အာဏာပိုင္ဆိုင္ျပီး မရိုင္းေစခ်င္

Cloud Cuckoo Land shared Aye Chan Mon's photo.

 

 

 

 

 

 

 

March 1, 2013Home, ေဆာင္းပါး

မေရာက္တာၾကာၿပီျဖစ္ေသာ အစ္မ၀မ္းကြဲရွိရာ အညာၿမိဳ႕ေလးသုိ႔ လုပ္ငန္းကိစၥတစ္ခုႏွင့္ သြားခဲ့သည္။ သည္ ၿ...မိဳ႕သည္ ကာလတစ္ခုက ေက်ာ္ၾကားခဲ့ ေသာ၊ အာ႐ုံစုိက္ခံခဲ့ရေသာ ၿမိဳ႕ေလးျဖစ္ ၏။ မႏၱေလးသုိ႔ ကားျဖင့္သြားေလတုိင္း ျဖတ္သန္းသြားေနက် ၿမိဳ႕ကေလးပါ။ အခုေတာ့ ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္းမွာ လမ္းေတြ၊ တံတားေတြ၊ အေဆာက္အအံု ေတြ ဖြံ႕ၿဖိဳးသစ္လြင္ကာ ေတာက္ပရွင္း သန္႔ေနေသာ ၿမိဳ႕ေလးကို ၾကည့္ၿပီး ပီတိ ျဖစ္ရ၏။ ၿမိဳ႕၏ေျမာက္ဘက္အတြက္ စိမ္း ျမေသာ ေတာင္ေျခတြင္ ေဆာက္တည္ ထားရွိသည့္ တကၠသိုလ္ပရ၀ုဏ္က လည္း ေအးခ်မ္းခန္႔ထည္လွေပသည္။
ကၽြန္မရည္ရြယ္ရာဌာနသုိ႔ ေရာက္ ေသာအခါ ဂိတ္၀မွာ ၀င္းတံခါးပိတ္ ထားသည္။ အတြင္းဘက္အ၀င္၀မွာ လံုျခံဳေရးအေဆာက္အအံုေလးကို ေတြ႕ ရ၏။ ကၽြန္မက ကားေပၚမွဆင္းၿပီး ၀င္းတံခါးရွိ လူ၀င္ေပါက္မွ၀င္၍ လံုျခံဳ ေရးတာ၀န္ယူထားသူႏွင့္ေတြ႕ဆံုကာ အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာျပသည္။ ကား၀င္ သာရန္ ၀င္းတံခါးဖြင့္ေပးဖုိ႔ ေခ်ငံစြာ ေျပာဆုိေသာအခါ ထုိသူ၏ ႏႈတ္မွ တစ္စံုတစ္ခုကုိ ျပန္ေျပာ၏။ ကၽြန္မနား ထဲမွာ မသဲကြဲ၍ ျပန္ေမးလုိက္ေသာအခါ သူက ပီပီသသထပ္ေျပာပါသည္။
“လက္ဖက္ရည္ဖုိးေပးပါ”တဲ့။
ကၽြန္မ အံ့ၾသသြားသည္။ ေစာေစာ က လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ၾကည္လင္လန္း ဆန္းလာခဲ့ရသမွ် ခံစားမႈမ်ားလည္း ေပ်ာက္သြား၏။
အျပန္လမ္းမွာေတာ့ ကၽြန္မ ကိုယ့္ အေတြးႏွင့္ကိုယ္ နစ္ေမ်ာေန၏။ အလာ တုန္းကလုိ လယ္ကြင္းေတြ၊ ေစတီေတြ၊ သစ္ပင္ေတြ၊ သဘာ၀႐ႈေမွ်ာ္ခင္းေတြကို သတိမထားႏုိင္ေတာ့သည္မွာ အစ္မ၏ အိမ္ကုိ ျပန္ေရာက္သည္အထိျဖစ္၏။ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ ငယ္ငယ္က နားစြဲခဲ့ရ ေသာ ေရႊမန္းတင္ေမာင္၏ တံခါးမွဴး ဒတၱ ဇာတ္ကုိ သတိရေနျခင္းေၾကာင္းျဖစ္ သည္။
ေၾသာ္ ေရႊမန္းတင္ေမာင္သာ ကြယ္ လြန္သြားခဲ့တာၾကာေပါ့။ လာဘ္ေပး လာဘ္ယူမႈေတြက မကြယ္လြန္ေသး၊ ေနရာဌာနတုိင္းမွာ၊ အဆင့္အတန္းတုိင္း မွာ ရွိေနသည့္ ဓေလ့ထံုးစံက လက္ဖက္ ရည္ဖုိး ယဥ္ေက်းမႈႀကီးအျဖစ္ ထြန္းကား ေနေလၿပီ။
ကၽြန္မသည္ ကိုယ္က လာဘ္ယူ သည့္ ေနရာမွာ မေရာက္ခ်င္သလုိ လာဘ္ေပးသည့္ေနရာကိုလည္း မေရာက္ ခ်င္ေပ။ လာဘ္ယူသူကသာ ရွက္စရာ ေကာင္းသည္မဟုတ္၊ လာဘ္ေပးသူကုိယ္ တုိင္လည္း ရွက္ဖြယ္ျဖစ္၏။ လာဘ္ေပး သူသည္ မသမာမႈကုိ အားေပးအား ေျမႇာက္ျပဳသူ၊ မေလ်ာ္ကန္သည့္ကိစ္ၥကုိ ေထာက္ခံသူ၊ မေကာင္းမႈကုိ ဖြံ႕ၿဖိဳးေအာင္ လုပ္သူ၊ အေခ်ာင္းသမားစိတ္ဓာတ္ကုိ လမ္းေၾကာင္းသူ၊ ႏုိင္ငံကုိ နာမည္ေက်ာ္ ၾကားေအာင္ ပ်ဳိးႀကဲသူ ဤသုိ႔ပင္ ခံယူ ထားသည္။
ခံစားမွ်ေ၀စရာေတြက သည္မွ်ႏွင့္ မၿပီးေသးပါ။ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္မွာ ျပန္ေတာ့မည္မုိ႔ မနက္ ၈ နာရီတြင္ ကားဂိတ္သို႔သြားသည္။ ကားဂိတ္သုိ႔ မေရာက္မီ လမ္းဆံုတစ္ေနရာမွာ ယာဥ္ ထိန္းရဲတစ္ဦး တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေန သည္ကို လွမ္းျမင္ရသည္။
ထုိအခ်ိန္တြင္ ဘယ္ဘက္လမ္း ေၾကာမွ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးေမာင္းႏွင္လာ သည့္ ဆုိင္ကယ္က ယာဥ္ထိန္းရဲ၏ ထိန္း သိမ္းလမ္းၫႊန္မႈထက္ ဆႏ္ၵေစာစြာ ေရွ႕ ကုိထြက္လာသျဖင့္ ဘရိတ္အုပ္လုိက္ ရသည္ကိုေတြ႕လုိက္သည္။ သည္အခါ မွာ ေရွ႕တူ႐ူသုိ႔ ဦးတည္သြားေနေသာ ကၽြန္မတုိ႔ဆုိင္ကယ္က ယာဥ္ထိန္းရဲ၏ ေရွ႕ကအျဖတ္…။
““……””
အဆုိပါယာဥ္ထိန္းရဲသည္ ေဒါမာန္ ျပင္းလွစြာေသာ အသံျဖင့္ ဆဲေရးတုိင္း ထြာေလသည္တကား။ ကၽြန္မအံ့ၾသလွ စြာ ထုိယာဥ္ထိန္းရဲ၏ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ လုိက္မိသည္။ အုိ ခက္ထန္မာေက်ာလွ ေပစြ။
ယာဥ္ထိန္းရဲဟူသည္ အမ်ားျပည္ သူကုိ ဆဲေရးခြင့္ရွိသူေပလား။ ကားဂိတ္ ကုိေရာက္ၿပီးေနာက္ ကၽြန္မစီးနင္းလုိက္ ပါရမည့္ ကားထုိးဆုိက္လာသည္အထိ၊ ထုိ႔ေနာက္ ကားေပၚမွာ လုိက္ပါလာ သည္အထိ၊ ကၽြန္မသည္ စဥ္းစားေတြး ေတာစရာေတြ ျပည့္သိပ္ေနခဲ့သည္။
အားလံုးသည္ အေျပာင္းအလဲတစ္ ခုဆီသုိ႔ ညီညီညာညာ ေရွး႐ႈေနၾကၿပီ ျဖစ္ရာ တုိးတက္မႈကုိ လုိလားလက္ခံ ေသာသူတုိင္းက မ်က္ေမွာက္ကာလႏွင့္ မေလ်ာ္ညီေတာ့ေသာ အရာမွန္သမွ်ကုိ စြန္႔လႊတ္ျပဳျပင္ရမည္သာျဖစ္သည္။
သည္အခါမွာ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ၊ ႐ုပ္ ပုိင္းဆုိင္ရာအားလံုး ညစ္ေထးေနသည္ မ်ားကို သန္႔စင္ပစ္ရမည္။ ေဟာင္းႏြမ္း ေနသည္မ်ားကို သစ္လြင္မႈျဖင့္ အစားထုိး ရမည္။ ယိုင္နဲ႔ေနသည္မ်ားကို ခုိင္ခံ့ေစရ မည္။ ေဆြးေျမ့ေနလွ်င္ ေတာင့္တင္းခုိင္ မာေအာင္ ေျပာင္းလဲႏုိင္ရမည္။
ၿမိဳ႕ကေလး၏ သစ္လြင္လွပမႈကုိ အက်ဥ္းတန္ေစေသာ လက္ဖက္ရည္ဖုိး ေတာင္းသည့္ ၀န္ထမ္းလုိ၊ ျပည္သူကုိ ဆဲေရးတုိင္းထြာေသာယာဥ္ထိန္းရဲလုိ မိမိတာ၀န္ကုိ ခုတံုးလုပ္၍ အခြင့္အေရး လုိခ်င္သူ၊ တာ၀န္၀တၱရားႏွင့္ မဆီမဆုိင္ အာဏာျပခ်င္သူ၊ လုပ္ငန္းခြင္မွာ ေစတနာမပါသူေတြက သည္ၿမိဳ႕ေလးမွာ မွမဟုတ္ တစ္ႏုိင္ငံလံုးအတုိင္းအတာျဖင့္ အေရအတြက္ အဘယ္မွွ် ရွိေနပါေသး သနည္း။
ႏုိင္ငံကုိ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာေတြ ျပဳျပင္ တည္ေဆာက္လုိက္႐ုံျဖင့္ေတာ့ ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိး တက္သည္ဟု မဆုိႏုိင္ေသးေပ။ ႏုိင္ငံ အတြင္းမွာ မွီတင္းေနထုိင္ၾကေသာ သူအမ်ားထဲမွာ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ နိမ့္က် မႈေတြကို ျပဳျပင္ၿပီးမွသာ ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ သည္ဟု သတ္မွတ္ႏုိင္မည္ျဖစ္ေပသည္။



တင္မိခုိင္

ေအးခ်မ္းမြန္မွ ( The Hot News ) တြင္ေရးသားသည္႔ သတင္းအခ်က္ အလက္ကို မူရင္းအတိုင္း မ်ေ၀ေပးျခင္းျဖစ္ပါသည္