>>အိုင္းစတိုင္း မရွိေတာ့သည့္ေနာက္ပိုင္း အေက်ာ္ၾကားဆံုး ရူပေဗဒ ပညာရွင္ စတီဖင္ေဟာ့ကင္း << (2)
ပညာသင္သည့္အ႐ြယ္ ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ေဟာ့ကင္းသည္ က်န္ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ယွဥ္လွ်င္ ထူးျခားသည့္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနသည္။ အထက္တန္း တက္ခ်ိန္တြင္ သူ႔အဆင္႔က ေအာက္ဆုံးမွ ျပန္ေရတြက္လွ်င္ အၿမဲတတိယေနရာေလာက္တြင္သာ ရွိေနတတ္သည္။ သူက ေက်ာင္းစာထက္ ျပင္ပေလာကကို ပိုၿပီး စိတ္ဝင္စားသည္။ စစ္တုရင္ ကစားျခင္းကို ႏွစ္သက္ၿပီး သူႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း တစ္သိုက္သည္ အၿမဲတမ္းကိုယ္ပိုင္ ဂိမ္းမ်ားကို ဖန္တီးၿပီးလည္း ကစားတတ္ၾကသည္။ အသက္ ၁၆ ႏွစ္တြင္ ေဟာ့ကင္းသည္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ အမိႈက္ပုံထဲက ပစၥည္းမ်ားကိုစုၿပီး ကြန္ပ်ဴတာတစ္လုံးကို တီထြင္ခဲ့သည္။ သူတို႔က သခ်ၤာဆိုင္ရာ ပုစာၦမ်ားကို အၾကမ္းဖ်င္း တြက္ခ်က္ျပႏိုင္ရန္ ထိုကြန္ပ်ဴတာကို တီထြင္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
ေဟာ့ကင္းသည္ အၿမဲတမ္း တစ္ေယာက္တည္းေနၿပီး ေတြးေနတတ္သည္။ သူညီမျဖစ္သူ ေမရီႏွင့္အတူ အိမ္အေပၚထပ္သို႔ လမ္းေၾကာင္းေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ တက္ၿပီး တိတ္တိတ္ေလး သြားေနခ်င္လည္း ေနတတ္သည္။ အသက္ ၁၇ ႏွစ္တြင္ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္ တကၠသိုလ္သို႔ ဝင္ခြင့္ရခဲ့သည္။ သူသည္ အကကိုလည္း ဝါသနာပါသည္။ ေလွေလွာ္ကိုလည္း စိတ္ဝင္စားသျဖင့္ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္ ေလွေလွာ္အသင္း၏ အဖြဲ႕ဝင္တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ခဲ့သည္။
သူ႔ဖခင္က သင္ေစခ်င္သည့္ ေဆးပညာအစား သူဝါသနာပါသည့္ သခ်ၤာကိုသာ ေလ့လာသင္ယူခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္က ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္တြင္ သခ်ၤာဘာသာရပ္ကို ဘြဲ႕မေပးေပ။ သို႔ျဖစ္ရာ သူက ႐ူပေဗဒႏွင့္ စၾကဝဠာ ပညာရပ္မ်ားကို ေလ့လာသင္ယူခဲ့သည္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္တြင္ ဂုဏ္ထူးတန္း တက္ခြင့္ရၿပီး ကင္းဘရစ္ခ်္ တကၠသိုလ္တြင္ စၾကဝဠာဆိုင္ရာ Cosmology ဘာသာရပ္အတြက္ ေဒါက္တာဘြဲ႕ယူရန္ ဆက္လက္ တက္ေရာက္ခဲ့သည္။
ALS ေရာဂါစြဲကပ္ျခင္း
ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္သို႔ သူျပန္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ က်န္းမာေရး ခြၽတ္ယြင္းလာသည္ကို သူသတိထားမိသည္။ လမ္းေလွ်ာက္ရာမွ မၾကာခဏ လဲက်တတ္သည္။ စကားေျပာလွ်င္လည္း ဗလုံးဗေထြး ျဖစ္လာသည္။ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္အထိ ထိုသို႔ျဖစ္ေနျခင္းကို ျပႆနာတစ္ခုဟု မထင္ခဲ့ေပ။ ကင္းဘရစ္ခ်္တြင္ ပထမႏွစ္ တက္ခ်ိန္အထိ ထိုသို႔ပင္ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ျဖင့္ ဆက္သြားေနခဲ့သည္။ သူက ဤသို႔ျဖစ္ေနျခင္းကို သာမန္ဟုသာ ထင္ေနခဲ့သည္။ သူ႔အေျခအေနကို စတင္သတိျပဳမိသူမွာ ဖခင္ျဖစ္သည္။ သူက ေဟာ့ကင္းကို ဆရာဝန္ႏွင့္ သြားေတြ႕ရန္ ေျပာသည္။ ေနာက္ႏွစ္ပတ္ေလာက္ အၾကာတြင္ အသက္ ၂၁ ႏွစ္အ႐ြယ္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ အိမ္ကိုေဆးခန္းအျဖစ္ ေျပာင္းကာ စမ္းသပ္ကုသမႈမ်ားကို ခံယူခဲ့ရေတာ့သည္။
“သူတို႔က ကြၽန္ေတာ့္ လက္ေမာင္းက ႂကြက္သား နမူနာေတြကို ယူသြားၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ ကိုယ္ထဲကိုလည္း အီလက္ထ႐ြန္နစ္ လွ်ပ္ေခါင္းေတြ ထိုးထည့္ၿပီး အမ်ဳိးမ်ဳိး စမ္းသပ္ၾကတယ္။ ေက်ာ႐ိုးထဲကို ေရဒီယိုဓာတ္ေတြပါတဲ့ အရည္ေတြလည္း ထိုးထည့္ေပးၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ခ်ိန္လုံး ဓာတ္မွန္ေတြ႐ိုက္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလည္း အိပ္ယာထဲမွာပဲ ထားၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ သူတို႔ မေျပာၾကဘူး။ အသားကြၽတ္ဆတ္တဲ့ ေဝဒနာဆိုတာ ေလာက္ေတာ့သိတယ္” ဟု ေဟာ့ကင္းက ျပန္ေျပာသည္။
သူ႔ဖခင္က ေနာက္ဆုံးတြင္ သူ႔သား၌ ျဖစ္ေနေသာ ေရာဂါမွာ ALS ေခၚ Lou Gehrig ေရာဂါ ျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္။ အာ႐ုံေၾကာမ်ားက သူ႔ ႂကြက္သားမ်ားကို ထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး ဘာမွ်မလႈပ္ႏိုင္ေအာင္ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားလိုက္ျခင္းကို ခံစားေနရျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ႔ကို ဆရာဝန္ေတြက ၂ ႏွစ္ခြဲေလာက္သာ အသက္ရွင္မည္ဟု ခန္႔မွန္းခဲ့ၾကသည္။
ထိုသတင္းေၾကာင့္ မိသားတစ္စုလုံး ယူက်ဳံးမရ ျဖစ္ၾကရသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိေတာ့ဘူးဆိုသည့္ ၾကားမွ သူတို႔ဝိုင္းဝန္း ကူညီရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေဟာ့ကင္းသည္ ေဆး႐ုံ၌ မလႈပ္မယွက္ ေနရသည္။ လူကီးမီးယားေဝဒနာ ခံစားေနရသည့္ ကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ သူတစ္ခန္းတည္းတြင္ တက္ေရာက္ ကုသခံေနရျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ႔အခန္းေဖာ္ ေကာင္ေလး၏ ေဆြမ်ဳိးမ်ား ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္ ျဖစ္ေနျခင္းကို အေတာ္ေလး သည္းခံေနရသည္။ ေဆး႐ုံကဆင္းခြင့္ ရသြားခ်ိန္တြင္ သူသည္ စိတ္ကူးထဲကအတိုင္း စီမံေတာ့သည္။ သူ႔ဘဝ တစ္ေလွ်ာက္လုံး တိတ္တိတ္ေလး ေနထိုင္ရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
သူ႔ဘဝတြင္ အေျပာင္းလဲႀကီး ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ရသည့္ကိစၥမွာ တစ္ေယာက္ေသာသူကို ခ်စ္ခဲ့မိျခင္း ျဖစ္သည္။ ALS ေရာဂါ မျဖစ္မီကာလ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ႏွစ္သစ္ကူးပါတီပြဲ တစ္ခုတြင္ ေဟာ့ကင္းသည္ ဂ်ိန္းေဝဒီ ဆိုသည့္ ဘြဲ႕ႀကဳိတန္း တက္ေနေသာ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္ ေတြ႕ခဲ့သည္။ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္တြင္ သူတို႔ လက္ထပ္ခဲ့ၾကသည္။
ေရာဂါ ျဖစ္သြားသျဖင့္ ေဟာ့ကင္းကို ယခုလို သိပၸံပညာရွင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာလိမ့္မည္ဟု မည္သူမွ် မထင္ၾကေပ။ သူက ေရာဂါ မျဖစ္မီကတည္းက သူေလ့လာသည့္ ပညာရပ္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အၿမဲဆန္းစစ္ေနသူ ျဖစ္သည္။ “ကြၽန္ေတာ္ မက်န္းမာစဥ္က ဘဝမွာ ပ်င္းစရာေတြခ်ည္းလို႔ ထင္ခဲ့တာ။ လုပ္စရာလည္း ဘာမွမရွိသလိုပဲ” ဟုဆိုခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔အေနျဖင့္ Ph.D ဘြဲ႕အတြက္ အခ်ိန္လည္း သိပ္မက်န္၊ အသက္ရွင္ ေနထိုင္ရမည့္ ကာလကလည္း နည္းလာသည္။ သို႔ျဖင့္ အလုပ္ႏွင့္ သုေတသန လုပ္ငန္းမ်ားတြင္သာ အခ်ိန္ကုန္ေနခဲ့သည္။
ပညာသင္သည့္အ႐ြယ္ ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ေဟာ့ကင္းသည္ က်န္ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ယွဥ္လွ်င္ ထူးျခားသည့္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနသည္။ အထက္တန္း တက္ခ်ိန္တြင္ သူ႔အဆင္႔က ေအာက္ဆုံးမွ ျပန္ေရတြက္လွ်င္ အၿမဲတတိယေနရာေလာက္တြင္သာ ရွိေနတတ္သည္။ သူက ေက်ာင္းစာထက္ ျပင္ပေလာကကို ပိုၿပီး စိတ္ဝင္စားသည္။ စစ္တုရင္ ကစားျခင္းကို ႏွစ္သက္ၿပီး သူႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း တစ္သိုက္သည္ အၿမဲတမ္းကိုယ္ပိုင္ ဂိမ္းမ်ားကို ဖန္တီးၿပီးလည္း ကစားတတ္ၾကသည္။ အသက္ ၁၆ ႏွစ္တြင္ ေဟာ့ကင္းသည္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ အမိႈက္ပုံထဲက ပစၥည္းမ်ားကိုစုၿပီး ကြန္ပ်ဴတာတစ္လုံးကို တီထြင္ခဲ့သည္။ သူတို႔က သခ်ၤာဆိုင္ရာ ပုစာၦမ်ားကို အၾကမ္းဖ်င္း တြက္ခ်က္ျပႏိုင္ရန္ ထိုကြန္ပ်ဴတာကို တီထြင္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
ေဟာ့ကင္းသည္ အၿမဲတမ္း တစ္ေယာက္တည္းေနၿပီး ေတြးေနတတ္သည္။ သူညီမျဖစ္သူ ေမရီႏွင့္အတူ အိမ္အေပၚထပ္သို႔ လမ္းေၾကာင္းေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ တက္ၿပီး တိတ္တိတ္ေလး သြားေနခ်င္လည္း ေနတတ္သည္။ အသက္ ၁၇ ႏွစ္တြင္ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္ တကၠသိုလ္သို႔ ဝင္ခြင့္ရခဲ့သည္။ သူသည္ အကကိုလည္း ဝါသနာပါသည္။ ေလွေလွာ္ကိုလည္း စိတ္ဝင္စားသျဖင့္ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္ ေလွေလွာ္အသင္း၏ အဖြဲ႕ဝင္တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ခဲ့သည္။
သူ႔ဖခင္က သင္ေစခ်င္သည့္ ေဆးပညာအစား သူဝါသနာပါသည့္ သခ်ၤာကိုသာ ေလ့လာသင္ယူခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္က ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္တြင္ သခ်ၤာဘာသာရပ္ကို ဘြဲ႕မေပးေပ။ သို႔ျဖစ္ရာ သူက ႐ူပေဗဒႏွင့္ စၾကဝဠာ ပညာရပ္မ်ားကို ေလ့လာသင္ယူခဲ့သည္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္တြင္ ဂုဏ္ထူးတန္း တက္ခြင့္ရၿပီး ကင္းဘရစ္ခ်္ တကၠသိုလ္တြင္ စၾကဝဠာဆိုင္ရာ Cosmology ဘာသာရပ္အတြက္ ေဒါက္တာဘြဲ႕ယူရန္ ဆက္လက္ တက္ေရာက္ခဲ့သည္။
ALS ေရာဂါစြဲကပ္ျခင္း
ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္သို႔ သူျပန္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ က်န္းမာေရး ခြၽတ္ယြင္းလာသည္ကို သူသတိထားမိသည္။ လမ္းေလွ်ာက္ရာမွ မၾကာခဏ လဲက်တတ္သည္။ စကားေျပာလွ်င္လည္း ဗလုံးဗေထြး ျဖစ္လာသည္။ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္အထိ ထိုသို႔ျဖစ္ေနျခင္းကို ျပႆနာတစ္ခုဟု မထင္ခဲ့ေပ။ ကင္းဘရစ္ခ်္တြင္ ပထမႏွစ္ တက္ခ်ိန္အထိ ထိုသို႔ပင္ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ျဖင့္ ဆက္သြားေနခဲ့သည္။ သူက ဤသို႔ျဖစ္ေနျခင္းကို သာမန္ဟုသာ ထင္ေနခဲ့သည္။ သူ႔အေျခအေနကို စတင္သတိျပဳမိသူမွာ ဖခင္ျဖစ္သည္။ သူက ေဟာ့ကင္းကို ဆရာဝန္ႏွင့္ သြားေတြ႕ရန္ ေျပာသည္။ ေနာက္ႏွစ္ပတ္ေလာက္ အၾကာတြင္ အသက္ ၂၁ ႏွစ္အ႐ြယ္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ အိမ္ကိုေဆးခန္းအျဖစ္ ေျပာင္းကာ စမ္းသပ္ကုသမႈမ်ားကို ခံယူခဲ့ရေတာ့သည္။
“သူတို႔က ကြၽန္ေတာ့္ လက္ေမာင္းက ႂကြက္သား နမူနာေတြကို ယူသြားၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ ကိုယ္ထဲကိုလည္း အီလက္ထ႐ြန္နစ္ လွ်ပ္ေခါင္းေတြ ထိုးထည့္ၿပီး အမ်ဳိးမ်ဳိး စမ္းသပ္ၾကတယ္။ ေက်ာ႐ိုးထဲကို ေရဒီယိုဓာတ္ေတြပါတဲ့ အရည္ေတြလည္း ထိုးထည့္ေပးၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ခ်ိန္လုံး ဓာတ္မွန္ေတြ႐ိုက္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလည္း အိပ္ယာထဲမွာပဲ ထားၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ သူတို႔ မေျပာၾကဘူး။ အသားကြၽတ္ဆတ္တဲ့ ေဝဒနာဆိုတာ ေလာက္ေတာ့သိတယ္” ဟု ေဟာ့ကင္းက ျပန္ေျပာသည္။
သူ႔ဖခင္က ေနာက္ဆုံးတြင္ သူ႔သား၌ ျဖစ္ေနေသာ ေရာဂါမွာ ALS ေခၚ Lou Gehrig ေရာဂါ ျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္။ အာ႐ုံေၾကာမ်ားက သူ႔ ႂကြက္သားမ်ားကို ထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး ဘာမွ်မလႈပ္ႏိုင္ေအာင္ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားလိုက္ျခင္းကို ခံစားေနရျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ႔ကို ဆရာဝန္ေတြက ၂ ႏွစ္ခြဲေလာက္သာ အသက္ရွင္မည္ဟု ခန္႔မွန္းခဲ့ၾကသည္။
ထိုသတင္းေၾကာင့္ မိသားတစ္စုလုံး ယူက်ဳံးမရ ျဖစ္ၾကရသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိေတာ့ဘူးဆိုသည့္ ၾကားမွ သူတို႔ဝိုင္းဝန္း ကူညီရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေဟာ့ကင္းသည္ ေဆး႐ုံ၌ မလႈပ္မယွက္ ေနရသည္။ လူကီးမီးယားေဝဒနာ ခံစားေနရသည့္ ကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ သူတစ္ခန္းတည္းတြင္ တက္ေရာက္ ကုသခံေနရျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ႔အခန္းေဖာ္ ေကာင္ေလး၏ ေဆြမ်ဳိးမ်ား ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္ ျဖစ္ေနျခင္းကို အေတာ္ေလး သည္းခံေနရသည္။ ေဆး႐ုံကဆင္းခြင့္ ရသြားခ်ိန္တြင္ သူသည္ စိတ္ကူးထဲကအတိုင္း စီမံေတာ့သည္။ သူ႔ဘဝ တစ္ေလွ်ာက္လုံး တိတ္တိတ္ေလး ေနထိုင္ရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
သူ႔ဘဝတြင္ အေျပာင္းလဲႀကီး ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ရသည့္ကိစၥမွာ တစ္ေယာက္ေသာသူကို ခ်စ္ခဲ့မိျခင္း ျဖစ္သည္။ ALS ေရာဂါ မျဖစ္မီကာလ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ႏွစ္သစ္ကူးပါတီပြဲ တစ္ခုတြင္ ေဟာ့ကင္းသည္ ဂ်ိန္းေဝဒီ ဆိုသည့္ ဘြဲ႕ႀကဳိတန္း တက္ေနေသာ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္ ေတြ႕ခဲ့သည္။ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္တြင္ သူတို႔ လက္ထပ္ခဲ့ၾကသည္။
ေရာဂါ ျဖစ္သြားသျဖင့္ ေဟာ့ကင္းကို ယခုလို သိပၸံပညာရွင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာလိမ့္မည္ဟု မည္သူမွ် မထင္ၾကေပ။ သူက ေရာဂါ မျဖစ္မီကတည္းက သူေလ့လာသည့္ ပညာရပ္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အၿမဲဆန္းစစ္ေနသူ ျဖစ္သည္။ “ကြၽန္ေတာ္ မက်န္းမာစဥ္က ဘဝမွာ ပ်င္းစရာေတြခ်ည္းလို႔ ထင္ခဲ့တာ။ လုပ္စရာလည္း ဘာမွမရွိသလိုပဲ” ဟုဆိုခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔အေနျဖင့္ Ph.D ဘြဲ႕အတြက္ အခ်ိန္လည္း သိပ္မက်န္၊ အသက္ရွင္ ေနထိုင္ရမည့္ ကာလကလည္း နည္းလာသည္။ သို႔ျဖင့္ အလုပ္ႏွင့္ သုေတသန လုပ္ငန္းမ်ားတြင္သာ အခ်ိန္ကုန္ေနခဲ့သည္။
>>အိုင္းစတိုင္း မရွိေတာ့သည့္ေနာက္ပိုင္း အေက်ာ္ၾကားဆံုး ရူပေဗဒ ပညာရွင္ စတီဖင္ေဟာ့ကင္း << (3)
အာကာသတြင္းနက္ သုေတသန
အာကာသသိပၸံ ပညာရွင္တစ္ဦးျဖစ္သည့္ ေရာ္ဂ်ာပင္႐ို႔စ္ဆိုသူ စိတ္ကူးခဲ့သည့္ ၾကယ္မ်ားေႂကြျခင္းႏွင့္ အာကာသတြင္းနက္ (Black holes) အေၾကာ...င္းကို အေျခခံၿပီး ေဟာ့ကင္းသည္ စၾကဝဠာ မည္သို႔စတင္ ေပၚေပါက္လာေၾကာင္းကို ရွာေဖြေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့သည္။
ေဟာ့ကင္းသည္ သူ႔ကိုယ္သူ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္း ေလ်ာ့နည္းလာသည္။ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္တြင္ သူ႔ကိုဘီးတပ္ လွည္းျဖင့္သြားရန္ အတင္းအက်ပ္ တိုက္တြန္းခဲ့ရသည္။ သူ႔ခံႏိုင္စြမ္းေတြကလည္း ေလ်ာ့က်လာသည္။ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္ သူ႔သား ေရာဘတ္ကိုေမြးၿပီး တစ္ႏွစ္အၾကာတြင္ ေဟာ့ကင္းသည္ ကင္းဘရစ္ခ်္ တကၠသိုလ္ နကၡတ္ေဗဒ အသင္းႀကီး၏ အဖြဲ႕ဝင္တစ္ဦးအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳျခင္း ခံလိုက္ရသည္။
မၾကာမီ ေဟာ့ကင္းဘဝတြင္ အက်ဳိးရွိသည့္ ကာလမ်ား ျဖစ္လာခဲ့သည္။ သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံသည္ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္တြင္ သမီးေလးလူစီကို ထပ္မံေမြးဖြားခဲ့သည္။ ေဟာ့ကင္းသည္ သုေတသန လုပ္ငန္းမ်ားကို ဆက္လက္ လုပ္ေဆာင္ေနဆဲ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ ေနာက္ထပ္ကေလး တင္မိုသီကို ဆယ္ႏွစ္ၾကာမွ ထပ္ရသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေဟာ့ကင္းသည္ သူ႔ပထမဆုံးစာအုပ္ 'The Large Scale Structure of Space-Time (1975)' ကို ထုတ္ေဝလိုက္သည္။ သူ႔အေစာပိုင္း ေလ့လာမႈမ်ားကို ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ရန္အတြက္ အာကာသတြင္းနက္ကို စတင္ေဖာ္ထုတ္ခဲ့သူ ပင္႐ို႔စ္ႏွင့္အတူ သုေတသန အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ကို ထူေထာင္လိုက္သည္။
၁၉၇၄ ခုႏွစ္တြင္ ေဟာ့ကင္း၏ သုေတသနလုပ္ငန္းမ်ားသည္ သိပၸံေလာကအတြင္း ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားလာၿပီး အာကာသတြင္းနက္ အေၾကာင္းကို ပိုမိုက်ယ္ျပန္႔စြာ ေလ့လာသုေတသနျပဳစရာ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ေဟာ့ကင္းက Radiation ဆိုသည့္ သေဘာတရားကို ေဖာ္ထုတ္တင္ျပၿပီး ၾကယ္ေႂကြျခင္းႏွင့္ ဆြဲငင္အားမွ လြတ္ေျမာက္ျခင္းစသည့္ သေဘာတရားမ်ားကို တင္ျပရာမွာ ေဟာ့ကင္း၏ Radiation ဆိုသည့္ သေဘာတရားသည္ ေမြးဖြားလာခဲ့ရသည္။
ေဟာ့ကင္း ေတြ႕ရွိခဲ့သည့္ Black holes မ်ားႏွင့္ Radiation ဆိုသည့္ သေဘာတရားမ်ားသည္ သိပၸံ ေလာက တစ္ခုလုံးကုိ လႈပ္ခတ္သြားေစခဲ့သည္။ ထိုေဖာ္ ထုတ္ခ်က္ေၾကာင့္ပင္ သူ႔ကို ဂုဏ္ျပဳစရာ ျဖစ္လာသည္။ သူ႔ကို ေခါင္းစဥ္အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္လည္း ခ်ီးက်ဴး ဂုဏ္ျပဳခဲ့ၾကသည္။ သူ ၃၂ ႏွစ္တြင္ ေတာ္ဝင္အဖြဲ႕ (Royal Society) က သူ႔ကုိ အဖြဲ႕ဝင္အျဖစ္ လက္ခံခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္း ဂုဏ္ရွိေသာ အဲလ္ဘတ္အိုင္စတိုင္းဆုကို ရရွိခဲ့သည္။ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္တြင္ သူေရာမၿမဳိ႕သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ ေရာမတြင္ ဆ႒မေျမာက္ ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီးက ခ်ီးျမင့္သည့္ Pius XI သိပၸံပညာဆိုင္ရာ ေရႊတံဆိပ္ဆုကို လက္ခံခဲ့သည္။
ထိုသို႔ မလႈပ္ရွားႏိုင္သည့္ ဘဝႏွင့္ပင္ ကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္ ပါဆာဒီနာရွိ Caltech တြင္ တစ္ႏွစ္ ခန္႔သြားၿပီး ဧည့္ပါေမာကၡအျဖစ္ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့သည္။ အဂၤလန္၊ ကင္းဘရစ္ခ်္ရွိ Gonville & Caius တြင္လည္း ဝင္ေရာက္ စာသင္ေပးခဲ့ေသးသည္။ ၁၉၇၉ ခုႏွစ္တြင္ ကင္းဘရစ္ခ်္ တကၠသိုလ္သို႔ ျပန္လာၿပီး သခ်ၤာပါေမာကၡအျဖစ္ စာသင္ၾကားေပးခဲ့သည္။ သူ႔ကို ကင္းဘရစ္ခ်္က သခ်ၤာဆိုင္ရာ လူေကးစီးယန္း ပါေမာကၡ ဘြဲ႕ေပးသည္။ ထိုရာထူးသည္ ၁၆၆၃ ခုႏွစ္ကတည္းက ေပးခဲ့သည့္ ဘြဲ႕ျဖစ္ေသာ္လည္း ဆာအိုင္းဆက္နယူတန္ အပါအဝင္ ၁၄ ဦးသာ ထိုဘြဲ႕ကို ရရွိခဲ့ဖူးေသးသည္။
Source: The Melting Pot for you
အာကာသတြင္းနက္ သုေတသန
အာကာသသိပၸံ ပညာရွင္တစ္ဦးျဖစ္သည့္ ေရာ္ဂ်ာပင္႐ို႔စ္ဆိုသူ စိတ္ကူးခဲ့သည့္ ၾကယ္မ်ားေႂကြျခင္းႏွင့္ အာကာသတြင္းနက္ (Black holes) အေၾကာ...င္းကို အေျခခံၿပီး ေဟာ့ကင္းသည္ စၾကဝဠာ မည္သို႔စတင္ ေပၚေပါက္လာေၾကာင္းကို ရွာေဖြေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့သည္။
ေဟာ့ကင္းသည္ သူ႔ကိုယ္သူ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္း ေလ်ာ့နည္းလာသည္။ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္တြင္ သူ႔ကိုဘီးတပ္ လွည္းျဖင့္သြားရန္ အတင္းအက်ပ္ တိုက္တြန္းခဲ့ရသည္။ သူ႔ခံႏိုင္စြမ္းေတြကလည္း ေလ်ာ့က်လာသည္။ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္ သူ႔သား ေရာဘတ္ကိုေမြးၿပီး တစ္ႏွစ္အၾကာတြင္ ေဟာ့ကင္းသည္ ကင္းဘရစ္ခ်္ တကၠသိုလ္ နကၡတ္ေဗဒ အသင္းႀကီး၏ အဖြဲ႕ဝင္တစ္ဦးအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳျခင္း ခံလိုက္ရသည္။
မၾကာမီ ေဟာ့ကင္းဘဝတြင္ အက်ဳိးရွိသည့္ ကာလမ်ား ျဖစ္လာခဲ့သည္။ သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံသည္ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္တြင္ သမီးေလးလူစီကို ထပ္မံေမြးဖြားခဲ့သည္။ ေဟာ့ကင္းသည္ သုေတသန လုပ္ငန္းမ်ားကို ဆက္လက္ လုပ္ေဆာင္ေနဆဲ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ ေနာက္ထပ္ကေလး တင္မိုသီကို ဆယ္ႏွစ္ၾကာမွ ထပ္ရသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေဟာ့ကင္းသည္ သူ႔ပထမဆုံးစာအုပ္ 'The Large Scale Structure of Space-Time (1975)' ကို ထုတ္ေဝလိုက္သည္။ သူ႔အေစာပိုင္း ေလ့လာမႈမ်ားကို ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ရန္အတြက္ အာကာသတြင္းနက္ကို စတင္ေဖာ္ထုတ္ခဲ့သူ ပင္႐ို႔စ္ႏွင့္အတူ သုေတသန အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ကို ထူေထာင္လိုက္သည္။
၁၉၇၄ ခုႏွစ္တြင္ ေဟာ့ကင္း၏ သုေတသနလုပ္ငန္းမ်ားသည္ သိပၸံေလာကအတြင္း ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားလာၿပီး အာကာသတြင္းနက္ အေၾကာင္းကို ပိုမိုက်ယ္ျပန္႔စြာ ေလ့လာသုေတသနျပဳစရာ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ေဟာ့ကင္းက Radiation ဆိုသည့္ သေဘာတရားကို ေဖာ္ထုတ္တင္ျပၿပီး ၾကယ္ေႂကြျခင္းႏွင့္ ဆြဲငင္အားမွ လြတ္ေျမာက္ျခင္းစသည့္ သေဘာတရားမ်ားကို တင္ျပရာမွာ ေဟာ့ကင္း၏ Radiation ဆိုသည့္ သေဘာတရားသည္ ေမြးဖြားလာခဲ့ရသည္။
ေဟာ့ကင္း ေတြ႕ရွိခဲ့သည့္ Black holes မ်ားႏွင့္ Radiation ဆိုသည့္ သေဘာတရားမ်ားသည္ သိပၸံ ေလာက တစ္ခုလုံးကုိ လႈပ္ခတ္သြားေစခဲ့သည္။ ထိုေဖာ္ ထုတ္ခ်က္ေၾကာင့္ပင္ သူ႔ကို ဂုဏ္ျပဳစရာ ျဖစ္လာသည္။ သူ႔ကို ေခါင္းစဥ္အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္လည္း ခ်ီးက်ဴး ဂုဏ္ျပဳခဲ့ၾကသည္။ သူ ၃၂ ႏွစ္တြင္ ေတာ္ဝင္အဖြဲ႕ (Royal Society) က သူ႔ကုိ အဖြဲ႕ဝင္အျဖစ္ လက္ခံခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္း ဂုဏ္ရွိေသာ အဲလ္ဘတ္အိုင္စတိုင္းဆုကို ရရွိခဲ့သည္။ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္တြင္ သူေရာမၿမဳိ႕သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ ေရာမတြင္ ဆ႒မေျမာက္ ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီးက ခ်ီးျမင့္သည့္ Pius XI သိပၸံပညာဆိုင္ရာ ေရႊတံဆိပ္ဆုကို လက္ခံခဲ့သည္။
ထိုသို႔ မလႈပ္ရွားႏိုင္သည့္ ဘဝႏွင့္ပင္ ကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္ ပါဆာဒီနာရွိ Caltech တြင္ တစ္ႏွစ္ ခန္႔သြားၿပီး ဧည့္ပါေမာကၡအျဖစ္ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့သည္။ အဂၤလန္၊ ကင္းဘရစ္ခ်္ရွိ Gonville & Caius တြင္လည္း ဝင္ေရာက္ စာသင္ေပးခဲ့ေသးသည္။ ၁၉၇၉ ခုႏွစ္တြင္ ကင္းဘရစ္ခ်္ တကၠသိုလ္သို႔ ျပန္လာၿပီး သခ်ၤာပါေမာကၡအျဖစ္ စာသင္ၾကားေပးခဲ့သည္။ သူ႔ကို ကင္းဘရစ္ခ်္က သခ်ၤာဆိုင္ရာ လူေကးစီးယန္း ပါေမာကၡ ဘြဲ႕ေပးသည္။ ထိုရာထူးသည္ ၁၆၆၃ ခုႏွစ္ကတည္းက ေပးခဲ့သည့္ ဘြဲ႕ျဖစ္ေသာ္လည္း ဆာအိုင္းဆက္နယူတန္ အပါအဝင္ ၁၄ ဦးသာ ထိုဘြဲ႕ကို ရရွိခဲ့ဖူးေသးသည္။
Source: The Melting Pot for you
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။