“ဘူေကာင္”
************
ကိုးမီး ဖဲ႐ိုက္တဲ့အခါ နံပါတ္ႀကီးေလ ႏိုင္ေလ၊ ၉ ကေတာ့ ထိပ္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ၉ ထက္မ်ားလို႔ ၁၀ ျဖစ္ရင္ ဘူလို႔ ေခၚတယ္။ (ဘာလို႔ ေခၚမွန္းေတာ့ သိဘူးဗ်။) ၁၀၊ ၂၀၊ ၃၀ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သုညနဲ႔ ဆံုးရင္ ဘူက်ၿပီး ႐ံႈးၿပီ။ ဂ်ပန္ေတြရဲ့ ဖဲမွာလည္း အဲဒီလို ရွိတယ္။
ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာ လူတကာ ေၾကာက္႐ြံ႕မုန္းတီးတဲ့ ယာကူဇာဂိုဏ္းေတြအေၾကာင္း ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ ဂ်ပန္ဘာသာမွာ ယာကုဇာ ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ ဖဲစကားနဲ့ ယ ဆိုတာ ၈ ဂဏန္း၊ ကု ဆိုတာ ၉ ဂဏန္းနဲ႔ ဇ ဆိုတာ ၃ ဂဏန္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဖဲသံုးခ်ပ္ ကိုးမီး႐ိုက္တဲ့အခါ ၈ နဲ႔ ၉ တက္လာေတာ့ ေပါင္းရင္ ၁၇ ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ဆံုးဂဏန္းကိုပဲ ယူတာမို႔ ၇ ဆိုေတာ့ ႏိုင္ဖို႔ သိပ္မေသခ်ာဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ဖဲတစ္ခ်ပ္ ထပ္ဆြဲလိုက္တဲ့အခါ ၃ တက္လာၿပီး ၂၀ ျဖစ္သြားေတာ့ ဘူက်ပါေလေရာ။
ဒါေၾကာင့္ ၈+၉+၃ (ယကုဇ) ဆိုတာ ဘယ္ေနရာမွ သံုးလို႔မရတဲ့ ဘူေကာင္၊ အလကားေကာင္လို႔ ဆိုလိုတာပါ။ အဲဒီလို နာမယ္ေပးထားတဲ့ ယာကူဇာေတြက ဘာမွ မယ္မယ္ရရ အလုပ္မလုပ္ဘဲ သူမ်ားတကာကို မိုက္ေၾကးခြဲတဲ့ ဒုစ႐ိုက္မႈေတြနဲ႔ စီးပြားရွာၾကတယ္။ တစ္ျခားဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြနဲ႔ မတူဘဲ သူတို႔က အဝတ္အစား ျပဴးျပဲေၾကာင္ေတာင္၊ ေ႐႔ႊဆြဲႀကိဳး၊ ေ႐ႊနာရီႀကီးေတြ ဝင္းဝင္းလက္လက္၊ ေနကာမ်က္မွန္ႀကီးေတြနဲ႔ သိသာထင္ရွားတယ္။ အသိသာဆံုးကေတာ့ တက္တူးေဆးမင္ေၾကာင္ေတြ ထိုးတာပါ။ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြဟာ ယာကူဇာကလြဲရင္ တက္တူးထိုးတာ အရမ္းရွားတယ္။ အဲဒီလိုပံုစံမ်ိဳး ျမင္ရင္ သာမန္ ဂ်ပန္ေတြ ေဝးေဝးက ေရွာင္တာပဲ။
ယာကူဇာေတြဟာ ေလာင္းကစားဝိုင္း၊ ျပည့္တန္ဆာခန္း၊ လက္နက္အေရာင္းအဝယ္၊ ေၾကးစားလူသတ္ စတဲ့ ဒုစ႐ိုက္မႈေတြနဲ႔ ဝင္ေငြရၾကတယ္။ အဲဒီလို မတရားနည္းလမ္းေတြနဲ႔ ခ်မ္းသာလာတဲ့အခါမွာလည္း ေကာင္းေရာင္းေကာင္းဝယ္ လုပ္မစားဘူး။ စီးပြားေရးကုမၸဏီေတြက အစုရွယ္ယာေတြ လိုက္ဝယ္ထားတယ္။ ဟင္…ကုမၸဏီအစုရွယ္ယာ ဝယ္တာ ဘာမ်ားမွားလို႔လဲ ဆိုေတာ့၊ သူတို႔က အၾကံနဲ႔ ဝယ္တာမို႔ပါ။
အမ်ားျပည္သူ မည္သူမဆို ဝယ္ႏိုင္ေအာင္ အစုရွယ္ယာ ထုတ္ေရာင္းၿပီး ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံေစတဲ့ ကုမၸဏီကို အမ်ားပိုင္ ကုမၸဏီ၊ အစုရွယ္ယာကုမၸဏီလို႔ ေခၚတယ္။ ဂ်ပန္လိုေတာ့ ခဘုရွိကိခိုင္းရွ (株式会社) ၊ အတိုေကာက္ KK လို႔လည္း ေခၚၾကပါတယ္။ ဥပေဒအရ၊ အမ်ားပိုင္ကုမၸဏီေတြဟာ အနည္းဆံုး တစ္ႏွစ္တစ္ႀကိမ္ ရွယ္ယာရွင္မ်ား အစည္းအေဝးေခၚယူၿပီး လုပ္ငန္းရဲ့ စီးပြားေရးအေျခအေနကို တင္ျပအစီရင္ခံရပါတယ္။ ဒီအစည္းအေဝးကို ရွယ္ယာရွင္တိုင္း တက္ခြင့္ရွိတယ္။ အစုရွယ္ယာ တစ္ခုတည္းပဲ ဝယ္ထားပါေစ တက္ခြင့္ေပးရတယ္။
အဲဒီေတာ့၊ ေစာေစာကတည္းက အစုရွယ္ယာ တစ္ခုႏွစ္ခုကို အၾကံနဲ႔ ဝယ္ထားတဲ့ ယာကူဇာဂိုဏ္းဝင္ဟာ ဒီအစည္းအေဝးကို တက္တယ္။ အစည္းအေဝးထဲမွာ ကုမၸဏီတာဝန္ရွိသူေတြ ရွင္းလင္းတင္ျပတဲ့အခါ မဆီမဆိုင္ ေမးခြန္းေတြ ထုတ္ၿပီး ေႏွာင့္ယွက္တယ္။ လုပ္ငန္းတိုးတက္ေရးအတြက္ တစ္ျခားရွယ္ယာရွင္ေတြ ေဆြးေႏြးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဗာရာဏသီခ်ဲ႕ၿပီး ေတာင္စဥ္ေရမရ ေလွ်ာက္ေျပာရင္း အခ်ိန္မကုန္ ကုန္ေအာင္ ျဖံဳးတယ္။
ဒါ့အျပင္၊ လုပ္ၾကံဖန္တီးထားတဲ့ အခ်က္အလက္မွားေတြ တင္ျပၿပီး တစ္ျခားရွယ္ယာရွင္ေတြ ကုမၸဏီအေပၚ အထင္အျမင္လြဲေအာင္ လုပ္တယ္။ ယာကူဇာေတြရဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္က အဲဒီလို ဝင္ေႏွာင့္ယွက္ၿပီးေတာ့ ကုမၸဏီကို ေငြညႇစ္ေတာ့တာပဲ။ ႏွစ္ပတ္လည္ အစည္းအေဝးမွာ လုပ္ငန္းဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ခ်ႏိုင္ေအာင္ ယာကူဇာေတြ အေႏွာင့္အယွက္မေပးေစခ်င္ရင္
အဲဒီလို အစုရွယ္ယာရွင္ ႏွစ္ပတ္လည္ အစည္းအေဝးမွာ ေႏွာင့္ယွက္ေငြညႇစ္တာကို ဂ်ပန္ဘာသာနဲ႔ ဆိုးကိုင္းယ (総会屋) လို႔ ေခၚတယ္။ ဒါဟာလည္း ယာကူဇာေတြ မ်ိဳးမ်ိဳးမ်က္မ်က္ ေငြရွာတဲ့နည္းတစ္မ်ိဳးပါပဲ။
ဒါ့အျပင္၊ ဟိုေရွးကတည္းက ယာကူဇာေတြ ပံုမွန္ဝင္ေငြ ရတဲ့ေနရာကေတာ့ သူတို႔ အပိုင္စားရတဲ့ ၿမိဳ႕မွာ ဖြင့္လွစ္လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ ဆိုင္ေတြ၊ လုပ္ငန္းေတြဆီက ဆက္ေၾကး ျဖစ္ပါတယ္။ ယာကူဇာဂိုဏ္းေတြလည္း သူ႔နယ္ ကိုယ့္နယ္ ခြဲထားေတာ့ ကိုယ့္နယ္ေျမထဲမွာရွိတဲ့ ဆိုင္ေတြဆီက ေနရာေၾကးဆိုၿပီး ေတာင္းတယ္။ ဂ်ပန္လိုေတာ့ ေရွာဘ ဒိုက္ (ショバ代) လို႔ ေခၚတယ္။ ဘေရွာ (ေနရာ) ဆိုတာကို ေရွာဘလို႔ စကားလိမ္နဲ႔ ေခၚၿပီး ဒိုက္ဆိုတဲ့ အခေၾကးေငြ ေတာင္းတာပါ။ သူတို႔ ပိုင္တဲ့ ဆိုင္မဟုတ္ဖူး၊ သူတို႔ဆီက ဆိုင္ခန္းငွားတာလည္း မဟုတ္ဖူး။ သူတို႔ နယ္ေျမထဲမွာ ကိုယ့္ဖာသာ ဖြင့္လွစ္လုပ္ကိုင္တဲ့ ဆိုင္ေတြကို သူတို႔က ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးရလို႔ အခေၾကးေငြ ေပးရမယ္ဆိုၿပီး ေတာင္းတာတဲ့။
ဒီအေၾကာင္း ေျပာျပတဲ့ က်ေနာ့ သူငယ္ခ်င္း တိုယိုကာဝါကို က်ေနာ္လည္း မရွင္းတဲ့အခ်က္ ေမးမိတယ္။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံဟာ ကမ႓ာေပၚမွာ ရာဇဝတ္မႈအနည္းဆံုး တိုင္းျပည္၊ ၿပီးေတာ့ ရဲေတြလည္း ရွိတာပဲ။ ဆိုင္ေတြကို ဘယ္သူက ေႏွာင့္ယွက္ဖ်က္ဆီးမွာမို႔ ယာကူဇာေတြက ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ရတာလဲလို႔ ေမးၾကည့္တာပါ။
တိုယိုကာဝါက က်ေနာ့ကို ေတာ္ေတာ္ တံုးတဲ့ေကာင္ဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ေျဖတယ္။ တစ္ျခား ဘယ္သူ ျဖစ္မလဲ၊ သူတို႔ပဲေပါ့ကြတဲ့။ သူတို႔ကို ေနရာေၾကးမေပးတဲ့ဆိုင္ကို ယာကူဇာေတြပဲ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေႏွာင့္ယွက္ၿပီး လုပ္ငန္းပ်က္ေအာင္ လုပ္ၾကတာေလ။ ဪ…လက္စသတ္ေတာ့ ဒီလိုကိုး။
ၿပီးေတာ့ တိုယိုကာဝါက က်ေနာ့ကို ျပန္ေမးလိုက္ေသးတယ္။ မင္းတို႔ ျမန္မာျပည္မွာေရာ ယာကူဇာရွိသလားတဲ့။
က်ေနာ္လည္း တစ္ခ်က္စဥ္းစားၿပီး "ေအး၊ ရွိတာေပါ့" လို႔ ေျဖလိုက္ေတာ့ ဒီေကာင္ အေတာ္ အံ့ဩသြားတယ္။
"ငါတို႔တိုင္းျပည္က ယာကူဇာေတြက ယူနီေဖာင္းေတြနဲ႔ကြ၊ သူတို႔က တစ္ႏိုင္ငံလံုးရဲ့ အႀကီးဆံုး အစည္းအေဝးႀကီးမွာေတာင္ ဆိုးကိုင္းယ လုပ္ၿပီး ဝင္ေႏွာင့္ယွက္ေနလိုက္ေသးတယ
ဂ်ပန္လူမ်ိဳး တိုယိုကာဝါ ဘယ္လိုမွ ေတြးတတ္မွာ မဟုတ္ဖူး။ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေတြကေတာ့ ဒက္ကနဲ ဓာတ္ေပါက္မွာပါ။ မင္းတို႔ ဂ်ပန္မွာ ဒီလို ဘူေကာင္ေတြကို ဘယ္ေနရာမွ မသံုးဘူး။ ေအး…ငါတို႔တိုင္းျပည္မွာေတာ
************
ကိုးမီး ဖဲ႐ိုက္တဲ့အခါ နံပါတ္ႀကီးေလ ႏိုင္ေလ၊ ၉ ကေတာ့ ထိပ္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ၉ ထက္မ်ားလို႔ ၁၀ ျဖစ္ရင္ ဘူလို႔ ေခၚတယ္။ (ဘာလို႔ ေခၚမွန္းေတာ့ သိဘူးဗ်။) ၁၀၊ ၂၀၊ ၃၀ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သုညနဲ႔ ဆံုးရင္ ဘူက်ၿပီး ႐ံႈးၿပီ။ ဂ်ပန္ေတြရဲ့ ဖဲမွာလည္း အဲဒီလို ရွိတယ္။
ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာ လူတကာ ေၾကာက္႐ြံ႕မုန္းတီးတဲ့ ယာကူဇာဂိုဏ္းေတြအေၾကာင္း ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ ဂ်ပန္ဘာသာမွာ ယာကုဇာ ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ ဖဲစကားနဲ့ ယ ဆိုတာ ၈ ဂဏန္း၊ ကု ဆိုတာ ၉ ဂဏန္းနဲ႔ ဇ ဆိုတာ ၃ ဂဏန္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဖဲသံုးခ်ပ္ ကိုးမီး႐ိုက္တဲ့အခါ ၈ နဲ႔ ၉ တက္လာေတာ့ ေပါင္းရင္ ၁၇ ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ဆံုးဂဏန္းကိုပဲ ယူတာမို႔ ၇ ဆိုေတာ့ ႏိုင္ဖို႔ သိပ္မေသခ်ာဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ဖဲတစ္ခ်ပ္ ထပ္ဆြဲလိုက္တဲ့အခါ ၃ တက္လာၿပီး ၂၀ ျဖစ္သြားေတာ့ ဘူက်ပါေလေရာ။
ဒါေၾကာင့္ ၈+၉+၃ (ယကုဇ) ဆိုတာ ဘယ္ေနရာမွ သံုးလို႔မရတဲ့ ဘူေကာင္၊ အလကားေကာင္လို႔ ဆိုလိုတာပါ။ အဲဒီလို နာမယ္ေပးထားတဲ့ ယာကူဇာေတြက ဘာမွ မယ္မယ္ရရ အလုပ္မလုပ္ဘဲ သူမ်ားတကာကို မိုက္ေၾကးခြဲတဲ့ ဒုစ႐ိုက္မႈေတြနဲ႔ စီးပြားရွာၾကတယ္။ တစ္ျခားဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြနဲ႔ မတူဘဲ သူတို႔က အဝတ္အစား ျပဴးျပဲေၾကာင္ေတာင္၊ ေ႐႔ႊဆြဲႀကိဳး၊ ေ႐ႊနာရီႀကီးေတြ ဝင္းဝင္းလက္လက္၊ ေနကာမ်က္မွန္ႀကီးေတြနဲ႔ သိသာထင္ရွားတယ္။ အသိသာဆံုးကေတာ့ တက္တူးေဆးမင္ေၾကာင္ေတြ ထိုးတာပါ။ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြဟာ ယာကူဇာကလြဲရင္ တက္တူးထိုးတာ အရမ္းရွားတယ္။ အဲဒီလိုပံုစံမ်ိဳး ျမင္ရင္ သာမန္ ဂ်ပန္ေတြ ေဝးေဝးက ေရွာင္တာပဲ။
ယာကူဇာေတြဟာ ေလာင္းကစားဝိုင္း၊ ျပည့္တန္ဆာခန္း၊ လက္နက္အေရာင္းအဝယ္၊ ေၾကးစားလူသတ္ စတဲ့ ဒုစ႐ိုက္မႈေတြနဲ႔ ဝင္ေငြရၾကတယ္။ အဲဒီလို မတရားနည္းလမ္းေတြနဲ႔ ခ်မ္းသာလာတဲ့အခါမွာလည္း ေကာင္းေရာင္းေကာင္းဝယ္ လုပ္မစားဘူး။ စီးပြားေရးကုမၸဏီေတြက အစုရွယ္ယာေတြ လိုက္ဝယ္ထားတယ္။ ဟင္…ကုမၸဏီအစုရွယ္ယာ ဝယ္တာ ဘာမ်ားမွားလို႔လဲ ဆိုေတာ့၊ သူတို႔က အၾကံနဲ႔ ဝယ္တာမို႔ပါ။
အမ်ားျပည္သူ မည္သူမဆို ဝယ္ႏိုင္ေအာင္ အစုရွယ္ယာ ထုတ္ေရာင္းၿပီး ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံေစတဲ့ ကုမၸဏီကို အမ်ားပိုင္ ကုမၸဏီ၊ အစုရွယ္ယာကုမၸဏီလို႔ ေခၚတယ္။ ဂ်ပန္လိုေတာ့ ခဘုရွိကိခိုင္းရွ (株式会社) ၊ အတိုေကာက္ KK လို႔လည္း ေခၚၾကပါတယ္။ ဥပေဒအရ၊ အမ်ားပိုင္ကုမၸဏီေတြဟာ အနည္းဆံုး တစ္ႏွစ္တစ္ႀကိမ္ ရွယ္ယာရွင္မ်ား အစည္းအေဝးေခၚယူၿပီး လုပ္ငန္းရဲ့ စီးပြားေရးအေျခအေနကို တင္ျပအစီရင္ခံရပါတယ္။ ဒီအစည္းအေဝးကို ရွယ္ယာရွင္တိုင္း တက္ခြင့္ရွိတယ္။ အစုရွယ္ယာ တစ္ခုတည္းပဲ ဝယ္ထားပါေစ တက္ခြင့္ေပးရတယ္။
အဲဒီေတာ့၊ ေစာေစာကတည္းက အစုရွယ္ယာ တစ္ခုႏွစ္ခုကို အၾကံနဲ႔ ဝယ္ထားတဲ့ ယာကူဇာဂိုဏ္းဝင္ဟာ ဒီအစည္းအေဝးကို တက္တယ္။ အစည္းအေဝးထဲမွာ ကုမၸဏီတာဝန္ရွိသူေတြ ရွင္းလင္းတင္ျပတဲ့အခါ မဆီမဆိုင္ ေမးခြန္းေတြ ထုတ္ၿပီး ေႏွာင့္ယွက္တယ္။ လုပ္ငန္းတိုးတက္ေရးအတြက္ တစ္ျခားရွယ္ယာရွင္ေတြ ေဆြးေႏြးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဗာရာဏသီခ်ဲ႕ၿပီး ေတာင္စဥ္ေရမရ ေလွ်ာက္ေျပာရင္း အခ်ိန္မကုန္ ကုန္ေအာင္ ျဖံဳးတယ္။
ဒါ့အျပင္၊ လုပ္ၾကံဖန္တီးထားတဲ့ အခ်က္အလက္မွားေတြ တင္ျပၿပီး တစ္ျခားရွယ္ယာရွင္ေတြ ကုမၸဏီအေပၚ အထင္အျမင္လြဲေအာင္ လုပ္တယ္။ ယာကူဇာေတြရဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္က အဲဒီလို ဝင္ေႏွာင့္ယွက္ၿပီးေတာ့ ကုမၸဏီကို ေငြညႇစ္ေတာ့တာပဲ။ ႏွစ္ပတ္လည္ အစည္းအေဝးမွာ လုပ္ငန္းဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ခ်ႏိုင္ေအာင္ ယာကူဇာေတြ အေႏွာင့္အယွက္မေပးေစခ်င္ရင္
အဲဒီလို အစုရွယ္ယာရွင္ ႏွစ္ပတ္လည္ အစည္းအေဝးမွာ ေႏွာင့္ယွက္ေငြညႇစ္တာကို ဂ်ပန္ဘာသာနဲ႔ ဆိုးကိုင္းယ (総会屋) လို႔ ေခၚတယ္။ ဒါဟာလည္း ယာကူဇာေတြ မ်ိဳးမ်ိဳးမ်က္မ်က္ ေငြရွာတဲ့နည္းတစ္မ်ိဳးပါပဲ။
ဒါ့အျပင္၊ ဟိုေရွးကတည္းက ယာကူဇာေတြ ပံုမွန္ဝင္ေငြ ရတဲ့ေနရာကေတာ့ သူတို႔ အပိုင္စားရတဲ့ ၿမိဳ႕မွာ ဖြင့္လွစ္လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ ဆိုင္ေတြ၊ လုပ္ငန္းေတြဆီက ဆက္ေၾကး ျဖစ္ပါတယ္။ ယာကူဇာဂိုဏ္းေတြလည္း သူ႔နယ္ ကိုယ့္နယ္ ခြဲထားေတာ့ ကိုယ့္နယ္ေျမထဲမွာရွိတဲ့ ဆိုင္ေတြဆီက ေနရာေၾကးဆိုၿပီး ေတာင္းတယ္။ ဂ်ပန္လိုေတာ့ ေရွာဘ ဒိုက္ (ショバ代) လို႔ ေခၚတယ္။ ဘေရွာ (ေနရာ) ဆိုတာကို ေရွာဘလို႔ စကားလိမ္နဲ႔ ေခၚၿပီး ဒိုက္ဆိုတဲ့ အခေၾကးေငြ ေတာင္းတာပါ။ သူတို႔ ပိုင္တဲ့ ဆိုင္မဟုတ္ဖူး၊ သူတို႔ဆီက ဆိုင္ခန္းငွားတာလည္း မဟုတ္ဖူး။ သူတို႔ နယ္ေျမထဲမွာ ကိုယ့္ဖာသာ ဖြင့္လွစ္လုပ္ကိုင္တဲ့ ဆိုင္ေတြကို သူတို႔က ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးရလို႔ အခေၾကးေငြ ေပးရမယ္ဆိုၿပီး ေတာင္းတာတဲ့။
ဒီအေၾကာင္း ေျပာျပတဲ့ က်ေနာ့ သူငယ္ခ်င္း တိုယိုကာဝါကို က်ေနာ္လည္း မရွင္းတဲ့အခ်က္ ေမးမိတယ္။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံဟာ ကမ႓ာေပၚမွာ ရာဇဝတ္မႈအနည္းဆံုး တိုင္းျပည္၊ ၿပီးေတာ့ ရဲေတြလည္း ရွိတာပဲ။ ဆိုင္ေတြကို ဘယ္သူက ေႏွာင့္ယွက္ဖ်က္ဆီးမွာမို႔ ယာကူဇာေတြက ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ရတာလဲလို႔ ေမးၾကည့္တာပါ။
တိုယိုကာဝါက က်ေနာ့ကို ေတာ္ေတာ္ တံုးတဲ့ေကာင္ဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ေျဖတယ္။ တစ္ျခား ဘယ္သူ ျဖစ္မလဲ၊ သူတို႔ပဲေပါ့ကြတဲ့။ သူတို႔ကို ေနရာေၾကးမေပးတဲ့ဆိုင္ကို ယာကူဇာေတြပဲ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေႏွာင့္ယွက္ၿပီး လုပ္ငန္းပ်က္ေအာင္ လုပ္ၾကတာေလ။ ဪ…လက္စသတ္ေတာ့ ဒီလိုကိုး။
ၿပီးေတာ့ တိုယိုကာဝါက က်ေနာ့ကို ျပန္ေမးလိုက္ေသးတယ္။ မင္းတို႔ ျမန္မာျပည္မွာေရာ ယာကူဇာရွိသလားတဲ့။
က်ေနာ္လည္း တစ္ခ်က္စဥ္းစားၿပီး "ေအး၊ ရွိတာေပါ့" လို႔ ေျဖလိုက္ေတာ့ ဒီေကာင္ အေတာ္ အံ့ဩသြားတယ္။
"ငါတို႔တိုင္းျပည္က ယာကူဇာေတြက ယူနီေဖာင္းေတြနဲ႔ကြ၊ သူတို႔က တစ္ႏိုင္ငံလံုးရဲ့ အႀကီးဆံုး အစည္းအေဝးႀကီးမွာေတာင္ ဆိုးကိုင္းယ လုပ္ၿပီး ဝင္ေႏွာင့္ယွက္ေနလိုက္ေသးတယ
ဂ်ပန္လူမ်ိဳး တိုယိုကာဝါ ဘယ္လိုမွ ေတြးတတ္မွာ မဟုတ္ဖူး။ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေတြကေတာ့ ဒက္ကနဲ ဓာတ္ေပါက္မွာပါ။ မင္းတို႔ ဂ်ပန္မွာ ဒီလို ဘူေကာင္ေတြကို ဘယ္ေနရာမွ မသံုးဘူး။ ေအး…ငါတို႔တိုင္းျပည္မွာေတာ
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။