Thurein Hlaing Win
ပညာေရႊအိုး လူမခိုးႏုိင္ေသာ္လည္း
ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္က ထပ္ခါတလဲလဲၾကားဖူးခဲ့တဲ့ ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ရွိတယ္။ ဆင္းရဲတဲ့လူႏွစ္ေယာက္ကို အသျပာတစ္ေထာင္ထုပ္တစ္ထုပ္နဲ႔ ပညာ ဘယ္အရာကိုယူမလဲလို႔ေမးတဲ့အခါ တစ္ေယာက္က အသျပာတစ္ေထာင္ထုပ္ကိုယူျပီး တစ္ေယာက္ကေတာ့ ပညာကိုယူခဲ့တယ္။ အခ်ိန္အနည္းငယ္အၾကာမွာေတာ့ အသျပာတစ္ေထာင္ထုပ္ယူခဲ့တဲ့သူက ေငြေတြကုန္သြားတဲ့အခါ အရင္လိုဘ၀မ်ိဳးကိုပဲျပန္ေရာက္သြားခဲ့ျပီး ပညာကိုေရြးခ်ယ္လိုက္တဲ့လူကေတာ့ သူသင္ၾကားလိုက္ရတဲ့ပညာကို အရင္းတည္ျပီးလုပ္ကိုင္တစ္သက္တာ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔ေနထိုင္သြားရတယ္ဆိုတဲ့ပံုျပင္ေလးေပါ့။ ပံုျပင္ရဲ႕ ေပးခ်င္တဲ့သင္ခန္းစာကေတာ့ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းေလးပါ။ ေငြေၾကးအရင္းအႏွီးဆိုတာ ၾကာရွည္မခံဘူး ကုန္ခန္းသြားႏုိင္တယ္။ ပညာအရင္းအႏွီးကသာ တစ္သက္တာပတ္လံုးမကုန္မခမ္းႏုိင္သံုးစြဲႏုိင္တယ္၊ ပညာေရႊအိုး လူမခိုးႏုိင္ဘူးဆိုတဲ့ သေဘာပါပဲ။
တကယ္ေတာ့ ပံုျပင္ေတြဟာ သင္ခန္းစာတစ္စံုတစ္ခုေပးႏိုင္တာကလြဲရင္ လက္ေတြ႔ဘ၀နဲ႔ တစ္ထပ္တည္းက်ႏုိင္ဖို႔ ခဲယဥ္းလြန္းပါတယ္။ လက္ေတြ႔ဘ၀ထဲမွာ Open Sesame လို႔ေအာ္ျပီး ခိုးသားေလးဆယ္ရဲ႕ရတနာေတြရသြားတဲ့ အလီဘာဘာေတြမရွိသလို၊ နမ္းလိုက္တာနဲ႔ ဖားကေလးက ေရႊမင္းသမီးေလးျဖစ္ျပီး တစ္သက္ပတ္လံုးေပ်ာ္ရႊင္စြာေနထိုင္သြားၾကေလသတည္းဆိုတာမ်ိဳးေတြလည္း မရွိပါဘူး။ ဒီလိုပဲ ငယ္ငယ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ၾကားဖူးခဲ့တဲ့ ပညာနဲ႔ဥစၥာ ပညာကိုသာ ရယူဖို႔သင္ခန္းစာေပးတဲ့ ပံုျပင္ေလးကလည္း လက္ေတြ႔ဘ၀နဲ႔ ကိုက္ညီဖုိ႔ခက္ခဲေနျပန္ပါတယ္။ ပညာနဲ႔ဥစၥာ ပညာကိုသာေရြးခ်ယ္ရာလို႔ဆိုေပမယ့္ ေငြအသျပာေထာင္ထုပ္ မရွိရင္ ပညာလည္းမရႏိုင္တဲ့ ေခတ္အေျခအေနမွာ ပံုျပင္ထဲကလို ဘယ္အရာကိုေရြးခ်ယ္မလဲလို႔ ေမးမယ့္သူမရွိပါဘူး။ လက္ေတြ႔ဘ၀မွာေတာ့ ပညာဆိုတာ ေရႊအိုးၾကီးတစ္လံုးလို႔တင္စားမယ္ဆိုရင္ ေရႊအိုးၾကီးျဖစ္လာႏိုင္ဖို႔အတြက္ ေပးဆပ္ရတဲ့ ေရႊအိုးေလးေတြရဲ႕ အရင္းအႏွီးကလည္း မနည္းလွတဲ့အတြက္ ပညာေရႊအိုးဆိုတာ လူတိုင္းပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရႏိုင္တဲ့ အရာတစ္ခုျဖစ္မလာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
စား၀တ္ေနေရးဆိုတဲ့ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းလွတဲ့လမ္းေပၚမွာ ရုန္းကန္ေနရတဲ့သူေတြအတြက္ ပညာသင္ၾကားႏုိင္ေရးဆိုတာ ထိပ္တန္းဦးစားေပးအရာတစ္ခုမဟုတ္ႏုိင္ပါဘူး။ တစ္ေန႔စာတစ္ေန႔ စားေသာက္ရဖို႔အႏုိင္ႏိုင္ၾကိဳးစားေနရသူေတြ၊ ေက်ာတစ္ခင္းစာေနရာေၾကာင့္ ေမာပမ္းေနရသူေတြ၊ ခ်မ္းေအးေနခ်ိန္မွာ ၀တ္စရာအ၀တ္ေလးတစ္စံုရွိဖို႔ ပင္ပန္းေနရတဲ့သူေတြအတြက္ ပညာသင္ၾကားဖို႔ဆိုတာက အေျပာလြယ္သေလာက္အလုပ္ခက္လြန္းေနတယ္။ တကယ္ေတာ့ သံုးမကုန္စြဲမကုန္ ပညာဆိုတဲ့ေရႊအိုးၾကီးက ေငြေၾကးခ်ိဳ႕တဲ့သူေတြအတြက္ေတာ့ အလွမ္းေ၀းလြန္းတဲ့အဖိုးတန္ပစၥည္းတစ္ခုျဖစ္ေနပါတယ္။
ပညာကိုေရႊအိုးၾကီးအျဖစ္တင္စားတာမမွားပါဘူး။ ဆင္းရဲမြဲေတျခင္းက လြတ္ေျမာက္ႏုိင္ဖို႔အတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ ထြက္ေပါက္ဟာ ပညာတတ္ေျမာက္ႏိုင္ျခင္းပါ။ ဒါေပမယ့္ ေန႔စဥ္ရွင္သန္လႈပ္ရွားႏုိင္ဖို႔အတြက္ ၾကိဳးစားရုန္းကန္ေနရတဲ့အတြက္ ပညာသင္ၾကားခြင့္မရ၊ ဒီလိုပညာသင္ၾကားခြင့္မရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပဲ ဆင္းရဲမြဲေတတဲ့ဘ၀ထဲက ရုန္းမထြက္ႏုိင္ဘဲ ထပ္ခါထပ္ခါသံသရာလည္ရတယ္။ ဒီအခါ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသူတစ္ေယာက္အျဖစ္ေမြးဖြားလာတဲ့သူဟာ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသူအျဖစ္နဲ႔ပဲ ေသဆံုးရဖို႔မ်ားေနျပီး အလြန္႔အလြန္ရွားပါးလြန္းတဲ့အေျခအေနေတြမွာသာ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စရုန္းထြက္ႏိုင္ေလ့ရွိတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ဟာ အဲဒီလူရဲ႕ လုပ္ႏုိင္ကိုင္ႏိုင္စြမ္း၊ လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္စိတ္နဲ႔ အခြင့္အေရးဆိုတဲ့ အရာသံုးခုကို ေျမွာက္ျပီးတြက္ခ်က္ရတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ ဒီတြက္ခ်က္မႈအရဆိုရင္ေတာ့ လုပ္ႏုိင္ကိုင္ႏိုင္စြမ္းေရာ လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္စိတ္ေရာ ဘယ္လိုပဲရွိေနပါေစ အခြင့္အေရးဆိုတဲ့အရာမွာသာ သုညျဖစ္ေနခဲ့ရင္ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕လုပ္ေဆာင္မႈကလည္း သုညျဖစ္ေနရတယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ ပညာသင္ၾကားႏုိင္ခြင့္ဆိုတဲ့အခြင့္အေရးကိုမွမရႏုိင္တဲ့သူတစ္ေယာက္အတြက္ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ၀ဲဂယက္ထဲက လြတ္ေျမာက္ႏုိင္ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္သေလာက္ပါပဲ။
မွ်တမႈမရွိတဲ့ေလာကၾကီးမွာ လူတိုင္းဟာအခြင့္အေရးတန္းတူမရႏုိင္ဘူး။ ခ်မ္းသာတဲ့သူေတြ ထားစရာမရွိေအာင္ခ်မ္းသာေနေပမယ့္ ကုန္းေကာက္စရာမွမရွိေအာင္ဆင္းရဲသူေတြလည္း အမ်ားအျပားပါ။ ဒါေပမယ့္ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတာက ေငြေၾကးဥစၥာကြာျခားမႈကပဲ ပညာသင္ၾကားရႏုိင္ဖို႔အခြင့္အေရးကို ထပ္မံပိုင္းျခားထားျပန္တဲ့အခါမွာေတာ့ ခ်ိဳ႕တဲ့ႏြမ္းပါးသူေတြအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာ နည္းလြန္းပါတယ္။ တတ္ႏိုင္သူေတြက ႏုိင္ငံတြင္းမွာသာမဟုတ္ဘဲ ပညာေရးအဆင့္အတန္းအျမင့္ဆံုးဆိုတဲ့ႏုိင္ငံေတြမွာ မေတာင့္မတသင္ၾကားေနၾကခ်ိန္ အမိုးမလံု အကာမလံုတဲ့ ရပ္ကြက္ထဲကယိုင္နဲ႔နဲ႔စာသင္ေက်ာင္းေလးမွာေတာင္ မတတ္ႏိုင္သူေတြ ဒုနဲ႔ေဒးပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အရင္ကၾကားဖူးတဲ့ပံုျပင္ေလးလို ပညာနဲ႔ဥစၥာ ဘယ္ဟာကိုေရြးခ်ယ္မလဲလို႔ ေရြးခ်ယ္ဖို႔ အခြင့္အေရးေတာင္မရွိတဲ့ဘ၀ေတြအတြက္ ပညာေရႊအိုးဆိုတာ လူမခိုးေပမယ့္ ရႏုိင္ဖို႔ေတာ့လည္း အင္မတန္ခက္တဲ့အရာတစ္ခုျဖစ္ေနဆဲပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္က ထပ္ခါတလဲလဲၾကားဖူးခဲ့တဲ့ ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ရွိတယ္။ ဆင္းရဲတဲ့လူႏွစ္ေယာက္ကို အသျပာတစ္ေထာင္ထုပ္တစ္ထုပ္နဲ႔ ပညာ ဘယ္အရာကိုယူမလဲလို႔ေမးတဲ့အခါ တစ္ေယာက္က အသျပာတစ္ေထာင္ထုပ္ကိုယူျပီး တစ္ေယာက္ကေတာ့ ပညာကိုယူခဲ့တယ္။ အခ်ိန္အနည္းငယ္အၾကာမွာေတာ့ အသျပာတစ္ေထာင္ထုပ္ယူခဲ့တဲ့သူက ေငြေတြကုန္သြားတဲ့အခါ အရင္လိုဘ၀မ်ိဳးကိုပဲျပန္ေရာက္သြားခဲ့ျပီး ပညာကိုေရြးခ်ယ္လိုက္တဲ့လူကေတာ့ သူသင္ၾကားလိုက္ရတဲ့ပညာကို အရင္းတည္ျပီးလုပ္ကိုင္တစ္သက္တာ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔ေနထိုင္သြားရတယ္ဆိုတဲ့ပံုျပင္ေလးေပါ့။ ပံုျပင္ရဲ႕ ေပးခ်င္တဲ့သင္ခန္းစာကေတာ့ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းေလးပါ။ ေငြေၾကးအရင္းအႏွီးဆိုတာ ၾကာရွည္မခံဘူး ကုန္ခန္းသြားႏုိင္တယ္။ ပညာအရင္းအႏွီးကသာ တစ္သက္တာပတ္လံုးမကုန္မခမ္းႏုိင္သံုးစြဲႏုိင္တယ္၊ ပညာေရႊအိုး လူမခိုးႏုိင္ဘူးဆိုတဲ့ သေဘာပါပဲ။
တကယ္ေတာ့ ပံုျပင္ေတြဟာ သင္ခန္းစာတစ္စံုတစ္ခုေပးႏိုင္တာကလြဲရင္ လက္ေတြ႔ဘ၀နဲ႔ တစ္ထပ္တည္းက်ႏုိင္ဖို႔ ခဲယဥ္းလြန္းပါတယ္။ လက္ေတြ႔ဘ၀ထဲမွာ Open Sesame လို႔ေအာ္ျပီး ခိုးသားေလးဆယ္ရဲ႕ရတနာေတြရသြားတဲ့ အလီဘာဘာေတြမရွိသလို၊ နမ္းလိုက္တာနဲ႔ ဖားကေလးက ေရႊမင္းသမီးေလးျဖစ္ျပီး တစ္သက္ပတ္လံုးေပ်ာ္ရႊင္စြာေနထိုင္သြားၾကေလသတည္းဆိုတာမ်ိဳးေတြလည္း မရွိပါဘူး။ ဒီလိုပဲ ငယ္ငယ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ၾကားဖူးခဲ့တဲ့ ပညာနဲ႔ဥစၥာ ပညာကိုသာ ရယူဖို႔သင္ခန္းစာေပးတဲ့ ပံုျပင္ေလးကလည္း လက္ေတြ႔ဘ၀နဲ႔ ကိုက္ညီဖုိ႔ခက္ခဲေနျပန္ပါတယ္။ ပညာနဲ႔ဥစၥာ ပညာကိုသာေရြးခ်ယ္ရာလို႔ဆိုေပမယ့္ ေငြအသျပာေထာင္ထုပ္ မရွိရင္ ပညာလည္းမရႏိုင္တဲ့ ေခတ္အေျခအေနမွာ ပံုျပင္ထဲကလို ဘယ္အရာကိုေရြးခ်ယ္မလဲလို႔ ေမးမယ့္သူမရွိပါဘူး။ လက္ေတြ႔ဘ၀မွာေတာ့ ပညာဆိုတာ ေရႊအိုးၾကီးတစ္လံုးလို႔တင္စားမယ္ဆိုရင္ ေရႊအိုးၾကီးျဖစ္လာႏိုင္ဖို႔အတြက္ ေပးဆပ္ရတဲ့ ေရႊအိုးေလးေတြရဲ႕ အရင္းအႏွီးကလည္း မနည္းလွတဲ့အတြက္ ပညာေရႊအိုးဆိုတာ လူတိုင္းပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရႏိုင္တဲ့ အရာတစ္ခုျဖစ္မလာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
စား၀တ္ေနေရးဆိုတဲ့ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းလွတဲ့လမ္းေပၚမွာ ရုန္းကန္ေနရတဲ့သူေတြအတြက္ ပညာသင္ၾကားႏုိင္ေရးဆိုတာ ထိပ္တန္းဦးစားေပးအရာတစ္ခုမဟုတ္ႏုိင္ပါဘူး။ တစ္ေန႔စာတစ္ေန႔ စားေသာက္ရဖို႔အႏုိင္ႏိုင္ၾကိဳးစားေနရသူေတြ၊ ေက်ာတစ္ခင္းစာေနရာေၾကာင့္ ေမာပမ္းေနရသူေတြ၊ ခ်မ္းေအးေနခ်ိန္မွာ ၀တ္စရာအ၀တ္ေလးတစ္စံုရွိဖို႔ ပင္ပန္းေနရတဲ့သူေတြအတြက္ ပညာသင္ၾကားဖို႔ဆိုတာက အေျပာလြယ္သေလာက္အလုပ္ခက္လြန္းေနတယ္။ တကယ္ေတာ့ သံုးမကုန္စြဲမကုန္ ပညာဆိုတဲ့ေရႊအိုးၾကီးက ေငြေၾကးခ်ိဳ႕တဲ့သူေတြအတြက္ေတာ့ အလွမ္းေ၀းလြန္းတဲ့အဖိုးတန္ပစၥည္းတစ္ခုျဖစ္ေနပါတယ္။
ပညာကိုေရႊအိုးၾကီးအျဖစ္တင္စားတာမမွားပါဘူး။ ဆင္းရဲမြဲေတျခင္းက လြတ္ေျမာက္ႏုိင္ဖို႔အတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ ထြက္ေပါက္ဟာ ပညာတတ္ေျမာက္ႏိုင္ျခင္းပါ။ ဒါေပမယ့္ ေန႔စဥ္ရွင္သန္လႈပ္ရွားႏုိင္ဖို႔အတြက္ ၾကိဳးစားရုန္းကန္ေနရတဲ့အတြက္ ပညာသင္ၾကားခြင့္မရ၊ ဒီလိုပညာသင္ၾကားခြင့္မရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပဲ ဆင္းရဲမြဲေတတဲ့ဘ၀ထဲက ရုန္းမထြက္ႏုိင္ဘဲ ထပ္ခါထပ္ခါသံသရာလည္ရတယ္။ ဒီအခါ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသူတစ္ေယာက္အျဖစ္ေမြးဖြားလာတဲ့သူဟာ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသူအျဖစ္နဲ႔ပဲ ေသဆံုးရဖို႔မ်ားေနျပီး အလြန္႔အလြန္ရွားပါးလြန္းတဲ့အေျခအေနေတြမွာသာ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စရုန္းထြက္ႏိုင္ေလ့ရွိတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ဟာ အဲဒီလူရဲ႕ လုပ္ႏုိင္ကိုင္ႏိုင္စြမ္း၊ လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္စိတ္နဲ႔ အခြင့္အေရးဆိုတဲ့ အရာသံုးခုကို ေျမွာက္ျပီးတြက္ခ်က္ရတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ ဒီတြက္ခ်က္မႈအရဆိုရင္ေတာ့ လုပ္ႏုိင္ကိုင္ႏိုင္စြမ္းေရာ လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္စိတ္ေရာ ဘယ္လိုပဲရွိေနပါေစ အခြင့္အေရးဆိုတဲ့အရာမွာသာ သုညျဖစ္ေနခဲ့ရင္ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕လုပ္ေဆာင္မႈကလည္း သုညျဖစ္ေနရတယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ ပညာသင္ၾကားႏုိင္ခြင့္ဆိုတဲ့အခြင့္အေရးကိုမွမရႏုိင္တဲ့သူတစ္ေယာက္အတြက္ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ၀ဲဂယက္ထဲက လြတ္ေျမာက္ႏုိင္ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္သေလာက္ပါပဲ။
မွ်တမႈမရွိတဲ့ေလာကၾကီးမွာ လူတိုင္းဟာအခြင့္အေရးတန္းတူမရႏုိင္ဘူး။ ခ်မ္းသာတဲ့သူေတြ ထားစရာမရွိေအာင္ခ်မ္းသာေနေပမယ့္ ကုန္းေကာက္စရာမွမရွိေအာင္ဆင္းရဲသူေတြလည္း အမ်ားအျပားပါ။ ဒါေပမယ့္ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတာက ေငြေၾကးဥစၥာကြာျခားမႈကပဲ ပညာသင္ၾကားရႏုိင္ဖို႔အခြင့္အေရးကို ထပ္မံပိုင္းျခားထားျပန္တဲ့အခါမွာေတာ့ ခ်ိဳ႕တဲ့ႏြမ္းပါးသူေတြအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာ နည္းလြန္းပါတယ္။ တတ္ႏိုင္သူေတြက ႏုိင္ငံတြင္းမွာသာမဟုတ္ဘဲ ပညာေရးအဆင့္အတန္းအျမင့္ဆံုးဆိုတဲ့ႏုိင္ငံေတြမွာ မေတာင့္မတသင္ၾကားေနၾကခ်ိန္ အမိုးမလံု အကာမလံုတဲ့ ရပ္ကြက္ထဲကယိုင္နဲ႔နဲ႔စာသင္ေက်ာင္းေလးမွာေတာင္ မတတ္ႏိုင္သူေတြ ဒုနဲ႔ေဒးပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အရင္ကၾကားဖူးတဲ့ပံုျပင္ေလးလို ပညာနဲ႔ဥစၥာ ဘယ္ဟာကိုေရြးခ်ယ္မလဲလို႔ ေရြးခ်ယ္ဖို႔ အခြင့္အေရးေတာင္မရွိတဲ့ဘ၀ေတြအတြက္ ပညာေရႊအိုးဆိုတာ လူမခိုးေပမယ့္ ရႏုိင္ဖို႔ေတာ့လည္း အင္မတန္ခက္တဲ့အရာတစ္ခုျဖစ္ေနဆဲပါပဲ။
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။