ရင္ထဲက ရုပ္ရွင္

Nine Nine Sanay @ ႏိုင္းႏိုင္းစေန

ရင္ထဲက ရုပ္ရွင္
___________

၁၉၇၈ခုႏွစ္က အေမရိကန္ Illinoisတကၠသိုလ္မွာ ရုပ္ရွင္ျပဇာတ္ဘာသာကို ကၽြန္ေတာ္သြားေရာက္သင္ယူဖို႔ျပင္ဆင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဖခင္က ျပင္းျပင္းထန္ထန္ကန္႔ကြက္ပါတယ္။ ဖခင္က ကၽြန္ေတာ္ကို အေမရိကန္ Broadwayမွာ ႏွစ္စဥ္ဇာတ္ေကာင္ ၂ဝဝအတြက္ပဲ ေနရာရွိတယ္။ ဒီေနရာ၂ဝဝအတြက္ လူငါးေသာင္းက ယွဥ္ၿပိဳင္လုယူၾကရတယ္လို႔ ကိန္းဂဏန္းတစ္ခု တြက္ခ်က္ျပခဲ့တယ္။ ဖခင္ရဲ႕စကားကိုဆန္႔က်င္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း အေမရိကန္သြားမယ့္ ေလယာဥ္ေပၚတက္ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ကစ ဖခင္နဲ႔ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ဆက္ဆံေရး ဆိုးဝါးခဲ့တယ္။ ႏွစ္၂ဝအတြင္း ဖခင္နဲ႔ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့စကား အခြန္း ၁ဝဝ မေက်ာ္ခဲ့ပါဘူး။

ႏွစ္အတန္ၾကာမွာ ရုပ္ရွင္အႏုပညာေက်ာင္းကေန ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းၿပီးမွ ဖခင္ရဲ႕ပူပင္ေသာကကို ကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္ နားလည္ခဲ့တယ္။ အေမရိကန္ရုပ္ရွင္ေလာကမွာ ဘာေက်ာေထာက္ေနာက္ခံမွမရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္လိုလူမ်ဳိးျခားတစ္ေယာက္အတြက္ နာမည္ရဖို႔၊ ေနရာရဖို႔ အရမ္းခက္ခဲခဲ့တယ္။ ၁၉၈၃ခုႏွစ္ကစၿပီး ၆ႏွစ္လံုးလံုး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့စြာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ဆိုင္းခဲ့ရတယ္။ တခ်ဳိ႕အခ်ိန္ေတြမွာ ရုပ္ရွင္အဖဲြ႔ရဲ႕ စက္ပစၥည္းကိုၾကည့္ေပးတာ၊ အကူတည္းျဖတ္သူအျဖစ္၊ အဖဲြ႔အတြက္ ေတာက္တိုမယ္ရအလုပ္ေတြကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ ေၾကကဲြရဆံုးအေတြ႔အႀကံဳက ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ဇာတ္ညႊန္းတစ္ခုကို ရုပ္ရွင္ကုမၸဏီ၃ဝေက်ာ္ကို ႏွစ္ပတ္အတြင္းတစ္အိမ္ဝင္တစ္အိမ္ထြက္ ကၽြန္ေတာ္လိုက္ျပခဲ့ေပမယ့္ ကုမၸဏီတိုင္းက ေခါင္းခါျငင္းပယ္တာကိုပဲ ခံခဲ့ရတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္အသက္ ၃ဝ ျပည့္ခါနီးပါၿပီ။ ေရွးလူေတြက ေျပာၾကတယ္… အသက္ ၃ဝက ျဖစ္ထြန္းခ်ိန္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ့္စားဝတ္ေနေရးကိုေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္လုပ္ခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္း မသိခဲ့ဘူး။ အခြင့္အေရးကို ဆက္ေစာင့္မလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ရုပ္ရွင္အိပ္မက္ကို လက္လႊတ္လိုက္ေတာ့မလား။ ကံေကာင္းတာက ဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ကၽြန္ေတာ္ဇနီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို အားေပးတိုက္တြန္းမႈေတြ အမ်ားဆံုးေပးသူျဖစ္ခဲ့တယ္။

ဇနီးက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းတည္းမွာ အတူတက္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းေနဘက္ပါ။ သူက ဇီဝေဗဒနဲ႔ေက်ာင္းၿပီးၿပီး ဓာတ္ခဲြခန္းေလးတစ္ခုမွာ ေဆးဝါးသုေတသနျပဳသူအျဖစ္ အလုပ္လုပ္ခဲ့တယ္။ သူရတဲ့လခက နည္းလြန္းခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာသားတစ္ေယာက္ ထြန္းကားေနခဲ့ပါၿပီ။ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ေနတဲ့ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဇနီးအေပၚအားနာစိတ္နဲ႔ ေန႔တိုင္းေနအိမ္မွာ စာဖတ္၊ ရုပ္ရွင္ၾကည့္၊ ဇာတ္ညႊန္းေရးတဲ့အျပင္ တစ္အိမ္လံုးက ရွိသမွ်အလုပ္ေတြကို သိမ္းက်ံဳးလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ေစ်းသြား၊ ထမင္းခ်က္၊ ကေလးထိန္း၊ တစ္အိမ္လံုးသန္႔ရွင္းေရးေတြ လုပ္ခဲ့တယ္။ မွတ္မိပါေသးတယ္.. အဲဒီတုန္းက ညေနထမင္းဟင္းခ်က္ၿပီးတိုင္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သား အိမ္ေပါက္ဝမွာထိုင္ၿပီး တစ္ဘက္က သားကိုပံုျပင္ေျပာျပရင္း တစ္ဘက္ကလည္း “သားေကာင္(ေငြေၾကး)ယူၿပီး ျပန္လာမယ့္ သူရဲေကာင္းမုဆိုးေမေမ”ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ေစာင့္ခဲ့ပါတယ္။

ဇနီးရဲ႕လုပ္စာကို ထိုင္စားေနရတဲ့ေယာက္်ားတစ္ေယာက္အတြက္ ဒါဟာ မိမိကိုယ္ကိုေလးစားစိတ္ကို ထိခိုက္ေလ်ာ့ပါးေစပါတယ္။ တစ္ခါက ေယာကၡမက ဇနီးကေနတဆင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေငြတခ်ဳိ႕ေပးပါတယ္။ ဒီေငြနဲ႔ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ဖြင့္ၿပီး မိသားစုကိုေကၽြးေမြးဖို႔ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ႀကံ့ခိုင္တဲ့ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးက ဒီေငြကိုယူဖို႔ ျငင္းဆန္ခဲ့တယ္။ ဒီကိစၥကို ကၽြန္ေတာ္သိေတာ့ ညေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကၽြန္ေတာ္အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ဘူး။ ဒီတစ္သက္ေတာ့ ရုပ္ရွင္ရိုက္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးအိပ္မက္ကို ကၽြန္ေတာ္အေကာင္အထည္ မေဖာ္ႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး... လက္ေတြ႔ဘဝကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ရင္ဆိုင္လိုက္ေတာ့မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။

ေနာက္ေတာ့ ကိုယ့္နယ္ေျမထဲကတကၠသိုလ္ေကာလိပ္ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္လွည့္ပတ္ၾကည့္ရႈၿပီး စိတ္နာနာနဲ႔ ကြန္ျပဴတာသင္တန္းတက္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္စာရင္းသြင္းခဲ့တယ္။ ဘဝတစ္ခုလံုး နလန္မထူႏိုင္တဲ့အခ်ိန္အခါမွာ ကြန္ျပဴတာကပဲ ကၽြန္ေတာ္ကို အခ်ိန္တိုတိုအတြင္းမွာ ကၽြမ္းက်င္မႈတစ္ခုကို ေပးႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔ရက္ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ဓာတ္က်ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕မူမမွန္တဲ့အျဖစ္ကို ဇနီးက ခ်က္ခ်င္းသတိထားမိခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အိတ္ထဲက ကြန္ျပဴတာအခ်ိန္ဇယားေတြကို သူေတြ႔သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီညက ကၽြန္ေတာ့္ကို သူစကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာခဲ့ဘူး။

ေနာက္တစ္ေန႔ သူအလုပ္သြားခါနီး ေလွကားထစ္ကေန ကၽြန္ေတာ္ကိုလွည့္ၾကည့္ၿပီး သူစကားတစ္ခြန္းေျပာပါတယ္။

“အန္… ကိုယ့္ရင္ထဲက စိတ္ကူးအိပ္မက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါနဲ႔”

အဲဒီတခဏ ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲ ရုတ္တရက္ ေလတစ္စင္းျဖတ္တိုက္သြားခဲ့တယ္။ သာမညဘဝမွာ နစ္ျမႇပ္ေပ်ာက္ကြယ္လုဆဲဆဲ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ကူးအိပ္မက္က အဲဒီေန႔မနက္မွာ ထြန္းေတာက္လာတဲ့ေနမင္းလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲ လင္းခ်င္းသြားခဲ့ျပန္တယ္။ ဇနီးကားေပၚတက္ၿပီး ကားေမာင္းထြက္သြားခ်ိန္ အိတ္ထဲက ကြန္ျပဴတာအခ်ိန္ဇယားကို ကၽြန္ေတာ္ေျဖးေျဖးခ်င္းဆဲြဆုတ္ၿပီး တံခါးဝကအမႈိက္ပံုးထဲ ပစ္ထည့္ခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္ညႊန္းကို ေဖာင္ေဒးရွင္းတစ္ခုက ကမကထျပဳခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ရုပ္ရွင္ရိုက္ကူးေရးကင္မရာကို ကိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း… ေနာက္ပိုင္းေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ရုပ္ရွင္တခ်ဳိ႕ ႏိုင္ငံတကာမွာ ဆုေတြရခဲ့တယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ဇနီးက အတိတ္ေဟာင္းကိုျပန္လွန္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို “လူတစ္ေယာက္မွာ သူေကာင္းေကာင္းတတ္ေျမာက္တဲ့အတတ္တစ္ခုရွိရင္ လံုေလာက္ၿပီလို႔ ကၽြန္မ ယံုၾကည္ခဲ့တယ္။ ရွင္တတ္ေျမာက္တဲ့အတတ္က ရုပ္ရွင္ရိုက္ကူးေရးေပါ့။ ကြန္ျပဴတာသင္တဲ့လူ၊ ကြန္ျပဴတာတတ္တဲ့လူေတြ ဒီေလာက္မ်ားတာ.. အဲဒီထဲမွာ လီအန္ဆိုတဲ့ ရွင္မပါလည္း ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ေအာ္စကာဆုကို ရွင္ရခ်င္တယ္ဆိုရင္ ရွင့္ရင္ထဲကစိတ္ကူးအိပ္မက္ကို ရွင္လံုးဝ အာမခံခ်က္ေပးထားရမယ္”လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။

စိတ္ကူးအိပ္မက္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ လမ္းေဝးခဲ့ပါေစ… ဇဲြလံု႔လဝီရိယေၾကာင့္ ဒီအေကာင္အထည္က တေျဖးေျဖးနဲ႔ ရုပ္လံုးေပၚလာခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ဧၿပီလမွာ ကၽြန္ေတာ္ပထမဆံုးရိုက္ကူးတဲ့ “Pushing Hands”ဆိုတဲ့ရုပ္ရွင္ကား စရိုက္ခ်ိန္မွာ လူတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္ကိုထိုင္ခံုတစ္ခုလာေပးၿပီး “ဒါရိုက္တာ.. ဒီမွာထိုင္ပါ”လို႔ ဆိုခဲ့တယ္။ “ဒါရိုက္တာ”လို႔ အေခၚခံလိုက္ရတဲ့ တခဏ ကၽြန္ေတာ္ေလထဲေျမာက္တက္သြားခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ “ဒါရိုက္တာ”လို႔ ကၽြန္ေတာ္အေခၚခံရတာပါပဲ။

ဒီကေန႔မွာ ေအာ္စကာဆုေတြကို ကၽြန္ေတာ္အရ ရယူႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ဇဲြလံု႔လ၊ ဇနီးရဲ႕အားေပးေဖးမတဲ့ ရလဒ္ေတြျဖစ္တယ္။ ဒီဆုေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္ကို ဒီရုပ္ရွင္လမ္းကိုပဲ ဆက္လက္ေလွ်ာက္လွမ္းေစတဲ့ ခိုင္မာခ်က္ကိုေပးခဲ့ပါတယ္။ အေၾကာင္းက ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲမွာ ရုပ္ရွင္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့စိတ္ကူးအိပ္မက္ပဲ အၿမဲရွိေနခဲ့လို႔ပါပဲ။


ေရးသားသူ -- လီအန္


လီအန္ (၁၉၅၄ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ၂၃ ရက္ဖြား) ထိုင္ဝမ္ရုပ္ရွင္ဒါရိုက္တာ၊

ရရွိတဲ့ဆုမ်ား -- ေအာ္စကာဆု ၃ဆု၊
British Academy Film Awards ၅ဆု၊
Golden Globe Awards ၄ဆု၊
Venice Film Festival က Golden Lion Awards ၂ ဆု၊
Berlin International Film Festival က Golden Bear Awards ၂ ဆု၊

ႏိုင္းႏိုင္းစေန (ေမလ ၄ရက္ ၂ဝ၁၃ခုႏွစ္)