးနဲ႔ ဆရာမ ခင္ျမဇင္တို႔ကို ဂုဏ္ျပဳပြဲေန႔က ေျပာခဲ့သလို လူထုေဒၚအမာ မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္၊ ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာ ဆရာမႀကီးရဲ႕ ေမြးေန႔ပြဲကို လူထုေဒၚအမာ ေမြးေန႔ပြဲလိုမ်ိဳး လုပ္ၾကဖို႔ စီစဥ္ၾကမယ္ ဆိုတဲ့အေပၚ ကာယကံရွင္ျဖစ္တဲ့ ဆရာမႀကီးရဲ႕ သေဘာထားက ဘယ္လိုရွိပါသလဲ။
ေျဖ။ ။ တခုေတာ့ ရွိတာေပါ့ သမီးရယ္။ အဆင့္ေပါ့ …။ ေဒၚအမာဆိုရင္ အေမအရြယ္ ျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ပညာ အားျဖင့္လည္း အဖြားအရြယ္လို ျဖစ္သြားတယ္။ ဆိုေတာ့ အဲဒီလို လုပ္မယ္ဆိုရင္လည္း ေဒၚေဒၚမာ ေလာက္ေတာ့ ျဖစ္မလာ ႏိုင္ဘူး။ ျဖစ္လာရင္ေတာင္ ကိုယ္က ျပန္ၿပီး အားနာေနရမယ္ေနာ္။ ဆိုလိုတဲ့ သေဘာက … ဒူးေနရာဒူး ေတာ္ေနရာေတာ္ ေပါ့ကြယ္။ ကိုယ္က နာမည္ႀကီးတာေတာ့ မွန္ပါတယ္။ စာကိုလည္း ပရိသတ္က ႀကိဳက္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚေဒၚနဲ႔မွ မတူတာ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကိုယ့္ကို ခ်စ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ မႏၱေလးမွာ လူထုေဒၚအမာ၊ ရန္ကုန္မွာ ေဒၚခင္ေဆြဦးေပါ့။ အဲဒီလိုဆို ေတာင္းပန္ရတယ္၊ အဲဒီလိုေတာ့ မေျပာၾကပါနဲ႔လို႔။ ေဒၚေဒၚမာဟာ ကိုယ့္ဆရာ အရင္းလည္း ျဖစ္တယ္။ ေဒၚေဒၚမာ ေၾကာင့္လည္း စာေရးဆရာ ျဖစ္လာတာ။ ၁၂ ႏွစ္ ၁၃ ႏွစ္ ကတည္းက ေဒၚေဒၚမာ့ စာေတြ ဖတ္ခဲ့တာ။ ေဒၚေဒၚမာလို ပြဲမ်ိဳး ျဖစ္တယ္လို႔ေတာ့ မေျပာႏိုင္ပါဘူးလို႔ …။
တသက္တာ စာေပဆုရွင္ စာေရးဆရာမႀကီး ခင္ေဆြဦးႏွင့္ ေတြ႕ဆံုုျခင္း
လင္းျမရီ / ဧရာဝတီ | January 2, 2014
ခင္ေဆြဦး, စာေရးဆရာ, တသက္တာစာေပဆု,
အမ်ိဳးသားစာေပဆု, ရသစာေပ
တသက္တာ စာေပဆုရွင္ စာေရးဆရာမႀကီး ခင္ေဆြဦး
(ဓာတ္ပံု – ဧရာဝတီ)
ဒီႏွစ္ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ အမ်ိဳးသား စာေပဆုေပးပြဲမွာ တသက္တာ စာေပဆုရွင္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ခ်ီးျမႇင့္ခံခဲ့ရသူေတြ ကေတာ့ ဆရာႀကီး သိပၸံမႉးတင္၊ ဆရာႀကီး ေအာင္သင္းနဲ႔ ဆရာမႀကီး ခင္ေဆြဦးတို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအထဲကမွ စာေရးဆရာႀကီး မဟာေဆြရဲ႕ မ်ိဳးဆက္ျဖစ္ၿပီး တေခတ္တခါက လူႀကိဳက္မ်ား ေအာင္ျမင္ခဲ့ကာ ဒီေန႔ထက္တိုင္ ပရိသတ္ ႏွစ္ၿခိဳက္လက္ခံၾကဆဲ ရသဝတၳဳေတြကို ေရးသားခဲ့သူ တဦးျဖစ္တဲ့ ဆရာမႀကီး ခင္ေဆြဦးကို သူ႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးေနာက္ခံ ဝတၳဳေတြအေၾကာင္း အပါအဝင္ သူရရွိခဲ့တဲ့ တသက္တာ စာေပဆု အေၾကာင္းေတြနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး ဧရာဝတီက ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းခဲ့ပါတယ္။
ေမး။ ။ တသက္တာစာေပဆု ခ်ီးျမႇင့္ခံရျခင္းအေပၚ ဆရာမႀကီးရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို ေျပာေပးပါဦး။
ေျဖ။ ။ အဲဒါကေတာ့ ကိုယ္ကလည္း ၁၂ ႏွစ္သမီးကစၿပီး စာေရးခဲ့တာကိုး။ … ဆိုေတာ့ စာေရးသက္က ၇၀၊ တို႔တိုင္းဌာနီ ထြက္ေတာ့ ၂၈ ႏွစ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ေမွ်ာ္ခဲ့တာေပါ့၊ အမ်ိဳးသားစာေပဆုကို။ အဲဒီ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ မေမွ်ာ္ေတာ့ပါဘူး။ အခုလိုအခ်ိန္မွာ ရလာေတာ့လည္း ဝမ္းသာပါတယ္။
ေမး။ ။ ဆရာမႀကီး ခုနက ေျပာတဲ့အထဲမွာ “တို႔တိုင္းဌာနီ” ကိုေရးေတာ့ ၂၈ ႏွစ္တဲ့။ အဲဒီလိုမ်ိဳး အသက္ငယ္စဥ္မွာပဲ အဲဒီေခတ္ အခါက အေတာ္ေလး ဂယက္ရိုက္ခတ္ ေစခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေရးေနာက္ခံ ဝတၳဳႀကီးကို ဇာတ္အိမ္ အခိုင္အခံ့နဲ႔ ေရးႏိုင္ခဲ့တယ္။ က်မတို႔ ဒီဘက္ေခတ္ ကာလမွာက်ေတာ့ အဲဒီလို ဝတၳဳမ်ိဳးကို အမ်ိဳးသမီး စာေရးဆရာမ ငယ္ငယ္ေတြ ေရးတာ၊ ထြက္လာတာ မေတြ႔ရေတာ့ဘူး။ အဲဒါ ဘာေၾကာင့္လို႔ ထင္ပါသလဲ။
ေျဖ။ ။ ဒါကေတာ့ ေခတ္နဲ႔လည္း ဆိုင္မယ္၊ စိစစ္ေရး အပိတ္အဆို႔ေတြ ေၾကာင့္လည္း ပါမယ္။ ဟိုေခတ္တုန္းကေတာ့ ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္တို႔က ေရးတယ္၊ ေဒၚေဒၚမာ (လူထုေဒၚအမာ) ကေတာ့ ေဆာင္းပါးေပါ့။ ေဒၚခင္ႏွင္းယုလည္း သူ႔ရဲ႕ ဖဆပလ အေတြ႔အႀကံဳေတြကို ေဆာင္းပါးေတြ ေရးတယ္။ အခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဟုတ္တယ္၊ မရွိေတာ့ဘူး။ မေရးျဖစ္ ၾကေတာ့ဘူး။
ေမး။ ။ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အအံုအေၾကာင္း ေနာက္ခံထားၿပီးေရးတဲ့ “ႏွင္းဆီကေမႊး” ဝတၳဳနဲ႔ ပတ္သတ္ ၿပီးေတာ့လည္း စိစစ္ေရး ျပႆနာနဲ႔ အမွတ္တရေတြ ရွိခဲ့တယ္လို႔ ၾကားမိပါတယ္။ အဲဒီကိစၥကိုလည္း ေျပာပါဦး။
ေျဖ။ ။ အဲဒီျဖစ္ရပ္ဟာ ၁၉၆၂ မွာျဖစ္တာ။ အဲဒါကို ၁၉၇၀ မွာ ထုတ္လိုက္တာ ထူးဆန္းစြာပဲ ပရိသတ္ လက္ထဲကို ေရာက္သြားတယ္။ ပရိသတ္က ခဏခဏ ေတာင္းဆိုတယ္။ ေစာင္ေရ ၃၀၀၀ ၿပိဳက္ကနဲကုန္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ ထပ္ရိုက္ခြင့္ ထုတ္ခြင့္ မရေတာ့ဘူး။ အဲဒါ ဒီေန႔ ပြင့္လင္းကာလ ေရာက္လာသည္ အထိပဲ။ အေတာ္ၾကာတာပဲ၊ ပိတ္ခဲ့တာ။ ဒီဝတၳဳက ေတာ္ေတာ္ ကံမေကာင္းဘူး။ တြက္ၾကည့္ရင္ ၁၉၇၀ ကေန ဒီေန႔ေခတ္အထိ ဆိုေတာ့။ မႏွစ္ကမွ ျပန္ထုတ္ေဝခြင့္ ရခဲ့တယ္။
ေမး။ ။ ဆရာမႀကီး ေရးခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေရးေနာက္ခံ ဝတၳဳေတြအေၾကာင္းနဲ႔ တျခား အမွတ္တရေတြ အေၾကာင္းလည္း ေျပာျပပါဦး။
ေျဖ။ ။ အခုေျပာတဲ့ ႏွင္းဆီကေမႊးေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ေနျခည္ျဖာေတာ့ ေႏြးလိမ့္မည္။ အဲဒါကေတာ့ ပံုစံတမ်ိဳး ဆိုေတာ့ ထုတ္လို႔ေတာ့ ရခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ နည္းနည္းေတာ့ အျဖတ္ခံရတယ္။ အဲဒါလည္း စိတ္ေတာ့ မေကာင္းဘူးေပါ့။ ၿပီးေတာ့ “ႏွင္းဆီကေမႊး” မတိုင္ခင္ တအုပ္က “အင္ၾကင္းရဂံု” ေပါ့။ သူက ကိုကိုးကၽြန္း အေၾကာင္းလည္း ပါတယ္။ ဦးေလးလွ (လူထုဦးလွ) တို႔ လူထုေဒၚေဒၚမာတို႔ရဲ႕ ဘဝတစိတ္တေဒသေပါ့၊ ပါတယ္။ အဲဒါကို စိစစ္ေရး ရွိတုန္းက၊ ထုတ္တုန္းက ထုတ္ခြင့္ေတာ့ ရမယ္၊ ဒါေပမယ့္ အျဖတ္ခံရမယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ … ဒီကိစၥက နည္းနည္းေတာ့ ရယ္စရာေကာင္းတယ္။ ရန္ေအာင္ စာေပက ကိုညီညီေအာင္က ကိုကိုကၽြန္း အခန္းကို ၾကားထဲကို ေရႊ႕လိုက္တယ္။ ေမဦးက ျဖတ္ရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ မထုတ္ပါနဲ႔ ေတာ့ေပါ့၊ ႏွေမ်ာစရာႀကီးေလ။ သူက အဲဒါကို တိုင္ပင္ၾကၿပီးေတာ့ ေရွ႕က ဇာတ္ဝင္ခန္းကို အလယ္ကို ထည့္လိုက္တယ္။ ေရွ႕မွာေတာ့ အပ်ိဳးေလးေပါ့။ သူ႔ေယာက္်ားက သူ႔မိန္းမကို လြမ္းတယ္ဆိုတဲ့ ဟာေပါ့။ ေနာက္တခုျဖစ္တဲ့ ႏွင္းဆီကေမႊး ကေတာ့ ဘယ္လိုမွ မလြတ္ႏိုင္တဲ့အခ်ိန္၊ ၁၉၇၀ မွာေပါ့။ အဲဒါလည္း အမွတ္တရပဲ။
ေမး။ ။ အခုဆို စာအုပ္ဆိုင္ေတြ သြားလိုက္ရင္ ႏိုင္ငံေရးစာအုပ္ေတြက အေရာင္းရဆံုး စာရင္းမွာ ထိပ္ဆံုးကပဲ။ ဆိုေတာ့ … ရသစာေပ၊ ရသစာအုပ္ေတြ Top- Ten စာရင္းမွာ ပါႏိုင္ဖို႔က ဘာေတြလုပ္ဖို႔ လိုအပ္မလဲ။
ေျဖ။ ။ ရသ စာေပကေတာ့ေလ၊ ကိုယ့္ရဲ႕ အသည္းႏွလံုးပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ ပရိသတ္နဲ႔ နီးစပ္မႈ ရွိခဲ့တာေလ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း က်ေတာ့ လူေတြက စာ သိပ္မဖတ္ႏိုင္ ၾကေတာ့ဘူးေလ။ ရသစာေပရဲ႕ သေဘာတရားေတြကုိ သိပ္နားမလည္ၾကေတာ့ တာလည္း ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဖတ္တဲ့သူေတြ မ်ားမ်ားဖတ္ေအာင္ ေရးတဲ့သူေတြကလည္း မ်ားမ်ားေရးေပါ့။ ျဖစ္ေတာ့ ျဖစ္လာမွာပါ။ ကိုယ္က အေကာင္းျမင္သမား ဆိုေတာ့ ဒီလိုပဲျမင္ပါတယ္။
ေမး။ ။ အမ်ိဳးသမီး စာေရးဆရာမေတြရဲ႕ အခန္းက႑ကိုေရာ ဘယ္လိုျမင္ပါလဲ။
ေျဖ။ ။ Gender ကေတာ့ ေမဦးက သိပ္မခြဲတတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ေမဦးေရးတဲ့ စာေတြကို အမ်ိဳးသား ပရိသတ္ကလည္း လက္ခံၾကတယ္ ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ၊ ေယာက္်ား ဆန္ေနတယ္ပဲ ေျပာရမွာေပါ့။ အဲဒီလိုဆိုေတာ့ ကိုယ္ကေတာ့ ခြဲတာ သိပ္မႀကိဳက္ဘူး။ အမ်ိဳးသမီး စာေရးဆရာ၊ အမ်ိဳးသား စာေရးဆရာဆိုၿပီး ခြဲျခားခံစားမိတာ မရွိဘူး။
ေမး။ ။ မဂၢဇင္းေတြ အေၾကာင္းလည္း ေမးခ်င္ပါေသးတယ္။ ဆရာမႀကီးက စံပယ္ျဖဴမဂၢဇင္းကို တကယ့္ကိုပဲ အခက္အခဲေတြ ၾကားက အရင္းအႏွီး ႀကီးမားစြာနဲ႔ ထုတ္ေဝခဲ့တဲ့သူ ဆိုေတာ့။ ဆရာမႀကီး ထုတ္တဲ့အခ်ိန္တုန္းက မဂၢဇင္း တေစာင္ျဖစ္ဖို႔ ခက္ခဲသလို ဒီေန႔ မဂၢဇင္းေတြရဲ႕ က်န္းမာေရးကလည္း မေကာင္းေသးပါဘူး။ အဲဒီ အေပၚေရာ ဘာမ်ား ေျပာခ်င္ပါသလဲ။
ေျဖ။ ။ ကိုယ္တိုင္လည္း ဟိုး ၁၂ ႏွစ္၊ ၁၃ ႏွစ္ သမီးကတည္းက မဂၢဇင္းေတြမွာ ေရးလာတာေလ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ရႈမဝ၊ ေသြးေသာက္၊ ေငြတာရီ၊ ျမဝတီေပါ့။ သူ႔ဟာနဲ႔သူ ဟုတ္ေနတာပဲ၊ လည္ပတ္ေနတာပဲ။ ရႈးံတယ္လည္း မဟုတ္ဘူး၊ ျမတ္တယ္လည္း မဟုတ္ဘူး၊ ဝါသနာအရပဲေပါ့။ ေမဦးတို႔ ေခတ္မွာက်ေတာ့ အရံႈးအျမတ္ ေတြလည္း ကြဲလာတယ္။ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကလည္း မဂၢဇင္းေတြ ထုတ္လာၾကတဲ့အတြက္ ပရိသတ္က အားမေပးရင္ အမ်ားႀကီး ဆံုးရံႈးတယ္။ စီးပြားျဖစ္၊ စီးပြားပ်က္ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ဒီဘက္ပိုင္းမွာ အလွအပ ေလးေတြကလည္း ႀကိဳက္လာၾကၿပီ။ ၿပီးေတာ့ မဂၢဇင္းမွာ ေဆာင္းပါး၊ ဝတၳဳ၊ ကဗ်ာ ထည့္ရာမွာေတာင္ မတူၾကဘူး။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဖတ္တဲ့သူ ရွိတယ္။ ေလးေလးနက္နက္ ဖတ္တဲ့သူ ရွိတယ္။ စံပယ္ျဖဴကို က်ေတာ့ ေမဦးက ကိုယ့္အိုင္ဒီယာနဲ႔ လုပ္တဲ့အခါက်ေတာ့ မဂၢဇင္းက လွပါတယ္။ အက်ဳိးအျမတ္လည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာကိုနားလည္ေပမယ့္ လုပ္ငန္း နားမလည္တဲ့ အခါက်ေတာ့ ဒုကၡေရာက္တာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီေခတ္က ဆရာႀကီးေတြ ကလည္း ေျပာတယ္။ ကိုယ္ကလည္း စာေတြကဖတ္ေတာ့ စံပယ္ျဖဴမွာ ပါတဲ့စာေတြက သိပ္ကို Advanced ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ အမ်ားက သိပ္လက္မခံႏိုင္ဘူး။ အမ်ားစုက ခ်စ္တယ္၊ မုန္းတယ္၊ သနားတယ္ … အဲဒီလိုေတြ ေပါ့ကြယ္။
ေမး။ ။ အခုေခတ္ေရာ အဲဒီလိုပဲ မဟုတ္ဘူးလား။
ေျဖ။ ။ အခုေခတ္ကေတာ့ကြယ္၊ ၾကည့္ရပါဦးမယ္။ ေတာ္ၾကာ ကိုယ့္ဝိုင္းၿပီး ေျပာေနၾကဦးမယ္။
ေမး။ ။ ေနာက္တခု က်မ ေလ့လာမိသေလာက္ ဆရာမႀကီးက ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ မွာ အမ်ိဳးသား စာေပဆုကို ဝတၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္နဲ႔ စတုတၳဆု ရခဲ့တယ္ဆိုတာ သိရတယ္။ အဲဒါ ဟုတ္ပါသလား။ တျခား နာမည္တူ တဦးလား။
ေျဖ။ ။ ဟုတ္တယ္။ ဝတၳဳတို ေပါင္းခ်ဳပ္နဲ႔ဆို ဟုတ္တယ္။ “ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ” ဝတၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္။
ေမး။ ။ ဆရာမႀကီး အေနနဲ႔ အမ်ိဳးသားစာေပဆုကို ႏွစ္ေတြ ဒီေလာက္အမ်ားႀကီးၾကာၿပီးမွ တခါ ထပ္ရတဲ့အေပၚ၊ ဒါကလည္း ၾကားထဲမွာ ဆုစာရင္း ဝင္ႏိုင္တဲ့ ပရိသတ္ လက္ခံတဲ့၊ ေအာင္ျမင္တဲ့ ဝတၳဳေတြအမ်ားႀကီး ရွိခဲ့လ်က္နဲ႔ အခုအခ်ိန္မွ တသက္တာ စာေပဆု ဆိုၿပီး ရခဲ့တဲ့အေပၚေရာ ဘယ္လို ခံစားခ်က္ရွိလဲ။ ေနာက္ၿပီး ဆရာမႀကီးနဲ႔ ပူးတြဲရတဲ့ ဆရာႀကီး ႏွစ္ဦး စလံုး ဟာလည္း သူ႔သက္ဆိုင္ရာ နယ္ပယ္ အသီးသီးမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကတည္းက သူ႔သမိုင္းေၾကာင္းနဲ႔သူ အခိုင္အမာ ရွိေနခဲ့ၾကသူေတြ ဆိုေတာ့ ဆရာမႀကီး အေနနဲ႔ ဒီဆုဟာ ထိုက္ထိုက္တန္တန္လို႔ ခံစားမိလား။ အင္မတန္ပဲ ေနာက္က် ေနတယ္လို႔ ခံစားမိလား။
ေျဖ။ ။ အဲဒါအေပၚပဲ ေမဦးက ဆုေပးပြဲအၿပီးမွာ စကားေျပာရတုန္းက ေျပာခဲ့ေသးတယ္။ ရတဲ့အခ်ိန္က ေတာ္ေတာ္ေႏွာင္း ေနၿပီ။ အမွန္ေတာ့ ေပးမယ္ဆိုရင္ “တို႔တိုင္းဌာနီ” ကတည္းက ရခ်င္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မရဘူး။ ဒါေတြက ကိုယ့္ ေခတ္ရဲ႕ အေျခအေန၊ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အေျခအေနေတြလည္း ပါေသးတာေပါ့။ ဒီကိစၥက စာေရးဆရာေတြ အေနနဲ႔ ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ ကိုယ္လည္း မၿပီးဘူး။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ စိစစ္ေရး ကိစၥေတြ ပါလာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ “ပြင့္လင္း ရိုးသားစြာ ဆက္လက္ ေရးပါရေစ …” လို႔ ဆုေတာင္း ေပးခဲ့တယ္ေလ၊ အဲဒီေန႔က။
ေမး။ ။ “တို႔တိုင္းဌာနီ” လို ဝတၳဳေတြကိုေရာ ထပ္ေရးခ်င္စိတ္ မရွိခဲ့ဘူးလား။
ေျဖ။ ။ ေရးခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အသက္အရြယ္အရ အလုပ္မ်ားတာေရာ၊ ကိုယ္တိုင္က စိစစ္ေရးကို ေၾကာက္တာ ပါတယ္။ ဟန္႔တာေပါ့ … လက္က တြန္႔တယ္။ အခု စိစစ္ေရး မရွိေတာ့တဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့လည္း ဇရာက ျဖစ္လာၿပီေလ။
ေမး။ ။ အမ်ိဳးသမီး စာေရးဆရာမေတြ စုၿပီးလုပ္ၾကတဲ့ ဆရာမႀကီးနဲ႔ ဆရာမ ခင္ျမဇင္တို႔ကို ဂုဏ္ျပဳပြဲေန႔က ေျပာခဲ့သလို လူထုေဒၚအမာ မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္၊ ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာ ဆရာမႀကီးရဲ႕ ေမြးေန႔ပြဲကို လူထုေဒၚအမာ ေမြးေန႔ပြဲလိုမ်ိဳး လုပ္ၾကဖို႔ စီစဥ္ၾကမယ္ ဆိုတဲ့အေပၚ ကာယကံရွင္ျဖစ္တဲ့ ဆရာမႀကီးရဲ႕ သေဘာထားက ဘယ္လိုရွိပါသလဲ။
ေျဖ။ ။ တခုေတာ့ ရွိတာေပါ့ သမီးရယ္။ အဆင့္ေပါ့ …။ ေဒၚအမာဆိုရင္ အေမအရြယ္ ျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ပညာ အားျဖင့္လည္း အဖြားအရြယ္လို ျဖစ္သြားတယ္။ ဆိုေတာ့ အဲဒီလို လုပ္မယ္ဆိုရင္လည္း ေဒၚေဒၚမာ ေလာက္ေတာ့ ျဖစ္မလာ ႏိုင္ဘူး။ ျဖစ္လာရင္ေတာင္ ကိုယ္က ျပန္ၿပီး အားနာေနရမယ္ေနာ္။ ဆိုလိုတဲ့ သေဘာက … ဒူးေနရာဒူး ေတာ္ေနရာေတာ္ ေပါ့ကြယ္။ ကိုယ္က နာမည္ႀကီးတာေတာ့ မွန္ပါတယ္။ စာကိုလည္း ပရိသတ္က ႀကိဳက္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚေဒၚနဲ႔မွ မတူတာ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကိုယ့္ကို ခ်စ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ မႏၱေလးမွာ လူထုေဒၚအမာ၊ ရန္ကုန္မွာ ေဒၚခင္ေဆြဦးေပါ့။ အဲဒီလိုဆို ေတာင္းပန္ရတယ္၊ အဲဒီလိုေတာ့ မေျပာၾကပါနဲ႔လို႔။ ေဒၚေဒၚမာဟာ ကိုယ့္ဆရာ အရင္းလည္း ျဖစ္တယ္။ ေဒၚေဒၚမာ ေၾကာင့္လည္း စာေရးဆရာ ျဖစ္လာတာ။ ၁၂ ႏွစ္ ၁၃ ႏွစ္ ကတည္းက ေဒၚေဒၚမာ့ စာေတြ ဖတ္ခဲ့တာ။ ေဒၚေဒၚမာလို ပြဲမ်ိဳး ျဖစ္တယ္လို႔ေတာ့ မေျပာႏိုင္ပါဘူးလို႔ …။
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။