ခင္ဗ်ား ဘာလုပ္လိုက္လို႔ ခင္ဗ်ားေက်ာင္းသားေတြ ဒီေလာက္ေျပာင္းလဲသြားတာလဲ။

 

(၈) ခင္ဗ်ားအတန္းက ေက်ာင္းသားအမ်ားစုက ဆင္းရဲသားမိသားစုကလာတယ္လို႔ သိရတယ္။ အေျခအေနရင္းျမစ္ေတြ ျခားနားတယ္လို႔ဆိုရမယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေက်ာင္းသားေတြဟာ ေနာက္ပိုင္းမွာ လူေတြအံ့ၾသေစႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေျပာင္းလဲသြားၾကတယ္။ ေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဟားဗတ္တကၠသိုလ္လို နာမည္ႀကီးတကၠသိုလ္ေတြ ဝင္ခြင့္ရခဲ့ၾကတယ္။ ခင္ဗ်ား ဘာလုပ္လိုက္လို႔ ခင္ဗ်ားေက်ာင္းသားေတြ ဒီေလာက္ေျပာင္းလဲသြားတာလဲ။

Rafe Esquith း ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းသားေတြက ညအခ်ိန္မွာ ေသနတ္သံၾကားရတတ္တဲ့ ရပ္ကြက္ေသးေလးေတြက လာတဲ့ေက်ာင္းသားေတြပါ။ သူတို႔မိဘေတြကလည္း တကၠသိုလ္မတက္ဖူးသလို စာမဖတ္သူေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ့္စာသင္ခန္းမွာ အရမ္းအေရးပါတဲ့ အကူေတြ႐ွိၾကတယ္။ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕အရင္ေက်ာင္းသားေတြပါ။ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ္ကို လာကူတတ္တယ္။ ေန႔စဥ္ေက်ာင္းဆင္းတိုင္း ကၽြန္ေတာ္က တံခါးေပါက္ဖြင့္ထားလိုက္တယ္။ အထက္တန္းေရာက္သြားၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ၊ တကၠသိုလ္ေရာက္သြားၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ျပန္လာတတ္ၾကတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔လူႀကီးေတြက ကေလးေတြအတြက္ စိတ္ကူးအျမင္ေတြ ဖန္ဆင္းေပးရတာကို ႏွစ္သက္တယ္... ဒါေပမယ့္ ကေလးေတြက သူတို႔စိတ္ကူးသူတို႔႐ွိၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ထူးခၽြန္ထက္ျမက္တာဟာ အဲဒီေလာက္အေရးမပါဘူး... စ႐ိုက္လကၡဏာကသာ အမွတ္စာရင္းထက္ပိုအေရးပါပါတယ္။ ႐ိုးသား ရည္မြန္တာဟာ စာေမးပဲြရမွတ္ထက္ အေရးပါပါတယ္။ လူေတြက ကေလးေတြကို ရက္တိုတိုအတြင္းမွာ အကုန္လံုးသိတတ္ေစခ်င္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မေလာဘူး။ အပတ္စဥ္စာေမးပဲြကို ကၽြန္ေတာ္ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဂ႐ုစိုက္တာက ဒီကေလးတစ္ေယာက္ ေနာင္၁ဝႏွစ္မွာအသံုးျပဳႏိုင္မယ့္ အရည္အခ်င္းပဲျဖစ္တယ္။

(၉) ခင္ဗ်ားက အရမ္းေတာ္ထက္တဲ့ဆရာတစ္ဦးပါ။ ဒီလိုထူးခၽြန္ထက္ျမက္ေအာင္ ခင္ဗ်ားဘယ္လိုလုပ္ႏိုင္ခဲ့သလဲ။ ေမြးတာနဲ႔ ဆရာေကာင္းတစ္ဦးျဖစ္လာတာေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူးေနာ္။ ဒီလိုေကာင္းမြန္တဲ့စ႐ိုက္လကၡဏာ၊ အသိပညာကို တိုးတက္ေအာင္ ခင္ဗ်ားဘယ္လိုလုပ္ေဆာင္ခဲ့သလဲ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕အေတြ႔အႀကံဳကို ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔မွ်ေဝႏိုင္မလား။

Rafe Esquith း ကၽြန္ေတာ္က အရမ္းႀကိဳးစားသူတစ္ေယာက္မွ်ပါ။ ဇာတ္လမ္းတစ္ပံုမွ်ေဝရရင္ တစ္ခ်ိန္ကတိုေတာင္းတဲ့ကာလတစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆရာေကာင္းတစ္ဦးျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၉၂ခုႏွစ္က ကၽြန္ေတာ္ကို အေမရိကန္ရဲ႕အေကာင္းဆံုးဆရာလို႔ သတ္မွတ္ခံခဲ့ရပါတယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုထိတ္လန္႔ေစခဲ့ပါတယ္။ မီဒီယာေတြေျပာသလို ကေလးတစ္ေယာက္တိုင္းကို Rafe ကယ္တင္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ တကယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ကေလးေတြ Rafe ကိုခ်စ္တယ္ဆိုတာကလည္း အမွန္မဟုတ္ဘူး။

ေက်ာင္းဖြင့္တဲ့ပထမတစ္ရက္မွာ ကၽြန္ေတာ္အရမ္းစိတ္႐ႈပ္မိတယ္။ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ေ႐ွ႕လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို မနက္စာလာေပးပါတယ္။ သူ႔နာမည္ကို ကၽြန္ေတာ္ေမးလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို မနက္စာေပးစရာမလိုဘူး.. ေကာင္းေကာင္းသင္ယူ၊ ေကာင္းေကာင္းလုပ္လို႔ သူ႔ကိုကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္တယ္။ ေသာၾကာေန႔ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အရမ္းေပ်ာ္ရႊင္ေၾကာင္းေျပာၿပီး ေမးစရာေမးခြန္း႐ွိလာလို႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေမးလိုက္တယ္။ အဲဒီကၽြန္ေတာ့္ကို မနက္စာေပးခဲ့တဲ့ကေလးမက "ဆရာ... ပထမတစ္ရက္ေက်ာင္းတက္တာနဲ႔ ကၽြန္မအရမ္းဝမ္းသာခဲ့တယ္။ ဆရာ့အတန္းမွာ တက္ရဖို႔ ကၽြန္မေစာင့္ေနခဲ့တာၾကာၿပီ။ ေဖေဖေမေမတို႔ကေျပာတယ္.. ဆရာက ဘုရားသခင္ပါတဲ့။ ဆရာ့ကို ကၽြန္မ မနက္စာေပးတာဟာ ကၽြန္မကိုႏွစ္သက္ဖို႔မဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာ့အတန္းမွာ ကၽြန္မတက္ရ႐ံုတင္ေတာ္ပါၿပီ" လို႔ေျပာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္နားေထာင္ၿပီး ဝမ္းနည္းမိတယ္။ ကေလးမေျပာတဲ့စကားက အမွန္ပါ။ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ထိခိုက္ေစခဲ့မိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကေလးေတြကို မထိခိုက္ေအာင္ ဘယ္လိုဆက္ဆံရမယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ ေက်ာင္းသူေဟာင္းတစ္ဦးက သူ႔ခ်စ္သူကို သူ႔မိဘေတြဆီေခၚသြားမျပခင္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီေခၚလာခဲ့ၿပီး သူအဂၤါေန႔မွာ ဟန္းနီမြန္းထြက္မယ္။ တကယ္လို႔ တနလာၤေန႔မွာအကူလိုရင္ သူလာကူဦးမယ္လို႔ဆိုတယ္။ ထူးခၽြန္ေကာင္းမြန္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဆံုခဲ့ရတာက ကၽြန္ေတာ့္ကို ထူးခၽြန္ေကာင္းမြန္တဲ့ဆရာတစ္ဦးျဖစ္လာေစခဲ့တာပါပဲ။