ကို စိန္သန္း
ကာတြန္းေရႊမင္းသား
( The Hot News )
ကာတြန္းဆရာႀကီးေရႊမင္းသားသည္ ၀ါရင့္၊ သမၻာရင့္ကာတြန္းဆရာႀကီးတစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။ ဆရာေရႊမင္းသားကို ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕ထဲတြင္ ရႊင္လန္းတက္ႂကြစြာအစဥ္အၿမဲ ေတြ႕ျမင္ရတတ္၏။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ထုိင္ ေသာ လျပည့္၀န္းလက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေရွ႕၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေပၚမွာလည္း ဆရာေရႊမင္း သားကို မၾကာမၾကာျမင္ရတတ္၏။
ညေနညေနဆရာထိုင္ေနက်လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္မွာ ေလထန္ကုန္းျဖစ္ပါသည္။ ေလထန္ကုန္းမွာ ဆရာေရႊမင္းသားကို ကၽြန္ေတာ္သြားေရာက္ေတြ႕ဆုံဂါရ၀ျပဳခဲ့ ပါ၏။ ဆရာ၏ လက္ကိုင္ဖုန္းနံပါတ္ မွာ ၄၃၀၆၆၃၅၅ ျဖစ္ပါသည္။ ဆရာ ေရႊမင္းသားက်န္းမာရႊင္လန္းစြာလမ္းေလွ်ာက္ ေနမည္။ ကာတြန္းမ်ားကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေရးေနမည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ သက္ရွည္ က်န္းမာကာတြန္းဆရာျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ကို မေကြးတုိင္း၊ ဆင္ျဖဴ ကၽြန္းၿမိဳ႕နယ္မွာ ေမြးပါတယ္။ ၁၉၄၂၊ ၾသဂုတ္လ ၂၇ ရက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမြးတာပါ။
ကၽြန္ေတာ္ငယ္ရြယ္စဥ္မွာအေမဆံုး သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မူလတန္းေက်ာင္း သားအရြယ္ကစလို႔ တာေမြ၊ နတ္ေခ်ာင္း၊ အေသာက လမ္းက ဦးေလးအိမ္မွာေနပါ တယ္။ အေဖကလည္း ရန္ကုန္မွာပဲ။ ဒါေပမဲ့အေဖကတစ္ေနရာမွာေနပါတယ္။
ပုဇြန္ေတာင္၊ ေရေက်ာ္ထဲမွာ ေဇာ္႐ုပ္ရွင္႐ုံရွိပါတယ္။ ႐ုပ္ရွင္႐ုံမန္ေနဂ်ာ က ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္နားမွာေနတယ္။ မန္ေနဂ်ာျပန္လာတဲ့အခါ႐ုပ္ရွင္ေၾကာ္ျငာ လွည့္တဲ့ ကားလည္းသူနဲ႔အတူပါလာတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကေလးဘ၀မွာ အိမ္ အနားက ႐ုပ္ရွင္ေၾကာ္ျငာကားမွာ ခ်ိတ္ ထားတဲ့ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား၊ မင္းသမီးပုံေတြ ကို ေငးေမာရပါတယ္။ အလြန္သေဘာ က်မိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ႐ုပ္ရွင္ ေၾကာ္ျငာကတစ္ဆင့္ပန္းခ်ီအႏုပညာလက္ ရာကို ႏွစ္ႏွစ္သက္သက္ခံစားခဲ့မိတယ္လို႔ ေျပာရမွာေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာအရြယ္အစားျပားျပား ေလးနဲ႔ ပုံျပင္ေတြ၊ နတ္သမုိင္းစာအုပ္ေလး ေတြလည္း ထြက္ေနတာေတြ႕ရတယ္။ ႐ုပ္ပုံေတြကို ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်တယ္။ ပန္းခ်ီကို ႐ုပ္ရွင္ေၾကာ္ျငာကတစ္ဆင့္ ျမင္ခဲ့ရ ႀကိဳက္ေနရၿပီ။ ႐ုပ္ပုံေတြကို ေကာမစ္စာအုပ္ကတစ္ဆင့္ျမင္ရျပန္ၿပီ။
ကာတြန္းဦးဘဂ်မ္းရဲ႕ ေႏြမင္းသား ပုံျပင္စာအုပ္ထြက္လာတယ္။ အ႐ုပ္ေတြ ကို ၾကည့္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဦးဘဂ်မ္း ေရးတဲ့ အ႐ုပ္ေတြကို စြဲလမ္းရတယ္။ ဦးေလးက ျပည္ေထာင္စုဘဏ္မွာ စာေရး လည္လုပ္တယ္။ သတင္းစာကိုယ္စားလွယ္ လည္းလုပ္တယ္။ အဲဒီတုန္းက ဗမာ့ ေခတ္သတင္းစာေတြ၊ ျမန္မာ့အလင္း သတင္းစာေတြကို ကၽြန္ေတာ္မနက္တုိင္း လွန္ေလွာရင္းႏွီးေနရတာေပါ့။ ဆရာ ဦးဘၾကည္ရဲ႕ မ်က္ႏွာဖံုးပန္းခ်ီေတြ ပါလာရင္အဲဒီသတင္းစာကို ကၽြန္ေတာ့္ လက္ကမခ်ေတာ့ဘူး။ ဗမာ့ေခတ္သတင္း စာထဲမွာ ဦးဘဂ်မ္းရဲ႕ ကာတြန္းေတြလည္း ပါလာတတ္တယ္။ သတင္းစာကာတြန္း ကို ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္ဘ၀ကတည္းက ႀကိဳက္ေနရတာေပါ့။ အဲဒီကာလမွာ ေၾကးမုံသတင္းစာမထြက္ေသးပါဘူး။ ေၾကးမုံက ၁၉၅၇ မွ ထြက္လာတာ။
ကၽြန္ေတာ္ေျခာက္တန္းမွာ ပန္းခ်ီ နဲ႔ ကာတြန္းဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ အဓိက ဘာသာရပ္ေတြျဖစ္ေနပါတယ္။ ေက်ာင္း က တာေမြ၊ ရာမကြင္းမွာပါ။ ေက်ာင္းရဲ႕ အေရွ႕မွာ ဒါ႐ိုက္တာဦးသုခရဲ႕ အိမ္ရွိေတာ့ ဆရာဦးသုခကိုလည္း ေန႔စဥ္လိုလိုျမင္ေတြ႕ ေနရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္တာက ေက်ာင္းမွာ ပန္းခ်ီသင္ရတယ္။ ပန္းခ်ီ အခ်ိန္ရွိတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဟာ ပန္းခ်ီခ်ိန္ေရာက္ရင္အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုး ပါ။ ေပၚျပဴလာ၊ ဘားမားစတားအပတ္ စဥ္ထုတ္ဂ်ာနယ္ေတြလည္း ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ေနမိၿပီ။
ဦးေလးမွာလည္း သားသမီးေတြရွိ ပါတယ္။ ဦးေလးအိမ္မွာ အတူေန၊ အတူ စားေတာ့ အခုျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာ တုိက္ေနရာမွာ ဟံသာ၀တီသတင္းစာရွိ တယ္။ အဲဒီသတင္းစာေတြကို မနက္ ေစာေစာကၽြန္ေတာ္သြားယူေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သတင္းစာကိုေစာေစာစီးစီး ေတြ႕ခ်င္ေတာ့ ေစာေစာသြားတာေပါ့။ သတင္းစာေတြ မေခါက္ရေသးဘူး။ ကိုယ္တုိင္၀င္ေခါက္၊ ကိုယ္တုိင္စာမ်က္ႏွာ စဥ္ရင္းပုံႏွိပ္မင္နံ႔ အသင္းသင္းနဲ႔ သတင္းစာထဲက ကာတြန္းေတြကို အငမ္း မရဖတ္ရတာကိုက အရသာတစ္မ်ဳိးရွိပါ တယ္။
ဦးေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းစာပဲ က်က္တာ ႀကိဳက္တာေပါ့။ အိမ္မွာ လွ်ပ္စစ္မီးမရွိဘူး။ ေရနံဆီမီးခြက္ တို႔ မွန္္အိမ္တုိ႔သံုးရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဦးေလးတို႔မိသားစုအိပ္တဲ့အခ်ိန္ေရာက္ရင္ ႐ုပ္ျပစာေစာင္ေတြခိုးဖတ္တယ္။ အဲဒီလို ကုိယ္ပိုင္စာခိုးဖတ္ႏုိင္ဖို႔ ဖေယာင္းတုိင္ ၀ယ္ၿပီးအသင့္ေဆာင္ထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဖေယာင္းတိုင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ႐ုပ္ျပစာေစာင္ကို ဦးေလးမသိေအာင္ ခိုးဖတ္တာ။ ဦးေလးက အေပါ့အပါးထ သြားလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတြ႕ရင္ “ေဟ့ေကာင္ ဘာလုပ္ေနတာလဲ”ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က ႐ုပ္ျပကာတြန္းလည္း ဦးေလးမသိေအာင္ ညမွာ ခိုးခိုးေရးတတ္တယ္။
ဦးေလးက ကၽြန္ေတာ္ကာတြန္းေရး ဆြဲတာသိေတာ့ ဦးရဲၫြန္႔ဆီပို႔ေပးတယ္။ ဦးရဲၫြန္႔က ကာတြန္းေတြကို တုိက္႐ိုက္ ေရးနည္းနဲ႔ သင္ေပးပါတယ္။ အေျခခံ က်က်ေတာ့မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ရယ္တဲ့ပုံ ငုိတဲ့ပုံေတြေရးျပတယ္။ ေရးခိုင္းတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ရွစ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ မွာ ကာတြန္းေတြကို ကိုယ္ေရးတတ္သလို ပဲ ေရးေနၿပီ။ စနစ္က်တယ္ေတာ့မဟုတ္ ဘူး။ ကာတြန္းကိုအေျခခံက်က်သင္ေပး သူမရွိေသးဘူး။ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ ကာတြန္းပေဒသာဆုိတာေပၚေနၿပီ။ ကာတြန္းပေဒသာတုိက္က ကိုတင္ေအာင္၊ မစန္းေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီကာတြန္း ပေဒသာတုိက္ကို သြားတယ္။ ေရးထား တဲ့ ကာတြန္းေတြကို ကိုတင္ေအာင့္ကို ေပးလိုက္တယ္။ သူက ခ်က္ခ်င္းဖတ္ၾကည့္ ၿပီး သေဘာက်သြားတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကာတြန္းေတြ ယူထားလုိက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အိတ္ေထာင္ထဲ ေငြတစ္ဆယ္ က်ပ္ထည့္ေပးလုိက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ တစ္မူး၊ တစ္မတ္ ကိုင္ဖူးပါတယ္။ ပိုက္ဆံတစ္ဆယ္ဆုိတာ တစ္ခါမွ မကိုင္ဖူးဘူး။ ေငြတစ္ဆယ္ဆုိ တာ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀အတြက္ ႀကီးမားေန တယ္။ ဒီေငြတစ္ဆယ္ကိုင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ဘာသံုးစြဲရမလဲ မသိဘူး။ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ားရရင္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ လုပ္ရတယ္ဆုိတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သိ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကို ဘုရားမွာ လွဴသင့္ တာေတြ လွဴတာေပါ့။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လွဴတာ။ အဲလို လွဴတာကို ပိုက္ဆံက မကုန္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ထဲမွာ ပိုက္ဆံ ငါး က်ပ္က်န္ေနေသးတယ္။ ဦးေလးကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပတာေပါ့။
“ဦးေလးရယ္ ကာတြန္းေရးခေငြ တစ္ဆယ္ရခဲ့တာ။ ဘုရားကိုလည္း လွဴသင့္တာေတြ လွဴခဲ့ၿပီးၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲမွာ ေငြငါးက်ပ္က်န္ေနေသးတယ္။ ဘာလုပ္ရမလဲ ဦးေလး” ပစ္ၥည္းေတြ ၀ယ္ ေပါ့ကြာ”တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က ဦးေလးေျပာ မွ မင္ဘူးတို႔၊ စုတ္တံတို႔၊ ပုံဆြဲစက္ၠဴတုိ႔ ၀ယ္ျဖစ္သြားတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းေနတုန္းမွာပဲ ကာတြန္းဦးေအာင္ရွိန္ဆီေရာက္ၿပီး ကာတြန္းပညာသင္ယူပါတယ္။ ကာတြန္း ဦးေအာင္ရွိန္က ဦး၀ိစာရလမ္း၊ မင္းမႏုိင္၊ တုိက္ ၆၊ အခန္းအမွတ္ ၂၄ မွာေနတာပါ။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေမရိကန္သံ႐ုံးက အေမရိကန္ျပန္ၾကား ေရးစာၾကည့္တုိက္မွာ ပန္းခ်ီ၊ ကာတြန္း ဆုိင္ရာစာအုပ္ေတြ သြားဖတ္တယ္။ အဲဒီ တုန္းက ပန္းဆိုးတန္းေထာင့္မွာေပါ့။ အဲဒီ မွာ ကေလးေတြ ပန္းခ်ီဆြဲစရာ၊ ပုံဆြဲစကၠဴ ေတြ၊ ေရေဆးေတြလည္း လြတ္လြတ္လပ္ လပ္ထားေပးတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က ပန္းခ်ီ၊ ကာတြန္းႏွစ္မ်ဳိးစလံုးႀကိဳက္ေန တယ္။ မဂၢဇင္းမွာ ဦးေငြကိုင္ရဲ႕ သ႐ုပ္ ေဖာ္ပန္းခ်ီ၊ ဦးကိုေလးရဲ႕ သ႐ုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီ ေတြကို ကၽြန္ေတာ္အ႐ူးအမူးေပါ့။ ကာတြန္းဦးေအာင္ရွိန္နဲ႔ ေတြ႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကာတြန္းဘက္ကို ပိုစိတ္ယိုင္ သြားတယ္။
ဦးေလးက ကၽြန္ေတာ့္ပုံစံကိုေလ့လာ ေနတယ္။
“မင္းႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္မွာလဲ” ဦးေလးက ေမးတယ္။
“ကၽြန္ေတာ္ႀကီးလာရင္ ပန္းခ်ီဆရာ၊ ကာတြန္းဆရာလုပ္မွာ” ကၽြန္ေတာ္က ရင္ေကာ့ေျဖတယ္။ ဦးေလးက ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာၾကည့္တယ္။
“မင္းဟာက ေတာ္ေတာ္ႀကီးပြားဦး မယ့္ပညာရပ္ပဲ”
ဦးေလးပစ္လုိက္တဲ့ က်ည္ဆန္ေတြ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ကိုလာထိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အႏုပညာက်ည္ကာ အက်ႌ၀တ္ထားတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ရင္ထဲ အသည္းထဲက နာတယ္ဗ်ာ။ ဦးေလးရဲ႕ စကားလံုးက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကို နာက်င္ သြားေစတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆြဲထိုးလုိက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္၀ကိုေျခေထာက္နဲ႔ ေဆာင့္ ကန္ပစ္လုိက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ခံႏုိင္ပါတယ္။ အခုေတာ့ “မင္းဟာက ေတာ္ေတာ္ႀကီး ပြားဦးမယ့္ပညာရပ္ပဲ”တဲ့။
ကၽြန္ေတာ့္ျမတ္ႏိုးမႈကို ဦးေလးက ေစာ္ကားလုိက္တာပဲ။ တစ္ကိုယ္လံုးမွာရွိ တဲ့ ေသြးေတြ ဆူပြက္သြားတယ္။ ဦးေလး ကို ကၽြန္ေတာ္စကားလံုးနဲ႔ မတုံ႔ျပန္ပါဘူး။ မေခ်ပပါဘူး။
ဦးေလးရဲ႕ စကားလံုးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ပန္းတုိင္အတြက္ “အုတ္ျမစ္” ျဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ေျမာက္ ေအာင္လုပ္မယ္။ ဘ၀မွာ ဘာမွမလုပ္ဘူး။ ကာတြန္းဆရာ၊ပန္းခ်ီဆရာပဲလုပ္မယ။္ ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ႏုိင္တယ္။ ဦးေလးရဲ႕ စကားလံုးကို အသည္းစြဲမွတ္ ထားၿပီး ကၽြန္ေတာ္က ပန္းခ်ီဆရာ၊ ကာတြန္းဆရာျဖစ္မယ့္လမ္းတစ္လမ္းကိုပဲ ေရြးၿပီးသြားခဲ့ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ က ကၽြန္ေတာ့္ကို “လူမိုက္ႀကီး”တဲ့ ဟုတ္ပါ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူတုိ႔အထင္သူတုိ႔ အျမင္မွာ လူမိုက္ႀကီးပါ။ ကာတြန္းဆရာ လူမုိက္ႀကီးပါ။ လူမုိက္ႀကီးအျဖစ္ ေပ်ာ္ရႊင္ ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ဦးေအာင္ရွိန္ဆီမွာ ကာတြန္းသင္လည္း ေက်ာင္းကေတာ့ တက္ဆဲပဲ။ ဟိုက္စကူးဖိုင္နက္ေအာင္သြား တယ္။ တကၠသိုလ္ကိုေတာ့ မရည္ရြယ္ ဘူး။ ကာတြန္းပဲေရးခ်င္တာ။ ကာတြန္း ဦးေဖသိန္းဆီမွာ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြား ျပန္တယ္။ ဦးေဖသိန္းက ပူလစ္ဇာဆုရတဲ့ ကာတြန္းေတြ ထုတ္ျပတယ္။ ကာတြန္း ဆုိတာလည္း ထုတ္ျပတယ္။ ကာတြန္း ဆုိတာလည္း ပူလစ္ဇာဆုရႏုိင္တာပဲ။ သတင္းစာကာတြန္းဟာ ႏုိင္ငံတကာကို ထိုးေဖာက္ႏိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္သိသြား ၿပီ။ သတင္းစာကာတြန္းေရးတယ္။
႐ႈမ၀၊ ျမ၀တီလုိမဂ္ၢဇင္းေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ကာတြန္းေရးေနခ်ိန္ေၾကးမုံ (ဦး၀င္းတင္ကိုင္တာ) မွာ ကာတြန္းေရးေန တ့ဲပန္းခ်ီေမာင္ဒီက မဂၢဇင္းသ႐ုပ္ေဖာ္ ပန္းခ်ီဆရာျဖစ္ေနၿပီ။ ေမာင္ဒီက မ်ဳိးၫြန္႔ နာမည္နဲ႔ ေရးေနတာ။ သူက ရန္ကုန္မွာ ေနစရာမရွိလို႔ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူတူသံုးႏွစ္ခြဲတိတိေနခဲ့ တာ။ ေမာင္ဒီနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္အတူအိပ္ အတူစားေပါ့။
ပန္းခ်ီစိုးမိုးက ပန္းခ်ီေက်ာင္းမွာ တက္ေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္က အသက္ ၂၅ ေမာင္ဒီက အသက္ ၂၆ ေပါ့။ စိုးမိုးနဲ႔ အတူ ေပ်ာ္ဘြယ္ဘုရားပြဲကို အလည္လိုက္ ၿပီးငန္းပုံႀကီးေရးရဖို႔ျဖစ္လာတယ္။ စိုးမိုး ေရးတယ္။ ေမာင္ဒီေရးတယ္။ မတူဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က Swan တံဆိပ္ခဲတံ၀ယ္ တုိင္း၊ ခဲတံဘူးေပၚက ငန္းပုံကို ကူးေရး ေနက်ဆုိေတာ့ငန္းအႀကီးႀကီးပုံကၽြန္ေတာ္ ေရးေတာ့ အဆင္ေျပသြားတယ္။ စိုးမိုးက “မင္းလည္း ပန္းခ်ီေက်ာင္းတက္ကြာ”တဲ့ ေမာင္ဒီက “ငါလည္းအတူတက္မယ္”တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ ေမာင္ဒီနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ပန္းခ်ီ ေက်ာင္းကို အသက္လြန္မွ တက္ျဖစ္ၾက တယ္။ ေက်ာင္းအုပ္က ဦးျမတ္ေက်ာ္ပါ။ ဦးသိန္းဟန္၊ ဦးဘလံုေလး၊ ဦးလြန္းႂကြယ္ တုိ႔က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆရာေတြပါ။ ဦးလြန္း ႂကြယ္က အတန္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ၾကည့္ၿပီး “မင္းတို႔ငါ့ေက်ာင္းကို ဘာလို႔ လာတက္တာလဲ”လို႔ ခပ္တင္းတင္းေမးတယ္။ ေမာင္ဒီနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္မိတယ္။ “ပန္းခ်ီပညာ ကို သင္ယူခ်င္လို႔ပါ” ကၽြန္ေတာ္ထေျဖ တယ္။ အဲဒီမွာ ဆရာဦးလြန္းႂကြယ္ဟာ သူ႔ေမးခြန္းမွားေၾကာင္း သိသြားတယ္။
အမရပူရ
http://www.hotnewsweekly.com/archives/21145
( The Hot News )
ကာတြန္းဆရာႀကီးေရႊမင္းသားသည္ ၀ါရင့္၊ သမၻာရင့္ကာတြန္းဆရာႀကီးတစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။ ဆရာေရႊမင္းသားကို ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕ထဲတြင္ ရႊင္လန္းတက္ႂကြစြာအစဥ္အၿမဲ ေတြ႕ျမင္ရတတ္၏။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ထုိင္ ေသာ လျပည့္၀န္းလက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေရွ႕၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေပၚမွာလည္း ဆရာေရႊမင္း သားကို မၾကာမၾကာျမင္ရတတ္၏။
ညေနညေနဆရာထိုင္ေနက်လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္မွာ ေလထန္ကုန္းျဖစ္ပါသည္။ ေလထန္ကုန္းမွာ ဆရာေရႊမင္းသားကို ကၽြန္ေတာ္သြားေရာက္ေတြ႕ဆုံဂါရ၀ျပဳခဲ့ ပါ၏။ ဆရာ၏ လက္ကိုင္ဖုန္းနံပါတ္ မွာ ၄၃၀၆၆၃၅၅ ျဖစ္ပါသည္။ ဆရာ ေရႊမင္းသားက်န္းမာရႊင္လန္းစြာလမ္းေလွ်ာက္ ေနမည္။ ကာတြန္းမ်ားကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေရးေနမည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ သက္ရွည္ က်န္းမာကာတြန္းဆရာျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ကို မေကြးတုိင္း၊ ဆင္ျဖဴ ကၽြန္းၿမိဳ႕နယ္မွာ ေမြးပါတယ္။ ၁၉၄၂၊ ၾသဂုတ္လ ၂၇ ရက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမြးတာပါ။
ကၽြန္ေတာ္ငယ္ရြယ္စဥ္မွာအေမဆံုး သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မူလတန္းေက်ာင္း သားအရြယ္ကစလို႔ တာေမြ၊ နတ္ေခ်ာင္း၊ အေသာက လမ္းက ဦးေလးအိမ္မွာေနပါ တယ္။ အေဖကလည္း ရန္ကုန္မွာပဲ။ ဒါေပမဲ့အေဖကတစ္ေနရာမွာေနပါတယ္။
ပုဇြန္ေတာင္၊ ေရေက်ာ္ထဲမွာ ေဇာ္႐ုပ္ရွင္႐ုံရွိပါတယ္။ ႐ုပ္ရွင္႐ုံမန္ေနဂ်ာ က ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္နားမွာေနတယ္။ မန္ေနဂ်ာျပန္လာတဲ့အခါ႐ုပ္ရွင္ေၾကာ္ျငာ လွည့္တဲ့ ကားလည္းသူနဲ႔အတူပါလာတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကေလးဘ၀မွာ အိမ္ အနားက ႐ုပ္ရွင္ေၾကာ္ျငာကားမွာ ခ်ိတ္ ထားတဲ့ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား၊ မင္းသမီးပုံေတြ ကို ေငးေမာရပါတယ္။ အလြန္သေဘာ က်မိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ႐ုပ္ရွင္ ေၾကာ္ျငာကတစ္ဆင့္ပန္းခ်ီအႏုပညာလက္ ရာကို ႏွစ္ႏွစ္သက္သက္ခံစားခဲ့မိတယ္လို႔ ေျပာရမွာေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာအရြယ္အစားျပားျပား ေလးနဲ႔ ပုံျပင္ေတြ၊ နတ္သမုိင္းစာအုပ္ေလး ေတြလည္း ထြက္ေနတာေတြ႕ရတယ္။ ႐ုပ္ပုံေတြကို ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်တယ္။ ပန္းခ်ီကို ႐ုပ္ရွင္ေၾကာ္ျငာကတစ္ဆင့္ ျမင္ခဲ့ရ ႀကိဳက္ေနရၿပီ။ ႐ုပ္ပုံေတြကို ေကာမစ္စာအုပ္ကတစ္ဆင့္ျမင္ရျပန္ၿပီ။
ကာတြန္းဦးဘဂ်မ္းရဲ႕ ေႏြမင္းသား ပုံျပင္စာအုပ္ထြက္လာတယ္။ အ႐ုပ္ေတြ ကို ၾကည့္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဦးဘဂ်မ္း ေရးတဲ့ အ႐ုပ္ေတြကို စြဲလမ္းရတယ္။ ဦးေလးက ျပည္ေထာင္စုဘဏ္မွာ စာေရး လည္လုပ္တယ္။ သတင္းစာကိုယ္စားလွယ္ လည္းလုပ္တယ္။ အဲဒီတုန္းက ဗမာ့ ေခတ္သတင္းစာေတြ၊ ျမန္မာ့အလင္း သတင္းစာေတြကို ကၽြန္ေတာ္မနက္တုိင္း လွန္ေလွာရင္းႏွီးေနရတာေပါ့။ ဆရာ ဦးဘၾကည္ရဲ႕ မ်က္ႏွာဖံုးပန္းခ်ီေတြ ပါလာရင္အဲဒီသတင္းစာကို ကၽြန္ေတာ့္ လက္ကမခ်ေတာ့ဘူး။ ဗမာ့ေခတ္သတင္း စာထဲမွာ ဦးဘဂ်မ္းရဲ႕ ကာတြန္းေတြလည္း ပါလာတတ္တယ္။ သတင္းစာကာတြန္း ကို ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္ဘ၀ကတည္းက ႀကိဳက္ေနရတာေပါ့။ အဲဒီကာလမွာ ေၾကးမုံသတင္းစာမထြက္ေသးပါဘူး။ ေၾကးမုံက ၁၉၅၇ မွ ထြက္လာတာ။
ကၽြန္ေတာ္ေျခာက္တန္းမွာ ပန္းခ်ီ နဲ႔ ကာတြန္းဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ အဓိက ဘာသာရပ္ေတြျဖစ္ေနပါတယ္။ ေက်ာင္း က တာေမြ၊ ရာမကြင္းမွာပါ။ ေက်ာင္းရဲ႕ အေရွ႕မွာ ဒါ႐ိုက္တာဦးသုခရဲ႕ အိမ္ရွိေတာ့ ဆရာဦးသုခကိုလည္း ေန႔စဥ္လိုလိုျမင္ေတြ႕ ေနရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္တာက ေက်ာင္းမွာ ပန္းခ်ီသင္ရတယ္။ ပန္းခ်ီ အခ်ိန္ရွိတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဟာ ပန္းခ်ီခ်ိန္ေရာက္ရင္အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုး ပါ။ ေပၚျပဴလာ၊ ဘားမားစတားအပတ္ စဥ္ထုတ္ဂ်ာနယ္ေတြလည္း ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ေနမိၿပီ။
ဦးေလးမွာလည္း သားသမီးေတြရွိ ပါတယ္။ ဦးေလးအိမ္မွာ အတူေန၊ အတူ စားေတာ့ အခုျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာ တုိက္ေနရာမွာ ဟံသာ၀တီသတင္းစာရွိ တယ္။ အဲဒီသတင္းစာေတြကို မနက္ ေစာေစာကၽြန္ေတာ္သြားယူေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သတင္းစာကိုေစာေစာစီးစီး ေတြ႕ခ်င္ေတာ့ ေစာေစာသြားတာေပါ့။ သတင္းစာေတြ မေခါက္ရေသးဘူး။ ကိုယ္တုိင္၀င္ေခါက္၊ ကိုယ္တုိင္စာမ်က္ႏွာ စဥ္ရင္းပုံႏွိပ္မင္နံ႔ အသင္းသင္းနဲ႔ သတင္းစာထဲက ကာတြန္းေတြကို အငမ္း မရဖတ္ရတာကိုက အရသာတစ္မ်ဳိးရွိပါ တယ္။
ဦးေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းစာပဲ က်က္တာ ႀကိဳက္တာေပါ့။ အိမ္မွာ လွ်ပ္စစ္မီးမရွိဘူး။ ေရနံဆီမီးခြက္ တို႔ မွန္္အိမ္တုိ႔သံုးရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဦးေလးတို႔မိသားစုအိပ္တဲ့အခ်ိန္ေရာက္ရင္ ႐ုပ္ျပစာေစာင္ေတြခိုးဖတ္တယ္။ အဲဒီလို ကုိယ္ပိုင္စာခိုးဖတ္ႏုိင္ဖို႔ ဖေယာင္းတုိင္ ၀ယ္ၿပီးအသင့္ေဆာင္ထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဖေယာင္းတိုင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ႐ုပ္ျပစာေစာင္ကို ဦးေလးမသိေအာင္ ခိုးဖတ္တာ။ ဦးေလးက အေပါ့အပါးထ သြားလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတြ႕ရင္ “ေဟ့ေကာင္ ဘာလုပ္ေနတာလဲ”ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က ႐ုပ္ျပကာတြန္းလည္း ဦးေလးမသိေအာင္ ညမွာ ခိုးခိုးေရးတတ္တယ္။
ဦးေလးက ကၽြန္ေတာ္ကာတြန္းေရး ဆြဲတာသိေတာ့ ဦးရဲၫြန္႔ဆီပို႔ေပးတယ္။ ဦးရဲၫြန္႔က ကာတြန္းေတြကို တုိက္႐ိုက္ ေရးနည္းနဲ႔ သင္ေပးပါတယ္။ အေျခခံ က်က်ေတာ့မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ရယ္တဲ့ပုံ ငုိတဲ့ပုံေတြေရးျပတယ္။ ေရးခိုင္းတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ရွစ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ မွာ ကာတြန္းေတြကို ကိုယ္ေရးတတ္သလို ပဲ ေရးေနၿပီ။ စနစ္က်တယ္ေတာ့မဟုတ္ ဘူး။ ကာတြန္းကိုအေျခခံက်က်သင္ေပး သူမရွိေသးဘူး။ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ ကာတြန္းပေဒသာဆုိတာေပၚေနၿပီ။ ကာတြန္းပေဒသာတုိက္က ကိုတင္ေအာင္၊ မစန္းေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီကာတြန္း ပေဒသာတုိက္ကို သြားတယ္။ ေရးထား တဲ့ ကာတြန္းေတြကို ကိုတင္ေအာင့္ကို ေပးလိုက္တယ္။ သူက ခ်က္ခ်င္းဖတ္ၾကည့္ ၿပီး သေဘာက်သြားတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကာတြန္းေတြ ယူထားလုိက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အိတ္ေထာင္ထဲ ေငြတစ္ဆယ္ က်ပ္ထည့္ေပးလုိက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ တစ္မူး၊ တစ္မတ္ ကိုင္ဖူးပါတယ္။ ပိုက္ဆံတစ္ဆယ္ဆုိတာ တစ္ခါမွ မကိုင္ဖူးဘူး။ ေငြတစ္ဆယ္ဆုိ တာ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀အတြက္ ႀကီးမားေန တယ္။ ဒီေငြတစ္ဆယ္ကိုင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ဘာသံုးစြဲရမလဲ မသိဘူး။ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ားရရင္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ လုပ္ရတယ္ဆုိတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သိ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကို ဘုရားမွာ လွဴသင့္ တာေတြ လွဴတာေပါ့။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လွဴတာ။ အဲလို လွဴတာကို ပိုက္ဆံက မကုန္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ထဲမွာ ပိုက္ဆံ ငါး က်ပ္က်န္ေနေသးတယ္။ ဦးေလးကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပတာေပါ့။
“ဦးေလးရယ္ ကာတြန္းေရးခေငြ တစ္ဆယ္ရခဲ့တာ။ ဘုရားကိုလည္း လွဴသင့္တာေတြ လွဴခဲ့ၿပီးၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲမွာ ေငြငါးက်ပ္က်န္ေနေသးတယ္။ ဘာလုပ္ရမလဲ ဦးေလး” ပစ္ၥည္းေတြ ၀ယ္ ေပါ့ကြာ”တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က ဦးေလးေျပာ မွ မင္ဘူးတို႔၊ စုတ္တံတို႔၊ ပုံဆြဲစက္ၠဴတုိ႔ ၀ယ္ျဖစ္သြားတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းေနတုန္းမွာပဲ ကာတြန္းဦးေအာင္ရွိန္ဆီေရာက္ၿပီး ကာတြန္းပညာသင္ယူပါတယ္။ ကာတြန္း ဦးေအာင္ရွိန္က ဦး၀ိစာရလမ္း၊ မင္းမႏုိင္၊ တုိက္ ၆၊ အခန္းအမွတ္ ၂၄ မွာေနတာပါ။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေမရိကန္သံ႐ုံးက အေမရိကန္ျပန္ၾကား ေရးစာၾကည့္တုိက္မွာ ပန္းခ်ီ၊ ကာတြန္း ဆုိင္ရာစာအုပ္ေတြ သြားဖတ္တယ္။ အဲဒီ တုန္းက ပန္းဆိုးတန္းေထာင့္မွာေပါ့။ အဲဒီ မွာ ကေလးေတြ ပန္းခ်ီဆြဲစရာ၊ ပုံဆြဲစကၠဴ ေတြ၊ ေရေဆးေတြလည္း လြတ္လြတ္လပ္ လပ္ထားေပးတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က ပန္းခ်ီ၊ ကာတြန္းႏွစ္မ်ဳိးစလံုးႀကိဳက္ေန တယ္။ မဂၢဇင္းမွာ ဦးေငြကိုင္ရဲ႕ သ႐ုပ္ ေဖာ္ပန္းခ်ီ၊ ဦးကိုေလးရဲ႕ သ႐ုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီ ေတြကို ကၽြန္ေတာ္အ႐ူးအမူးေပါ့။ ကာတြန္းဦးေအာင္ရွိန္နဲ႔ ေတြ႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကာတြန္းဘက္ကို ပိုစိတ္ယိုင္ သြားတယ္။
ဦးေလးက ကၽြန္ေတာ့္ပုံစံကိုေလ့လာ ေနတယ္။
“မင္းႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္မွာလဲ” ဦးေလးက ေမးတယ္။
“ကၽြန္ေတာ္ႀကီးလာရင္ ပန္းခ်ီဆရာ၊ ကာတြန္းဆရာလုပ္မွာ” ကၽြန္ေတာ္က ရင္ေကာ့ေျဖတယ္။ ဦးေလးက ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာၾကည့္တယ္။
“မင္းဟာက ေတာ္ေတာ္ႀကီးပြားဦး မယ့္ပညာရပ္ပဲ”
ဦးေလးပစ္လုိက္တဲ့ က်ည္ဆန္ေတြ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ကိုလာထိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အႏုပညာက်ည္ကာ အက်ႌ၀တ္ထားတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ရင္ထဲ အသည္းထဲက နာတယ္ဗ်ာ။ ဦးေလးရဲ႕ စကားလံုးက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကို နာက်င္ သြားေစတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆြဲထိုးလုိက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္၀ကိုေျခေထာက္နဲ႔ ေဆာင့္ ကန္ပစ္လုိက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ခံႏုိင္ပါတယ္။ အခုေတာ့ “မင္းဟာက ေတာ္ေတာ္ႀကီး ပြားဦးမယ့္ပညာရပ္ပဲ”တဲ့။
ကၽြန္ေတာ့္ျမတ္ႏိုးမႈကို ဦးေလးက ေစာ္ကားလုိက္တာပဲ။ တစ္ကိုယ္လံုးမွာရွိ တဲ့ ေသြးေတြ ဆူပြက္သြားတယ္။ ဦးေလး ကို ကၽြန္ေတာ္စကားလံုးနဲ႔ မတုံ႔ျပန္ပါဘူး။ မေခ်ပပါဘူး။
ဦးေလးရဲ႕ စကားလံုးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ပန္းတုိင္အတြက္ “အုတ္ျမစ္” ျဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ေျမာက္ ေအာင္လုပ္မယ္။ ဘ၀မွာ ဘာမွမလုပ္ဘူး။ ကာတြန္းဆရာ၊ပန္းခ်ီဆရာပဲလုပ္မယ။္ ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ႏုိင္တယ္။ ဦးေလးရဲ႕ စကားလံုးကို အသည္းစြဲမွတ္ ထားၿပီး ကၽြန္ေတာ္က ပန္းခ်ီဆရာ၊ ကာတြန္းဆရာျဖစ္မယ့္လမ္းတစ္လမ္းကိုပဲ ေရြးၿပီးသြားခဲ့ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ က ကၽြန္ေတာ့္ကို “လူမိုက္ႀကီး”တဲ့ ဟုတ္ပါ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူတုိ႔အထင္သူတုိ႔ အျမင္မွာ လူမိုက္ႀကီးပါ။ ကာတြန္းဆရာ လူမုိက္ႀကီးပါ။ လူမုိက္ႀကီးအျဖစ္ ေပ်ာ္ရႊင္ ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ဦးေအာင္ရွိန္ဆီမွာ ကာတြန္းသင္လည္း ေက်ာင္းကေတာ့ တက္ဆဲပဲ။ ဟိုက္စကူးဖိုင္နက္ေအာင္သြား တယ္။ တကၠသိုလ္ကိုေတာ့ မရည္ရြယ္ ဘူး။ ကာတြန္းပဲေရးခ်င္တာ။ ကာတြန္း ဦးေဖသိန္းဆီမွာ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြား ျပန္တယ္။ ဦးေဖသိန္းက ပူလစ္ဇာဆုရတဲ့ ကာတြန္းေတြ ထုတ္ျပတယ္။ ကာတြန္း ဆုိတာလည္း ထုတ္ျပတယ္။ ကာတြန္း ဆုိတာလည္း ပူလစ္ဇာဆုရႏုိင္တာပဲ။ သတင္းစာကာတြန္းဟာ ႏုိင္ငံတကာကို ထိုးေဖာက္ႏိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္သိသြား ၿပီ။ သတင္းစာကာတြန္းေရးတယ္။
႐ႈမ၀၊ ျမ၀တီလုိမဂ္ၢဇင္းေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ကာတြန္းေရးေနခ်ိန္ေၾကးမုံ (ဦး၀င္းတင္ကိုင္တာ) မွာ ကာတြန္းေရးေန တ့ဲပန္းခ်ီေမာင္ဒီက မဂၢဇင္းသ႐ုပ္ေဖာ္ ပန္းခ်ီဆရာျဖစ္ေနၿပီ။ ေမာင္ဒီက မ်ဳိးၫြန္႔ နာမည္နဲ႔ ေရးေနတာ။ သူက ရန္ကုန္မွာ ေနစရာမရွိလို႔ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူတူသံုးႏွစ္ခြဲတိတိေနခဲ့ တာ။ ေမာင္ဒီနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္အတူအိပ္ အတူစားေပါ့။
ပန္းခ်ီစိုးမိုးက ပန္းခ်ီေက်ာင္းမွာ တက္ေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္က အသက္ ၂၅ ေမာင္ဒီက အသက္ ၂၆ ေပါ့။ စိုးမိုးနဲ႔ အတူ ေပ်ာ္ဘြယ္ဘုရားပြဲကို အလည္လိုက္ ၿပီးငန္းပုံႀကီးေရးရဖို႔ျဖစ္လာတယ္။ စိုးမိုး ေရးတယ္။ ေမာင္ဒီေရးတယ္။ မတူဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က Swan တံဆိပ္ခဲတံ၀ယ္ တုိင္း၊ ခဲတံဘူးေပၚက ငန္းပုံကို ကူးေရး ေနက်ဆုိေတာ့ငန္းအႀကီးႀကီးပုံကၽြန္ေတာ္ ေရးေတာ့ အဆင္ေျပသြားတယ္။ စိုးမိုးက “မင္းလည္း ပန္းခ်ီေက်ာင္းတက္ကြာ”တဲ့ ေမာင္ဒီက “ငါလည္းအတူတက္မယ္”တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ ေမာင္ဒီနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ပန္းခ်ီ ေက်ာင္းကို အသက္လြန္မွ တက္ျဖစ္ၾက တယ္။ ေက်ာင္းအုပ္က ဦးျမတ္ေက်ာ္ပါ။ ဦးသိန္းဟန္၊ ဦးဘလံုေလး၊ ဦးလြန္းႂကြယ္ တုိ႔က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆရာေတြပါ။ ဦးလြန္း ႂကြယ္က အတန္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ၾကည့္ၿပီး “မင္းတို႔ငါ့ေက်ာင္းကို ဘာလို႔ လာတက္တာလဲ”လို႔ ခပ္တင္းတင္းေမးတယ္။ ေမာင္ဒီနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္မိတယ္။ “ပန္းခ်ီပညာ ကို သင္ယူခ်င္လို႔ပါ” ကၽြန္ေတာ္ထေျဖ တယ္။ အဲဒီမွာ ဆရာဦးလြန္းႂကြယ္ဟာ သူ႔ေမးခြန္းမွားေၾကာင္း သိသြားတယ္။
အမရပူရ
http://www.hotnewsweekly.com/archives/21145
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။