Thet Tun shared ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)'s photo.
(ဧရာ၀တီစာေပပြဲေတာ္မွာ ဆရာမ မအိ၊ ဆရာမႏွင္းဆီေအာင္၊ ဆရာသစ္ခက္အိမ္၊ ဆရာမအျဖဴေရာင္(ေရႊ)တို႔နဲ႔ ကၽြန္မ ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္) ...တို႔ ေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ႔ၾကတဲ႔ အေၾကာင္းအရာေလးပါ။ စာဖတ္သူမိတ္ေဆြေတြက တင္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆုိတာေၾကာင္႔... တျခားဆရာေတြ ေဆြးေႏြးသြားခဲ႔တာက ကၽြန္မမွာ စာရုိက္ျပီးသားလည္း အျပည့္အစံုမရွိ၊ အသံလည္းသြင္းမထားမိတာမို႔
ကၽြန္မေဆြးေႏြးခဲ႔တာေလးကိုပဲ တင္ေပးလိုက္ရတာပါ။)
ေရွ႕က ဆရာ၊ဆရာမေတြ ေဆြးေႏြးသြားၾကတာ အခ်က္အလက္ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္စံုျပီး၊ ဗဟုသုတေတြလည္း အမ်ားၾကီးရပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ႔ စာနဲ႔ကဗ်ာၾကားက ကၽြန္မရဲ႕ တစ္ကုိယ္ရည္ခံစားခ်က္ေလးကိုပဲ ေဆြးေႏြးခ်င္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္မက ကဗ်ာဆရာမဟုတ္သလို ကဗ်ာအေၾကာင္းလည္း သိတ္သိလွတယ္ေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ကဗ်ာေတြကိုေတာ႔ အင္မတန္ခ်စ္သူပါ။ ကၽြန္မဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ကဗ်ာေတြက အရိပ္လိုပဲ အျမဲလိုက္ပါယွဥ္တြဲေနတယ္လို႔လည္
ကၽြန္မတင္မွမဟုတ္ပါဘူး။ လူတိုင္းလိုလုိ ကဗ်ာနဲ႔ကင္းခဲ႔တဲ႔သူေတာ႔ တစ္ေယာက္မွ ရွိလိမ္႔မယ္မထင္ပါဘူး။ ဘာလုိ႔လဲဆိုေတာ႔ ကၽြန္မတို႔အားလံုး ကေလးဘ၀ကတည္းက စာရယ္လုိ႔ တစ္လံုးမွမေရးတတ္ေသးခင္ လူၾကီးမိဘေတြ ရြတ္ျပခဲ႔တဲ႔ ကဗ်ာေလးေတြနဲ႔အတူ ၾကီးျပင္းခဲ႔ရတာပါ။ ဥပမာ ေရာင္စံုေဘာလံုးလိုကဗ်ာေလးေတြ၊ မနီကေလး ဘယ္ကလာ ဆိုတဲ႔ကဗ်ာေလးေတြဆိုရင္ ကေလးတိိုင္းကုိ လူၾကီးမိဘေတြကေရာ၊ မူၾကိဳေက်ာင္းက ဆရာမေတြကေရာ ရြတ္ျပတတ္သလုိ၊ သီဆုိတတ္ေအာင္လည္း သင္ေပးခဲ႔တာခ်ည္းပါ။
“မနီကေလး ဘယ္ကလာ အိမ္ကထြက္လို႔လာ၊
မနီကေလး ဘယ္ကိုသြား စာသင္ေက်ာင္းကိုသြား ”
ဆိုတဲ႔ကဗ်ာေလးေတြကို ရြတ္ဆိုရင္းနဲ႔ပဲ ကၽြန္မတို႔ စာသင္ေက်ာင္းကို သြားခဲ႔ရတာပါ။
စာသင္ခန္းထဲေရာက္လာေတာ႔လည္း ေက်ာင္းသင္ခန္းစာေတြထဲမွာ စာနဲ႔အတူ ကဗ်ာေလးေတြကိုပါ တြဲျပီးသင္ၾကရ ျပန္ပါတယ္။ ကၽြန္မငယ္ငယ္တုန္းကဆုိရင္ မိဘေတြနဲ႔စတိုးဆုိင္ေတြကိုေရာက္
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ စာဖတ္တတ္ျပီဆုိကတည္းက ကာတြန္းေတြလည္း ေက်ာင္းပိတ္ရက္တုိင္း ေလာဘတၾကီး ဖတ္တတ္ေနပါျပီ။
ဒါေပမဲ႔ စာနဲ႔ကဗ်ာဆိုရင္ ကဗ်ာကေတာ႔ ပို႔စ္ကတ္ေတြ၀ယ္တုိင္း အသစ္ေတြ မၾကာခဏဖတ္ရေပမဲ႔ ကာတြန္းကေတာ႔ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္လုိ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္မွာမွ မိဘေတြက ငွားဖတ္ခြင္႔ေပးတာမို႔ အျမဲေတာ႔မဖတ္ခဲ႔ရပါဘူး။
အဲလိုနဲ႔ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ေရာက္လာေတာ႔ ကဗ်ာေတြေရာ၊ ကာတြန္းေတြေရာ ရွားပါးတဲ႔ ကခ်င္ျပည္နယ္က
ေတာင္ေပၚျမိဳ႕ေလးကို မိဘေတြနဲ႔အတူေျပာင္းခဲ႔ရပါတယ္။
အဲဒီမွာ စာအုပ္ေတြလည္း အင္မတန္ရွားေတာ႔ စာၾကည့္တုိက္မွာရွိတဲ႔ ၀တၳဳရွည္ၾကီးေတြကို စဖတ္မိပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အရြယ္နဲ႔မလိုက္ေတာ႔ သိတ္မခံစားတတ္ပါဘူး။ အဲဒီမွာ အေနၾကာျပီး အရြယ္နဲ႔လိုက္တဲ႔ စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြမဖတ္ရတာၾကာလာတဲ႔အခါမွာ ကၽြန္မလည္းကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ ဇာတ္လမ္းေတြစိတ္ကူးယဥ္ရပါေတာ႔တယ
အဲဒီအခ်ိန္က ကိုယ္႔စိတ္ကူးေပၚရာ ကဗ်ာေလးေတြ ပါးစပ္ကေကာက္ရြတ္လိုက္ေပမဲ႔ စာနဲ႔ခ်ေရးရေကာင္းမွန္း မသိေသးတဲ႔အရြယ္မို႔ မွတ္မွတ္သားသားေတာ႔ မရွိခဲ႔ဘူးေပါ႔ေနာ္။ ဇာတ္အိမ္ဇာတ္ကြက္နဲ႔ စိတ္ကူးယဥ္တဲ႔ ဇာတ္လမ္းေတြကေတာ႔ ကၽြန္မက ေမာင္ေလးကို ပံုျပင္အေနနဲ႔ျပန္ျပန္ျပီး ေျပာျပျဖစ္တာမုိ႔ ဒါေလးေတြကေတာ႔ မွတ္မွတ္ရရရွိခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ အလယ္တန္း အထက္တန္း ေရာက္လာတဲ႔အခါမွာ ကိုယ္ပိုင္ခံစားခ်က္ကဗ်ာေလးေတြ စေရးမိပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းကဖတ္ခဲ႔ျပီး ရင္ထဲမွာစိမ္႔၀င္ေနတဲ႔ စာေတြကဗ်ာေတြရဲ႕ရသေတြကေနျပီးေတာ
အဲဒါနဲ႔တျပိဳင္နက္ စာရယ္လို႔ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္လံုးၾကီးမဟုတ္ေပမဲ႔ တပိုင္းတစ ခံစားခ်က္ေလးေတြလည္း ေရးေနမိပါျပီ။
တကၠသိုလ္ေရာက္လာေတာ႔ အေဆာင္ကနံရံကပ္စာေစာင္မွာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္၊ စာညြန္႔တစ္ပုဒ္၀င္ျပိဳင္ျဖစ္ပါတ
+++++++++++
ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။