"ကိုယ္တိုင္ေရးစာမူ"

Thet Tun shared မင္းလူ၏ ၀တၱဳတိုမ်ား's photo.

‎ဒီရက္ပိုင္း၊ လပိုင္းအတြင္းမွာ စိတ္မေကာင္းစရာသတင္းေတြခ်ည္း ဆက္တိုက္ၾကားရလိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္သူက ေမွ်ာ္လင့္ထားပါ့
မလဲ။ နာေရးသတင္းေတြခ်ည္းျဖစ္၏။ အစ္ကိုႀကီးျမင့္ေမာင္ေမာင္၊ အစ္ကုိႀကီးေမာင္ေမာက္(ဥကၠလာ)၊ အစ္ကိုႀကီးခင္ေမာင္ျမင့္
(မေဟသီ) ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ညီအစ္ကိုလို ခင္ေနတဲ့သူေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဒါတင္မက တျခားစာေပသမားေတြကလည္း ဒီကာလအတြင္း
ေၾကြလြင့္သြားခဲ့တာရွိေသးသည္။ တစ္ရက္ကဆိုလွ်င္ ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာ နာေရးေၾကာ္ျငာက႑မွာ စာေပသမား ေလးဦး
တိတိ တစ္ၿပိဳင္တည္းပါလာတာ ေတြ႕လိုက္ရေသးသည္။ ဒါေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး။ မရဏမင္းက စာေပသမားေတြကိုပဲ
ဆက္တိုက္ေခၚေနတာေတာ့ တရားမွ်တမႈမရွိပါဘူးဟု မေက်မနပ္ေတြးမိသည္။

တိုက္ဆိုင္မႈတစ္ခုဟု ဆိုရမည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆရာမႀကီးဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏ သူလိုလူစာအုပ္ႀကီးကို ဖတ္ေနသည္။
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္အေၾကာင္း ျဖစ္၏။ ေအာင္ျမင္ေသာသတင္းစာႀကီးတစ္ေစာင္ကို ေန႔မနား ညမအိပ္ဘဲ တာ၀န္ခံ
ေရးသား ထုတ္ေ၀ေနရပါလ်က္ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားျခင္းကို အလိုမရွိသူ၊ အေရးပါေသာတာ၀န္မ်ား ထမ္းေဆာင္ေနရပါလ်က္
လူသိမခံဘဲ ေနာက္ကြယ္မွာပင္ ရုိးရိုးကုပ္ကုပ္ေနခ်င္သူ၊ မီးဖြားၿပီးကာစ ေသြးသားႏုႏုဇနီးသည္၏ အသက္အႏၱရာယ္
လံုၿခံဳေရးထက္ လူအမ်ားအတြက္ အက်ဳိးရွိေစေသာသတင္းတစ္ပုဒ္ကို ပို၍ဦးစားေပးသူ၊ သတင္းစာပိုင္ရွင္ေတြထက္ပင္
သူက ပိုၿပီးသတင္းစာအေပၚ သံေယာဇဥ္ႀကီးသူ။ ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ားကို တရႈိက္မက္မက္ဖတ္ေနဆဲမွာပင္ မေဟသီ
မဂၢဇင္းတာ၀န္ခံအယ္ဒီတာ ဆရာခင္ေမာင္ျမင့္ ကြယ္လြန္ေၾကာင္းသတင္းကို ၾကားလိုက္ရျခင္းျဖစ္၏။

* * * * * * * * * * * * *

ဆရာခင္ေမာင္ျမင့္ကို စတင္ျမင္ဖူးစဥ္က သူ႕ဆံပင္ေတြမျဖဴေသးပါ။ ၾကည့္ရတာ မဂၢဇင္းစာအုပ္ထြက္တိုင္း ဆံပင္တစ္ေခ်ာင္းႏႈန္း
ျဖဴလာခဲ့ဟန္တူပါသည္။ သူ႕ကို ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္းတိုက္မွာ စတင္ျမင္ဖူးသည္။ ေနာက္ေတာ့ မေဟသီမဂၢဇင္းမွာ တာ၀န္ခံအယ္ဒီတာ
ျဖစ္လာ၏။ ထိုစဥ္ကတည္းက သူ႕မဂၢဇင္းမွာေရးဖို႔ ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္က နာမည္ရခါစ စာေရးဆရာေပါက္စဆိုေတာ့ နီးရာ
လက္သီးကိုေၾကာက္ရသျဖင့္ အစ္ကိုဆရာမ်ား၏ မဂၢဇင္းမ်ားျဖစ္ေသာ ရႈမ၀၊ ခ်ယ္ရီ၊ ေပဖူးလႊာ၊ သဘင္ စသည့္မဂၢဇင္းေတြ
မွာသာ လွည့္ပတ္ေရးျဖစ္ေနသည္။ အစ္ကုိခင္ေမာင္ျမင့္က လူေအးဆိုေတာ့ ဘယ္ေၾကာက္ပါ့မလဲ။ ဒီအတြက္ သူက "ေတာ္ေတာ္
ႀကီးက်ယ္တဲ့ေကာင္၊ မေရးလည္းေနေပါ့ကြ"ဆိုၿပီး စိတ္ေကာက္သြားတာမ်ဳိး၊ စိတ္ခုသြားတာမ်ဳိးမျဖစ္ခဲ့။ ေတြ႕မိဆံုမိတဲ့အခါတိုင္း
"ဘယ္လိုလဲ၊ လုပ္ဦးေလ"ဟု စာမူေတာင္းၿမဲေတာင္းသည္။ ႏွစ္အေတာ္ၾကာမွပင္ မေဟသီမွာ စတင္ေရးျဖစ္ခဲ့သည္။

သူသည္ စာမူေတာင္းရာမွာ အလြန္စိတ္ရွည္သူျဖစ္၏။ သေဘာေကာင္းၿပီး ေလေအးကေလးႏွင့္ေျပာတတ္ေသာ္လည္း ဇြဲက်ေတာ့
ေတာ္ေတာ္ႀကီးသူျဖစ္၏။ "စိတ္ရွည္ဇြဲသန္၊ သည္းညည္းခံ၊ က်င့္ရန္ အယ္ဒီတာ"ဆိုေသာေဆာင္ပုဒ္ကို လက္ကိုင္ထားသူဟု
စာတစ္ပုဒ္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ေရးဖူးသည္။ စာမူကို မရရေအာင္ အေပ်ာ့ဆြဲဆြဲၿပီး ေတာင္းတတ္ေသာေၾကာင့္ "ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးနဲ႔
စားလို႔ေကာင္းတဲ့ နႏြင္းမကင္းလိုပဲ"ဟု ဥပမာေပးခဲ့ဖူးသည္။ သူ၏နာမည္အႀကီးဆံုး စရိုက္လကၡဏာကေတာ့ မာန္မာန
လံုး၀ကင္းျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ေစာင္ေရအမ်ားဆံုး အေအာင္ျမင္ဆံုးႀကီးမဂၢဇင္းတစ္ေစာင္ကို တာ၀န္ယူ ဦးစီးလုပ္ကိုင္ေနရသူ
ျဖစ္ပါလ်က္ ဟိတ္ႏွင့္ဟန္ႏွင့္ မေနတတ္။ မ်ားစြာေသာအခါတို႔တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ရွိ ပလက္ေဖာင္းမ်ားေပၚမွာ
လြယ္အိတ္ႀကီးလြယ္လ်က္ စိုက္စိုက္ စိုက္စိုက္ သြားေနပံုသာျမင္ၾကရ၏။

* * * * * * * * * * * * *

ကၽြန္ေတာ္က ေဆာင္းပါးေတြထဲမွာ သူ႕ကို တည္တည္တံ့တံ့ဂုဏ္ျပဳေရးသားခဲ့တာမ်ဳိးရွိသလို ၀တၳဳထဲမွာ ဇာတ္ေကာင္လုပ္ၿပီး
ေပါက္တတ္ကရ ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္ ေရးခဲ့တာမ်ဳိးလည္းရွိ၏။ ဒါကို သူကလည္း သေဘာက်ေက်နပ္ပံုရပါသည္။ ၀တၳဳ
ဖတ္ၿပီးလွ်င္ ဖုန္းလွမ္းဆက္ၿပီး "မေဟသီအတြက္လည္း အဲဒါမ်ဳိးလုပ္ဦးေလ"ဟု ဆိုတတ္သည္။ သြန္းႏွင္းအိမ္က သဃၤန္းကၽြန္း
မွာေနသည္။ မဂၢဇင္းတိုက္ကိုသြားရင္း ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကို လမ္းႀကံဳ၀င္လို႔ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စာမူေပးစရာရွိလွ်င္ သြန္းႏွင္းအိမ္ႏွင့္
ထည့္ေပးေလ့ရွိ၏။ တစ္ခါေတာ့ ႏွစ္လည္မဂၢဇင္းအတြက္ စာမူေပးစရာရွိသျဖင့္ ဖုန္းဆက္ၿပီး မွာထားလိုက္သည္။

ညေနေစာင္း ေမွာင္စပ်ဳိးေတာ့မွ ဧည့္သည္လာတယ္ဆိုသျဖင့္ ထြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဧည့္ခန္းမွာထိုင္ေနေသာ အစ္ကို
ခင္ေမာင္ျမင့္ကို ေတြ႕လိုက္ရ၏၊။ မိုးေတြလည္း စိုလို႔၊ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းအားနာသြားသည္။ "ဘာျဖစ္လို႔ ကိုယ္တိုင္လာရတာလဲ
အစ္ကိုရာ"ဟု ကၽြန္ေတာ္ကေျပာေတာ့ "သြန္းႏွင္းအိမ္ကို တျခားအလုပ္တစ္ခု ခိုင္းထားလို႔၊ စာမူလည္း အခ်ိန္မီရခ်င္တာနဲ႔
အိမ္ျပန္ရင္း ၀င္လာတာ"ဟု ေျပာသည္။ "အခ်မ္းေျပသြားေအာင္ ေကာ္ဖီပူပူေလးေသာက္လိုက္ပါလား"ဆိုေတာ့ "မေသာက္
ေတာ့ဘူး၊ အိမ္ျပန္ေတာ့မွာ၊ ထမင္းစားပ်က္ေနမယ္"ဟု ဆိုသည္။ ၿပီးေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ထိုင္နားပါဦး ေျပာတာေတာင္
မရဘဲ သည္းႀကီးမည္းႀကီး ရြာေနေသာ မိုးေရထဲမွာပင္ ထီးကေလးေဆာင္းၿပီး ထြက္သြားသည္။ မဂၢဇင္းအတြက္ စာမူသာရမယ္
ဆိုရင္ မိုးသည္းရံုမက ေလမုန္တိုင္း တိုက္ေနရင္ေတာင္ ရေအာင္လိုက္မယ့္ပုဂိၢဳလ္မ်ဳိးပဲဟု မွတ္ခ်က္ခ်မိ၏။

* * * * * * * * * * * * *

သူ ကြယ္လြန္သြားျခင္းအတြက္ အမွန္တကယ္ပင္ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲရပါသည္။ စာေပနယ္ပယ္အတြက္ အယ္ဒီတာေကာင္း
တစ္ေယာက္ ဆံုးရႈံးရျခင္းအတြက္ေရာ၊ ပုဂိၢဳလ္ေရးအရ ေလးစားခ်စ္ခင္မႈအတြက္ပါျဖစ္၏။ ခုခ်ိန္မွာ နားပူနားဆာလုပ္ၿပီး
စာမူေတာင္းမယ့္သူတစ္ေယာက္ ေလ်ာ့သြားၿပီျဖစ္၏။ ဒီအတြက္ "တစ္ရန္ေတာ့ ေအးၿပီ"ဟု မထင္ရက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔
ကသာ လြမ္းလို႔ေကာင္းေနတာ၊ သူက ဟိုမွာ အဆင္ေျပခ်င္ေျပေနမွာ။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ကူးယဥ္ဖန္တီးထားေသာ
"ေဒ၀တာၿမိဳ႕ေတာ္"ဆိုတာသာ အမွန္တကယ္ရွိေနခဲ့လွ်င္ ခုေလာက္ဆို ဆရာခင္ေမာင္ျမင့္သည္ ဟိုမွာ ေရာက္ႏွင့္ၿပီးေသာ
စာေရးဆရာႀကီးေတြဆီမွာ စာမူလိုက္ေတာင္းရင္း ေပ်ာ္ခ်င္ေပ်ာ္ေနမွာပဲဟု ေတြးၿပီး ကိုယ့္စိတ္ကို ေျဖရေတာ့သည္။

(ဒီစာမူရဲ႕ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ သူရွိစဥ္ကလို အႀကိမ္ႀကိမ္တဖြဖြ မေတာင္းရပါပဲလ်က္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က ေရးပါရေစဟု
ေမတၱာရပ္ခံ ခြင့္ပန္ခဲ့ျခင္းႏွင့္ မေဟသီအတြက္ ေရးခဲ့သမွ်ထဲမွာ အျမန္ဆံုးေပးျဖစ္ခဲ့ျခင္းတို႔ပါပဲ။ အစ္ကိုသာသိရင္ ဒီတစ္ခါေတာ့
တယ္ဟုတ္ပါလားဆိုၿပီး ၀မ္းသာရွာမွာပဲ။ ခုလိုေျပာရတာ နည္းနည္းေတာ့ စိုးရိမ္စရာေကာင္းသည္။ ေတာ္ၾကာ ဂ်ာနယ္ မဂၢဇင္း
အယ္ဒီတာေတြက စာေရးဆရာေတြဆီက စာမူျမန္ျမန္ရႏိုင္တဲ့နည္းလမ္းေတြ႕ၿပီဆုိၿပီး ဒါမ်ဳိးလိုက္လုပ္ၾကလွ်င္ ခက္မည္။

ေနၾကပါဦး ဆရာတို႔ရယ္၊ "သူလိုလူ"ေတြ အရမ္းရွားပါးေနလို႔ပါခင္ဗ်ာ။)


မင္းလူ
--------------
မေဟသီမဂၢဇင္း
ဇြန္၊ ၂၀၀၄။