တိုးပြားလာေသာ နားလည္မႈလြဲျခင္းမ်ား

 

Royal Hero Media

စာေရးသူတုိ႔ႏုိင္ငံရွိ မိသားစု စကားဝုိင္းမ်ားတြင္ ကေလး သူငယ္မ်ားကို ေမးေလ့ေမးထ ရွိေသာ စကားတစ္ခြန္း ရိွပါသည္။ ထုိစကားမွာ “သားသား ႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္မွာလဲ”၊ “မီးမီး ႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္မွာလဲ” ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ကေလးငယ္မ်ားကို ရည္မွန္းခ်က္ထားကာ ႀကိဳးစား တတ္ေစရန္ လူႀကီးသူမမ်ားက ေမးတတ္ေသာ စကား ျဖစ္သည္။ ထုိအခါ ကေလးငယ္မ်ား ဘက္မွလည္း “ဆရာဝန္ႀကီး လုပ္မယ္၊ အင္ဂ်င္နီယာႀကီး လုပ္မယ္” စသျ...

ဖင့္ ျပန္ေျဖတတ္ၾကသည္။

ယခု စာေရးသူ၏ အလုပ္အကိုင္မွာ ဆရာဝန္ ျဖစ္သည္။ ငယ္ငယ္က မိဘမ်ား ေမးလွ်င္ ဆရာဝန္ႀကီး လုပ္မယ္ဟု ေျဖခဲ့ဖူးသည္လား ဆုိသည္ကိုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ေပ။ တကယ္တမ္း ဆရာဝန္ဘဝ ရလာေတာ့မွ ဤအလုပ္ မွာလည္း စိတ္ဖိစီးမႈမ်ားေသာ အလုပ္မွန္း သိလာခဲ့ရသည္။ ေဆးေက်ာင္းတြင္ ငါးႏွစ္၊ အလုပ္သင္ဆရာဝန္ ဘဝတြင္ တစ္ႏွစ္ႏွင့္ စုစုေပါင္း ေျခာက္ႏွစ္ ပညာ သင္ၾကားခဲ့ရၿပီး ေနာက္တြင္ ဆရာဝန္ ဘဝႏွင့္ ေဆးကုသခြင့္ လက္မွတ္ကို လက္ဝယ္ပုိင္ပုိင္ ရရွိခဲ့သည္။

ကုိယ္ပုိင္ ေဆးခန္းေလးတစ္ခု ဖြင့္ကာ ဘဝကို စရသည္။ မိမိ သင္ၾကား ခဲ့ရေသာ စာေတြ႕ သေဘာတရားမ်ားကို လူနာမ်ားက ေျပာျပသည့္ ေရာဂါလကၡဏာမ်ားႏွင့္ ႀကိဳးစားတြဲဖက္ စဥ္းစားခဲ့ရပါသည္။ “လူတစ္ကိုယ္ စိတ္တစ္မ်ဳိး” ဆုိေသာ စကားအတုိင္းပင္ လူနာ၏ စိတ္ေနသေဘာထား၊ စ႐ုိက္ စသည္တုိ႔ကိုလည္း မ်ားစြာ ထည့္စဥ္းစားလာရေပသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေတာ္တန္႐ံု စိတ္ရွည္မႈ၊ သည္းခံမႈ နားလည္ေပးႏုိင္စြမ္းတုိ႔ႏွင့္ ဆရာဝန္ အလုပ္ကို လုပ္၍ မရမွန္း တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သေဘာေပါက္လာခဲ့ရသည္။ ယခု စာေရးသူ တင္ျပခ်င္ေသာ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုမွာ မိမိကုိယ္ပုိင္ ေဆးခန္း စဖြင့္ေသာ ေန႔တြင္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ရေသာ အေတြ႕အႀကံဳေလး တစ္ခု ျဖစ္သည္။ ထုိေန႔က ေဆးခန္း စဖြင့္ေသာ ေန႔ျဖစ္၍ လန္းဆန္း တက္ႂကြစြာႏွင့္ ေဆးခန္းသို႔ ေရာက္ခဲ့ပါသည္။

ပထမဆံုးေန႔ ျဖစ္၍ ရပ္ကြက္မွ စပ္စုလုိ၍လား၊ ေစ်းႏႈန္းသိလုိ၍လား မေျပာတတ္ေခ်။ လူနာ ေလး၊ ငါးေယာက္ကို ဆက္တုိက္ စမ္းသပ္ ကုသေနဆဲမွာပင္ “အိမ္ပင့္ခ်င္ပါသည္” ဆုိ၍ လူနာအိမ္သို႔ ေရာက္ခဲ့ရသည္။ ေရာက္လွ်င္ ေရာက္ခ်င္း လူနာကို ၾကည့္လုိက္ေသာ အခါ ခုတင္ေပၚတြင္ ပက္လက္၊ နာမည္ေခၚ၍မရ၊ ေသြးခုန္ႏႈန္းကို လက္ေကာက္ဝတ္တြင္ စမ္းၾကည့္ေသာ အခါလည္း ေသြးခုန္ႏႈန္းက စမ္းမရေပ။ ဤသို႔ ႏွလံုးေနရာ တစ္ဝုိက္ ရင္ဘတ္ေပၚသို႔ နားၾကပ္ျဖင့္ နားေထာင္ေသာ အခါလည္း တိတ္ဆိတ္လိ႔ု ေနသည္။ ထုိ႔ေနာက္ မ်က္လံုးကို ဓာတ္မီးႏွင့္ ထုိး၍ သူငယ္အိမ္ အလင္းတုံ႔ျပန္မႈ ရွိ မရွိ စမ္းသပ္ၾကည့္ေသာ အခါတြင္လည္း သူငယ္အိမ္က မတံု႔ျပန္ေတာ့ေခ်။ သို႔ႏွင့္ လူနာရွင္မ်ားကို လူနာ အသက္မရွိေတာ့ေၾကာင္း ေျပာျပ၍ မည္သည့္ေရာဂါ ျဖစ္ဖူးေၾကာင္း ေမးၾကည့္ေသာအခါ ႏွလံုး ေသြးေၾကာက်ဥ္း ေရာဂါရွိေၾကာင္း၊ ဆီးခ်ဳိႏွင့္ ေသြးတုိးေရာဂါ ရွိေၾကာင္း ေျပာျပၾကသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆီးခ်ဳိ အလြန္တက္လွ်င္ ျဖစ္တတ္ေသာ Diahetic Coma (ေခၚ) ေမ့ေျမာေနသေလာဟု ထင္ကာ အသက္ကယ္ေဆး ထုိးၿပီး CPR (ေခၚ) ေရွးဦး အသက္ကယ္နည္းျဖင့္ ႏွလံုးကို ဖိႏိႈး၊ အဆုတ္ကို ေလမႈတ္သြင္း၍ ႏွလံုးျပန္ခုန္ေအာင္ လုပ္ၾကည့္ ေသာ္လည္း မရေတာ့ေခ်။ နံေဘးမွ လူနာ၏ သားသမီးေျမးျမစ္မ်ားက တ႐ံႈ႕႐ံႈ႕။ “ေၾသာ္.. ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ” ဟုသာ ေတြးမိေတာ့သည္။ ထုိ႔ေနာက္ လူနာရွင္မ်ားကို ေသခ်ာစြာ ရွင္းျပကာ မိမိေဆးခန္းသိ႔ု ျပန္ခဲ့ရပါေတာ့သည္။ မိမိမ်က္စိေရွ႕တြင္ လူနာမ်ား အသက္ ဆံုး႐ံႈးသြားသည္ကို အလုပ္သင္ဆရာဝန္ ဘဝတြင္ မ်ားစြာ ႀကံဳေတြ႕ဖူးပါသည္။ ဖ်ားနာေဆာင္တြင္ ေဆး႐ံုတက္ လူနာမ်ားထဲမွ အသက္ ဆံုးပါးသြားသူ မရွိေသာေန႔ မရွိသေလာက္ပင္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ မိမိေဆးခန္း စဖြင့္ေသာ ေန႔တြင္ ဤသိ႔ု ႀကံဳရေလျခင္းဟူ၍ ဝမ္းနည္းမိသည္။ ဤတြင္ စာေရးသူ တင္ျပလိုသည္မွာ မိဘမ်ား ေမးသည့္အခါ အလြယ္တကူေျဖေသာ ဆရာဝန္ႀကီး လုပ္မည္ ဆုိသည္မွာ ေျပာရလြယ္သေလာက္ အလုပ္ခက္ေၾကာင္း သိလာခဲ့ရပါသည္။

ထို႔အျပင္ ယခု မ်က္ေမွာက္ေခတ္တြင္ ျဖစ္ေနေသာ လူနာႏွင့္ ဆရာဝန္၏ ၾကားတြင္ ဆက္ဆံေရးကို အနည္းအက်ဥ္း တင္ျပ လိုပါသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္က နာမည္ႀကီး ပုဂၢလိက ေဆး႐ံုတစ္ခုတြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ လူနာရွင္က ဆရာဝန္ႏွင့္ ေဆး႐ံုအား တရားစြဲေသာ ျဖစ္ရပ္မွာ တုိင္းသိျပည္သိ ျဖစ္ခဲ့ကာ လူနာႏွင့္ ဆရာဝန္ ဆက္ဆံေရးကို အနည္းငယ္ ထိခုိက္ခဲ့ရပါသည္။ လူနာမ်ားကလည္း ေဆး႐ံု၊ ေဆးခန္းႏွင့္ ဆရာဝန္မ်ားကို သံသယ ထားလာသလုိ ေဆး႐ံု၊ ေဆးခန္းႏွင့္ ဆရာဝန္မ်ားကလည္း လူနာတုိင္းကို သတိႏွင့္ ဆက္ဆံလာခဲ့ရပါသည္။ ဤတြင္ စာေရးသူ တင္ျပလုိသည္မွာ ယခင္က ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ အလြန္ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ လူနာႏွင့္ ဆရာဝန္တို႔ ဆက္ဆံေရးမွာ တျဖည္းျဖည္း ေမွးမွိန္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားႏုိင္ပါသည္။ ရလဒ္မွာ ေဆးကုစရိတ္မ်ား တုိးျမင့္လာျခင္းႏွင့္ လူနာမ်ားက ေဆးပညာ ရွင္မ်ားကို သံသယျဖင့္ ဆက္ဆံလာျခင္းတုိ႔ ျဖစ္ပါသည္။

မည္သုိ႔မွ် မေကာင္းလာႏုိင္ေသာ အနာဂတ္ အလားအလာပင္ ျဖစ္သည္။ ေဆးပညာရွင္မ်ားကလည္း ယခင္လုိ လူနာကို စိတ္ေရာ ကုိယ္ပါ ႏွစ္၍ ကုသမေပးႏုိင္၊ မေပးခ်င္ၾကသလို၊ အခ်ဳိ႕ေသာ လူနာမ်ားကလည္း ဆရာဝန္ မွားကြက္ကို ေစာင့္၍ အခြင့္ေကာင္းယူ တရားစြဲဆုိခ်င္၊ စြဲဆုိတတ္ေသာ အက်င့္စ႐ုိက္မ်ား တုိးပြားလာျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ စာေရးသူတုိ႔ ႏုိင္ငံသည္ ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲ ႏုိင္ငံတစ္ခု ျဖစ္၍ ႏုိင္ငံသူ၊ ႏုိင္ငံသားမ်ားတြင္ ေဆးပညာအေပၚ နားလည္ေသာ (တစ္နည္းအားျဖင့္ တရားစြဲဆုိသင့္၊ မသင့္သည္ကို သိေသာ) လူ အလြန္ နည္းပါးေနေသးသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျပည္သူလူထု၏ ေဆးပညာ အေပၚ ထားေသာ သေဘာထား၊ ဆရာဝန္၊ ဆရာမအေပၚ ထားေသာ သေဘာထားမွာ အေကာင္းဘက္သို႔ ဦးတည္ႏုိင္ျခင္း မရွိေတာ့ပါ။ ေဆးကုသျခင္း ဆုိသည္မွာ ဆရာဝန္ႏွင့္ လူနာ အျပန္အလွန္ နားလည္ ႏုိင္စြမ္းႏွင့္ လူနာမ်ား၏ ပူးေပါင္းပါဝင္မႈ မ်ားစြာ လိုအပ္ပါသည္။ ထုိ႔အျပင္ ေတာ္ေသာ၊ တတ္ကၽြမ္းေသာ ေဆးပညာအေပၚ စိတ္ဝင္စားေသာ လူငယ္ ဆရာဝန္မ်ား အေနျဖင့္လည္း တရားစြဲဆုိတတ္ေသာ လူနာမ်ား ေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ဆရာဝန္၊ လူနာဆက္ဆံေရး မေကာင္းမြန္ ေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းမႈ ေျပာင္းသြားႏုိင္ပါသည္။

ထုိအခါ ေနာင္အနာဂတ္တြင္ ျပည္သူလူထုက အားကိုးရေသာ ေဆးပညာ ရွင္မ်ား ရွားပါးသြားႏုိင္ပါသည္။ ဤသို႔ဆုိလွ်င္ ျပႆနာ၏ အေျဖကား မည္သုိ႔နည္း။ ေဆးပညာရွင္မ်ားကလည္း မိမိကုိယ္ကို အရည္အေသြး တုိးတက္ေနေအာင္ အစဥ္အျမဲ ႀကိဳးစားကာ လူနာမ်ားအေပၚ စိတ္ရွည္ သည္းခံမႈ၊ နားလည္မႈတုိ႔ျဖင့္ ဆက္ဆံရမည္ ျဖစ္သလုိ လူနာမ်ားႏွင့္ လူနာရွင္မ်ား ဘက္မွလည္း “အမ်ားေယာင္လုိ႔ ေယာင္၊ အေမာင္ေတာင္မွန္း၊ ေျမာက္မွန္း မသိ” မျဖစ္ေစဘဲ အမွန္တကယ္ တရားစြဲသင့္ မသင့္ကုိ မိမိတုိ႔ ကုိယ္တိုင္ စဥ္းစားဆင္ျခင္ ဆံုးျဖတ္ရမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔မွသာ စာေရးသူတုိ႔ ႏုိင္ငံ၏ က်န္းမာေရး အဆင့္အတန္း၊ ေဆးပညာ အဆင့္အတန္း တိုးတက္လာမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ စာေရးသူ ကုိယ္တုိင္လည္း တရားမွ်တမႈကို ျမတ္ႏုိးေသာသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။ လူနာ၏ ရပုိင္ခြင့္၊ ေျပာပုိင္ခြင့္၊ တရားစြဲဆုိပုိင္ခြင့္ ဆုိသည္မ်ားကိုလည္း ေလးစားပါသည္။

သို႔ေသာ္ လူနာႏွင့္ ေဆးပညာရွင္မ်ား အၾကား ႐ုပ္ဝတၳဳဆန္ေသာ ဆက္ဆံေရး မ်ားကို ၿမိဳ႕ျပမ်ားတြင္ ေတြ႕လာရပါသည္။ လူနာမ်ားကလည္း တန္ရာတန္ေၾကး ေပး၍ ကုသမႈခံယူသည္ဆုိၿပီး ခပ္တင္းတင္း ဆက္ဆံသကဲ့သို႔ ေဆးပညာရွင္ မ်ားကလည္း ေစတနာထားႏုိင္ရန္ အေတာ္ပင္ ႀကိဳးစားရပါသည္။

ေဆးပညာဆုိသည္မွာ သိပံၸပညာစစ္စစ္ မဟုတ္ပါ။ လူမႈေရးပညာႏွင့္ ဆုိင္သကဲ့သိ႔ု စိတ္ပညာႏွင့္လည္း အေတာ္ပင္ ႏွီးႏြယ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အရာရာကို ေငြေပး၍ရေသာ ေခတ္ႀကီးတြင္ လူသားမ်ား၏ က်န္းမာေရး ကိုေတာ့ ေငြေပး၍ မရႏုိင္ပါ။ လူနာႏွင့္ ဆရာဝန္ ဆက္ဆံေရး တုိးတက္ အဆင္ေျပမွသာ ေကာင္းႏုိင္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လူနာႏွင့္ ဆရာဝန္ အျပန္ အလွန္ နားလည္မႈ တုိးတက္ ခုိင္မာ၍ အနာဂတ္ ေဆးပညာ ေလာက တုိးတက္ စည္ပင္ပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းလုိက္ရပါသည္။

မင္းရဲေက်ာ္စြာ(မေကြး)

BY 7DAY NEWSSee More — with အခ်စ္ နတ္သမီး.