“အေဖ၊ ကၽြန္ေတာ္၊ ေဆးလိပ္” (မင္းလူ)

မင္းလူ၏ ၀တၱဳတိုမ်ား added a photo to their timeline.

မိန္းမသည္ ေဆးလိပ္ကို ရန္ရွာေနတာ အေတာ္ၾကာၿပီ။ သမီးရည္းစား ျဖစ္ကာနီး အခ်ိန္ကပင္ စတင္ခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ သူ႕အခ်စ္ကိုရဖို႔ အႀကိတ္အနယ္ ေဆြးေႏြးစဥ္အခါမွာပင္ ေဆးလိပ္ တဖြာဖြာႏွင့္ ျဖစ္၏။
သူ႕အေနႏွင့္လည္း တကၠသိုလ္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေတာင္ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္၍ ေဆးလိပ္ျဖတ္မွ အေျဖေပးမယ္ဟု
ေျပာလို႔ ယုတၱိမတန္မွန္း သိေနသည္။ သို႔တည္းမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္က အေျဖမေပးခ်င္ ေန၊ ေဆးလိပ္ေတာ့
မျဖတ္ႏိုင္ဘူး ဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္သြားမွာကို သူ စိုးရိမ္မိခဲ့တာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ အခ်စ္ႏွင့္ ေဆးလိပ္ကို ဆက္စပ္ျခင္း မျပဳေတာ့ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ခံလိုက္သည္။
“အေဖက ေဆးလိပ္ေသာက္တာ မႀကိဳက္ဘူး” ဆိုေသာ စကားကိုေတာ့ ႀကိဳေထာက္ထားလိုက္၏။
ထိုသတိေပးခ်က္သည္လည္း သိပ္မထိေရာက္လွပါ။ သူတို႔အိမ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ဝင္ထြက္သြားလာခြင့္ရေသာ
အခ်ိန္မွာပင္ သူတို႔ အဘြားျဖစ္သူက တစ္ေတာင္ေလာက္ရွိေသာ လက္ျဖစ္ေဆးေပါ့လိပ္ႀကီးႏွင့္။ သူတို႔ အေမက
က်ားပ်ံမေကာက္ ေဆးေပါလိပ္ႀကီး တဖြာဖြာ။ သူ႔ေမာင္ေတြ လက္ၾကားမွာ စီးကရက္၊ ေဆးေပါ့လိပ္ မီးခိုးတလူလူ
ေတြ႕ရေလသည္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေဆးလိပ္မီး တရဲရဲနဲ႔ေပါ့။

လက္ထပ္ခါနီးမွာ တစ္ခါ ရမယ္ရွာခံရသည္။ ျဖစ္ရတာက ေဆးလိပ္ႏွင့္ ဘာမွ်မဆိုင္။ သႀကၤန္တြင္းမွာ

သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေနရင္း အရက္ကေလး နည္းနည္းေသာက္မိသည္။ ေရစိုလိုက္၊ ေနပူလို႔
ျပန္ေျခာက္လိုက္၊ အရက္ကေလး တစ္ခြက္ႏွစ္ခြက္ ဝမ္းထဲဝင္လိုက္ႏွင့္ အဆုတ္ကို အေအးမိၿပီး ေခ်ာင္းဆိုးလာျခင္း
ျဖစ္၏။ သိပ္ဂ႐ုတစိုက္ မလုပ္မိသျဖင့္ ေခ်ာင္းဆိုးရက္က ၾကာလာသည္။ ထိုအခါ သူက တီဘီေတြ ဘာေတြ
ျဖစ္ေနမလားဟု စိုးရိမ္သည္။ ေဆးစစ္ၾကည့္ပါလားဟု တိုက္တြန္းသည္။

ဓာတ္မွန္႐ိုက္၊ ေသြးစစ္ လုပ္ၾကည့္ေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ပါ။ အားလံုးေကာင္းသည္ဟု ဆို၏။ ဒီတုန္းကသာ တစ္ခုခု
ေတြ႕ခဲ့လွ်င္ မိန္းမရဖို႔ ေျခာက္လ တစ္ႏွစ္ ေစာင့္ခဲ့ရဖြယ္ ရွိ၏။ ဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူသည္ ေဆးလိပ္ႏွင့္
ပတ္သက္၍ ေပယ်ာလကန္ ျပဳထားလိုက္ေလသလား မသိ။ ဘာမွ မေျပာေတာ့ေခ်။

* * * * *

ကၽြန္ေတာ္သည္ ေဆးလိပ္ကို တကၠသိုလ္ပထမႏွစ္ ေက်ာင္းသားဘဝက စ၍ မက္မက္ေမာေမာ ေသာက္လာခဲ့သူ
ျဖစ္၏။ ေဆးလိပ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ငယ္ခ်စ္လို ျဖစ္ေနသည္။ ေဆးလိပ္ျဖတ္ဖို႔ကို ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္မကူးခဲ့။
ေဆးလိပ္သည္ ကၽြန္ေတာ္၏အေဖာ္လည္းျဖစ္သည္။ ညဘက္လူေျခတိတ္ခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္တည္း စာထိုင္ေရးသည့္
အခါ သူ႕တန္ဖိုးကို သိရ၏။ အားလံုး အိပ္ကုန္ၾကၿပီျဖစ္၍ စကားေျပာေဖာ္လည္း မရွိ။ စာေရးရင္း ပ်င္းလာသည့္အခါ၊
ၿငီးေငြ႕လာသည့္အခါ ေဆးလိပ္ကေလး ေကာက္ဖြာရသည္။ မီးခိုးေငြ႕ေတြကို ၾကည့္ရင္း ေရွ႕ဆက္ေရးဖို႔
အေၾကာင္းအရာကို စဥ္းစားရသည္။

ေဆးလိပ္သာ မရွိလွ်င္ ဒီဝတၳဳေတြ၊ ကဗ်ာေတြ ျဖစ္ေတာင္ ျဖစ္လာပါ့မလားဟုပင္ ထင္ရ၏။ ဤသို႔ျဖင့္
ေဆးလိပ္သက္က စာေရးသက္၊ အိမ္ေထာင္သက္တို႔ထက္ပင္ ပိုရွည္ၾကာၿပီး အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္လာခဲ့သည္။
ဟိုတေလာကေတာ့ အလိုလိုေနရင္း ေမာခ်င္သလိုလို၊ အသက္႐ွဴမဝသလိုလို၊ ရင္ထဲက က်ပ္သလိုလို
ျဖစ္လာသည္။ ထိုအခါ မိန္းမသည္ ႏွစ္အေတာ္ၾကာေအာင္ ဥေပကၡာျပဳထားသည့္ ကိစၥကို ျပန္အစေဖာ္ခဲ့ေလသည္။

“ေဆးလိပ္ေတြ သိပ္ေသာက္တာကိုး”
ဟု သူက ေျပာသည္။ ေဆးစစ္ၾကည့္ဖို႔ တိုက္တြန္းသည္။ ဓာတ္မွန္႐ိုက္၊ ေသြးစစ္ၾကည့္ေတာ့ အေျဖက
ထံုးစံအတိုင္း ဘာမွမျဖစ္ပါ၊ အားလံုးေကာင္းပါတယ္ တဲ့။ သို႔တိုင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အရင္ကလို
မေပေတရဲေတာ့။ ခုခ်ိန္မွာ က်န္းမာေရးက အေရးႀကီးလာၿပီ။ က်န္းမာေရးဆိုင္ရာ အသိအျမင္ေတြ
ရလာတာေၾကာင့္ခ်ည္းပဲ မဟုတ္။ စရိတ္စကေတြ ႀကီးျမင့္လာျခင္းက အဓိကအေၾကာင္း ျဖစ္၏။

လက္လႈပ္မွ ပါးစပ္လႈပ္ႏိုင္မည့္ အေျခအေနျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အလဲမခံႏိုင္။ ဦးေႏွာက္ကလည္း
လက္ႏွင့္အတူ လႈပ္ရွားႏိုင္ေအာင္ က်န္းမာဖို႔ လိုေသးသည္။ ၿပီးေတာ့ ေဆးဝါးေတြက ေဈးႀကီး၊
ေဆးကုသစရိတ္ေတြက တက္လာ ဆိုေတာ့ က်န္းမာေရးကို အထင္ေသးခ်င္လို႔ မရေတာ့။ သို႔တိုင္ေအာင္
ေဆးလိပ္ကို တိခနဲ ျဖတ္ပစ္ဖို႔ စိတ္မကူးေသးပါ။ မိန္းမစကားကို နားေထာင္ဖို႔ေတာ့ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။

သူ႕စကားမွာ “ေဆးလိပ္ေတြ သိပ္ေသာက္တာကိုး” ဟူ၍ ျဖစ္သျဖင့္ သိပ္မေသာက္ဘဲ ေလွ်ာ့ေသာက္လွ်င္
သူ႕ကို ေလးစားရာ က်ႏိုင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ က်န္းမာေရးလည္း တိုးတက္လာႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္
ေဆးလိပ္ေလွ်ာ့ေသာက္ဖို႔ အစီအစဥ္ေတြ လုပ္ရသည္။ တစ္ေန႔ကို ေလးလိပ္ထက္ ပိုမေသာက္ဘူးဟု
အေရအတြက္ကို ဦးစြာ ကန္႔သတ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္လိုေဆးလိပ္မ်ိဳး ေသာက္မလဲဟု စဥ္းစားသည္။

ကၽြန္ေတာ္က စီးကရက္ ေသာက္ေလ့မရွိ။ ေဆးေပါ့လိပ္ထဲက ေ႐ြးရမည္။ ဂ်ိဳးသိန္းတို႔၊ ေ႐ႊျပည္စိုးတို႔က အလိပ္
ေသးသျဖင့္ ျမန္ျမန္ကုန္လြယ္သည္။ သို႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႔နယ္က ထုတ္လုပ္ေသာ ဂ်က္ကမာၻေဆးလိပ္ကို
ေ႐ြးလိုက္သည္။ သူက အလံုးတုတ္ၿပီး ရွည္လည္းရွည္သျဖင့္ အေသာက္ခံသည္။ အမ်ိဳးအစားႏွင့္
အေရအတြက္ကို သတ္မွတ္ၿပီးၿပီ။ ဘယ္ပံုဘယ္နည္း ေသာက္မလဲဆိုတာ စဥ္းစားဖို႔သာရွိေတာ့သည္။


* * * * *

လူေတြ ေဆးလိပ္ ေသာက္ပံုေသာက္နည္းကို ေလ့လာၾကည့္သည္။ ေရွးလူႀကီးေတြလည္း ေဆးလိပ္
ေသာက္ၾကသည္။ အသက္လည္း ရွည္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဘြားေလးေဒၚသိန္းသည္ ေဆးလိပ္
ေသာက္တတ္သူ ျဖစ္သည္။ အသက္ရွစ္ဆယ္အထိ က်န္းက်န္းမာမာ ေနသြားသည္။

အဘြားေဆးလိပ္ေသာက္ပံုကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္သည္။ မနက္ အိပ္ရာမွႏိုးလွ်င္ ပဲျပဳတ္ႏွင့္ထမင္း သို႔မဟုတ္
မုန္႔ဟင္းခါးစားၿပီးလွ်င္ မစိန္ၫြန္႔ ေဆးေပါ့လိပ္ႀကီးကို မီးၫွိ၍ စတိုင္ႏွင့္ဖြာသည္။ အားရေလာက္ၿပီဆိုလွ်င္
ေဆးလိပ္ကို ႏွပ္ထားၿပီး လုပ္စရာရွိတာ လုပ္သည္။ မနက္စာ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ တစ္ခါဖြာသည္။ ေန႔လည္
တစ္ေရးတစ္ေမာ အိပ္ရာမွအထတြင္ တစ္ခါ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေဆးေပါ့လိပ္ႀကီး တစ္ဝက္က်ိဳးၿပီ။ ညစာ
စားၿပီးသည့္အခါက်လွ်င္ေတာ့ ထမင္းလံုးစီရင္း ေဆးေပါ့လိပ္ကို ဇိမ္ႏွင့္ဖြာသည္။ ေဆးလိပ္ကုန္သည့္
အခ်ိန္မွာ အိပ္ရာဝင္သည္။

ဆန္းစစ္ၾကည့္ေသာအခါ အဘြားသည္ တစ္ေန႔လံုးေနမွ ေဆးေပါ့လိပ္ႀကီး တစ္လိပ္သာ ေသာက္ျခင္း၊

အဓိကအားျဖင့္ အစာစားၿပီးခ်ိန္က်မွ သင့္တင့္႐ံုေသာက္ျခင္း၊ ဇိမ္က်က် ေအးေအးေဆးေဆး ေသာက္ျခင္းတို႔ကို
ေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္အပါအဝင္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေဆးလိပ္ေသာက္ပံုမွာ ဒီလိုမဟုတ္။ စည္းမရွိ ကမ္းမရွိ
ေသာက္ခ်င္တိုင္း ေသာက္ၾကျခင္းျဖစ္၏။ အစက ေဆးလိပ္ကို အပ်င္းေျပဖြာသည္။ ေနာက္ေတာ့ စြဲသြားၿပီး
မေသာက္ရမေနႏိုင္ ျဖစ္လာသည္။ ေသာက္ေနက်သြားေတာ့လည္း ႐ိုးသြားသည္။ တကယ္ မက္မက္ေမာေမာ
ေသာက္တာထက္ အပ်င္းေျပ ဖြာတာက ပိုမ်ားလာျပန္သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေသြးသားက တကယ္ ေတာင့္တလို႔
ေသာက္ရသည့္အႀကိမ္က နည္းနည္းသာ ရွိသည္။ အက်င့္ပါေနေသာေၾကာင့္ လြယ္လြယ္ကူကူ အမွတ္တမဲ့
မီးေကာက္ၫွိတာက မ်ားေနသည္။

ကားေမာင္းရင္း ေသာက္ျခင္း၊ စကားေျပာရင္း ေသာက္ျခင္း၊ စာဖတ္ရင္း ေသာက္ျခင္း၊ အလုပ္လုပ္ရင္း
ေသာက္ျခင္း တို႔မွာ ေဆးလိပ္အရသာကို အမွန္စင္စစ္ ျပည့္ျပည့္ဝဝ မခံစားရဘဲ အလဟႆ ျဖစ္သြားရသည္ဟု
ေတြးမိသည္။ အာ႐ံုက ေဆးလိပ္ေပၚမွ မရွိေသာေၾကာင့္ ကိုယ္ ေဆးလိပ္ေသာက္လိုက္ပါလား ဆိုတာ
သတိမမူႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ အဆုတ္ကေတာ့ ဝင္လာသမွ် အဆိပ္မီးခိုးမ်ားကို တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္
ခံယူရေလသည္။ ဒီလိုပံုစံမ်ိဳး ေသာက္သူမ်ားမွာ ေရာဂါ ႀကီးႀကီးမားမား ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ခံစားရေလ့ရွိသည္ဟု
ထင္၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အဘြား၏ ေဆးလိပ္ ေသာက္ပံုေသာက္နည္းကို အတုယူၾကည့္သည္။
မနက္ အိပ္ရာမွႏိုးလွ်င္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္၊ မုန္႔စားၿပီး ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ စၫွိသည္။ အာသာေျပ႐ံုေလာက္
ေသာက္ၿပီး ျပန္ခ်ထားလိုက္သည္။ လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ရင္း ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ေနလိုက္သည္။ ဒီၾကားထဲ
ေသာက္ခ်င္လာလွ်င္ တတ္ႏိုင္သမွ် ေအာင့္ထားသည္။ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ဆိုမွ ေလးငါးဖြာေလာက္ ဖြာၿပီး
ျပန္ခ်ထားသည္။ မနက္စာ ထမင္းစားၿပီးခ်ိန္မွာလည္း ဒီအတိုင္းဖြာသည္။ ေန႔လယ္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ခ်ိန္
က်မွ စိတ္ႀကိဳက္ဖြာသည္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္နားထားလိုက္သည္။ ဒီလိုႏွင့္ ညစာစားၿပီးခ်ိန္အထိ သံုးလိပ္ကုန္သည္။
က်န္တစ္လိပ္ကိုေတာ့ ညဘက္ စာေရးသည့္အခါ တစ္စိမ့္စိမ့္ေသာက္ရင္း စိတ္ကူးဥာဏ္ထုတ္ရသည္။

ေဆးလိပ္ေသာက္ေနခိုက္တြင္ စိတ္အာ႐ံုကို ေဆးလိပ္မွာပဲ ထားသည္။ ငါ ေဆးလိပ္ကို ေသာက္ေနပါလားဟု
သိတသြင္းထားသည္။ ေဆးလိပ္တစ္ဖြာခ်င္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ အရသာခံသည္။ ထိုအခါ အမွတ္တမဲ့
ေသာက္ျခင္းထက္ ပို၍တာသြားေၾကာင္း သိရသည္။ နည္းနည္းေသာက္႐ံုျဖင့္ အာသာေျပသည္။ ေသာက္သည့္
အလိပ္ေရ နည္းသြားေသာ္လည္း အရင္ကလိုပင္ စိတ္ဆႏၵျပည့္ဝသည္။ ေဆးလိပ္ေၾကာင့္ျဖစ္သည့္
ေရာဂါအႏၱရာယ္လည္း ေလ်ာ့ပါးသြားသည္ဟု ထင္သည္။

အထက္ပါ ေဆးလိပ္ေသာက္နည္းမွာ ဆရာဝန္က ေက်နပ္ေထာက္ခံေလာက္သည္ဟု မဆိုရဲေသာ္လည္း

ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အဆင္ေျပေနသည္။

* * * * *

ေဆးလိပ္အေၾကာင္း ေတြးမိသည့္အခါတိုင္း အေဖ့ကို သတိရသည္။ အေဖႏွင့္ ေဆးလိပ္သည္ ခြဲျခားမရေအာင္
တသားတည္း ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္၏။ အေဖသည္ ေဆးလိပ္ကို ေျပာစမွတ္ျပဳေလာက္ေအာင္ပင္
ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သူ ျဖစ္၏။ အိပ္ရာကႏိုးလွ်င္ စီးကရက္သံဘူးႏွင့္ မီးျခစ္ကို ကိုင္ၿပီး ထြက္လာတတ္သည္။
အေဖ့ စီးကရက္ဘူးမွာ အရင္က ေဆးျပားေတြထည့္သည့္ ပလတ္စတစ္ဘူး ျဖစ္သည္။ စီးကရက္
အလိပ္ေလးဆယ္ခန္႔ ဆန္႔သည္။ အေဖ့ကို ခင္မင္ေလးစားသူမ်ားက ယြန္းစီးကရက္ဘူးမ်ား၊ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္
ေ႐ႊေရာင္ ေငြေရာင္ စီးကရက္ဘူးမ်ား လက္ေဆာင္ေပးထားတာ ရွိသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ အေဖက သူကိုင္ေနက်
ပလတ္စတစ္ဘူးကိုသာ သံုးေလ့ရွိ၏။

အေဖသည္ အိပ္ရာက ႏိုးႏိုးခ်င္း ဘာမွ စားေလ့မရွိ။ ေရေႏြးၾကမ္းႏွင့္ စီးကရက္သာ ေသာက္ေလ့ရွိသည္။
ပထမဆံုး စီးကရက္ကို မီးၫွိဖြာၿပီးလွ်င္ ေနာက္ထပ္ မီးျခစ္မသံုးရေတာ့။ တစ္လိပ္ၿပီး တစ္လိပ္ မီးကူးၿပီး
ေသာက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ဆက္တိုက္ မနားတမ္း ေသာက္သြားလိုက္တာ ထမင္းစားခ်ိန္က်မွပင္
ရပ္ေတာ့သည္။ ထမင္းစားၿပီးလွ်င္ စီးကရက္တစ္လိပ္ ျပန္ၫွိသည္။ ထို႔ေနာက္ မီးကူးၿပီး ဆက္တိုက္
ေသာက္လိုက္ရာ ညစာ စားခ်ိန္ထိပင္ ျဖစ္၏။ ဒီအတိုင္း ညအိပ္ရာဝင္သည္အထိ မရပ္မနား ေသာက္သည္။

အေဖသည္ ညဘက္ အလုပ္လုပ္ေလ့ရွိၿပီး ႏွစ္ခ်က္သံုးနာရီမွ အိပ္တတ္သည္။ ဒီေတာ့ တစ္ေန႔တစ္ေန႔
အေဖေသာက္သည့္ စီးကရက္ အေရအတြက္ကို ခန္႔မွန္းၾကည့္လွ်င္ ဒီေလာက္ထိ အသက္ရွည္ရွည္
ေနသြားရတာကိုပင္ ကံေကာင္းသည္ဟု ဆိုရမည္။ အေဖကား သူကိုယ္တိုင္ ေဆးလိပ္ေသာက္႐ံုျဖင့္ အားမရ။
သူမ်ားတကာကိုပါ ရက္ရက္ေရာေရာ ေဆးလိပ္တိုက္တတ္သူ ျဖစ္၏။ သူ႕ဆီ လာလည္သည့္ ဧည့္သည္မ်ားကို
စီးကရက္ျဖင့္ ဧည့္ခံေလ့ရွိသည္။ ဧည့္ခံပြဲမ်ား၊ အစည္းအေဝးမ်ားလို လူစုစုရွိသည့္အခါ လြယ္အိတ္ထဲက
စီးကရက္ဘူးကို ထုတ္၍ လူတကာကို ေဆးလိပ္လိုက္ကမ္းေနေသာ အေဖ့ကို ေတြ႕ရေလ့ရွိ၏။

ေမာ္ေတာ္ကားႏွင့္ ခရီးေဝးသြားရင္း ကားခ်င္းေရွာင္သည့္အခါ ကားေလးမို႔ ဦးစားေပးသည့္အေနျဖင့္

လမ္းေဘးခ်ရပ္ေပးေသာ စစ္ကား၊ က-ပ-ရ ကား၊ ကုန္ကားမ်ားႏွင့္ ႀကံဳလွ်င္ ကားကိုရပ္၍ စီးကရက္
တိုက္တတ္သည္။ အေဖက ကားေမာင္းေနရင္းလည္း စီးကရက္ကို အဆက္မျပတ္ ေသာက္တတ္သျဖင့္
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း ေဘးကထိုင္ရင္း အလ်ဥ္မီေအာင္ မီးၫွိေပးရသည္။


* * * * *

အေဖႏွင့္ အေမ လက္ထပ္ခါနီးတြင္ အေမက “လက္ထပ္ၿပီးရင္ ေဆးလိပ္ျဖတ္ႏိုင္မလား” ဟု ေမးသည္။
အေဖကလည္း “လက္ထပ္ၿပီးလွ်င္ ေက်ာင္းဆရာမ အလုပ္က ထြက္ႏိုင္မလား” ဟု ျပန္ေမးသည္။ အေမက
ေခါင္းခါသည္။ အေဖကလည္း ေခါင္းခါသည္။ ဒီလိုႏွင့္ အေဖကလည္း ေဆးလိပ္ဆက္ေသာက္၊ အေမကလည္း
ေက်ာင္းဆရာမ ဆက္လုပ္ေလသည္။

တစ္ေန႔မွာေတာ့ အေဖ့မွာ အဆုတ္မေကာင္းခ်င္သလို ျဖစ္လာသည္။ တီဘီေရာဂါေတာ့ မဟုတ္။

ဆရာဝန္က ေဆးလိပ္ျဖတ္ခိုင္းသည္။ အေဖက မျဖတ္ႏိုင္။ ထိုအခါ ဆရာဝန္က ေဆးလိပ္ေလွ်ာ့ေသာက္ရန္
အႀကံေပးသည္။ ထိုစဥ္က စီးကရက္မ်ားမွာ အစီခံ မပါေသးဟု ဆိုသည္။ အေဖက ေဆးေပါ့လိပ္
ေျပာင္းေသာက္သည္။ ေဆးလိပ္မီးၫွိခါနီးလွ်င္ ဖင္စီခံကို လက္သည္းႏွင့္ ကုတ္ျခစ္ၿပီး ထိပ္ဘက္မွ
မႈတ္ထုတ္ေနသည္ကို ျမင္ေတာ့ အေမက ဘာလုပ္တာလဲ ေမးသည္။ အစီခံထဲက အမႈန္အမႊားေတြ
ထြက္သြားေအာင္ လုပ္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း အေဖက ေျပာျပသည္။

ထိုအခါ အေမ စိတ္ကူးတစ္ခု ထုတ္သည္။ ပဒုမၼာ ပိတ္ပါးစေတြ ဝယ္သည္။ ႏွစ္လက္မပတ္လည္ေလာက္
ရွိသည့္ အပိုင္းကေလးမ်ားကို ေဆးလိပ္ ဖင္စီခံေပၚမွာ အုပ္ၿပီး အပ္ခ်ည္ႀကိဳးႏွင့္ စည္းေပးထားလိုက္သည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ပိတ္ပါးစသည္ “ဖီလ္တာ” သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္သြားၿပီး အမႈန္အမႊားမ်ားႏွင့္ ေဆးေခ်းမ်ားကိုပါ
စစ္ေပးေလသည္။ ေနာက္ပိုင္း ေရာဂါကင္းစင္သြားျပန္ေတာ့လည္း အေဖက စီးကရက္ကိုသာ
ျပန္ေသာက္သည္။ အစီခံ စီးကရက္ေတြလည္း ေပၚလာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

* * * * *

အေဖသည္ အသက္ ဆယ့္ေလးႏွစ္ေလာက္က စၿပီး ေဆးလိပ္ေသာက္တတ္ခဲ့သည္ဟု ဆို၏။ ဒီေလာက္

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စြဲေသာက္ခဲ့သျဖင့္ အသက္ႀကီးလာေသာအခါ ေဆးလိပ္၏ ဒဏ္ကို ခံလာရသည္။
ခုႏွစ္ဆယ္နား နီးလာေတာ့ ခ်ဴခ်ာလာသည္။ ပထမတစ္ႀကိမ္ ဆီးက်ိတ္ခြဲဖို႔ ေဆး႐ံုတက္ရတာကေတာ့
ေဆးလိပ္ႏွင့္ မဆိုင္လွ။ ဒုတိယတစ္ႀကိမ္ကေတာ့ ေဆးလိပ္ႏွင့္ တိုက္႐ိုက္ပတ္သက္ေနသည္။ မၾကာခဏ
ေခ်ာင္းဆိုးတတ္ျခင္း၊ အသက္႐ွဴမဝျခင္းတို႔ ျဖစ္လာရာမွ တစ္ခါေတာ့ အရမ္းေမာၿပီး က်ပ္လာသျဖင့္
ေဆး႐ံုတင္ရသည္။

ေရာက္ခါစမွာ ေအာက္ဆီဂ်င္ပိုက္ တပ္ထားရေသာေၾကာင့္ ေဆးလိပ္ေသာက္ဖို႔ အခြင့္မသာ။
ထူထူေထာင္ေထာင္ေလး ျဖစ္လာေသာအခါ ေဆးလိပ္ ေကာက္ဖြာေတာ့သည္။ ဒါကို ဆရာဝန္ႀကီးက
သူနာျပဳဆရာမမ်ားမွ တစ္ဆင့္ သတင္းၾကားသြားသည္။ အေဖ့ကိုေတာ့ ဘာမွမေျပာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေခၚၿပီး
“ခင္ဗ်ားတို႔ အေဖကို ေဆးလိပ္ျဖတ္ခိုင္းရင္ ေကာင္းမယ္၊ အဆုတ္က ေတာ္ေတာ္ အားနည္းေနတယ္” ဟု ေျပာသည္။

ဆရာဝန္ႀကီး၏ အခန္းမွ ျပန္လာၾကေသာအခါ ခုတင္ေပၚတြင္ ေခါင္းအံုးေတြ မွီ၍ထိုင္ရင္း စီးကရက္တစ္လိပ္
ဖြာ၍ ဇိမ္က်ေနေသာ အေဖ့ကို ေတြ႕ၾကရေလသည္။ “ဆရာဝန္ႀကီးက ဘာေျပာလိုက္သလဲကြ၊ ေဆး႐ံု
ဘယ္ေတာ့ဆင္းရမယ္ ေျပာသလဲ” ဟု အေဖက ေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ကိုမ်ားမွာ တစ္ေယာက္
မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည့္မိၾကသည္။ အေဖက တစ္ခ်က္ အကဲခတ္ၿပီး “ဘာေျပာလိုက္သလဲ” ဟု ထပ္ေမးသည္။

အေဖ့ကို တစ္စံုတစ္ခုႏွင့္ ပတ္သက္၍ အတိုက္အခံလုပ္ၿပီး ေျပာရသည့္ အခါမ်ားမွာ တာဝန္က်ေလ့ရွိေသာ

ကၽြန္ေတာ္ကပင္ “တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ေနရင္ ဆင္းရမယ္တဲ့၊ ဒါေပမယ့္ ေဆးလိပ္ေတာ့ ျဖတ္ရမယ္လို႔ ေျပာတယ္” ဟု
စြန္႔စား၍ ေျပာလိုက္သည္။ အေဖ တစ္ခ်က္ ေတြသြားသည္။ သူ႕လက္ေခ်ာင္းမ်ားၾကားမွ မီးခိုးတလူလူ ထြက္ေနေသာ
တစ္ဝက္ေလာက္ က်န္ေသးသည့္ စီးကရက္ကို ေငးၾကည့္ေနသည္။ ခဏၾကာေတာ့ “ေအးေလ၊ ျဖတ္ဆိုရင္လည္း
ျဖတ္လိုက္တာေပါ့ကြာ” ဟု ေျပာၿပီး စီးကရက္ကို ျပာခြက္အျဖစ္သံုးေသာ ပန္းကန္ျပားထဲ ထိုးေခ်လိုက္သည္။
စီးကရက္ဘူး၊ မီးျခစ္တို႔သာမက သူ႕အႀကံႏွင့္ သူ ပုဆိုးေတြ၊ အကႌ်ေတြၾကားမွာ ဝွက္ထားေသာ စီးကရက္
တစ္ဘူးကိုပါ ထုတ္ေပးၿပီး “အိမ္ျပန္ယူသြားၾက” ဟု ေျပာသည္။

ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ ေဆး႐ံုက ဆင္းၿပီးလွ်င္ အေဖ ေဆးလိပ္ ျပန္ေသာက္မွာပဲဟု ထင္မိသည္။
တကယ္က ဒီလိုမဟုတ္။ အေဖသည္ ကြယ္လြန္သည္အထိ ေဆးလိပ္ကို ျပန္မေသာက္ေတာ့ေခ်။ ႏွစ္ေပါင္း
ငါးဆယ္ေက်ာ္ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ စြဲစြဲလန္းလန္း ေသာက္ခဲ့ေသာ ေဆးလိပ္ကို ေသာက္လက္စ တစ္လိပ္ေတာင္
ကုန္ေအာင္မေသာက္ဘဲ ယတိျပတ္ ျဖတ္ႏိုင္ခဲ့ေသာ အေဖ့စိတ္ဓာတ္ကိုေတာ့ အံ့ၾသမိသည္။ အေဖ ေဆး႐ံုမွဆင္းၿပီး
အိမ္မွာနားေနသည့္အခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္သြားသည့္အခါ စာေပအေၾကာင္း၊ ႐ုပ္ရွင္အေၾကာင္း၊
ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္မ်ားအေၾကာင္း ေျပာၾကသည္။ ေျပာရင္းက ခံတြင္းခ်ဥ္လာသည့္အခါ ဝရန္တာဘက္
ထြက္ၿပီး ေဆးလိပ္ဖြာရသည္။ အေဖ့ေရွ႕မွာဆိုလွ်င္ အေဖ ေဆးလိပ္ကို သတိရၿပီး ေသာက္ခ်င္လာမွာ

စိုးေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ အေဖ အလြန္ အကင္းပါးသည္။ “ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္ရင္ ဒီမွာပဲ ေသာက္ပါကြာ၊
ရပါတယ္” ဟု ေျပာသည္။ ၿပီးေတာ့မွ “တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့လည္း ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္တဲ့စိတ္ ေပၚလာလို႔
မနည္းေအာင့္ထားရတယ္ကြ” ဟု ဆက္ေျပာသည္။

အေဖ့ကို ကၽြန္ေတာ္ သနားသြားမိသည္။ ဆရာႀကီး “ေ႐ႊဥေဒါင္း” ဟု ဆိုလိုက္လွ်င္ ေဆးတံႀကီး ခဲေနပံုကို
ျမင္ေယာင္လာၾကသလို ဦးသာဓု ဟု ဆိုလွ်င္ လြယ္အိတ္ကေလး လြယ္လ်က္ စီးကရက္ဖြာေနပံုကို စိတ္ထဲက
ထင္ျမင္လာတတ္ၾကသည္။ ပန္းခ်ီဆရာမ်ားက မဂၢဇင္းမွာ အေဖ့ပံုတူ ဆြဲလွ်င္ စီးကရက္ကို ပါေအာင္
ထည့္ဆြဲေလ့ရွိၾကသည္။ စီးကရက္မပါဘဲ ျမင္လွ်င္ အေဖ့ကို မွတ္မိခ်င္မွ မွတ္မိလိမ့္မည္ဟု ထင္ရေလာက္ေအာင္
အေဖႏွင့္ စီးကရက္ တတြဲတြဲ ေနလာခဲ့ၾကသည္။ ဒီေလာက္ ႏွစ္သက္ေသာ စီးကရက္ကို ျဖတ္လိုက္ရသည့္အတြက္
အေဖ ဘယ္လို ခံစားရမည္နည္း။

အေဖသည္ က်န္းမာေရး မေကာင္းသျဖင့္ အျပင္လည္း မထြက္ႏိုင္ေတာ့။ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းေတြ
သူ႕ဆီလာမွသာ ေတြ႕ႏိုင္ေတာ့သည္။ မ်ားစြာေသာ အခ်ိန္တို႔တြင္ သူ႕အခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း
စာအုပ္မ်ားကို အေဖာ္ျပဳ၍ ေနရသည္။ ေနသာထိုင္သာ ရွိေသာ အခ်ိန္ကေလးေတြမွာ ဝတၳဳေတြ၊
ေဆာင္းပါးေတြ ေရးသည္။ အဲလိုအခါမ်ိဳးမွာ စီးကရက္ေလးကို ဇိမ္ႏွင့္ ဖြာခ်င္မွာပဲဟု ကၽြန္ေတာ္
ကိုယ္ခ်င္းစာမိသည္။ ေဆးလိပ္ျဖတ္လိုက္သည့္အတြက္ ႏွစ္အနည္းငယ္ ပို၍ အသက္ရွည္မည္၊
မရွည္မည္မွာ မေသခ်ာ။ သူႏွစ္သက္ေသာ စီးကရက္ကို မွီဝဲရင္း ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကေလးကို
ေအးခ်မ္းစြာ ကုန္လြန္ရလွ်င္ မေကာင္းဘူးလားဟု ေတြးမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ “အေဖ ေဆးလိပ္
ျပန္ေသာက္ခ်င္ ေသာက္ပါလား” ဟု တိုက္တြန္းမည္ဟု မၾကာခဏ စဥ္းစားမိေသာ္လည္း မေျပာျဖစ္ခဲ့။

* * * * *

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ အေဖသည္ ေဆးလိပ္ျဖတ္ၿပီး သံုးႏွစ္အၾကာတြင္ အဆုတ္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ
ေရာဂါေဝဒနာ တစ္ခုႏွင့္ပင္ ကြယ္လြန္ခဲ့ရွာသည္။ အေဖ၏ ႐ုပ္ကလာပ္ကို ျပင္ဆင္ထားရာတြင္
စံပယ္ပန္းေတြ ေဖြးေနေအာင္ ဝန္းရံၿပီး ရင္ဘတ္ေပၚတြင္ ႏွင္းဆီပန္းစည္းကေလး တင္ထားလွ်င္ ဒီေလာက္
လြမ္းစရာေကာင္းမည္ မဟုတ္။ ခုေတာ့ ျပင္ထားပံုမွာ ႐ိုး႐ိုးကေလး။ ေခါင္းရင္းမွာေတာ့ အေဖ အလြန္
ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ခဲ့သည့္ ဒူးယား စီးကရက္ဘူးကေလး။ အဆင္သင့္ ဆြဲယူေသာက္ႏိုင္သည့္ အေနအထားမ်ိဳး
ျဖစ္ေအာင္ စီးကရက္တစ္လိပ္ကို တစ္ပိုင္းတစ္စ ဆြဲထုတ္ေပးထားသည္။


ထိုျမင္ကြင္းကို ျမင္ရသူတိုင္း ရင္မွာ ဆို႔နင့္စြာ ခံစားရလိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္သည္။
အေဖသည္ ေနာက္ဘဝတြင္ လူျပန္ျဖစ္လွ်င္လည္း ေဆးလိပ္ကို ဆက္ေသာက္လိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။
အေဖ့ကို သူေတာ္စင္ႀကီး၊ သူေတာ္ေကာင္းႀကီးဟု ကၽြန္ေတာ္ မေျပာလိုပါ။ သို႔တိုင္ေအာင္ အေဖသည္
သူ႕ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး မဟုတ္တာ၊ မတရားတာကို မလုပ္ခဲ့။ သူ႕ကိုယ္က်ိဳးတစ္ခုတည္းကို မၾကည့္ဘဲ
အမ်ားအတြက္ သူတတ္စြမ္းသည့္ အႏုပညာႏွင့္ အက်ိဳးျပဳခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေဖသည္ ေကာင္းေသာ
သုဂတိဘံုသို႔သာ ေရာက္လိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အေဖ့ကို နတ္ေဒဝါ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ ဒါဆိုလွ်င္ အေဖ ေဆးလိပ္ေသာက္လို႔
ရမည္။ နတ္တို႔သည္ အခိုးအေငြ႕ကို ႐ွဴ႐ႈက္ႏိုင္သည္ဟု ၾကားဖူးသည္။ ၿပီးေတာ့ နတ္ေဒဝါတို႔မွာ
အဆုတ္ကင္ဆာလည္း မျဖစ္ႏိုင္ဘူး မဟုတ္လား။


မင္းလူ
---------------
(ကလ်ာ မဂၢဇင္း၊
ဇန္နဝါရီ၊ ၁၉၉၆)