Nine Nine Sanay @ ႏိုင္းႏိုင္းစေန
လက္ထပ္ၿပီးရက္ေပါင္း ၂၅၅၅ရက္….
သူနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးက လံုးဝကဲြအက္သြားခဲ့တယ္။
... ေဘာင္ခတ္ထားတဲ့စည္း႐ိုးတစ္ခ
ေနာက္တစ္ေန႔မွာ သူ႔ပစၥည္းေတြကို သူကိုယ္တိုင္လာသိမ္းပါတယ္။ ပစၥည္းေတြသိမ္းဆည္းၿပီး အခန္းထဲ ဟိုဟိုသည္သည္ သူလွည့္ပတ္ၾကည့္ေနတယ္။ ႐ုတ္တရက္ သစ္သီးျခင္းထဲက အနီဆံုးပန္းသီး ၃,၄လံုးကိုႏိုက္ၿပီး အိတ္ထဲသူထည့္လိုက္တယ္။ အဲဒီပန္းသီးေတြကို လြန္ခဲ့တဲ့ရက္ေတြက သူဝယ္ခ့ဲတာျဖစ္တယ္။
ကြၽန္ေတာ္ခပ္ယဲ့ယဲ့တစ္ခ်က္ ၿပံဳးလိုက္မိတယ္။ အိမ္ေထာင္ေရးဆိုတာက တကယ္ပဲ ရယ္စရာေကာင္းတဲ့ အရာတစ္ခုလား! အတူေနစဥ္မွာ သူ႔အတြက္ ရင္ကိုခဲြၿပီး အသဲႏွလံုးကိုေတာင္ ထုတ္ေပးခ်င္ခဲ့တယ္။ ကဲြၾက၊ လမ္းခဲြၾကေတာ့ ပန္းသီးေတာင္ အလြတ္မေပးဘဲ ခ်န္မထားခ်င္ခဲ့ေတာ့ဘူး။ ပစၥည္းေတြကုန္သေလာက္ သိမ္းၿပီးတာေတာင္ အိမ္အႏွံ႔ သူလွည့္ပတ္ၾကည့္ေနခဲ့ေသးတယ္
႐ုတ္တရက္သူ႔အၾကည့္ေတြ နံရံတစ္ေနရာမွာ ရပ္သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီေနရာက လက္မ၄ဝရွိတဲ့ မဂၤလာေဆာင္ဓာတ္ပံုကို မွန္ေဘာင္သြင္းၿပီးခ်ိတ္ဆဲြ
ထုိင္ရာကထၿပီး ဓာတ္ပံုကို ကြၽန္ေတာ္ျဖဳတ္ယူလိုက္တယ္။ ေဘာင္အနားမွာ တပ္ထားတဲ့သံေတြကို လွည့္ယူဖို႔ျပင္လိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ကုန္က်ေငြတဝက္ ထုတ္ထားတဲ့အတြက္ ကြၽန္ေတာ္လည္း အဲဒီဓာတ္ပံုတဝက္ကို ပိုင္ပါတယ္။ သူလိုခ်င္ရင္ တဝက္ပဲရမယ္!
ဒါေပမယ့္ ေဘာင္ေပၚက သံ(၁၂)ေခ်ာင္းလံုး သံေခ်းတက္ေနခဲ့လို႔ ဘယ္လိုမွ လွည့္ထုတ္လို႔ မရခဲ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္လႊထယူေတာ့ သူက ခပ္တိုးတိုးဆိုတယ္။
“ျဖဳတ္မရလည္း ထားလိုက္ပါ… နင္ပဲသိမ္းထားလိုက္ေတာ့”
သူ႔အေျပာကို ကြၽန္ေတာ္တစ္ခ်က္မဲ့လိုက္ျပ
ေခါင္းမာမာနဲ႔ ဓာတ္ပံုကို သူ႔ကားေနာက္ခန္းထဲ ကြၽန္ေတာ္ထိုးထည့္ေပးလိုက္တ
အဲဒီေနာက္ပိုင္း ေန႔လယ္ရံုးတက္၊ ညေန ဘားတက္နဲ႔ ေန႔ရက္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ျပန္ေရာက္တိုင္း နံရံေပၚကအျဖဴကြက္ဆီကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္အၾကည့္ေရာက္သြားတတ
ရက္သတၱပတ္ရဲ႕ေနာက္ဆံုးေန႔မွ
ဒီဘေလာ့ဂ္က သူ(၃ဝ)ျပည့္ေမြးေန႔မွာ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ လုပ္ေပးလိုက္တဲ့ လက္ေဆာင္ဘေလာ့ဂ္ျဖစ္တယ္။ လြမ္းဆြတ္မႈတစ္မ်ဳိးေၾကာင့္
“သူရံုးဆင္းခ်ိန္ သူၾကိဳက္တတ္တဲ့ အစားအစာေတြခ်က္ျပဳတ္ၿပီး ဝိုင္တစ္ပုလင္းနဲ႔ ကြၽန္မေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီညက သူျပန္အလာကိုေစာင့္ရင္း စားပဲြခံုေပၚ ေမွာက္ရက္ ကြၽန္မအိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္”
“နံရံေပၚက ဓာတ္ပံုကို သူျဖဳတ္ေနခ်ိန္ ေခြ်းေဇာေတြျပန္ေနခဲ့တယ္။ သံေတြက သံေခ်းတက္ေနေပမယ့္ မွန္ေဘာင္ကုိ ပိုၿမဲေအာင္တြယ္ထားေသးတယ္။ တကယ္လို႔ အခ်စ္ကလည္း ဒီအတိုင္းဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲ…….”
ရင္ဝထဲက တစ္စံုတစ္ခု ကဲြအက္သြားသံကို ကြၽန္ေတာ္ၾကားလိုက္မိတယ္။ ကြန္ျပဴတာစခရင္ကိုပဲ ကြၽန္ေတာ္ေငးေမာၾကည့္ေနခဲ့တ
သူ႔ပို႔စ္ေအာက္မွာ ကြၽန္ေတာ္ေကာ္မန္႔ေရးလိုက္မ
“ပစၥည္းတစ္ခု အိမ္မွာက်န္ခဲ့ေသးတယ္။ လာယူပါ”
ေနာက္တစ္ေန႔ ေနအိမ္ကိုသူေရာက္လာခဲ့တယ္။ မယံုသလို အေျပာမ်ဳိးနဲ႔ သူေမးတယ္။
“ငါ့ပစၥည္း ဘာက်န္ခဲ့တာလဲ”
သူ႔ကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ျပီး ကြၽန္ေတာ္ႏႈတ္ဆိတ္ေနလိုက္တယ
“ငါ့ပစၥည္း ဘာက်န္ခဲ့တာလဲ”
တိတ္ဆိတ္ျခင္းကို သူစတင္ခဲြလိုက္တယ္။ သူ႔ပုခံုးကို ဆဲြလွည့္ျပီး ကြၽန္ေတာ္ တစ္လံုးခ်င္းေျပာလိုက္တယ္။
“ဒီမွာ… ဒီလူက နင္ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ပစၥည္းပဲေလ”
ေနရာမွာတင္ သူေငးေၾကာင္ျပီး ရပ္ေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဆီကလည္း ေနာက္ထပ္ ဘာသံမွထြက္မလာခဲ့ဘူး။ တေအာင့္ၾကာမွ ၾကိဳးျပတ္သြားတဲ့ ပုလဲေလးေတြလို မ်က္ရည္ေတြက သူ႔ပါးျပင္ေပၚ လွိမ့္က်လာခဲ့တယ္။ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲ တင္းတင္းဆဲြေပြ႔ထားလိုက္မိတ
အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားခ့ဲလဲ
ကြၽန္ေတာ္တို႔ တစ္ေယာက္ေခါင္းကိုတစ္ေယာက္မ
တစ္ေယာက္လက္ကို တစ္ေယာက္တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္လ
ျဖဴေဖြးတဲ့ မဂၤလာဝတ္စံုဇာပုဝါေအာက္မွာ သူ႔အၿပံဳးက ေပ်ာ္ရႊင္သက္ဝင္လို႔…..
တကယ္ေတာ့ အိမ္ေထာင္ေရးက ဒီမွန္ေဘာင္နဲ႔တူခဲ့ပါတယ္။ ေဘာင္ေဘးကသံေတြကို ျဖဳတ္လို႔မရရင္ တစ္သက္လံုးျဖဳတ္လို႔ ရႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းကလည္း မ်က္စိေရွ႕က မဂၤလာဓာတ္ပံုလိုပါပဲ ဘဝရဲ႕ အလွဆံုးအခ်ိန္မွာ ေဘာင္သြင္းခဲ့သလို ထာဝစဥ္ၿမဲေနေတာ့မွာျဖစ္ပါတယ
ေရးသူအမည္မပါတဲ့ London Global Times က သတင္းစာမွာ ဖတ္မိတဲ့ စာတစ္ပုဒ္ကို ေဘာင္သြင္း (ဘာသာျပန္)ပါတယ္။
ႏိုင္းႏိုင္းစေန(Tuesday, June 02, 2009)
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။