ဟန္းဖုန္း တစ္လံုးရဲ႕ ရာဇဝင္

 

 

ဒီကေန႔ ဧၿပီလ ၂၄ ရက္ေန႔ကေတာ့ ကံထူးတဲ့ေန႔ ပါပဲခင္ဗ်ား။

ရပ္ကြက္႐ံုးမွာ မဲႏိႈက္လိုက္တာ ကြၽန္ေတာ္ ဖုန္းမဲေပါက္ေၾကာင္း အိမ္က ႐ံုးကို လမ္းေဘးဖုန္းနဲ႔ ဆက္လာပါတယ္။ လူ ၆၀၀ မွာ ဖုန္းအလံုး ၁၀၀ ေပးတာဆိုေတာ့ ေျခာက္ေယာက္မွာ တစ္ေယာက္ ကံထူးသူေပါ့။ ဟုတ္ကဲ႔၊ မရေသးတဲ့ က်န္တဲ့ ဘဝတူေတြ အတြက္လည္း စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ေနာက္လေတြ ဆိုရင္ေတာ့ ရၾကမွာပါ။ သမၼတႀကီးကိုသာ နာနာဖိၿပီး ေမတၱာ ပို႔လိုက္ၾကပါ။

ဟုတ္တယ္ေလ။ ဇာတ္လမ္းက အားလံုးသိတဲ့ အတိုင္း သမၼတ ကိုယ္တိုင္ ဝင္ပါလို႔ ဒီအေျခ ေရာက္တာ မဟုတ္လား။ ျပဳတ္သူျပဳတ္၊ ေျပာင္းသူေျပာင္းနဲ႔ အေတာ္ကေလး ပြဲပ်က္ၿပီးမွ ဒီအ ဆင့္ ေရာက္လာတာ မဟုတ္ပါလား။ ေနာက္ဆံုးပိတ္ အစည္းအေဝးမွာကို သမၼတ ကိုယ္တိုင္ တက္ၿပီး ဝင္ပါခဲ့ရေသးတာ သတင္းစာမွာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္ မဟုတ္လား။ ဆိုရွယ္ လစ္ကေန အကူးအေျပာင္း၊ အာဏာရွင္ကေန အကူးအေျပာင္းစတဲ့ အကူးအေျပာင္း ႏိုင္ငံ တိုင္းမွာ ဒီလိုအျဖစ္ေတြ ႀကံဳၾကရတယ္ ဆိုေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ပိုၿပီးေတာ့ကို ေနသလို ပါပဲ ခင္ဗ်ား။

မီးသတ္ဝတ္စံုေလာက္ ဝတ္ရရင္ေတာင္ အရပ္ထဲမွာ လႊားလႊား လႊားလႊား လုပ္ခ်င္လာတာ။ အရာရွိႀကီးမ်ားဆိုေတာ့ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြ၊ အာဏာေတြကို မက္ေမာေပေတာ့မေပါ့။ လူမ်ဳိးကိုက အဲသလိုျဖစ္ေနသလားလို႔ ထင္ရတဲ့ အထိ ျဖစ္လာပါတယ္။ တကယ္ကေတာ့ စနစ္ေတြပါ။ အကူးအေျပာင္းေတြပါ။ အစိုးရႀကီးႀကီးလား၊ အစိုးရေသးေသးလား ဆိုတဲ့ ျပႆနာပါ။ အေတြး အေခၚ မွာကိုက စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြမွာ ပုဂၢလိက က႑ကို ဦးစားေပးဖို႔ ဆိုတာကို မရွင္းတဲ့ ျပႆနာပါ။ ပုဂၢလိက စားသြားရမွာ၊ အျမတ္စြန္းရ သြားမွာကို အရမ္းမလိုလားတဲ့ ျပႆနာပါ။

အာဏာအားလံုး ကိုယ့္လက္ထဲ ကိုင္ထားရင္ ကိုယ္ပဲစားရမယ္။ ကိုယ္ပဲ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိတယ္ မဟုတ္ပါလား။ ဒါေပမဲ့ အရင္း အႏွီးက်ေတာ့လည္း မစိုက္ႏိုင္ပါဘူး။ အရင္းအႏွီးေဒၚလာ သန္း ၉၀၀၊ ၁၀၀၀ စိုက္လိုက္မွသာ တစ္ခါတည္း ေဝါခနဲ လူအားလံုးလက္ကို ဖုန္းေတြေရာက္လာ မွာပါ။ ဆက္သြယ္ေရးဌာနကလို ငါးၾကင္းဆီနဲ႔ ငါးၾကင္းေၾကာ္ေနလို႔ ကေတာ့ (သမၼတသာ ဝင္မပါခဲ့ ရင္) ေနာက္ငါးႏွစ္ေနလို႔လည္း ဒီေဈးႏႈန္းကို ေရာက္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

အိႏၵိယမွာ အခုတစ္လကို ဖုန္းအလံုးေရ သန္း ၂၀ ေလာက္ ခ်ေပးေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔မွာ လည္း ႏိုင္ငံပိုင္ (SOE) လုပ္ငန္းအမ်ားအျပား ရွိေနပါေသးတယ္။ ဒါေတြဟာ ယခင္ အင္ဒီရာ ဂႏၵီလက္ထက္က ႐ုရွားနဲ႔ ေပါင္းၿပီး လုပ္ခဲ့တဲ့ ဆိုရွယ္လစ္ဆန္ဆန္ စီးပြားေရးေတြရဲ႕ အက်ဳိး ဆက္ေတြပါ။ အဲဒီတုန္းက တိုင္းမ္မဂၢဇင္းမ်က္ႏွာဖံုးမွာ အင္ဒီရာဂႏၵီက အာလာဒင္မီးခြက္ကို လက္နဲ႔ ပြတ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဂိုဘာေခ်ာ့က ေဝ့စ္ကုတ္ လက္ျပတ္ကေလးနဲ႔ မီးခြက္ထဲက လက္ကေလးပိုက္ၿပီး ေပၚလာတဲ့ပံုနဲ႔ ေဖာ္ျပဖူး ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က ႏိုင္ငံအႏွံ႔ ႐ုရွားက ေဆာက္ေပးတဲ့ စက္႐ံုေပါင္း ရာေက်ာ္ရွိပါတယ္။ အခု ဒီလို ႏိုင္ငံပိုင္စက္႐ံုေတြ၊ လုပ္ငန္း ေတြဆိုတာ အိႏၵိယစီးပြားေရးမွာ ေျဖရွင္းေနရတဲ့ ျပႆနာေတြ ပါပဲ။ တ႐ုတ္ ကေတာ့ ပိုဆိုးပါတယ္။ အႀကီးစားစက္မႈ လုပ္ငန္းအားလံုး၊ ဘဏ္ႀကီးမ်ား အားလံုး၊ ေရနံကုမၸဏီႀကီးမ်ား အားလံုးေလာက္ဟာ အစိုးရပိုင္ လုပ္ငန္းေတြပါ။ အခုနည္းပညာ ကုမၸဏီႀကီးေတြ မွာလည္း အစိုးရရွယ္ယာေတြ အမ်ားစုပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ပုဂၢလိကက႑ကို တ႐ုတ္ အစိုးရက အားေပးလာတာ အခုဆိုရင္ ပုဂၢလိက က႑က ၃၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ေက်ာ္အထိ ႀကီးထြားလာတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

အိႏၵိယမွာ SOE ေတြကို ပုဂၢလိကပိုင္လုပ္တဲ့ အစီ အစဥ္ေတြရွိေပမယ့္ တ႐ုတ္မွာေတာ့ အဲဒီလို မၾကားရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တ႐ုတ္ SOE ေတြ ႀကီးထြားလာတာနဲ႔အမွ် တစ္ေန႔ ဘယ္လို ဇာတ္သိမ္း မလဲဆိုတာ စီးပြားေရး ပညာရွင္မ်ား ေစာင့္ၾကည့္ေနရဆဲပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆီမွာေတာ့ ယခင္ နဝတအစိုးရ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ခင္ၫြန္႔ ရွိစဥ္ကတည္းက ႏိုင္ငံပိုင္စက္႐ံုမ်ား ပုဂၢလိ ကပိုင္ျပဳေရး ဆိုတာ လုပ္ခဲ့ၾကေပမယ့္ ဘာမွထိထိေရာက္ေရာက္ ျဖစ္လာတာ မေတြ႔ရပါဘူး။ အခုေနာက္ဆံုး အသုတ္မွာ စက္႐ံုအခ်ဳိ႕နဲ႔ ဓာတ္ဆီဆိုင္ေတြ ပုဂၢလိက နီးစပ္သူေတြကို ေပးလိုက္တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အခ်ဳိ႕စက္မႈဝန္ႀကီးဌာန ေတြဟာ အမ်ားပိုင္ သေဘာမ်ဳိးေတြ အရင္က ထက္ေတာင္ မ်ားလာသလို ေတြ႔ေနရပါတယ္။

အခု တယ္လီဖုန္းဟာလည္း ဒီျဖစ္စဥ္ထဲကပါပဲ။ အခု တင္ဒါ ေခၚထားတဲ့ ႏိုင္ငံျခား ကုမၸဏီေတြ ဝင္လာၿပီး အင္နဲ႔အားနဲ႔ လုပ္မွသာ အျမန္ဆံုး ျပည္သူအမ်ားစုလက္ကို ဖုန္းေတြေရာက္ လာမွာပါ။ သူတို႔ ဝင္လာလို႔ သူတို႔စားသြား ေတာ့မွာပဲလို႔ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔။ သူတို႔ဆီက အလုပ္ အကိုင္ အခြင့္အလမ္းတခ်ဳိ႕၊ နည္းပညာေတြနဲ႔ ေဈးကြက္ သေဘာတရား ဆိုင္ရာေတြ ျပန္ရႏိုင္ပါေသးတယ္။ အားလံုး ကို ကိုယ္ပဲစားဖို႔ဆိုတဲ့ ေခတ္ကေတာ့ က်န္ေနပါေစ။ ေသာမတ္ အယ္လ္ဖ႐ိုက္မင္ရဲ႕ “လက္ဇပ္ကားနဲ႔ သံလြင္ပင္” စာအုပ္ထဲမွာ အေတာ္ေကာင္းတဲ့ ဟာသ တစ္ခု ထည့္ေရးထား တာ ေတြ႔ရ ပါတယ္။

အဲဒါကေတာ့ တစ္ေန႔ အာရွႏိုင္ငံ တစ္ႏိုင္ငံက ဝန္ႀကီးတစ္ေယာက္ထံ အာဖရိကႏိုင္ငံ တစ္ႏိုင္ ငံက ဝန္ႀကီးတစ္ေယာက္ လာလည္တဲ့အခါ အာရွ ဝန္ႀကီးရဲ႕ ခမ္းနားလွတဲ့အိမ္ကို ၾကည့္ၿပီး အာဖရိကဝန္ႀကီးက အေတာ္အံ့ၾသ အားက်ျဖစ္ကာ ဘယ္လိုမ်ား ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့တာလဲေပါ့။ ဒီလို ေမးတဲ့အခါ အာရွဝန္ႀကီးက “ဟိုးမွာေတြ႔လား။ လမ္းေတြ၊ တံတားေတြ” ဆိုေတာ့ အာဖရိက ဝန္ႀကီးက “ေတြ႔ပါတယ္” ေပါ့။

အဲဒီအခါ အာရွဝန္ႀကီးက ၿပံဳးၿပီး အဲဒါ သူ႔အတြက္ ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္းပဲလို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ေၾသာ္၊ ေၾသာ္ဆိုၿပီး အာဖရိကဝန္ႀကီး အေတာ္ သေဘာေပါက္သြားပါတယ္။ ေနာက္ ေလး၊ ငါးႏွစ္ ၾကာေတာ့ အာရွဝန္ႀကီးက အာဖရိကကို သြားလည္တဲ့အခါ အာဖရိကဝန္ႀကီး ဟာ နန္းေတာ္ေလာက္ရွိတဲ့ အိမ္ႀကီးနဲ႔ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အာရွဝန္ႀကီးလည္း အံ့ၾသသြားၿပီး ဘယ္လိုမ်ား ျဖစ္လာပါသလဲေပါ့ ဆိုတဲ့အခါ အာဖရိကဝန္ႀကီးက “ဟိုးမွာ လမ္းေတြ၊ တံတားေတြ ေတြ႔လား” ဆိုၿပီး ျပပါတယ္။

အဲဒီအခါ သူလက္ညႇိဳးၫႊန္ျပရာ ေနရာမွာ ဘာလမ္း၊ ဘာတံတားမွ မရွိပါဘူး။ ဒါနဲ႔ အာရွဝန္ႀကီး အံ့အားသင့္ေနခ်ိန္မွာ အာဖရိကဝန္ႀကီးက ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးၾကည့္ၿပီး အဲဒါ သူ႔အတြက္ ၁၀၀ ရာခိုင္ ႏႈန္းေပါ့လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ အျပန္ အလွန္ ထိန္းေက်ာင္းမႈမရွိတဲ့၊ ဒီမိုကေရစီ မရွိတဲ့ အာဏာရွင္ ႏိုင္ငံေတြမွာ ကလက္တိုကေရစီ လို႔ေခၚတဲ့ တိုင္းျပည္ဘ႑ာကို ခိုးၾက၊ ဝွက္ၾကပံုေတြကို အေျပာင္ေျမာက္ဆံုး သ႐ုပ္ေဖာ္ထားတဲ့ ဟာသတစ္ခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆီမွာလည္း အခိုင္အမာျဖစ္ရပ္ေတြ၊ ဇာတ္လမ္းေတြအရ ေျပာရင္ ဒီလိုကိစၥေတြ အမ်ားအျပားပါပဲ။

အခု ဟန္းဖုန္းကိစၥကေတာ့ ဒီဥပမာထဲကလို ေျပာရင္ ျပည္သူေတြ အတြက္ လက္က်န္ ၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္းထဲက ပဲလား သို႔မဟုတ္ ၈၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ထဲကပဲလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ၅၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ေလာက္ ထဲကပဲ ထြက္လာသလား မသိႏိုင္ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ ဖုန္းတစ္လံုးေတာ့ သံုးစြဲခြင့္ရ ေတာ့မွာပါ။

ဘေမာင္ညိဳ

The Voice News