"ေရးေတာ့အမွန္-၃" (မင္းလူ)

 မင္းလူ၏အႏုပညာရပ္၀န္း

 

"ေရးေတာ့အမွန္-၃" (မင္းလူ)
===================

ကၽြန္ေတာ္သည္ ႀကိမ္လံုးေဆာင္းပါးႏွင့္ပတ္သက္၍ ေထာက္ခံေရးသားပါဦးမည္ဟု ဆိုခဲ့သည္။ ထိုအခါ ဘယ္ဘက္ကို ေထာက္ခံမွာလဲ၊ "ကေလးေတြကို ရိုက္ႏွက္ဆံုးမသင့္သည္"ဆိုေသာဘက္ကိုလား၊ "မရိုက္သင့္"ဆိုေသာဘက္ကိုလား ေမးစရာ ရွိပါသည္။ ႏွစ္ဘက္စလံုးကိုပင္ ေထာက္ခံခဲ့သည္။

ဆိုလိုသည္မွာ ရိုက္သင့္လွ်င္ ရိုက္ရမည္။ ဒီလိုဆိုေသာေၾကာင့္ မရိုက္သင့္ဘဲ ရိုက္လွ်င္ေတာ့ ကန္႔ကြက္လိုသည့္သေဘာ ျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားပါသည္။

ဒါျဖင့္ ဘယ္လိုအခါမ်ဳိးမွာ ရိုက္သင့္သလဲ။ ယေန႔ပညာေရးမူ၀ါဒအရ ေက်ာင္းသား/ေက်ာင္းသူေလးမ်ားကို တတ္ႏိုင္သမွ် ႏႈတ္ျဖင့္သာ ဆံုးမရန္၊ ရိုက္ႏွက္ဆံုးမျခင္းကို ေနာက္ဆံုးအဆင့္က်မွ အသံုးျပဳရန္ တိုက္တြန္းထားေၾကာင္း ၾကားဖူးပါသည္။ ထိုအခ်က္ကို အေျခခံထားသင့္ပါသည္။

ကေလးေတြကို ရိုက္သင့္၊ မရိုက္သင့္ တက္ၾကြစြာ အျပန္အလွန္ေရးခဲ့ၾကေသာေဆာင္းပါးရွင္မ်ားသည္လည္း အယူအဆခ်င္းမတူေသာ္လည္း ကေလးမ်ားအတြက္ ေကာင္းေစခ်င္ေသာေစတနာအေျခခံခ်င္းေတာ့ တူညီလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ပါသည္။



☼ ☼ ☼ ☼ ☼



ရိုက္ႏွက္ျခင္းအေလ့အထသည္ ဘယ္တုန္းက စတင္ေပၚေပါက္လာေၾကာင္း မသိရ။ သုေတသနသမားတို႔ တူးၾက၊ ေဖာ္ၾကရာတြင္ ေက်ာက္လက္နက္မ်ား၊ ေၾကးသတၱဳအသံုးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ား ရွာေဖြေတြ႕ရွိၾကသည္ဟူ၍သာ ၾကားဖူးသည္။ ႀကိမ္လံုးမ်ားေတြ႕သည္ဟု သတင္းမရေသးပါ။ တုတ္ေခ်ာင္းတို႔၊ ႀကိမ္လံုးတို႔ဆိုသည္မွာ ၾကာရွည္ခံေသာပစၥည္းမ်ား မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ မေတြ႕တာလည္းျဖစ္ႏိုင္၏။ ဒါမွမဟုတ္ ဟိုတုန္းက တုတ္ႏွင့္မရိုက္ဘဲ ေက်ာက္ခဲႏွင့္ထုတာ၊ ဓားႏွင့္ခုတ္ ဆံုးမတာတို႔သာရွိခဲ့ေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္၏။

တကယ္ေတာ့ ရိုက္ႏွက္ျခင္းဆိုသည္မွာ လူေတြ စတင္ယဥ္ေက်းလာေသာအခ်ိန္မွာမွ ေပၚေပါက္လာျခင္းျဖစ္ႏိုင္၏။

မယဥ္ေက်းခင္ေခတ္က ကေလးမ်ားမွာ ေက်ာင္းတက္စရာမလိုသျဖင့္ ဆရာ/ဆရာမဟူ၍လည္းမရွိ။ ေက်ာင္းေျပးစရာ မလို။ စာမရလို႔ အတန္းထဲမွာစကားမ်ားလို႔၊ ေက်ာင္းသားခ်င္းရန္ျဖစ္လို႔ဆိုၿပီး အရိုက္ခံရစရာအေၾကာင္းလည္းမရွိ။ တီဗြီဂိမ္းခ်ည္း ကစားေနလို႔၊ အေဖ့အိတ္ထဲကပိုက္ဆံခိုးလို႔၊ မူးယစ္ေဆး၀ါးသံုးစြဲလို႔ဆိုေသာ ျပႆနာေတြလည္းမရွိသျဖင့္ မိဘတို႔၏ အရိုက္ခံရစရာ အေၾကာင္းကလည္း အလြန္နည္းပါးလွသည္။

ေနာက္ပိုင္း လူေတြက ပိုယဥ္ေက်းလာၿပီး ၿမိဳ႕ရြာတည္ေထာင္၊ ပစၥည္းဥစၥာပိုင္ဆိုင္မႈေတြရွိလာ၊ ေလာဘေဒါသေတြ ပိုမ်ားလာေသာအခါမွာေတာ့ ကေလးေတြလည္း အရိုက္ခံလာရေလေတာ့၏။

ဒီလိုဆိုေတာ့ ရိုက္ႏွက္ျခင္းသည္ ယဥ္ေက်းမႈလကၡဏာတစ္ရပ္ဟု ဆိုရမလိုျဖစ္လာ၏။ ယဥ္ေက်းေၾကာင္းျပတဲ့အေနနဲ႔ မ်ားမ်ားစားစားရိုက္ေပးရမလိုေတာင္ျဖစ္ေနၿပီ။ မဟုတ္ျပန္ပါ။ ခုေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ရိုက္ႏွက္ျခင္းသည္ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္သည္ဟု ဆိုလာၾကျပန္သည္။



☼ ☼ ☼ ☼ ☼



ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ျမန္မာ့သမိုင္းတြင္လည္း ရိုက္ႏွက္ဆံုးမျခင္းသည္ ဘယ္တုန္းကစေပၚခဲ့ေၾကာင္း အတိအက်ေျပာဖို႔ ခက္သည္။

ငယ္ငယ္တုန္းကသင္ရသည့္ သမိုင္းစာမွာေတာ့ ပ်ဴေခတ္တြင္ တာ၀န္ရွိသူတို႔ကို ႀကိမ္ဒဏ္ေပးျခင္းစနစ္ ေပၚေပါက္ေနၿပီဟု ဆိုပါသည္။ သို႔ရာတြင္ အလကားေနရင္း ႀကိမ္ဒဏ္ေပးေနတာမ်ဳိးမဟုတ္ပါ။ သာမန္အမႈအခင္းမ်ဳိးဆိုလွ်င္ တရားစီရင္သူတို႔က ႏႈတ္ျဖင့္ဆိုဆံုးမျခင္း၊ နတ္ကြန္းမ်ား၊ ဘုရားေက်ာင္းမ်ားတြင္ ေနာက္ေနာင္ ဒါမ်ဳိးမလုပ္ပါဟု ၀န္ခံကတိျပဳေစျခင္း၊ နစ္နာသူကို ေလ်ာ္ေၾကးေပးေစျခင္းတို႔ႏွင့္ၿပီးပါသည္။ ျပစ္မႈႀကီးႀကီးက်ဴးလြန္သူကိုသာ ႀကိမ္ႏွင့္ရိုက္ၿပီး ဆံုးမသည္ဟု ဆိုပါသည္။

ဒ႑ာရီပံုျပင္မ်ားအရဆိုလွ်င္ေတာ့ ပထမဆံုးေသာ လူသိရွင္ၾကားႀကိမ္ဒဏ္အေပးခံရသူမ်ားမွာ ေရႊဖ်ဥ္းညီေနာင္ပင္ ျဖစ္၏။ အျပစ္ကေတာ့ ဘုရားတည္ရာ အုတ္ႏွစ္ခ်ပ္လပ္မႈ၊ အေနာ္ရထာမင္းႀကီးမွာ ေက်ာသားရင္သားမခြဲျခားတတ္သူျဖစ္၍ ေမြးစားေျမးမ်ားပင္ျဖစ္လင့္ကစား အျပစ္ေပးရေတာ့သည္။ ဖခင္ျဖစ္သူ ဗ်တၱ၏မ်က္ႏွာကိုေထာက္ထား၍ ေရႊေဖာ့ရိုးႏွင့္ရိုက္ၿပီး ဆံုးမေစဟု သက္ညွာစြာအမိန္႔ခ်သည္။ သို႔ရာတြင္ ဆံုးမဖို႔တာ၀န္က်သူမ်ားမွာ အရိုက္ၾကမ္းေသာဆရာႀကီးမ်ား၏ ပထမမ်ဳိးဆက္ျဖစ္ဟန္တူ၏။ ေရႊေဖာ့ရိုးႏွင့္မရိုက္ဘဲ ထန္းပလက္ႏွင့္ အသားကုန္တြယ္ေလရာ ေရႊဖ်ဥ္းညီေနာင္မွာ ပုဂံစကားအရ (ေသခမုနာသေရာ၌တည္း)ျဖစ္ၿပီးလွ်င္ အသက္ထြက္ရရွာေလ၏။ (ပုဂံေခတ္တြင္ ေပၚပႅဴလာတို႔၊ အလင္းတန္းဂႅါနယ္တို႔လို စာနယ္ဇင္းေတြမေပၚေသးသျဖင့္ ရိုက္သင့္၊ မရိုက္သင့္ အေျခအတင္ေရးသည့္ျပႆနာလည္း မေပၚခဲ့ပါ။ ဂ်ာနယ္ေတြသာ ရွိခဲ့လို႔ကေတာ့ ေရႊဖ်ဥ္းညီေနာင္ နတ္စိမ္းျဖစ္ၿပီး အေနာ္ရထာမင္းႀကီး၏ေဖာင္ေတာ္ကိုဆြဲထားသည့္ သတင္းအတြက္ ဆရာကိုဦးေဆြတို႔ ကင္မရာေလး၊ ကက္ဆက္ေလးကိုင္ၿပီး အေျပးအလႊားသြားမွာ ျမင္ေယာင္မိပါေသး)



☼ ☼ ☼ ☼ ☼



သမိုင္းတြင္ေအာင္အရိုက္ခံရသည့္ ေနာက္တစ္ဦးကေတာ့ မင္းတုန္းမင္းႀကီးျဖစ္၏။ ဆရာႀကီးျမေကတု၏ နန္းဓေလ့ မွတ္တမ္းမ်ားစာအုပ္တြင္ ေရးသားထားခ်က္အရ ...

ေနာင္တြင္ မင္းတုန္းမင္းႀကီးျဖစ္လာမည့္ မင္းသားေမာင္လြင္သည္ ငယ္စဥ္က စံေက်ာင္းဆရာေတာ္ထံတြင္ ပညာ သင္ၾကားခဲ့ရ၏။ ဆရာေတာ္က ငါးေျခာက္အလြန္ႀကိဳက္သည္။ တစ္ရက္တြင္ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးရာတြင္ ထည့္ကပ္ရန္ ေမာင္လြင္အား ငါးေျခာက္တစ္ျပားကို သိမ္းခိုင္းထား၏။ ငါးေျခာက္မွာ လက္သည္မေပၚဘဲ ေပ်ာက္သြားေလသည္။ ထိုအခါ ဆရာေတာ္က ေမာင္လြင္ကိုေခၚ၍...

"ဟဲ့... ငလြင္၊ တစ္ေန႔မွာ ရွင္ဘုရင္လုပ္မယ့္သူက ဒီငါးေျခာက္တစ္ျပားေတာင္ လံုၿခံဳေအာင္ မထိန္းသိမ္းႏိုင္ရင္ တိုင္းျပည္ကို ဘယ္လိုလံုၿခံဳေအာင္ အုပ္ခ်ဳပ္မလဲ"

ဟု ဆိုၿပီးလွ်င္ ႀကိမ္ႏွင့္အခ်က္မ်ားစြာ ရိုက္ေလသည္။ ေမာင္လြင္၏အသားအေရမွာ အလြန္ႏူးညံ့သျဖင့္ ေသြးမ်ားပင္ စို႔လာရ၏။ ေနာင္ မင္းတုန္းမင္းႀကီးျဖစ္လာေသာအခါ ထိုအရွဴိးရာမ်ားကို သားေတာ္မ်ားအားလွန္ျပ၍ ေက်းဇူးရွင္ဆရာမ်ားက ဘယ္လိုပင္ ရိုက္ႏွက္ဆံုးမေစ ေက်နပ္စြာ ခံယူရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဆံုးမေလ့ရွိသည္ဟု ေရးထားပါသည္။

စာေပနယ္မွ စာေရးဆရာႀကီးမ်ားသည္လည္း သူတို႔ငယ္စဥ္က အရိုက္ခံခဲ့ရပံုမ်ားကို အမွတ္တရ ျပန္ေရးေလ့ရွိၾက ပါသည္။

ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းသည္ သူ၏တစ္သက္တာမွတ္တမ္းထဲတြင္ ငယ္စဥ္က အရိုက္ခံခဲ့ရပံုမ်ားကို တခမ္းတနား ထည့္ေရးခဲ့သည္။

ေျခာက္တန္းတြင္ ေက်ာင္းေျပာင္းတက္ရခဲ့ေသာအခါ ေက်ာင္းသစ္မွ ဆရာႏိုင္ဆိုသူမွာ အရိုက္ၾကမ္းသည္။ မ်ဥ္းလံုးႏွင့္ေတာင္ ေဆာ္သည္ဟု နာမည္ႀကီး၏။ ထိုကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ...

...အရိုက္ခံရေသာေ၀ဒနာႏွင့္ပတ္သက္၍(ေက်ာင္းေရာ၊ အိမ္ပါ)အက်င့္ရခဲ့သူျဖစ္သျဖင့္ ေၾကာက္လွေအာင္ မရွိေသာ္လည္း ရိုက္ေနက်လူက ရိုက္ျခင္းမဟုတ္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ အလြန္ထိတ္လ်က္ရွိ၏။ (နာက်င္ျခင္းအတူတူ ျဖစ္ေသာ္လည္း "မ်က္ႏွာသိ"၏ရိုက္ျခင္းႏွင့္ သူစိမ္း၏ရိုက္ျခင္းတို႔ မတူပံုကို နားလည္ေကာင္းမွ နားလည္ၾကေပလိမ့္မည္။

ကၽြႏု္ပ္ကဲ့သို႔ရိုက္ျခင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးခံရဖူးမွသာ နားလည္ႏိုင္လိမ့္မည္ထင္သည္)

ဟု ဆရာႀကီးက ေရးထားခဲ့ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ့္အေဖ (ဦးသာဓု)သည္လည္း သူ၏ငယ္ဘ၀ကိုအေျခခံထားေသာ "အတာ" အမည္ရွိ၀တၳဳထဲတြင္ သူငယ္ငယ္က အရိုက္ခံရပံုမ်ားကို အေတာ္ျပည့္ျပည့္စံုစံုေရးခဲ့သည္။ အဘြားက ေတာ္ေတာ္အရိုက္သန္သည္။ တစ္ခါတစ္ေလ "ဟဲ့ေကာင္..လာဦး"ဟု ရုတ္တရက္လွမ္းေခၚၿပီး ဘာမေျပာ ညာမေျပာ ေခါင္းကိုေခါက္၊ ေက်ာကိုထု၊ နားရင္းကိုအုပ္၊ ေပါင္တြင္းေၾကာဆြဲလိမ္၊ စိတ္ရွိလက္ရွိလုပ္ၿပီးမွ "သြားေတာ့"ဆိုၿပီး လႊတ္တတ္၏။ အေဖ့ခင္မ်ာ သူ ဘာအျပစ္လုပ္မိလို႔ အရိုက္ခံရမွန္းေတာင္ မသိလိုက္ရတာမ်ဳိး မၾကာခဏရွိခဲ့ေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပဖူးသည္။

၀ူးသရင္းဟိုက္(ေလထန္ကုန္း)၀တၳဳထဲတြင္လည္း ဇာတ္ေကာင္ဟိသ္ကလစ္သည္ အၿမဲလိုလို အရိုက္အႏွက္ ခံရသျဖင့္ ရိုက္ႏွက္ျခင္းဆိုသည္မွာ သူ႕အဖို႔ ထမင္းစားေရေသာက္လို႔ ေန႔စဥ္ျပဳျမဲ၀တၱရားတစ္ခုကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္ဟု ေရးထားသည္။



☼ ☼ ☼ ☼ ☼



လူႀကီးမ်ားသည္ ကေလးမ်ားကို ဘာေၾကာင့္မ်ား ရိုက္ၾကပါသလဲ။ အေျဖက လြယ္လြယ္ေလး။ အျပစ္ရွိလို႔ေပါ့။ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ေကာ။ ေကာင္းေစခ်င္လို႔ ဆံုးမတာေလ။

သို႔ရာတြင္ ထိုအေၾကာင္းျပခ်က္သည္ အၿမဲတမ္းမွန္ရဲ႕လား ဆိုတာ စဥ္းစားဖို႔လိုသည္ဟု ထင္၏။ တစ္ခါတစ္ေလ ကေလးက မုန္႔စားခ်င္လို႔ ပူဆာသည္။ မိဘမွာ ေငြမရွိသည့္အခ်ိန္ႏွင့္ႀကံဳသျဖင့္ ကေလးကိုရိုက္မိသည္။ ထိုကိစၥတြင္ ကေလးမွာ အျပစ္မရွိ။ ေငြေၾကးျပႆနာကသာ အျပစ္ျဖစ္၏။ ပြဲလမ္းသဘင္အမ်ားသူငါေရွ႕ေမွာက္မွာ ကေလးက မဖြယ္မရာျပဳမိသျဖင့္ အရိုက္ခံရသည္။ ဒါက်ေတာ့ အဓိကအေၾကာင္းအရင္းက ရွက္ျခင္းျဖစ္ေန၏။

ရံုးမွာ အထက္အရာရွိကဆူ၊ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ စပယ္ယာကေဟာက္၊ အိမ္ေရာက္ေတာ့ မိန္းမက ျပႆနာရွာသျဖင့္ ေနာက္ဆံုး ကေလးအေပၚ ေဒါသက ပံုက်သြားတာမ်ဳိးလည္းရွိ၏။

ေယာက်္ားကိုမေက်နပ္လို႔ ကေလးကိုမဲတတ္သူ။ ပါ၀ါျပဖို႔သက္သက္အတြက္ ကေလးကိုရိုက္ခ်င္တတ္သူေတြလည္း ေတြ႕ဖူးသည္။



☼ ☼ ☼ ☼ ☼



တကယ္ေတာ့ ကေလးကိုဆံုးမသည့္နည္းေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိပါသည္။ ရိုက္ႏွက္ျခင္းအျပင္ အက်ဳိးအေၾကာင္းရွင္းျပျခင္း၊ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းျခင္း၊ ဒဏ္ေပးျခင္း၊ ေပးေနက်အခြင့္အေရးမ်ား ျဖတ္ေတာက္ျခင္း စသည္ျဖင့္ ...။

ဒီအထဲမွာ ရိုက္ႏွက္ျခင္းသာလွ်င္ အသံုးအမ်ားဆံုးႏွင့္ေခတ္အစားဆံုး ျဖစ္ခဲ့ရတာ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။

တခ်ဳိ႕မိဘေတြက ႏႈတ္နဲ႔ဆံုးမရာမွာ လိပ္ပတ္လည္ေအာင္ရွင္းမျပတတ္။ တခ်ဳိ႕က ဒီလိုရွင္းျပရေကာင္းမွန္းေတာင္ မသိၾက။ တခ်ဳိ႕က သိေတာ့သိသည္။ ဒါမ်ဳိး ၀ါသနာမပါ။ ေလကုန္မခံခ်င္။ ထို႔ေၾကာင့္ အလြယ္ကူဆံုးႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္ အသက္သာဆံုးျဖစ္ေသာ ရိုက္ႏွက္ျခင္းကသာ တြင္က်ယ္ေနျခင္းျဖစ္၏။

တခ်ဳိ႕ေသာမိဘေတြက်ေတာ့ သနားဖို႔ေတာင္ေကာင္းသည္။ သူတို႔ခမ်ာ စီးပြားေရးကိစၥ၊ တိုက္ေဆာက္ဖို႔ကိစၥ၊ ကားလဲဖို႔ ကိစၥ၊ ေျမေရာင္းဖို႔ကိစၥ စသည္ စသည္တို႔ႏွင့္ လံုးခ်ာလိုက္ေနသျဖင့္ ကေလးေတြကို ရိုက္ဖို႔ေတာင္အခ်ိန္မရရွာၾကပါ။

ဒီအခါ ေနာက္ဆံုးေပၚ ဆံုးမနည္းျဖစ္သည့္ ေငြေတြပံုေပးၿပီး သံုးေစျခင္း၊ ေမာ္ေတာ္ကား၊ ဆိုင္ကယ္ စသည္တို႔ ၀ယ္ေပးျခင္းကို ျပဳလုပ္ၾက၏။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူတို႔ကိုယ္စား ယာဥ္မႈစစ္ဌာနတို႔၊ မူးယစ္အထူးအဖြဲ႕တို႔က ဆံုးမေပးရေလေတာ့၏။



☼ ☼ ☼ ☼ ☼



ရိုက္ႏွက္ျခင္းကိစၥတြင္ ဘက္တစ္ဘက္တည္းရွိရံုႏွင့္မၿပီးပါ။ ရိုက္သူ (လူႀကီး၊ မိဘ၊ ဆရာ)ရွိသလို အရိုက္ခံရသူ (ကေလး၊ ေက်ာင္းသား)လည္းရွိမွ အထေျမာက္ႏိုင္ပါသည္။

ဒီေတာ့ အရိုက္ခံရသူေတြဘက္ကို ၾကည့္ရေအာင္၊ ကေလးေတြမွာလည္း စရိုက္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ခံႏိုင္ရည္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ စိတ္ဓာတ္ အေပ်ာ့အမာအမ်ဳိးမ်ဳိးရွိတတ္သည္။

တခ်ဳိ႕ကေလးေတြက လူႀကီးက မ်က္ႏွာထားခပ္တင္းတင္းစိုက္ၾကည့္ရံုျဖင့္ ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာျဖစ္သြားတတ္တာမ်ဳိးရွိ၏။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဆူမွ၊ ႀကိမ္းမွ၊ အသားနာမွ ေၾကာက္တတ္ေသာကေလးမ်ဳိးလည္းရွိ၏။ တခ်ဳိ႕က တစ္ခါရိုက္ရံုႏွင့္ မွတ္သြားတတ္ ေသာ္လည္း ဘယ္ေလာက္ရိုက္ရိုက္ ပ်င္းေတာင္ပ်င္းေသးတယ္ဆိုေသာ ထူးထူးျခားျခားကေလးမ်ဳိးလည္းရွိတတ္သည္။

ကိုယ့္သားသမီး၊ ကိုယ့္တပည့္က ဘယ္လိုကေလးမ်ဳိးလဲဆိုတာ ဆန္းစစ္ၾကည့္ၿပီး ရိုက္သင့္၊ မရိုက္သင့္ စဥ္းစားရပါလိမ့္မည္။

ႏႈတ္ျဖင့္ဆံုးမရံုျဖင့္ရႏိုင္သည့္ကေလးကို အၾကမ္းပတမ္းသြားလုပ္မိလွ်င္ သူ႕စိတ္ထဲ ထိခိုက္နာက်င္သြားႏိုင္သည္။ ရိုက္မွ ျဖစ္မည့္ကေလးမ်ဳိးကို လႊတ္ထားမိျပန္ေတာ့လည္း ပတ္၀န္းက်င္ကိုပါဒုကၡေပးလာႏိုင္သည္။

ကေလးမ်ား၏တံု႔ျပန္မႈကလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိႏိုင္သည္။ တခ်ဳိ႕က အသားနာမွာေၾကာက္သည္။ တခ်ဳိ႕က ရိုက္မွာကို မၿဖံဳေသာ္လည္း ဒဏ္ေပးခံရမွာက်ေတာ့ ေသမေလာက္လန္႔တတ္သည္။ တခ်ဳိ႕လည္း ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းခံရလို႔ နားပူတာထက္ စာလွ်င္ အရိုက္ခံလိုက္ရတာကမွ ျမန္ျမန္ကိစၥၿပီးေသးသည္ဟု ယူဆတာမ်ဳိးလည္းရွိ၏။

တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့ လူႀကီးက စိတ္လက္ၾကည္သာေနေသာအခ်ိန္မွာ ဘာလုပ္လုပ္ ခြင့္လႊတ္ထားတတ္ၿပီး စိတ္ညစ္ေနေသာအခါက်ေတာ့ သာမန္အေသးအဖြဲအျပစ္ကေလးေၾကာင့္ အေသအလဲထရိုက္ခ်င္ ရိုက္တတ္သည္။

လူႀကီးေတြ သတိမျပဳမိသည့္အခ်က္တစ္ခ်က္ရွိေသးသည္။ ကေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အရုိက္ခံလိုက္ရၿပီးလွ်င္ သူတို႔မွာရွိသည့္အျပစ္ေတြ ေက်သြားၿပီဟု ထင္တတ္ၾကသည္။ အရိုက္မခံရမခ်င္း ေနမထိထိုင္မသာျဖစ္ရၿပီး အရိုက္ခံလိုက္ရ ၿပီးတာနဲ႔ စိတ္လက္ေပါ့ပါးေပ်ာ္ရႊင္သြားတတ္ျပန္ေလသည္။

တကယ္ေတာ့ ခုေခတ္မွာ ရိုက္ႏွက္ဆံုးမျခင္းသည္ သိပ္ေခတ္မစားေတာ့ပါ။ မိဘမ်ား၊ ဆရာ/ဆရာမမ်ားကလည္း ရိုက္ႏွက္ဆံုးမျခင္းအေပၚ စိတ္၀င္စားမႈေလ်ာ့က်လာပါၿပီ။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္တြင္ ရိုက္ႏွက္ျခင္းအေလ႔အထသည္ တျဖည္းျဖည္း တိမ္ေကာေပ်ာက္ကြယ္ေကာင္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားႏိုင္သည္။ ႀကိမ္လံုးဆိုသည္မွာ ျပတိုက္အတြင္း ထည့္သြင္းျပသထားၿပီး "ႏွစ္ဆယ္ရာစုႏွစ္မ်ားအတြင္းက မိဘဆရာမ်ား ကေလးရိုက္ရာတြင္ သံုးေသာပစၥည္း"ဟု စာတန္းထိုးျပခ်င္ျပရလိမ့္မည္။

ဒီလိုဆိုေသာေၾကာင့္ အရိုက္၀ါသနာရွင္မ်ား စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔စရာလည္း မလိုေသးပါ။ လံုး၀တိုက္ဖ်က္ႏိုင္လုနီးပါး ရွိေနရာမွ ျပန္လည္ေခါင္းေထာင္လာေသာ အဆုတ္ေရာဂါတို႔၊ ငွက္ဖ်ားတို႔ကဲ့သို႔ ရိုက္ႏွက္ဆံုးမျခင္းသည္လည္း ျပန္လည္ ေရပန္းစားေကာင္း စားလာႏိုင္ပါေသးသည္။



☼ ☼ ☼ ☼ ☼



ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ရိုက္ႏွက္ဆံုးမျခင္းကို မရွိသံုးအျဖစ္ သံုးေနရဦးမည္ပင္ျဖစ္၏။ ရိုက္သင့္ေသာ ကေလးကို ရိုက္ရဦးမည္ပင္ျဖစ္၏။

သို႔ရာတြင္ သတိထားစရာအခ်က္ကေလးေတြေတာ့ ရွိပါသည္။ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္းအဆင့္ရွိ မိန္းကေလးမ်ားကို ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ လံုး၀မရိုက္သင့္ေတာ့ပါ။ ခုနစ္တန္း၊ ရွစ္တန္း၊ ရွစ္တန္းမွစ၍ မိန္းကေလးမ်ားမွာ အပ်ဳိေဘာ္၀င္လာပါၿပီ။ ဒီလိုအရြယ္မ်ဳိးမွာ အခန္႔မသင့္ဘဲ တုိက္ဆိုင္မႈရွိသြားလွ်င္ သူတို႔၏သဘာ၀တရားကို ထိခိုက္သြားႏိုင္ပါသည္။

အထက္တန္းအဆင့္ေယာက်္ားေလးမ်ားကိုလည္း မရိုက္သင့္ေတာ့ပါ။ ထုိအရြယ္သည္ ႀကီးေကာင္၀င္ကာစျဖစ္၍ ဆံုးမပံု မမွန္လွ်င္ ႏံုခ်ာေသာအငံု႔စိတ္၀င္လာျခင္း သို႔မဟုတ္ ပုန္ကန္လိုေသာစိတ္၀င္လာျခင္း စသည္ျဖင့္ အစြန္းဘက္သို႔ ေရာက္သြားတတ္သည္။

ၿပီးေတာ့ ကေလးတို႔၏ကိုယ္ခႏၶာေပၚတြင္ မရိုက္သင့္ေသာေနရာမ်ားလည္း ရွိပါေသးသည္။ ဦးေခါင္း၊ နားရင္း၊ ဇက္ပိုးတို႔မွာ ဦးေႏွာက္ႏွင့္နီးလြန္းသည္။ လက္ဖ၀ါး၊ မေတာ္တဆ လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားကို ထိႏိုင္သည္။ ကေလးမ်ားမွာ အၿမဲလိုလို အရိုးမ်ားမ်ား ရွည္ထြက္ေနတတ္သျဖင့္ လက္ေခ်ာင္းအရိုးအဆစ္မ်ား ႏုနယ္လွပါသည္။ စာေရးျခင္းကို အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။

ေက်ာကုန္းကိုထုလွ်င္ အဆုတ္ကို ထိခိုက္ႏိုင္သည္။

ခါးကို မရိုက္သင့္။ ခါးရိုးအတြင္းထဲမွ ဗဟိုအာရံုေၾကာမႀကီးရွိ၏။

ေပါင္၊ ေျခသလံုးတို႔မွာ လမ္းေလွ်ာက္ျခင္း၊ အားကစားျပဳလုပ္ျခင္းတို႔အတြက္ အဓိကျဖစ္သျဖင့္ ေရွာင္သင့္ပါသည္။

ဒါျဖင့္ ဘာက်န္ေတာ့သတုန္း။

တင္ပါးက်န္ပါသည္။ တင္ပါးသည္ အသားအမ်ားဆံုးႏွင့္ အာရံုေၾကာမ်ား အလြတ္ကင္းဆံုးျဖစ္သျဖင့္ ရိုက္လို႔ ေကာင္းေသာေနရာဟု ဆုိၾကပါသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ႀကိမ္လံုးႏွင့္ရိုက္လွ်င္ အရႈိးရာ ထင္ႏိုင္ပါေသးသည္။

အေကာင္းဆံုးကေတာ့ တင္ပါးကို လက္၀ါးႏွင့္ရိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ထိုအခါ သူ႕အသားနာသလို ကိုယ့္လက္၀ါးလည္း စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းျဖစ္သြားရသျဖင့္ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္၀င္ၿပီး ေဒါသကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။

ကေလးကို ဆံုးမရာမွာ နာက်င္ေစျခင္းသည္ အဓိကမဟုတ္၊ ေကာင္းေစလိုေသာေစတနာသာ အေရးႀကီးေၾကာင္း မိဘမ်ား၊ ဆရာ/ဆရာမမ်ား သိၿပီးသားပင္ျဖစ္ပါသည္။

- မင္းလူ
---------------------
အလင္းတန္းဂ်ာနယ္
၉-၁၆၊ ၂၊ ၁၉၉၉